ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος Γού)

[Το μέρος Άλφον είναι εδώ.
Το μέρος Βήτον είναι εδώ]

-Μικρέ, κράτα σημειώσεις:
Οι φιλόσοφοι, αιώνες τώρα, ψάχνουν απαντήσεις στο ερώτημα "πως και με ποιόν στα κομμάτια τρόπο μας κατεβαίνουν οι ιδέες".

Προσπαθώντας να απαντήσουν, οι φιλόσοφοι μοιράζονται σε δύο σχολές:
*Από τη μια είναι εκείνοι που θεωρούν τις ιδέες ως αυθύπαρκτες, αιώνιες, αναλλοίωτες, που κατοικοεδρεύουν αόρατες κάπου ανάμεσά μας ή κάπου στο υπερπέραν, μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιες (ή μέχρι εμείς να τις καλέσουμε) να μας κάνουν καμιά επίσκεψη. Και τότε μας αποκαλύπτονται, εάν και εφόσον μας κρίνουν ικανούς και άξιους για να τις αντιληφθούμε.
*Από την άλλη είναι εκείνοι που θεωρούν (επίσης) ότι οι ιδέες είναι αυθύπαρκτες ως βασικές αρχές και έννοιες του σύμπαντος, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας σε ορατή και υλική μορφή, και αρκεί να φορέσουμε τα επιστημονικά γυαλιά μας και να σκύψουμε πάνω στο μικροσκόπιο, για να τις ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε.

Η διαφορά φαίνεται μικρή στο μάτι, αλλά είναι μεγάλη στο κρεβάτι:
*Διότι οδηγεί την πρώτη ομάδα φιλοσόφων, σε νηστείες, αγαμίες, ηθικολογίες, μυήσεις, θρησκείες και τέτοια, προκειμένου να εισχωρήσουν στον κόσμο των καθαρών ιδεών... παράλληλα βέβαια με την καθαρά επιστημονική και φιλοσοφική τους ενασχόληση.
*Αντίθετα, τη δεύτερη ομάδα φιλοσόφων την οδηγεί σε κρασοκατανύξεις, γκομενοδουλειές, ενδεχόμενες παρτούζες και τέτοια, πιστεύοντας ότι οι ιδέες δεν είναι δα και πολύ μακριά μας... παράλληλα βέβαια με την επιστημονική και φιλοσοφική τους ενασχόληση.

Και το ζήτημα δεν είναι ότι οι μεν γαμάνε πολύ και οι άλλοι γαμάνε λίγο. Το ζήτημα είναι μεγαλύτερο.
Διότι αντανάκλαση αυτής της διαφοράς του τρόπου ζωής των φιλοσόφων, αποτελούν οι παραγόμενες από αυτούς ιδεολογίες:
*Η πρώτη ομάδα φιλοσόφων θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται ρυπαρός, μπουμπούνας και σκλάβος των ενστίκτων του. Δεν του έχει καμία εμπιστοσύνη, θεωρεί ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη φωτίσεων, καθαρμών και καθοδήγησης προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια. Ως εκ τούτου, αυτή η άποψη παράγει συγκεντρωτικές ιδεολογίες, όπου μια φωτισμένη πρωτοπορία ή ένας φύρερ έχει το χρέος να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην τελείωση.
*Η άλλη ομάδα φιλοσόφων θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται ωραίος, υγιής, σέξυ, έξυπνος και ελεύθερος, και μόνο οι συνθήκες που τον περιβάλλουν ευθύνονται για τα κουσούρια που ενδεχομένως αποχτάει ο άνθρωπος στην πορεία. Ως εκ τούτου, αυτή η ομάδα φιλοσόφων παράγει αποκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, που σκοπό έχουν να ζει ο άνθρωπος σε όσο πιο ελεύθερες συνθήκες γίνεται, ώστε να μην αποχτάει κουσούρια στη διάρκεια του βίου του.

Βέβαια, αυτά είναι ζητήματα των φιλοσόφων και δεν απασχολούν την ανθρωπότητα, παρά μόνο κάτι ελάχιστες εξαιρέσεις σαν εμένα κι εσένα, που ενώ δεν είμαστε φιλόσοφοι, φιλοσοφούμε τρώγοντας ποπ-κορν, παρακολουθώντας τους καυγάδες των φιλοσόφων.

Η ανθρωπότητα ως σύνολο, όταν φτάνει στα μεγάλα και τρανά ζητήματα των ιδεών, έχει μόνο δύο απορίες:
*Πως στα κομμάτια δημιουργήθηκε το ανθρώπινο είδος?
και
*Τι στα κομμάτια συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει?

