ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕ 2009...

Αγαπητέ ετοιμογέννητε σύντροφε χρόνε 2009, απευθύνομαι σε σένα για να μου κάνεις κάνα δώρο, επειδή ως γνωστόν δεν τα πάω καλά με το Σάντα που υποτίθεται πως φέρνει τα πάντα.
Που λες, αγαπητέ σύντροφε 2009, θα ήθελα να σου ζητήσω ως δώρο το εξής: Στη διάρκειά σου, να ξεκινήσει το οριστικό ξεχαρβάλωμα του τελευταίου στον κόσμο ρατσιστικού κράτους. (Ναι, καλά κατάλαβες, στο Ισραήλ αναφέρομαι).
Διότι εντάξει, σύντροφε, γενικώς με τα κράτη δεν τα πάω καλά. Δεν τα χωνεύω και θεωρώ παράλογη την ύπαρξή των.
Και εντάξει σύντροφε 2009, εμείς οι μελετητές των άστρων και του Πλάτωνα, ξέρουμε ότι την εποχή που εσύ θα συμπληρώνεις το δωδέκατο έτος της ζωής σου, το εν λόγω κράτος θα αποτελεί παρελθόν και ένας βραχνάς ακόμα θα έχει φύγει από την ανθρωπότητα.
Η ανθρωπότητα θα ανασάνει όταν αυτός ο τελευταίος θύλακας ρατσισμού εξαφανιστεί.

Αλλά το ζήτημα είναι τι γίνεται ως τότε, σύντροφε νέε χρόνε.
Διότι τα σιωνιστικά γουρούνια, ως τότε είναι ικανά να έχουν εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους. Και θα είναι κρίμα να αφήσεις να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι είναι αδέρφια μας οι παλαιστίνιοι. Είναι ελεύθεροι, περήφανοι και υψιτενείς άνθρωποι, δεν είναι σκουλίκια που υποτάχτηκαν στα σιωνιστικά γουρούνια. Το παλεύουν οι παλαιστίνιοι, και ακριβώς επειδή το παλεύουν, επιβάλλεται να νικήσουν.

Στη φωτο, ένας σύντροφος παλαιστίνιος που το παλεύει με τρόπο που με βρίσκει απολύτως σύμφωνο

Κανόνισε λοιπόν τα κοννέ σου με τον Ενυάλιο τον Άρη και τα άλλα δικά μας παιδιά, γιατί βαρέθηκε η ευαίσθητη ψυχή μου να καταριέται τους φονιάδες, χώρια που η μπάλα από τις κατάρες μου παίρνει και κάνα δυό χιλιάδες (διότι για τόσους μιλάμε) ευαίσθητους και ανθρώπους ισραηλινούς και εβραίους. Και είναι άδικο να καταριέμαι αυτή την απειροελάχιστη μειοψηφία ανθρώπων εβραίων, μαζί με την απόλυτα συντριπτική πλειοψηφία των εβραϊκών γουρουνιών.

Φεύγω τώρα σύντροφε 2009, πάω να δω τι μπορώ να κάνω για το ζήτημα, αλλά σε παρακαλώ, άμα τη αφίξει σου, κανόνισε να πράξεις τα δέοντα ώστε να πραγματοποιηθεί αυτό που σου ζήτησα.

Υμέτερος,
Συντ Ακατανόμαστος

ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΜΟΡΦΟΝ ΚΑΙ ΕΥΗΧΟΝ ΒΡΑΔΥ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Α, όλα κι όλα, η Eva Kesselring είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα ποσότης ως ερμηνεύτρια της τζαζ. Ίσα-ίσα, θα την ονόμαζα φοβερή και τρομερή. Έτι δε περισσότερο, εφόσον συνεχίζει να είναι μαζί με τους φοβερούς και τρομερούς In Touch.

Ως εκ τούτου, το βράδυ της Κυριακής (πρώτα οι θεοί) θα είμαι παρών εις το μπάρ "Ρινόκερως" (Ιπποκράτους και Διδότου) ίνα απολαύσω απολαύσεις ηχητικάς.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
(στη φάλαγγα γεννιούνται οι συνειδήσεις)

Μη όντας χριστιανός, θα ήταν πλεονασμός να κάνω καμιά γλυκούτσικη εορταστική αναφορά στα χριστούγεννα. Άντε, το πολύ να βάλω το λινκ από το περσινό χριστουγενιάτικο ποστάκι μου, που μου φαίνεται διαχρονικό, τώρα που το ξαναβλέπω...
Αυτά, όσον αφορά το πνεύμα των χριστουγέννων.
Πάμ' παρκάτ...

Περνώντας λοιπόν προ ημερών έξω από ένα βιβλιοπωλείο, και βλέποντας κάτι περίεργους με κράνη και ασπίδες να κατηφορίζουν προς το μέρος μου, έκανα τη λογική σκέψη να μπω μέσα και ν' αγοράσω κάνα βιβλίο, μπας και ξεστραβωθώ.
Ελλείψει πολλών φράγκων, είπα να πάρω κάνα φτηνό. Με λιγότερα από 10 ευρά, τσίμπησα το βιβλίο "Σύμμικτα - Ιστορίες και μύθοι". Συγγραφεύς, ο Χριστόδουλος Σέγκος. Έκδοση του 1997, εκδόσεις Θωμά Κώτσια.

Ούτε τον συγγραφέα είχα ακουστά, ούτε το βιβλίο. Πάντως, εκ πρώτης όψεως φαίνεται ενδιαφέρον και καλούτσικο, χώρια που η λογική του βιβλίου θυμίζει κάπως τη λογική που διέπει τον υπότιτλο του παρόντος ευλογίου.
Ως εκ τούτου, θα μπω στον πειρασμό να αναδημοσιέψω ένα από τα πολλά κειμενάκια που απαρτίζουν το βιβλίο.
Για λόγους -κατ' εμέ- επικαιρότητας, επέλεξα το κειμενάκιον που έχει να κάνει με τις συνέπειες της αρχαιοελληνικής πολεμικής φάλαγγας.

