Έρχεται η εορτή!

Αδελφοί και αδελφές αναγνώστες και αναγνώστριες!!!

Έστω και την ύστατη τούτη ώρα, θεωρώ χρέος μου να σας υπενθυμίσω ότι καλό θα ήτο να μην σας παρασύρει το υλιστικό ρεύμα των εορτασμών της Πρωτοχρονιάς!

Ναι, θα αλλάξει το έτος, δε λέω όχι, όμως το σημαντικό είναι, μέσα στην παραζάλη του πανηγυριού,  να μην λησμονήσουμε το ορθόδοξο χριστιανικό πνευματικό περιεχόμενο της 1ης Ιανουαρίου.

Διότι, υπό μία έννοια, η 1η Ιανουαρίου είναι του Αγίου Πούτσου ανήμερα, εφόσον η εκκλησία κάθε 1η Ιανουαρίου τιμά και εορτάζει την περιτομή του κυρίου τινων!

(Βλέπε σχετικά εδώ και εδώ)

Θεώρησα απαραίτητο να κάνω αυτή τη υπενθύμιση, διότι τα τελευταία χρόνια στο ελληνόφωνο ίντερνετ έχει αρχίσει να αναπτύσσεται η (δογματικώς λανθασμένη) άποψη που λέει ότι "του Αγίου Πούτσου ανήμερα" είναι μια εορτή που εορτάζεται κάθε 1η Ιουνίου... Και αυτό, επειδή την 1η Ιουνίου τιμάται ο άγιος Πέων, "ο γενναίος αθλητής" (βλέπε σχετικά εδώ)...

Ευνόητο είναι πως δεν στρέφομαι ενάντια στην εορτή του αγίου Πέοντος ανήμερα, ωστόσο καλό θα ήτο να μην σταθεί η εορτή του αφορμή για να υποτιμηθεί η περιτομή του κυρίου τινων! Η πρωτοχρονιά πρέπει να κρατήσει το πνευματικό περιεχόμενό της!!!

Αυτά, και είθε ο νέος χρόνος να δώσει χαρά, ειρήνη και υγεία σε όλους!

ΞΑΝΑ-ΟΧΙ

Το αυτό και σήμερα.............

.......ή, εναλλακτικά, αυτό:

Μην απελπίζεσαι και δε θ' αργήσει...

Κάνε λιγάκι υπομονή.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Και μετά μου λες πως δεν υπάρχει Άη-Βασίλης...

Καθόμουν προ ημερών και χαζοκοίταγα τη μπλογκόσφαιρα. Τίποτα συγκεκριμένο, ξέρεις... Από κλικ σε κλικ μπας και δω τίποτα ενδιαφέρον... Να περάσει η ώρα βρε αδερφέ!!! Σερφάρισμα στη μπλογκόσφαιρα, που λένε. Απλά πράματα, δίχως ιδιαίτερο λόγο. Πατώντας από λινκ σε λινκ κι ό,τι κάτσει.

Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δημοσίευση ενός μπλογκ, την οποία δημοσίευση θεώρησα σημαντική επειδή άπτεται ενός σημαντικού ζητήματος υγείας.

(Τη δημοσίευση που λέω, καλέ μου ενήμερε αναγνώστη, μπορείς να τη διαβάσεις κάνοντας κλικ εδώ, στο πολύ αξιόλογο μπλογκ της Ιωάννας Δεμεντή, Ioanna's World).

Κι έτσι όπως διάβαζα την ενδιαφέρουσα και βαρυσήμαντη δημοσίευση, είπα:

Να τι θα ζητήσω από τον Αη Βασίλη!!! Θα του ζητήσω να μπει στο γραφείο τύπου του υπουργού υγείας Αδώνιδος Γεωργιάδου η συγκεκριμένη μπλόγκερ, η Ιωάννα Δεμεντή, έστω και ως εθελόντρια, ώστε  κι εμείς οι κάπως ηλικιωμένοι να αποκτήσουμε την ελπίδα πως ο Άδωνις, ο υπουργός μας,  θα μάθει την ύπαρξη του συγκεκριμένου επαγγέλματος το οποίο επάγγελμα είναι σε θέση να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας των γυναικών... Διότι, εμείς οι κάπως πιο ηλικιωμένοι, αχ, πως λυπούμεθα όταν βλέπουμε τις νεώτερες γενεές να μαστίζονται από το τέρας της ανεργίας.... Διότι η τενοντίτιδα παλεύεται, η ανεργία όμως, όχι.

Πράγματι, έκατσα και έγραψα μια σχετική επιστολή προς τον Αη Βασίλη. Την έστειλα ταχυδρομικώς στο χωριό του Άη Βασίλη, ξέροντας ότι -πιθανότατα- δεν πρόκειται να λάβω απάντηση εφόσον η επίσημη εκδοχή λέει πως -φεύ!- δεν υπάρχει Άη Βασίλης...

Και ξαφνικά, δικέ μου, βλέπω αυτό:

Άντε τώρα να με πείσεις πως δεν υπάρχει Άη Βασίλης!!!!  

Τιμή σ' Εκείνον!!!

Τιμή σ' Εκείνον που μπόρεσε! 

Ήτοι...

Τιμή στον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη!!!

Όχι για το γνήσιο νεοδημοκρατικό του γούστο που τον οδήγησε στην Πάολα και τον Παντελίδη... Όχι!!! Αυτό, ούτως ή άλλως, κάθε νεοδημοκράτης οφείλει να το βιώσει πολλές φορές στη ζωή του. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του βίου του. Ο νεοδημοκράτης αξίζει μονάχα στην κάθε Πάολα και τον κάθε Παντελίδη και μόνο κάθε Πάολα και κάθε Παντελίδης αξίζουν στον νεοδημοκράτη. 

Νομοτέλεια. 

Τελεία και παύλα κι οποιανού δεν του αρέσει να πά να γίνει συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Όμως εγώ ομιλώ για το επιχειρηματικό Του δαιμόνιο!

