ΤΑ ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

"Στο δρόμο γεννιούνται συνειδήσεις" λέει το σλογκανάκιον, και έχει απόλυτο δίκιο.

Αλλά ας μην έχουμε παρεξηγήσεις:

Υπό την έννοια ότι όταν κάτι γεννιέται, γεννιέται αδύναμο και απροστάτευτο όπως το βρέφος. Και πίνει γαλατάκι, μεγαλώνει αργά και βασανιστικά, ωριμάζει λιγουλάκι-λιγουλάκι κλπ κλπ.

Άμα δοκιμάσεις να το ταϊσεις εξαρχής με μπριζόλα και σπληνάντερο και μπριάμ, θα το σκοτώσεις. Άμα δοκιμάσεις να ταϊσεις πέτρες και καδρόνια το νεογέννητο, θα το σκοτώσεις επίσης. Γαλατάκι θέλει να πιεί, όχι μπενζίνες.

Υπό αυτή την έννοια, στέκομαι με απορία κάθε φορά που βλέπω ορισμένα ξυπνητήρια να εκστομίζουν φράσεις της μορφής:

Γιατί όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, ακόμη κι αν ξυλοκοπηθούμε ή σκοτωθούμε, ό,τι κι αν κάνουμε εσύ δεν ξυπνάς…
(φράση παρμένη από εδώ).

Βρε το βρέφος φοβάται, κάθε βρέφος φοβάται όταν βλέπει αιματοχυσίες και σκοτωμούς...
Τίποτα αυτοί.
Πλήρως ακατάλληλοι για βρεφονηπιοκόμοι συνειδήσεων -αν και είναι κατάλληλοι για ξυπνητήρια -κι όταν ο ήχος του ξυπνητηριού ξυπνάει το βρέφος, τότε το βρέφος τσιρίζει άσκημα λέμε...

Άσε και το άλλο:

Ο μονοθεϊσμός με τις μοναδικές αλήθειες του, έχει επηρεάσει τους πάντες και τα πάντα.
"ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστιν, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει".

Έτσι διδάσκει το κατά Ματθαίον, και η συγκεκριμένη ευαγγελική διατύπωση πάει να γίνει οδηγός πολιτικής ανάλυσης και δράσης του σήμερα.

Στο αντιδιαμετρικό σημείο της οποίας, μια άλλη ανάλυση του πράγματος θα ιεροποιούσε την "πραγματική οργή των ανθρώπων", αντιδιαστέλλοντάς την προς "την ψεύτικη αγανάκτηση των μέχρι τώρα μικροβολεμένων".

Όπου -ίσως- οι μέχρι τώρα μικροβολεμένοι αντιδιαστέλλονται προς τους ανθρώπους?
Ελπίζω πως όχι.

Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία τι ελπίζω εγώ.

Είπαμε, ως αρχαιογκαγκάν που είμαι, έχω κι εγώ τις αρχαιοτέτοιες απόψεις μου σχετικά με το που, πως και πότε γεννιούνται (και κατά προέκταση: που, πως και πότε πεθαίνουν λόγω παιδικής θνησιμότητας) οι συνειδήσεις.

Τα έχουμε ξαναπεί αυτά, κάποτε στο παρελθόν.