ΣΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ...

Εδώ και καιρό ήθελα να ξεκινήσω ένα αφιέρωμα στη χριστιανική θρησκευτική μουσική (όχι τη λειτουργική, βέβαια, αλλά την άλλη). Έλεγα να ξεκινήσω με κάποια θρησκευτικά τραγούδια της Nina Hagen, αλλά μου ήρθε θεία επιφοίτηση να ξεκινήσω με δυό ελληνικά διαμάντια θρησκευτικής μουσικής.

Πρώτα, ο Βασίλης Τσιτσάνης, στη θρυλική "Λιτανεία του μάγκα".


Και, το εξίσου θρυλικό "Θεέ μου Μεγαλοδύναμε" -που είναι και της μοδός εδώ και λίγα χρόνια -χιλιάδες χείλη το ψάλλουν καθημερινά.

Τελικά, όπως φαίνεται, ο χριστιανικός θεός μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει πηγή καλλιτεχνικής εμπνεύσεως...

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ!

Αν μέχρι χτες… τα «αυτονόητα» (8ωρο, μισθός, ασφάλιση, περίθαλψη κ.α) που κερδήθηκαν με αγώνες έγιναν για τον καπιταλισμό το άλλοθι για να κατοχυρώσει θεσμικά μια κατ επίφαση ισορροπία μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων και να νομιμοποιήσει στις συνειδήσεις μας τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας,

κι αν μέχρι σήμερα… οι «ευκαιρίες» κοινωνικής ανέλιξης και το όνειρο του καταναλωτισμού κατάφεραν να μας βουλιάξουν στην αποξένωση, τον ατομικισμό και τη απάθεια απέναντι στην αυξανόμενη εντατικοποίηση της εργασίας και του κοινωνικού ελέγχου,

εδώ και τώρα…το καπιταλιστικό σύστημα με πρόφαση την κρίση μέσα από τους πολιτικούς και οικονομικούς εκφραστές του δε διστάζει να πετάξει την προβιά του «κράτους πρόνοιας» και να δείξει se όλους μας πλέον τα δόντια του. Δε χρειάζεται λοιπόν μια χούντα για να μας τσακίσει. Η δημοκρατία τα καταφέρνει καλύτερα. Με την προπαγάνδα περί απαιτούμενων «θυσιών για το εθνικό συμφέρον» και με την επιβολή του καπιταλισμού, των κρίσεων του και των «μοναδικών λύσεων» του ως μονόδρομου οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και της παραγωγής, οι κρατούντες θέλουν να μας αναγκάσουν και πάλι σε σιωπή, να πετύχουν την κοινωνική εμπέδωση του φόβου και της μοιρολατρίας. Ελπίζουν ότι θα μάθουμε να τη βγάζουμε με τα ψίχουλα που μας πετάνε (αυτά που αποκαλούν μισθούς ή συντάξεις) και ότι θα υπομείνουμε το μαρτύριο της επιβίωσης προσδοκώντας τη μεταθανάτιο ζωή.

Ιδού η ευκαιρία!

Δε θα μοιραστούμε τη φτώχιά μας.

Να μοιραστούμε το πλούτο που μας κλέβουν καθημερινά!

Η απαλλοτρίωση αγαθών πρώτης ανάγκης που μόλις έγινε στο σούπερ μάρκετ «sklavenitis» tou pagratiou και το μοίρασμα τους στην παρακείμενη λαϊκή είναι ένα δείγμα της ανάγκης μας να επικοινωνήσουμε, να συναποφασίσουμε και να δράσουμε. Από τη μια θέλουμε να καταφέρουμε μικρά χτυπήματα στον εχθρό, να αμφισβητήσουμε με απλούς τρόπους και μέσα την παντοδυναμία του κι από την άλλη να στείλουμε ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους «από τα κάτω» αποδεικνύοντας ότι η συντροφικότητα και η συλλογική δράση ανοίγουν δρόμους αντίστασης και ζωής.

Η εν λόγω κίνηση αναμφισβήτητα δεν αποτελεί κλοπή. Κλοπή είναι αυτό που υφίσταται ο εργάτης, είτε αυτός που παράγει τα προϊόντα, είτε αυτός που τα συσκευάζει, τα αποθηκεύει ή τα πουλά, για να κερδίσει έναν πενιχρό μισθό που ίσα ίσα επαρκεί για να τα προμηθευτεί και πάλι από τα πολυτελή ράφια των σούπερ μάρκετ. Πρόκειται για τον διαρκή κύκλο εκμετάλλευσης της εργατικής μας δύναμης για να αυξάνουν τα αφεντικά όλο και περισσότερο τα κέρδη τους, με εμάς να δουλεύουμε αδιάκοπα υπό το εκβιασμό των λογαριασμών, του ενοικίου, των υποχρεώσεων που τρέχουν. Κλοπή είναι τα επιτόκια των τραπεζών, η φούσκα του χρηματιστηρίου, οι μίζες των πολιτικών που γίνονται κότερα και βίλες….

Όσο για τη διανομή των προϊόντων, αυτή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πράξη φιλανθρωπίας μιας και εχθρευόμαστε απόλυτα το ρόλο του σωτήρα. Προς αποφυγήν παρανοήσεων αυτό που θέλουμε να πούμε μέσα από μια τέτοια παρέμβαση είναι ότι τώρα πού οι αυταπάτες του «καπιταλιστικού θαύματος» καταρρέουν μια μια δεν πρέπει να καταρρεύσουμε κι εμείς μαζί τους, αλλά να αρπάξουμε την ευκαιρία και να αντεπιτεθούμε φτιάχνοντας το δικό μας «μηχανισμό αλληλοϋποστήριξης». Να στήσουμε δομές αντίστασης και αλληλεγγύης αλλά και δίκτυα επικοινωνίας σε εργασιακούς χώρους, σχολεία, πανεπιστήμια. Να πάρουμε πρωτοβουλίες ως εργαζόμενοι, να μη μείνουμε στους ψιθύρους και τη γκρίνια. Από τη δημιουργία αυτόνομων σωματείων βάσης όπου κάθε απόφαση, από κατάληψη και απεργία μέχρι όποια άλλη προοπτική αγώνα, θα μας εμπεριέχει, μέχρι τη δημιουργία συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά που θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε ισότιμα χωρίς καθοδηγητές και αρχηγούς. Από την συλλογική επιβολή μείωσης τιμών μέχρι τη μαζική απαλλοτρίωση αγαθών, από την συλλογική απαίτηση των ενοίκων για ρίξιμο του ενοικίου μέχρι την κατάληψη εγκαταλελειμμένων κτιρίων και την οργάνωση συλλογικών κουζινών, από την μαζική στάση πληρωμών στα μεταφορικά μέσα μέχρι τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ και μέχρι τη διαμόρφωση δομών ελεύθερης προσφοράς υπηρεσιών όπου θα μπορέσουμε να πειραματιστούμε με την ιδέα της αναμεταξύ μας κατάργησης της εμπορευματικής σχέσης. Όλοι μαζί θα ψηλαφίσουμε τα όρια των δυνατοτήτων μας, γιατί είμαστε εμείς που καλούμαστε να τα ξεπεράσουμε αν θέλουμε να επανακτήσουμε τη ζωή μας.


ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗ ΖΩΗ

Απεργοί - απαλλοτριωτές

Το παραπανω κείμενο τυπώθηκε και μοιράστηκε από κάτι συντρόφια εκεί πέρα, που απαλλοτρίωσαν σήμερον την πρωίαν ορισμένα καταναλωτικά αγαθά από του σουπερ-μάρκετ Σκλαβενίτης στη Φρύνης, στο Παγκράτι-Βύρωνα, και εν συνεχεία τα διένειμαν σε παρακείμενη λαϊκή αγορά.

Στο τζουκ μποξ του μυαλού μου, αρχίζει να παίζει η παλαιά ζεϊμπεκιά
"Χιλιάδες σούπερ μάρκετ
γεμάτα πράματα,
γιατί δεν τα βουτάμε
για τα γεράματα".

ΚΟΥΙΖ ΑΡΙΣΤΕΡΟΤΗΤΑΣ

Εις την κάτωθι φωτογραφία διακρίνονται δύο προσωπικότητες: Δύο καλοί κύριοι που χαριεντίζονται τηλεοπτικώς, επιδιώκοντες το καλό μας.
Να ευρεθούν τα ονόματα και αι ιδιότηταί των.

Βήθεια προς το κοινόν:
Ο ένας είναι ηγέτης νέου κώματος της κουκουρούκου Αριστεράς και πρώην υπουργός, ο άλλος είναι νυν υπουργός το κώμα του οποίου μετέχει στην κουκουρούκου σοσιαλιστική διεθνή.

(Η φωτογραφία είναι δανεισμένη από το ευλόγιον "Δακρυγόνο" -στο οποίο υπάρχει και πλήρης σχολιασμός του κοσμοϊστορικού γεγονότος της ιδρύσεως του νέου κώματος της κουκουρούκου αριστεράς)

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΜΑΣΚΟΦΟΡΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

Όχι ότι μου είναι ξένη η λογική που λέει πως "Εφόσον τα Ηνωμένα Έθνη ανέχονται -αν όχι υποστηρίζουν- τον εξευτελισμό ενός ολόκληρου λαού στη Γάζα, δεν μπορεί να έχουν καλές προθέσεις φτιάχνοντας κατασκηνώσεις για τα εξευτελιζόμενα παιδιά της Γάζας".
Δε μου είναι ξένη η λογική αυτή, ούτε τη θεωρώ αβάσιμη.

Όταν με νύχια και με δόντια υποστηρίζεις τον κατά συρροήν βιαστή, και αμέσως μετά τον βιασμό σπεύδεις να προσφέρεις ψυχική στήριξη στα θύματά του, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Η είδηση από το in.gr λέει πως

Ένοπλοι που φορούσαν μάσκες έβαλαν φωτιά σε παιδική κατασκήνωση που διαχειρίζονται τα Ηνωμένα Έθνη στη Λωρίδα της Γάζας.
Πρόκειται για τη δεύτερη παρόμοια επίθεση σε διάστημα πέντε εβδομάδων.