Ομιλώ για το επιχειρηματικό δαιμόνιο Εκείνου! 

Επιχειρηματικό δαιμόνιο το οποίο ξανα-ήρθε στο φως τις τελευταίες ώρες, όταν οι σκαπανείς της μνήμης έσκαψαν τη μνήμη τους και θυμήθηκαν ξεχασμένες ιστορίες: 

Το 1999 μέσω offshore εταιρίας, αγοράζει στην Μύκονο συνολικά μια έκταση 375 στρεμμάτων έναντι του ποσού των 295.800.000 εκατομμυρίων δραχμών.

Επτά μήνες μετά, πουλάει την ίδια έκταση για δύο δισεκατομμύρια!

Δηλαδή, αγόρασε 295 εκ, και πούλησε 2 δις!

Μιλάμε για επιχειρηματικό δαιμόνιο, όχι παίξε γέλασε!

Η έκταση βέβαια είναι ουσιαστικά άχρηστη, γεμάτη στοές αφού εκεί ήταν παλιά μεταλλεία, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Ευγένιο Παπαδόπουλο, πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο της εταιρείας “Κοροντζής ΑΕ” που αγόρασε το οικόπεδο, δλδ αέρα κοπανιστό, για 2 δις.

Στην αγοραπωλησία βοήθησε και ο τοπικός έφορος αλλάζοντας την αντικειμενική αξία του οικοπέδου, με το αζημίωτο βέβαια…

Όμως ο Ευγένιος Παπαδόπουλος έχει μεγάλη καρδιά και δεν κράτησε κακία στον Βαρβιτσιώτη που του πούλησε το άχρηστο οικόπεδο.

Ίσως να έπαιξε ρόλο ότι από το 1996 μέχρι το 2000 ήταν αποσπασμένος στο γραφείο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ενώ το 2000 έως το 2004 αποσπάστηκε στο γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη…

Το χωραφάκι στην Μύκονο τελικά το πούλησε ο Παπαδόπουλος στην ΑΛΤΕ του Απόστολου Αλλαμανή, ο οποίος υποθηκεύοντάς το, κατάφερε να πάρει δανεικά και αγύριστα 146.000.000 ευρώ από την Αγροτική.

Ω, ναι! 

Δάκρυα χαράς τρέχουν απ' τα μάτια μου καθώς υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο Εκείνου!

Εύγε του!!!

Όχι τόσο για τα λουλούδια που πέταξε στην Πάολα, όσο για το επιχειρηματικό χάρισμα που έχει, χάρισμα που μπορώ να το παραλληλίσω μόνο με το άγγιγμα του Μίδα!!! Άξιος!!!

Μια τυπική φωτογραφία του 2013

Την πρωτοείδα σήμερα.

Τυπική φωτογραφία του 2013. 

Την πέτυχα  με διάφορες ενδιαφέρουσες λεζάντες. 

Didascalia, που λένε και οι Ιταλοί

-αλλά η ίδια η φωτο είναι  σκέτη didascalia 

με την ελληνική έννοια της λέξης.

Πιο πλήρεις λεζάντες θεωρώ εκείνη που έλεγε 

"κάλλιο πλούσιος και αριστερός παρά φτωχός και μαλάκας". 

Ωστόσο μου φάνηκε λογική και η λεζάντα που έλεγε 

"ευτυχώς που ψήφισε δεξιά και δεν του πήραν το σπίτι οι κομμουνιστές". 

Ωστόσο, εγώ νιώθω μια εσωτερική βεβαιότητα ότι ο εικονιζόμενος τυπάς

εικονίζεται σε ώρα βαθύτατης αναζήτησης και προβληματισμού

σχετικά με τα στελέχη που πρέπει να αξιοποιήσει ο πρωθυπουργός

στον νέο κυβερνητικό ανασχηματισμό.

Η προ δεκαετιών αιθαλομίχλη

Σκέψου μάγκα μου την εποχή όπου δεν υπήρχε θέρμανση με πετρέλαιο... 

Την εποχή όπου η ανθρωπότητα αγνοούσε τη θέρμανση από φυσικό αέριο...

Την εποχή όπου δεν υπήρχαν ηλεκτρικά θερμαντικά σώματα και τα ρέστα... 

Την εποχή όπου υπήρχαν μόνο ξυλόσομπες. Και μαγκάλια. Και τζάκια. Και τα συναφή. 

Την εποχή όπου όποιος ήθελε να ζεσταθεί, έκαιγε ό,τι έβρισκε μπροστά του. 

Κάρβουνα, κοκ, παλιά έπιπλα, άχρηστα ξύλα πάσης φύσεως, ημι-χλωρά κλαδιά δέντρων, σκουπίδια, και που και που κανένα πεύκο ή ξερωγώ οξιά και τέτοια. 

Φαντάσου πόση αιθαλομίχλη πρέπει να είχαν οι πόλεις εκείνη την εποχή! 

Της κολάσεως πρέπει να γινόταν! 

Όλοι πρέπει να πέθαιναν από καρκίνο μέσα σε νανοδευτερόλεπτα!!! 

Ατυχώς, η επίσημη ιστορία δεν έχει καταγράψει αυτή την αιθαλομίχλη -που λογικά πρέπει να υπήρχε μονίμως στις πόλεις (ας πούμε στην Αθήνα, στην Τρίπολη και στα Γιάννενα) κάθε χειμώνα. 

Κάτι σαν τώρα πρέπει να ήταν, φαντάζομαι.

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!!!

Που βαδίζομεν κύριοι?

Η πρωτότυπη trash εκδοχή...


...και η δευτεροκλασάτη (ακόμα περισσότερο trash) διασκευή, με πρωταγωνιστή τον διανοούμενο σινεφίλ βουλευτή Ηλία Κασιδιάρη:


Εντελώς καλτ καταστάσεις, οπωσδήποτε επιδεχόμενες κριτικής προκειμένου να ανέβει το επίπεδο του ελληνικού σινεμά...

