ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟΝ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΠΤΟΥ

— Μη το λες, μου είπεν, αυτό, γιατί δε σου κάμνει τιμή. Το «συ φταις γιατί μ' επίστεψες» άφησε το εις τους λωποδύτες του χρηματιστηρίου. Όσον ευκολώτερα πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσον μεγαλειτέρα είνε η ασυνειδησία εκείνων πού μας απατούν. Όσον πλέον κουτός, άκακος και απονήρευτος είνε ο λαός, τόσον περισσότερον έπρεπε να τον συμπαθούν και να τον λυπούνται, αντί να νομίζουν πως η κουταμάρα και η καλωσύνη του τους δίδει το δικαίωμα να τον γδαίρνουν ως το κόκκαλο, να τον καταδικάζουν εις την βρώμαν, την αρρώστειαν και την ατιμίαν, να φέρνωνται μαζί του καθώς οι άκαρδοι εκείνοι καρραγωγείς, που σκοτώνουν τ' άλογα από το πολύ φόρτωμα και το πολύ ξύλο για το λόγο πού δεν δαγκάνουν και δεν κλωτσούν. Αν έχης μέσα στο στήθος σου καρδιά και όχι πέτρα, μη λες πως φταίει ο λαός, αλλά φώναξε μαζί μου· «ανάθεμα εις τους λαοπλάνους.»

Την χάριν ταύτην δεν ημπόρεσα να κάμω εις τον δυστυχή νεκροθάπτην, διότι ολίγην έχω φωνήν και δεν αγαπώ τας φωνάς. Αν ενόησα αυτόν καλά, εκείνο το οποίον εζήτει, παραβάλλων τους πολιτικούς μας προς καρραγωγείς, ήτο, καθώς υπάρχουσιν αλλαχού εταιρείαι προς προστασίαν των ανυπερασπίστων πλασμάτων, αλόγων, γάτων, περιστερών και άλλων πτερωτών και μαστοφόρων, ούτω να συστηθή και εις την Ελλάδα προστατευτική των ψηφοφόρων.

Με αυτά τα λόγια κλείνει το "Παράπονον του νεκροθάπτου" του Εμμανουήλ Ροΐδη (την ανάγνωση του οποίου συνιστώ, εφόσον είναι εφικτότατη με ένα κλικ).

Μιλάμε για κείμενο δημοσιευμένο το 1895, ε?
Δύο χρόνια μετά το "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του μεγάλου πολιτικού ανδρός Χαριλάου Τρικούπη,
ένα χρόνο πριν τους ένδοξους ολυμπιακούς αγώνες του 1896 στην Αθήνα,
και δύο χρόνια πριν το 1897 με τον γαμάουα πόλεμο που έχασε η Ελλάδα -πόλεμο που ως γνωστόν, τρόπον τινα ακόμα τον πληρώνουμε.

Και από συνειρμό σε συνειρμό, οδηγήθηκα στο παλιό, καλό, cult και ιστορικό, πλήρως ανανεωμένο πλέον, σάϊτ του Φάνη Μπαμπούλα. Ανεπιφύλακτα θεωρώ επιβεβλημένη μια επίσκεψη-περιήγηση στο εν λόγω σάϊτ, μέρες που είναι.
Από το εν λόγω σάϊτ, έχω σκαλώσει στο τμήμα με την έκθεση καλπών. Προσπαθώ να επιλέξω την πιο όμορφη κάλπη, αλλά δυσκολεύομαι: όλες μου φαίνονται εξίσου όμορφες...

Ενώ μέσα στο μυαλό μου παίζει το παλαιόν σουξεδάκι του Σαββόπουλου:

Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελλή
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια
Μέσα από την κάλπη την εκλογική
μας κοιτάει ο Χάρος και του τρέχουνε τα σάλια...