Παρασκευή, Μαΐου 25, 2012

Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟΩΡΙΣΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ!!!



Η πρώτη πράξη εθνικής κυριαρχίας στα δημοσιοοικονομικά της μικρής απελευθερωμένης Ελλάδας του Καποδίστρια ήταν η προσπάθεια να εκδοθεί εθνικό νόμισμα, ο Φοίνικας.

Από τότε οι μεγάλες δυνάμεις, που ταυτόχρονα ήταν και οι βασικοί δανειστές της Ελλάδας, έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να μην αποκτήσει η εθνική οικονομία βιώσιμο και σταθερό εθνικό νόμισμα. Η εξάρτηση, η υποτέλεια, η οικονομική υποδούλωση του Ελληνικού κράτους εκφραζόταν πάντα από την εξάρτηση των συναλλαγών του από κάποιο διεθνές ισχυρό νόμισμα. Στον 19ο αιώνα ήταν το χρυσό γαλλικό φράγκο μέσα στην Λατινική Νομισματική Ένωση. Μετά την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου το 1898 κυριάρχησε σχεδόν απόλυτα η χρυσή βρετανική λίρα. Ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ελληνικό εμφύλιο η ένταξη της Ελλάδας στο σύστημα Μπρέτον-Γουντς εξασφάλισε την παντοκρατορία του δολαρίου.

Κάθε φορά το βασικό επιχείρημα ήταν ένα: η υιοθέτηση, ή η εξάρτηση από ένα ισχυρό ξένο νόμισμα προσδίδει κύρος στην ελληνική οικονομία και της εξασφαλίζει καλύτερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές, κυρίως για χαμηλότοκα δάνεια. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: επίσημη χρεοκοπία. 

Η ένταξη της Ελλάδας στην Λατινική Ένωση του 19ου αιώνα οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1893. Η παντοκρατορία της χρυσής λίρας οδήγησε στην επίσημη χρεοκοπία του 1932. Ενώ η παντοκρατορία του δολαρίου λίγο έλλειψε να οδηγήσει σε μια νέα χρεοκοπία στη δεκαετία του ’70, την οποία τελικά απέφυγε η ελληνική οικονομία χάρις στην περιορισμένη αναδιανομή εισοδημάτων μετά την πολιτική μεταβολή του 1981.

Το να εκχωρήσει λοιπόν ένας λαός και μια χώρα το εθνικό του νόμισμα σημαίνει σημαντικές παραχωρήσεις στην άσκηση της εθνικής του κυριαρχίας. Για να κάνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει πολύ σοβαρά, ισχυρά και απτά αντισταθμιστικά οφέλη. Ποια ήταν τα οφέλη που εξασφάλισε με το ευρώ;

