ΒΡΟΝΤΑΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΟΣ
(ήτοι λόγος περί Προμηθείων 2010)


* Σε κάθε περίπτωση έχει τζερτζελέ το να φεύγεις από μια Αθήνα που βράζει, να φτάνεις σ' έναν Όλυμπο όπου σε αυστηρώς επιλεγμένες στιγμές ρίχνει καρεκλοπόδαρα συνδυασμένα με ηλεκτρική καταιγίδα, και εν τέλει να επιστρέφεις σε μια Αθήνα που βράζει.
Αν ήταν στο χέρι μου (και στην τσέπη μου), θα έμενα στον Όλυμπο και στα καρεκλοπόδαρα. Είναι πιο δροσερά.

* Το να απευθύνεσαι στους θεούς ζητώντας καθαρμό, είναι καλό πράγμα. Το να ανοίγουν οι ουρανοί μόλις ξεστομίσεις τη συγκεκριμένη ευχή για καθαρμό, μόνο μια ερμηνεία μπορεί να έχει: Ο υέτιος Ζεύς σου απαντάει με μια φράση του στυλ: "Βάζω το νερό... Βάζεις το σαμπουάν και το αφρόλουτρο?"
Διότι σε πείσμα των αγέλαστων, οι θεοί συνεχίζουν να έχουν χιούμορ. Κι ευτυχώς, το χιούμορ τους δεν απευθύνεται μόνο σε αγέλαστους και γελασμένους... Απευθύνεται και στους υπόλοιπους.

* Βέβαια, κάποιος ίσως θα το έβλεπε και ως διοσημία. Όπου "διοσημία εστίν ο παρά καιρόν χειμών", μεταξύ άλλων. Και βέβαια, οι παλιοί Αθηναίοι που ήταν γατόνια, "παρεφυλάττοντο τας θεοσημίας και διέλυον τας εκκλησίας διοσημίας γενομένης". Σου λέει, το πράμα θέλει σκέψη και ανάλυση... κάτι σοβαρό θέλει να μας πει ο φίλος μας ο Δίας, ας τον κατανοήσουμε πρώτα, και μετά ξαναμαζευόμαστε.

* Πάντως ο Ενιπέας παραμένει μαγικός ποταμός και θεός και συνεχίζει να χαρίζει μαγικές στιγμές -κάπου σα να μου φάνηκε ότι είδα και μια νύμφη -κάτι νέον φαίνουσα- να μου κλείνει το μάτι -λέμε τώρα.

* Ιδιαίτερης αξίας αποδείχτηκε η εμπειρία εορτασμού του θερινού ηλιοστασίου εν μέσω συννεφιάς και βροχής: Η βροχή βοήθησε την τελετή να είναι ελληνικού και όχι γιαπωνέζικου τύπου, εμποδίζοντας τα στίφη με τις ψηφιακές κάμερες να συμπεριφερθούν ως κοινοί γιαπωνέζοι τουρίστες που φωτογραφίζουν αξιοθέατους εξωτικούς λατρευτές. Εύγε λοιπόν στη βροχή που διαφύλαξε την ιερότητα.

* Παρ' όλο που εν τέλει δεν υπήρξε κεντρικό δρώμενο -λόγω βροχής κι αυτό- και παρ' όλη τη συμπάθειά μου για τους συντελεστές του -οι οποίοι είδαν τους πολύμηνους κόπους τους να πηγαίνουν προς το παρόν χαμένοι, βρίσκω εξαιρετικά άθεη τη φράση "όχι ρε γαμώτο, άρχισε να βρέχει πάνω που θα άρχιζε το καλύτερο, ρε γαμώτο". Σιγά μη θυμώσουμε και με τη μάνα μας τη φύση.
Είπαμε, ξέρει η μαμά τι κάνει. Κάνει πάντα το καλύτερο και αξίζει να το απολαμβάνουμε.