Οι ένοπλοι έδεσαν τον φρουρό της κατασκήνωσης και μετά έβαλαν φωτιά σε καρέκλες, τραπέζια και σε εξοπλισμό της κατασκήνωσης.

Ο επικεφαλής της υπηρεσίας αρωγής για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες του ΟΗΕ (UNRWA) στη Γάζα καταδίκασε την επίθεση.
«Πρόκειται για ένα ακόμα παράδειγμα του αυξανόμενου επιπέδου εξτρεμισμού στη Γάζα και μια ακόμα απόδειξη, εάν χρειαζόταν, ότι θα πρέπει να αλλάξουν οι συνθήκες στην περιοχή» δήλωσε ο Τζον Τζινγκ.
Ένοπλες ομάδες καταδικάζουν την ύπαρξη των παιδικών κατασκηνώσεων, αντιδρώντας στη συνύπαρξη κοριτσιών και αγοριών στον ίδιο χώρο.
Η Χαμάς είχε, πάντως, καταδικάσει την επίθεση σε παιδική κατασκήνωση που είχε γίνει στις 23 Μαΐου.

Η ίδια είδηση από το πρακτορείο ειδήσεων Maan, μας δίνει στο τελείωμά της τη χαρακτηριστική πληροφορία πως

Last summer, the government in Gaza offered alternative camps, as well as sessions focused on the memorization of the Quran.

Διατύπωση που ίσως ρίχνει κάποιο φως στα αίτια του συμβάντος -αφήνοντάς μας να πιθανολογήσουμε ότι πέρα από τον ολοφάνερο φανατισμό των 25 μασκοφόρων βανδάλων, κάπου εκεί γύρω βόσκει κι ένας πολιτιστικός ιμπεριαλισμός των μη-βανδάλων.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα παιδιά στη Γάζα την έχουν άσχημα -λίγο πιο άσχημα από τους ενήλικες που υφιστανται τις συνέπειες του αποκλεισμού: Οι ενήλικες έχουν το δικαίωμα επιλογής να κρατήσουν ή να αρνηθούν τις ρίζες τους, ενώ τα παιδιά σέρνονται από δω κι από κει, από τον κάθε ρατσιστή ή τυχάρπαστο.

Σ' αυτούς τους τελευταίους, τους ρατσιστές και τους τυχάρπαστους, ας αφιερώσουμε το Mercy Seat του Nick Cave.
1989 στο Ρόδον.... Δεν είναι συγκινητικό?

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Η ΜΕΡΑ

Πως θα ένιωθε άραγε ο Λοβέρδος ή ο GAP βλέποντας έναν ξερωγώ τυπάκο σαν τον υποφαινόμενο, μέσα στον ορυμαγδό να βάζει τραγουδάκια αισιόδοξα "για να πάει καλά η μέρα"?
Και ευρύτερα, πως θα ένιωθαν εν συνόλω τα οικονομικά και ενεργειακά και συναισθηματικά ζόμπι βλέποντας τα τυπάκια σαν τον υποφαινόμενο -επίσης εν συνόλω- να διατυπώνουν το κοινωνικό αξίωμα "ένα φου να τους κάνουμε, θα τους πάρει ο διάολος"?

Δεν ξέρω.
Μέχρι να άρχιζε το φου, μπορεί να το χαιρόντουσαν κιόλας -πίστωση χρόνου ίσως να το θεωρούσαν και παίρνοντας α-λα μπρατσέτα κανένα συνταξιούχο ή καμιά γιαγιά, μπορεί να τους πέταγαν στον καιάδα αφού πρώτα τους στράγγιζαν βαμπιροτρόπως το αίμα.
Διόλου απίθανο.

Μένοντας στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, βάζω κάτι αισιόδοξο για να πάει καλά η μέρα.

ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ

Θα κάτσω να γράψω μιαν ανάλυση βαρβάτη
που θα τσακίζει κόκκαλα
και θα ανοίγει δρόμους
δυνατότητες
προοπτικες
θα κινητοποιεί τις μάζες
θα τις ξεσηκώνει
θα τις εμπνέει

Όμως οι μάζες μάτια μου έχουν άλλο χαβά
δε διαβάζουν αναλύσεις
δεν ασχολούνται με δυνατότητες, με προοπτικές
με κινητοποιήσεις και ξεσηκωμούς
και με εμπνεύσεις -όχι ακόμα-
συνυπολόγισε και το ότι δε νιώθω καλά
καταλαβαίνεις

Λέω λοιπόν να μη γράψω κάποια ανάλυση
να μην τσακίσω κόκκαλα
να μην ανοίξω δυνατότητες
προοπτικές
να μη γίνω καταπέλτης και τσακμακόπετρα
ξεσηκωμού και έμπνευσης των μαζών.

Εάν το δούμε από μια συγκεκριμένη σκοπιά,
ίσως πρόκειται για μια χαμένη ιστορική ευκαιρία

Την ίδια στιγμή, οι Clash αναρωτιούνται σχετικά με το πως στα κομμάτια λέγονται.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ???

Κάτι τέτοιες μουντές μέρες που με τη μουντίλα τους δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για να πάνε όλα στραβά, όποτε βγαίνω από το σπίτι αρχίζω να σφυρίζω τεθλιμμένως το φοβερόν και τρομερόν λαλαλαλαλα-λαλαλαλαλί από τη φοβερή και τρομερή και συγκινητική ιστορία του αδικοχαμένου Henry Lee.

Αλλά μετά, περνώντας μπροστά από κανένα περίπτερο, βλέπω τους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων και αγάλλομαι: Ο κόσμος συνεχίζει να είναι και οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκέφτονται όπως και χτες και όπως προχτές... Ούτε η μουντή μέρα τους επηρεάζει, ούτε τίποτα.
Ίσως να'χουν και δίκιο.

L' UNION LIBRE

Το ποίημα μου το θύμισε προχτές ένας φίλος ποιητής, όταν ανέβασε ένα απόσπασμα στο facebook. Θυμήθηκα κάτι αλκοολούχους τσακωμούς προ πολλών ετών με κάτι φίλες φεμινίστριες ποιήτριες, που το έβρισκαν απαίσιο (μα εντελώς απαίσιο... δηλαδή πιο απαίσιο κι από απαίσιο). Αντίθετα, εγώ το έβρισκα υπέροχο και το υπερασπιζόμουν, αλλά αυτές... ντιπ!
Περασμένα ξεχασμένα.

Όταν το 1931 ο Αντρέ Μπρετόν έγραφε το "L' Union Libre", οι βιογράφοι του είναι σχεδόν βέβαιοι πως το έγραφε για τη Suzanne Muzard, με την οποία πιθανότατα μόλις είχαν χωρίσει οι δρόμοι τους. Κάποιοι το θεωρούν ως ένα ποίημα απόγνωσης, που γράφτηκε σε μια εποχή όπου ο Μπρετόν ήταν ερωτικά ολομόναχος.
Ακόμα κι έτσι να 'ναι, σίγουρα οι ρίζες της έμπνευσης βρίσκονται πίσω, στην εποχή που ήταν περισσότερο ευτυχισμένος.

Διότι όλο το ποίημα, διέπεται από ένα υπέρτατο δέος του ποιητή προς "τη γυναίκα του". Τη μετατρέπει σε αντικείμενο, σε πράγμα, αλλά σε αντικείμενο και πράγμα που είναι έργο τέχνης, μυστηριακής τέχνης. Και με αυτή την επαναλαμβανόμενη μαγική επωδό "Ma femme..." ο ποιητής παίρνει το κουζινομάχαιρο και μαχαιρώνει το φόβο ότι είναι δυνατόν να χάσει αυτό το έργο τέχνης.
Λέει όχι. Είναι "Ma femme". Δικιά μου. Η γυναίκα μου.

Δεν τίθεται ζήτημα ιδιοκτησίας. Τίθεται απλώς ζήτημα πάθους. Εξ ου και ο τίτλος του ποιήματος είναι "L' Union Libre". Ελεύθερη ένωση.
Ελεύθερη αφενός, ένωση αφετέρου.
Στην ένωση, ανήκω σε αυτό με το οποίο ενώθηκα, αλλά και μου ανήκει, επίσης.
Κι εφόσον μου ανήκει, ποιητής είμαι, έχω κάθε δικαίωμα ποιητικό να τεμαχίσω αυτό που μου ανήκει, να το κόψω προσεκτικά στα επιμέρους στοιχεία του και να θαυμάσω και να υμνήσω το καθένα ξεχωριστά ως επαναφορά μνημών και εικόνων της φύσης που μ' έχουν εντυπωσιάσει, ως ένα παραλήρημα μαγικών τελετών της φύσης, τόσο αόρατων και νορμάλ για τους αδαείς, τόσο ορατών και μυστηριακών για μένα.

