Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Και ενώ στην Ελλάδα κατά το μακρινό 1845 ο κόσμος ακόμα πανηγύριζε για την επιτυχία της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει Σύνταγμα
(με αποτέλεσμα να αποχτήσουν όνομα αφενός η οδός 3ης Σεπτεμβρίου και αφετέρου η πλατεία Συντάγματος -χώρια που ο ποιητής βρήκε αφορμή να εμπνευστεί τους στίχους "θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρείς του Σεπτέμβρη να περνάς")...

...Την ίδια εποχή, εκεί γύρω στο 1845, ο Φρίντριχ Ένγκελς, σύντροφος και κολλητάρι του Καρλ Μαρξ, θεώρησε σκόπιμο να συγγράψει ένα μνημειώδες βιβλιαράκι με τίτλο "Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία".

Για το συγκεκριμένο βιβλιαράκι, καμιά εξηνταριά χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλιαρακίου, ο Βλαδίμηρος ο Λένιν είχε μόνο καλά λόγια να πει, θεωρώντας το εξαιρετικά σημαντικό. Έγραψε χαρακτηριστικά ο Λένιν πως μέσω αυτού του βιβλίου:

"Ο Έγκελς γνώρισε το προλεταριάτο στην Αγγλία, στο κέντρο της αγγλικής βιομηχανίας, στο Μάντσεστερ, όπου εγκαταστάθηκε το 1842, κι έπιασε δουλιά σ’ έναν εμπορικό οίκο, ένας από τους συνεταίρους του οποίου ήταν ο πατέρας του. Εδώ ο Έγκελς δεν καθόταν απλώς στο γραφείο του εργοστασίου, πήγαινε στις βρώμικες συνοικίες όπου ζούσαν οι εργάτες κι έβλεπε με τα μάτια του τη φτώχια και τη δυστυχία τους. Δεν αρκέστηκε όμως στις προσωπικές του παρατηρήσεις, διάβασε όλα όσα είχαν γραφεί πριν απ’ αυτόν για την κατάσταση της αγγλικής εργατικής τάξης, μελέτησε προσεχτικά όλα τα επίσημα ντοκουμέντα που του ήταν προσιτά. Καρπός των μελετών και των παρατηρήσεων αυτών ήταν το βιβλίο: Η Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία, που βγήκε το 1845. Πιο πάνω έχουμε αναφέρει ποια ήταν η κύρια υπηρεσία που πρόσφερε ο Έγκελς σαν συγγραφέας του βιβλίου Η Κατάσταση της Εργατικής Τάξης στην Αγγλία. Και πριν από τον Έγκελς πάρα πολλοί είχαν περιγράψει τα βάσανα του προλεταριάτου και είχαν τονίσει, ότι είναι ανάγκη να του δοθεί βοήθεια. Πρώτος ο Ένγκελς είπε ότι το προλεταριάτο δεν είναι μόνο μια τάξη που υποφέρει, ότι ίσα -ίσα η επαίσχυντη οικονομική κατάσταση του προλεταριάτου το σπρώχνει ακατάσχετα προς τα μπρος και το αναγκάζει να παλεύει για την τελική του απελευθέρωση. Και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο θα βοηθήσει μόνο του τον εαυτό του. Το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης θα οδηγήσει αναπόφευκτα τους εργάτες να καταλάβουν, ότι γι’ αυτούς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος εκτός από το σοσιαλισμό. Από το άλλο μέρος, ο σοσιαλισμός τότε μόνο θα καταστεί δύναμη, όταν γίνει σκοπός της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης. Αυτές είναι οι βασικές ιδέες του βιβλίου του Έγκελς για την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία, ιδέες που τις έχει αφομοιώσει σήμερα όλο το σκεπτόμενο και αγωνιζόμενο προλεταριάτο, που τότε όμως ήταν εντελώς καινούργιες."

Βλέπουμε λοιπόν πόσο σημαντικό εθεωρείτο από τον Λένιν το συγκεκριμένο βιβλίο του Ένγκελς.