Τα σημαντικότερα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού έλαβαν χώρα κατά τον 5ο και 4ο αιώνα π.Χ.
Κατά το χρονικό αυτό διάστημα, για λόγους που δεν είναι καθόλου εύκολο - και πιθανώς αδύνατο - να αναλυθούν, επικρατεί ένα φρόνημα απολύτως διαφορετικό από εκείνο προηγουμένων εποχών.
Πιθανολογείται ότι η συμμετοχή όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένων και των αριστοκρατών, στην πολεμική φάλαγγα (σχηματισμός μάχης που καθιερώθηκε πιθανώς κατά το τέλος του 8ου αιώνα π.Χ.), όπου η γενναιότητα του καθενός αποτελούσε εγγύηση για τη ζωή του διπλανού του, έδρασε σαν ένα πανίσχυρο υπνωτικό, μπολιάζοντας τους άνδρες με μιαν αλόγιστη αίσθηση ευφορίας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Διαφορές πλούτου ή κοινωνικής θέσεως έπαψαν να μετρούν, ενώ βραβεύονταν η δύναμη, το θάρρος και η πειθαρχία.
"Η εισαγωγή της φάλαγγος στην πολεμική τέχνη είχε μακροπρόθεσμες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες. Ως φυσική προέκταση των αισθημάτων που γεννούσε η ζωή μέσα στη φάλαγγα, ένα καινούργιο πρότυπο συμπεριφοράς αρχίζει να κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους Έλληνες.
Η επίδειξη αριστοκρατικών τρόπων φαντάζει τώρα μη ελληνική, αλλά βαρβαρική και αντίθετη με τους ισχύοντες κανόνες συμπεριφοράς.
Μέτρο του καλού άνδρα και πολίτη αρχίζει να γίνεται η μετρημένη ζωή ενός ανεξάρτητου γεωργού, που διαθέτει αρκετή γη για να ζει και να φέρει όπλα, έτοιμος να εκτελεί αντρίκια το καθήκον του στο πεδίο της μάχης.
Καθώς το ιδανικό αυτό κέρδιζε έδαφος, η αποθησαύριση ιδιωτικού πλούτου άρχισε να χάνει μεγάλο μέρος από τη μαγνητική της έλξη. Στο τέλος του 6ου αιώνα, ακόμη και οι πλούσιοι αριστοκράτες είχαν εθιστεί να ζουν και να ντύνονται με απλότητα.
Η ανταγωνιστική επίδειξη, που αποτελούσε χαρακτηριστικό γνώρισμα της αριστοκρατίας προηγούμενων αιώνων, διοχετεύεται τώρα σε καινούργια κανάλια. Οι άνθρωποι του πλούτου αρχίζουν να θεωρούν καύχημά τους τη χρηματοδότηση δημοσίων κτιρίων και υπηρεσιών, με μια γενναιοδωρία που δεν τολμούσαν ή δεν νοιάζονταν πια να επιδαψιλεύσουν στον εαυτό τους. Έτσι, ένα ζωηρό πνεύμα ισότητας και αλληλεγγύης ξεχωρίζει τον ελληνικό από ξένους (βαρβαρικούς) τρόπους ζωής"

(Το εντός εισαγωγικών απόσπασμα, είναι από: William McNeill, "Ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας", σελ. 223-225, εκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 1992)

Αυτά, σχετικά με το βιβλίο. Αυτά και σχετικά με την αρχαιοελληνική φάλαγγα, και σχετικά με τον πόλεμο, ο οποίος -από τότε- δεν ήταν εικόνα στις ειδήσεις, αλλά στη φάλαγγα, στη συλλογικότητα της μάχης, στο δρόμο, εγεννώντο αι συνειδήσεις.

Ο ΚΑΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ
(φόρος τιμής στον Θεόδωρο Πάγκαλο)

Θυμάμαι όταν ήμανε πιτσιρικάς, που ο Λεωνίδας ο Χρηστάκης είχε αναστείλει την έκδοση του "Ιδεοδρόμιου", με σκεπτικό του τύπου ότι "όχι γαμώ το κέρατό μου, δε μπορεί να θέλει να γραφτεί συνδρομητής του εντύπου μου και ο Θ. Πάγκαλος..."

Είχαμε γελάσει πολύ τότε με το γελοίο τον πάγκαλο... (Τώρα πως συμβιβάζονται οι έννοιες "γελοίος" και "πάγκαλος", είναι άλλο ζήτημα).

Γιά όσους αγνοούν, ο Πάγκαλος είναι ένας γκιοζηςκαρά που παριστάνει τον αντιπρόσωπο του έθνους. Οι απόψεις του, φιλοξενούνται τελευταίως σε φασιστότοπους.

Εν τω μεταξύ, οι υποψήφιοι συνάδελφοι του Πάγκαλου, βγάλανε κι αυτοί ανακοίνωση, που αν μη τι άλλο έχει την πλάκα της...

Μόνο ο Τσουκάτος δεν έβγαλε ανακοίνωση, γαμώ την πουτάνα μου... Να μας πει αν ήταν -ή όχι- λεηλατική πρακτική οι μίζες από τη Ζήμενς...
Μπορεί και ο Σημίτης να μας έλεγε αν οι μίζες ήταν λεηλασία...
Τίποτα για Σοδομημένα ομόλογα...

Τελικά, η αλήθεια ποτέ δεν πρόκειται να είναι πλήρης...

ΓΙΝΕ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΣ:
ΜΑΘΕ ΝΑ ΣΥΝΔΕΕΙΣ ΤΑ ΑΣΥΝΔΕΤΑ

Το εν λόγω μεγαλειώδες ρητόν, γεγραμμένον επί τοίχου τινος της Καισαριανής, πάντα μου ήρεσκεν. Εν προκειμένω, θα χρησιμοποιήσωμεν την λογική του ρητού, ίνα παντρέψωμεν τον αρχαίο ιστορικό Θουκυδίδη, με επεικειμένην εορταστικήν ραστώνη, που προβλέπεται να αφήσει ανυπεράσπιστα μερικά από τα πιο καλά παιδία του σήμερα.
(Στο χέρι μας είναι να γίνει αλλιώς).

