Εποχιακόν διαχρονικώς επίκαιρον

Είπαμε: Αύγουστος είναι ακόμα. Οκέϋ.

Τα μπάνια του λαού.

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -20

Η φράση "έσσεται ήμαρ" είναι μια ομηρική φράση. Την πρωτοσυναντάμε στην Ιλιάδα.

ἔσσεται ἦμαρ ὅτ' ἄν ποτ' ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ
λέει ο ηγέτης των Αχαιών, ο Αγαμέμνων, στο Δ 164 της Ιλιάδας,

ἔσσεται ἦμαρ ὅτ' ἄν ποτ' ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ
συμφωνεί και ο ηγέτης των Τρώων, ο Έκτωρ, στο Ζ 448 της Ιλιάδας.

Δηλαδή, "θα έρθει η μέρα κατά την οποία θα χαθεί το ιερόν Ίλιον".

Το νόημα είναι τόσο σαφές που δεν θα είχαμε τι να σχολιάσουμε.
Το μόνο άξιο σχολιασμού είναι το ότι η ίδια ακριβώς φράση εμφανίζεται να βγαίνει από το στόμα αμφότερων των εμπολέμων. Τόσο ο μελλοντικός νικητής όσο και ο μελλοντικός ηττημένος πετάνε ένα "έσσεται ήμαρ".

Ίσως από αυτό μπορούμε να αντλήσουμε ένα επίκαιρο δίδαγμα, δοθέντος ότι στις μέρες μας -που συμπτωματικά είναι μέρες συγκρούσεων- αρκετοί γύρω μας (συνήθως ναζιστόφρονες) έχουν κάνει τη φράση "έσσεται ήμαρ" μέρος του καθημερινού τους λεξιλογίου και της καθημερινής τους εθνικότροπης προπαγάνδας.

Ίσως δηλαδή θα ήταν καλό να αρχίσει να τίθεται προς αυτούς ένα ερώτημα του στυλ

"Ωραία, σύμφωνοι, έσσεται ήμαρ. Εσύ ως τι μας το λες όμως? Ως Αγαμέμνων ή ως Έκτωρ? Είναι σίγουρο άραγε το ότι θα είσαι χαρούμενος όταν έρθει αυτό το ήμαρ? Με λίγα λόγια, όταν θα έρθει το πολυπόθητο ήμαρ, είναι άραγε σίγουρο ότι θα είμαστε αυτοί που θα γελάμε και δεν θα είμαστε εμείς αυτοί που θα κλαίμε?"

Ναι, καλέ μου αναγνώστη. Να τα ρωτάς αυτά τα πράγματα. Είναι βασικά.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΤΑ

Η χτεσινή μέρα ήταν μια σημαντική μέρα.

Η σημαντικότητα της χτεσινής μέρας, έχει να κάνει με το εξής μείζον πολιτικό γεγονός:

Την ίδρυση τάσης με το όνομα «Σοσιαλιστική Τάση» του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσαν σε Συνέντευξη Τύπου σε κεντρικό ξενοδοχείο οι τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής, Αλέξης Μητρόπουλος, Γιάννης Μιχελογιαννάκης, Δημήτρης Τσουκαλάς και οι Τάσος Βούτσας, Χρήστος Κλαδευτήρας, Αντώνης Κοτσακάς, Έφη Κωτσάκη, Στάθης Πανταζής, Αδάμ Στάμος, Ράνια Σταυροπούλου, Κώστας Τσουκαλάς και Κώστας Χρυσόγονος
(βλέπε περισσότερα στο left.gr)

Στη διάρκεια λοιπό αυτής της συνέντευξης τύπου, πήρε το λόγο και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μιχελογιαννάκης. 

Συμπαθέστατος πασοκογενής Κρης βουλευτής.

Η ομιλία του, λοιπόν, ήτο αναμφιβόλως αποκαλυπτική του τι μας περιμένει, τι άλλα σκληρά χτυπήματα μας επιφυλάσσει η μοίρα. 

Ας παραθέσω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από τη χτεσινή ομιλία του βουλευτού Γιάννη Μιχελογιαννάκη -ένα απόσπασμα-ύμνο προς τη σημαντικότητα της χτεσινής μέρας: 

Κυρίες και κύριοι, 

Δεν είναι τυχαία η ημέρα γέννησης της Σοσιαλιστικής Τάσης. Γεννιέται μια ημέρα που : 

• Είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία της Ελλάδας. Σαν σήμερα κερδίσαμε την Μάχη των Πλαταιών υπό των Παυσανία, το 497 πχ.

