THE DEMOCRATIC CIRCUS

Με την πρακτική αυτή τα πασοκοειδή προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν εχθρό έτσι ώστε να ερμηνεύσουν τους προπηλακισμούς ως κάτι αφύσικο και προσχεδιασμένο, αφαιρώντας από την αυθόρμητη αγανάκτηση, που περιέχει για παράδειγμα ένα γιαούρτωμα, την κοινωνική αιτία της κίνησης.

Το γεγονός οτι επιλέγουν το σύριζα για εχθρό δεν έχει να κάνει μόνο με την ευκολία διαχείρισης, που τους παρέχει ως αντίπαλος. Χρειάζονται έναν εχθρό μέσα στα όρια του κοινοβουλευτισμού, διότι είναι φύσει αδύνατον ο εχθρός ενός συστήματος να είναι πέρα και εκτός αυτών των ορίων. Ο μηχανισμός χαόνεται, βραχυκυκλώνει και αρνείται υπαρξιακά την παραδοχή του ενδοσυστημικού λάθους. Οι αγανακτισμένοι είναι αδύνατον να μην είναι ψηφοφόροι κάποιου κόμματος. Είναι αδύνατον η δημοκρατία να μην έχει προβλέψει την αντιπροσώπευση έστω και ενός εκκεντρικού ή απαιτητικού ατόμου.

Πρόκειται για ζουμερόν απόσπασμα από το ευλόγιον πρτφ, και πιο συγκεκριμένα από το κείμενο με τίτλο "Οι προπηλακισμοί κάνουν τη δημοκρατία πιο ουσιαστική".

Έλεγα κι εγώ ως prkls να κάτσω να γράψω κάτι σχετικά με το φαινόμενο, αλλά μιας και διαπιστώνω ομοφωνία μεταξύ πρκλς και πρτφ, αρκούμαι να συστήσω την ανάγνωση του εν λόγω κειμένου.

Άντε, το πολύ να βάλω κι ένα ασματίδιο των Talking Heads: