JOHN BARLEYCORN MUST DIE

Να είσαι χωμένος, λέει, αναγνώστη μου, ανάμεσα σε χαρτιά, βιβλία και σημειώσεις, σ' ένα ημι-σκοτεινό χώρο ενώ έξω οι θεοί κάνουν πάρτι στη λιακάδα, και να συνειδητοποιείς ότι ενώ το πρόσωπό σου φωτίζεται απλώς και μόνο από μια οθόνη ενός πισιού, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου (πιθανώς το αγαπημένο σου ασυνείδητο αλλά με τη σημασία που του απέδιδε ο Georg Groddeck) όπου τραγουδάει και σιγοσφυρίζει "la la la la it's a lovely day, la la la la lay, oh", και να συνειδητοποιείς ότι η σκληρή μοίρα του φτωχού και ταπεινού John Barleycorn είναι κατά βάθος πηγή αισιοδοξίας.

Μυστήριο άτομο αυτός ο John Barleycorn, την ιστορία του την είχα πρωτοακούσει μέσα σ' ένα εργαστήριο χρυσοχοϊας στην Καισαριανή μέσω μιας μουσικής μαγείας των Steeleye Span, και αρχικά υπέθεσα ότι ο καημενούλης ο Τζον ήταν κάτι σαν λαϊκός ήρωας των Βρετανικών νησιών, κανένας επαναστάτης, κανένας αναμορφωτής της ζωής, κάτι τέτοιο. Μέχρι που κάποιος περισσότερο από εμένα ψαγμένος, μου εξήγησε ότι ο εν λόγω τυπάς, ο John Barleycorn, δηλαδή, όντως αποτελεί λαϊκό ίνδαλμα, αλλά όχι για τους λόγους που εγώ νόμιζα...

Ή για να το πούμε όπως το θέτει η wikipedia:

"John Barleycorn" is an English folksong. The character of John Barleycorn in the song is a personification of the important cereal crop barley, and of the alcoholic beverages made from it, beer and whisky. In the song, John Barleycorn is represented as suffering attacks, death, and indignities that correspond to the various stages of barley cultivation, such as reaping and malting.

Scholar Kathleen Herbert draws a link between Beowa (a mythical figure stemming from Anglo-Saxon paganism that appears in early Anglo-Saxon royal genealogies whose name means "barley") and the figure of John Barleycorn. Herbert says that Beowa and Barleycorn are one and the same, noting that the folksong details the suffering, death, and resurrection of Barleycorn, yet also celebrates the "reviving effects of drinking his blood."
Barleycorn, the personification of the barley, encounters great suffering before succumbing to an unpleasant death. However, as a result of this death bread can be produced; therefore, Barleycorn dies so that others may live. Finally his body will be eaten as the bread.

Εις το κάτωθι ιερόν βίνδεον, ακούμε τους Traffic να αποδίδουν τιμές στον John Barleycorn και στη σημαντική του συνεισφορά προς τον ανθρώπινο πολιτισμό...
Ωστόσο, αποτελεί προσωπική πεποίθηση του γράφοντος, πως η άπαιχτη εκδοχή του ύμνου προς τον john Barleycorn είναι και αυτή που με έκανε να τον αγαπήσω: Δηλαδή αυτή των Steeleye Span, η οποία και περιλαμβάνει την επωδό "lalalala it's a lovely day, lalalalalay oh", η οποία, όπως προείπα, στα καλά καθούμενα ξεπήδησε κι έφτασε ως το στόμα και τα χείλη μου και άρχισα να την τραγουδώ, γεγονός που απετέλεσε και την αιτία συγγραφής αυτής εδώ της δημοσιεύσεως...