ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
(με χόρτο μοιάζεις σαν την Πόρτο)

Μπορεί μεν ο Παναθηναϊκός να έχασε από τη Βιγιαρεάλ και να αποκλείστηκε, μπορεί ο Ολυμπιακός -μα πως εσυνέβη αυτό το πρωτοφανές?- να έχει αποκλειστεί επειδή έτσι του αξίζει, μπορεί ο Πανιώνιος φέτος να έκανε μια γκέλα αφήνοντας τα όμορφα -ως συνήθως- για του χρόνου...
Όμως η χάρη, η γιορτή του ποδοσφαίρου βρίσκεται αλλού: Σε ομάδες σαν τον Αστέρα Εξαρχείων, ας πούμε.

Το κακό της υποθέσεως είναι ότι ο Αστέρας παίζει σε ακατάλληλες ώρες, σε ώρες που εγώ συνήθως κοιμάμαι. Κακώς κοιμάμαι βέβαια, γιατί τις λιγοστές φορές που είχα την εμπειρία να βρεθώ στο γήπεδο στο πλευρό του Αστέρα, πέρασα καλά...

Από παλιότερο δημοσίευμα του περιοδικού "Γαλέρα" για τον Αστέρα Εξαρχείων, αντιγράφω ένα απόσπασμα:

Εδώ, ο αθλητισµός είναι γιορτή µέχρι παρεξηγήσεως. Πέρσι, οι φίλαθλοι οργάνωσαν φιέστα… καθόδου για να γιορτάζουν τον υποβιβασµό της αγαπηµένης τους οµάδας.

Σ’ αυτή εδώ τη γειτονιά, το σύνθηµα είναι ένα: «Ελευθερία, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση», κι ακόµη ένα: «... έχω Αστέρα στην καρδιά µου και παντού σ’ ακολουθώ». Σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, εισιτήρια διαρκείας και... σουίτες δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν ούτε καν εισιτήρια, ούτε είναι αυτοσκοπός η νίκη. Οι παίκτες δεν παίζουν για τη µεταγραφή, δεν πληρώνονται καν... Και οι οπαδοί είναι πάντα δίπλα, σε χαρές και σε λύπες. Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, σηµασία έχει το «ταξίδι» και όχι ο προορισµός.

Στη µοναδική περιοχή της Αθήνας όπου η ανατροπή εκφράζεται µε κάθε τρόπο, ο αθλητισµός δεν θα µπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στα Εξάρχεια δεν υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις ικανές να «οδηγήσουν τους νέους µας στον αθλητισµό». Μόνο ένα δύο παρακµιακά γηπεδάκια µπάσκετ, όπου οι ευρηµατικοί πιτσιρικάδες προσπαθούν να µυηθούν στην ανακάλυψη του Νέισµιθ µε τον τρόπο που το έκανε και ο ίδιος ο εφευρέτης τού µπάσκετ: Με αυτοσχέδιες µπασκέτες.

Κι όµως, η περιοχή των Εξαρχείων διαθέτει οµάδα, διαφορετική, ανατρεπτική, κι αυτή δεν είναι άλλη από τον θρυλικό Αστέρα, µε ποδοσφαιρικό και µπασκετικό τµήµα.
(...)
Το παρελθόν µε το παρόν και το µέλλον είναι άρρηκτα συνδεδεµένα στον ποδοσφαιρικό Αστέρα, χάρη στη µεγάλη προσωπικότητα του σωµατείου, τον «γίγαντα» Μιχάλη Λώλο. Ο προπονητής δεν είναι απλώς ένας παραδοσιακός ποδοσφαιράνθρωπος αλλά αποτελεί σύµβολο της περιοχής ολόκληρης. Βρίσκεται στις τάξεις τής οµάδας από τα τέλη τής δεκαετίας τού ’50 µέχρι σήµερα, αρχικά ως παίκτης κι έπειτα ως προπονητής...

Για 49 ολόκληρα χρόνια, ο Μιχάλης Λώλος προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς και εισπράττει ως αντάλλαγµα την απεριόριστη αγάπη όλων. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τον έκανε να αρνηθεί επαγγελµατικές προτάσεις από άλλες οµάδες. Προσπάθησε, µάλιστα, κάποτε να φέρει και τον... Λένιν στην Πλατεία. Όταν βρέθηκε στη Ρωσία µαζί µε την Εθνική Οµάδα, ο Μιχάλης Λώλος επισκέφτηκε το µαυσωλείο τού Λένιν, και στο αντίκρισµά του, δεν δίστασε να φωνάξει... «έλα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να είσαι».