Προτείνεται η μεγαλόφωνη ανάγνωση του ποιήματος, διότι καλό πράγμα η σιωπηλή ανάγνωση γενικώς, αλλά τα ποιήματα θα πρέπει να διαβάζονται μεγαλόφωνα -έχουν άλλη χάρη.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΩΣΗ

Η γυναίκα μου μέ μαλλιά φωτιάς από ξύλα
Η γυναίκα μου μέ σκέψεις αστραπών της ζέστης
Με μέση κλεψύδρας
Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στά δόντια της τίγρης
Η γυναίκα μου μέ στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων μικρότερου μεγέθους
Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικού πάνω στην άσπρη γη
Με γλώσσα κεχριμπαριών καί γυαλιού τριμμένου
Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου
Με γλώσσα κούκλας πού ανοιγοκλείνει τά μάτια της
Με γλώσσα πέτρας απίστευτης
Η γυναίκα μου μέ ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής γραφής
Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού
Η γυναίκα μου μέ κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου
Κι άχνας στά παράθυρα
Η γυναίκα μου μέ ώμους σαμπάνιας
Καί κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τόν πάγο
Η γυναίκα μου μέ καρπούς χεριών από σπίρτα
Η γυναίκα μου μέ δάχτυλα τύχης καί καρδιάς άσου κούπα
Μέ δάχτυλα θερισμένου σταχυού
Ή γνναίκα μου μέ μασχάλες τριχώματος κουναβιού καί καρπών οξιάς
Της νύχτας του Άι-Γιαννιού
Της άγριομυρτιάς καί φωλιάς σκαλαριων
Μέ μπράτσα του αφρού της θάλασσας καί τοΰ υδροφράγματος
Καί μείγματος σταριού καί μύλου
Η γυναίκα μου μέ γάμπες βεγγαλικού
Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας
Η γυναίκα μου μέ γάμπες από μεδούλι της άκτέας
Η γυναίκα μου μέ πόδια αρχικά ονομάτων
Με πόδια εσμό κλειδιων μέ πόδια καλφάδων πού πίνουν
Η γνναίκα μου μέ λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού
Η γυναίκα μου μέ λαιμό χρυσής κοιλάδας
Καί συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη τοϋ χειμάρρου
Μέ στήθια της νύχτας
Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα
Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης γιά ρουμπίνια
Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω άπ'τη δροσιά
Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερων όταν ξεδιπλώνεται.
Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό
Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού πού φεύγει κατακόρυφα
Με πλάτη υδράργυρου
Με πλάτη φωτός
Με σβέρκο πετρας στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης
Και πεσίματος τον ποτηριού όπου μόλις ήπιαμε
Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου
Με γοφούς πολυελαίου καί με φτερά σαΐτας
Καί με μίσχους φτερών άσπρον παγονιού
Καί ζυγαριάς ανευαίσθητης
Ή γυναίκα μου με γλουτούς από άμμόττετρα κι αμίαντο
Ή γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου
Ή γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης
Με αιδαίο γλαδιόλας
Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθορύγχον
Ή γυναίκα μου με αιδοίο φύκια καί καραμέλες τον παλιού καιρού
Ή γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη
Ή γυναίκα μου με τά μάτια της γεμάτα δάκρυα.
Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας καί μαγνητισμένης βελόνας
Ή γυναίκα μου με μάτια σαβάνας
Ή γυναίκα μου με μάτια νερού γιά νά πίνεις στη φυλακή
Ή γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω άπό τον πέλεκυ
Με μάτια στό ύψος του νερού στό ύψος του άερα της γης καί της φωτιάς

Ελπίζω να πρόσεξες, αναγνώστη μου, το μακρύ ταξίδι του ποιητή, και ελπίζω να εντόπισες ότι η διαδρομή αρχίζει από τα μαλλιά και τελειώνει στα μάτια. Διότι δεν πα να'ναι σουρεαλιστής ο ποιητής? Άνθρωπος είναι κι αυτός (και μάλιστα αρσενικός άνθρωπος), είναι μοιραίο λοιπόν ότι η διαδρομή του θα ακολουθήσει ένα δρομολόγιο του οποίου οι ενδιάμεσες στάσεις μπορεί να ποικίλλουν, όμως η αφετηρία και το τέρμα είναι προκαθορισμένα από τη φύση. Αν ήταν λεωφορείο θα λέγαμε πως ακολουθεί τη διαδρομή "Μαλλιά-Μάτια" (και στην επιστροφή το αντίθετο), έτσι αποφάσισε το αυτόνομο υπουργείο συγκοινωνιών του μυαλού, αιώνες τώρα.

Αξιοσημείωτο επίσης το ότι το ποίημα ξεκινά με φωτιά και τελειώνει με φωτιά, μόνο που στη δεύτερη και έσχατη φωτιά, βλέπουμε τη φωτιά να αποτελεί μέρος του ολοκληρωμένου σετ στοιχείων νερό-αέρας-γη-φωτιά, διότι το ταξίδι του νου έχει ολοκληρωθεί πλέον, η διαδρομή είναι πλήρης, και η εμπειρία της πλήρους διαδρομής δίνει στον ποιητή τη δυνατότητα να έχει σφαιρική άποψη του ότι, εν τέλει, η "γυναίκα του", δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον κόσμο που περιβάλλει τον ποιητή: Δεν περιλαμβάνεται απλά στον κόσμο. Περιλαμβάνει τον κόσμο. Τον δένει, τον ενώνει, τον συμπυκνώνει στα μάτια της.
Αυτά.

ΕΝΑ ΚΑΥΤΟ, ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Κάτι πάει λάθος, δε νομίζεις, καλέ μου Αθηναίε αναγνώστη?
Τεσπα, χαίρομαι τα μάλα που δεν θα ανοίξεις το κλιματιστικό σου, και σου αφιερώνω δύο απολύτως σχετικά άσματα των CCR, για να σου κρατάνε συντροφιά.

Και τα δύο θέτουν το ζήτημα υπό τύπον ερωτήματος.


Όμως το δεύτερον ερώτημα είναι όλα τα λεφτά:

Χωρίς ικανοποιητική απάντηση, επί του παρόντος...

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ - ΛΑΟΣ
(ήρθε ο καιρός κάποιος να σας βγάλει τα άπλυτα στη φόρα!!!
- Η λειτουργία των ποιμνιοστασίων)

Το παρόν ποστ αποτελεί πειραματική καταγγελτική έμπνευση που μου προέκυψε διαβάζοντας το πολύ καλό ευλόγιον thorivox. Για την ακρίβεια, το παρόν ποστάκιον είναι εντελώς πειραματικού χαρακτήρα, και προσπαθεί να δει εάν και κατά πόσον τα ποιμνιοστάσια του μυαλού λειτουργούν με τον άλφα ή με τον βήτα (ή έστω με τον γάμα -όπερ και πιθανότερον) τρόπο.

Γράφει συγκεκριμένα ο thorivox:

... στο Θόρυβωξ μόλις αναφέρουμε δύο τρία ονόματα κομμάτων, τριπλασιάζονται τα κλικ! Όμως δε θα κάνουμε τη χάρη στις συμμορίες να τις διαφημίζουμε πιο συχνά προκειμένου να αυξήσουμε την επισκεψιμότητα.

Βεβαίως και συμφωνω με τον φίλο Άνεμο επί της ουσίας (ήτοι και εγώ παρομοίως αφοδεύθην για την επισκεψιμότητα), αλλά μιας και δεν έχω τίποτα καλύτερο να γράψω, είπα να κάνω αυτό εδώ το πειραματικό ποστ, για να διαπιστώσω εάν και κατά πόσον ισχύει ο ισχυρισμός του thorivox.

Το κάτωθι παρατιθέμενον τραγουδακιον, ας θεωρηθεί ως ελάχιστο αποζημιωτικό δωράκι προς τους παμφιλτάτους αναγνώστες που θα συμμετάσχουν εις την έρευνα. Το ευρήκα εις αυτήν την ωραιοτάτην εκτέλεσιν με τους Ramones, κι είναι κρίμας να το ακούω μοναχός μου!

ΒΡΟΝΤΑΕΙ Ο ΟΛΥΜΠΟΣ
(ήτοι λόγος περί Προμηθείων 2010)


* Σε κάθε περίπτωση έχει τζερτζελέ το να φεύγεις από μια Αθήνα που βράζει, να φτάνεις σ' έναν Όλυμπο όπου σε αυστηρώς επιλεγμένες στιγμές ρίχνει καρεκλοπόδαρα συνδυασμένα με ηλεκτρική καταιγίδα, και εν τέλει να επιστρέφεις σε μια Αθήνα που βράζει.
Αν ήταν στο χέρι μου (και στην τσέπη μου), θα έμενα στον Όλυμπο και στα καρεκλοπόδαρα. Είναι πιο δροσερά.

* Το να απευθύνεσαι στους θεούς ζητώντας καθαρμό, είναι καλό πράγμα. Το να ανοίγουν οι ουρανοί μόλις ξεστομίσεις τη συγκεκριμένη ευχή για καθαρμό, μόνο μια ερμηνεία μπορεί να έχει: Ο υέτιος Ζεύς σου απαντάει με μια φράση του στυλ: "Βάζω το νερό... Βάζεις το σαμπουάν και το αφρόλουτρο?"
Διότι σε πείσμα των αγέλαστων, οι θεοί συνεχίζουν να έχουν χιούμορ. Κι ευτυχώς, το χιούμορ τους δεν απευθύνεται μόνο σε αγέλαστους και γελασμένους... Απευθύνεται και στους υπόλοιπους.

* Βέβαια, κάποιος ίσως θα το έβλεπε και ως διοσημία. Όπου "διοσημία εστίν ο παρά καιρόν χειμών", μεταξύ άλλων. Και βέβαια, οι παλιοί Αθηναίοι που ήταν γατόνια, "παρεφυλάττοντο τας θεοσημίας και διέλυον τας εκκλησίας διοσημίας γενομένης". Σου λέει, το πράμα θέλει σκέψη και ανάλυση... κάτι σοβαρό θέλει να μας πει ο φίλος μας ο Δίας, ας τον κατανοήσουμε πρώτα, και μετά ξαναμαζευόμαστε.

* Πάντως ο Ενιπέας παραμένει μαγικός ποταμός και θεός και συνεχίζει να χαρίζει μαγικές στιγμές -κάπου σα να μου φάνηκε ότι είδα και μια νύμφη -κάτι νέον φαίνουσα- να μου κλείνει το μάτι -λέμε τώρα.