·        Η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας στην περίοδο του ευρώ έπεσε στο 40% της ανταγωνιστικότητας που είχε με την δραχμή. Αυτό φαίνεται και από την πρωτοφανή εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, αλλά και από την αποσάθρωση της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής καθ’ όλη την περίοδο του ευρώ. Μάλιστα, ο κ. Παπαδήμος μας δουλεύει λέγοντας ότι τώρα τα μνημόνια η Ελλάδα αγωνίζεται να κερδίσει το έδαφος στην ανταγωνιστικότητα που έχασε από την εποχή της δραχμής. Κι αυτό υποτίθεται ότι είναι επιχείρημα υπέρ του ευρώ!
·        Η εκτίναξη της ανεργίας στα υψηλότερα μεταπολεμικά επίπεδα ακόμη και την περίοδο πριν την επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας και την επιβολή των Μνημονίων της ύφεσης. Ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι και η ανεργία στην νεολαία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο για ολόκληρη την περίοδο του ευρώ. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου και η καταστροφή της παραγωγής αποτελεί τους κύριους τροφοδότες της ανεργίας όλο αυτό το διάστημα με το ευρώ.
·        Η πρωτοφανής περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας. Στην περίοδο του ευρώ ένα 20% του πληθυσμού ήταν μονίμως κάτω από το επίσημο όριο της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης. Περίπου το διπλάσιο από την περίοδο με την δραχμή. Η ποιότητα ζωής και εργασίας για τον μέσο Έλληνα επιδεινώθηκε δραματικά φτάνοντας στο σημείο να δουλεύει σκληρότερα και περισσότερες ώρες από τον μέσο Ευρωπαίο, να κερδίζει πολύ λιγότερα από την εργασία του και να έχει τις χειρότερες κοινωνικές απολαβές.
·        Η ροπή προς αποταμίευση του μέσου νοικοκυριού την περίοδο του ευρώ ήταν διαρκώς αρνητική σε αντίθεση με την περίοδο της δραχμής. Αυτό σημαίνει ότι η δυνατότητα του μέσου ελληνικού νοικοκυριού να βάζει κάτι στην πάντα αφού καλύψει τις βασικές του ανάγκες, ήταν όχι μόνο ανύπαρκτη, αλλά και αδύνατη. Το αρνητικό πρόσημο, που συνήθως παρατηρείται σε συνθήκες πολύ βαθιάς ύφεσης, σημαίνει ότι το διαθέσιμο εισόδημα του μέσου νοικοκυριού όχι μόνο δεν φτάνει για τις βασικές ανάγκες του, αλλά χρειάζεται να τραβήξει από τα έτοιμα – αν διαθέτει αποταμιεύσεις – είτε να προσφύγει στον δανεισμό. Γι’ αυτό και ο ιδιωτικός δανεισμός εκτινάχθηκε την περίοδο του ευρώ.
·        Το συνολικό ελληνικό δημόσιο χρέος που είχε συσσωρευτεί ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο έως 31/12/2001 ανερχόταν σε 122 περίπου δις ευρώ. Από την 1/1/2002 έως 31/12/2009 το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε κατά 176 δις ευρώ! Μέσα σε μια οκταετία, στην περίοδο του ευρώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε 2,4 φορές σε σχέση με ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο που υπήρχε δραχμή. Κι όχι μόνο αυτό. Την εποχή της δραχμής πάνω από 80% του δημόσιο χρέους ήταν δραχμικό, ενώ με την ένταξη στην ευρωζώνη μετατράπηκε στο σύνολό του σε ξένο σκληρό νόμισμα, κυρίως ευρώ. Αυτή ήταν η χαριστική βολή που έκανε το ελληνικό δημόσιο χρέος μη διαχειρίσιμο και άνοιξε τον δρόμο για την χρεοκοπία.

Τι μας έλεγαν οι οπαδοί του ευρώ; Ότι με την ένταξη στην ΕΕ και την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα συγκλίνουν σε αποδοχές και επίπεδο ευημερίας με τους Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς. 

Αντί γι’ αυτό σήμερα μας λένε επίσημα ότι για να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, που έχασε με το ευρώ, θα πρέπει να συγκλίνει με τον πάτο και τον απόπατο της Ευρώπης. Δηλαδή πρέπει να πέσει πολύ πιο κάτω από την Πορτογαλία – που ιστορικά πάντα υστερούσε έναντι της Ελλάδας – και να κατέβει στο επίπεδο της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, κοκ. Με άλλα λόγια να καταλήξει με μισθούς και συντάξεις πείνας, συνθήκες εργασίας αληθινού μεσαίωνα, πρωτοφανή μόνιμη ανεργία και ολοκληρωτική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού. Ζήτω το ευρώ!


Το παραπάνω κείμενο -πλην των φωτογραφιών-, αποτελεί εκτενές απόσπασμα ενός κειμένου που απ' όσο καταλαβαίνω πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Το Χωνί" και το βρήκα αναδημοσιευμένο στο μπλογκ του Καζάκη. Ε, είπα να το αναδημοσιεύσω κι εδώ να υπάρχει.

6 σχόλια :

  1. Την φωτογραφία θα μπορούσες να μην την βάλεις…
    Δεν προσθέτει τίποτα στην αξία της ανάρτησης.
    Και ίσως θα έπρεπε να την αφαιρέσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταλαβαίνω τι εννοείς βέβαια. Και εννοείται πως συμφωνώ ότι κάποιες έννοιες πρέπει να τις σεβόμαστε -και κάποια πρόσωπα επίσης- αλλά λέω να μην το σβήσω γιατί αν το έσβηνα θα έκανα μια κακή αρχή: Να διορθώνω τις δημοσιεύσεις μου όχι για τα συντακτικά λάθη ή τις πιθανές ανορθογραφίες τους αλλά για το ίδιο το περιεχόμενό τους.
    Στο κάτω-κάτω, αν το σκεφτείς, τι αξία έχει να σαρκάζουμε τους άλλους αν δεν μπορούμε να αυτοσαρκαστούμε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάποια πράγματα είναι άξια σαρκασμού όπως για παράδειγμα η υποκρισία, η απάτη, η μισανθρωπία των οργανωμένων θρησκειών, οργανισμών , προσώπων κτλ, και αλλά πάλι όχι, ειδικά όταν δεν έχουν καμία πολιτική και κοινωνική εξουσία και δεν ενοχλούν κανένα. πόσο μάλλον όταν έχουν υποστεί αμέτρητες και αδικαιολογητες βεβηλώσεις, ύβρεις και καταστροφές τα τελευταία 1700 χρονια....