Και εδώ οι απαντήσεις των δύο φιλοσοφικών ομάδων είναι διαφορετικές, εξαρτώμενες από την κοινωνική προοπτική της κάθε φιλοσοφικής ομάδας, εξαρτώμενες δηλαδή από την ευρύτερη πολιτική άποψη της κάθε φιλοσοφικής ομάδας.
Ωστόσο, αμφότερες οι φιλοσοφικές ομάδες βασίζονται στην αρχετυπική, στη στοιχειώδη παρατήρηση ότι:
Ένας άνθρωπος όταν γεννιέται ούτε να μπουσουλήσει δεν μπορεί. Αργότερα όμως μπουσουλάει, και ακόμα αργότερα περπατάει και σκαρφαλώνει. Επομένως η πορεία του είναι από κάτω προς τα πάνω.
Αντίθετα, ο άνθρωπος που πεθαίνει, πορεύεται αντίστροφα: Ενώ είναι μια χαρά όρθιος και περπατάει, ξαφνικά παθαίνει ξερωγώ ένα ξεγυρισμένο καρδιολογικό κόλπο και πέφτει κάτω τέζα. Η πορεία του θανάτου είναι από πάνω προς τα κάτω, λοιπόν.

Τι βρίσκεται κάτω? Προφανώς η γη.
Και τι βρίσκεται πάνω? Προφανώς ο ουρανός.

*Η πρώτη λοιπόν φιλοσοφική ομάδα, αυτή που είπαμε ότι παράγει συγκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, τη βλέπει κάπως έτσι τη δουλειά: Ο άνθρωπος, ναι μεν γεννιέται ρυπαρός και αξιολύπητος, αλλά εμπεριέχει ξερωγώ θείον σπέρμα και θείον πνεύμα, ως εκ τούτου είναι φυσικός του προορισμός η ηθική τελείωσις και η θέωσις. Βέβαια, για να συμβεί κάτι τέτοιο, απαιτείται πλήρης και άνευ όρων υποταγή του ανθρώπου προς τα κελεύσματα και τα βίτσια του κάθε διαχρονικού ιερέα-μύστη-παπά ή του κάθε φύρερ, ο οποίος έχει τον ιστορικό προορισμό να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο πεπρωμένο της.
*Αντίθετα, η δεύτερη φιλοσοφική ομάδα, αυτή που παράγει αποκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να εντοπίσει ξερωγώ θείον πνεύμα ή θείον σπέρμα μέσα στον άνθρωπο, όσες εξετάσεις αίματος, dna, ακτινογραφίες και αξονικές τομογραφίες και τέτοια κι αν κάνει επί του ανθρώπου. Υποθέτει λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει μια φυσική ζωή ευχάριστη κι ελεύθερη, με sex, drugs, rock'n'roll, πολλές γκόμενες και άφθονο φαγητό κι ελευθερία.

Όπως βλέπεις, ένα ηθικό και θρησκευτικό χάος χωρίζει τις δύο σχολές.
Και επειδή, πέρα από εθνικισμούς και εθνικές περηφάνειες είναι γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα άκμασε η φιλοσοφία, ευνόητο είναι ότι αυτό το χάος που χωρίζει τις δυο φιλοσοφικές σχολές, δε θα μπορούσε παρά να έχει εκφραστεί και στην αρχαία Ελλάδα. Και μάλιστα σε πολλά πεδία, σφαίρες και επίπεδα.
Ένα εκ των οποίων ήταν η μυθολογία!
Μιλάμε βέβαια για την καταγεγραμμένη μυθολογία, έτσι?

-Πνεύμα του Περίκαλλου, σε κόβω έτοιμο να ανοιχτείς στα αρχαία ελληνικά μυθολογικά πελάγη...
-Έχεις όρεξη?
-Έχω! Όμως κοίτα να μην ξεφεύγεις από το θέμα μας! Και το θέμα μας είναι ένα ποίημα του Σόλωνα, έτσι?
-Βρε θα κάνουμε το Σόλωνα να είναι περήφανος για την κουβέντα μας! Εσύ φτιάξε κάτι να πιούμε, και θα στα πω όλα!
-Σπεύδω να φτιάξω!


(συνεχίζεται -Ούτε Ρώμη-Ούτε Καρχηδόνα-Έξω οι Πέρσες από το Μαραθώνα)