* Ιδιαίτερης αξίας αποδείχτηκε η εμπειρία εορτασμού του θερινού ηλιοστασίου εν μέσω συννεφιάς και βροχής: Η βροχή βοήθησε την τελετή να είναι ελληνικού και όχι γιαπωνέζικου τύπου, εμποδίζοντας τα στίφη με τις ψηφιακές κάμερες να συμπεριφερθούν ως κοινοί γιαπωνέζοι τουρίστες που φωτογραφίζουν αξιοθέατους εξωτικούς λατρευτές. Εύγε λοιπόν στη βροχή που διαφύλαξε την ιερότητα.

* Παρ' όλο που εν τέλει δεν υπήρξε κεντρικό δρώμενο -λόγω βροχής κι αυτό- και παρ' όλη τη συμπάθειά μου για τους συντελεστές του -οι οποίοι είδαν τους πολύμηνους κόπους τους να πηγαίνουν προς το παρόν χαμένοι, βρίσκω εξαιρετικά άθεη τη φράση "όχι ρε γαμώτο, άρχισε να βρέχει πάνω που θα άρχιζε το καλύτερο, ρε γαμώτο". Σιγά μη θυμώσουμε και με τη μάνα μας τη φύση.
Είπαμε, ξέρει η μαμά τι κάνει. Κάνει πάντα το καλύτερο και αξίζει να το απολαμβάνουμε.

* Είπαμε άλλωστε: Το να απευθύνεσαι στους θεούς ζητώντας καθαρμό, είναι καλό πράγμα. Το να ανοίγουν οι ουρανοί μόλις ξεστομίσεις τη συγκεκριμένη ευχή για καθαρμό, μόνο μια ερμηνεία μπορεί να έχει: Ο υέτιος Ζεύς σου απαντάει με μια φράση του στυλ: "Βάζω το νερό... Βάζεις το σαμπουάν και το αφρόλουτρο?"
Διότι σε πείσμα των αγέλαστων, οι θεοί συνεχίζουν να έχουν χιούμορ, κι ας χτυπιέται ο Πλάτωνας περί του αντιθέτου.
Και μέσα από το χιούμορ τους, σημαίνουν. Με τον ξαφνικό καυτό λίβα φωτιές, με τη βροχή δεν ξέρω, θα το σκεφτώ, πάντως πιθανότατα κάτι ήθελαν να σημάνουν πάλι.

* Ένα παλιό, καλό, αμερικάνικο ανέκδοτο, λέει πως η "Palm Sunday" έχει -λόγω ονόματος- όλα τα προσόντα να θεωρηθεί ως η "παγκόσμια ημέρα των εραστών της παλάμης". Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο. Πάντως η παρουσία στα Προμήθεια του διεθνούς φήμης μελετητή ελληνικών δρακόσπιτων και γνωστού τηλεπερσόνου Γεωργίου Πάλμου, μου θύμισε την προαναφερθείσα άποψη του αμερικάνικου ανέκδοτου.
Υπό την έννοια ότι εμφανώς κάποιοι τον κάλεσαν. Και εις ανώτερα, τους εύχομαι, συγχαίροντάς τους για την επιλογή τους. Ειδικά η φράση του Πάλμου, η λέγουσα ότι "τόσο εγώ όσο και ο κύριος τάδε έχουμε λάβει συγχαρητήρια από την Ε.Υ.Π.", με γέμισε ρίγη προσωπικής συγκινήσεως ("ρε λες όντως να πέσαμε σε σφηκοφωλιά πρακτόρων?" ήταν μια εύλογη σκέψη μου -η οποία επιτάθηκε από το γεγονός ότι ο έτερος Καππαδόκης δεν κατάλαβε -ή έκανε πως δεν κατάλαβε- το καρφί του πρώτου Καππαδόκη).

* Είπαμε, όσο το εθνικό υπερισχύει του θείου, τόσο το θείον θα βρέχει σε αυστηρώς επιλεγμένες στιγμές (ίσως να μην προκρίνει τη χρήση Palmolive), και άλλο τόσο εγώ θα δικαιώνομαι για την απόμακρη επιλογή μου ("λάθε βιώσας" και "καλύτερα να περνάω στο ντούκου"), και, βέβαια, άλλο τόσο τέτοιου είδους φράσεις και φάσεις θα είναι αναμενόμενες.

*Το αν ήρθε και η κυρία Τζάνη δεν ξέρω,δεν με απασχόλησε. Ούτως ή άλλως, αν έβλεπα και Τζάνη και Πάλμο, θα πάθαινα κανένα οβερντόουζ, οπότε δεν ασχολήθηκα.

* Χρήζει πάντως περαιτέρω διερευνήσεως το εάν και κατά πόσον η μεσονύκτια βάκχευσις με ζουρνάδες και νταούλια είναι μονίμως σε θέση να σταματά τη βροχή, ή εάν επρόκειτο περί συμπτώσεως. Πάντως η βάκχευσις ήταν μια χαρά βάκχευσις, ο άγριος εσωτερικός εαυτός μπόρεσε να εξωτερικευθεί και αυτό πάντα είναι καλό -ακόμα κι όταν συνοδεύεται από άσεμνες ανίερες κραυγές "ζήτω το έθνος" και τέτοια.

* Οι παλιοί Έλληνες μεγαλουργούσαν και πρωτοτυπούσαν επί όσους αιώνες είχαν την κοινή πίστη ότι στο βάθος-βάθος-βάθος ήταν απόγονοι θεών. Μόλις το είδαν ανάποδα το ζήτημα, μόλις άρχισαν να διαλαλούν ότι στο βάθος-βάθος-βάθος οι θεοί δημιουργήθηκαν από τα μυαλά των ανθρώπων, άρχισε η κατάρρευση. Επομένως η κατάρρευση είναι ζήτημα που σαφώς άπτεται της θεωρήσεως του θείου.

* Βέβαια, είναι παγκοίνως γνωστό ότι ακριβώς από το Λιτόχωρο ξεκίνησε ο εμφύλιος. Το λέω αυτό επί τη βάσει του συνθήματος "όλους εμάς ενώνει ο Μελιγαλάς", το οποίον εμπνεύστηκα ως αντίπαλο δέος του "όλους εμάς ενώνει η Ελλάς".
Όσοι έχουν δει την πλάτη μου, ξέρουν πως είναι ακατάλληλη ως πίστα χορού.

* Αποδείχτηκε περίτρανα πως είμαι ολοσχερώς ακατάλληλος για συνταγματολόγος και για συνταγματικός νομοθέτης. Σκέτο χάσιμο χρόνου -δεν θα το ξαναδοκιμάσω. Αδύνατον να εννοήσω την πληρότητα του σκεπτικού των υπολοίπων wannabe συνταγματολόγων. Σκέτο χάσιμο χρόνου σου λέω.

* Δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να αναθεωρήσω την ιστορικά τεκμηριωμένη μου βεβαιότητα: Σε πείσμα των λαϊκών προλήψεων, οι Έλληνες ενωμένοι πάντοτε κατέρρεαν, ενώ αντίθετα, οι Έλληνες χωρισμένοι και αλληλοσυγκρουόμενοι πάντοτε μεγαλουργούσαν -μέχρι να ξανα-ενωθούν και να καταρρεύσουν.
Ο γνώστης της ελληνικής ιστορίας, θα συμφωνήσει μαζί μου -ο μη-γνώστης δεν με αφορά, ας συνεχίσει να χάφτει παραμύθια και ας προσπαθεί να μεγαλουργήσει μέσω της ενότητας.

* Κλείνοντας, ας αναφέρω μια φράση που χειροκροτήθηκε θερμά (ασχέτως αν εγώ και η παρέα μου γελάγαμε μόλις την ακούσαμε). Πρόκειται για μια φράση που με εντυπωσίασε τόσο, ώστε να έχει χαραχτεί ανεξίτηλα πάνω στην παγανιστική καρδιά μου. Μέσες-άκρες έλεγε τα εξής:
"Ήρθαμε εδώ στον Όλυμπο, το βουνό των θεών, για να αποτίσουμε ιερό προσκύνημα υπέρ της Ελλάδας που ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά".
Εκεί, σύσσωμοι οι παρόντες πολυθεϊστές, ξέσπασαν σε αυθόρμητο χειροκρότημα.

* Σκέφτομαι, την επόμενη φορά που θα τους συναντήσω, να πάρω το λόγο και να τους πω: "Η πατρίδα μας έχει γίνει Σόδομα και Γόμορρα! Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτή την άθλια κατάσταση, να μη γυρίσουμε πίσω σαν τη γυναίκα του Λωτ, αλλά να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στα ολύμπια δώματα..."
Πιστεύω ότι δικαιούμαι κι εγώ ένα θερμό χειροκρότημα.

* Και μετά με ρωτάνε πως και γιατί πάω να καραφλιάσω εντελώς...

* Πάντως, τώρα που κάθομαι και κάνω τον απολογισμό όσων εμπειρίστηκα εκεί πάνω τρεις μέρες, μου δημιουργείται η πεποίθηση ότι καλά έκανα και πήγα: Ξεκίνησα με το προαίσθημα ότι θα συμβούν μοναδικά πράγματα, επομένως έπρεπε να είμαι παρών. Το προαίσθημά μου δικαιώθηκε -οπότε άξιζε τον κόπο.

ΑΥΤΟ ΠΑΛΙ ΠΟΥ ΤΟ ΘΥΜΗΘΗΚΑ?

Βγαίνοντας από το αντιπυρηνικό μου καταφύγιο για να λιαστώ επ' ολίγον, άρχισα να σιγοσφυρίζω τους γνωστούς στίχους του ποιητή:

"Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναδείς,
θα τους γνωρίσεις πάλι,
έναν θα λένε Κωνσταντή
κι άλλον Μιχάλη..."

Τι περίεργο πράγμα που είναι οι συνειρμοί...


"Τι τον φυλάνε τ' άστρα,
τι τον φυλάει ο ήλιος του,
τονε φυλάει το φεγγάρι
αυτόν που 'χει τη χάρη..."