(Θουκυδίδης, Ιστοριών Δ', )LXXX και εφεξής

Γιατί την ώρα που οι Αθηναίοι χτυπούσαν την Πελοπόννησο κι ιδιαίτερα τη λακωνική γη, οι Σπαρτιάτες ελπίζανε πως το καλύτερο μέσο να τους απομακρύνουν θα ήταν, αν ανταπέδιδαν σε κείνους τα χτυπήματα στέλνοντας στρατό στους συμμάχους της Αθήνας που, άλλωστε, ήταν πρόθυμοι να τον συντηρούν και τον ζητούσαν για να τους βοηθήσει ν' αποστατήσουν.
Ταυτόχρονα ήθελαν, με κάποια πιστευτή δικαιολογία, να στείλουν μακριά κάμποσους είλωτες, από φόβο μήπως, με την ευκαιρία που έδινε τη στιγμή εκείνη η κατοχή της Πύλου από τους Αθηναίους, επαναστατήσουν.
Γιατί και το ακόλουθο έκαμαν κάποτε, επειδή πάντα φοβούνταν την ορμή τους και το μεγάλο αριθμό τους (μόνιμη, άλλωστε, φροντίδα των Λακεδαιμονίων ήταν να φυλάγονται πάρα πολύ από τους είλωτες).
Προκήρυξαν πως, όσοι απ' αυτούς είχαν την αξίωση ότι πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στους Λακεδαιμονίους με την ανδρεία τους στους πολέμους, έπρεπε να παρουσιαστούν για να κριθούν και να απελευθερωθούν.
Στην πραγματικότητα ήθελαν να τους δοκιμάσουν, γιατί πίστευαν πώς όσοι, από γενναίο φρόνημα, θα είχαν την απαίτηση ν' απελευθερωθούν πρώτοι, αυτοί προπάντων θα ξεσηκώνονταν και για να τους επιτεθούν.
Ξεδιάλεξαν δυο περίπου χιλιάδες, οι οποίοι, νομίζοντας πως έχουν πια ελευθερωθεί, φόρεσαν στεφάνια και γυρόφερναν τα ιερά οι Σπαρτιάτες όμως, λίγο αργότερα, τους εξαφάνισαν και κανείς δεν έμαθε ποτέ πως εξόντωσαν τον καθένα.

Μιλ μερσί στο μπλογκ Αφαία, που το πρωτοδημοσίεψε.

Επίσης, σωστόν και χρήσιμον είναι να παραθέσω και το αρκετάάάά χρηστικόν κείμενον του συντρόφου προέδρου Κρείτωνος Κουσουράτου, που αν και είναι κείμενον κάποιων ημερών, διατηρεί τη φρεσκάδα του.

ΤΑΧΥΡΡΥΘΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ

Και βέβαια, τώρα που είναι γιορτές, μια εξαίσια ιδέα για δώρο εις τους γαλλομαθείς αλλοδαπούς φίλους, θα ήτο η εξαιρετική μέθοδος ταχυρρύθμου εκμαθήσεως βασικών ελληνικών!

Δείγμα δωρεάν θα ευρείτε εδωνανά:
http://www.youtube.com/watch?v=RtnmHwkRTX0

ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, Η ΓΑΖΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!
(Διότι είμεθα αξιοπρεπείς άνθρωποι - δεν είμεθα σιωνιστικά γουρούνια)

(Από το indy.gr)

Σκάφος με 15 ακτιβιστές απέπλευσε σήμερα από το λιμάνι της Λάρνακας σκοπεύοντας να φτάσει στη Γάζα, σπάζοντας για μια ακόμη φορά τον παράλογο, παράνομο, απάνθρωπο αποκλεισμό που έχει επιβάλλει το Ισραήλ σε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας. Μεταφέρει βοήθεια σε φάρμακα.

Για την επικαιρότητα: σήμερα έληξε και η συμφωνία 6μηνης εκεχειρίας που είχαν συνάψει, με αιγυπτιακή μεσολάβηση, Χαμάς και Ισραήλ - η Χαμάς τόνισε ότι δεν επιθυμεί νέα συμφωνία, αφού το Ισραήλ δεν σεβάστηκε τους όρους της προηγούμενης.

Πρκλς σχόλιον:
Θα τους νικήσουμε τους καριόληδες!
Τόσο τους εδώ καριόληδες, όσο και τους εκεί καριόληδες!!!!

(Εννοείται ότι τάσσομαι με τους μαχητές της ελευθερίας. Εννοείται ότι θέλω να ξεσκίσω τους ρατσιστές - εχθρούς της ελευθερίας. Εννοείται ότι απαιτώ να νικήσει η Χαμάς, ώστε να ξεφτιλιστούν τα ρατσιστικά γουρούνια!).

Αρχιερατικός εσπερινός μετά δακρυγονοκλασίας


Όπως είναι γνωστόν εις τους πνευματικούς ανθρώπους λάϊκ μή, κάποτε, πριν από δυό χιλιάδες χρόνια, ο γλυκύτατος Ιησούς έκλανε κάθε φορά που έβλεπε άρτους.
Σοβαρολογώ απολύτως! Η Καινή Διαθήκη, γέμει σχετικών αναφορών:

Ενδεικτικώς, εις το κατά Ματθαίον 15:36, διαβάζομεν:
ἔλαβεν τοὺς ἑπτὰ ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασεν καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.
Εις δε το κατά Μάρκον 14:22, αναγιγνώσκομεν:
Καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν λαβὼν ἄρτον εὐλογήσας ἔκλασεν καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς
Η δε Α' προς Κορινθίους επιστολή, μας δίδει την εξής πληροφορίαν:
ὁ κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασεν

Δεν ξέρω τι κόλλημα τράβαγε ο μακαρίτης με τα δώρα της Δήμητρας. Πάντως τράβαγε ένα ορισμένο ζόρι: Όποτε έβλεπε άρτους, έκλανε.

Και γενικά, όσα λέω είναι έγκυρα και πάψτε να με αμφισβητείτε!