• Διεκδικούμε τον Διεθνισμό με ταυτότητα τον εξελληνισμό του. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Κομφούκιος, το 551 πχ, εξελληνισμένη προσωπικότητα.

• Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πέρασε από εμάς ο διαφωτισμός και η αναγέννηση αλλά παλεύουμε για αυτά σε θέματα παιδείας. Σαν σήμερα το 1577 πεθαίνει ο Ιταλός ζωγράφος Τιτσιάνο (Βετσέλι), πατέρας της αναγέννησης.

• Διεκδικούμε τα δικαιώματα μας. Σαν σήμερα το 1789 η Γαλλική Εθνοσυνέλευσή υιοθετεί την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου. Όπως επίσης σαν σήμερα το 1660, λόγω σύγκρουσης με τον βασιλιά, καίγονται στο Λονδίνο τα βιβλία του φιλοσόφου John Milton. 

• Είμαστε υπέρ του φιλελληνισμού. Σαν σήμερα το 1813 χάνει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το δεξί του χέρι.

• Είμαστε φιλειρηνικοί. Σαν σήμερα το 1949 πέφτει ο Γράμμος και έχουμε το τέλος του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.

• Είμαστε πραγματικοί αναλυτές της Ιστορίας. Δεν υπήρξε συνωστισμός, σαν σήμερα το 1922 τα τελευταία ελληνικά τμήματα εγκαταλείπουν την Σμύρνη. 

• Είμαστε διεκδικητικοί. Σαν σήμερα το 1952 η Γερμανία πληρώνει 3 δις γερμανικά μάρκα, πολεμικές αποζημιώσεις στο Ισραήλ. Όπως επίσης σαν σήμερα το 1994, το καθεστώς Ντεκτάς ανακαλεί την ομοσπονδιακή λύση του Κυπριακού. 

• Είμαστε υπέρ της πατριωτικής αριστεράς και θεωρούμε κορύφωση ιστορική το ΕΛΑΣ. Σαν σήμερα το 1905, γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης. 

• Σεβόμαστε την Ορθοδοξία. Σήμερα ανήμερα του Αγίου Φανουρίου, παραδοσιακά, φτιάχνουμε Φανουρόπιτα ως ευχαριστήριά προσφορά προς τον Άγιο και ως ένα είδος προληπτικής αίτησης βοήθειας για μελλοντικές απώλειες. 

Εμείς κυρίες και κύριοι θα προσπαθήσουμε να προφυλάξουμε το ΣΥΡΙΖΑ από μελλοντικές απώλειες, γιατί πάθαμε και μάθαμε.

ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΣ

Είμαι υπερήφανος για τα σχέδια της κυβερνήσεως και απολαμβάνω τη θερινή ραστώνη μου, ωστόσο θέλω ν' αλλάξω αίμα και σάρκα -και χώρα και πλανήτη μη σου πω.

Ν' αλλάξει αίμα, ν αλλάξει σάρκα.
Ιδού τι θέλει.

Μικρούτσικος, Θωμαϊδης, Χρ. Λιοντάκης,
Ν' αλλάξει αίμα

Αύγουστος

Υπάρχει κάτι διφορούμενο... ή εγώ το νομίζω?

Βέβαια, για να το ξεκαθαρίζουμε εξαρχής, τα γκέϊ στοιχεία στο έργο του Μάρκου Βαμβακάρη είναι απλώς ανύπαρκτα -για λόγους που δε χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση: Βαρύς, μάγκας κι ασήκωτος ο Μάρκος, δεν είχε σχέση με τέτοια κόλπα.

Ο προσεκτικός μελετητής, ωστόσο, θα μπορούσε να κάνει μια ιδιαίτερη αναφορά στο τραγούδι "Ο αραμπατζής".

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό χασάπικο του Μάρκου, ηχογραφημένο το 1934, με τον ίδιο το Μάρκο να παίζει μπουζούκι και να τραγουδάει, ενώ τον συνοδεύουν ο Σκαρβέλης (ή Παστουρμάς)  στην κιθάρα και ο Μπάτης στο μπαγλαμά.

Το στοιχείο που θα προβληματίσει τον μελετητή είναι, βέβαια, οι στίχοι του τραγουδιού.

Όχι τόσο για το περιεχόμενό τους (όμορφοι ερωτικοί στίχοι που απευθύνονται σε έναν αραμπατζή, δηλαδή σε έναν οδηγό αραμπά), όσο για την επιλογή του Μάρκου να ερμηνεύσει ντε και καλά ο ίδιος ένα τραγούδι με τους συγκεκριμένους στίχους. Το αξιοπερίεργο και το αταίριαστο, δηλαδή, είναι το ότι το τραγούδι δεν είχε γυναίκα ερμηνεύτρια.