ΟΧΙ

Επαναστατώ!

Μια επαναστατική διακήρυξη με ρίζες στο μακρινό 1978-79.
190 χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση δηλαδή.

Ανδρέας Ζακυνθινάκης, κύριοι.
Για κάτι παραπάνω δε μας βλέπω...

Οι χριστουγεννιάτικοι 26 κομισάριοι του Μπακού

Τι ήταν οι 26 κομισάριοι του Μπακού?
Την απάντηση μας τη δίνει το αρμόδιο έντυπο: ο Ριζοσπάστης.

Οι 26 αυτοί επαναστάτες, που έμειναν γνωστοί ως «Κομισάριοι του Μπακού» ήταν ηγέτες της Κομμούνας του Μπακού, της σοβιετικής εξουσίας που εγκαθιδρύθηκε στο Μπακού το Νοέμβρη του 1917. Η σοβιετική εξουσία χρειάστηκε εκείνη την περίοδο να δώσει στην περιοχή σκληρή μάχη, τόσο με τις αντεπαναστατικές δυνάμεις των Αζέρων τσιφλικάδων, που στηρίζονταν και από τουρκικά στρατεύματα, όσο και εκείνων των αντεπαναστατών (του κόμματος των εσέρων), που στηρίζονταν στις αγγλικές λόγχες και είχαν συγκροτήσει το καθεστώς της λεγόμενης «Δικτατορίας της Κεντρικής Κασπίας». Οταν η σοβιετική εξουσία έπεσε στην πόλη του Μπακού, 35 ανώτατα στελέχη της συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν, όμως κατάφεραν, με τη βοήθεια άλλων συντρόφων να αποδράσουν, για να συλληφθούνε και πάλι στο Κρασνοβόντσκ από τους εσέρους, που οδήγησαν το πλοίο με το οποίο προσπαθούσαν να απομακρυνθούν, 2 Αγγλοι και μερικοί Αρμένιοι αξιωματικοί, υποστηρικτές του εθνικιστικού - σοσιαλδημοκρατικού κόμματος «Ντασνάκ». Οι εσέροι, κατά υπόδειξη των Αγγλων καθοδηγητών τους, εκτέλεσαν 26 από αυτούς τους επαναστάτες. Για να μην ξεχνιόμαστε, οι εσέροι ήταν, με βάση τη σημερινή πολιτική ορολογία, οι σοσιαλδημοκράτες της εποχής της Τσαρικής Αυτοκρατορίας.

Προς τιμήν λοιπόν αυτών των 26 ηγετών της κομμούνας του Μπακού, υπάρχει στη Μόσχα ο σημαντικός δρόμος που έχει την ονομασία "οδός των 26 κομισαρίων του Μπακού".

Ξεχασμένες ιστορίες, θα μου πεις...

Όμως, φέτος η συγκεκριμένη οδός έχει έρθει στην επικαιρότητα και έχει τραβήξει πάνω της το διεθνές ενδιαφέρον, εξαιτίας της λιτής και απέριττης χριστουγεννιάτικης διακόσμησης και φωταγώγησης που έχει. Θέμα της όλης διακοσμητικής ιδέας είναι ένας πρωτότυπος συνδυασμός από κεριά και μπαλόνια, τα οποία έτσι όπως φωτίζουν την παγωμένη μοσχοβίτικη νύχτα, δημιουργούν μια όμορφη εορταστική διάθεση:

 Να τα βλέπουν αυτά οι δικοί μας δήμαρχοι, νυν και επόμενοι, να παίρνουν ιδέες για του χρόνου!!!

No comment

Οι γκαντέμηδες

Όταν έχεις ένα απόλυτο σερί άστοχων προβλέψεων, τότε είτε είσαι αντικειμενικά γκαντέμης. Αν ήσουν στον ιππόδρομο, οι αλογομούρηδες θα σε είχαν πάρει στο ψιλό.
Ωστόσο, αν ήσουν διοικητής στην τράπεζα της Ελλάδος, η άποψή σου θα συνέχιζε να έχει κύρος.

και

και

και

Γάμα τα με μεγάλα γράμματα δηλαδή και το 2014... 

Ωστόσο, επειδή ο Προβόπουλος δεν είναι ο μόνος γελοίος γκαντέμης, αξίζει κάποιος να ρίξει μια ματιά στην πλήρη συλλογή των προβλέψεων στις οποίες προέβη η παρέα των γελοίων γκαντέμηδων -και τις οποίες συνέλεξε υπομονετικά το luben.tv (το οποίο αποτέλεσε, βεβαίως, την πηγή μου).

Μπέρδεμα

Δε θέλει και πολύ να γίνει το μπέρδεμα...

Από τα παιδιά ξεκινάει η νέα αντίληψη της οδικής ασφάλειας!

Η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση των νέων στα θέματα οδικής ασφάλειας αποτελεί προτεραιότητα της Πολιτείας, όπως επισημάνθηκε κατά τη χθεσινή επίσκεψη του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, που συνοδευόταν από τον υπουργό Μεταφορών Μιχ. Λιάπη, στο Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής Ηλιούπολης. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη λήξη της Παγκόσμιας Εβδομάδας Οδικής Ασφάλειας, η οποία φέτος είναι αφιερωμένη στους νέους.

«Ο αγώνας για την εμπέδωση της οδικής ασφάλειας είναι συνεχής. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να λάβει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της μάστιγας των τροχαίων δυστυχημάτων», δήλωσε ο πρωθυπουργός συμπληρώνοντας ότι «ξεκινάμε από τα παιδιά». Ο κ. Καραμανλής υπογράμμισε επίσης την ανάγκη να υπάρξει νέα αντίληψη οδικής ασφάλειας, που θα επιτευχθεί με συστηματική και οργανωμένη ενημέρωση των παιδιών, τα οποία «θα επισκέπτονται πλέον ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα Πάρκα Κυκλοφοριακής Αγωγής». «Οι μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων από την άλλη θα έχουν στη διάθεσή τους ειδικά σύγχρονα βιβλία κυκλοφοριακής αγωγής», επεσήμανε ο πρωθυπουργός.

