ΕΥΧΕΣ

Αλλάζει ο χρόνος!!! 

Ας το γιορτάσουμε!!!!

Τις θερμότερές μου ευχές, πιστέ μου αναγνώστη, για ένα 2013 που θα υπερβαίνει 

τις καλύτερες προσδοκίες σου!

ΟΛΑ ΣΤΟ ΦΩΣ - ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ

Σαφέστατη και λακωνικότατη η ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο του GAP σχετικά με τις ιστορίες που αφορούν τη λίστα Λαγκάρντ και τον εκλεκτό του GAP:

«Όλα στο φως. Πλήρης διερεύνηση. Αυτή ήταν και είναι η πάγια θέση του Γιώργου Παπανδρέου»

ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΕ ΤΑ ΘΕΙΑ

Στο πάρκινγκ του σούπερ-μάρκετ γινόταν το αδιαχώρητο. 

Οδηγικοί αυτοσχεδιασμοί για να χωρέσουν όλοι, 

πλήρης διάψευση της παροιμίας "όλοι οι καλοί χωράνε", 

άσκοπες βόλτες γύρω-γύρω, 

άσκηση υπομονής μπας και ξεκουμπιστεί κάποιος κι αδειάσει κάποια θέση, 

και ένθεα και άθεα μπινελίκια. Πολλά ένθεα και άθεα μπινελίκια. 

Μόνο μια όαση πνευματικής ανάτασης υπήρχε: 

ΞΥΠΝΗΣΤΕ

Πάει να κλείσει τεσσαρακονταετία το άσμα του μακαρίτη συντρόφου και αυτή η επιμονή της διαχρονικής επικαιρότητας των στίχων του αρχίζει να γίνεται συγκινητική.

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ

Είπαμε να δούμε λίγο ποιοτική τηλεόραση χτες το βράδυ (κατηγορίας από Downton Abbey και πάνω) και -ούτε στημένη να μας την είχανε οι μπαγάσηδες- πέσαμε πάνω στα διαγγέλματα των παπάδων. 

Αθάνατο Ιράν!!!

Και δώς του το διάγγελμα του οικουμενικού πατριάρχη, και πάρε να 'χεις το διάγγελμα του πατριάρχη Ιεροσολύμων, ε, πάρε και λίγο αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, πάρε και λίγο Ιερώνυμο, πάρε και πατριάρχη Αλεξανδρείας, μόνο ο πατριάρχης Αντιοχείας και ο πασών των Ρωσιών δε σκάσανε μύτη, κοντεύαμε να κλείσουμε κάνα αρχιερατικό μισάωρο... από ένα σημείο και μετά με είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο που μου έφτιαξε το κέφι -να 'ναι καλά οι ανθρώποι. 

Εγώ πάντως, μέρες που είναι -γεμάτες διαγγέλματα- σε προτρέπω, ω, ευγενή αναγνώστα, να δώσεις ιδιαίτερη προσοχή στο διάγγελμα του Γιάννη. 

Διάγγελμα το οποίο αν και δεν έχει γραφτεί ειδικά για αυτές τις μέρες του χρόνου, σίγουρα είναι επίκαιρο ΚΑΙ αυτές τις μέρες, αφού βεβαιότατα διατηρεί την αξία και την επικαιρότητά του 365 μέρες το χρόνο!

Ας το αφουγκραστούμε ξανά και ξανά -θα μας χρειαστεί:

ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΠΑΝΕ

Λέγαμε λοιπόν για τα κάλαντα και τα δεκάευρα... Ωστόσο, άξιοι μνείας είναι και οι συμπολίτες μας που -ελλείψει δεκάευρου ή έστω δίευρου- αποφάσισαν σήμερα το πρωί να κόψουν τα πολλά-πολλά με την πιτσιρικαρία, επιστρετεύοντας κάθε πρόσφορο μέσον -για παράδειγμα, σκηνοθετώντας σκηνές όπως η παρακάτω:

Δεκάευρον

Ωραία. Ήρθαν τα πιτσιρίκια. Και σου είπαν τα κάλαντα. Και -χουβαρντά μου- τους έδωσες δεκάευρο. Και το κοίταξαν προσεκτικά κι έβαλαν τα γέλια. Και σου έδειξαν το μυστικά κρυμμένο υδατογραφημένο σύμβολο -ολοφάνερο μόνο στα παιδιά και τους μυημένους- που τόσο καιρό δεν το έβλεπες λόγω της αγωνίας σου να παραμείνουμε στην ευρωζώνη πάση θυσία προκειμένου να μη χάσουμε το τρένο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης...

Οι κυρίες Λουκά της δημοκρατίας

Καλό μου ημερολόγιο,
χτες ήταν μια μέρα αποκαλυπτική αφενός και διασκεδαστική αφετέρου.
Αποκαλυπτική επειδή -επιτέλους- αποκαλύφτηκε το άγριο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής -σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων, βέβαια- και διασκεδαστική επειδή -επιτέλους- έκαναν την εμφάνισή τους οι "κυρίες Λουκά" της δημοκρατίας και δη της μπιμπισιώτικης δημοκρατίας.

Διότι, συνέβη το εξής σοβαρό συμβάν (παρουσιασμένο από το Σκάϊ) :

Ηχητικό ντοκουμέντο από συνάντηση μελών της Χρυσής Αυγής την περασμένη εβδομάδα μετέδωσε το ραδιόφωνο του BBC κατά το οποίο φέρεται να γίνεται αναφορά σε επίθεση κατά του Δημήτρη Στρατούλη από νέα μέλη του κόμματος.
Ο ομιλητής, που δεν κατονομάζεται στην εκπομπή του BBC, ακούγεται να λέει: «Συναγωνιστές και συναγωνίστριες καλησπέρα. Θα ήθελα να πω μερικά πράγματα γι’ αυτά που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στις ειδήσεις. Πρώτα απ’ όλα θέλω να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για κάποια από τα νέα μέλη της Χρυσής Αυγής που είναι μόνο για φωνές, για μαγκιές και για τέτοια. Τρεις απ’ αυτούς τον χτυπούσαν για μισή ώρα και δεν κατάφεραν ούτε να κάνουν ένα καρούμπαλο στο κεφάλι του. Ντροπή! Τρία μέλη της Χρυσής Αυγής εξαγριωμένα και δεν κατάφεραν ούτε καν να του σπάσουν τα γυαλιά. Πού χτύπαγαν»;

Ενώ το enikos.gr παραθέτει το ηχητικό ντοκουμέντο του όλου πράγματος, μαζί με σχετική ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ: 

Η προκλητικά κυνική ομολογία στελέχους της Χρυσής Αυγής ότι τρεις φασίστες - τραμπούκοι ήταν αναποτελεσματικοί στην δολοφονική επίθεσή τους εναντίον του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκαλυπτική του τρόπου δράσης της νεοναζιστικής οργάνωσης. Αλήθεια η κυβέρνηση, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, πόσο εγκλωβισμένοι είναι στη λογική της «συγκατοίκησης» με τη Χρυσή Αυγή για να παρακολουθούν απαθείς τη δράση της;

Αυτά τα ωραία συνέβησαν χτες καλέ μου αναγνώστη, και υποψιάζομαι ότι από τούδε και στο εξής θα πρέπει να προσέχω τι γράφω εδώ μέσα, διότι "άνθρωπος ξενέρωτος ξύλο απελέκητο" που λένε, κι αν αρχίσει ο αντιφασιστικός αγώνας να ξεπέφτει σε επίπεδα γελοιότητας και γραφικότητας τύπου υστερικών κραυγών της κυρίας Λουκά, τότε την κάτσαμε: Θα ακούει ο μέσος, στοιχειωδώς ευφυής άνθρωπος, τη λέξη "αντιφασίστας" και θα βάζει τα γέλια.

Τέλος με τραγουδάκι.
Πανούσης, Μουσικές Ταξιαρχίες, One song for Calavrita Place.

Η ΚΡΕΜΑΛΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Ήχος και θέαμα εφόσον έτσι το θέλησε ο σκηνοθέτης:
Κοιτάς τη μπαντιγιέρα ν' ανεμίζει και ακούς και αισιοδοξείς.

Διαρρήκτες - Η κρεμάλα του βασιλιά

Πάει και τελείωσε: ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΟΥ!!!

Σε παλαιότερο ποστ είδαμε τις ιστορικές ρίζες μας -που όντως χάνονται στο χρόνο!

Και αναφωνήσαμε πως -ναι- είμαστε παντού! 

Το παρόν ποστ, ας σταθεί αφορμή για να αναφωνήσουμε πως 

"όταν λέμε ότι είμαστε παντού, εννοούμε παντού"! 

Ομίχλη - Γίνε όπως παλιά

 :

Το πνεύμα των χριστουγέννων εκεί κάτω

Κάθε χρονιά τέτοιες μέρες σκέφτομαι ότι ενδεχομένως κάθε χρονιά τέτοιες μέρες 

-ακριβώς λόγω των ημερών- τ' αδέρφια μου οι εκεί κάτω στη χώρα του απαρτχάιντ 

ζουν πολύ περίεργες καταστάσεις...

Απ' το Λουντέμη στον Ευριπίδη και τανάπαλιν

Τρία όμορφα αποσπασματάκια από το εκτενές κείμενο-μαρτυρία του Μενέλαου Λουντέμη "Ο Μεγάλος Δεκέμβρης". Αποσπασματάκια που ο ίδιος ο Λουντέμης τα προτείνει ως αρμόζοντα να συμπεριληφθούν σε πιθανό αυτοβιογραφικό  βιβλίο το οποίο ενδεχομένως θα έπρεπε να είχε γράψει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ενδεχομένως ένας πρέπων τίτλος για αυτό το βιβλίο θα ήταν "Τα απομνημονεύματα ενός Ανθρωπιστού".

Περιγράφονται σκηνές που αφορούν Παγκράτι, Μετς-Αρδηττό, Γούβα και περίχωρα.

Τα αποσπασματάκια σε ευκολο-αντιγράψιμη μορφή τα βρήκα στο Βαθύ Κόκκινο.
Το πλήρες κείμενο σε μορφή βιβλίου .pdf, έχει ανέβει -μεταξύ άλλων- και από το Πολιτικό Καφενείο, ώστε να μπορέσεις να το διαβάσεις κι εσύ με το πάσο σου, αναγνωσταρά αναγνώστη μου!

Όχι τίποτες άλλο βρε αδερφέ, αλλά επειδή είχε δίκιο εκείνος εκεί ο πρόγονος που έγραψε κάπου ότι "Ὄλβιος ὅστις ἱστορίης ἔσχεν μάθησιν". (Σλογκανάκι που είπαμε: Δεν πρέπει να το εκλαμβάνουμε τόσο απλοϊκά όσο απλοϊκά το εκλαμβάνει η πλέμπα! Η πλέμπα ψάχνει τσίχλες και συνθήματα ενώ εμείς ψάχνουμε την ουσία. Να, κάνε κλικ και διάβασε εδώ σχετικά με το στίχο του Ευριπίδη, αν δε με πιστεύεις).