Το άσμα ξεκινά θέτοντας τον αναγνώστη μπροστά στην εικόνα ενός όμορφου αραμπατζή με περήφανα κάτασπρα άλογα να οδηγούν τον αραμπά του, και ο τραγουδιστής, ο Μάρκος εν προκειμένω, τραγουδά την εξής πονεμένη εισαγωγική επίκληση-διατύπωση:

Τα τσίλικά σου τ’ άλογα λεβέντη αραμπατζή μου
κάθε πρωί που θα τα ιδώ μου κάβουν τη ζωή μου.

Και, σταδιακά και βαθμιαία, ο πόνος και ο πόθος γίνονται φανερά παρόντες και κλιμακώνονται. Βέβαια, είμαστε ακόμα στο στάδιο όπου οι διατυπώσεις είναι διφορούμενες. Για παράδειγμα, τι εντυπωσιάζει τον τραγουδιστή? Τα "τσίλικα" άλογα του αραμπά ή ο ίδιος ο αραμπατζής?

Πάντα σε συλλογίζουμαι ντερβίση αμαξά μου
είσαι κουρνάζος μάγκα μου σ’ έβαλα στην καρδιά μου

Και ενώ αυτό το "σ' έβαλα στην καρδιά μου" θα μπορούσε απλά να σηματοδοτεί την ύπαρξη  μιας κάποιας συμπάθειας ή απλώς την ύπαρξη ενός θαυμασμού για την ποιότητα των τσίλικων αλόγων του αραμπά... έρχεται εν συνεχεία μια καταιγιστική ροή συναισθημάτων που βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

Πάντα εσένα θ’ αγαπώ κι εσύ να με θυμάσαι
γιατί για σε θα τρελαθώ πρέπει να με λυπάσαι

Και το όλο ζήτημα φτάνει σ' ένα γλυκό κρεσέντο, με τον εξής στίχο-προτροπή προς τον "κουρνάζο" αραμπατζή:

Και καρτερώ κάθε πρωί λεβέντη να περάσεις
κουρνάζε μου αραμπατζή κι εσύ μη με ξεχάσεις

Δεν ξέρω. Την πρώτη φορά που το είχα ακούσει ήταν από τη φωνή του Δημητριανάκη, σ' εκείνη την θεσπέσια επανεκτέλεση στα θρυλικά Μπλε Παράθυρα της Ρεμπέτικης Κομπανίας.

Το είχα ψάξει και είχα βρει την πρώτη εκτέλεση με τον Μάρκο.

Αργότερα, έμαθα πως πολύύύύ μετά την πρώτη εκτέλεση με τον Μάρκο, υπήρξε -επιτέλους- και μια εκτέλεση όπου το τραγουδά -να πάρει η ευχή, που λένε- και μια γυναίκα. Η Πόλυ Πάνου.

Η εκτέλεση με τον Μάρκο:


Και η εκτέλεση με την Πόλυ Πάνου:


Κατά τη γνώμη μου, η εκτέλεση με το Μάρκο (και με τον Δημητριανάκη, έστω) σαφώς είναι ανώτερη. Πρόκειται σαφώς περί τραγουδιού γραμμένου για αντρική φωνή.

Πατρίδα

Δεν περιγράφω άλλο!!!

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Μια προσεκτική ματιά στην εικόνα, 

αποκαλύπτει ότι τουλάχιστον τέσσερις συνάνθρωποί μας 

περιμένουν ακόμα την ανάπτυξη... 

Πρόκειται για μια διαπίστωση που αποδεικνύει ότι ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι 

διαθέτοντες την αρετή της υπομονής. 

Άξιοι!!!

ΠΑΓΑΝΟ-ΛΑΪΚΑ ΙΙ

"Χριστούγεννα, Χριτούεννα ευτυχισμένα δε γίνονται αγάπη μου χωρίς εσένα" τραγούδησε η Βανδή, "Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα" τραγούδησε κάποτε ο νεαρός Νταλάρας, "Ήταν άνοιξη και Πάσχα, τα κρινάκια ανθίζανε, κι όσοι δε γιορτάζαν μόνοι ζούσανε κι ελπίζανε" τραγούδησε κάποτε ο Παντελής Θαλασσινός και ο κατάλογος δεν έχει τέλος -ιδίως αν βάλουμε μέσα στον κατάλογο και τα δημοτικά τραγούδια και τα κλαρίνα κλπ.