Από την πλευρά του, ο κ. Λιάπης έδωσε στον πρωθυπουργό το πρώτο δοκίμιο από ένα παραμύθι το οποίο επιμελείται το υπουργείου Μεταφορών και απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 5 έως 7 ετών περιγράφοντας τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και τις βασικές έννοιες οδικής συμπεριφοράς. «Πρέπει να καταβάλλουμε συλλογική προσπάθεια για τον περιορισμό των ατυχημάτων στους δρόμους»,  υπογράμμισε ο κ. Λιάπης τονίζοντας ότι το υπουργείο Μεταφορών έχει εκδώσει σειρά εντύπων σε μια προσπάθεια «δημιουργίας μιας ασφαλούς οδικής συμπεριφοράς που θα στηρίζεται κυρίως στους νέους ανθρώπους».

(Από το 2007, άρθρο της Καθημερινής)

Τραγούδι

Ο Θέμης Ανδρεάδης σε ένα ιστορικό σουξέ του Τούντα.

Πσσσσσσσσσσ!!! Τσκ τσκ τσκ!!!

1.915.000.000.000
Ένα τρισεκατομμύριο και εννιακόσια δεκαπέντε δισεκατομμύρια.
Τόσο υπολογίζω ότι θα επιδοτήσει το δημόσιο τη δημιουργία 100.000 νέων θέσεων εργασίας αν ακολουθηθούν οι ρυθμοί αυτού εδώ του ένδοξου παραδείγματος-μοντέλου, στο οποίο ο Μπόμπολας τσέπωσε 19.150.000 για να δημιουργήσει ΜΙΑ θέση εργασίας.

Το ηλίθιο ερώτημα

Η ηλίθια αδράνεια αναβλύζει απ' την πηγή του ηλίθιου ερωτήματος. 

Ψάχνομαι να διατυπώσω άποψη περί του εάν η κάθε εποχή είχε τα ηλίθια ερωτήματα που της άξιζαν ή μήπως κάθε ηλίθιο ερώτημα επέφερε την εποχή που του άξιζε.

Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή.

Ω τι κόσμος μπαμπά!!!

Κατέβηκα στο κέντρο για μια συνάντηση. Είχα ξεχάσει ότι θα ήταν ανοιχτά τα μαγαζιά. Γυρνούσαν χαρούμενοι. Μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά και ταλαιπωρούσαν σαδιστικά τους υπαλλήλους, τους αναγκασμένους να δουλεύουν κυριακάτικα. Δεν ψώνιζαν. Έβλεπα τα άδεια χέρια τους, έβλεπα τα γεμάτα χαρά πρόσωπά τους. Ούτε εγώ ψώνισα. Είχα κατέβει προχτές κι αγόρασα κάτι βασικά -με τα λεφτά από τα μάλλον άσκοπα σεμινάρια της άνεργης απελπισίας. Στο στενό του Μπαϊρακτάρη το αδιαχώρητο. Έτρωγαν. Καλά έκαναν, θα μου πεις. Ο τρόπος που έτρωγαν μου θύμισε Πασόκους των αρχών της δεκαετίας του '80. Μνήμες αηδίας. Κόντεψα να ξεράσω. Ασχέτως του εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή όχι, ήταν εμφανές ότι μια νέα χυδαιότητα ανατέλλει. Στη λιγότερο μέινστριμ Ομόνοια το πλήθος αραίωσε μεταβαλλόμενο επί το λαϊκότερον. Μόνο στα προπατζήδικα γινόταν πανικός. Αργότερα βγαίνοντας από τον προαστιακό μ' έπιασε το ντουμάνι. Ήταν ορατό ένα μαύρο πράμα σα χάρος πάνω από τα φώτα της Αττικής οδού. Φτωχοί σβήστε μαγκάλια και ξυλόσομπες και τζάκια, μη βάζετε σε κίνδυνο την υγεία των πλούσιων. Είναι βέβαιο πως αύριο το Μέγκα θα έχει ημίωρο αφιέρωμα στη θυσία της Βαρδινογιάννενας που έσβησε το τζάκι της επί ημίωρον λόγω οικολογικής ευαισθησίας, τώρα που πάλι αναβλήθηκε η φορολογία των τηλεδιαφημίσεων. Μπήκα στο σπίτι βήχοντας. Την έχουμε άσχημα.

Το ιδεώδες δώρο για παιδιά

Πλάκα-πλάκα και λάου-λάου, πλησιάζουν χρονιάρες μέρες. 

Καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τα δώρα: 

Τι δώρο να κάνεις στη μαμά, τι δώρο στο μπαμπά, 

τι δώρο στη γκόμενα, 

τι δώρο στα παιδιά, τι δώρο στα ανιψάκια...

Ιδίως στα παιδιά και στα ανιψάκια,

τα οποία κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα

και περιμένουν ένα δώρο, ένα παιχνίδι...

Ένας γνωστός με πνευματικά ενδιαφέροντα, με πληροφόρησε

για την ύπαρξη ενός εξαιρετικά ενδιαφέροντος και πνευματικού 

επιτραπέζιου συναρμολογούμενου παιχνιδιού με την ονομασία SAINTS.

Σκοπός του παιχνιδιού είναι το παιδί παίζοντας να οδηγηθεί 

στην ορθόδοξη πνευματικότητα

μέσα από τη σταδιακή ανακάλυψη του βαθύτερου νοήματος

της ορθόδοξης πνευματικής ζωής,

καλούμενο να συναρμολογήσει τα λείψανα του αγαπημένου του αγίου.

Δεν μπόρεσα να βρω περισσότερες λεπτομέρειες στο google,

ωστόσο κρίνοντας από την παρακάτω φωτογραφία

μου φαίνεται πως το παιχνίδι είναι όντως πνευματικό

και το συνιστώ ανεπιφύλακτα

θεωρώντας το ιδεώδες δώρο για παιδιά 7-99 ετών.