Εξ αιτίας αυτής της συνηθείας του κυρίου τινών, η μήτηρ τινών εκκλησία διοργανώνει ενίοτε τελετάς, ονομαζομένας “αρχιερατικός εσπερινός μετ' αρτοκλασίας”. Δεν έχω παρευρεθεί σε τέτοια τελετή, αλλά γνωρίζω ότι συνήθως εις την τελετή χοροστατεί κάποιος μητροπολίτης. Και για να χοροστατεί ο μητροπολίτης, υποθέτω πως μάλλον πρόκειται για χοροεσπερίδες. Διότι για να χοροστατεί ο εν λόγω, όλο και κάποιο τσιφτετέλι θα παίζει...
(Δεν είμαι σίγουρος, πάντως).

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνθήματα των τελευταίων ημερών, είναι αυτό που λέει εν πλήρει απλότητι πως:
Τρεις κι εξήντα παίρνετε, κι όλο το χειμώνα
τρώτε φασολάδα – κλάνετε δακρυγόνα.

Εφηβικόν σύνθημα, βεβαίως... Αλλά δημοσιογραφικώς ορθόν!

Είναι δημοσιογραφικώς αποδεδειγμένον ότι οι μβάτσοι τυγχάνουν “χρήσται” και δη “εξαρτημένοι χρήσται” και δη χρήσται δακρυγόνων.
(Λέγουσι χαρακτηριστικώς οι δημοσιογράφοι:
“Οι άνδρες των ΜΑΤ έκαναν χρήσι δακρυγόνων”, υπαινισσόμενοι την εξάρτησιν των μβάτσων).

Όμως, το προαναφερθέν σύνθημα, υπαινίσσεται κάτι παραπάνω! Κάτι θρησκευτικότερον!
Υπαινίσσεται, ότι η χρήσις δακρυγόνων εκ μέρους των μβάτσων αποτελεί μέρος μιας θρησκευτικής τελετής, κατά την διάρκεια της οποίας η φασολάδα μετουσιώνεται ουχί εις σάρκαν και αίμα (εις σάρκαν και αίμα μετουσιώνονται μόνον τα γκλομπς και αι σφαίραι) αλλ' εις δακρυγόνον!

Η εν λόγω τελετή, δυναμένη ονομασθήναι “δακρυγονοκλασία”, επαρατήρησα πως αποτελείται από τα εξής στάδια της αρχαιοελληνικής – νεοελληνικής τραγωδίας:

α) ΠΑΡΟΔΟΣ: Μία ομάς ανθρώπωνε πλησιάζει εις σημείόν τι όπου ενεδρεύει ομάς μβάτσων.
β) ΣΤΑΣΙΜΟ: Οι μβάτσοι εμποδίζωσι την ομάδα των ανθρώπωνε να προχωρήση. Οι άνθρωποι μένουν στάσιμοι.
γ) ΧΟ(ι)ΡΙΚΟ: Οι μβάτσοι φρίττωσι -δε γουστάρωσι να συνυπάρχωσι με ανθρώπους. Αρχίζωσι να κλάνωσι δακρυγόνα.
δ) ΕΞΟΔΟΣ: Οι άνθρωποι, μη αντέχοντες τη μπόχα, αρχίζωσι να υποχωρώσι -ενίοτε άδοντες θρησκευτικούς ύμνους της τριαδικής θεότητος που λέγεται “Μβάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι”. Εις τον χώρον επικρατεί άκρατος συγκίνησις -άπαντες δακρύζωσι και κλαίουσι, μακαρίζοντες την θεάν Τύχην διά το γεγονός ότι εγεννήθησαν άνθρωποι και ουχί χοίροι.
Εκ δε του πλεονασμού της χαράς των, οι άνθρωποι νομίζωσι πως ήρθε το Πάσχα, και αρχίζωσι το παντοειδές θορυβείν, ρίπτοντες αντικείμενα, φρούτα και μβουκάλια ημι-γέμοντα βενζίνης.

Όμως, κάμνω την σημαντικήν παρατήρησιν ότι πλείστοι των ανθρώπων, συχνάκις αρχίζουσι την ρίψιν λίθων προς το μέρος των μβάτσων.
Η τάσις αύτη των ανθρώπων, φρονώ πως έχει θρησκευτικάς ρίζας:

Πηγάζει εκ της πεποιθήσεως των ανθρώπων, ότι η ιστορία του Δευκαλίωνος εστί αληθής. Ήτοι, όταν ρίπτωσι λίθους προς τους μβάτσους, το πράττωσι με την ελπίδαν ότι εκ των λίθων θα ξεπεταχθώσι άνθρωποι, οίτινες θα αντικαταστήσωσι τους μβάτσους, ή, έστω, ότι οι μβάτσοι ώσιν άνθρωποι.

Τι να είπω... Ίσως έχωσι δίκαιον οι άνθρωποι... Ίσως να υφίσταται ακόμη τοιαύτη ελπίς...
Αλλά δεν το πολυβλέπω...

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Πάνω κάτω μέχρι την εποχή του Κρόμγουελ, όταν κάποιος μίλαγε για Δημοκρατία, εννοούσε την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία. Άλλη δημοκρατία που να πληρεί τους όρους να λέγεται έτσι, ΔΕΝ είχε υπάρξει, ως εκ τούτου η αθηναϊκού τύπου δημοκρατία ήταν η μόνη έως τότε ιστορικώς υπάρξασα δημοκρατία.

Βέβαια, τα πράγματα άλλαξαν στα χρόνια του Κρόμγουελ: Τα μασονικά εργαστήρια της εποχής, δούλεψαν πυρετωδώς και κατάφεραν να κατασκευάσουν ένα είδος πολιτεύματος που το ονόμασαν "αντιπροσωπευτική δημοκρατία".
Με το πέρασμα των δεκαετιών και συνεργούσης της ικανότητος των μασόνων στις δημόσιες σχέσεις, φτάσαμε στο σήμερα, όπου η "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" θεωρείται (ψευδέστατα) ως συνέχεια της αθηναϊκής δημοκρατίας...