Και για τις δικές μας τις γιορτές ούτε ένα τόσο δα σουξεδάκι.
Άδικο δεν είναι?

Ε, αυτή η αδικία, αυτή η έλλειψη, πρέπει να διορθωθεί, νομίζω. Τα σουξεδάκια μπορούν και πρέπει να δημιουργηθούν.

Ιδού ένα μάλλον ευφυές στιχουργικό δημιούργημα προορισμένο για σουξεδάκι, βγαλμένο και εμπνευσμένο -βεβαίως- όχι από το παρόν (μην έχουμε καμιά παρεξήγηση) αλλά από το απώτατο παρελθόν και -ίσως- από το μέλλον.

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Χτυπά η καρδούλα μου σαν το μηχάνημα στο εργοστάσιο
Κι όπως βαδίζω σιωπηλός σκέφτομαι εσένα.
Χοροί, τραγούδια. Όλοι γιορτάζουν το ηλιοστάσιο
Κι εγώ βαδίζω με τα μάτια δακρυσμένα.
Ηλιοστάσιο χωρίς εσένα...

(Ρεφρέν)
Κι ο ιερέας ετοιμαζόταν να τελέσει τη θυσία
Μα η δική μου καρδιά καιγόταν απ' τη δική σου αχαριστία
Που δε με πρόσεξες, που δε με ένιωσες, που δεν έδωσες καν σημασία
Σε όλα όσα σου πρόσφερα 
Και σε κάθε μου θυσία...

Θόλωνε η σκέψη κι εγώ με κόπο την ξεθόλωνα
Τριγύρω γέλια και χαρές κι εγώ πονούσα.
Ψιθυριστά μια δέηση κάνω στον Απόλλωνα
Θεέ μου ας γινόταν μια στιγμή να την ξεχνούσα...
Ηλιοστάσιο και σε ζητούσα...

(Ρεφρέν)
Κι ο ιερέας ετοιμαζόταν να τελέσει τη θυσία
Μα η δική μου καρδιά καιγόταν απ' τη δική σου αχαριστία
Που δε με πρόσεξες, που δε με ένιωσες, που δεν έδωσες καν σημασία
Σε όλα όσα σου πρόσφερα 
Και σε κάθε μου θυσία...

ΚΑΝ' ΤΟ ΣΩΣΤΑ

Περνούσαμε λοιπόν χτες τ' απόγευμα από το σταθμό του Θησείου και άξαφνα βλέπω μαζεμένους κάτι ανθρώπους με τις κορδελίτσες τους και μ' όλα τα κομφόρ:  ένα πάλλευκο αγαλματάκι από κείνα που πουλάνε τα μαγαζιά με σουβενίρ στο Μοναστηράκι, ένα καραβάκι κι ένα πέπλο, μια τετράδα Πόντιων που χόρευαν πυρρίχιο, και διαρκούντος του πυρριχίου άξαφνα ανακάλυψα πως υπάρχει κρυμμένη αλήθεια κι ομορφιά σ' εκείνο το παλιό (προ εικοσαετίας, παρακαλώ) τραγουδάκι των Πανξ Ρομάνα που λέει και λέγεται "Κάν' το σωστά".

Καν' το σωστά, αλλιώς μην το κάνεις καθόλου. 

ΠΑΓΑΝΟ-ΛΑΪΚΑ

Υπάρχει μια απορία που την είχα από μικρός: 

Για ποιό λόγο υφίσταται είδος μουσικής με τη γενική ταμπέλα pagan rock, ας πούμε, ενώ έχει μείνει ανεκμετάλλευτος ο εκφραστικός πλούτος του λαϊκού μας τραγουδιού, του οποίου το εκφραστικό μεγαλείο και το μεγαλειώδες μπουζούκι αφήνεται σε χριστιανικά χέρια τα οποία παράγουν στίχους όπως "βοήθα Παναγιά μου και μη χειρότερα" ή και "Άγιε μου Σώστη σώσε με, τον αγαπάω νιώσε με" ή και το "μπρος στην εκκλησιά μια ακόμα μαχαιριά θέλεις να μου δώσεις" ή αν θες "Θεέ μου μεγαλοδύναμε που'σαι ψηλά κει πάνω ρίξε λιγάκι τουμπεκί στο ναργιλέ μου απάνω" ή και το "Άντε στου παράδεισου την πόρτα κάποιος φύτεψε δυο χόρτα κι όσο πάνε και φουντώνουν κι οι αγγέλοι ξεφαντώνουν" και γενικώς τέτοιου είδους αναφορές που συμβάλλουν στη γενικότερη χριστιανοτροπία του πληθυσμού, τη στιγμή που είναι πασίδηλο το ότι ο διονυσιασμός που εμπεριέχεται τόσο μέσα στην τελετουργική μυσταγωγία του σκυλάδικου όσο και ευρύτερα μέσα στο λαϊκό τραγούδι, σαφώς έχει παγανιστικές ρίζες. 

