Και μέσα σ' όλα, καλέ μου αναγνώστη, να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σου λένε: "Μπονζούρ μεσιέ Περικαλλός, μήπως ξέρεις ποιός είπε τη φράση "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"?
Κι εσύ να λες "Αμέέέέ, ξέρω! Την είπε ο Καζαντζάκης, και επειδή την είπε ο Καζαντζάκης, είναι γραμμένη πάνω στον τάφο του!"
Και να εισπράττεις τη μεγαλοπρεπή απάντηση: "Αμ' δε!!! Ρίξε μια ματιά στον αγαπημένο σου Λουκιανό, στο κείμενο "Δημωναξ", και πες μου τη γνώμη σου, άσχετε!!!".
Και να πλακώνεσαι από περιέργεια να ανοίγεις το κείμενο, και να πέφτεις πάνω στο απόσπασμα από το κείμενο "Δημώναξ" του Λουκιανού:
Ἐρωτήσαντος δέ τινος, τίς αὐτῷ ὅρος εὐδαιμονίας εἶναι δοκεῖ, μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ελεύθερον· ἐκείνου δὲ φήσαντος πολλοὺς ἐλευθέρους εἶναι, Ἀλλ᾽ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα· ὁ δέ, Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, τοῦτό τις δύναιτο; ἅπαντες γὰρ ὡς τὸ πολὺ τούτοις δεδουλώμεθα. Καὶ μὴν εἰ κατανοήσεις τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, εὕροις ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου ἄξια, παυσομένων πάντως καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων.
Και πάνω που λες ότι "γουάου! τι ανακάλυψις! εσυνελήφθη ο Καζαντζάκης κλέπτων οπώρας λόγου", και πάνω που ετοιμάζεσαι να δημοσιεύσεις την αποκλειστικότητα για να ενημερώσεις την ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα αποκαθιστώντας τη μνήμη του Δημώνακτα και του Λουκιανού, να ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι το ζήτημα είναι γνωστό στην ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα, κι ότι ο μόνος που δεν το'χε πάρει χαμπάρι είσαι εσύ, ο φαν του Λουκιανού...
Τι να πει κανείς...
κουράγιο, υπάρχουν και χειρότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πες; Για πες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώσε λίνγκ (;)να μάθουμε ποιος άλλος ήξερε το μυστικό εκεί ψηλά στον Υμηττό;
Και εσύ πως το ανακάλυψες τώρα; Εσύ πάντα βάζεις συνδέσεις..
Μη μου πεις ότι το ήξερε οοοοοοόλη η μπλογκόσφαιρα!! ..ξέρεις... (τι ωραία που τα λές..σε φιλώ γλυκειά μου,) κτλ κτλ. γιατί θα κλείσω τα δικά μου τα χαζά και θα πάρω τα βουνά!! (!!!!! ωχ! πήμα)
:))))
Ξαναήρθα να πατήσω το κουτάκι του μέηλ......λέμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή* Κλείτωρ, εντάξει, θα το αντέξω κι αυτό το χτύπημα της μοίρας...
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
* Ελίτσα, για Υμηττό δεν ξέρω ποιοί το ήξεραν πέριξ του πάρκου Λογοθέτη ας πούμε, (άσχετο: σχεδιάζω ένα περιδιάβασμα εκεί πάνω στο βουνό, πάντως για όταν σφίξουν οι ζέστες), αλλά γκουγκλίζοντάς το ολίγον και πρόχειρα, βγάζει πολύ πράμα!
Όλοι το ξέρατε, μόνο σε μένα δεν το είχατε πεί!!!
:-)
(Και, άσχετον, ωραίο πράμα τα βουνά!!!)