Το 1876 ιδρύθηκε στην Πάτρα ο "Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού".
Επρόκειτο για μια αναρχική οργάνωση, που πιθανόν είχε ως σκληρό πυρήνα 12 μέλη (είπαμε, ο αριθμός 12 είναι ζόρικος αριθμός).
Σύντομα, ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού απέκτησε μεγάλη επιρροή, τόσο στην Πάτρα όσο και σε άλλες πόλεις της Πελοπονήσου.
Ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού ήταν σε επαφή και επικοινωνία με την Ένωση της Γιούρα (ήτοι την διεθνή τάση των οπαδών του μεγιστοτεράστιου Μιχαήλ Μπακούνιν), και συμμετείχε στο συνέδριο της Βέρνης το 1877.
Η Association Internationale, ήτοι οι διεθνείς οπαδοί των ιδεών του Μπακούνιν, αναγνώριζαν πως ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού "είναι η πρώτη οργάνωση στην Ελλάδα που σήκωσε ψηλά το λάβαρο του μοντέρνου σοσιαλισμού, υιοθετώντας την άποψη πως η λύση του κοινωνικού ζητήματος δεν είναι δυνατή παρά μόνο με κοινωνική επανάσταση".

Ο Δημοκρατικός Σύνδεσμος του Λαού, το 1877 εξέδωσε στην Πάτρα την εφημερίδα του, η οποία, αν και αναρχική εφημερίδα, δεν θα μπορούσε παρά να έχει τον τίτλο "Ελληνική Δημοκρατία".

Ήταν η πρώτη φορά που -μετά από τόσους αιώνες- κάποιος Έλληνας μιλούσε για "Ελληνική Δημοκρατία"!
Γιατί απέφευγαν τόσους αιώνες να μιλήσουν για "ελληνική δημοκρατία"?

Μα είναι απλό:
Η "ελληνική δημοκρατία", εθεωρείτο ταυτόσημη της αναρχίας!

Ακόμα και ο περιβόητος "ανώνυμος Έλλην" που συνέγραψε τη θρυλική "Ελληνική Νομαρχία", απέφυγε επιμελώς να χρησιμοποιήσει τον τίτλο "ελληνική δημοκρατία" στον τίτλο, εξαιτίας του φόβου ότι τοιουτοτρόπως οι Έλληνες θα εθεωρούντο σαν αναρχικοί που δεν σέβονται τους νόμους... Και κατασκεύασε τη λέξη "νομαρχία" ως αντίθετη της λέξεως "αναρχία"...

Εν πάση περιπτώσει, στους αναρχικούς της Πάτρας ανήκει η τιμή να είναι οι πρώτοι που μίλησαν για "Ελληνική Δημοκρατία". Προμετωπίδα της εφημερίδας τους, ήταν το φοβερό και τρομερό σλόγκαν "Η επανάστασις είναι ο νόμος της προόδου".
(Το ίδιο σλόγκαν χρησιμοποίησε αργότερα και ο Πλάτων Δρακούλης ως προμετωπίδα σε δικά του έντυπα).

Τι εννοούσαν όμως οι αναρχικοί της Πάτρας, όταν μίλαγαν για "Ελληνική Δημοκρατία"?

Όπως διευκρίνιζε ο Διονύσιος Αμπελικόπουλος -καθηγητής μαθηματικών και ιδρυτικό στέλεχος του Συνδέσμου- σε επιστολή του προς τη Διεθνή:
"Ό,τι σημαίνει στη Δύση ο όρος "κομμουνισμός" ή "σοσιαλισμός", εκφράζεται στην Ελλάδα με τον πανάρχαιο όρο "Δημοκρατία".

Η θέση αυτή των Ελλήνων αναρχικών, έγινε δεκτή από τη Διεθνή, ως αυτονόητη αλήθεια. (Οι μόνες αντιρρήσεις της διεθνούς, είχαν να κάνουν με τις ήπιες εκφράσεις του Αμπελικόπουλου, σχετικά με το ρόλο του κατώτερου κλήρου στην Ελλάδα - είπαμε: Κλήρος και Μπακούνιν είναι έννοιες αντίθετες).

Είναι όμως προφανές, πως όταν οι πρωτοπόροι Έλληνες αναρχικοί της Πάτρας μιλούσαν για "Ελληνική Δημοκρατία", εννοούσαν "Δημοκρατία σαν αυτή της αρχαίας Ελλάδας". Δηλαδή, αυτό που σήμερα λέμε Άμεση Δημοκρατία.
Ουδόλως εννοούσαν "Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία του Ελλαδιστάν".

Πάντως γεγονός είναι ότι -για πολλούς και διάφορους λόγους- η έκδοση του πρώτου φύλλου της "Ελληνικής Δημοκρατίας" κατατρομοκράτησε τους λακέδες του "Βασιλείου της Ελλάδος": Το πρώτο -και μοναδικό- φύλλο της εφημερίδας κατασχέθηκε, και τα μέλη του Συνδέσμου υπέστησαν βαρβάτες διώξεις...

Πάντως, από αυτό το πρώτο φύλλο, μπορούμε να βρούμε τους σκοπούς και τις επιδιώξεις του Συνδέσμου:
Να εξαλείψει τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς του λαού, τη φτώχεια και την αμάθεια, μέσα από τη χειραφέτηση του λαού διά της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και της Ηθικής, έχοντας ως μέσο "την άκραν αποκέντρωσιν και τελείαν αυτοδιοίκησιν των Δήμων" και την κατάκτηση "της πλήρους ελευθερίας του ατόμου".

Με κάτι τέτοια αποκεντρωτικά, γίνεται σαφές ακόμα και στον πιο δύσπιστο, ότι οι άνθρωποι μίλαγαν για άμεση δημοκρατία. Η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την κοινωνική μπουρδελοποίηση που προϋποθέτει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Μερικές δεκαετίες αργότερα, το μπλοκ των καταπιεστών της κοινωνίας απέκτησε και προοδευτική πτέρυγα, αντιβασιλική. Η πτέρυγα αυτή, το 1920τόσο, όταν έστειλε στο διάολο το βασιλιά, βρέθηκε στην ανάγκη να μετονομάσει κάπως το "Βασίλειον της Ελλάδος".
Το βάφτισαν "Ελληνική Δημοκρατία". Φυσικά, ουδόλως εννοούσαν "δημοκρατία αρχαιοελληνικού τύπου". Εννοούσαν απλώς "αντιπροσωπευτική δημοκρατία του Ελλαδιστάν".