Πράκτορες του αρχιεπισκόπου

"Έχουμε Μητροπολίτες που αξίζουν. Ο Πειραιώς Σεραφείμ που δεν καταλαβαίνει τίποτε… Ο Άνθιμος: Μεγάλος πολιτικάντης. Το έπαιξε δίπορτο ο Άνθιμος… Ο Σπάρτης είναι πολύ καλός, δέχτηκε τα παιδιά από την τοπική οργάνωση, έβαλε ένα ολόκληρο γηροκομείο και μας ψήφισε στις εκλογές ο Σπάρτης. Καλός αλλά επίσης πολιτικάντης, παρά τα πύρινα λόγια του είναι ο Καλαβρύτων. Αυτοί που είναι διαμάντια στην εκκλησία, τους έχω μετρήσει και ζυγίσει, να ξέρεις είναι: Ο Ανδρέας ο Κονίτσης, ο λεβέντης. Πλήρωνε και το γραφείο μας όποτε είμαστε… Ο Πειραιώς Σεραφείμ και ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, ο οποίος βοήθησε τώρα στις εκλογές με όλες του τις δυνάμεις και παρά λίγες χιλιάδες ψήφους θα έβγαινε για πρώτη φορά στην ιστορία της Κύπρου εθνικιστής βουλευτής".

Ουφ, επιτέλους μου λύθηκε η απορία σχετικά με το αν η μαζικότερη εν Ελλάδι ναζιστική οργάνωση εμφορείται από παγανισμό ή αν απλώς είναι -ξερωγώ- άλλη μία χριστιανοτροφοδοτούμενη ναζιστική οργάνωση.
Όμως μια άλλη απορία μου δημιουργήθηκε: Οι μερικοί (κάποιοι ολίγοι μεταξύ των ούτως ή άλλως ολίγων) ομόθρησκοί μου που καθιέρωσαν τη φράση "πράκτορας του αρχιεπισκόπου", άραγε εννοούν τον αρχιεπίσκοπο γενικώς, συμπεριλαμβανομένου του αρχιεπισκόπου Κύπρου ή εννοούν μόνο τον εν Αθήναις αρχιεπίσκοπο? 

Prkls α-λα φινλανδικά

Ωραία. Έστω ότι σκοπεύεις να πας στο Ροβανιέμι, στη Φινλανδία, στο χωριό του Άη Βασίλη, προκειμένου να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.

Θα μου πεις βέβαια "και που θα βρω τα λεφτά ρε Πρκλς? Τα φράγκα μου δε με βγάζουν να πάω ούτε μέχρι το Βρωμοπούσι...".

Ε, αν μου πεις κάτι τέτοιο, έχεις τη συμπάθειά μου.
Κυριολεκτικά συμπάσχω μαζί σου. (Πλεονασμός μου φαίνεται αυτό το "συν" του "συμπάσχω" δίπλα στο "μαζί σου". Τέσπα).

Μιλάγαμε λοιπόν για όσους σκοπεύουν να πάνε στο Ροβανιέμι να κάνουν γκίλι-γκίλι στην κοιλίτσα του Άη Βασίλη.

Ε, αν είτε πηγαίνοντας είτε επιστρέφοντας περάσουν από το όμορφο και εξωτικό Ελσίνκι, δε χάνουν τίποτα να αποκτήσουν μια ιδέα σχετική με τη φινλανδική εκδοχή του Prkls.

Διότι εκεί εις το όμορφο και εξωτικό Ελσίνκι, υπάρχει και μεγαλουργεί το κλαμπ που φέρει το όνομα του παρόντος μπλογκ! Ομιλώ διά το Prkl Club!

Ένα κλαμπ με άψογο και φιλικό σέρβις...

...με prkl άτομα έτοιμα για όλα...

... με ψαγμένες βιβλιοφαγικές αναζητήσεις...

... με δυνατότητα αγοράς αξιόλογων ενδυμάτων φερόντων το ένδοξο όνομα PRKL...

... και γενικότερα αξιόλογων ενδυματικών αξεσουάρ...

... και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη κέφι, γλέντι και χαρά!!!

Κι αν τυχόν ο επισκέπτης παρασυρθεί από την ατμόσφαιρα του γλεντιού και ξεφύγει τρόπον τινα, θα έχει τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί λέγοντας, απολογούμενος, τη φράση: 

Perkele made me do it!!!

Τώρα, βέβαια, εγώ ο ουδόλως Σουομο-μαθής, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω σχετικά με τη σημασία της σουομικής λέξεως Perkele -από την οποία, ως φαίνεται, πηγάζει 

το όνομα του κλαμπ Prkl.

Όπως και να 'χει, φίλε αναγνώστα, εάν τυχόν βρεθείς εκεί κατά Ελσίνκι μεριά, 

και εάν τελικά επισκεφθείς το εν λόγω κλαμπάκιον Prkl, 

φέρε μου βρε συ ως σουβενίρ το κάτωθι εύμορφον φουλάριον ίνα το φοράω εις τας καθ' ημάς κινητοποιήσεις, για να μη με γνωρίζουν οι κακοί:

Πρόσεχε τι βλέπεις

Το βρήκα εδώ.

Que se privatice todo

[...] que se privatice todo, que se privatice el mar y el cielo, que se privatice el agua y el aire, que se privatice la justicia y la ley, que se privatice la nube que pasa, que se privatice el sueño, sobre todo si es diurno y con los ojos abiertos. Y, finalmente, para florón y remate de tanto privatizar, privatícense los Estados, entréguese de una vez por todas la explotación a empresas privadas mediante concurso internacional. Ahí se encuentra la salvación del mundo... 

Y, metidos en esto, que se privatice también a la puta que los parió a todos.