Τσκ, τσκ, τσκ, πως τα λένε οι ποιητάδες μας...
Και κάνει και ζέστη...

ΠΡΑΓΜΑΤΙ...

Ο Δίσκος της Φαιστού είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα από την Μινωική πόλη της Φαιστού στη νότια Κρήτη και χρονολογείται πιθανώς στον 17ο αιώνα π.Χ.. Αποτελεί ένα από τα γνωστότερα μυστήρια της αρχαιολογίας, αφού ο σκοπός της κατασκευής του και το νόημα των όσων αναγράφονται σε αυτόν παραμένουν άγνωστα.
(...)
Ο δίσκος της Φαιστού ανακαλύφθηκε στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη. Ο Ιταλός αρχαιολόγος Luigi Pernier ανάκτησε αυτό τον εντυπωσιακά άθικτο "δίσκο", περίπου 15 εκατ. στη διάμετρο και ομοιόμορφα μόλις πάνω από 1 εκατ. στο πάχος, στις 3 Ιουλίου 1908.

Αυτά λέει η wikipedia μπαίνοντας στο θέμα του δίσκου της Φαιστού.

Πολλά θα είχε κάποιος να πει για το δίσκο της Φαιστού -γύρω απ' αυτόν έχει άλλωστε αναπτυχθεί πλούσια φιλολογία. Όποιος θέλει, ας ανατρέξει.

Ωστόσο, είναι αξιοπρόσεκτη και ενθαρρυντική η παρατήρηση που κάνει εις το ευλόγιόν του ο πρτφ:
ένα από τα σύμβολα που περιλαμβάνει
ο μυστηριώδης δίσκος της φαιστού
(1700 π.Χ.)

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ

BREXEI!!!!!


Diaspora psevdwn eidisewn, alla brexei!!!
Brexei greeklish, as poume....


alla entaksei, 8a to epanaferoume to zitima eis ta isa toy!
prwta 8a pioume koypakeion tsipouron ek mosxatou, ina goystaromen


kai meta 8a rwtame ti wra einai, kai an exei sygkoinwnoynta doxeia tetoia wra kai tetoia poy de noiazoyn kanenan pera apo ton ena


kai en synexeia, geyomenoi to koypakeion apostagma, aplws 8a petax8wmen mexri tin Tijuana, anarwtomenoi ti wra einai


ooooops, ftasamen eis tin Tijuana

ΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΟΝ!!!!!

Μόλις εντόπισα εις το zougla.gr, ένα εκπληκτικής γλαφυρότητοςκείμενον, το οποίο θα παραθέσω ολόκληρο, διότι το θεωρώ μνημειώδους ομορφιάς!!!!

Κάποια μέρα, όταν μεγαλώσω, έτσι θέλω να γράφω κι εγώ!!!

Τα ’ψαλαν στον Βέλτσο

Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 11 Ιουνίου 2010, 16:10

Δ. Κ.

Τα εξ αμάξης άκουσε ο πανεπιστημιακός καθηγητής Γιώργος Βέλτσος, ο οποίος έμεινε μαζί με την παρέα του με την «μπουκιά στο στόμα» σε γνωστό εστιατόριο της Καλλιθέας.

Σύμφωνα με το αποκλειστικό ρεπορτάζ της zougla.gr, ο καθηγητής δεν είχε πού να κρυφτεί (μοναδική επιλογή κάτω απ’ το τραπέζι), όταν ξαφνικά, χθες το μεσημέρι, μια ομάδα νεαρών που έτρωγε στο διπλανό τραπέζι αγρίεψε και άρχισε να του επιτίθεται φραστικά.

Κι όμως, η «πέτρα του σκανδάλου» δεν ήταν ο καθηγητής. Εκείνος απλώς τα «λούστηκε» για όλο το εκσυγχρονιστικό σύστημα της προ-προηγούμενης κυβέρνησης.

«Δεν ντρέπεστε λίγο; Βγαίνετε και έξω για φαγητό; Την επόμενη φορά θα φάτε ντομάτες ή θα σας ρίξουμε γιαούρτια» υποσχέθηκαν οι νεαροί, αποχωρώντας από το μαγαζί.

Με ποιους συνέτρωγε ο ακαδημαϊκός και εξόργισε τόσο πολύ τη γενιά των 550 (τα 200 τα ’φαγε το… μνημόνιο και ο Λοβέρδος) ευρώ;

Με τον αδελφικό του φίλο και επίσης ακαδημαϊκό, πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, και τη σύζυγό του, κυρία Δάφνη Σημίτη.

MONOPOLY

Πάντα η Monopoly ήταν ένα παιχνίδι που μου άρεσε. Ατέέέέλιειωτα βράδυα έχω σπαταλήσει παίζοντας. Βέβαια τα τελευταία χρόνια, είχα την εντύπωση ότι είχε πέσει κατακόρυφα το ενδιαφέρον του κοινού για το συγκεκριμένο επιτραπέζιο παιχνίδι.
Όμως να που έκανα λάθος!!!

Η άνοδος του G.A.P. στην κυβέρνηση, ίσως (αλλά ίσως και όχι) αποτελεσε πηγη έμπνευσης για μια ομαδα σχεδιαστων του παιχνιδιού, με αποτελεσμα να κυκλοφορήσει (στα πλαίσια του ΠΑΣΟΚικού εκσυγχρονισμού) η νεα, εκσυγχρονισμένη και επικαιροποιημένη ελληνικη εκδοχη του παιχνιδιού!
(Κλικ στην εικονα για μεγεθυνση)

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΚΛΗΡΑ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ!!!
Οι εξοντωτικές ποινές δεν θα περάσουν!!!

Με ανάμικτα αισθήματα φρίκης και αποτροπιασμού, πληροφορήθηκε το πανελλήνιο τις νέες, εξοντωτικές ποινές που επιβλήθηκαν από το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της Ελληνικής Αστυνομίας.

Οι βαριές και εξοντωτικές ποινές, επιβλήθηκαν σε 5 αστυνομικούς προστάτες του πολίτη, οι οποίοι ενώ είναι ευγενέστατοι άνθρωποι και αγαπούν απεριόριστα την κοινωνία, αποδείχτηκε ότι προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν 23χρονο φοιτητή στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Δεκέμβρη (τον φοιτητή με την πιτζάμα), προσπαθώντας να του φορτώσουν την κατοχή ενός σακιδίου με μολότοφ, και να τον μπουζουριάσουν στα καλά καθούμενα.

Ευνόητο είναι, ότι δεν το έπραξαν συνειδητά.
Ευνόητο είναι ότι "άνθρωποι είναι κι αυτοί βρε αδερφέ, έκαναν ένα ψιλο-λαθάκι εκεί πέρα... Σιγά μην τους αποτάξουμε κιόλας για το ψιλο-λαθακι τους".

Ως εδώ καλά, κι όλα είναι αναμενόμενα.
Όμως, το μη-αναμενόμενο είναι οι εξοντωτικές ποινές που τους επεβλήθησαν:

Ποινή αργίας τριών μηνών σε έναν ανθυπαστυνόμο και δύο μηνών σε 4 αστυνομικούς επέβαλε το Πρωτοβάθμιο Συμβούλιο της ΕΛ.ΑΣ., που συνεδρίασε στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης για τη σκευωρία που στήθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη εις βάρος 23χρονου φοιτητή, γνωστού ως φοιτητή με την «πιτζάμα».
Το Δεκέμβρη του 2009 κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, οι 5 αστυνομικοί επιχείρησαν να ενοχοποιήσουν το φοιτητή, «φορτώνοντάς» τον σακίδιο με μολότοφ.
Στη δικογραφία συμπεριλαμβάνονται ερασιτεχνικά βίντεο και φωτογραφίες που τράβηξαν διαδηλωτές, τα οποία αποδείκνυαν τη μη εμπλοκή του φοιτητή. Για το γεγονός αυτό αναγκάστηκε να ζητήσει «συγγνώμη» η ΕΛ.ΑΣ. με επίσημη ανακοίνωσή της.
Πρόστιμο 300 ευρώ επέβαλε το Πειθαρχικό Συμβούλιο και σε έναν έκτο αστυνομικό, ο οποίος έριξε στο έδαφος συσκευή κινητού τηλεφώνου, με την οποία κατέγραφε το συμβάν μια αυτόπτης μάρτυρας.
Οι καταδικασθέντες, που έχουν τη δυνατότητα να προσφύγουν στο Δευτεροβάθμιο Συμβούλιο της ΕΛ.ΑΣ., απέφυγαν την απόταξη, αφού τιμωρήθηκαν για λάθος και όχι για συνειδητή ενέργεια.

Αυτά διαβάζω εις το ευλόγιον των Πειρατών του Ονείρου, και αναρωτιέμαι:
Μα καλά, αυτό το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο, ήταν ανάγκη να εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα επί αυτών των αδαμάντων της Ελληνικής Αστυνομίας?

Ω, καιροί... Που βαδίζομεν...
Όταν επιβάλλονται τόσον εξοντωτικές ποινές για μια οφθαλμοφανή περίπτωση ενός απλού λάθους, σκέψου, καλέ μου αναγνώστη, τι ποινές πρόκειται να επιβληθούν σε περίπτωση σκευωρίας...
(Εξοντωτικά χάδια, ενδεχομένως)

Τι να είπω δεν ξεύρω...

Πάντως, καλού-κακού, υιοθετώ και επαναλαμβάνω τη συμβουλή των Πειρατών του Ονείρου:
Μην αφήνετε τα παιδιά σας να κατεβάζουν τα σκουπίδια! Ο Χρυσαυγίδης και η ΜΠΑΤΣΟΚΙΚΗ δημοκρατία, ενδεχομένως, να τον συλλάβουν για βομβιστικές επιθέσεις...

