ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

Όχι ότι μου είναι ξένη η λογική που λέει πως "Εφόσον τα Ηνωμένα Έθνη ανέχονται -αν όχι υποστηρίζουν- τον εξευτελισμό ενός ολόκληρου λαού στη Γάζα, δεν μπορεί να έχουν καλές προθέσεις φτιάχνοντας κατασκηνώσεις για τα εξευτελιζόμενα παιδιά της Γάζας".
Δε μου είναι ξένη η λογική αυτή, ούτε τη θεωρώ αβάσιμη.

Όταν με νύχια και με δόντια υποστηρίζεις τον κατά συρροήν βιαστή, και αμέσως μετά τον βιασμό σπεύδεις να προσφέρεις ψυχική στήριξη στα θύματά του, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Η είδηση από το in.gr λέει πως

Ένοπλοι που φορούσαν μάσκες έβαλαν φωτιά σε παιδική κατασκήνωση που διαχειρίζονται τα Ηνωμένα Έθνη στη Λωρίδα της Γάζας.
Πρόκειται για τη δεύτερη παρόμοια επίθεση σε διάστημα πέντε εβδομάδων.

Οι ένοπλοι έδεσαν τον φρουρό της κατασκήνωσης και μετά έβαλαν φωτιά σε καρέκλες, τραπέζια και σε εξοπλισμό της κατασκήνωσης.

Ο επικεφαλής της υπηρεσίας αρωγής για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες του ΟΗΕ (UNRWA) στη Γάζα καταδίκασε την επίθεση.
«Πρόκειται για ένα ακόμα παράδειγμα του αυξανόμενου επιπέδου εξτρεμισμού στη Γάζα και μια ακόμα απόδειξη, εάν χρειαζόταν, ότι θα πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες στην περιοχή» δήλωσε ο Τζον Τζινγκ.
Ένοπλες ομάδες καταδικάζουν την ύπαρξη των παιδικών κατασκηνώσεων, αντιδρώντας στη συνύπαρξη κοριτσιών και αγοριών στον ίδιο χώρο.
Η Χαμάς είχε, πάντως, καταδικάσει την επίθεση σε παιδική κατασκήνωση που είχε γίνει στις 23 Μαΐου.

Η ίδια είδηση από το πρακτορείο ειδήσεων Maan, μας δίνει στο τελείωμά της τη χαρακτηριστική πληροφορία πως

Last summer, the government in Gaza offered alternative camps, as well as sessions focused on the memorization of the Quran.

Διατύπωση που ίσως ρίχνει κάποιο φως στα αίτια του συμβάντος -αφήνοντάς μας να πιθανολογήσουμε ότι πέρα από τον ολοφάνερο φανατισμό των 25 μασκοφόρων βανδάλων, κάπου εκεί γύρω βόσκει κι ένας πολιτιστικός ιμπεριαλισμός των μη-βανδάλων.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά στη Γάζα την έχουν άσχημα -λίγο πιο άσχημα από τους ενήλικες που υφιστανται τις συνέπειες του αποκλεισμού: Οι ενήλικες έχουν το δικαίωμα επιλογής να κρατήσουν ή να αρνηθούν τις ρίζες τους, ενώ τα παιδιά σέρνονται από δω κι από κει, από τον κάθε ρατσιστή ή τυχάρπαστο.

Σ' αυτούς τους τελευταίους, τους ρατσιστές και τους τυχάρπαστους, ας αφιερώσουμε το Mercy Seat του Nick Cave.
1989 στο Ρόδον.... Δεν είναι συγκινητικό?