Γιατί οι Εγγλέζοι βομβάρδιζαν τον Αρδηττό

Ο Αρδηττός δεν είχε κανένα λόγο να γίνει, όπως έγινε, ο πιο λυσσασμένος στόχος της Αεροπορίας και του Πυροβολικού . Αυτό το ήξερε και το Στρατηγείο των Εγγλέζων και το Στρατηγείο των Τσολιάδων, Και όμως απ’ το κοινό αυτό Στρατηγείο, δεχότανε μερόνυχτα ο Αρδηττός τον καταιγισμό των όλμων και των οβίδων. Και με γυμνό μάτι, και με διόπτρες, και με το μάτι του σπιούνου, τόβλεπαν και τόξεραν ότι δεν είχε πατήσει ούτε μύτη «γκάγκστερ». Γιατί λοιπόν αυτή η φωτιά κι αυτά τα θεριστικά πυρά των «σπιτφάιαρ»;Η εξήγηση είναι ανατριχιαστική, πρέπει όμως να τη μάθουν οι άνθρωποι. Πίσω απ’ αυτές τις «επιχειρήσεις» κρυβόταν μια σατανική μέθοδος σφαγής . Και να ποια:Το Παγκράτι μαστιζόταν από πείνα, δίψα, κρύο και θάνατο. Οι νοικοκυρές, που δεν πολυέδιναν πίστη στις συμμαχικές επαγγελίες γιατί δεν καταλάβαιναν αυτές από «υψηλή πολιτική», είχαν φυλάξει απ’ τις μέρες της κατοχής κάτι παλιομπίζελα και κάτι σούπες του μπακάλη. «Απελευθερωτές» έρχονται, σκέφθηκαν, καλού-κακαού ας πάρουμε τα μέτρα μας. Κι έτσι, κάτι από σούπα και μπιζέλι βρισκότανε στα ράφια. Και να, που χρειαστήκανε. Πώς όμως να μαγειρευτούν; Το αποκλεισμένο Παγκράτι δεν είχε ούτε σκόνη από κάρβουνο, ούτε πελεκούδι από ξύλο. Να, απάνου σ’ αυτό καταστρώθηκε το σχέδιο εναερίων επιχειρήσεων. Και να πώς:Πρωί –πρωί με το χάραμα, το πρώτο σμήνος των ¨σπιτφάιρ» κατέβαινε ως τις φούντες των πεύκων του Αρδηττού και με πλάγιες βολές από βαριά βλήματα θέριζε τα κλαδιά και με τον τρόπο αυτό ετοίμαζε ξυλεία για τις νοικοκυρές. Η πράξη αυτή –δεν μπορώ να μην το εξάρω- φέρνει τη σφραγίδα της κατανόησης των αναγκών μας από τους προχτεσινούς εν όπλοις αδελφούς μας.Μόλις λοιπόν τα λιανοπαίδια και οι νοικοκυρές έβλεπαν την ξυλεία σωριασμένη στις πλαγιές του λόφου, τρέχανε να κάνουνε την προμήθεια για τη σούπα τους. Κείνη την ώρα κάποιο «σπιτφάιρ» έκανε την εμφάνισή του για να εξακριβώσει αν τελεσφόρησε η χριστιανική του πράξη. Και μόλις το εξακρίβωνε έδινε το σύνθημα. Κι ευτύς: Το πυροβολικό, οι όλμοι, τα μυδράλια και το εφεδρικό σμήνος των μαχητικών, πέφτανε απάνω στα παγιδευμένα γυναικόπαιδα.Να, γιατί  οι εγγλέζοι βομβάρδιζαν τον Αρδηττό. 

«Βέρρυ Φάνυ»!

Τα θωρακισμένα μεγαθήρια που τα τρόμαζαν τα παιδιά μας στον ύπνο τους, τώρα τα κυνηγούν με τα πιστόλια και τις πέτρες. Κι όμως. Κανένας οδηγός ή πυροβολητής δεν αυτοκτόνησε μέσα τους από ντροπή.Μια μέρα ένα «Σέρμαν» (Made in U.S.A.) μπούκωσε το στενό μας δρόμο και θέριζε μερόνυχτα. Ένας πεινασμένος τόλμησε να διασκίσει το δρόμο κι έπεσε λαβωμένος στο ρείθρο. Δυο ώρες βογγούσε καλώντας βοήθεια. Δυο έφηβοι τόλμησαν. Σύρθηκαν σαν φίδια απάνω στο κατάστρωμα του δρόμου και φτάσανε στον πληγωμένο. Μα πώς να τον σήκωναν; Εκεί, ακόμη μια φορά, η εφευρετικότητα της φυλής θαυματούργησε: Το ένα παιδί βγάζει το άσπρο του μαντήλι. Το άλλο βουτάει το χέρι του στο νωπό αίμα του πληγωμένου και ζωγραφίζει έναν παχύ, κόκκινο σταυρό. Έτσι, με το σήμα αυτό που σέβεται κάθε στρατιώτης σ’ όποια φυλή και σ’ όποιο στρατόπεδο κι αν ανήκει, σήκωσαν το λαβωμένο να τον μεταφέρουνε:«Όου, φάκιν. Ιτ ιζ βέρρυ φάνυ!» Πολύ αστείο!!…Στη μέση του δρόμου δυο μέρες τώρα κοίτονται τρία κορμιά και μια κόκκινη σημαιούλα… Και κανείς δεν ξεμυτίζει να τα πάρει. «Βέρρυ Φάνυ!» 

         Γιατί η Γούβα πέθαινε από δίψα ενώ είχε νερό

Ως τις 14 του Δεκέμβρη είχαν στερέψει πια και τα πηγάδια. Τα παλληκάρια στα οδοφράγματα μπαΐλντιζαν από δίψα.Οι λαβωμένοι ζητούσαν λίγο γλυκό νερό. Πού να βρεθεί; Μια μέρα είπε το χωνί: «Πολίτες! Στο νεκροταφείο έχει νερό της Ούλεν. να πάτε με τάξη στην ουρά για να πάρετε από ένα κανάτι: Σας μίλησε η Λαϊκή Επιτροπή».Έτσι κι έγινε. Τα φλογισμένα στόματα των πολεμιστών δροσίστηκαν. Την άλλη μέρα οι άμαχοι ξανακάνανε ουρά κάτου απ’ τα κυπαρίσσια του νεκροταφείου και περίμεναν. Άδικα. Το κιούγκι ήταν χαλασμένο. Τη νύχτα κάποιος γκεσταπικότατος «πατριώτης» το ξήλωσε.Το απόγευμα ένα συνεργείο του ΕΛΑΣ ξανάφκιαξε το κιούγκι κι εγκατέστησε φρουρά. Αυτό απέλπισε τον πατριώτη που χρησιμοποίησε το «άλλο μονοπάτι». Και να ποιο:Την άλλη μέρα καθώς ο κόσμος συναγμένος γέμιζε με τάξη τα κανάτια του ένα «Άγιον Σπιτφάιρ εν είδει περιστεράς εβεβαίου του λόγου το ασφαλές» και την επομένη το νερό του νεκροταφείου είχε αγιάσει απ’ το αίμα των αθώων.Την άλλη μέρα δεν πήγε κανείς για νερό. Μα ούτε και το σπιτφάιρ. Την άλλη το ίδιο. Το ίδιο και την Τρίτη. Οι διψασμένοι ξεθάρρεψαν. Ξανατόλμησαν. (Την ίδια μέρα στη γέφυρα του Μετς πιάστηκε από μια γυναίκα ο «πατριώτης» με το σχεδιάγραμμα του Νεκροταφείου κι εκτελέστηκε επί τόπου).Το «Άγιον Πνεύμα» όμως εκδικήθηκε το θάνατό του. Την επομένη ένα κομπολόι από μπόμπες πήρε το αίμα του υιού του πίσω.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΒΡΑΪΚΑ

Στα πλαίσια της αντιπάθειάς μου για το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό, 

είπα κι εγώ -σαν παιδί- ν' αρχίσω εντατικά μαθήματα εβραϊκής γλώσσας. 

Ωστόσο, αντιμετωπίζω μια κάποια -μικρή- δυσκολία να κατανοήσω το πλήρες βάθος 

αυτής της πλούσιας και ιστορικής γλώσσας. 

Να, για παράδειγμα, κάθομαι εδώ και προσπαθώ να μεταφράσω τα γραφόμενα 

σε αυτήν εδώ την πινακίδα... και δεν μπορώ να τα μεταφράσω... 

Για την ακρίβεια, το περιεχόμενο της πινακίδας -έτσι όπως το μεταφράζω- 

μου φαίνεται τόσο ακατανόητα ρατσιστικό

ώστε λέω "δε μπορεί, λάθος θα κάνω". 

Το βάζω λοιπόν στο google μπας και μου βγάλει ένα μη-ρατσιστικό αποτέλεσμα, 

αλλά μπα... Πάλι το ίδιο αποτέλεσμα παίρνω. 

Τελικά φαίνεται πως το απαρτχάϊντ ζει και βασιλεύει εκεί κάτω... 

Ως εκ τούτου, εμείς οι αντίπαλοι του ρατσισμού και του αντισημιτισμού, 

εμείς οι εχθροί των εχθρών του ανθρώπινου είδους δηλαδή,

έχουμε πολλή δουλειά ακόμα, ως φαίνεται. 

Αναπτυξιακό όραμα

Ψιτ! 

Άνεργε αναπτυξιακέ αναγνωσταρά μου, 

τώρα που κόπασαν οι αναπτυξιακοί πανηγυρισμοί σου 

και που καταλάγιασε ο αναπτυξιακός ενθουσιασμός σου 

σχετικά με τη δόση που πήραμε 

-διότι τώρα έρχεται η ανάπτυξη-

έχω να σου προτείνω την πλέον αναπτυξιακή πρόταση 

προκειμένου ν' αποκτήσει αναπτυξιακή διέξοδο 

το εργασιακό σου αδιέξοδο!

Ήδη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους 

οι πρώτες αναπτυξιακού τύπου αγγελίες επιχειρήσεων 

που ζητούν εργαζομένους:

Πρώτο στοιχειώδες μάθημα αυτοπροστασίας

Του 

Henry Charles Bukowski, 

παρμένο από εδώ

ΚΟΛΠΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ #1

ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ:
Έστω ότι έχεις πέντε ματσάκια (με απόδοση το καθένα 1,50)  τα οποία θες να παίξεις σε πεντάδα, αλλά αισθάνεσαι μια μικρή ανασφάλεια: "κι αν σπάσει κάποιο?"

Σκέφτεσαι λοιπόν να παίξεις σύστημα ζητουμένων, 4 και 5.
Σύνολο στηλών: Μία στήλη για την πεντάδα και 5 στήλες για τις τετράδες, άρα άθροισμα 6 στήλες.

Κι εδώ είναι το σημείο που έρχονται οι αποδόσεις να σου ρημάξουν την καρδιά.

Διότι, υπάρχει βέβαια η καλή εκδοχή, αν τελικά επιβεβαιωθούν και οι 5 προβλέψεις σου, όλα βέβαια θα είναι καλά: Θα εισπράξεις 1,50Χ1,50Χ1,50Χ1,50Χ1,50=7,59 από την πεντάδα και 1,50Χ1,50Χ1,50Χ1,50=5,06 από κάθε τετράδα, επομένως θα εισπράξεις 5,06 επί πέντε τετράδες =25,30 συν 7,59 της πεντάδας =32,89. 
Θα έχεις παίξει 6 και θα εισπράξεις 32,89. 
Συντελεστής κέρδους 5,48.

Αν όμως σπάσει μια πρόβλεψη και σου κάτσει μόνο μια τετράδα, τότε θα έχεις παίξει 6 και θα εισπράξεις μόλις 5,06. Θα έχεις πιάσει 4 στα 5 και θα είσαι και ελαφρώς χαμένος, δηλαδή: Θα έχεις χάσει το 15,66% των χρημάτων σου, πράγμα που θα σε κάνει να βλέπεις τη ζωή πιο θλιμμένα...

Εδώ έρχεται ο θείος Περίκαλλος για να σου προτείνει κάτι καλύτερο: Να παίξεις 3 και 5 ζητούμενα. 
Σύνολο στηλών: Μία για την πεντάδα και 10 στήλες για τις τριάδες, άρα άθροισμα 11 στήλες. 

Σε μια τέτοια περίπτωση, η καλή εκδοχή λέει πως θα εισπράξεις 7,59 από την πεντάδα και 1,50Χ1,50Χ1,50=3,37 από κάθε τριάδα, επομένως θα εισπράξεις 33,7 από τις 10 τριάδες και 7,59 από την πεντάδα =41,29. 
Θα έχεις παίξει 11 και θα εισπράξεις 41,29. 
Συντελεστής κέρδους 3,75. 

Αν πάντως σπάσει μια πρόβλεψη και σου κάτσουν μόνο 4 στα 5, θα πληρωθείς την απόδοση τεσσάρων τριάδων, επομένως θα πληρωθείς 3,37Χ4=13,48. Βλέπουμε λοιπόν ότι θα έχεις πιάσει και πάλι 4 στα 5 αλλά αυτή τη φορά θα είσαι ελαφρώς κερδισμένος: Θα έχεις παίξει 11 και θα εισπράξεις 13,48, επομένως θα έχεις ένα κέρδος 22,5%, πράγμα που όσο να'ναι θα σου δώσει μια κάποια χαρά.