Αντιθέτως, γραφτείτε στο ΠΑΣΟΚ μήπως και μπλέξετε σε καμιά κομπινούλα. Δεν υπάρχει περίπτωση να διωχθείς για οτιδήποτε, ανεξαρτήτως στοιχείων.

ΣΗΜΑΔΕΥΟΝΤΑΣ

Διόλου άσχημα δεν θα ξεκινήσει η μέρα, καλέ μου αναγνώστη, εάν ασχοληθείς ολίγον με το ακόλουθον ευγενές παιχνιδάκιον ευστοχίας:
http://www.greekpayback.com/greekpies.swf

Και, για να πιάσεις καλό ρυθμό εις το ρίπτειν, θα ήτο αρμονικόν εάν άφηνες,παράλληλα, να παίζει ο κάτωθι ύμνος του σημερινού εν Ελλάδι πολιτεύματος, δια να σε οδηγεί εις τον σωστόν ρυθμόν:

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΡΙΟ

Το να γνωρίζεις με λεπτομέρειες τι θα συμβεί στο μέλλον, καλέ μου αναγνώστη, είναι ένα ζητούμενο. Βασικό ζητούμενο μεν, δύσκολο ζητούμενο δε.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι πολύ δύσκολα μπορείς να γνωρίζεις με λεπτομέρειες τι θα συμβεί στο μέλλον.

Για έναν εύστροφο άνθρωπο, όμως, είναι εξίσου βασικό να γνωρίζει ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ στο μέλλον.

Να γίνω πιο κατανοητός, φέρνοντας δυο παραδείγματα.
Πρώτο παράδειγμα:
Κάποια στιγμή άρχισε η εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ. Κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτήθηκε: Υπάρχει περίπτωση να νικήσουν οι Ιρακινοί?
Πως θα μπορούσε να πάρει μια σωστή απάντηση?
Μόνο σκεπτόμενος πονηρά:
Ποιοί θεωρούν δεδομένη τη νίκη των Ιρακινών? Οι άκυροι.
Ωραία, τότε η νίκη των Ιρακινών είναι απολύτως αδύνατη!

Με αυτόν τον τρόπο, έπαιρνε πλαγίως την απάντηση στο ερώτημά του.

Δεύτερο παράδειγμα:
Το 2004 επρόκειτο να διεξαχθούν οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας. Κάθε λογικός άνθρωπος ήθελε να ξέρει από πριν: Υπάρχει ενδεχόμενο να μην διεξαχθούν τελικά οι αγώνες?
Πως θα μπορούσε να πάρει απάντηση?
Μόνο σκεπτόμενος πλαγίως:
Ποιοί θεωρούν δεδομένη τη μη-διεξαγωγή των αγώνων? Οι άκυροι.
Ωραία, επομένως οι αγώνες θα διεξαχθούν κανονικά.

Ενταγμένη μέσα σε αυτό τον τρόπο θεώρησης του μέλλοντος, θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την ανακοίνωση που διάβασα στη Δημοθοινία του κυρίου Φουράκη:

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010 και ώρα 19:30

Αποκαλυπτική Ομιλία

Ο συγγραφέας-ερευνητής και συνωμοσιολόγος Ιωάννης Π. Φουρακης θα επιχειρήσει μία γενική αναφορά και σηματοδότηση των στην Πατρίδα μας, την Ευρώπη και τον Πλανήτη τρέχοντων και εσσόμενων οικονομικών-κοινωνικών, Πολιτειακών-Πολιτικών, ανθρωποπληθυσμιακών και γεωστρατηγικών ανατροπών, καταρρεύσεων και ανακατατάξεων και αναδιατάξεων.

Στο βιβλιοπωλείο "ΕΣΟΠΤΡΟΝ" στην "Στοά του βιβλίου"
που βρίσκεται Πανεπιστημίου 47, κατάστημα 17.

Διότι, αναγνώστη μου, μέσα στη ζόρικη ιστορική περίοδο που ζούμε, όλοι θέλουμε να ξέρουμε το μέλλον και όλοι θέλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι γι' αυτό. Με αυτή την έννοια, καλό θα ήταν είτε να ξέρουμε τι θα συμβεί μελλοντικά, είτε, έστω, να ξέρουμε τι α-πο-κλεί-ε-ται να συμβεί μελλοντικά.

Εφόσον λοιπον η συγκεκριμένη εκδήλωση είναι με ελεύθερη είσοδο, σκέφτομαι σοβαρά να παραστώ -κι αν έχει και δωρεάν μπουφέ, θα είναι διπλή η χαρά μου.

ΑΛΛΑ

Διασχίζοντας το πάρκο των Ιλισίων μεσημεριάτικα, μου προέκυψε μνήμη μυστήρια από το μακρυνό παρελθόν και μου αφηγήθηκε την ιστορία της Λορέττας αφενός...

...ενώ αφετέρου μου υπενθύμισε άλλα πράγματα που δεν είναι της παρούσης, βγάζουν όμως κι αυτά αισιόδοξα ωραίο χαρμολυπημένο ήχο...

...με εύλογο αποτέλεσμα να κάθομαι να τ' ακούω και να μην τα χορταίνω λέμε, διότι μπορεί γύρω ο κόσμος να χάνεται -και όντως χάνεται- αλλά...............

Η ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΥΠΕΡΩΡΙΕΣ
Σύμφωνα με το έγκυρο blogareis.blogspot.com

ΛΟΓΙΑ ΓΕΜΑΤΑ ΣΟΦΙΑ

Πάρε το χαμπάρι αναγνώστη μου:
Μόνο ελάχιστοι Έλληνες ρήτορες διαθέτουν την απαιτούμενη ευφράδεια και οξυδέρκεια ώστε να είναι σε θέση να κάνουν μια τόσο σαφή -και μεστή σοφίας- δήλωση όπως η παρακάτω:

«Η δικαιοσύνη στην οποία θα προσφύγω αποτελεί την μεγαλύτερη ασφάλεια έναντι της πρωτοφανούς συντονισμένης επίθεσης, που τις τελευταίες μέρες γίνεται εις βάρος μου αλλά και όλων των μελών της οικογενείας μου με αποκλειστικό σκοπό την πολιτική και ηθική εξόντωση δυστυχώς όπως βλέπω τις τελευταίες μέρες και η φυσική εξόντωση είναι μέσα στα σχέδια των κέντρων και συμφερόντων που επεξεργάζονται αυτού του είδους τις συμπεριφορές. Φαινόμενα κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι σε τελική ανάλυση, διεκδικώντας βέβαια την μέγιστη ευθύνη διαφθοράς ενάντια στο πολιτικό σύστημα. Την μέγιστη ευθύνη απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Απέναντι σ αυτά για μένα υπάρχει μόνο μια στάση δεν υποχωρώ, δεν εκβιάζομαι θα πολεμήσω να λάμψη η αλήθεια να λάμψη η δικαιοσύνη γιατί έχουμε ευθύνη όλοι μας ανεξάρτητα του τι συμβαίνει να διευρύνουμε την δημοκρατία. Είναι ο μόνος τρόπος, δυναμώνοντας την δημοκρατία, δυναμώνοντας τους δημοκρατικούς δεσμούς να υπερβούμε αυτά του είδους τα νοσηρά φαινόμενα».

Και για όποιον δεν πιστεύει ότι στις μέρες μας υπάρχουν αξιόλογοι ρήτορες, ορίστε και το συνοδευτικό βίντεο, να το δει και να το ακούσει ο κάθε δύσπιστος:

Το αλίευσα στο Βαθύ Κόκκινο, και το αναδημοσιεύω στα πλαίσια του θαυμασμού μου προς τη ρητορική τέχνη.

I 'M FREE!!!

Και μέσα σ' όλα, καλέ μου αναγνώστη, να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σου λένε: "Μπονζούρ μεσιέ Περικαλλός, μήπως ξέρεις ποιός είπε τη φράση "Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος"?

Κι εσύ να λες "Αμέέέέ, ξέρω! Την είπε ο Καζαντζάκης, και επειδή την είπε ο Καζαντζάκης, είναι γραμμένη πάνω στον τάφο του!"

Και να εισπράττεις τη μεγαλοπρεπή απάντηση: "Αμ' δε!!! Ρίξε μια ματιά στον αγαπημένο σου Λουκιανό, στο κείμενο "Δημωναξ", και πες μου τη γνώμη σου, άσχετε!!!".

Και να πλακώνεσαι από περιέργεια να ανοίγεις το κείμενο, και να πέφτεις πάνω στο απόσπασμα από το κείμενο "Δημώναξ" του Λουκιανού:

Ἐρωτήσαντος δέ τινος, τίς αὐτῷ ὅρος εὐδαιμονίας εἶναι δοκεῖ, μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ελεύθερον· ἐκείνου δὲ φήσαντος πολλοὺς ἐλευθέρους εἶναι, Ἀλλ᾽ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα· ὁ δέ, Καὶ πῶς ἄν, ἔφη, τοῦτό τις δύναιτο; ἅπαντες γὰρ ὡς τὸ πολὺ τούτοις δεδουλώμεθα. Καὶ μὴν εἰ κατανοήσεις τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, εὕροις ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδος οὔτε φόβου ἄξια, παυσομένων πάντως καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων.

Και πάνω που λες ότι "γουάου! τι ανακάλυψις! εσυνελήφθη ο Καζαντζάκης κλέπτων οπώρας λόγου", και πάνω που ετοιμάζεσαι να δημοσιεύσεις την αποκλειστικότητα για να ενημερώσεις την ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα αποκαθιστώντας τη μνήμη του Δημώνακτα και του Λουκιανού, να ανακαλύπτεις έκπληκτος ότι το ζήτημα είναι γνωστό στην ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα, κι ότι ο μόνος που δεν το'χε πάρει χαμπάρι είσαι εσύ, ο φαν του Λουκιανού...

Τι να πει κανείς...