* Είπαμε άλλωστε: Το να απευθύνεσαι στους θεούς ζητώντας καθαρμό, είναι καλό πράγμα. Το να ανοίγουν οι ουρανοί μόλις ξεστομίσεις τη συγκεκριμένη ευχή για καθαρμό, μόνο μια ερμηνεία μπορεί να έχει: Ο υέτιος Ζεύς σου απαντάει με μια φράση του στυλ: "Βάζω το νερό... Βάζεις το σαμπουάν και το αφρόλουτρο?"
Διότι σε πείσμα των αγέλαστων, οι θεοί συνεχίζουν να έχουν χιούμορ, κι ας χτυπιέται ο Πλάτωνας περί του αντιθέτου.
Και μέσα από το χιούμορ τους, σημαίνουν. Με τον ξαφνικό καυτό λίβα φωτιές, με τη βροχή δεν ξέρω, θα το σκεφτώ, πάντως πιθανότατα κάτι ήθελαν να σημάνουν πάλι.

* Ένα παλιό, καλό, αμερικάνικο ανέκδοτο, λέει πως η "Palm Sunday" έχει -λόγω ονόματος- όλα τα προσόντα να θεωρηθεί ως η "παγκόσμια ημέρα των εραστών της παλάμης". Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο. Πάντως η παρουσία στα Προμήθεια του διεθνούς φήμης μελετητή ελληνικών δρακόσπιτων και γνωστού τηλεπερσόνου Γεωργίου Πάλμου, μου θύμισε την προαναφερθείσα άποψη του αμερικάνικου ανέκδοτου.
Υπό την έννοια ότι εμφανώς κάποιοι τον κάλεσαν. Και εις ανώτερα, τους εύχομαι, συγχαίροντάς τους για την επιλογή τους. Ειδικά η φράση του Πάλμου, η λέγουσα ότι "τόσο εγώ όσο και ο κύριος τάδε έχουμε λάβει συγχαρητήρια από την Ε.Υ.Π.", με γέμισε ρίγη προσωπικής συγκινήσεως ("ρε λες όντως να πέσαμε σε σφηκοφωλιά πρακτόρων?" ήταν μια εύλογη σκέψη μου -η οποία επιτάθηκε από το γεγονός ότι ο έτερος Καππαδόκης δεν κατάλαβε -ή έκανε πως δεν κατάλαβε- το καρφί του πρώτου Καππαδόκη).

* Είπαμε, όσο το εθνικό υπερισχύει του θείου, τόσο το θείον θα βρέχει σε αυστηρώς επιλεγμένες στιγμές (ίσως να μην προκρίνει τη χρήση Palmolive), και άλλο τόσο εγώ θα δικαιώνομαι για την απόμακρη επιλογή μου ("λάθε βιώσας" και "καλύτερα να περνάω στο ντούκου"), και, βέβαια, άλλο τόσο τέτοιου είδους φράσεις και φάσεις θα είναι αναμενόμενες.

*Το αν ήρθε και η κυρία Τζάνη δεν ξέρω,δεν με απασχόλησε. Ούτως ή άλλως, αν έβλεπα και Τζάνη και Πάλμο, θα πάθαινα κανένα οβερντόουζ, οπότε δεν ασχολήθηκα.

* Χρήζει πάντως περαιτέρω διερευνήσεως το εάν και κατά πόσον η μεσονύκτια βάκχευσις με ζουρνάδες και νταούλια είναι μονίμως σε θέση να σταματά τη βροχή, ή εάν επρόκειτο περί συμπτώσεως. Πάντως η βάκχευσις ήταν μια χαρά βάκχευσις, ο άγριος εσωτερικός εαυτός μπόρεσε να εξωτερικευθεί και αυτό πάντα είναι καλό -ακόμα κι όταν συνοδεύεται από άσεμνες ανίερες κραυγές "ζήτω το έθνος" και τέτοια.