Αν δηλαδή σου κάτσει η πεντάδα θα εισπράξεις μικρότερο συντελεστή κέρδους, αν όμως σου κάτσει η κάλυψη (το ενδεχόμενο να σπάσει ένα ματσάκι) πάλι θα βγάζεις ένα μικρό κέρδος.

Είναι στο χέρι σου και στο μυαλό σου να εξετάσεις τι σε συμφέρει, δηλαδή πόσο σε εκνευρίζει ή δεν σε εκνευρίζει το να έχεις πιάσει 4 στα 5 και παρ' όλα αυτά να είσαι ελαφρώς χαμένος.

Και ας κλείσουμε με  ένα -σχετικό με το θέμα μας- τραγούδι απ' τα παλιά:

ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ

Ε, κατόπιν των προαναφερθέντων που ευτυχώς δεν με αφορούν, μια χαρά νιώθω να είμαι με το συναχάκι μου!

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ

Χτες το βραδάκι τελικά κατάφερα να πάω μέχρι τον Εκατηβόλο όπου και παρακολούθησα την ομιλία του Ρασσιά, ομιλία υπό τον τίτλο "Ο διωγμός των Γερμανών παγανιστών από τους ναζί".

Σκόπευα να γράψω εδώ  πέρα μια μικρή από μνήμης περίληψη των εκεί λεχθέντων (με την ελπίδα πως εν τω μεταξύ θα βρισκόταν κάποιος καλός άνθρωπος να ανεβάσει κάπου στο ίντερνετ κανένα βιντεάκι από την εν λόγω ομιλία), ωστόσο με χαρά μου βλέπω ότι τα πράγματα τελικά θα είναι απλούστερα και ο κόπος μου τελικά θα είναι ακόμα μικρότερος.
Υπό την έννοια πως μόλις πληροφορήθηκα ότι ο ίδιος ο Ρασσιάς έχει ανεβάσει στο προσωπικό του σάιτ το κείμενο της ομιλίας.

Ως εκ τούτου, αυτό σημαίνει λιγότερη πληκτρολόγηση και λιγότερη άσκηση μνήμης για εμένα, ε, και (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε?) καλύτερη δυνατότητα για εσένα, καλέ μου αναγνώστη, να μελετήσεις κάπως διεξοδικότερα το ζήτημα αυτό -που ενδεχομένως να μη σε κάνει να σπαρταράς από αγωνία, βέβαια, αλλά ίσως να σου εξάπτει κάπως την περιέργεια.
Ιδού ένα απόσπασμα:

Η παρούσα ομιλία, που ξεκίνησε με δύο σημαντικές διατυπώσεις προοδευτικών διανοητών που χάσαμε πρόσφατα, αποσκοπεί στην αποστόμωση κάποιων από τους πολλούς υποδουλωτές των αδαών ανθρώπων μέσω της συστηματικής αντιστροφής της κοιωνικοϊστορικής αλήθειας. Αποσκοπεί στο να απαντήσει επιτέλους στις στρατιές απατεώνων, αλλοδαπών και ημεδαπών, οι οποίοι προσπαθούν αυθαίρετα και πονηρά να συσχετίσουν τον χιτλερικό Εθνικοσοσιαλισμό και τις σύγχρονες ιδεολογικές μιμήσεις του με έναν, απροσδιόριστο βεβαίως και γενικώς ειπείν, «Παγανισμό».

Χρησιμοποιήσαμε τον όρο «απατεώνες», γιατί αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι και κύκλοι ανθρώπων ορίζουν επίσης ως «Παγανισμό» τις μη μονοθεϊστικές εθνικές θρησκείες και κουλτούρες της ανθρωπότητας, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικής Ελληνικής, προκαλώντας μία απερίγραπτη σύγχυση, αφού τα προς τρίτο ίσα, όμοια και ίδια, δεν μπορεί παρά να είναι και μεταξύ τους ίσα, όμοια και ίδια. Συσχετίζοντας αυθαίρετα το στην πλειοψηφία των ανθρώπων ήδη απεχθές με τον όρο «Παγανισμός», κάνουν αυτομάτως και αυτόν τον ίδιο τον «Παγανισμό» απεχθή, καθώς και όσα αυτός σε θρησκευτικό και πολιτισμικό επίπεδο περικλείει. Προσποιούμενοι ότι δήθεν εχθρεύονται το απεχθές, ουσιαστικά συκοφαντούν αυτό που πραγματικά εχθρεύονται και δεν είναι άλλο από την φυσιολογική, διαλεκτική, πολυεστιακή και πολύτροπη μορφή της ανθρωπότητας, που αυτοί με ιδιαίτερο μίσος έχουν εδώ και δύο χιλιετίες πολεμήσει και προσπαθήσει να εξαφανίσουν από προσώπου γης.    

Εθισμένοι στον συστηματικό εξευτελισμό της μνήμης των θυμάτων τους που έχουν ήδη ηττηθεί,  αλλά ταυτόχρονα και παντελώς ανίκανοι ν’ αντέξουν στην ιδέα ότι κάποιοι από τα θύματά τους εξακολουθούν ακόμα και αντιστέκονται, οι οπαδοί της ομογενοποίησης των ανθρώπων, οι οπαδοί του μονοθεϊσμού, χρησιμοποιούν κάθε είδους συκοφαντία και αρνητικό ισχυρισμό. Στην υποτιθέμενη ειδωλολατρία, στα υποτιθέμενα όργια, στις υποτιθέμενες ανθρωποθυσίες, προστίθεται εδώ και κάποιες δεκαετίες και ο… ολοκληρωτισμός!   

Ο ολοκληρωτισμός όμως σε κάθε μορφή του, είτε την μοναρχική είτε την μαύρη ή κόκκινη φασιστική, είναι δημιούργημα του μονοθεϊσμού, όπως πολύ σωστά επεσήμανε προ ολίγων ετών ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Ονφρέ (Michel Onfray, 1959 - ), αναφέροντας ότι ο ολοκληρωτισμός εισήχθη στην Ευρώπη με την ίδρυση του χριστιανικού κράτους του λεγόμενου «Μεγάλου» Κωνσταντίνου. Αντίθετα, δημιουργήματα του ευρωπαϊκού Πολυθεϊσμού, με πρώτο και κύριο τον Ελληνικό Πολυθεϊσμό, είναι η πολυαρχία και δημοκρατικότητα. Η πολυαρχία πάει χέρι – χέρι με την πολυθεϊα, τον «Παγανισμό» όπως την αποκαλούν κάποιοι, και αυτό άλλωστε το διατυμπάνιζαν οι ίδιοι οι χριστιανοί την εποχή που μόλις είχαν επικρατήσει. Κατ’ αυτούς, η δημοκρατία ήταν «πολίτευμα του Διαβόλου», «civitas diaboli», ο δε Ευσέβιος Καισαρείας μας ενημέρωνε ότι πρέπει να υπάρχει μόνον ένας Θεός στον ουρανό και μόνον ένας μονάρχης στην γη. Γι’ αυτό και η Δημοκρατία εξαφανίστηκε για όλους τους αιώνες της χριστιανικής πραγμάτωσης και επανήλθε μόνο μέσα από τις γκιλοτίνες των Ιακωβίνων, για αυτό και όλοι οι ολοκληρωτισμοί αγκαλιάστηκαν σφιχτότατα και αγαπητικότατα με την Εκκλησία. Ο πυρήνας αυτής εδώ της ομιλίας είναι το αυτονόητο υπό άλλες, κανονικότερες, συνθήκες, πως ο Ναζισμός, όπως και ο κάθε είδους ολοκληρωτισμός, είναι δημιούργημα του μονοθεϊσμού και ιδίως, στον μεγαλύτερο βαθμό, του Χριστιανισμού. Πολύ πριν αρχίσει κάποιος να σκέφτεται το πώς θα εξοντώσει τους διαφορετικούς από αυτόν, έχει εγκατεστημένα μέσα στο μυαλό του τα φρικτά μονοθεϊστικά στερεότυπα.

Όλοι οι φασισμοί θεμελιώθηκαν επάνω στην μονοθεϊστική αντίληψη των πραγμάτων. Όλοι οι φασισμοί υποστηρίχθησαν από το ιερατείο του Μονοθεϊσμού. Με την χριστιανική πλευρά του Μονοθεϊσμού συμμάχησε ο Μουσολίνι, με την ίδια ο Φράνκο, ο Χίτλερ, ακόμα και ο Στάλιν από ένα σημείο και έπειτα. Άλλες πλευρές του Μονοθεϊσμού ή και κοκταίηλ διαφόρων πλευρών του –μία από τις οποίες είναι και ο υποτιθέμενος αθεϊσμός, δηλαδή η τσουβαληδόν άρνηση του ιερού στοιχείου με δικαιολογία τον τύραννο «Θεό» της Βίβλου - θεμελίωσαν και στήριξαν άλλους ολοκληρωτισμούς, «κόκκινους», ισλαμικούς, κ.ο.κ.   

Κι όμως, επειδή κάποιοι ολοκληρωτισμοί ιδιοποιήθησαν κάποια εξωτερικά σύμβολα του ηττημένου και ακόμα και σήμερα καταδιωκόμενου «Παγανισμού», οι ομόθρησκοί τους αντίπαλοί τους βγήκαν να τους παρουσιάσουν σαν… «παγανιστές». Και οι δύο δήθεν αντιμαχόμενες μονοθεϊστικές πλευρές, οι «κακοί του έργου» και οι τάχα καταγγέλλοντες τους «κακούς», πετυχαίνουν έτσι να συκοφαντείται στο μυαλό του αδαούς μέσου ανθρώπου ο κοινός αντίπαλος προς εξόντωση «Παγανισμός».

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας, βρίσκεται με ένα κλικ εδώ.

ΟΡΓΑΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Ενίοτε τα σχέδια των τοπικών αρχόντων οδηγούν σε έναν οργασμό δημιουργίας, με αποτέλεσμα να συμβαίνουν κι αυτά, βέβαια, όταν κορυφώνεται ο οργασμός.

ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΟ

Στη γραμμή του κόμματος κάποιος είναι αόμματος
λαλαλαλα...
Έτρεξα κι εγώ και είδα, κάποιος κράταγε τη σφραγίδα
κι ας μην ήταν κόμματος, μοναχά αποκόμματος
λαλαλαλα...
Διαμάχη κόμματος, καυγάς περί παπλώματος
λαλαλαλα...

Ιστορικό κομμάτι. Λάκης Καραλής. 

ΝΤΟΠΙΟΛΑΛΙΕΣ

Δοθέντος ότι η μονοτονία είναι αντεπαναστατική, 

η υπεράσπιση της ντοπιολαλιάς είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να πάψουμε να είμαστε μονότονοι.

ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΩΝ

Ξημερώματα Δευτέρας είπα να ρίξω μια ματιά σε ένα από τα μπλογκ που παρακολουθώ τακτικότερα: το καλό μπλογκ "Δακρυγόνο - Προσοχή φασισμός".  

Όπου βρήκα αναδημοσιευμένο ένα φρέσκο κείμενο του "Ιού της Εφημερίδας των Συντακτών", κείμενο εν πολλοίς σχετικό με μια εκδήλωση για την οποία είχα γράψει τις προάλλες. 

Κι άρχισα που λες να σκέφτομαι το ρόλο που παίζει σε μια φράση το κομμάτι που βρίσκεται εντός εισαγωγικών. 

Διότι, όσο να ναι, άλλο να γράψεις -όπως γράφει ο Ιός: 

Ο ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

κι άλλο πράμα, ολότελα άλλο, να γράψεις

Ο «ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΣ» ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. 