Λέω δηλαδή ότι η απορία μου είναι η εξής: 

Πως γίνεται κάτι -εν προκειμένω το λαϊκό τραγούδι- να έχει παγανιστικές ρίζες αλλά να μην παράγει παγανιστικούς καρπούς, ήτοι παγανιστικά σουξέ? 

Βεβαίως, κάθε καλός κηπουρός θα απαντήσει πως το φαινόμενο λέγεται "εμβολιασμός". Μπόλιασμα, που λένε. Οικειοποίηση από τους νικητές των συνηθειών που είχαν οι ηττημένοι, θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος. 

Εγώ όμως λέω πως ίίίίσως θα ήταν εφικτή μια εκτροπή και επαν-οικειοποίηση του όλου πράγματος. 

Δεν είμαι δα και ειδικός. Απλώς μια γνώμη ρίχνω πάνω στο τραπέζι του μπλογκ μου. 

Και για να ενισχύσω τη γνώμη μου, θέτω προς προβληματισμό τους εξής λαϊκούς σουξεδιάρικους στίχους ενός τραγουδιού που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο

ΝΑ ΤΑ ΒΡΑΣΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΣΟΥ

Να τα βράσω τα λεφτά σου, να τα βράσω και τα πλούτη

Άμα στη ζωή ετούτη είν' αυτά τα ιδανικά σου

Αντί να κοιτάς της φύσης

Τα ιερά μυστήρια

Εσύ ψάχνεις να επενδύσεις

Στα χρηματιστήρια.

Και μου ανησυχείς ας πούμε

Πως θα πάει η επένδυσή σου.

Βρε έλα εδώ να λικνιστούμε

Στους ρυθμούς του Διονύσου!

Να τα βράσω τα λεφτά σου, να τα βράσω και τα πλούτη

Άμα στη ζωή ετούτη είν' αυτά τα ιδανικά σου

Μην ανησυχείς για μένα

Και τις άδειες τσέπες μου.

Το να γίνω σαν εσένα

Θα 'ταν δείγμα ξεπεσμού.

Κονομάς τόσες χιλιάδες

Στο μανίκι κρύβεις άσσους

Μα δε σε ξέρουν οι Δρυάδες

Και τα πνεύματα του δάσους...

Να τα βράσω τα λεφτά σου, να τα βράσω και τα πλούτη

Άμα στη ζωή ετούτη είν' αυτά τα ιδανικά σου

Λέω από καιρού εις καιρόν να παραθέτω μερικούς τέτοιους στίχους, μπας και δημιουργηθεί ρεύμα, τάση κλπ κλπ.

Ντύσου πρόχειρα

Τι να σε πω, αναγνώστα μου, 

είναι αλήθεια ότι -μα το πνεύμα της κεφαλής του κυνός!-

δεν περίμενα πως θα ημπορούσε κάποτε να υπάρξει
επίδραση του Στέφανου Κορκολή 

στο αντιφασιστικό κίνημα.

Ως εκ τούτου, μου προξένησε περίεργη έκπληξη 

το κάτωθι, έτσι όπως διέβαινα το σκοπευτήριο:

Τελικά στις φτωχογειτονιές μπορεί κανείς να συναντήσει 

ζόρικους συνδυασμούς ρευμάτων σκέψεως...

Στης Παναγιάς την αμμουδιά

Πρώτα με την Ωχρά Σπειροχαίτη

και ύστερα η πρωτότυπη έκδοση, με τη Ρίτα Αμπατζή

Παναγία του φορου

Τι να πεις και τι να μολογήσεις δηλαδή αναγνωσταρά μου... 

Παναγία του φόρου, λέει.

Από Σεπτέμβρη έρχονται φόροι σου λέω...

Θα γιορτάζει κάθε μέρα σου λέω...

... όλοι στα τέσσερα λοιπόν!
(Βλέπε σχετικό θέμα)

Να είμαστε έτοιμοι για τη γιορτή της!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ...

Αιτίες για να τους πάρουμε στο κυνήγι, υπάρχουν πολλές.

Αφορμές? 

Περισσότερες. 

Το αν θα αρκεστούμε να καθόμαστε και να κλαίμε τους νεκρούς μας, παίζεται. 