    Ο Αυτοσαρκασμός αφορά τον εαυτό σου, την κοινωνία - ομάδα που ανήκεις κτλ Πως όμως αυτοσαρκάζεσαι βλασφημώντας το όνομα αλλα και το ίδιο το λατρευτικό άγαλμα με τετοιο αισχρό τρόπο; Ουτε συμβολίζει τον ευατο σου, ούτε είναι κάτι που σου ανήκει....
    Σαφώς τίποτε απο της διάφορες αισχρότητες δεν αγγίζει το ιερότερο μέρος της ίδιας της φύσεως που τιμούμε και καλούμε και επικοινωνουμε και ευχαριστούμε με τοσο δέος και ευλάβεια... Όμως η (εστω και οπτικη) βεβήλωση του ίδιου του μέσου επικοινωνιας τόσων αρχαίων ψυχών με τη θεότητα είναι μεγάλο μίασμα..

    Κρίμα διαβάζοντας φανατικά τις τελευταίες μέρες το συγκεκριμένο ιστολογιο και κρίνοντας απο τα πολύ αξιόλογα άρθρα τοποθετήσεις αλλα και απο συγκεκριμένους αναγνώστες τίποτε δεν με προειδοποίησε γι'αυτο το αισχος...

    ''εννοείται πως συμφωνώ ότι κάποιες έννοιες πρέπει να τις σεβόμαστε -και κάποια πρόσωπα επίσης- αλλά λέω να μην το σβήσω γιατί αν το έσβηνα θα έκανα μια κακή αρχή: Να διορθώνω τις δημοσιεύσεις μου όχι για τα συντακτικά λάθη ή τις πιθανές ανορθογραφίες τους αλλά για το ίδιο το περιεχόμενό τους''

    Ανησυχείς για την ''κακη αρχη'' της διόρθωσης του τρόπου σκέψης σου (αλάθητο;) η ίσως τη λογοκρισία του ίδιου σου του εαυτού. Δυστυχώς όμως δεν φαίνεται να ανησυχείς καθόλου για την εξίσου (κατα τη γνώμη μου τουλάχιστον) ''κακή αρχή'' που έγινε με την αρχική επιλογή σου να το συνδέσεις με το άρθρο και να το δημοσιεύσεις.

    Ειναι σαν να βλέπω ενα οικολόγο, να μολύνει σκοπίμως τον πλανήτη ''για χάριν γούστου'', βέβαια ζούμε σε μια κοινωνία και εποχή που ισχύει το ''ότι δηλώσεις είσαι'' άλλα έρχεται κάποια στιγμή που οι πράξεις απο μόνες τους αναιρούν τον εκάστοτε αυτοπροσδιορισμο.

    Μετα λύπης μου αποχωρώ προσπαθώντας να ξεχάσω τι αντίκρισα

    Εκάς όστις βέβηλος-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε ή φίλη "Ε όχι",
      προφανώς είναι δυσάρεστο να χάνω αναγνώστες.
      Και να σου πω την αλήθεια, καμιά φορά κι εγώ ο ίδιος σκέφτομαι πως έχω πέσει σε αίρεση. Πως είμαι βλάσφημος και αμαρτωλός.
      Πως θα πρέπει να μετανοήσω.
      Πως κινδυνεύει η ύπαρξή μου να γίνει αντιληπτή από καμιά ιερά εξέταση.
      Πως ενδέχεται να με αφορίσει καμιά οικουμενική σύνοδος πολυθεϊστών.
      Αλλά ξέρεις τι γίνεται?
      Με παρηγορεί η σκέψη ότι αν τυχόν αφοριστώ ή θεωρηθώ σχισματικός/αιρετικός, κακόδοξος, υβριστής έμπλεως σατανικών δαιμονίων και μιαρός, τότε...
      Ε, τότε, ασχέτως του αν καταδικάσουν εμένα, θα έχουμε μπλέξει άσχημα.
      Την καλογερική λογική θα την έχουμε πετάξει έξω απ' την πόρτα κι εκείνη η πεισματάρα θα έχει ξανα-μπει από το παράθυρο.

      Διαγραφή
    2. Ξέρεις ότι δεν δύναται να υπάρξει καμία σοβαρή (έστω και συμβολική - εικονική) ''ιερά εξέταση'' πολυθεϊστών, ούτε να σε αφορίσει κανείς για τις όποιες απόψεις σου, (κι αν ποτέ συνέβαινε αυτό τοτε θα ήμουν μαζί σου), οι όποιες συνέπειες αφορούν απλώς το πως σε βλέπουν αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι...
      και τίποτε παραπάνω....