Βέβαια, το ίδιο το κείμενο αναφέρει πως η μισή ιεραρχία της Ορθόδοξης εκκλησίας εμπνέει την (και εμπνέεται από την) Χρυσή Αυγή, το ίδιο το κείμενο λέει πως η Χ.Α. αποπειράται -προφανώς επιτυχημένα- να προσεταιριστεί "παραθρησκευτικές οργανώσεις" των ορθόδοξων, κύκλους παλαιοημερολογιτών, χριστιανικά έντυπα, το ίδιο το κείμενο μιλάει για "αφελείς χριστιανούς που ψήφισαν Χρυσή Αυγή" -προφανώς μαζικά... 

Ωστόσο, φαίνεται πως η ενδελεχής δημοσιογραφική έρευνα του Ιού κατέληξε στο πόρισμα πως όλοι αυτοί δεν είναι παρά πλανημένοι χριστιανοί που παρασύρθηκαν από τους παγανιστές -οι οποίοι παγανιστές, ως γνωστόν, φταίνε για όλα. 

Και, για να το αποδείξει αυτό, ο Ιός πήγε και θυμήθηκε ότι το 1999 στο Πολεμικό Μουσείο είχε γίνει ένα συνέδριο, ένα συμπόσιο ή κάτι τέτοιο, στο οποίο είχε μιλήσει και ο Κ. Πλεύρης, τον οποίο Κ. Πλεύρη ουδείς σηκώθηκε να τον αποδοκιμάσει κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ως εκ τούτου όλοι τον αποδέχονταν. (Ατράνταχτο συμπέρασμα μιας ατράνταχτης λογικής). 

Κι επειδή λίγους μήνες μετά, στις ευρωεκλογές του '99 ο Πλεύρης κατέβασε κοινό ψηφοδέλτιο με το Μιχαλολιάκο και τη Χρυσή Αυγή (και πήραν το τρίτο το μακρύτερο [δηλαδή ποσοστό 0,75%, κάτι λιγότερο απ' όσο είχε πάρει ο Βασίλης Λεβέντης στις συγκεκριμένες εκλογές], το οποίο ο Ιός το ονομάζει "μετρήσιμα εκλογικά αποτελέσματα"), ε, από αυτό το γεγονός των (αμφισβητήσιμα) "μετρήσιμων αποτελεσμάτων" του 0,75% πηγάζει το τελικό συμπέρασμα του Ιού, ότι "Το σίγουρο είναι ότι η όσμωση αυτών των ρευμάτων της αρχαιολατρίας ενίσχυσε την προοπτική ανάδειξης ενός πολιτικού φορέα με άμεσες αναφορές στον παγανισμό". 

Βράσε ρύζι δηλαδή. 

Ως εκ τούτου, σύμφωνα με το άρθρο του Ιού "είναι ευνόητη και απολύτως δικαιολογημένη η προσπάθεια πολλών αρχαιοθρήσκων να διαχωρίσουν τα δικά τους «πιστεύω» από τις σκοτεινές δοξασίες των οπαδών του Φίρερ Μιχαλολιάκου και να αποτινάξουν τη ρετσινιά του ομοϊδεάτη των ναζιστών", όμως (πέρα από το αμφισβητήσιμο της υπάρξεως της εν λόγω "ρετσινιάς") η συνέχεια του κειμένου ευθέως αμφισβητεί τη γνησιότητα αυτής της προσπάθειας υπενθυμίζοντας πως "μας είχε δοθεί πριν από πολλά χρόνια η δυνατότητα να περιγράψουμε, σε ένα ρεπορτάζ για την ανάδυση του σύγχρονου ρεύματος των αρχαιολατρών, την ηγεμονία των ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού". 

Προσέχεις τον πονηρό συγκερασμό των "αρχαιόθρησκων" με τους "αρχαιολάτρες", προκειμένου να αποδειχτεί ότι για όλα (δηλαδή για τη μαζική υποστήριξη μητροπολιτών προς τη Χρυσή Αυγή) φταίνε αυτοί οι καταραμένοι οι παγανιστές? 

Διότι ο "αρχαιολάτρης" μπορεί να είναι οποιοσδήποτε (ακόμα και ο ουφολόγος αναζητητής ιπτάμενων δίσκων της Φαιστού ή ο αναλφάβητος χρυσαυγίτης χριστιανορθόδοξος ελληναράς) που θαυμάζει την αρχαιότητα -την οποία αρχαιότητα, συχνότατα την έχει παρεξηγήσει σε βαθμό κακουργήματος. 

Ενώ ο "αρχαιόθρησκος" είναι αυτός που ενίοτε αποκαλείται (ή αυτο-αποκαλείται) ΚΑΙ "παγανιστής". 

Αυτός ο τελευταίος, μπορεί να είναι (αλλά μπορεί και να μην είναι) αρχαιολάτρης, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι χριστιανός. Το αντίθετο: Η σχέση του με τον χριστιανισμό είναι από ανταγωνιστική έως εχθρική. 

Πολυθεϊστής αυτός, μονοθεϊστές οι άλλοι, δε γίνεται να μοιράζονται τις ίδιες πνευματικές ανησυχίες. Οι ναοί των μεν χτισμένοι πάνω στα ερείπια των ναών των δε... Δύσκολα θα βρουν άκρη. 

Ως εκ τούτου σε καμία περίπτωση ένας "αρχαιόθρησκος" (ή ένας παγανιστής μαθές) δεν θα ασχολείτο με την "αποκατάσταση του κύρους της ορθόδοξης εκκλησίας" ή με την "αναβάθμιση της εκκλησιαστικής παιδείας" και την "αποκάθαρση του κλήρου" -ανησυχίες και στόχοι που εκφράζονται από τη Χρυσή Αυγή. 

Ο "αρχαιόθρησκος" ίσως ασχολείται με (και ίσως προωθεί) ιδέες όπως η αναγνώριση της θρησκείας του ή η φορολόγηση της εκκλησίας, ή ενδεχομένως να μελετά ιστορικές μνήμες όπως τα εγκλήματα και οι βανδαλισμοί εκ μέρους των χριστιανών κατά το παρελθόν. 

Πάντως σίγουρα δεν τον απασχολεί η "αποκατάσταση του κύρους της εκκλησίας". 

 Και επειδή ο "αρχαιόθρησκος" ξέρει ότι δεν υπάρχουν μόνο "λύκοι με ένδυμα προβάτου" αλλά υπάρχουν και "χριστιανοί με ένδυμα παγανιστών", το ψάχνει το θέμα, διότι πολλά έχουν δει τα μάτια του και πολλά έχει συσσωρεύσει η ιστορική του μνήμη.

Ως εκ τούτου, στην προσπάθειά του να έχει πλήρη άποψη, σου λέει: 

Ορέ δεν πετάγομαι το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου, ώρα 20.00 στο Φιλοσοφικό Αθήναιο «Εκατηβόλος», Αριστοτέλους 36, Αθήνα, προκειμένου να παρακολουθήσω την ομιλία του συγγραφέα – ιστορικού Βλάση Ρασσιά με τίτλο «Οι διωγμοί των Γερμανών παγανιστών από τους Ναζί»? 

Τουλάχιστον να ξέρω τι θα πάθω εάν τυχόν επικρατήσει στην Ελλάδα αυτό το πράμα που ο Ιός ονομάζει Παγανιστικό "χριστιανισμό" της Χρυσής Αυγής ενώ εγώ το ονομάζω "Παγανιστικό" χριστιανισμό της Χρυσής Αυγής, κάνοντας αυτά τα άτιμα τα εισαγωγικά να παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο?

Διότι δεν είναι συντακτικό ή φιλολογικό το ζήτημα... Το ζήτημα πιο πολύ έχει να κάνει με το ποιός θα κυνηγηθεί έτσι και επικρατήσουν οι ναζιστές που είναι οι ευλογημένοι της μισής ιεραρχίας της εν Ελλάδι ορθοδόξου εκκλησίας... 

 

ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

... Οι μύθοι, όπως τους αφηγούνται οι αρχαίοι συγγραφείς, δεν προσφέρουν τόσο ελπίδα, όσο τα μέσα για την κατανόηση του κόσμου. Μας δίνουν τη δυνατότητα να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας στον κόσμο ως παρατηρητές και να πάρουμε μια ιδέα για αυτό που εύλογα θα περιμέναμε να συμβεί στην πορεία της ζωής μας. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε βάσανα και δυσκολίες, ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και η αρετή δεν ανταμείβεται πάντοτε. Η δικαιοσύνη μπορεί και να μην επικρατήσει αμέσως, παρότι η αδικία εν τέλει θα τιμωρηθεί, ακόμα κι αν χρειαστεί να υποφέρουν αθώοι. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καθολική λύτρωση, ούτε να περιμένουμε ότι τα θύματα της τραγικής δράσης θα αποζημιωθούν για τα όσα υπέφεραν.

Γιατί λοιπόν θα πρέπει οι θνητοί να λατρεύουν θεούς που τους παρέχουν τόσο λίγα ευεργετήματα; Ίσως ο σημαντικότερος λόγος είναι πως οι θεοί είναι παντοδύναμοι: μπορούν να αλλάζουν μορφή στη στιγμή, μπορούν να καλύπτουν σε δευτερόλεπτα αποστάσεις για τις οποίες οι άνθρωποι θα χρειάζονταν μέρες ή εβδομάδες. Ζουν άνετα και με σταθερή κατάσταση υγείας σε τέλειες καιρικές συνθήκες, ενώ οι θνητοί παλεύουν με δύσκολες καταστάσεις και συνεχείς αλλαγές. Οι θνητοί χρειάζονται τη βοήθεια των θεών εάν θέλουν να επιτύχουν κάτι, αλλά οι θεοί έχουν ανάγκη τους θνητούς μόνο για να τους αποδώσουν τιμές. Οι θεοί δεν δημιούργησαν τους ανθρώπους, και μετά τον Τρωικό πόλεμο δεν τους επισκέπτονται τόσο συχνά όσο κατά την εποχή των ηρώων. Γι' αυτό οι άνθρωποι πρέπει να γυρνούν πίσω σ' αυτή την εποχή των ηρώων, όταν τα παιδιά των θεών κατοικούσαν ακόμη στη γη, για να κατανοήσουν πλήρως τι θα ήταν πρόθυμοι να κάνουν οι θεοί για εμάς.

Οι θνητοί διδάσκονται ακόμα από του μύθους ότι δεν μπορούν να ελέγξουν όσα τους συμβαίνουν. Ορισμένα γεγονότα καθορίζονται από τη μοίρα. Ακόμα και ο Δίας, ο ύψιστος θεός, δεν μπορεί, όταν το θέλει, να σώσει το γιό του Σαρπηδόνα στο πεδίο της μάχης στην Τροία. Κάποιοι θνητοί πρέπει να εργαστούν και να παλέψουν για να διασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους. Ο Αινείας πρέπει να ιδρύσει τη Ρώμη, παρότι -όπως λέει- δεν είναι δική του επιθυμία να αναζητήσει την Ιταλία (Αινειάδα 4.361). Άλλοι θνητοί αναγκάζονται να υποφέρουν για εγκλήματα που διέπραξε κάποιος πρόγονός τους στο μακρινό παρελθόν. Όταν ο Οιδίποδας πληροφορήθηκε από το μαντείο ότι θα σκοτώσει τον πατέρα του και θα παντρευτεί τη μητέρα του, εκπλήρωσε τον φοβερό χρησμό παρότι προσπάθησε να αποτρέψει την επαλήθευσή του. Οι θεοί καταδιώκουν τους θνητούς για κάτι που διέπραξαν οι πρόγονοι ή οι συγγενείς τους. Η Ήρα φροντίζει να μην γίνει ο Ηρακλής βασιλιάς των Αργείων, διότι είναι οργισμένη με τον Δία που ερωτεύτηκε την Αλκμήνη (Ιλιάδα Τ 121-124). Μόνο στο τέλος της Αινειάδας η Ήρα δέχεται να παύσει να καταδιώκει τον Αινεία και τους υπόλοιπους Τρώες.