Οὑτωσί· ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινόν και ταυτόν, ω, Πότμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
Ηράκλειο Κρήτης, Νοέμβρης 1957... Επταετής εγώ, παρών τότε στον ενετικό προμαχώνα Μαρτινέγκο χάρη στην επιμονή του πατέρα μου να με πάρει μαζί του στην κηδεία (γεγονός για το οποίο τον ευγνωμονώ πάντα)... Τι θυμάμαι;... Να... ο νεκρός να βηματίζει θεϊκά ακουμπισμένος -ο ίδιος- στο φέρετρό του... Με τα βιβλία του πίσω ν’ ακολουθούν στα χέρια αγοριών, κοριτσιών και δασκάλων... Με τον απείθαρχο στην επίσημη εκκλησία παπά Σταύρο Σκαρπαθιωτάκη να σκέφτεται πως και μόνο γι’ αυτό το εξαίσιο ξόδι του αφορεσμένου άξιζε τον κόπο να φορέσει το ράσο... Με τον θεόρατο Μανούσακα, τον σιδηροφορούντα, να αρπάζει την κάσα από τους νεκροθάφτες και φωνάζοντας «τέτοιου αντρούς νεκροθάφτης δεν του πρέπει» να κατεβάζει -παράξενη, αλήθεια, Πιετά- τον Καζαντζάκη στο μνήμα... Με τις αρχές και τις εξουσίες να καμώνονται πως τιμούνε το νεκρό... Και με την Κρήτη ολόκληρη να νιώθει πως χάνει το γραμματιζούμενο «απ’ το Μεγάλο Κάστρο» και τον ντελικανή της... Και τη διανοούμενη Αθήνα -αυτό μετά από πολλά χρόνια το κατάλαβα- να προσπαθεί να χωνέψει το θάνατο του αχόρταγου στο διάβασμα, στο γράψιμο και στη φιλοδοξία Κρητικού, που, πρώτος και καλύτερος στα νεοελληνικά γράμματα, κατάφερε να κερδίσει το αναγνωστικό κοινό Ευρώπης, Ασίας και Αμερικής, πριν κατακτήσει -κυριολεκτικά- τους Έλληνες αναγνώστες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρομαχώνας Μαρτινέγκο... Ένας μοναχικός, σκέτη πέτρα, τάφος... Με έπαρση ανδρός αποφασισμένου γι’ αυτήν ακριβώς την πέτρα και αυτόν τον αυθάδη πελώριο σταυρό από ξύλο... Με τέτοιου ανδρός τη διδάσκουσα έπαρση, ο τάφος του Νίκου Καζαντζάκη αρνείται την ευλογούσα τους καθημερινούς νεκρούς φλυαρία των χριστιανών ιερέων... Και λέει απλά: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος»...
Δεν διεκδίκησε ποτέ την πατρότητα της φράσης ο Καζαντζάκης... Απλά τον εξέφραζε και παρήγγειλλε να την γράψουν στον τάφο του...
*Aldebaran, πάντως είναι και το ότι οι φράσεις που εκφράζουν απόλυτες αλήθειες, όπως η συγκεκριμένη ή όπως το "εν οίδα ότι ουδέν οίδα" που λέει ο Πότμος, μπορούν να διατυπωθούν μόνο με έναν τρόπο -όπως και το πυθαγόρειο θεώρημα, ας πούμε, μόνο με έναν τρόπο μπορεί να διατυπωθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως, κακώς το έθεσα ως ζήτημα πατρότητας ή λογοκλοπής, συμφωνώ. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα βαθιάς κατανοήσεως της πραγματικότητας -που παραμένει ίδια από την εποχή του Λουκιανού -και πολύ πιο πριν- ως σήμερα.
Καλέ μου διαδικτυακέ φίλε πρκλς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμώνω όταν κάποιοι ιδιαιτέρως ευφυείς φίλοι μου επιμένουν να αποκόπτουν το ούτως ή άλλως αχαμνό από μόνο του "Δεν φοβάμαι", από το μεγαλειώδες «Δεν ελπίζω τίποτα»...
*Aldebaran, ίσως φταίει που σύμφωνα με το μύθο, τελικά το μόνο που έμεινε κλεισμένο μέσα στο κουτί της Πανδώρας, είναι η ελπίδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως, μιας και είναι η μόνη διαθέσιμη στο κουτί, χρησιμοποιείται συχνά, μάλλον!
:-)