ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ

Δεν περιγράφω άλλο!

Το τι γέλιο έχω ρίξει εδώ και μισή ώρα, δε λέγεται! 

Θα αρκεστώ στο να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Ορθοδόξου Συναξαριστού, όστις μας πληροφορεί τα εξής συγκλονιστικά από τον Βίο του Οσίου Ιακώβου του ασκητού (η μνήμη του οποίου τιμάται εις τας 28 Ιανουαρίου εκάστου έτους) :

Επειδή όμως κανένας δεν ξεφεύγει από τις ενέδρες του διαβόλου, συνέβη και ο Όσιος αυτός να πέσει σε μεγάλο παράπτωμα, για να γίνει παράδειγμα σε όλους τους αμαρτωλούς και οδηγός προς μετάνοια. Να, λοιπόν, τι συνέβη: Κάποιος άνθρωπος επιφανής είχε μια θυγατέρα δαιμονισμένη, την οποία πήγε στον Όσιο να την θεραπεύσει. Εκείνος προσευχήθηκε και αμέσως το δαιμόνιο έφυγε και άφησε ελεύθερη τη νέα. Ο πατέρας της όμως, επειδή φοβόταν μήπως και πάλι το δαιμόνιο ενοχλήσει την θυγατέρα του, την άφησε στο σπήλαιο του Αγίου. Για συντροφιά της άφησε εκεί και το νεότερο αδελφό της. Ο ασκητής όμως Ιάκωβος νικήθηκε από την επιθυμία και διέφθειρε τη νέα. Και στη συνέχεια, για να μη γνωστοποιηθεί η μυσαρή του πράξη και εξευτελισθεί, φόνευσε και τη νέα και τον αδελφό της και έριξε τα σώματά τους στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά.

Ύστερα από τα φοβερά αυτά εγκλήματα που διέπραξε, έχασε κάθε ελπίδα για σωτηρία και του δημιουργήθηκε η ακατάσχετη επιθυμία να αφήσει την ασκητική ζωή και να επανέλθει στον κόσμο. Στο δρόμο όμως τον συνάντησε κάποιος ευλαβής μοναχός, στις παραινέσεις του οποίου πειθάρχησε ο Όσιος, που αποφάσισε να κλειστεί μέσα σε ένα τάφο και να υπομείνει κάθε σκληραγωγία. Εκείνο τον χρόνο σημειώθηκε στη χώρα μεγάλη ξηρασία και ο Θεός κατά θαυμαστό τρόπο μήνυσε στον Επίσκοπο της πόλεως ότι, αν δεν προσευχηθεί ο Όσιος Ιάκωβος που διαμένει στον τάφο, δεν θα λάβει τέλος η ανομβρία. Αμέσως λοιπόν, τότε ο Επίσκοπος επισκέφθηκε τον Όσιο, μαζί με όλο τον λαό και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί, για να ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού. Ο Όσιος, μετά από την παράκληση του Επισκόπου, προσευχήθηκε με άκρα ταπείνωση και βαθιά πίστη στον Θεό. Και ο Θεός άκουσε την προσευχή του, διότι, αν και είχε διαπράξει βαρύτατα αμαρτήματα, είχε ειλικρινά μετανοήσει και έστειλε πλούσια την βροχή στη γη.

Το θαύμα αυτό έδωσε στον Όσιο την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τον συγχώρεσε. Και με την ελπίδα και τη βεβαιότητα αυτή συνέχισε τον επίπονο ασκητικό του βίο.

Έτσι αγωνιζόμενος κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ω, ναι, αδελφοί, αυτό είναι το μεγαλείον και το μυστήριον της χάριτος εν Χριστώ: 

Εδώ ο μάστορης -την περίοδο όπου ΗΔΗ ήταν ασκητής και άγιος άνθρωπος- πρώτα βίασε ένα -πιθανότατα ανήλικο- κοριτσάκι με ειδικές ανάγκες, εν συνεχεία δολοφόνησε τόσο το κοριτσάκι όσο και το -νεαρότερο- αδελφάκι του. 

Όμως, αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα του οσίου, απλώς εστάθησαν η αφορμή διά να ρεύσουν εν αφθονία οι κρουνοί της θείας χάριτος εν Χριστώ. 

Και έτσι, ο εν λόγω βιαστής και δολοφόνος έγινε το παράδειγμα για τους αμαρτωλούς, έγινε ο φάρος που σηματοδοτεί το γεγονός της υπάρξεως του μυστηρίου της μετανοίας. 

Ας τσιμπήσουμε κι ένα τεριρέμ διά να μερακλώσωμεν.