Ακόμα όμως και με τους περιορισμούς που επιβάλλει η μοίρα τους, οι θνητοί έχουν κάποιες επιλογές. Ο Έκτορας θα μπορούσε να παρατείνει τη ζωή του αν δεχόταν τη συμβουλή του Πολυδάμαντα και αποτραβιόταν πίσω από τα τείχη της Τροίας. Ο Οδυσσέας δεν ήταν ανάγκη να κλέψει φαγητό από τη σπηλιά του Κύκλωπα. Δεν χρειαζόταν να αποκαλύψει στους κύκλωπες το πραγματικό του όνομα ούτε να φορέσει την πανοπλία του για να αναμετρηθεί με τη Σκύλλα. Οι μύθοι ενισχύουν, επομένως, ένα βαθύ αίσθημα ευσέβειας, ενώ παράλληλα ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να επιζητούν σε κάθε εγχείρημά τους τη συγκατάθεση και τη συμπαράσταση των θεών. Ο Οδυσσέας υποφέρει όταν δεν δίνει την πρέπουσα σημασία στις προειδοποιήσεις των θεών, αλλά ανταμείβεται στο τέλος λόγω της ευσέβειάς του.

Οι μύθοι μας διδάσκουν ότι οι θνητοί πρέπει να παλέψουν για να εκτιμήσουν και να κατανοήσουν τη συμβουλή που οι θεοί επιλέγουν να τους δώσουν. Μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη, ο Οδυσσέας συνειδητοποιεί ότι θα πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση προκειμένου να αντιλαμβάνεται τα σημάδια που του στέλνουν ο Δίας και η Αθηνά, ώστε να κάνει όσα του υποδείξουν, όταν εκείνοι θέλουν να κάνει κάτι γι' αυτούς. Η αντίληψη ότι θα πρέπει κάποιος να είναι πάντοτε σε εγρήγορση και πρόθυμος να ανταποκριθεί στις επιθυμίες των θεών, δεν αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων. Ο Πίνδαρος, λυρικός ποιητής του 5ου π.Χ. αιώνα, ζητά από τον Απόλλωνα "με καλό να βλέπεις μάτι / αυτά που εγώ συνθέτω θεέ και αφέντη, ή με τη μια αρμονία ή με την άλλη" (Πυθιόνικος 8.67-69). Παρόμοια μηνύματα συναντούμε στον Απολλώνιο, στον Καλλίμαχο και στον Βιργίλιο. Ο Αινείας τρομοκρατείται όταν ο Ερμής έρχεται να τον βρει στην Καρχηδόνα και σπεύδει να εκτελέσει τις εντολές του Δία (Αινειάδα 4.279-282).

Οι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούν τους μύθους για να υπενθυμίσουν στους ανθρώπους τα αυστηρά όρια που επιβάλλει η θνητή τους φύση καθώς και τους κινδύνους που υπάρχουν στον κόσμο όπου κατοικούν. Χρησιμοποιούν τους μύθους για να εξηγήσουν ότι η συνύπαρξη με τέτοιους θεούς απαιτεί υπομονή, αυτοσυγκράτηση και ανοχή. Το τελευταίο πράγμα που προσφέρουν οι θεοί των Ελλήνων και των Ρωμαίων είναι η άμεση ανταπόδοση ή το είδος εκείνο της ανταπόκρισης που θα έδινε στους ανθρώπους την αίσθηση ότι οι θεοί είναι ευχαριστημένοι μαζί τους. Οι αρχαίοι συγγραφείς μοιάζουν να λένε ότι η ζωή των ανθρώπων που απαρτίζουν το κοινό τους δεν μπορεί να είναι ευκολότερη απ' ό,τι των μεγάλων ηρώων, που ήταν παιδιά των ίδιων των θεών ή απόγονοί τους.

Όπως είδαμε, κάποιοι άνθρωποι στην αρχαιότητα θέλησαν να απορρίψουν τους μύθους. Οι μύθοι, ισχυρίστηκαν, ζητούσαν από τους ανθρώπους να πιστέψουν σε φανταστικά τέρατα και σε κατορθώματα που ξεπερνούσαν τη λογική. Ορισμένοι αντιτάχθηκαν στην ανηθικότητα κάποιων μύθων σχετικά με θεούς που διέπραξαν έργα τα οποία στον κόσμο των θνητών θα μπορούσαν να θεωρηθούν εγκλήματα. Τελικά όμως, πιστεύω πως αυτό που έκανε τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη μυθολογία, δεν ήταν το γεγονός ότι περιείχε πολλές φανταστικές διηγήσεις, αλλά το ότι ουσιαστικά ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα: οι μύθοι παρουσιάζουν έναν κόσμο γεμάτο δαιμονικές δυνάμεις, αναπάντεχες μεταβολές, σκληρές συνθήκες, αναπόφευκτη ήττα και θάνατο. Άλλες θρησκείες, αντίθετα, πρόσφεραν ασφάλεια και την υπόσχεση της λύτρωσης και της ανταμοιβής τόσο στην επίγεια όσο και στη μετά θάνατον ζωή.
(...)
Τι καλό έχει να προσφέρει αυτή η (σσ: αρχαία) θρησκεία στους πιστούς της; 
Ίσως το βασικό αγαθό είναι ότι περιγράφει τη ζωή των θνητών έτσι όπως πράγματι είναι, εύθραυστη, απειλούμενη, αβέβαιη και ποτέ σταθερά ευτυχισμένη. Οι μύθοι περιγράφουν έναν κόσμο στον οποίο οι θεοί υπάρχουν κυρίως για δική τους ευχαρίστηση και όχι για να ευχαριστούν ή να υπηρετούν τους ανθρώπους. Δεν παρέχουν την ελπίδα ότι κάποιος θα δικαιωθεί ή ότι θα δικαιωθεί σ' αυτήν τη ζωή. Δεν αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι εύκολο ή πάντοτε εφικτό για τους θνητούς να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό. Αντίθετα, δείχνουν ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο για τους ανθρώπους να πέφτουν σε σοβαρά σφάλματα, ακόμα κι όταν έχουν τις καλύτερες προθέσεις. 

Στην πράξη, οι πιστοί της αρχαίας θρησκείας απέδιδαν τιμές στους θεούς και δεν περίμεναν από αυτούς κάποια άμεση ανταπόκριση ή ανταμοιβή. Αν οι θνητοί δεν μπορούν να προσβλέπουν στους θεούς για παρηγοριά, θα πρέπει να την αναζητήσουν, κατά το δυνατόν, σε άλλους θνητούς. Θα πρέπει να στραφεί ο ένας στον άλλον για συμπαράσταση και αγάπη, όπως ο Κάδμος και η Αγαύη στο τέλος των Βακχών ή ο Οιδίποδας στις κόρες του στο τέλος του Οιδίποδα Τυράννου. Επειδή δεν υπάρχει ούτε η έννοια της ορθοδοξίας ούτε η μία θεότητα στην οποία θα μπορούσαν να στηρίζουν τις ελπίδες τους, το βάρος πέφτει στα ίδια τα άτομα. Πρόκειται για μια θρησκεία ενηλίκων και αυτό που προσφέρει είναι κυρίως ευθύνες παρά ανταμοιβές. Ωστόσο, παρά το ρεαλισμό της και τις σαφείς διαφορές της από όλες τις άλλες θρησκείες που γνωρίζουμε, οι ίδιοι αυτοί μύθοι μπορούν ακόμη να λειτουργήσουν ως ασφαλείς οδηγοί στη ζωή μας. Πολλά έχουμε ακόμα να μάθουμε ακούγοντας αυτά που οι αρχαίοι συγγραφείς έχουν να μας πουν, παρότι δεν είμαστε πρόθυμοι να δεχτούμε τη θεολογία τους. 

Τα παραπάνω αποτελούν εκτεταμένο απόσπασμα από τον επίλογο του βιβλίου "Θνητοί και Αθάνατοι - Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων και ο ρόλος τους στη ζωή των ανθρώπων" της Mary Lefkowitz. Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2003, μετάφραση Αλεξάνδρα Μελίστα.

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -13

Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα και καλό μήνα να έχουμε, και λέω με αφορμή την ευχή "καλό μήνα" να περάσω κατευθείαν στο ψητό γυρνώντας το νου πίσω, στους αρχαίους ημών προγόνους και στους μήνες των αρχαίων ημών προγόνων.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ρουτίνες που συνέβαιναν στην αρχαία Ελλάδα ήταν  η εξής:
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ως γνωστόν, είχαν σεληνιακούς μήνες. Ο μήνας άρχιζε με τη νέα σελήνη.
Εξ ου και η λέξη "μήνας" προκύπτει από τη λέξη "μήνη", η οποία λέξη "μήνη", η οποία εν πολλοίς σημαίνει απλώς "σελήνη", και ιδιαίτερα "σελήνη τις πρώτες και τις τελευταίες μέρες του σεληνιακού κύκλου", όπου η σελήνη φαίνεται ως "μηνίσκος".
Εξ ου και ο σωζόμενος ορφικός ύμνος προς τη Σελήνη θα μπορούσε να ονομαστεί και ύμνος προς τη Μήνη εφόσον ξεκινά κάπως έτσι:

Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη,

ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι,

ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη,

αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην,

αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ...

Ωραία. 

Η επιστήμη έχει αποφανθεί οριστικά πως: Μια έκλειψη ηλίου μπορεί να συμβεί μόνο κατά τη διάρκεια της νέας σελήνης (και αντίστροφα: μια έκλειψη σελήνης μπορεί να συμβεί μόνο κατά τη διάρκεια της πανσελήνου).
Ωραία.
Επομένως, στην αρχαία Ελλάδα, οι εκλείψεις ηλίου συνέβαιναν αποκλειστικά και μόνο την πρώτη ημέρα κάθε μήνα, εφόσον η πρώτη ημέρα κάθε μήνα συνέπιπτε με τη νέα σελήνη.
"Εύχομαι να έχουμε έναν ευτυχισμένο μήνα" έλεγε ο ένας,
"Πλάκα μας κάνεις? Εδώ χάθηκε ο ήλιος!" απαντούσε ο άλλος.
Ωραία.
Επομένως, εφόσον η πρωτομηνιά κάθε μήνα συνέπιπτε με τη νέα σελήνη, ευνόητο είναι πως και η πρωτοχρονιά κάθε χρόνου, αναποφεύκτως και αναποδράστως, συνέπιπτε κι αυτή με τη νέα σελήνη.
Και, εφόσον μια έκλειψη ηλίου μπορούσε να συμβεί μόνο την πρωτομηνιά κάποιου μήνα, ευνόητο είναι πως θα υπήρχαν πρωτοχρονιές κατά τις οποίες το έτος ξεκίναγε την πορεία του με μια εντυπωσιακή έκλειψη ηλίου.
"Ευτυχές το νέον έτος" έλεγε ο ένας,
"Μαύρο το βλέπω... Ακόμα κι ο ήλιος χάθηκε" απαντούσε ο άλλος.
Ωραία.
Το πότε ξεκινούσε το νέο έτος στην αρχαία Ελλάδα, παίζεται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή η αρχαία Ελλάδα δεν ήταν κάτι ενιαίο. Σε άλλες πόλεις ξεκινούσε με τη νέα σελήνη που συνέβαινε μετά το θερινό ηλιοστάσιο, αλλού με τη νέα σελήνη που συνέβαινε μετά την εαρινή ισημερία, αλλού άρχιζε με τη νέα σελήνη μετά την φθινοπωρινή ισημερία, αλλού άρχιζε με τη νέα σελήνη μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Ωραία.
Ειδικά σε αυτή την τελευταία περίπτωση, θα υπήρχαν μερικές σπάνιες φορές όπου θα συνέβαινε το εξής αξιοπρόσεκτο: Ούτως ή άλλως η μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου είναι η μικρότερη μέρα -και η μεγαλύτερη νύχτα- του χρόνου. Φαντάσου λοιπόν να συμβαίνει νέα σελήνη και έκλειψη ηλίου ακριβώς εκείνη τη μέρα -και μάλιστα τα ξημερώματα εκείνης της μέρας... Μιλάμε, ο χρόνος θα μπαίνει εντυπωσιακά: Θα περιμένουν να ξημερώσει προκειμένου να γιορτάσουν την πρωτοχρονιά και δε θα λέει να ξημερώσει! Τρομακτικό, ε?

Αλλά ας γυρίσουμε στα δικά μας τα ομηρικά.