* Οι παλιοί Έλληνες μεγαλουργούσαν και πρωτοτυπούσαν επί όσους αιώνες είχαν την κοινή πίστη ότι στο βάθος-βάθος-βάθος ήταν απόγονοι θεών. Μόλις το είδαν ανάποδα το ζήτημα, μόλις άρχισαν να διαλαλούν ότι στο βάθος-βάθος-βάθος οι θεοί δημιουργήθηκαν από τα μυαλά των ανθρώπων, άρχισε η κατάρρευση. Επομένως η κατάρρευση είναι ζήτημα που σαφώς άπτεται της θεωρήσεως του θείου.

* Βέβαια, είναι παγκοίνως γνωστό ότι ακριβώς από το Λιτόχωρο ξεκίνησε ο εμφύλιος. Το λέω αυτό επί τη βάσει του συνθήματος "όλους εμάς ενώνει ο Μελιγαλάς", το οποίον εμπνεύστηκα ως αντίπαλο δέος του "όλους εμάς ενώνει η Ελλάς".
Όσοι έχουν δει την πλάτη μου, ξέρουν πως είναι ακατάλληλη ως πίστα χορού.

* Αποδείχτηκε περίτρανα πως είμαι ολοσχερώς ακατάλληλος για συνταγματολόγος και για συνταγματικός νομοθέτης. Σκέτο χάσιμο χρόνου -δεν θα το ξαναδοκιμάσω. Αδύνατον να εννοήσω την πληρότητα του σκεπτικού των υπολοίπων wannabe συνταγματολόγων. Σκέτο χάσιμο χρόνου σου λέω.

* Δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να αναθεωρήσω την ιστορικά τεκμηριωμένη μου βεβαιότητα: Σε πείσμα των λαϊκών προλήψεων, οι Έλληνες ενωμένοι πάντοτε κατέρρεαν, ενώ αντίθετα, οι Έλληνες χωρισμένοι και αλληλοσυγκρουόμενοι πάντοτε μεγαλουργούσαν -μέχρι να ξανα-ενωθούν και να καταρρεύσουν.
Ο γνώστης της ελληνικής ιστορίας, θα συμφωνήσει μαζί μου -ο μη-γνώστης δεν με αφορά, ας συνεχίσει να χάφτει παραμύθια και ας προσπαθεί να μεγαλουργήσει μέσω της ενότητας.

* Κλείνοντας, ας αναφέρω μια φράση που χειροκροτήθηκε θερμά (ασχέτως αν εγώ και η παρέα μου γελάγαμε μόλις την ακούσαμε). Πρόκειται για μια φράση που με εντυπωσίασε τόσο, ώστε να έχει χαραχτεί ανεξίτηλα πάνω στην παγανιστική καρδιά μου. Μέσες-άκρες έλεγε τα εξής:
"Ήρθαμε εδώ στον Όλυμπο, το βουνό των θεών, για να αποτίσουμε ιερό προσκύνημα υπέρ της Ελλάδας που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά".
Εκεί, σύσσωμοι οι παρόντες πολυθεϊστές, ξέσπασαν σε αυθόρμητο χειροκρότημα.

* Σκέφτομαι, την επόμενη φορά που θα τους συναντήσω, να πάρω το λόγο και να τους πω: "Η πατρίδα μας έχει γίνει Σόδομα και Γόμορρα! Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτή την άθλια κατάσταση, να μη γυρίσουμε πίσω σαν τη γυναίκα του Λωτ, αλλά να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στα ολύμπια δώματα..."
Πιστεύω ότι δικαιούμαι κι εγώ ένα θερμό χειροκρότημα.

* Και μετά με ρωτάνε πως και γιατί πάω να καραφλιάσω εντελώς...

* Πάντως, τώρα που κάθομαι και κάνω τον απολογισμό όσων εμπειρίστηκα εκεί πάνω τρεις μέρες, μου δημιουργείται η πεποίθηση ότι καλά έκανα και πήγα: Ξεκίνησα με το προαίσθημα ότι θα συμβούν μοναδικά πράγματα, επομένως έπρεπε να είμαι παρών. Το προαίσθημά μου δικαιώθηκε -οπότε άξιζε τον κόπο.