Όπως και να'χει, θεωρώ δεδομένο το ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η έκφραση αηδίας και αποτροπιασμού δεν αρκεί.

Αντιγράφω από το news247.

Τραγικό θάνατο βρήκε ένας 18χρονος, ο οποίος κατά τη διάρκεια ελέγχου εισιτηρίων σε τρόλεϊ πήδηξε έξω από αυτό και σκοτώθηκε.

Σύμφωνα με τον Αντέννα, ο νεαρός επέβαινε σε τρόλεϊ με προορισμό το Περιστέρι. Στις 11 περίπου χτες το βράδυ μπήκε ελεγκτής από στάση επί της λεωφορου Παναγή Τσαλδάρη στο Περιστέρι, ο νεαρός δεν είχε εισιτήριο, και σύμφωνα με μαρτυρίες, πάτησε το μπουτόν ασφαλείας και πετάχτηκε έξω από το τρόλεϊ ενώ ήταν εν κινήσει.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα στο κράσπεδο.

O νεαρός χτύπησε σοβαρά στο κεφάλι και μεταφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο Αγία Όλγα και στη συνέχεια στο Γενικό Κρατικό, όπου και υπέκυψε στα τραύματά του στις 6 το πρωί της Τετάρτης. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζεται και το ενδεχόμενο ο νεαρός συνεπλάκη με τον ελεγκτή, καθώς μαρτυρίες αναφέρουν πως τσακώθηκε με τον ελεγκτή και κάτω από ομιχλώδεις συνθήκες ο νεαρός σπρώχτηκε έξω από το μέσο μεταφοράς.

Σύμφωνα πάντως με το πρόεδρο εργαζομένων στα τρόλεϊ ο οποίος μίλησε στο πρωινό του Αντέννα,  ο ελεγκτής μόλις κατάλαβε ότι ο νεαρός δεν είχε εισιτήριο του είπε να περιμένει μέχρι την τελευταία στάση της διαδρομής του λεωφορείου για να του επιβάλει το πρόστιμο.

Ο οδηγός και ο ελεγκτής κρατούνται, ενώ η Αστυνομία εξετάζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε το περιστατικό.

Ινδιάνικα

Είναι προφανές πως το κάλεσμα είναι κάλεσμα δια-φυλετικής ενότητας 

και ουχί κάλεσμα σεχταρισμού.

Βεβαίως, δεν εκλαμβάνεται έτσι απ' όλους.

Υπάρχουν και διαφορές στρατηγικού σχεδιασμού.

Ομίχλη, "Punks Απάτσι", 

όπου εμπεριέχεται και ο φοβερός και τρομερός στίχος

"είμαστε φυλή άγριων Ινδιάνων

εμείς μονάχα μείναμε στη χώρα των ρουφιάνων"

ΑΧ, Η ΑΓΑΠΗ...

Ναι μάγκα μου. 

Η αγάπη είναι το ζητούμενο των ημερών μας. 

Η αγάπη. 

Η αγάπη που έχει χαθεί στις μέρες μας.

Η αγάπη λέω. 

Η αγάπη που 

-μεταχειριζόμενοι κόλπα περίεργα-

μας την έχουν κλέψει.

Αχ, η αγάπη...

Η αγάπη: Η υπέρτατη απαίτηση των ημερών μας!

Aradia, Ηρωδιάς κλπ κλπ

In 1899, the American folklorist Charles Leland published "Aradia, or the Gospel of the Witches", a book which he claimed was the religious text belonging to a group of Tuscan witches who venerated Diana as the Queen of the Witches. He also claimed that he had been given the book by a Tuscan woman named Maddalena, although historians such as Ronald Hutton have disputed the truth of these such claims.

Aradia, or the Gospel of the Witches began with the tale of Aradia's birth to Diana and Lucifer, who is described as "the god of the Sun and of the Moon, the god of Light (Splendour), who was so proud of his beauty, and who for his pride was driven from Paradise". Diana instructed Aradia to "go to earth below / To be a teacher unto women and men / Who fain would study witchcraft". When Aradia descended, she became the first of all witches, and promised her students that "ye shall all be freed from slavery, / And so ye shall be free in everything".

Aradia was described as having continuing power to affect the world after she returned to the sphere of Diana. For example, in "A Spell to Win Love", the "Invocation to Diana" asked Diana to send her daughter Aradia to perform the magic. Leland's Aradia had a chapter containing folklore about the night assembly or banquet titled, "The Sabbat: Tregunda or Witch Meeting," which involved Diana.Leland commented in the Appendix, "I also believe that in this Gospel of the Witches we have a trustworthy outline at least of the doctrine and rites observed at these meetings [the witches' Sabbat]. They adored forbidden deities and practised forbidden deeds, inspired as much by rebellion against Society as by their own passions."
Leland speculated that this folklore ultimately had roots in ancient Etruscan mythology.
Leland also equated Aradia with Herodias, explaining his speculation that Herodias was actually Lilith. 

