ΙΩΝ-ΞΟΥΘΟΣ-ΚΡΕΟΥΣΑ

Οι Ανατολίτικοι λαοί μας λένε "Γιουνάν", Ίωνες, απογόνους του Ίωνα... Και τ' όνομα το χρωστάμε στην... επέμβαση του Απόλλωνα. 

Ο Ερεχθέας, ο βασιλιάς της Αθήνας, είχε μια κόρη, την Κρέουσα, που τα'ψησε με τον θεό. Πηγαίνανε κει κάπου στην Ακρόπολη και βλέπει τινάς πλέον γιατί εκεί πέρα, στου Φιλοπάππου και γύρω-γύρω βράζει το ερωτικό μέχρι σήμερα. Και μη έχοντας δωμάτια δι' οικογενείας, τη βγάζανε σε μια σπηλιά...

Με τ' αστεία-αστεία, όμως, φούσκωσε η Κρέουσα και γέννησε αγόρι. Το'βαλε σ' ένα καλάθι και είπε να το πάει στον μπαμπά της για φρούτο, καρπόν κοιλίας που λένε, αλλά ο Απόλλωνας φώναξε τον Ερμή. 

-Παρ' το, ρε, του είπε, κι άμε το στους Δελφούς να πεις στους παππάδες μου να μου το μεγαλώσουνε. Παπάδες είναι, καλά τη βολεύουνε με το τεμπελίκι, άς κάνουνε και καμιά δουλειά... 

Η Κρέουσα αργότερα, βρήκε ένα κορόϊδο, τον Ξούθο, και τον παντρεύτηκε. Κι αυτός έχει τη δική του οδό. Αλλά οδό-ξε-οδό, παιδί δεν κάνανε. Πήγανε λοιπόν στο Μαντείο να ρωτήσουνε τι θα γίνει... Το Μαντείο, βαριόντουσαν οι παπάδες, λένε "ξέρετε τίποτα? Τον πρώτο νέο που θα βρείτε μπροστά σας, να τον υιοθετήσετε... κι αφήστε κάτι και για τον δίσκο..."

Τον πρώτο νέο που βρήκανε μπροστά τους, ήτανε -κοίτα, δηλαδή, συμπτώσεις να σου φεύγει το καφάσι!- ο γιός της Κρέουσας και του Απόλλωνα, που είχε μεγαλώσει και κοπροσκύλιαζε στους Δελφούς, καλοθρεμμένος από τους ψυχο-παπάδες του. 

Ο Ξούθος τρελλάθηκε:

-Να' τος ο πρώτος νέος! Να τον πάρουμε! 

Η Κρέουσα όμως δεν τον ήθελε:

-Νόου! Να βρούμε άλλον!

-Μα μας είπανε τον πρώτο...

Τέλος πάντων, τον πήρανε, αλλά η μάνα που δεν ήξερε ακόμα, δεν το χώνευε το παιδί... Και μια μέρα σκέφτηκε να του ρίξει λίγο δηλητηριάκι στη σούπα του. Αλλά πολύ λίγο: όσο, ας πούμε,  χρειαζότανε να πεθάνει...

Πάνω που πήγε να την κάνει τη δουλειά, πως διάολο επεμβαίνει ο θεός-μπαμπάς και την φωτίζει και αναγνωρίζονται μάνα και γιός:

-Εσύ 'σαι ρε? 

-Εγώ, μαμά.

-Έλα να σ' αγκαλιάσω!

-Μη, έχω συνάχι...

-Έλα, παιδί μου! Καλύτερα να'χεις συνάχι. Θα δακρύσουμε κι από συγκίνηση...

Άμα φιληθήκανε πολύ, λέει η μάνα "μην πούμε τίποτα του Ξούθου, όχι τίποτ' άλλο, μήπως και του κακοφανεί που τον έκανα κερατά πριν τον πάρω". 

Η Αθηνά όμως, που στο διάολο βρέθηκε, μπήκε στη μεση:

-Δεν κάνει ρε παιδιά... Να του το πείτε! 

Και του το'πανε του Ξούθου, και καταευχαριστήθηκε ο άνθρωπος. 

Το αγόρι αυτό ήτανε ο Ίων, ο γενάρχης μας, μπάσταρδος βέρος, εξ ού και μπορεί και λόγου μας να'μαστε λίγο μπάσταρδοι... 

Αλλά...  θεϊκοί μπάσταρδοι! 

Θυμάμαι που ήμανε πιτσιρικάς όταν είχα πρωτοδιαβάσει την "Ελληνική Μυθολογία" του Νίκου Τσιφόρου. Τη θεωρούσα -και την θεωρώ- ως τον απλούστερο τρόπο για να μυηθεί στην ελληνική μυθολογία ο κάθε αμύητος.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ερμής", και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, διότι ο Τσιφόρος κοντράρει στα ίσια (σε συνοπτικότητα) τη "Βιβλιοθήκη" του λεγόμενου Απολλόδωρου.
Μόνο που ο Τσιφόρος είναι 1.163 φορές πιο ανάλαφρος και λάϊτ, χώρια που ο Τσιφόρος συνδυάζει τη βαθιά γνώση της ελληνικής μυθολογίας, με τη βαθιά γνώση άλλων καταστάσεων, όπως η "Ιστορία της Γαλλίας", η "Ιστορία της Αγγλίας", οι "Μυστικές Εταιρείες" και τέτοια, που αποτελούν τίτλους άλλων περιεκτικών βιβλίων του.
Και, ως γνωστόν, όποιος έχει γνώση και επίγνωση του πως κινείται και πλάθεται η ιστορία, αυτός και μόνο αυτός είναι σε θέση να εννοήσει τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε και πλάστηκε η μυθολογία...