Το οποίο μεταφερόμενο στα ελληνικά πάει κάπως έτσι:


[...] ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… 

Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από τα Cuadernos de Lanzarote (1993-1995) του Πορτογάλου νομπελίστα λογοτέχνη Jose Saramago. 

Πιστεύω πως το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί το ιδεώδες χριστουγεννιάτικο δώρο, υπό την έννοια ότι ίσως να υπάρχουν άνθρωποι που σπαζοκεφαλιάζουν σχετικά με το τι δώρο θα ήτο πρέπον να κάνουν στον πρωθυπουργό μας ή σε κάποιο μέλος του φρικιαστικού θιάσου του. Όμως, με αυτό το βιβλίο, τώρα έχουν τη λύση!

Ωστόσο θέλει προσοχή το ζήτημα, διότι η ολοκληρωμένη εκδοχή του αποσπάσματος των Cuadernos, προτείνει (ναι σου λέω!) και την ιδιωτικοποίηση του Παρθενώνα (να, κλικ εδώ αν δε με πιστεύεις), οπότε ελλοχεύει ο κίνδυνος όχι βέβαια να τους βάλουμε ιδέες, αλλά να τους υπενθυμίσουμε ιδέες που σίγουρα, σιγουρότατα, ήδη τους έχουν περάσει από το μυαλό.

Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ

Ένα από τα ιστορικότερα ρεμπέτικα. 

"Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ".

Τραγούδι του Κώστα Τζόβενου.
Ένα τραγούδι που έγινε γκραν σουξέ 

γνωρίζοντας πολλές και σημαντικές εκτελέσεις. 

Ας θυμηθούμε μερικές εξ αυτών. 

Πρώτα ας απολαύσουμε τον τρόπο με τον οποίο το απέδωσε ο Γιώργος Κατσαρός με την κιθάρα του.

Αξιοθαύμαστης ομορφιάς όμως και ο τρόπος που το απέδωσε
η Μαρίκα Καναροπούλου.

Και, βέβαια, εξαιρετικής ομορφιάς και η εκτέλεση με τον Αντώνη Νταλγκά! 

Ας ελπίσουμε ότι σε μια μελλοντική αναζωπύρωση του λαϊκού τραγουδιού
θα ξαναγραφτούν τόσο όμορφα τραγούδια
που θα αξιωθούν να γνωρίσουν τόσες σημαντικές εκτελέσεις
από τόσους σημαντικούς ερμηνευτές.

Βέβαια, για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να γεννηθούν μουσικές προσωπικότητες που θα έχουν την τάση να υψώσουν στη μουσική αιωνιότητα της καθημερινές τους μικρές λύπες και χαρές,
όπως ο Κώστας Τζόβενος ύψωσε στη μουσική αιωνιότητα τους βασικούς τεκέδες της εποχής του
-με τυπικό παράδειγμα τον τεκέ του Μάνθου, που ως φαίνεται υπήρξε ίσως ο μακροβιότερος τεκές στην Αθήνα.

Αντιγράφω από εδώ:

Ο τεκές του Μάνθου: Σύμφωνα με το Γιώργο Κατσαρό ο τεκές του Μάνθου ήταν ένας από τους παλιότερους και ο πιο ονομαστός τεκές δίπλα στον παλιό επιβατικό σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά προς την πλευρά της Δραπετσώνας. Μάλιστα υπήρχε και σχετικό τραγούδι που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα ανάμεσα στους μάγκες. 
Όμως ο Κώστας Τζόβενος αναφέρει πως το τραγούδι του «Μέσα στου Μάνθου τον τεκέ» γράφτηκε για άλλον τεκέ, τον τεκέ του Μάνθου Γκραβαρά, που λειτουργούσε σε εξοχικό κέντρο στους Άγιους Αναργύρους. (Η. Βολιώτη Καπετανάκη: Αδέσποτες μελωδίες) 
Αν είναι όπως τα λέει ο Τζόβενος, τότε ο τεκές του Μάνθου Γραβαρά είναι ίσως ο μακροβιότερος, αφού το σχετικό τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1932 (άρα ο τεκές προϋπήρχε) και έχουμε την αφήγηση του Στέλιου Κηρομύτη ότι υπήρχε τουλάχιστον μέχρι την έναρξη το Β’ παγκόσμιου πολέμου: «Μου λέει ο συγχωρεμένος ο Μάρκος, έτσι κι έτσι δεν πάμε δουλειά, μου λέει, δεν πάμε Ραβάρα; Ήτανε μια μπυραρία προς το Μενίδι, την αγορά και ήτανε τεκές. Πήγαμε ήπιαμε κάτι μπύρες εκεί, παίζανε κάτι σαντουρόβιοι λαϊκοί με πιάνο, ξέρω ‘γω, γλεντήσαμε. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, είναι η ώρα 4:30-5:00. Μόλις ζυγώνουμε στην Αθήνα, ακούμε τις σειρήνες….» (Λ. Παπαδόπουλου: Να συλληφθεί το ντουμάνι σελ. 77) 
Γεμάτος θαυμασμό, ο Μάρκος Βαμβακάρης, αφηγείται: «Τεκές πραγματικός και κανονικός ήταν του Γραβαρά στο Μενίδι, ο οποίος ήταν άμεμπτος τεκές, ωραία σάλα, ωραίο μαγαζί. Μέσα είχε το παν. Ότι θα ζητούσες θα το 'βρισκες. Μέσα είχε μια κάμαρα και φουμέρναμε και μετά βγαίναμε και καθόμαστε στη σάλα. Κατόπι απ’ το μαστούρωμα, το γλυκό ήταν ότι έπρεπε. Κανένα μπακλαβά, κανένα καταίφι, γλύκαινε ο στόμας σου. Όλοι αυτοί οι τεκετζήδες φουμέρνανε. Εκαθότανε κι έκανε δυο, τρεις, πέντε ναργιλέδες, μαστούρωνε κι αυτός.» (Αγγελική Βέλλου-Κάιλ: Μάρκος Βαμβακάρης – Αυτοβιογραφία). 
Ο Γιώργος Μητσάκης λέει ότι ο Μάνθος Γκραβαράς έχει και άλλο τεκέ, Ζήνωνος και Μενάνδρος, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο, σε κτίριο ήδη μισογκρεμισμένο κατά την κατοχή. (Η. Βολιώτη Καπετανάκη: Αδέσποτες μελωδίες)

Συγκινήσεις

Όπως και να ‘χει, οι δημοσιογράφοι δύσκολα συγκινούνται. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αποτελεί αυτό καθ’ αυτό είδηση.