«Αν εξαιρέσει κανείς τις ποδοσφαιρικές αποστολές, δεν έχω φύγει ποτέ απ’ τα Εξάρχεια, ούτε καν για διακοπές», λέει ο ίδιος την ώρα που πίνει ακόµη µια coca cola. Ο κ. Μιχάλης έχει ένα πάθος, το γνωστό αναψυκτικό! Το ξέρουν όλοι στην Πλατεία όπως ξέρουν κι ότι οι πολιτικές του πεποιθήσεις είναι άκρως αντίθετες από αυτές των παικτών και των οπαδών τού Αστέρα. Όµως, το γεγονός αυτό δεν στάθηκε ποτέ αρκετό για να βάλει φρένο στις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του! «Όλα τα παιδιά είναι γίγαντες», µας λέει ο κ. Λώλος και εξηγεί πως «... χρήµατα η οµάδα δεν έχει, θέλουµε 150 ευρώ στο κάθε παιχνίδι αν παίζουµε στην έδρα µας, άσε που έχουµε και τα πρόστιµα από τις τιµωρίες».

Τα πρόστιµα και οι τιµωρίες έρχονται ως συνέπεια της καυτής εξέδρας που δηµιουργούν 200 τουλάχιστον οπαδοί τού Αστέρα σε κάθε παιχνίδι. Η οµάδα µπορεί να αγωνίζεται στην Γ’ Αθήνας, αλλά πολλοί σύλλογοι της Σούπερ Λίγκας θα ζήλευαν την κερκίδα της. Κανείς δεν θα ξεχάσει, άλλωστε, τη φιέστα... καθόδου που έγινε στην Πλατεία, στις 13 Ιουνίου 2008, όταν η οµάδα έπεσε κατηγορία σε ποδόσφαιρο και µπάσκετ. «Κάθοδος στο µπάσκετ, κάθοδος στην µπάλα, µαζί σου Αστεράρα τα γούστα τα µεγάλα», έγραφε το αφισάκι–κάλεσµα στη γιορτή. «Μου έλεγαν να πάω και τους λέω “µα είστε τρελοί; Πέσαµε κατηγορία και θα γιορτάσουµε;”» θυµάται ο κ. Μιχάλης. Κι όµως γιόρτασαν...
«Δεν µας ενδιαφέρει η άνοδος, ξέρουµε ότι η οµάδα δεν µπορεί να πάει πολύ ψηλά, άσε που όσο ανεβαίνει αυξάνονται και οι απαιτήσεις κι εµείς δεν θέλουµε να βρίζουµε τους παίκτες µας», λένε από τη δική τους πλευρά τα... παιδιά τής Πλατείας.
Συνθήµατα της εξέδρας τού Αστέρα

«Έχουµε τον Λώλο, δεν θέλουµε τον Δώνη / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Την παίρνω στο τηλέφωνο κι αυτή δεν το σηκώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Ο σκύλος µου τρελάθηκε, µε γάτα ζευγαρώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Αστέρα ολέ και είναι αργά / αρχίζω να τα βλέπω όλα ασπρόµαυρα / Αστέρα ολέ µπάτσοι παντού / όπου κι αν παίζεις τα Εξάρχεια µε ντου»
«Εχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι / έχω τρέλα, τρέλα στο µυαλό / έχω Αστέρα, Αστέρα στην καρδιά µου / και παντού σ ακολουθώ»
«Είµαι πλατεία, πίνω ρετσίνα / είµαι ο πιο µάγκας µες στην Αθήνα
Είµαι πλατεία, πίνω σιρόπι / είµαι ο πιο µάγκας µές στην Ευρώπη»
«Αστέρα, µε χόρτο, µοιάζεις µε την Πόρτο
Αστέρα, µε κόκα, µοιάζεις µε την Μπόκα
Αστέρα, βελόνα, σαν την Μπαρτσελόνα
Αστέρα, µε ξύδια είσαι η Τσέλσι ίδια
Αστέρα, µε αρντάν σαν την Παρτιζάν»

Αρκετά διαφωτιστικόν της ιστορίας της ομάδος, αλλά και της ατμόσφαιρας που δημιουργείται στο γήπεδο όταν παίζει ο Αστέρας, είναι το παρακάτω βίντεο:


Τι να μας πουν λοιπόν οι διάφοροι Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚ και πράσιν'άλογα... Αυτοί ουδόλως και επ' ουδενί τρόπω μοιάζουν με την Πόρτο. Και να θέλουν δεν μπορούν να γίνουν έτσι, και να θέλω δεν μπορώ να τους δω έτσι...

Άσε που φέτος πάμε και για άνοδο!