Και λοιπά και λοιπά και λοιπά λέει η wikipedia για το ζήτημα (ή για το πρόσωπο, ίσως) της Aradia, η οποία φαίνεται πως απασχολεί κάμποσους (μάλλον όχι λίγους - αλλά το ποσοτικό μέρος του πράγματος μόνο να το υποθέσω μπορώ) συνανθρώπους μας στη νότια Ευρώπη, δεδομένου πως η wikipedia συνεχίζοντας λέει ότι:

Aradia has become an important figure in Wicca as well as some other forms of Neo-Paganism. Some Wiccan traditions use the name "Aradia" as one of the names of the Great Goddess, Moon Goddess or "Queen of the Witches". Portions of Leland's text influenced the Gardnerian Book of Shadows, especially the Charge of the Goddess.Alex Sanders invoked Aradia as a Moon Goddess in the 1960s. Janet and Stewart Farrar used the name in their Eight Sabbats for Witches and The Witches Way. Aradia was invoked in spellcraft in Z. Budapest's The Holy Book of Women's Mysteries. An entire website, the Goddess Aradia and Related Subjects, is devoted to Aradia as a Wiccan goddess and a powerful spirit in Italian folklore.
Aradia is a central figure in Stregheria, an "ethnic Italian" form of Wicca introduced by Raven Grimassi in the 1980s.

Και λοιπά και λοιπά και λοιπά, για ένα ζήτημα που -όπως είπαμε- δείχνει να απασχολεί κάμποσους συνανθρώπους μας στη νότια Ευρώπη.

Στα πλαίσια λοιπόν ενός γενικευμένου "ασμπέτε" που έλεγε και μια παλιά ελληνική ταινία, θέτω εδώ τον σύνδεσμο προς το λεγόμενο "ευαγγέλιο της Αράντια" (διαισθητικά -ή κάπως έτσι- υποθέτω ότι η ορθή προφορά ΔΕΝ είναι "αράντια", αλλά τέλος πάντων), έτσι, για να' χεις κάτι εξωτικό να διαβάζεις τις ζεστές Αυγουστιάτικες ώρες, ω, ευγενέστατε αναγνώστα.
Στα αγγλικά βέβαια -λινκάκι με ελληνική απόδοση δεν βρήκα.

http://www.sacred-texts.com/pag/aradia/ara03.htm

Κι αν με ρωτήσεις "είναι σοβαρά πράματα αυτά?" θα σου απαντήσω πως όλα όσα μας περιβάλλουν (συμπεριλαμβανομένων των ιδεών που ίπτανται γύρω μας) σοβαρά είναι και χρήζουν της προσοχής μας -ειδικά εάν και εφόσον επηρεάζουν εμάς ή τους συνανθρώπους μας.

Όλη η Ελλάδα τον αναμένει αναμμένη!!!

RAISE THE KNOWLEDGE

Τώρα eternal λέει ή internal λέει?

Αι γνώμαι διίστανται, με αποκορύφωμα αυτήν εδώ την κουβεντούλα όπου ο ερωτών ερωτά τον πλέον αρμόδιο: "In your song “Raise the Knowledge,” you sing, “Revolution is eternal.” Do people still feel that, or are we too apathetic?" και ο πλέον αρμόδιος, μη-καταλαβαίνοντας την ερώτηση, απαντών απαντά "Well, what do you mean “still”? That’s a new message. I had to say that. The word revolution cycled around our songs quite a bit, and I found a lot of fans think of it as an act of political violence. Revolution is internal process that you are responsible for yourself. It starts in your backyard when you educate your neighbor. That’s the chain of events. It doesn’t start with throwing bricks".

Άντε βγάλε άκρη, δηλαδή
-αν και προσωπικά προτιμώ το eternal.
Το βρίσκω πιο ποιητικό.

Αυτά.

Gogol Bordello, "Raise the Knowledge"

ΝΑ ΠΑΜΕ!!!

Που να πρωτο-πάμε, δηλαδή...  Οι ομορφιές της ελληνικής επαρχίας είναι τόσες πολλές...

Ίσως πρώτα αξίζει να πάμε στο Βελημάχι Γορτυνίας...

Και μετά χαλαρά ανεβαίνουμε στα πολλά υποσχόμενα Γιάννενα...