Σε κάθε μεγάλο ποιητικό έργο (κι αν δεν είναι τα ομηρικά έπη ΜΕΓΑΛΑ ποιητικά έργα, τι να λέμε...),  υπάρχουν οι πρωταγωνιστές (ο Οδυσσέας για παράδειγμα) αλλά υπάρχουν και οι κομπάρσοι: οι χαρακτήρες που έχουν απλώς ένα μικρό ρολάκι μέσα στο έπος.
Όμως, όσο μικρός κι αν είναι ο ρόλος τους, ΠΑΝΤΟΤΕ η παρουσία τους εξυπηρετεί κάποιο σκοπό.

Εν προκειμένω, στην Οδύσσεια υπάρχει ένας κομπάρσος που λέγεται Θεοκλύμενος.
Ο Όμηρος μας τον συστήνει εκθέτοντάς μας αναλυτικά τη γενεαλογία του στη ραψωδία ο:220-280 περίπου, δηλ. ο Όμηρος αφιερώνει 60 ολόκληρους στίχους στο να μας εκθέσει τη γενεαλογία του.
Κύριος σκοπός της τόσο μακροσκελούς παρουσίασης της γενεαλογίας του Θεοκλύμενου, είναι το να πειστούμε ότι ο Θεοκλύμενος ήταν μάντης από γένος που κατείχε το μαντικό χάρισμα: Απόγονος του Μελάμποδα και του Αμφιάραου ήταν. Δεν ήταν παίξε-γέλασε. Ήταν μάντης από γένος μάντεων.

Κι επειδή ήταν καταδιωγμένος, προσπέφτει στον Τηλέμαχο εκλιπαρώντας τον να πάνε μαζί στην Ιθάκη. Έτσι κι έγινε: Ο Τηλέμαχος τον πήρε μαζί του στην Ιθάκη.
Ωραία.
Και σε τι εξυπηρετεί τον Όμηρο η παρουσία του Θεοκλύμενου στην Ιθάκη?
Εδώ είναι το μεγαλείο του κομπάρσου:

Ο Θεοκλύμενος, ο μάντης, πάει στην Ιθάκη ουσιαστικά για να πει τα εξής λόγια προς τους μνηστήρες:

ἆ δειλοί, τί κακὸν τόδε πάσχετε; νυκτὶ μὲν ὑμέων

εἰλύαται κεφαλαί τε πρόσωπά τε νέρθε τε γοῦνα.

οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί,

αἵματι δ᾽ ἐρράδαται τοῖχοι καλαί τε μεσόδμαι·

εἰδώλων δὲ πλέον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλή,        

ἱεμένων Ἔρεβόσδε ὑπὸ ζόφον· ἠέλιος δὲ

οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ᾽ ἐπιδέδρομεν ἀχλύς.

που σε απλά ελληνικά σημαίνει: 

Άχ, τι μεγάλο, ω δύστυχοι, κακό μαθές σάς βρίσκει.

Νύχτα σάς ζώνει κεφαλή και πρόσωπο και γόνα·

άναψ' ο θρήνος, βρέχουνται τα μάγουλα με δάκρυα,

κι οι τοίχοι μ' αίμα βρέχουνται και τα ώρια μεσοδόκια·

γέμισαν πρόθυρα κι αυλές με ίσκιους νεκρών που τρέχουν

μέσα στα σκότη, στο Έρεβος· και χάθηκε στα ουράνια

ο ήλιος και γύρω απλώθηκε στον κόσμο μαύρη αντάρα.

Άνθρωποι σοβαρότεροι από εμένα, υποψιάζονται σοβαρά -σε βαθμό βεβαιότητας- ότι με τα λόγια αυτά ο Θεοκλύμενος προαναγγέλλει μια έκλειψη ηλίου. 

Αυτός είναι ουσιαστικά ο ρόλος του: μικρός και ζουμερός. Επιστρατεύεται η μαντική του ιδιότητα (προφανώς ελλείψει έγκυρων αστρονόμων εκείνη την εποχή) προκειμένου να προαναγγελθεί -κι έτσι να υπογραμμιστεί- η επερχόμενη έκλειψη ηλίου. 

Αμέσως μόλις πει αυτά τα λόγια ο Θεοκλύμενος αποσύρεται, προκειμένου να υπογραμμιστεί ΚΑΙ με αυτό τον τρόπο ότι ο ρόλος του στο έπος ήταν συγκεκριμένος και ολοκληρώθηκε. 

Ωραία. 

Και με ποιόν τρόπο περιγράφει την έκλειψη ο Όμηρος? 

Υποψιάζομαι πως την περιγράφει με τους εξής στίχους: 

καί νύ κ᾽ ὀδυρομένοισι φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,

εἰ μὴ ἄρ᾽ ἄλλ᾽ ἐνόησε θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη.

νύκτα μὲν ἐν περάτῃ δολιχὴν σχέθεν, Ἠῶ δ᾽ αὖτε

ῥύσατ᾽ ἐπ᾽ Ὠκεανῷ χρυσόθρονον, οὐδ᾽ ἔα ἵππους

ζεύγνυσθ᾽ ὠκύποδας, φάος ἀνθρώποισι φέροντας,   

Λάμπον καὶ Φαέθονθ᾽, οἵ τ᾽ Ἠῶ πῶλοι ἄγουσι.

που σε απλά ελληνικά πάει να πει:

 κι η ροδοδάχτυλη αυγή θα τους έβρισκε να κλαίνε

αν δεν σκεφτόταν κάτι άλλο η γλαυκώπις Αθηνά: 

Κράτησε (σχέθεν) την ούτως ή άλλως μεγάλη (δολιχήν) νύχτα,

απαγορεύοντάς της να βυθιστεί στα πέρατα του κόσμου (εν περάτη)

(η νύχτα βυθίζεται και η μέρα ανατέλλει, οκέϋ?)

όπως και τη χρυσόθρονη αυγή (Ηώ) την κράτησε μακρυά στον Ωκεανό

και δεν της επέτρεψε να ζέψει τα γοργοπόδαρα άλογά της

τον Λάμπρο και τον Φωτεινό, τα δύο άλογα 

που ανεβάζουν στην ανατολή την Ηώ φέρνοντας φως στον κόσμο. 

Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα εκείνη τη νύχτα, καλέ μου αναγνώστη. 

Τώρα βέβαια εσύ δικαιούσαι να μου πεις ότι ο Όμηρος δεν ξέρει την τύφλα του εφόσον πιστεύει πως την Ηώ-Αυγή τη φέρνουν στον κόσμο δύο άλογα... Ως εκ τούτου, σιγά μη μιλάει για έκλειψη. Σε βλέπω να μονολογείς ότι "για άλογα μιλάει, είναι προφανές". 

Ε, δεν θα προσπαθήσω να σε πείσω, άλλωστε για ποιό λόγο να σε πείσω? Σάματις έχεις άδικο στο ότι η επιστήμη εκείνη την εποχή δεν ήταν και πολύ προχωρημένη? 

Ενώ αντίθετα, σήμερα, σε γενικές γραμμές, με τα τεχνικά μέσα και τη γνώση που έχουμε στη διάθεσή μας, μπορούμε να υπολογίσουμε ποιές εκλείψεις έχουν γίνει στο παρελθόν, πράγμα που αποδεικνύει πως η επιστήμη έχει προχωρήσει επί των ημερών μας. Και είμαι βέβαιος πως όλη αυτή η γνώση δεν θα πάει χαμένη. 

ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ

Δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος...

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΜΠΛΑΚ ΧΙΟΥΜΟΡ

Βέβαια, λίγο παραπέρα, στο Δίστομο, οι κάτοικοι δεν προσευχήθηκαν επαρκώς και γενικά δεν υπήρξαν το ίδιο τυχεροί.

Πάντως τα σημερινά παιδάκια του δημοτικού είναι τυχερά: Μέσα σε τέτοια εποχή κρίσης, έχουν την ευκαιρία να διασκεδάζουν την ώρα του μαθήματος των θρησκευτικών διαβάζοντας τέτοιες μαλακίες. 

ΚΙ ΟΛΟ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΛΑΧΟΥΣ

Για τους παλιότερους, το όνομα του αδικοχαμένου και αξιοπρόσεκτου τραγουδιστή Νικόλα Μητσοβολέα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ερμηνεία του "Χένελλας".

Το "Χένελλας" είναι ένα παραδοσιακό μανιάτικο τραγούδι ηλικίας κάποιων εκατοντάδων ετών.
Οι στίχοι του, αξιοπρόσεκτοι και άξιοι διευκρινίσεως.


Χη σάλασ΄ αντουρεύζεταϊ
Κάι παλεύεϊ με του βράχους
Έτσ΄ αντουρεύγουμαϊ τσάι `γου
Κάι παλεύου με του Βλάχους
Κάι τα βουνά αντουρεύγοντάϊ
Κάι παλεύου με τα ισόινια
Έτσα τσάι `γου με τους εχτρούς
Σ΄ αντουρεύγουμάϊ αϊούϊνα
Κάι η Τουϊρτσά έμ΄ πάτηζε
Σ΄ ούλη τη Μάνης τα χουϊρά
Τι άλλο καλό ε μάσαμε
Πεϊό κάλ΄ απ΄ τη λευτεϊρά



Ο συγγραφέας, μελετητής και ιστορικός Κυριάκος Κάσσης, φρόντισε να τους αποδώσει στα σύγχρονα ελληνικά:


Η θάλασσα αντρειεύεται
Κι όλο παλεύει με τους βράχους
Έτσ΄ αντρειεύομαι κι εγώ
Κι όλο παλεύω με τους Βλάχους
Και τα βουνά αντρειεύονται
Κι όλο παλεύουν με τα χιόνια
Ετσά κι εγώ με τους οχτρούς
Θα αντρειεύομαι αιώνια
Και η Τουρκιά δεν πάτησε,
Σ΄ ούλη της Μάνης τα χωριά
Τι άλλο καλό δε μάθαμε,
Πιο κάλιο από την λευτεριά.

Όπως θα παρατήρησε ο προσεκτικός ακροατής, ανάμεσα σε κάθε στίχο ακούγονται εναλλάξ εμβόλιμες δύο λέξεις: Είτε η λέξη "Χένελλας" που σημαίνει απλώς "Ελλάς", είτε η λέξη "Χούσιουτας" που σημαίνει απλώς "τιμή μου". 

Τα υπόλοιπα, ως ευκόλως κατανοήσιμα, δεν νομίζω πως υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αναλυθούν,  πέρα από το να σημειώσουμε πως σύμφωνα με τον Κυριάκο Κάσση, οι "Βλάχοι" με τους οποίους ο Μανιάτης βρίσκεται σε αέναη μάχη, δεν είναι άλλοι από τους "υπόλοιπους Έλληνες". 

Πράγμα που όσο να 'ναι έχει το ενδιαφέρον του και χαρίζει σε αμφότερες τις εκδοχές του τραγουδιού μια εξωτική ομορφιά, η οποία πολλαπλασιάζεται από την εκπληκτική φωνή του Μητσοβολέα και από την εξαιρετική μουσική του Μιχάλη Τερζή. 

ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ

Μου το έστειλαν και -κρατώντας την κοιλιά μου απ' τα γέλια- είπα να το βάλω κι εδώ, να το δει κανένας γνώστης να με διαφωτίσει μιας και δεν γνωρίζω δα όλες τις γεύσεις... 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Ιντριγκαρισμένος από τον αρκετά εντυπωσιακό τίτλο της εκδήλωσης "Ο νεοναζιστικός παγανισμός και η ορθόδοξη εκκλησία", είπα κι εγώ να πάω να δω τι θα παιχτεί εκεί ψηλά στη Νομική.
Διότι δύο ήταν οι πιθανότητες, εκ των οποίων η μία (μια ανάλυση του φαινομένου της σχέσης μεταξύ ναζισμού και ορθόδοξης εκκλησίας) απλώς θα με ενδιέφερε γενικώς και αορίστως εφόσον είμαι ένας αντιφασίστας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα ενώ η άλλη πιθανότητα -αν όντως πήγαινε προς αυτήν το πράγμα- θα με αφορούσε προσωπικά, ας πούμε, εφόσον είμαι ένας άνθρωπος που όταν δεν βαριέμαι να αυτοπροσδιορίζομαι  ως πολυθεϊστής, έχω την τάση να αυτοπροσδιορίζομαι ως ένα άτομο ψιλο-παγανιστικών πεποιθήσεων.