Ποτέ και πουθενά δεν μπορείς να ακούσεις την έκφραση «ευαίσθητος σαν δημοσιογράφος». Η καθημερινή ενασχόληση με τις ειδήσεις, που συνήθως δεν αφορούν ευχάριστα γεγονότα, οδηγεί στην ανάπτυξη μιας ορισμένης ανοσίας στον ανθρώπινο πόνο. Από τη μια μεριά, το να μη συντρίβεται κανείς από τα όσα τραγικά πρέπει να μεταδώσει καθημερινά, αποτελεί εύλογη αντίδραση. Από την άλλη, πολύ εύκολα μπορεί να καταντήσει κυνικός και αναίσθητος.

Όπως και να ‘χει, οι δημοσιογράφοι δύσκολα συγκινούνται. Όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει, αποτελεί αυτό καθ’ αυτό είδηση. Σήμερα το πρωί είχαμε μια τέτοια είδηση. Γιατί υπήρξαν άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με τις ειδήσεις, και είχαν την πρωινή βάρδια, κι έπρεπε με τη σειρά να μεταδώσουν ότι μια γυναίκα πέθανε μες στη φωτιά σε ένα χαμόσπιτο στον Ασπρόπυργο, κι ύστερα ότι ένας άντρας στα 54 του κάηκε σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη του ΟΑΕΔ στην Κομοτηνή, και πιο μετά, ότι ένας άλλος άντρας, άνεργος ενάμιση χρόνο, πέθανε μόνος κι αβοήθητος μέσα στο σπίτι του, σε χωριό της Πρέβεζας, κι αργότερα ότι ένας άγνωστος άντρας πέθανε από πυρκαγιά σε δώμα ξενοδοχείου την Καστέλα. Τέλος ότι ένας εξηντάχρονος σκοτώθηκε στην Αλεξανδρούπολη παλεύοντας για το μεροκάματο.

Είπαμε· οι δημοσιογράφοι δεν συγκινούνται. Καμιά φορά, όταν αυτό συμβαίνει στην πρωινή βάρδια, είναι γιατί το δελτίο ειδήσεων έχει μετατραπεί σε δελτίο θανάτου. Θανάτου από τη φτώχεια και τη εξαθλίωση, θανάτου της ελπίδας και της ανθρωπιάς.

*********************************************************************************
(Τα παραπάνω είναι αναδημοσίευση από το χτεσινό left.gr)
*********************************************************************************
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, εμένα πάντως αυτό που με συγκίνησε -αλλά και με χαροποίησε- τη χτεσινή μέρα, ήταν μια φωτογραφία με την οποία ο Μάριος Λώλος αποθανάτισε μια υπέροχη σκηνή από τη χτεσινή μαθητική πορεία.

Χριστουγενιάτικες διακοσμητικές οδηγίες

Οκέϋ, χρονιάρες μέρες έρχονται, είπα κι εγώ να συμμετάσχω διά της παρούσης δηοσιεύσεως, στη φετινή πανδιαδικτυακή διακοσμητική σταυροφορία η οποία φέρει τον τίτλο: 

ΜΗ ΒΑΛΕΤΕ ΠΟΤΕ ΦΩΤΑΚΙΑ ΣΕ ΦΟΙΝΙΚΑ

Ε, ναι. Δε λέει. 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ

Εδώ και 30 χρόνια φίλιο πρόσωπο ο Κώστας ο Κολημένος. Κάποια στιγμή χαθήκαμε κι είχα πολύ καιρό να μάθω νέα του, ώσπου μ' έναν μάλλον τυχαίο ιντερνετικό τρόπο έτυχε ν' ακούσω κάποια εντυπωσιακώς καλά λόγια για τη φωτογραφική ματιά του.  Από τότε, με ενδιαφέρον -και με κατά καιρούς θαυμασμό, μπορώ να πω, κρίνοντας από το αποτέλεσμα- παρακολουθώ τη δημιουργική του πορεία και ματιά, ιδίως από ένα σημείο και μετά που ξανα-διασταυρώθηκαν οι δρόμοι και οι επαφές μας.

Τώρα, μας παρουσιάζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας : Ο δρόμος του Ορφέα. 

Μια αυτοχρηματοδοτούμενη ταινία συλλογικής προσπάθειας, μια λόου μπάτζετ ταινία, ας πούμε, αλλά μάλλον υψηλών αισθητικών απαιτήσεων. Κι αυτός ο συνδυασμός πάντα με γοήτευε.

Αναδημοσιεύω εδώ μια συνέντευξη του σκηνοθέτη προς τον Στράτο Κερσανίδη, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Εποχή (1/12/2013).