      Δεν είναι άραγε ένα είδος αφορισμού, αυτό που εμείς οι ίδιοι κάνουμε σε ανθρώπους όπως ο Σωρρας, οι υποτιθέμενοι Ε, οι νεοναζί παγανιστές κ.α;
      ΔΕν θεωρείται αυτο δογματοποίηση των προσωπικών μας απόψεων αποκλείοντας τους άλλους; Έστω κι αν ε'ιναι εμφανές οτι αυτοί απλά και ξεδιάντροπα καπηλεύονται τον Ελληνισμό.

      Δεν εκπροσωπώ άλλους πολυθεϊστές, παρά μόνο τον εαυτό μου, ούτε καν ορίζω τον πολυθεϊσμό, γιατι γι' μένα είναι θέμα υποκειμενικής αντίληψης, και πιστεύω ότι υπάρχουν αρκετοί, που συμφωνούν με την μια ή οποιαδήποτε άλλη άποψη...

      Ίσως (Ασφαλώς μπορεί και να μην ισχύει απλά είναι κάτι που παρατηρώ), η απέχθειά σου για την ''καλογερική λογική'' να σ' εχει επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνεις το παν για να διαφοροποιηθείς απο αυτήν για να αισθανθείς ίσως.. απελευθερωμένος; Πόσο όμως πραγματικά ελεύθερος μπορεί να είναι κάποιος που διακατέχεται ... ένα τέτοιου είδους φοβίες; (ίσως δογματοφοβία;)

      Ο σεβασμός στα (δικά σου) Ιερά όποια κι αν είναι αυτά, έιναι αυτονόητος και προϋπάρχει κατά πολύ, τις ''καλογερικής λογικής''... και γι'αυτό δεν μπορεί να ταυτίζεται μ'αυτήν, (κι'ας το έχουν φτάσει στα άκρα οι ίδιοι αγκαλιάζοντας το φασισμό...)

      Δεν γίνεται να αγαπάς αληθινά τον σύντροφό σου και να τον προσβάλλεις άσεμνα μπροστά στους άλλους, δεν γίνεται να τιμάς τους γονείς σου και να τους χλευάζεις ταυτοχρονα , δεν γίνεται να αγαπάς το παιδί σου και να το διασύρεις δημόσια...Φυσικ'α είσαι ε΄λευθερος να κάνεις ότι θέλεις αλλά ΑΝ... το κάνεις, δεν νομίζεις πως ακυρώνει την υποτιθέμενη αγάπη σου, την οποία και διατυμπανίζεις;

      Δεν έχει λογική να κάνεις κακό σε κάτι που λατρεύεις (εξαιρείται ο εαυτός σου), απλά και μόνο για να αποδείξεις ότι διαφέρεις....

      Διαγραφή
    3. Μου φαίνεται πως αν και συμφωνούμε, βλέπουμε το ζήτημα διαφορετικά.
      Λες, ας πούμε:
      Δεν γίνεται να αγαπάς αληθινά τον σύντροφό σου και να τον προσβάλλεις άσεμνα μπροστά στους άλλους, δεν γίνεται να τιμάς τους γονείς σου και να τους χλευάζεις ταυτοχρονα, δεν γίνεται να αγαπάς το παιδί σου και να το διασύρεις δημόσια.

      Έχεις δίκιο. Διότι στα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνεις τη σύντροφο που δημοσίως λέει στο σύντροφό της κάτι σε στυλ "Είσαι ο μικρός χαζοβιόλης μου, ο μικρός τρυφερός χαζοβιολάκος μου". Ούτε συμπεριλαμβάνεις τον γονέα που λέει "Ο γιός μου? Αυτό δεν είναι παιδί, είναι βάσανο". Ούτε συμπεριλαμβάνεις το γιο που λέει "Μεγάλη κουφάλα ο γέρος μου, κέρδισε πάλι το λαχείο".

      Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε και στα δικά μας.
      Μικρός, όπως όλοι της ηλικίας μου στην Ελλάδα, διδασκόμουν θρησκευτικά στο σχολείο. Κάποια μέρα είπα στο θεολόγο κάτι σε στυλ "Αν τα 'βλεπε αυτά ο θεός θα τράβαγε τα γένια του". Κόντεψε να πάθει αναφυλαξία και εγκεφαλικό ταυτοχρόνως. Σου λέει, ο θεός είναι πνεύμα...