Σε αυτή την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ζούμε σήμερα. Τας συνεπείας της υφιστάμεθα. Γι' αυτό οι μπάτσοι είναι παντού. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία απαιτεί μπάτσους. Πολλούς μπάτσους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ύπαρξής της.

Βέβαια, και η "άμεση δημοκρατία", κράτος δημιουργεί. Αλλά χαλαρό κράτος. Σαφώς η άμεση δημοκρατία δεν είναι παρά ένα στάδιο προς την αναρχία. Σαφώς δεν μιλάμε για "Εδώ και τώρα αναρχία".

[Άλλη πονεμένη ιστορία το "εδώ και τώρα"... Θυμάμαι ότι εμείς οι πιτσιρήδες του τότε, μεγαλώσαμε ακούγοντας τους ηλικιακά μεγαλύτερους αναρχικούς να χρησιμοποιούν το σύνθημα "εδώ και τώρα αναρχία" και το γουστάραμε πολύ.
Ώσπου κάποια μέρα, πριν από τις εκλογές του 1981 που πρωτοέγινε κυβέρνηση το Πασόκ, οι Πασόκοι έπαθαν μια παράκρουση και απαλλοτρίωσαν το σύνθημα, μετατρέποντάς το σε "Εδώ και τώρα αλλαγή"...]

Τέτοιοι είναι οι οπαδοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: Μας κλέβουν τις ιδέες, μας κλέβουν τα λεφτά, μας κλέβουν τα συνθήματα... Μέχρι και τα ονόματα των εφημερίδων μας κλέβουν, και τα κάνουν ονόματα κρατών...

Αλλά είμαστε αστείρευτοι σε συναισθήματα και ποιήματα, σε συνθήματα και σε ιδέες! Διότι ναι μεν αυτοί έχουν τις τράπεζες μαζί τους, εμείς όμως έχουμε μαζί μας τις Μούσες!

Όσο και να κλέψουν, την ιστορία πάντα θα την κινούμε εμείς:
Οι εχθροί της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Εμείς, οι μοναδικοί και πλέον φανατικοί οπαδοί της!

"ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών"

Δεδομένης της χτεσινής βροχής, είχα την ελπίδα ότι σήμερα τα γουρούνια (ήτοι τα γνωστά κρατικά γουρούνια) δεν θα χτυπούσαν τα παιδιά που σκόπευαν να κάνουν καθιστική διαμαρτυρία έξω από τον "σπίτι" της ΓΑΔΑ.
Πίστευα πως η ελπίδα μου ήταν βάσιμη, δοθέντος ότι είχαν σχηματιστεί (σε δρόμους και πλατείες) αρκετοί λάκκοι γεμάτοι βορβορώδη λάσπη, η οποία -ως γνωστόν- είναι τόσο προσφιλής στα γουρούνια, που είναι ιστορικώς εξακριβωμένο ότι αρέσκονται να κυλιούνται στη λάσπη.

Αντίθετα με τις ελπίδες μου, τελικά τα γουρούνια χτύπησαν τη διαμαρτυρία των παιδιών.

Δεν ξέρω τι έφταιξε. Ίσως να έφταιξε η κακή ποιότητα της λάσπης.
Πάντως ήμανε εκεί όταν μια ομάδα ευτραφών γουρουνιών είχε βάλει κάτω ένα μάλλον αδύνατο και μάλλον μικροκαμωμένο παιδί και το χτύπαγαν αν και ακινητοποιημένο. Μάλιστα, κάποια στιγμή ένας (εσωτερικά και εξωτερικά) χοντρογούρουνος, έκανε το ανδραγάθημα να αρχίσει να ψεκάζει το εν λόγω παιδί με μια φυσούνα δακρυγόνων.

Απ' όσο είδα, τη σκηνή την κατέγραφαν κάμερες, επομένως υποθέτω πως θα μεταδοθεί από τα δελτία ειδήσεων. Θα είναι μια σκηνή που θα μας κάνει εθνικά υπερήφανους!
Όσοι δεν κατεβαίνετε στους δρόμους, κάντε ζάπινγκ, ώστε να δείτε και να ξαναδείτε τη συγκεκριμένη σκηνή: Θα σας γεμίσει περηφάνεια! Θα δακρύσετε από συγκίνηση (όπως δάκρυσαν και οι παριστάμενοι κοντά στη σκηνή).

Για να είμαι αντικειμενικός, όλα ξεκίνησαν όταν μια ομάδα παιδιών άρχισε να πετάει στα γουρούνια τροφές: Αυγά, γιαούρτια, αλεύρι, κάτι λίγες ντομάτες κλπ.

Ίσως να μη γινόταν τίποτα, αν τα παιδιά πέταγαν στα γουρούνια άλλες τροφές. Αποδείχτηκε περίτρανα, ότι τα γουρούνια δεν αρέσκονται στα αυγά, τα γιαούρτια, το αλεύρι και τις ντομάτες.

Είναι ζήτημα διατροφικών συνηθειών...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
(μα καλά, κράτος δεν υπάρχει?)

Όπως είναι γνωστό, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν σοφοί άνθρωποι.
Έφτιαχναν και πρωτότυπες λέξεις.
Μια από αυτές, ήταν η λέξη "Κράτος".

Όπως είναι γνωστό, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ζούσαν οργανωμένοι σε πόλεις.
Σήμερα βέβαια, εμείς λέμε πως ζούσαν οργανωμένοι σε πόλεις-κράτη, αλλά πιθανολογώ πως αν μας άκουγαν να λέμε κάτι τέτοιο, θα μας μούτζωναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
Διότι, το πιθανότερο είναι ότι ούτε καν γούσταραν να ακούν τη λέξη "κράτος". Με το όνομα "Κράτος", ονομάτιζαν μια σχεδόν αποτρόπαιη θεότητα, την οποία πιθανότατα πολύ θα γούσταραν να ξορκίσουν και να διώξουν από τις ζωές τους.

Με αυτό το σκεπτικό κάθησαν και σκάρωσαν την εξής γενεαλογία για το Κράτος:

Έφταξαν μια κόρη του Ωκεανού, η οποία λεγόταν "Στυξ" (ή Στύγα, αν θέλετε). Το όνομά της προέρχεται από το ρήμα "στυγέω" που σημαίνει: μισώ, απεχθάνομαι. Από εκεί προέρχεται και το επίθετο "στυγερός" (που το χρησιμοποιούμε και σήμερα: ο στυγερός φονιάς, ο στυγερός μπάτσος, κλπ).