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ

Στις δύσκολες στιγμές που διέρχεται η πατρίδα, ο εκσυγχρονισμός του φορολογικού συστήματος είναι απαρίτητη προϋπόθεση για την κοινωνική δικαιοσύνη. Ως εκ τούτου, θεωρώ πως είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση το νέο - εκσυγχρονισμένο έντυπο το οποίο ενδεχομένως (αλλά ενδεχομένως και όχι) θα αποσταλεί σε όλους τους φορολογούμενους για τη συμπληρωματική δήλωση φορολογίας εισοδήματος του προηγούμενου έτους.
Λιτό και περιεκτικό, ρεαλιστικό και προσγειωμένο ως προς τα εισοδήματα που θέλει να ελέγξει, το θεωρώ εξαιρετικό πρώτο βήμα για την πάταξη της φοροδιαφυγής.
Κάνε κλικ στην εικόνα, καλέ μου αναγνώστη, για να το μελετήσεις με την ησυχία σου.

JOHN BARLEYCORN MUST DIE

Να είσαι χωμένος, λέει, αναγνώστη μου, ανάμεσα σε χαρτιά, βιβλία και σημειώσεις, σ' ένα ημι-σκοτεινό χώρο ενώ έξω οι θεοί κάνουν πάρτι στη λιακάδα, και να συνειδητοποιείς ότι ενώ το πρόσωπό σου φωτίζεται απλώς και μόνο από μια οθόνη ενός πισιού, υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου (πιθανώς το αγαπημένο σου ασυνείδητο αλλά με τη σημασία που του απέδιδε ο Georg Groddeck) όπου τραγουδάει και σιγοσφυρίζει "la la la la it's a lovely day, la la la la lay, oh", και να συνειδητοποιείς ότι η σκληρή μοίρα του φτωχού και ταπεινού John Barleycorn είναι κατά βάθος πηγή αισιοδοξίας.

Μυστήριο άτομο αυτός ο John Barleycorn, την ιστορία του την είχα πρωτοακούσει μέσα σ' ένα εργαστήριο χρυσοχοϊας στην Καισαριανή μέσω μιας μουσικής μαγείας των Steeleye Span, και αρχικά υπέθεσα ότι ο καημενούλης ο Τζον ήταν κάτι σαν λαϊκός ήρωας των Βρετανικών νησιών, κανένας επαναστάτης, κανένας αναμορφωτής της ζωής, κάτι τέτοιο. Μέχρι που κάποιος περισσότερο από εμένα ψαγμένος, μου εξήγησε ότι ο εν λόγω τυπάς, ο John Barleycorn, δηλαδή, όντως αποτελεί λαϊκό ίνδαλμα, αλλά όχι για τους λόγους που εγώ νόμιζα...

Ή για να το πούμε όπως το θέτει η wikipedia:

"John Barleycorn" is an English folksong. The character of John Barleycorn in the song is a personification of the important cereal crop barley, and of the alcoholic beverages made from it, beer and whisky. In the song, John Barleycorn is represented as suffering attacks, death, and indignities that correspond to the various stages of barley cultivation, such as reaping and malting.

Scholar Kathleen Herbert draws a link between Beowa (a mythical figure stemming from Anglo-Saxon paganism that appears in early Anglo-Saxon royal genealogies whose name means "barley") and the figure of John Barleycorn. Herbert says that Beowa and Barleycorn are one and the same, noting that the folksong details the suffering, death, and resurrection of Barleycorn, yet also celebrates the "reviving effects of drinking his blood."
Barleycorn, the personification of the barley, encounters great suffering before succumbing to an unpleasant death. However, as a result of this death bread can be produced; therefore, Barleycorn dies so that others may live. Finally his body will be eaten as the bread.

Εις το κάτωθι ιερόν βίνδεον, ακούμε τους Traffic να αποδίδουν τιμές στον John Barleycorn και στη σημαντική του συνεισφορά προς τον ανθρώπινο πολιτισμό...
Ωστόσο, αποτελεί προσωπική πεποίθηση του γράφοντος, πως η άπαιχτη εκδοχή του ύμνου προς τον john Barleycorn είναι και αυτή που με έκανε να τον αγαπήσω: Δηλαδή αυτή των Steeleye Span, η οποία και περιλαμβάνει την επωδό "lalalala it's a lovely day, lalalalalay oh", η οποία, όπως προείπα, στα καλά καθούμενα ξεπήδησε κι έφτασε ως το στόμα και τα χείλη μου και άρχισα να την τραγουδώ, γεγονός που απετέλεσε και την αιτία συγγραφής αυτής εδώ της δημοσιεύσεως...

ΘΡΑΣΥΜΑΧΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ

* Ένας από τους παλιότερους συντρόφους μου σ' αυτό το ταξίδι προς την ελευθερία, λεγόταν Θρασύμαχος. Τον συναντάμε στο πρώτο βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα, όπου ο Πλάτων τον βάζει να λέει στο Σωκράτη την εξής αντικειμενικά σωστή άποψη:
"Εν απάσαις ταις πόλεσιν ταυτόν είναι δίκαιον, το της καθεστηκυίας αρχής συμφέρον... Πανταχού είναι το αυτό δίκαιον, το του κρείττονος συμφέρον".
Ναι καλέ μου αναγνώστη, σε τωρινούς όρους θα λέγαμε πως σε όλα τα κράτη, το δίκαιο υπηρετεί το συμφέρον του καθεστώτος. Το καθεστώς υπηρετεί αυτούς που έχουν επικρατήσει, τους δυνατότερους. Και επειδή παντού στον κόσμο υπάρχουν καθεστώτα, το δίκαιο σε όλα τα μέρη του κόσμου έχει ένα κοινό σημείο: Παντού το δίκαιο υπηρετεί το συμφέρον του δυνατότερου.

* Βέβαια στη συνέχεια απαντά ο Σωκράτης, ο οποίος εκείνη την ώρα ήταν καυλωμένος να εκθέσει τα σχέδια για την ιδανική Πολιτεία του. Και ως γνωστόν, σε μια πλατωνικοσωκρατική πολιτεία το Δίκαιον πρέπει να είναι απολύτως ιερό και υπερβατικά σεβαστό, αλλιώς μαύρο φίδι που έφαγε τον παρανομούντα... Οπότε, ο Πλάτωνας χρησιμοποιώντας κάτι λεκτικά παιχνίδια και κάτι νοητικές ακροβασίες, βάζει το Σωκράτη να κατατροπώνει το σύντροφό μου τον Θρασύμαχο, προκειμένου να προχωρήσει η πλοκή του κειμένου η οποία βασίζεται στην ταυτότητα δικαίου και πολιτείας.

* Ένας από τους πιο πετυχημένους χαρακτήρες του Αριστοφάνη, λέγεται Δικαιόπολις. Η επιλογή του ονόματος είναι απολύτως ειρωνική και ουτοπική: Θέλει να κάνει τον θεατή να γελάσει εξαρχής στο άκουσμα του ονόματος "Δικαιόπολις". Διότι πρόκειται για αντιφατικό όνομα: Δίκαιο αφενός και πόλις αφετέρου, δύο ασύμβατες έννοιες δηλαδή, να συγκατοικούν στο όνομα του πρωταγωνιστή! Πως να μη γελούσε εξαρχής ο Αθηναίος θεατής? Ήταν σαν να άκουγε "φωτεινοσκότεινος" ή "στεγνοβρεγμένος" ή "αργογρήγορος". Τέτοια είναι και η λέξη "Δικαιόπολις".

* Στο τέλος του έργου, ο Δικαιόπολις νικά. Όμως το έργο δεν αναφέρεται σε μια υποθετική και αφηρημένη εποχή: Είναι έργο επικαιρότητας, αναφέρεται στην τρέχουσα επικαιρότητα της εποχής του: στον πελοπονησιακό πόλεμο.
Ναι μεν στο τέλος του έργου ο Δικαιόπολις νικά, αλλά ο θεατής, φεύγοντας από το θέατρο ξέρει πως στην πραγματική ζωή ο Δικαιόπολις είναι ηττημένος. Για τον Αριστοφάνη, η συνύπαρξη Δίκαιου και Πόλης ήταν μια ευγενής ουτοπία. Για το Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ήταν μια εφικτη πραγματικότητα.

* Σε αυτή τη διαφορά αντίληψης θα πρέπει να αποδοθεί και το γεγονός ότι παρόλο που οι δύο αστεράτοι -Σωκράτης και Αριστοφάνης- ήταν ημι-κολλητοί (τους συναντάμε να λένε ιστορίες περί έρωτος τουλάχιστον σ' ένα πλατωνικό συμπόσιο), ο Αριστοφάνης στο έργο του "Νεφέλες" κάνει με τα κρεμυδάκια το Σωκράτη, ισχυριζόμενος ότι οι ιδέες του Σωκράτη και οι ομοειδείς τους ιδέες, όσο αναπτύσσονται και διαδίδονται, τόσο περισσότερο σαπίζουν την αθηναϊκή κοινωνία -και περισσότερο τη νεολαία.
Στο βάθος-βάθος-βάθος των καταγγελιών του Αριστοφάνη, βρίσκεται αυτή ακριβώς η διαφωνία τους στην πρωταρχική θεώρηση της κοινωνίας: Είναι εφικτό ένα δίκαιο κράτος? Ο Σωκράτης έλεγε ναι, και ο Αριστοφάνης τον έκανε με τα κρεμυδάκια. Φαίνεται πως ο Αριστοφάνης ήταν μαθητής της σχολής του Θρασύμαχου, που λέγαμε στην αρχή...

* Κι ενώ όλα αυτά έχουν ειπωθεί εδώ και 2.500 χρόνια, ήρθε να τα εμπλουτίσει κάποια στιγμή ο Βουλγαράκης, ο οποίος αν συνδυαστεί με τις απόψεις του Θρασύμαχου, μας δίνει το εξής αποκαλυπτικό αποτέλεσμα:
"Δίκαιο είναι το της καθεστηκυίας αρχής συμφέρον. Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό".

