ΠΑΓΑΝΟ-ΛΑΪΚΑ ΙΙ

"Χριστούγεννα, Χριτούεννα ευτυχισμένα δε γίνονται αγάπη μου χωρίς εσένα" τραγούδησε η Βανδή, "Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα" τραγούδησε κάποτε ο νεαρός Νταλάρας, "Ήταν άνοιξη και Πάσχα, τα κρινάκια ανθίζανε, κι όσοι δε γιορτάζαν μόνοι ζούσανε κι ελπίζανε" τραγούδησε κάποτε ο Παντελής Θαλασσινός και ο κατάλογος δεν έχει τέλος -ιδίως αν βάλουμε μέσα στον κατάλογο και τα δημοτικά τραγούδια και τα κλαρίνα κλπ.

Και για τις δικές μας τις γιορτές ούτε ένα τόσο δα σουξεδάκι.
Άδικο δεν είναι?

Ε, αυτή η αδικία, αυτή η έλλειψη, πρέπει να διορθωθεί, νομίζω. Τα σουξεδάκια μπορούν και πρέπει να δημιουργηθούν.

Ιδού ένα μάλλον ευφυές στιχουργικό δημιούργημα προορισμένο για σουξεδάκι, βγαλμένο και εμπνευσμένο -βεβαίως- όχι από το παρόν (μην έχουμε καμιά παρεξήγηση) αλλά από το απώτατο παρελθόν και -ίσως- από το μέλλον.

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Χτυπά η καρδούλα μου σαν το μηχάνημα στο εργοστάσιο
Κι όπως βαδίζω σιωπηλός σκέφτομαι εσένα.
Χοροί, τραγούδια. Όλοι γιορτάζουν το ηλιοστάσιο
Κι εγώ βαδίζω με τα μάτια δακρυσμένα.
Ηλιοστάσιο χωρίς εσένα...

(Ρεφρέν)
Κι ο ιερέας ετοιμαζόταν να τελέσει τη θυσία
Μα η δική μου καρδιά καιγόταν απ' τη δική σου αχαριστία
Που δε με πρόσεξες, που δε με ένιωσες, που δεν έδωσες καν σημασία
Σε όλα όσα σου πρόσφερα 
Και σε κάθε μου θυσία...

Θόλωνε η σκέψη κι εγώ με κόπο την ξεθόλωνα
Τριγύρω γέλια και χαρές κι εγώ πονούσα.
Ψιθυριστά μια δέηση κάνω στον Απόλλωνα
Θεέ μου ας γινόταν μια στιγμή να την ξεχνούσα...
Ηλιοστάσιο και σε ζητούσα...

(Ρεφρέν)
Κι ο ιερέας ετοιμαζόταν να τελέσει τη θυσία
Μα η δική μου καρδιά καιγόταν απ' τη δική σου αχαριστία
Που δε με πρόσεξες, που δε με ένιωσες, που δεν έδωσες καν σημασία
Σε όλα όσα σου πρόσφερα 
Και σε κάθε μου θυσία...