Εδώ που τα λέμε, παλιότερα είχα γράψει ένα όμορφο ποίημα. Κλικ εδώ.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΘΑ ΗΤΑΝ...

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΓΛΩΣΣΟΜΑΘΕΙΑΣ

Όταν ο άνθρωπας κατέχει 4-5 ξένες γλώσσες (και παραπάνω μη σου πω), τότε η επαγγελματική του φιλοδοξία για διεθνή απεύθυνση, είναι παιχνιδάκι...

Καταγγέλλω το εκπαιδευτικό σύστημα!!!

Καταγγέλλω το εκπαιδευτικό σύστημα, καταγγέλλω το ελληνικό σχολείο. 

Τα καταγγέλλω επειδή όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντες ολβιότητας, αλλά, τουναντίον, αποτελούν γενεσιουργές αιτίες πνευματικής μιζέριας. 

Διότι δεν πάει άλλο, καλέ μου αναγνώστη. 

Εν αρχή ήταν το σύνθημα "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς". 

Το άκουσαν κάτι γενικώς επαναστατημένοι, τους άρεσε, κι άρχισαν εν χορώ: "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς".  

Το άκουσε εκείνος ο ανεκδιήγητος βουλευτής Μεσσηνίας του ναζιστικού κόμματος, τσαντίστηκε και θεώρησε πρέπον να ανατρέψει τα γεωλογικά δεδομένα της χώρας: 

"Στο Βίτσι και στο Γράμμο σας θάψαμε στην άμμο" βροντοφώναξε, αποδεικνύοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στάθηκε ανίκανο να του μάθει το βασικό: Ότι, δηλαδή, τόσο στο Βίτσι όσο και στο Γράμμο, η άμμος σπανίζει -έως και απουσιάζει, μη σου πω. 

Ε, ναι ρε ταραμά, που τη βρήκατε την άμμο στο Βίτσι και στο Γράμμο? 

Τέτοια σας μάθαιναν στο σχολείο? Ότι το Βίτσι και ο Γράμμος είναι αμμουδερές παραλίες? 

Να χέσω το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή! 

Τον άκουσαν κάτι ανεκδιήγητοι κομμουνιστοτραφείς, και σου λέει "μικρό και σύντομο είναι το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς. Χρειάζεται επέκταση". 

Και καθήσανε και σκάρωσαν αυτή την μακροσκελέστερη εκδοχή του συνθήματος: 

Να χέσω το εκπαιδευτικό σύστημα, δηλαδή! 

Διότι δύο πιθανότητες υπάρχουν: Είτε οι καθηγητές δεν είναι σε θέση να διδάξουν, είτε το σύστημα οδηγεί του μαθητές να μη θέλουν να διδαχτούν. 

Τι να διδαχτούν?

Να διδαχτούν ότι η σφαγή του Μελιγαλά, όχι μόνο ΔΕΝ συνέβαλε στη "νίκη του λαού", αλλά ο αντίθετο: Συνέβαλε στo γενικευμένο μακέλεμα και τελικά στην  ήττα του λαού.

Να διδαχτούν και να κατανοήσουν σωστά το μεγαλειώδες απόσπασμα του Ευριπίδη, ας πούμε: 

ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν,

μήτε πολιτῶν ἐπὶ πημοσύνην

μήτ’ εἰς ἀδίκους πράξεις ὁρμῶν,

ἀλλ’ ἀθανάτου καθορῶν φύσεως

κόσμον ἀγήρων, πῇ τε συνέστη

καὶ ὅπῃ καὶ ὅπως.

τοῖς δὲ τοιούτους οὐδέποτ’ αἰσχρῶν

ἔργων μελέδημα προσίζει.

Το οποίο απόσπασμα, άριστα εξετάζει εδώ ο καθηγητής Παναγ. Μητροπέτρος, ο οποίος καταλήγει στην εξής νεοελληνική απόδοση του αποσπάσματος: 

Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος 

που διδάχθηκε πως να ερευνά συστηματικά τον κόσμο, 

χωρίς να επιδιώκει την συμφορά των συμπολιτών του και χωρίς

να επιδίδεται σε άδικες πράξεις, 

αλλά συλλαμβάνοντας με την νόησή του την αγέραστη κοσμική τάξη 

της αθάνατης φύσεως, με ποιον τρόπο αυτή δημιουργήθηκε

και για ποιον σκοπό και πώς ακριβώς.

Στο μυαλό τέτοιου είδους ανθρώπων

ουδέποτε προσκολλάται η μέριμνα για αισχρές πράξεις.