Βρεθήκαμε λοιπόν δυο-τρεις φίλοι κι είπαμε να πάμε να δούμε τι θα παιχτεί.

Η αλήθεια είναι πως φτάσαμε αρκετά νωρίς σε σχέση με την ώρα άφιξης της μεγάλης μάζας των τελικώς παρισταμένων, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα η έκπληξή μου ολοένα να μεγαλώνει έτσι όπως έβλεπα να αρχίζουν να μαζεύονται -μεταξύ άλλων- και άνθρωποι που, για λόγους κάθε άλλο παρά θρησκευτικούς, τους έχω σε μεγάλη (έως πολύ μεγάλη) εκτίμηση.

Η σύνθεση του ακροατηρίου, λοιπόν,  άρχιζε να με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο, καθώς ένιωθα να απομακρύνεται το ενδεχόμενο μιας ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στον παγανισμό (ή ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική πεποίθηση), επομένως άρχισα να υποψιάζομαι πως τελικά θα μείνει μετέωρος ο τίτλος "Νεοναζιστικός παγανισμός και ορθόδοξη εκκλησία" ο οποίος τόσο με ιντριγκάρισε και με έκανε να βρεθώ στη Νομική.

Κάποια στιγμή άρχισε και η εκδήλωση, άρχισαν και οι ομιλίες, των οποίων το περιεχόμενο και η λογική πληρέστατα απ' ό,τι βλέπω περιγράφονται τόσο στο ευλόγιον του Πανδίονα όσο και εδώ, επομένως ας μην επαναλάβω κι εγώ τα ίδια -διότι όντως, τα ίδια θα έγραφα κι εγώ.

Απλά, ως δική μου συνεισφορά στην περιγραφή του πνεύματος των ομιλιών της εκδήλωσης, θα σημειώσω το εξής:

Οι -μάλλον ελάχιστες- αναφορές στη σχέση μεταξύ ναζισμού και παγανισμού, ήταν της μορφής: "Όπως είναι δεδομένο και αυτονόητο, τόσο αυτονόητο ώστε να μην υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε διεξοδικότερα ως αυτονόητο που είναι, ο ναζισμός αποτελεί την πιο ακραία μορφή του παγανισμού". Και, μετά από κάποιες τέτοιες σύντομες αναφορές, ο παγανισμός έφευγε από το προσκήνιο των ομιλιών. Εξαϋλωνόταν.

Αντίθετα, οι -απείρως περισσότερες- αναφορές στη σχέση μεταξύ χριστιανισμού και ναζισμού, ήταν της μορφής: "Το ναζιστικό φαινόμενο από την αρχή της εμφάνισής του άσκησε μια "κρυφή γοητεία" σε κάποιους, ευτυχώς λίγους, από τις  χριστιανικές εκκλησίες της βόρειας Ευρώπης". Και αμέσως μετά άρχιζε ένας ορυμαγδός (ιστορικά αντικειμενικών) παραδειγμάτων μαζικής στήριξης που παρείχαν οι χριστιανικές εκκλησίες προς το φασισμό και το ναζισμό (και αντίστροφα βέβαια, με παραδείγματα υποστήριξης και υπεράσπισης του φασισμού και του ναζισμού προς τις χριστιανικές εκκλησίες), με ειδική μνεία στη μαζική στήριξη της ελληνορθόδοξης εκκλησίας από  και προς τη δικτατορία του Μεταξά ή από και προς τη χούντα του '67 ή σήμερα από και προς τη Χρυσή Αυγή.
Πρακτικά δηλαδή, οι αναφορές στη σχέση ναζισμού-χριστιανισμού-εκκλησίας ακολουθούσαν ροή ανάποδη από εκείνη των αναφορών στη σχέση ναζισμού-παγανισμού:
Ενώ ο παγανισμός εξαρχής δηλωνόταν ως αποδιοπομπαίος τράγος που φταίει για όλα -και αμέσως μετά εξαφανιζόταν- αντίθετα, ο χριστιανισμός και το χριστιανικό πνεύμα  δηλωνόταν σαφώς ότι ναι μεν δεν έχει και δεν πρέπει να έχει καμιά δουλειά με φασισμούς, ναζισμούς και χούντες αλλά αμέσως μετά άρχιζαν οι αποδείξεις που έκαναν φανερό ότι δίχως τη στήριξη-συμπαράταξη της εκκλησίας όλα αυτά τα φαινόμενα ούτε θα είχαν υπάρξει ούτε θα υπήρχαν στις μέρες μας, κι ότι εν πολλοίς ακόμα και τώρα είναι στο χέρι της εκκλησίας το σταμάτημα τέτοιων φαινομένων.

Είχαμε μείνει να κοιτάμε χαμογελαστοί και ν' αναρωτιόμαστε για ποιό στην ευχή λόγο ο τίτλος της εκδήλωσης ήταν "νεοναζιστικός παγανισμός" και όχι "νεοναζιστικός χριστιανισμός", ας πούμε, ή εν πάση περιπτώσει τι εννοεί κάποιος όταν λέει τον φοβερό όρο "νεοναζιστικός παγανισμός".

Μέγα το ερώτημα.
Δοκίμασε να το θέσει ο Ρασσιάς και απάντηση δεν νομίζω ότι πήρε σχετικά με το εάν στη συγκεκριμένη χρήση του όρου "παγανισμός" συμπεριλαμβάνεται, ας πούμε, και η ελληνική θρησκεία.

Υποθέτω πως θα υπήρχαν κι άλλοι που θα σκόπευαν να επαναφέρουν αυτό το ερώτημα (το οποίο ύστερα από το πνεύμα των ομιλιών που προηγήθηκαν, δεν είχε να κάνει πλέον με ζητήματα πεποιθήσεων αλλά είχε αρχίσει να μεταβάλλεται σε ερώτημα υπεράσπισης της κοινής λογικής)...

Ωστόσο κάπου εκεί δόθηκε ο λόγος στον βουλευτή Γεροντόπουλο της ΝΔ και τότε έγινε της κολάσεως... "Σκάσε ρε!", "Εσύ ψήφισες το μνημόνιο και τι να μας πεις απ' τη ζωή σου!", "Κατεβάστε τον κάτω!", "Τα μνημόνια που ψήφισες δημιούργησαν τη Χρυσή Αυγή", "Αφαιρέστε του τον λόγο!" και κάτι τέτοια άρχισαν να πλημμυρίζουν την αίθουσα χαρίζοντας ένα πνεύμα ενότητας σε χριστιανούς και παγανιστές, άθεους και ένθεους, επαναστάτες μαρξιστές και νεοφιλελεύθερους, με συνέπεια η όλη εκδήλωση να τελειώσει σε ένα πνεύμα ενότητας και χαράς.

Και δοθέντος ότι εμένα προσωπικά με περίμενε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής, αποχώρησα από τους πρώτους, κατεβαίνοντας τις σκάλες μαζί με έναν μητροπολίτη (ανήκουστα πράγματα), μένοντας με την απορία εάν και κατά πόσον η λέξη "παγανισμός" είναι τόσο πιασάρικη στις μέρες μας ώστε να δικαιολογεί την παρουσία της στον τίτλο μιας εκδήλωσης που δεν την αφορά -ή που αν την αφορά, αυτό συμβαίνει μόνο επιδερμικά και από σπόντα. 

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -12

Στην Οδύσσεια, μεταξύ άλλων, η ομηρική αφήγηση αρπάζει την ευκαιρία για να υπογραμμίσει μια όχι και τόσο ασήμαντη ιδιότητα των σκύλων. Να υπογραμμίσει δηλαδή το γεγονός ότι οι σκύλοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα των όντων, σε αντίθεση με τους ανθρώπους οι οποίοι απλώς αντιλαμβάνονται μόνο την επιφανειακή στρώση της πραγματικότητας των όντων. 

Ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη παριστάνοντας κάποιον τυχαίο ταλαιπωρημένο άγνωστο ξένο. Η θεά Αθηνά τον έχει αγγίξει με ένα ραβδάκι -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- και τον έχει κάνει να δείχνει καραφλός και γερασμένος. Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος, κανείς δεν τον αναγνωρίζει. Ούτε η ίδια του η γυναίκα, η Πηνελόπη, ούτε η δούλα που τον μεγάλωσε, η Ευρύκλεια, ούτε ο γιός του, ούτε οι υπόλοιποι στην Ιθάκη. Όλοι τον θεωρούν έναν άγνωστο. Και, για να υπογραμμίσει τη μαύρη τους την τύφλα, ο Όμηρος βάζει μερικούς απ' αυτούς να φτάνουν ένα βήμα πριν να τον αναγνωρίσουν, αλλά τελικά να μην τον αναγνωρίζουν. 

Στο τ:380, η Ευρύκλεια του λέει: 

πολλοὶ δὴ ξεῖνοι ταλαπείριοι ἐνθάδ᾽ ἵκοντο,

ἀλλ᾽ οὔ πώ τινά φημι ἐοικότα ὧδε ἰδέσθαι                 

ὡς σὺ δέμας φωνήν τε πόδας τ᾽ Ὀδυσῆϊ ἔοικας

που πα να πει 

πολλοί ταλαίπωροι ξένοι ήρθαν εδώ, 

αλλά δεν είδα άλλον που να μοιάζει τόσο πολύ στον Οδυσσέα όσο εσύ

που του μοιάζεις τόσο πολύ και στο σουλούπι και στη φωνή και στα πόδια. 

Βλέπει την ομοιότητα, όμως δεν μπορεί να εννοήσει την ταυτοπροσωπία. Η λογική επεξεργασία των δεδομένων την κάνει να είναι βέβαιη πως ο Οδυσσέας δεν πρόκειται να επιστρέψει. Ως εκ τούτου, δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν πούμε ότι η λογική επεξεργασία των δεδομένων την κάνει να απομακρύνεται από την αλήθεια. 

Ώσπου πλένει τα πόδια του Οδυσσέα και ξαφνικά... 

αὐτίκα ἔγνω οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι

ήτοι

αμέσως γνώρισε την ουλή που κάποτε του είχε κάνει ένας αγριόχοιρος με το άσπρο δόντι του

(τ:393)

Παίρνει χαμπάρι λοιπόν ο Οδυσσέας ότι μόνο αν δουν οι άνθρωποι την ουλή στο πόδι του θα τον αναγνωρίσουν, και στο φ:217-219 δείχνει την ουλή αυτή στους πιστούς του βοσκούς προκειμένου να τους πείσει ότι είναι όντως ο Οδυσσέας: 

καὶ σῆμα ἀριφραδὲς ἄλλο τι δείξω,

ὄφρα μ᾽ ἐῢ γνῶτον πιστωθῆτόν τ᾽ ἐνὶ θυμῷ,

οὐλήν, τήν ποτέ με σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι

δηλαδή

θα σας δείξω κι ένα άλλο σημάδι που τα λέει όλα:

για να με γνωρίσετε και να βεβαιωθείτε:

την ουλή που κάποτε μου είχε κάνει ένας αγριόχοιρος με το άσπρο δόντι του

Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν μονάχα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν οι σκύλοι, οι οποίοι αναγνωρίζουν κάτι άλλο, συνολικότερο. 

Ξέρουμε το όνομα ενός τέτοιου σκύλου: Λεγόταν Άργος. Τον συναντάμε στην ρ' ραψωδία, και ο Όμηρος του αφιερώνει σχεδόν 40 στίχους, τους στίχους 290-330 περίπου.

σκυλί που κοίτουνταν, τ' αυτιά και το κεφάλι ορθώνει,

ο Άργος, που ο αντρόψυχος Δυσσέας τον είχε θρέψει,

όμως δεν τόνε χάρηκε, γιατ' είχε φύγει εκείνος

στη Τροία τότες την ιερή· σ' άλλους καιρούς οι νέοι

τον παίρνανε, να κυνηγούν λαγούς, ζαρκάδια, γίδια.

