Περνούσαμε λοιπόν μεσημεριάτικα από το σταθμό του Μαρουσιού κι είπαμε να βρούμε κανένα ηλιόλουστο τραπέζι για καφέ. Έτσι όπως γυρίζαμε ανάμεσα στις καφετέριες, άξαφνα, άκουσα μια απόκοσμη φωνή να λέει:
"Συντάκοοοοοοο!!!! Πες στους ναυτικούς να μην αφήνουν ατάϊστες τις γοργόνες"!!!
Κοίταξα απορημένος γύρω μου. Ποιός μου φώναζε?
Και τότε την είδα.
Δίκιο είχε. Έμοιαζε σκελετωμένη.
Πρέπει να είχε περάσει μεγάλες πείνες στα νιάτα της.
Είπα να της πάρω μια τυρόπιτα από εκεί κοντά αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι δική μου δουλειά, δεν είμαι ναυτικός.
Αργότερα, στο ίντερνετ βρήκα μερικά στοιχεία γι' αυτήν: Κατάγεται από την Ικαρία.
Τι να πω, υπάρχει κάποιος αδιόρατος δεσμός που συνδέει εμένα και τις εικαστικές δημιουργίες που κοσμούν το Μαρούσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si