Και, επειδή οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όταν έλεγαν "Ωκεανός" εννοούσαν κάτι σαν ένα μεγάλο ποτάμι, να πούμε, υπέθεσαν ότι η κόρη του Ωκεανού, η Στυξ, δεν θα μπορούσε παρά να είναι κι αυτή ένα ποτάμι.

Αλλά όχι σαν τα άλλα ποτάμια: Τη Στύγα την τοποθέτησαν στην Κάτω Κόσμο, μαζί με κάτι ποταμάκια που κι αυτά είχαν αντίστοιχου φορτίου ονόματα:
"Αχέρων" από το "άχος", που σημαίνει "θλίψη".
"Κωκυτός" από το ρήμα "κωκύω" που σημαίνει "θρηνώ"
"Πυριφλεγέθων" (από το πυρ + φλεγέθω, δηλαδή αυτός που έχει πύρινες φλόγες).
Και βέβαια, κάπου δίπλα έρρεαν και τα νερά της Στυγός.

Αυτή τη Στύγα, λοιπόν, την έβαλαν να παντρεύεται έναν Τιτάνα, που λεγόταν Πάλλαντας. Από την ένωσή τους, απέκτησαν τέσσερα μυστήρια παιδάκια: Το Κράτος, τη Βία, το Ζήλο και τη Νίκη.

Τα δύο από αυτά τα παιδάκια, τα βρίσκουμε πολύ συχνά να συνεργάζονται:
Ας πούμε, στον "Προμηθέα Δεσμώτη", τη βρώμικη δουλειά του δεσίματος του Προμηθέα, την κάνουν από κοινού το Κράτος και η Βία.
Την είχαν ψυλιαστεί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: Όπου υπάρχει το κράτος, κάπου εκεί δίπλα υπάρχει και η βία. Ήτοι, τα δύο από τα παιδία της Στυγός (που είπαμε ότι το όνομά της σημαίνει "μίσος και απέχθεια").

Κατόπιν των ανωτέρω, ως γνήσιος απόγονος σοφών προγόνων, εθνικά σκεπτόμενος, πιστεύω πως είναι εξόχως λογικό κάποιος να απεχθάνεται τα δύο αυτά τέκνα της απέχθειας-Στυγός: Το Κράτος και τη Βία.

Όμως, το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό!
Σύμφωνα με άλλες απόψεις, άλλων προγόνων μου, το Κράτος ήταν μπάσταρδο τέκνο της Στυγός με τον Δία.
Η συγκεκριμένη φράξια των προγόνων μου, μας αφήνει να υποθέσουμε ότι ο τιτάνας Πάλλαντας είχε άξιους και όμορφους απογόνους: Την Ηώ-Αυγή, και βέβαια τη Βία, τον Ζήλο και την Νίκη.
Εμμέσως, η άποψη αυτή μας ωθεί να υποθέσουμε ότι υπήρχε κάποια κοντρίτσα για κληρονομικά ζητήματα, ανάμεσα στα γνήσια παιδιά του Πάλλαντα και της Στυγός από τη μιά, και στο μούλικο παιδί: Το Κράτος.

Ενδεχομένως λοιπόν, αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες, δεν είναι παρά ακόμα μια υλική φανέρωση αυτής της κοντρίτσας. Ήτοι, η Ηώ, (που για μερικούς εθεωρείτο αδερφή του Ήλιου), ο Ζήλος, η Νίκη και η Βία, συγκρούονται με το μπάσταρδο Κράτος.

Όποια από τις δύο μυθολογικές εκδοχές κι αν υιοθετήσουμε, βλέπουμε πως για τους αρχαίους, το Κράτος και η Βία είχαν άμεση συσχέτιση: Είτε ως συνεργάτες και σύμμαχοι, είτε ως εχθροί, όπου υπάρχει Κράτος υπάρχει και Βία.

Ίσως -ίσως λέω- αν καταργηθεί το κράτος, ίσως τότε να μην υπάρχει και βία.
Ίσως αυτό να εννοούσε και το άτομο που έγραψε -με μεγάλα, ωραία γράμματα- στην πλατεία Συντάγματος:
ΑΛΕΞΗ, ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΩΛΟΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΣΟΥ!

ΚΑΘΗΣΤΕ ΜΕΣΑ!!!!

Εξαιρετικόν (και σφόδρα-σφόδρα επίκαιρον) ταινιάκιον!
Να το δείτε!

http://www.youtube.com/watch?v=Z7hCi9eOrQg&feature=channel_page

ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ...

Ε, ρε, γλέντια...
Ξέμειναν, λέει, οι μπάτσοι από δακρυγόνα και θα παραγγείλουν, λέει, μια καραβιά δακρυγόνα από το Ισραήλ.
Ήτοι, θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους, ως Παλαιστίνιους. Ως εχθρούς.

Στην κατωτέρω φωτό, νεοκατήχητος της εβραϊκής θρησκείας, εκφράζει -με τη γνωστή χειρονομία- τον ενθουσιασμό του για την περιτομή την οποία σκοπεύει να υποστεί.


Κατά τα άλλα, απ' ό,τι μαθαίνω, βγήκαν λέει κάτι Μπατσόκοι (Άννα Διαμαντοπούλου, Μπίστης, Βενιζέλος και τα ρέστα) και άρχισαν να τραγουδάνε διάφορα για τον Σύριζα.
Καλά κάνουν, εδώ που τα λέμε.
Ήτοι, άρχισαν τα καλαματιανά, μπας και ξεχαστεί ας πούμε η ιστορία με τον Τσουκάτο και τις μίζες που τσέπωναν όλοι τους από τη Siemens.

Φυσικά, ο κόσμος τους έχει χεσμένους. Τους φτύνει. Δεν έχει ξεχάσει τις μίζες.
Ιδίως τα πιτσιρίκια, έχουν χεσμένους τόσο το Μπατσόκ όσο και το Σύριζα.