Η οικογένεια, η αποξένωση, η αναζήτηση

Του Στράτου Κερσανίδη

Ο Ορφέας ζει στην Αθήνα με τους γονείς του, τη Νίκη και το Σωτήρη. Ο Σωτήρης ζει στον κόσμο του αδιαφορώντας για τη γυναίκα του, η Νίκη νιώθει μόνη κι ο μικρός Ορφέας βιώνει την κρίση που υπάρχει μέσα στην οικογένεια. Η σχέση του ζευγαριού θα μπορούσε να εκληφθεί ως μία σχέση ελευθερίας, μη συμβατική. Αλλά δεν είναι έτσι, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι μια σχέση σε κρίση και όταν η Νίκη γνωρίζει το Γιάννη, έναν πραγματικά ασυμβίβαστο νέο που εξερευνά τη ζωή, θέλει να τη «ρουφήξει» και προβληματίζεται για τα όσα συμβαίνουν, αποφασίζει να φύγει μαζί του σε μια ολιγοήμερη εκδρομή. Και ενώ η γυναίκα ανακαλύπτει εκ νέου τη ζωή και τον έρωτα, ο Ορφέας φεύγει από το τυπογραφείο του παππού του και περιπλανιέται στην πόλη. Ο Ορφέας βαδίζει, παρατηρεί και γνωρίζει τη σκληρή καθημερινότητα της μεγαλούπολης. Βλέπει τα ΜΑΤ στις γωνίες, τους φτωχούς, τους άστεγους. Η εξαφάνισή του βάζει σε συναγερμό το Σωτήρη και τη Νίκη οι οποίοι τον αναζητούν με αγωνία. Κι όταν τον βρίσκουν, μοιάζει να ξαναβρίσκουν τη χαμένη τους σχέση.

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Κώστα Κολημένου, « Ο δρόμος του Ορφέα», προβάλλεται από την Πέμπτη στους κινηματογράφους Τιτάνια και Αλεξάνδρα (Καλλιθέα). 

Ο σκηνοθέτης μίλησε για την ταινία του στην Εποχή.

Με την πρώτη σου ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, αφηγείσαι μια ιστορία στην βάση της οποίας είναι η κρίση μιας οικογενειακής σχέσης. Είναι έτσι; Θα ήθελα να μου πεις την άποψή σου γι’ αυτό.

Ναι ακριβώς όπως το έθεσες, καταπιάνομαι με μια οικογένεια,  που δεν είναι η παραδοσιακή, η συμβατική οικογένεια, υπάρχει μια ελευθεριάζουσα σχέση στο ζευγάρι. Όμως στο βάθος ο  θεσμός της οικογένειας υπάρχει και ας φαίνονται  εναλλακτικοί  οι γονείς του Ορφέα. Είναι η κληρονομία που χαρακτηρίζει τους Έλληνες, όσο οι σχέσεις παραμένουν  καταστραμμένες,  ο οικογενειακός ιστός δεν κόβεται. Το παιδί αντιλαμβάνεται αυτή την κατάσταση και νιώθει μόνο, και απομονωμένο.

Ταυτόχρονα με τη σχέση, αφήνεις να διαφανεί –με την περιπλάνηση του Ορφέα στην πόλη- μια εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας. Γιατί;

Μέσα από τα μάτια του Ορφέα καθρεφτίζεται ο σημερινός σύγχρονος κόσμος, και το δράμα που βιώνουμε σαν λαός,  αυτό που έφερε το λάιφ στάιλ  και η βαθιά κρίση του καπιταλισμού.  Επίσης η περιπλάνηση του παιδιού  παραπέμπει  και σε ιστορικά γεγονότα που τείνουν προς εξαφάνιση.

Πως λειτουργεί η εμφάνιση του Γιάννη στη ζωή του ζευγαριού;

Η εμφάνιση του Γιάννη είναι ένα στοιχείο μιας μερίδας νέων ανθρώπων με πολλούς προβληματισμούς και ενδιαφέροντα που είναι αβοήθητοι και νιώθουν απομονωμένοι από την κοινωνία. Ο Γιάννης ως  χαρακτήρας έχει μια σεμνότητα και μια ειλικρίνεια,   και αυτό το αντιλαμβάνεται η Νίκη και το αρπάζει, τον ερωτεύεται, και ζει τον ερώτα της χωρίς φραγμούς και κανόνες. Η Νίκη είναι χαρακτήρας πολύ ζωντανός και ξέρει  τι θέλει, και έστω και για λίγο, θα βγει από  το βούρκο της καθημερινότητας της. Ο Γιάννης της προσφέρει κάτι διαφορετικό κι εκείνη το χαίρεται όσο τίποτα άλλο.

Πως λειτουργεί η εξαφάνιση του Ορφέα στη σχέση της Νίκης και του Σωτήρη;

Η εξαφάνιση του Ορφέα ταρακουνά τη Νίκη και το Σωτήρη μια και είναι παιδί τους. Εδώ χρησιμοποιώ τα στοιχεία  της φύσης, όπως την καταιγίδα για να δώσω  μια ένταση και αγωνιά στους γονείς . Με την επιστροφή του Ορφέα δεν αλλάζουν τα πράγματα ο καθένας παραμένει στον κόσμο του και μόνος.

Πως έγινε η παραγωγή της ταινίας;

Έγινε με συλλογική προσπάθεια,  και είναι αυτοχρηματοδοτούμενη. Οι ηθοποιοί και οι  τεχνικοί δούλεψαν με μεράκι  και αφιλοκερδώς, για να πετύχει αυτό το σχέδιο και να ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Η ταινία προβάλλεται στη χώρα μας από τη New Star. Έχει προβληθεί στο εξωτερικό;

Η  ταινία έκανε την πρεμιέρα  στο Λονδίνο στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου  (6th London Greek Film Festival 2013) στις 8 Οκτωβρίου. Επίσης συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ της Κύπρου στις 28 Οκτωβρίου.

Στο "Τιτάνια" της Πανεπιστημίου, λοιπόν, και στο Αλεξάνδρα της οδού Κρέμου στην Καλλιθέα, καλέ μου αναγνώστη, την Πέμπτη ο Δρόμος του Ορφέα ξεκινάει τη διαδρομή του στις αίθουσες, και "θα είμαστε όλοι εκεί", που λένε, να δούμε και να σαγηνευτούμε και να κρίνουμε και να πούμε μπράβο και να πούμε "καλοτάξιδος" και να πούμε απ' όλα. 

Διότι πάντοτε στηρίζουμε τον λόου μπάτζετ αλλά υψηλών απαιτήσεων ελληνικό κινηματογράφο, είπαμε, δεν είπαμε?