Ο Λένιν ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ ήταν επαναστάτης, υπό την έννοια ότι όχι απλώς σκόπευε να οδηγήσει το προλεταριάτο στο να κάνει μια σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά -κυρίως- κατάφερε να οδηγήσει το προλεταριάτο στο να κάνει μια σοσιαλιστική επανάσταση.
Δεν ήταν ένας επαναστάτης του γραφείου, δηλαδή.
Ως εκ τούτου, καλό είναι να πάρουμε στα σοβαρά τις απόψεις του: Δηλαδή, να δεχτούμε την άποψη του επαναστάτη Λένιν που λέει πως το συγκεκριμένο βιβλίο του Έγκελς αποτελεί ένα διαμάντι της σοσιαλιστικής βιβλιογραφίας.
Ένα διαμάντι που οφείλουμε να μελετήσουμε όλοι εμείς οι ενδιαφερόμενοι για τα ζητήματα της επανάστασης.

Ως εκ τούτου, επειδή είμαι καλός άνθρωπος, αφενός δίνω σε κάθε ενδιαφερόμενο τα λινκ όπου μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το διαμαντάκι του Ένγκελς και αφετέρου, λέω να δημοσιεύσω εδώ ένα ζουμερό απόσπασμα του συγκεκριμένου βιβλίου, ώστε να ξεστραβωθούμε και να διδαχθούμε πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα πραγματάκια.

Το συγκεκριμένο απόσπασμα, αφορά την Ιρλανδική Μετανάστευση και λέει τα εξής:

Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης.
Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία, τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. Στην πατρίδα τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι στην ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών.
Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 120.000 φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, στο Μάντσεστερ 40.000, στο Λίβερπουλ 34.000, στο Μπρίστολ 24.000, στην Γλασκόβη 40.000, στο Εδιμβούργο 29.000. Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό, εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις, απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που, είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την ηθική. Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα:
«Σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τις παρόδους σας υποδέχονται πρόσωπα με τα άγρια «μιλσιανά» χαρακτηριστικά, που σας κοιτάζουν κουτοπόνηρα, παράξενα, ανήσυχα, μίζερα, και χλευαστικά. Ο Άγγλος αμαξάς, περνώντας με τ’ αμάξι του αστράφτει στον Μιλσιανό μια καμουτσιά, τον καταριέται στην γλώσσα του και ο Μιλσιανός προτείνει το καπέλο του για να ζητιανέψει. Αντιπροσωπεύει το χειρότερο κακό που έχει να πολεμήσει αυτή η χώρα. Ντυμένος στα κουρέλια του και γελώντας πρωτόγονα είναι έτοιμος ν’ αναλάβει κάθε δουλειά για την οποία δεν χρειάζεται παρά γερά μπράτσα και ράχη, για ένα μεροκάματο που φτάνει μόνο ν’ αγοράσει πατάτες. Για καρύκευμα του αρκεί μόνο το αλάτι, κοιμάται πανευτυχής στο πρώτο χοιροστάσιο ή σκυλόσπιτο που θα του τύχει, κουρνιάζει σε κάποια αποθηκούλα, και φορά ένα κοστούμι από κουρέλια, που το να το φορέσει κανείς ή να το βγάλει από πάνω του λέγεται ότι είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που αναλαμβάνεται μόνο σε γιορτές ή σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Ο Σάξονας, αν δεν μπορεί να δουλέψει μ’ αυτούς τους όρους δε βρίσκει δουλειά. Ο απολίτιστος Ιρλανδός, όχι χάρη στη δύναμή του, αλλά χάρη στο αντίθετο της δύναμης, εκτοπίζει τον ντόπιο Σάξονα και καταλαμβάνει την θέση του. Έτσι συντηρείται στο χάλι του, την αθλιότητα, και τον παραλογισμό του, στην απάτη και τη βία του μεθύστακα, έτοιμη μαγιά ξεπεσμού και αναταραχής. Οποιοσδήποτε με δυσκολία αγωνίζεται να σταθεί κολυμπώντας στην επιφάνεια, μπορεί τώρα να γνωρίσει ένα παράδειγμα πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει όχι κολυμπώντας, αλλά βυθισμένος ... Γι’ αυτό οι συνθήκες ζωής στα κατώτερα στρώματα των Άγγλων χειρωνακτών εργατών προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε αυτές των Ιρλανδών, καθώς ανταγωνίζονται μαζί τους σε όλες τις αγορές εργασίας: Έτσι κάθε εργασία, που απαιτεί μόνο δύναμη και ελάχιστη ειδίκευση πρέπει να γίνει, και γίνεται, όχι με το αγγλικό μεροκάματο αλλά με ένα μεροκάματο που ξεπερνά το ιρλανδικό, που το ξεπερνά δηλαδή τόσο όσο χρειάζεται κανείς για να λιμοκτονεί τρώγοντας πατάτες για τριάντα εβδομάδες το χρόνο, μα που κάθε ώρα που περνά, με την άφιξη κάθε νέου ατμόπλοιου, τείνει να εξισωθεί εντελώς».
Αν εξαιρέσουμε την υπερβολική και μονόπλευρη καταδίκη του ιρλανδικού εθνικού χαρακτήρα, ο Καρλάιλ έχει εδώ απόλυτα δίκιο. Αυτοί οι Ιρλανδοί που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. Οι χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. Τι να τους κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; Οι χειρότερες συνοικίες των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς. Όποτε μια συνοικία διακρίνεται για την ιδιαίτερη βρωμιά της και τα ερείπια της, ο παρατηρητής σίγουρα θα συναντήσει σ’ αυτήν κυρίως εκείνα τα κελτικά πρόσωπα που διακρίνονται απ’ τις σαξονικές φυσιογνωμίες των ντόπιων με την πρώτη ματιά, και θ’ ακούσει αυτή την τραγουδιστή και βαριά προφορά που ο γνήσιος Ιρλανδός ποτέ δεν χάνει. Έχω ακούσει περιστασιακά την κελτο-ιρλανδική γλώσσα να μιλιέται στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες του Μάντσεστερ. Η πλειοψηφία από τις οικογένειες που ζουν σε υπόγεια είναι σχεδόν παντού ιρλανδικής καταγωγής. Με λίγα λόγια, όπως λέει ο Δρ Κέυ, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν το ελάχιστο των βιοτικών αναγκών, και το μαθαίνουν τώρα στους άγγλους εργαζομένους. Επίσης έφεραν μαζί τους την βρωμιά και τον αλκοολισμό. Η έλλειψη καθαριότητας, που είναι η δεύτερη φύση του Ιρλανδού και δεν είναι τόσο επιβλαβής στη χώρα τους, στην ύπαιθρο όπου ο πληθυσμός είναι διεσπαρμένος, γίνεται τρομακτικά και σοβαρά επικίνδυνη στις πυκνά κατοικημένες μεγάλες πόλεις. Όπως συνηθίζει να το κάνει στην πατρίδα του, ο Μιλεσιανός αδειάζει όλα τα σκουπίδια του και τη βρωμιά μπροστά στην πόρτα του και δημιουργεί βόρβορους και σωρούς από κοπριές, που βρωμίζουν την εργατική συνοικία και μολύνουν την ατμόσφαιρα. Χτίζει το χοιροστάσιο του στους τοίχους των σπιτιών, όπως το έκανε στην πατρίδα του, και εάν τον εμποδίσουν να το κάνει αφήνει τα γουρούνια να κοιμηθούν στο δωμάτιο μαζί του. Αυτή η νέα και αφύσικη μέθοδος κτηνοτροφίας στις πόλεις είναι αποκλειστικά ιρλανδικής προέλευσης. Ο Ιρλανδός αγαπά το γουρούνι του όπως ο Άραβας το άλογο του, με τη διαφορά ότι το πουλά όταν είναι αρκετά παχύ για σφάξιμο. Κατά τ’ άλλα, τρώει μαζί με το γουρούνι του, κοιμάται μαζί του, τα παιδιά του παίζουν με το γουρούνι, ανεβαίνουν στην πλάτη του, και κυλιόνται μαζί του στους σωρούς από κοπριά, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας. Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς την βρωμιά και την έλλειψη ανέσεων που επικρατεί στα σπίτια τους. Ο Ιρλανδός δεν είναι συνηθισμένος στα έπιπλα, ένας σωρός άχυρα, μερικά κουρέλια, εντελώς άχρηστα σα ρουχισμός, του αρκούν για το νυχτερινό του κρεβάτι. Ένα κούτσουρο, μια σπασμένη καρέκλα, ένα παλαιό κασόνι για τραπέζι -τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται- μια τσαγιέρα, μερικές πήλινες κούπες και πιάτα εξοπλίζουν την κουζίνα του, η οποία είναι επίσης το υπνοδωμάτιο και το καθιστικό του. Όταν του λείπουν τα καύσιμα καίει ότι βρεθεί μπροστά του, καρέκλες, τις κάσες απ’ τις πόρτες, τα διακοσμητικά σανιδώματα του τοίχου, τα πατώματα, όλα παίρνουν το δρόμο για το τζάκι. Επιπλέον, γιατί να του χρειαστεί περισσότερος χώρος; Στην πατρίδα του η πλινθόκτιστη καλύβα του είχε ένα μόνο δωμάτιο για όλες τις οικιακές χρήσεις, άρα στην Αγγλία η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη από περισσότερα δωμάτια. Έτσι η συνήθεια να στοιβάζονται πολλά άτομα σε ένα μόνο δωμάτιο, που τόσο διαδομένη είναι σήμερα, έχει την ρίζα της κυρίως στην ιρλανδική μετανάστευση. Και επειδή ο φτωχός διάβολος πρέπει να έχει και κάποια ευχαρίστηση, και η κοινωνία τον έχει αποκλείσει από όλες τις άλλες, οδηγεί τον εαυτό του στην κατανάλωση του οινοπνεύματος. Το ποτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει ανεκτή τη ζωή του Ιρλανδού, το ποτό και η κεφάτη και ανέμελη ιδιοσυγκρασία του, έτσι ξεφαντώνει στο ποτό ως το σημείο της πιο κτηνώδους μέθης. Ο νότιος και ανέμελος χαρακτήρας του Ιρλανδού, η απελέκητη φύση του, που τον τοποθετεί σε επίπεδο ελάχιστα πάνω απ’ τον άγριο, η περιφρόνησή του για κάθε ανθρώπινη ευχαρίστηση την οποία, καθώς είναι απελέκητος είναι και ανίκανος να την νιώσει, η βρωμιά και η φτώχια του ευνοούν τον αλκοολισμό του. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν μπορεί να του αντισταθεί, και έτσι όταν έχει χρήματα τα ξεφορτώνεται στο λαρύγγι του. Τι άλλο να κάνει; Και πως μπορεί η κοινωνία να τον κατηγορήσει όταν τον φέρνει σ’ αυτή την θέση και κάνει σχεδόν αναπόφευκτο να καταλήξει ένας μέθυσος, όταν τον εγκαταλείπει στον πρωτογονισμό του;
Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη. Επομένως, όπως λέει ο Καρλάιλ, δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά παρά το μεροκάματο του Άγγλου εργάτη, σ’ όλους τους κλάδους όπου μπορεί να τον συναγωνιστεί ο Ιρλανδός, πέφτει όλο και περισσότερο. Και αυτοί οι κλάδοι είναι πολλοί. Όλοι οι κλάδοι στους οποίους απαιτείται ελάχιστη ή καθόλου τεχνική κατάρτιση είναι ανοικτοί στους Ιρλανδούς. Για δουλειές στις οποίες απαιτείται μακρόχρονη ειδίκευση ή μεθοδικότητα και επίμονη προσπάθεια, ο ασυνάρτητος, άστατος και μέθυσος Ιρλανδός είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής. Για να γίνει μηχανικός, χειριστής εργαλειο-μηχανής, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον αγγλικό πολιτισμό, στα αγγλικά ήθη, να γίνει ουσιαστικά Εγγλέζος.
Όμως για εργασία πιο απλή, με λιγότερη ακρίβεια, οπουδήποτε απαιτείται περισσότερο δύναμη παρά ικανότητα, ο Ιρλανδός είναι τόσο καλός όσο ο Άγγλος. Τέτοια επαγγέλματα έχουν κατακλυστεί από τους Ιρλανδούς. Χειρώνακτες-υφαντές, πλινθοκτίστες, χαμάληδες, αυτοί οι εργάτες που ψάχνουν γενικά για ένα μεροκάματο κ.λ.π., αριθμούν ολόκληρες ορδές Ιρλανδών και η πίεση αυτής της ράτσας συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό να συμπιεστούν τα μεροκάματα και να υποβαθμιστεί η ίδια η εργατική τάξη. Κι αν ακόμα οι Ιρλανδοί που επέβαλαν την δική τους νοοτροπία σε διάφορα επαγγέλματα γινόντουσαν περισσότερο πολιτισμένοι, θα τους έμεναν αρκετές απ’ τις παλιές τους συνήθειες για να ασκούν στους Άγγλους συναδέλφους τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, μια εκφυλιστική επιρροή –χωρίς να λογαριάσουμε την επιρροή του ίδιου του ιρλανδέζικου περιβάλλοντος. Γιατί, αν λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε πόλη, το ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο των εργατών είναι Ιρλανδοί ή παιδιά Ιρλανδών που ανατράφηκαν στις συνθήκες της ιρλανδέζικης βρωμιάς, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται όταν συναντά στη ζωή, στις συνήθειες, στο πνευματικό και ηθικό της επίπεδο, κοντολογίς στον χαρακτήρα, γενικά, της εργατικής τάξης, ένα σημαντικό μέρος απ’ τα ιρλανδέζικα χαρακτηριστικά. Αντίθετα είναι εύκολο να καταλάβουμε πως η εξευτελιστική θέση των Άγγλων εργατών, αποτέλεσμα της σύγχρονης ιστορίας μας και των άμεσων συνεπειών της, γίνεται ακόμα πιο εξευτελιστική από την παρουσία του ιρλανδέζικου ανταγωνισμού. 