* Φαντάστηκα ότι η περαιτέρω φιλοσοφική ανάπτυξη της ιδέας του Θρασύμαχου, θα έπαιρνε άλλες 2.500 χρόνια. Αλλά το ευχάριστο είναι ότι γελάστηκα! Πολύ πιο γρήγορα απ' όσο θα φανταζόμουν, η φιλοσοφική ανάπτυξη της ιδέας, έκανε ένα ακόμα αποκαλυπτικό βήμα, ικανό να φωτίσει περισσότερο το πόσο δίκιο είχε ο Θρασύμαχος!

* Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή το δολοφονικό ρεσάλτο των σιωνιστών, αρκετοί συνάνθρωποί μας χρησιμοποιούν μια φράση ως προοίμιο στη φράση του Θρασύμαχου: "Το Ισραήλ ενηργησε σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Παντού και πάντοτε το δίκαιο εξυπηρετεί το συμφέρον του ισχυρότερου. Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό".

* Δοθέντος ότι θεωρούμεθα ύποπτοι, ας είμαστε καχύποπτοι. The passionate support for Israel expressed on talkback sections of websites, internet chat forums, blogs, Twitters and Facebook may not be all that it seems.
Israel’s foreign ministry is reported to be establishing a special undercover team of paid workers whose job it will be to surf the internet 24 hours a day spreading positive news about Israel.
Internet-savvy Israeli youngsters, mainly recent graduates and demobilised soldiers with language skills, are being recruited to pose as ordinary surfers while they provide the government’s line on the Middle East conflict.
“To all intents and purposes the internet is a theatre in the Israeli-Palestinian conflict, and we must be active in that theatre, otherwise we will lose,” said Ilan Shturman, who is responsible for the project.
Και λοιπά και λοιπά (από εδώ), ως μια απόπειρα εξήγησης της συνεχιζόμενης πίστης μου στο ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ευγενικό ον, αλλά αν οι κρατικές λογικές τον βάλουν στο γκεζί, χαλάει η ευγένειά του -διαπίστωση που απαντά στο ερώτημα "μα καλά, είναι δυνατόν να υπάρχουν υποστηρικτές των κρατικών δολοφόνων και τρομοκρατών?"

* Δοθέντος ότι είναι πλήρες σοφίας το παλιό ρητό που λέει πως "Κάθε οίκτος προς τους εχθρούς της ελευθερίας είναι αντιανθρώπινος", αναρωτιέμαι τι θα μπορούσαμε να πούμε για τους κάτωθι εχθρούς της ζωής, που πανηγυρίζουν για τη δολοφονία των ακτιβιστών: Παρατηρουμε όλη την πόλη να συμμετέχει στούς πανηγυρισμούς -πράγμα σύνηθες όταν το εκάστοτε καθεστώς καταφέρνει να αποβλακώσει τον κόσμο δένοντάς τον στο προπαγανδιστικό καθεστωτικό άρμα. Κάτι τέτοιες μαλακίες τις έχουμε βιώσει και εδώ, μόνο που εδώ οι διερχόμενοι οδηγοί συνήθως δεν συμμετέχουν στους πανηγυρισμούς των εχθρών της ζωής.

* Φαντάσου ρε μάγκα μου, τι κτήνη έχουν ν' αντιμετωπίσουν οι εβραίοι σύντροφοί μου εκεί κάτω... Ή έστω, τα μέλη αυτού εδώ του ιδιαιτέρως συμπαθούς κόμματος -που τρόπον τινα, ίσως και να πρεσβεύει μια αξιοπρόσεκτα χάϊ εκδοχή πρότασης για το μεσανατολικό. Πράγμα που αναπόφευκτα επαναφέρει στο προσκήνιο τα λόγια του Θρασύμαχου: Εν απάσαις ταις πόλεσιν ταυτόν είναι δίκαιον, το της καθεστηκυίας αρχής συμφέρον. Γι' αυτό το λόγο τέτοιου είδους κομματα και κομματίδια δεν έχουν μέλλον: το της καθεστηκυίας αρχής συμφέρον νιώθει άβολα μαζί τους.
Ενώ, αντίθετα, νιώθει βολικά με τους όχλους που πανηγυρίζουν για τη σφαγή. Καθεστηκυία αρχή χωρίς σφαγές, δε μπορεί να σταθεί. Αν μπορούσε να σταθεί χωρίς σφαγές, θα έπρεπε να λέγεται Δικαιόπολις. Διευκρινίσαμε όμως, ότι το όνομα Δικαιόπολις είναι ουτοπικού χαρακτήρα, ένα είδος Νεφελοκοκκυγίας, μια ουτοπία εκ του ου-τόπος = σε κανέναν τόπο παρά μόνο στη σφαίρα του μυαλού.

* Εξαιτίας αυτού είναι που υπάρχει περίσσευμα σφαιρών προορισμένων για το μυαλό. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Διότι με το μυαλό γίνεται αντιληπτό το παλιό, ξεχασμένο, όμως τόσο σαφές "Τραγούδι του Ποταμού". Το ακούμε από τους Panx Romana.

ΣΚΟΡΠΙΑ

* "Ντρέπομαι ως Εβραίος και ως κομμουνιστής, για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα των σιωνιστών". Έτσι έρχιζε το μήνυμα που έστειλε χτες στο "Κόκκινο" ο Σάββας Μιχαήλ. Το μήνυμα τελείωνε με το σύνθημα "Λευτεριά στη Γάζα - Λευτεριά στην Παλαιστίνη", κι εγώ ένιωσα για άλλη μια φορά περήφανος για την καλή Μοίρα που τα έφερε έτσι ώστε να επηρεάσουν σημαντικά τα νιάτα μου άνθρωποι με καθαρή καρδιά. Εβραίοι, Έλληνες, ελληναράδες, Άγγλοι, Αμερικάνοι, κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά καρύδι με καθαρή καρδιά.

* Χτες ανηφορίζοντας προς την εν Αθήναις γιάφκα των τρομοκρατών προκειμένου να διαμαρτυρηθώ κι εγώ για τον πόλεμο που διεξάγουν τα γουρούνια ενάντια στην ανθρωπότητα, ήμουν σίγουρος ότι θα γίνει χρήση δακρυγόνων. Επομένως δεν αιφνιδιάστηκα. Μου προέκυψε όμως το ερώτημα: "Πως άραγε να νιώθει ένας νεαρός Έλληνας εθνικισταράς και ψιλο-ναζί εμβάτσος όταν λειτουργεί ως μπράβος των σιωνιστών"?
Η εύκολη απάντηση λέει ότι δεν έχει κανένα συνειδησιακό πρόβλημα: Ναζί κι αυτός, ναζί κι αυτοί που τον χρησιμοποιούν ως μπράβο, κύλισε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι. Διόλου απίθανο.

* Εν τω μεταξύ, από χτες, μόλις πλροφορήθηκα τα σχετικά με τη σφαγή που διέπραξαν οι χυδαίοι, ένιωσα μια βεβαιότητα πως οι εν Ελλάδι πράκτορες, προβοκάτορες και απολογητές τους δεν θα αρκεστούν να κάνουν το μαύρο άσπρο ως συνήθως, και αναρωτιόμουν τι πατέντα θα έβρισκαν προκειμένου να ψελλίσουν δικαιολογίες υπέρ των γουρουνιών αφεντικών τους. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για άτομα που ο σιωνιστικός τους ζήλος τα οδηγεί να εφευρίσκουν ευφάνταστα σενάρια. Αν κρίνω από αυτό που διαβάζω στον ιστότοπο του Ζαν Κοέν, -και χωρίς να ξέρω αν αυτή η γραμμή έχει αποφασιστεί να ακολουθηθεί συνολικά από τους απολογητές των εγκλημάτων του σιωνισμού- φαίνεται πως προτείνεται το σενάριο του "διαίρει και βασίλευε". Ήτοι, όλα ήταν μια προβοκάτσια της Τουρκίας -ήτοι μακρυά από τις προβοκάτσιες της Τουρκίας ελληναράδες μου, υπονοεί ο συγγραφεύς του πονήματος. (Δεν είναι τυχαίο ότι στο πόνημα δεν υπάρχει η λέξη 'έγκλημα", επομένως δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης αντικειμενικότητα).

* Υποθέτω ότι ο αντίστοιχος σιωνιστής προπαγανδιστής στην Τουρκία, θα δοκιμάζει να περάσει την άποψη πως όλα ήταν μια προβοκάτσια της Ελλάδας -ή της Συρίας, ίσως. Βρε αυτοί νομίζουν πως πατώντας τον εθνικιστικό μας κάλο, θα μας στρέψουν τον ένα ενάντια στον άλλο ώστε να τη βγάλει καθαρή το χυδαίο ρατσιστικό καθεστώς που υποστηρίζουν. Αμ δε!

* Μιλώντας για προβοκάτσιες, καλό είναι να θυμόμαστε ποιοί και με τι μέσα τις διαπράττουν -και κατά βάθος σε τι αποσκοπούν. Ας θυμηθούμε λοιπόν μια πρόσφατη προβοκάτσια, μέσω της οποίας οι γνωστοί κύκλοι προβοκατόρων προσπάθησαν να διασπείρουν την άποψη ότι "στην Ελλάδα υπάρχει ένα αυξανόμενο κλίμα αντισημιτισμού" και τέτοιες παπαριές. Κάνε κλικ εδώ, καλέ μου αναγνώστη, διότι είπαμε, ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

* Και σκέψου αναγνώστη μου ότι τη σφαγή τη διέταξε ο αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Είπαμε, Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είναι ο δικός μας, ο πολυχρονεμένος μας Γιωργάκης. Γάμα τα δηλαδή... πολύς σοσιαλισμός και δεν τον αντέχω!!! Θα πάθουμε τίποτα από τον πολύ σοσιαλισμό!