ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ

Άκου να δεις τι μπορεί να συμβεί καμιά φορά...
Τις προάλλες, μα τις πολύ προάλλες, μα του κερατά τις πολύ προάλλες, μ' ένα φίλο ποιητή συζητάγαμε σχετικά με τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Επρόκειτο για μια σοβαρή κουβέντα, εφόσον το Ρίτσο αμφότεροι τον έχουμε σε εκτίμηση.

Κάποια στιγμή, θυμηθήκαμε βέβαια και το φοβερό και τρομερό ποίημα του Ρίτσου για την ΚΝΕ, το οποίο λέει μεταξύ άλλων:

Είναι τα παιδιά της ΚΝΕ
που λένε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ
(...)
Γειά σας,λοιπόν,και γειά σας,σύντροφοι της ΚΝΕ,
εσείς που λέτε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ,
εσείς που ρίχνεστε στη μάχη δίχως να ζητάτε χωριστά κανέναν έπαινο,
εσείς οι ωραίοι που όλοι μαζί υπογράφετε μ’ένα ρωμέϊκο παγκόσμιο σφυροδρέπανο.

Βάλαμε τα γέλια... Ο φίλος ποιητής θυμήθηκε ότι ήταν παρών (το πάλαι) όταν ο Ρίτσος απήγγειλε το ποίημα Live σε κάποιο κνιτοφεστιβάλ. Μου περιέγραψε την αστειότητα του πράγματος και το φαιδρόν της ατμόσφαιρας.
Ομοφωνήσαμε ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα ποιήματα του Ρίτσου -αν και δύσκολα το θεωρήσαμε καν ποίημα.
Συμφωνήσαμε πάντως ότι και ο Ρίτσος -όπως και κάθε άλλος ποιητής, στρατευμένος ή αστράτευτος- έχει γράψει πατάτες κάποια στιγμή... Αλλά ποιητής είναι, συγχωρείται. Έχει το δικαίωμα να αυθαιρετεί καμιά φορά.
Κάτι τέτοια λέγαμε.

Ε, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν βγαίνοντας από το σπίτι σήμερα το πρωί, είδα ακριβώς αυτό το ιστορικό ποίημα του Ρίτσου, να το έχουν πάρει τα κνιτόπουλα και να το έχουν κάνει αφίσα!

Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα, βέβαια. Έτσι λένε, και καλά κάνουν που το λένε.
Περί γούστου όμως?
Περί γούστου έχω μάλλον να κάνω ένα σχόλιο: Φαίνεται ότι το κνίτικο γούστο παραμένει διαχρονικό και απαράλλαχτο! Σταθερή αξία!

Ελπίζω ότι τώρα με τη στροφή τους προς το Στάλιν θα συνεχίσουν να μας θυμίζουν αλησμόνητες στιγμές γέλιου!