Τώρα, π' ο αφέντης έλειπε, τον άφηναν πεσμένο

στην σωριασμένη την κοπριά βοδιών και μουλαριώνε,

που ομπρός στη θύρα απλώνονταν, κι οι παραγιοί αποκείθε

την σήκωναν και κόπριζαν τους κήπους του Οδυσσέα.

Απάνω αυτού κοιτότανε τσιμπουριασμένος ο Άργος.

Και τώρα, άμα μυρίστηκε σιμά τον Οδυσσέα,

γοργοσαλεύει την ουρά, τ' αυτιά του κατεβάζει,

μα πιο κοντά του αφέντη του δεν μπόρειε να ζυγώση.

(...)

Όμως τον Άργο θάνατος μαύρος κι αχνός τον πήρε,

σαν είδε τον αφέντη του, στα είκοσι χρόνια απάνω.

Νομίζω πως είναι εντυπωσιακή η αντίθεση να μη σε αναγνωρίζουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι -παρ' όλο που αναγνωρίζουν πως μοιάζεις με τον εαυτό σου- και να σε αναγνωρίζει ο σκύλος σου, ο οποίος μάλιστα είναι σε τόσο μεγάλη ηλικία, γερασμένος και με το ένα πόδι στον τάφο... 

Διότι είπαμε, οι άνθρωποι περνάνε τα δεδομένα από επεξεργασία και αποκλείουν έτσι μερικές πιθανότητες -πράγμα που συχνά τους οδηγεί σε λάθος πορίσματα. Ενώ οι σκύλοι που δεν το πολυσκέφτονται και δεν το ψειρίζουν το θέμα, φτάνουν πιο εύκολα στο σωστό συμπέρασμα.

Ένα άλλο είδος τέτοιου λανθασμένου ανθρώπινου πορίσματος μας διδάσκει ο Όμηρος στους στίχους  155-165 της π' ραψωδίας. Ο Οδυσσέας είναι στο χοιροστάσιο και συνομιλεί με το γιό του, τον Τηλέμαχο και με τον χοιροβοσκό Εύμαιο. Τόσο ο Εύμαιος όσο και ο Τηλέμαχος έχουν μαύρα μεσάνυχτα σχετικά με το ποιός είναι ο ταλαίπωρος άνθρωπος με τον οποίο συνομιλούν. Κάποια στιγμή ο χοιροβοσκός Εύμαιος φεύγει. Και τότε...

οὐδ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνην 

λῆθεν ἀπὸ σταθμοῖο κιὼν Εὔμαιος ὑφορβός,

ἀλλ᾽ ἥ γε σχεδὸν ἦλθε· δέμας δ᾽ ἤϊκτο γυναικὶ

καλῇ τε μεγάλῃ τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυίῃ.

στῆ δὲ κατ᾽ ἀντίθυρον κλισίης Ὀδυσῆϊ φανεῖσα·

οὐδ᾽ ἄρα Τηλέμαχος ἴδεν ἀντίον οὐδ᾽ ἐνόησεν,         

οὐ γὰρ πω πάντεσσι θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖς,

ἀλλ᾽ Ὀδυσεύς τε κύνες τε ἴδον, καί ῥ᾽ οὐχ ὑλάοντο

κνυζηθμῷ δ᾽ ἑτέρωσε διὰ σταθμοῖο φόβηθεν.

δηλαδή 

Της Αθηνάς δεν ξέφυγεν ο πηγαιμός του ως τόσο,

μόνε κατέβη η θέαινα, πήρε μορφή γυναίκας

ώριας και μεγαλόκορμης, σ' έργα λαμπρά τεχνίτρας,

έξω απ' τη θύρα στάθηκε, και φάνη του Οδυσσέα.

Δεν ένιωσε ο Τηλέμαχος ούτε είδε την Παλλάδα 

(σσ. επειδή αυτός κοιτούσε από την άλλη πλευρά -"ίδεν αντίον"),

γιατί οι θεοί δεν φαίνονται καθάρια στον καθένα·

μα ο Δυσσέας την γνώρισε και τα σκυλιά την είδαν,

και δίχως γαύγισμα έφυγαν βογγώντας μες στα βάθια

της στάνης.

Ως εκ τούτου ο Όμηρος μοιάζει να θέτει ζήτημα ολοκληρωτικής αχρηστίας των ανθρώπων και της αντιληπτικής τους ικανότητας: Σου λέει, οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση  ούτε να αναγνωρίζουν ανθρώπους ούτε να αντιληφθούν την παρουσία των θεών. Κι αυτό συμβαίνει επειδή τα περνάνε από λογικό φίλτρο τα δεδομένα -κι είναι πολύ περήφανοι γι' αυτή τους την ικανότητα- αλλά παραδόξως αυτή η μεγάλη τους ικανότητα τους κάνει να μην αντιλαμβάνονται ούτε ανθρώπους ούτε θεούς. 

Όμως, θα ήμασταν άδικοι αν το γενικεύαμε. Άλλωστε ο ίδιος ο Όμηρος, ακριβώς με τις λέξεις που ακολουθούν το αμέσως προηγούμενο απόσπασμα που διαβάσαμε, δηλώνει με σαφήνεια ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις ανθρώπων, όταν μας λέει πως...

ἡ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ ὀφρύσι νεῦσε· νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεύς

δηλαδή 

η (Αθηνά) έκανε νεύμα με τα φρύδια της και εννόησε το νεύμα ο θεϊκός Οδυσσέας

Κατόπιν των ανωτέρω, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως καλή κι ωραία η αντιληπτική μας ικανότητα, όμως αν θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι τα αντιλαμβανόμαστε όλα, καλό θα ήταν να έχουμε μαζί μας είτε τον Οδυσσέα είτε κανένα σκύλο. 

Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν ζει πια, καλού κακού ας έχουμε σκύλο: είναι ο μόνος αρμόδιος να μας πληροφορήσει αν συνομιλούμε με έναν μεταμφιεσμένο φίλο μας αλλά και αν τυχόν υπάρχει κανένας θεός ή καμιά θεά στην αυλή μας... 

Διότι αν είναι να περιμένουμε από τις δικές μας αντιληπτικές ικανότητες, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα -και δεν το λέω εγώ, ο Όμηρος το λέει...

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΛΑ

Ε, ναι, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να κατεβαίνουμε απροπόνητοι, μεγάλο ματς έρχεται κι αν δεν έχουμε αποκτήσει καλή φυσική κατάσταση, αν δεν έχουν δυναμώσει τα κουτουπιέ μας, θα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεμείνουμε από δυνάμεις στην πιο κρίσιμη στιγμή του ματς. 

Άλλωστε είπαμε, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι 70% φυσική κατάσταση και μόλις 30% πηγαίο ποδοσφαιρικό ταλέντο, οπότε τι να τις κάνω 'γω τις ντρίμπλες και τα ψαλιδάκια... ο σκοπός είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα, όχι να μας θυμούνται με συμπάθεια επειδή παίζαμε μπάλα που πρόσφερε υψηλό θέαμα αλλά τελικά υποβιβαστήκαμε. 

Ως εκ τούτου θεωρώ σωστό το γραφέν επί της εξέδρας, ναι λέω, το θεωρώ εμψυχωτικό και δηλωτικό της παλιάς ποδοσφαιρικής πρακτικής που διδάσκει πως ή η μπάλα θα περάσει ή ο αντίπαλος... απαγορεύεται όμως να περάσουν και οι δύο". 

Καλός κι άγιος ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου, όμως ο ρομαντισμός δεν αρκεί για να φέρει τα πρωταθλήματα, κύριοι!

ΤΕΜΡΟΚ

Επειδή υπάρχουν και σινεφίλ αναγνώστες αυτού του ευλογίου, είπα να τους φτιάξω προτείνοντας το θρυλικό Themroc. 

Μια ταινία από εκείνο το είδος ταινιών που δεν αρκούνται στο να θέσουν προβληματισμούς αλλά το πάνε παραπέρα, προτείνοντας (στα ίσια) κάποια λύση (ή κάποιο όραμα ή κάτι συγκεκριμένο αλλά εφαρμόσιμο τελοσπάντων). Ούτοπία - ξεουτοπία, μικρή σημασία έχει.

Το βρήκα ελαύθερα προσβάσιμο στο youtube, οπότε δώσε κλώτσο να γυρίσει και...

Μέρος 1

Μέρος 2

Μέρος 3 

Μέρος 4

Μέρος 5

Μέρος 6

Μέρος 7

Μέρος 8

Για τους μη-γλωσσομαθείς αναγνώστες, να τονίσω πως δεν χρειάζεται να ψάξουν για να βρουν τους  ελληνικούς υπότιτλους της ταινίας, υπό την έννοια πως οι διάλογοι της ταινίας είναι γραμμένοι σε μια σπάνια πρωτο-γλώσσα η οποία -δυστυχώς- δεν περιέχεται σε κανένα λεξικό, πλην όμως -ευτυχώς- πρόκειται για μια γλώσσα απολύτως κατανοητή στον καθένα, ανεξαρτήτως της γλωσσικής του επάρκειας. 

ΒΡΟΧΗ

Τρεις μέρες βρέχει τώρα και μου 'χουν σπάσει τα νεύρα.

Δεν έχω που να κάτσω από κάτω.

Ούτε ένα παγκάκι δεν υπάρχει να κάτσω...

Πού να κάτσω? 

Είναι όλα πιασμένα!

Δεν έχω ούτε ένα γκασμά να σκάψω το λάκκο μου...

Γαμώ την κοινωνία μου, θα πάω ν' ανέβω σ' ένα βουνό

και θα σας βλέπω όλους από ψηλά.

Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας.

αλλά δεν θα σας έχω ανάγκη.

Γιατί είμαι ο Χουλκ!

Βροχεροί στίχοι από βροχερό τραγούδι, σκέτος προφητικά πολυσύνθετος αντικατοπτρισμός του τρέχοντος μετεωρολογικο-πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικού status quo.

Βριλησσιακές πεζοδρομιακότητες

Τα Βριλήσσια είναι πανέμορφα. Συνδυάζοντας το φυσικό κάλλος και τη σύγχρονη ρυμοτομία, χαρίζουν στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς τόσο στον μόνιμο κάτοικο όσο και στον επισκέπτη.

Ακόμα περισσότερο όμως, τα Βριλήσσια ενδεικνύονται για άτομα με προβλήματα όρασης! 

Ναι φίλε αναγνώστη. 

Τα άτομα με προβλήματα όρασης, κάθε φορά που περιδιαβαίνουν τα Βριλήσσια ζουν στιγμές δημιουργικής περιπέτειας αξέχαστης για μια ζωή.

Η παρακάτω συλλογή χαρακτηριστικών εικόνων κυκλοφορεί στο facebook εδώ και αρκετό καιρό, προκαλώντας ρίγη θαυμασμού και χαράς σε όποιον την βλέπει.

Ε, είπα κι εγώ να εμπλουτίσω την παραπάνω Βριλησσιακή συλλογή εικόνων, προσφέροντας το κατιτίς μου. Τίτλος της παρακάτω διπλής εικόνος θα ημπορούσε να είναι "Που να παρκάρετε τη μηχανή σας προκειμένου να χαρίσετε αξέχαστες στιγμές σε άτομα με προβλήματα όρασης", ωστόσο εξίσου καλά ο τίτλος θα ημπορούσε να είναι "Το τέλος κάθε σωστής διαδρομής οφείλει να είναι ένας θάμνος".

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ

Βάδιζα που λες αμέριμνος γιατρέ μου και ξαφνικά το είδα μπρος μου.

Αυτό που δεν ξέρω είναι αν βγήκε από το βίντεο κλαμπ ή από τον γειτονικό ναό 

(μεταξύ μας, το δεύτερο μου φαίνεται πιθανότερο). 

Πετάχτηκε ξαφνικά που λες μπροστά μου και...

Α, ρε και να 'χα πιει τίποτα, δεν θα το γλίτωνα το έμφραγμα...

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