Τέτοιος μαλάκας ρατσιστής ήταν ο Ένγκελς, καλέ μου αναγνώστη (όπως ίσως θυμάσαι, σε προηγούμενο ποστ είχαμε αποδείξει πόσο μαλάκες και ξεφτίλες πατριώτες λάτρεις του έθνους ήταν ο Μαρξ και ο Μπακούνιν).

Ειδικά αυτός ο Μπακούνιν, ήταν εντελώς ξεφτίλας πατριώτης...

Πάνω σε τέτοιους μαλάκες ρατσιστές και πατριώτες είναι χτισμένες οι σοσιαλιστικές θεωρίες, καλέ μου αναγνώστη... και θα πρέπει εμείς οι σημερινοί να είμαστε βαθιά ευγνώμονες προς όλα εκείνα τα σημερινά αστέρια  των ΜΚΟ, τα οποία, οδηγούμενα από σοφία και ουμανιστικά ιδεώδη, μας οδηγούν προς τον σωστό δρόμο του διεθνισμού, έξω και πέρα από τις παρακαταθήκες των τυχάρπαστων Μαρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν, Λένιν και σία. 

Να πάνε να γαμηθούνε όλοι αυτοί. Ο λόγος τους μοιάζει με λόγο Χρυσαυγίτη, επομένως τους απορρίπτουμε και τους αφήνουμε να τους διαβάζουν οι Χρυσαυγίτες και οι προλετάριοι οπαδοί τους. 

Εμείς με τέτοια ζώα, δε θέλουμε να έχουμε οποιαδήποτε σχέση!