      Θα μου πεις βέβαια ότι δεν είναι σοβαρή ούτε αισχρή ύβρις το να φανταστεί ένα παιδί τον θεό να τραβάει τα γένια του. Ενώ είναι ύβρις και μάλιστα σοβαρή το να πει κάποιος ότι ο θεός (ο όποιος) "γαμιέται".

      Όμως ο θεολόγος μου θα διαφωνούσε. Θα τα θεωρούσε ύβρι αμφότερα.

      Είναι λίγο υποκειμενικά αυτά τα πράγματα. Άλλο καταλαβαίνει ο υπάλληλος του συνεργείου όταν ο μάστορας τον πει "χαζοβιόλη", άλλο καταλαβαίνει ο ερωτευμένος όταν η σύντροφός του τον πει "χαζοβιόλη".

      Άκου μια αφήγηση που πέτυχα κάπου και που τη θεωρώ απολύτως ταιριαστή με το θέμα μας:

      «Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής μου διαβάζω παραμύθια. Πολύ παραμύθι, σου λέω. 'Εμαθα απέξω όλο τον Άντερσεν, τον Αίσωπο και τους αδελφούς Γκριμ, έχω γίνει αδέρφι με τον Χάνσελ και τη Γκρέτελ τόσα χρόνια να μπαίνουμε και να χανόμαστε στο δάσος, έχω ράψει στην ακροποταμιά την κοιλιά του λύκου μαζί με τη συνάδελφο μητέρα-κατσίκα αμέτρητες φορές, μέχρι που επιτέλους ήρθε η ώρα να περάσουμε στην ελληνική μυθολογία.

      Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη όταν ανακάλυψα πως συνεχίζουν να εκδίδονται κάτι αρχαία εικονογραφημένα που μας τα διάβαζαν όταν εμείς ήμαστε ακόμα αναλφάβητα, ώστε το ίδιο βράδυ που αγοράσαμε έναν τόμο για τους θεούς του Ολύμπου (Τιτανομαχίες, κερατώματα, σκοτωμοί, ποιο Game of Thrones μου λέτε) άρχισα να τον διαβάζω στα μικρά με περίσσιο ενθουσιασμό, τόσο, που απόρησαν κι αυτά τι μου συμβαίνει.

      Ώσπου ο ενθουσιασμός μου κορυφώθηκε όταν συνέλαβα το βαθύ νόημα της έκφρασης »γαμιέται ο Δίας!« Πράγματι, όποτε ξενοπήδαγε ο αρχηγός του 12θεου (την Ιώ, τη Λητώ, τη Σεμέλη κ.α. πολλές), γινόταν της μουρλοκακομοίρας μόλις τα μάθαινε η άλλη. Το ανώνυμο τυπάκι που επινόησε την φράση και την κατέθεσε στη μεγάλη λαϊκή τράπεζα της αργκό νομίζω αξίζει μια θέση στην καρδιά μας».


      Εγώ προσωπικά πολύ εκτιμώ τέτοιες τοποθετήσεις. Tις θεωρώ πολύ πιο κοντινές στην αντιμετώπιση των ζητημάτων, όπως αυτή απορρέει από τα θρησκευτικά μου πιστεύω, που κατά βάση έχουν μια χαρούμενη και φωτεινή διάθεση.

      Ή, εν προκειμένω, η προπαγάνδα τους είναι τόσο χοντροκομμένη ώστε προκειμένου να μας πείσουν ότι "θα γαμηθεί ο Δίας" είναι ικανοί να μας το δείξουν και εικονογραφημένο για να το εμπεδώσουμε. Απλό (πίστευα) και μη-προσβλητικό (πίστευα). Και το πιστεύω ακόμα.

      Όπως απλό και μη-προσβλητικό θεωρώ και το παρακάτω ανέκδοτο.

      Θεσσαλονίκη. Παίζουν τάβλι ένας Παοκτζής κι ένας Αρειανός.
      Κάποια στιγμή, φέρνει μια κωλοζαριά το μπαόκι, που χάνει το παιχνίδι διπλό.
      -(Φωνάζει το μπαόκι): Γαμώ τους έντεκα θεούς του Ολύμπου!
      -(Αρειανός): Ποιούς έντεκα ρε μαλλλάκα; Δώδεκα είχε!
      -(Μπαόκι): Ποιούς δώδεκα;
      -(Αρειανός): 1) Δίας, 2) Ποσειδώνας, 3) Ήρα, 4) Δήμητρα, 5) Εστία, 6) Αφροδίτη, 7) Άρης...
      -(Μπαόκι): Ποιός τον γαμεί τον Άρη...!

      Διαγραφή

Mi-la-re,
mi-la-re-si