Αλλά εντάξει, πέρα από τα πιτσιρίκια, εμείς οι μεγαλύτεροι θα θέλαμε να μάθουμε ένα ακριβές ποσό: Πόσα τσέπωσε ο Τσουκάτος, πόσα τσέπωσαν οι άλλοι Μπατσόκοι.
Διότι τα παράσιτα πρέπει να τσέπωσαν φράγκα μπόλικα. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι ακόμα μετράνε να δουν πόσα εν τέλει τσέπωσαν.
Αλλά τελικά πόσα τσέπωσαν από τις μίζες της Siemens?
Περισσότερα ή λιγότερα από το σύνολο των καταστροφών τις τελευταίες μέρες?
Αυτό είναι το ερώτημα που οφείλουν να απαντήσουν.

Τα υπόλοιπα καλαματιανά που τραγουδάνε, κανέναν μας δεν ενδιαφέρουν.

Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΖΑΡΕΙ

Αποκλειστική φωτογραφία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ειδικά αυτός με το παλούκι, μοιάζει για εντελώς-εντελώς αντιπροσωπευτικό δείγμα αντιπροσωπευτικού δημοκράτη...
Επίσης, να διευκρινίσουμε ότι οι εικονιζόμενοι δημοκράτες, ουδέποτε άσκησαν "ωμή βία".
Συνήθως ασκούν "καλοψημένη βία", ουδέποτε όμως η βία που ασκούν δεν είναι "ωμή".

ΤΟ ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕΙΝ

Και ναι μεν μου αρέσει να γράφω ακατάπαυστα, πλην όμως, δεν λησμονώ ότι το λακωνίζειν εστι φιλοσοφείν.
Έχοντας αυτό κατά νου, έριξα πάλι μια επίσκεψη στους γνωστούς και μη εξαιρετέους "Φίλους του Ανθρώπου".
Ατυχώς, έχουν καιρό να ενημερώσουν τους διαδικτυακούς τους τόπους. Όμως, ακόμα κι έτσι, είμαι σε θέση να ξέρω ότι χαίρουν άκρας υγείας.
Κυρίως, όμως, ότι παραμένουν αυτό που ήταν από την αρχή:
"Φίλοι του Ανθρώπου - Εχθροί του Μαλάκα"

Βουαλά το ευλόγιόν των (να το ξεφυλλίσετε, παρακαλώ)
αλλά και βουασί η τζεοσίτεια παρουσία των.

Αξιοπρόσεκτοι!

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΗΣΕΙΣ

Ωραία λοιπόν, τελείωσε η αποχή από το συσσίτιο - απεργία πείνας των κρατουμένων.
Και τελείωσε αισίως.
Ήταν μια νίκη ομολογουμένως. Νίκη για τους κρατούμενους.

Βέβαια, στη διάρκεια όλης αυτής της ιστορίας, μου δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσω τα ευαίσθητα αντανακλαστικά -λέμε τώρα- της ελληνικής κοινωνίας. Αγρόν ηγόραζε, ενδεχομένως για να προλάβει τις νέες, αυξημένες, αντικειμενικές αξίες των ακινήτων.

Των όντως ακινήτων μελών της, δηλαδή, της ακινησίας των οποίων η αντικειμενική αξία προβλέπεται να εκτιναχτεί στα ύψη, παρασυρμένη από τη φούσκα των φουσκωτών, των αυτοκινήτων, των πολιτικώς ευκινήτων, των κοινωνικώς ευσυγκινήτων και των λοιπών αξιοπαθούντων.
Αξιοπαθούντων λέγω, και δεν λέγω αναξιοπαθούντων, ενθυμούμενος τα λόγια του ποιητού:

Η ουρά που αυξάνει φτύνοντάς τον ας λυσσάει, με τον ζουρλομανδύα
και με τα ηλεκτροσόκ να τον κλονίσει, θα λάβει ότι της αξίζει
Στους λαβυρίνθους του εφιάλτη οδηγημένη, αιώνια, δίχως σωτηρία
Στην τακτική δουλεία του δικαστή, που δεν καταλαβαίνει...

Τέλος πάντων, ποιός τη γαμεί την ελληνική κοινωνία, τέτοια που είναι...


Ένα άλλο ζήτημα που με θορύβησε αυτές τις μέρες, είναι ότι ξανακούστηκε η ονοματάρα της Μανταλένας Ολμπράιτ, αυτής της θεογκόμενας, αυτής της φίλης και χρηματοδότριας των ΜΚΟ, αυτής της προασπίστριας των ελευθεριών μας. Όλα δείχνουν πως ο νικητής των αμερικλάνικων εκλογώνε, ο Ομπάμας με τ' όνομα, θα χρησιμοποιήσει αυτή την ευγενή και σέξυ γυναίκα στο επιτελείο του.
Ένας άλλος αλήστου μνήμης παππούλης, ήτοι ο 83χρονος Γουόρεν Κρίστοφερ (αυτός που ως υπουργοεξωτερικός της ΗΠΑπάρας είχε προαναγγείλει ανερυθρίαστα ότι ο Σαμαράς θα έριχνε την κυβέρνηση Μητσοτάκη), θα ηγηθεί -μεταβατικώς- του επιτελείου εξωτερικών θεμάτων του Ομπαμέως.

Ανανέωση!

Προφητεύω ότι Ομπάμα-ξεομπάμα, ψωνίσαμε από σβέρκο πάλι...
Ήτοι, πάλι οι ΜΚΟ θα τσεπώσουν όλα τα φράγκα, για να υπερασπιστούν βωμούς και εστίες των γιάνκηδων και των αξιών τους.
Γάματα, δηλαδή... Και μάλιστα με μεγάλα, μπολντ γράμματα...
Κι όχι τίποτις άλλο, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ανεβασμένους τους οικολόγους και το Σύριζα...
Έρμη Σερβία, τι σε περιμένει ενδεχομένως, εσένα ή τίποτα άλλους...
Και -ενδεχομένως- θα έχουν μπόλικους φαν οι γιάνκηδες στην Ελλάδα, αυτή τη φορά... Τουλάχιστον αυτό δείχνουν αι δημοσκοπήσεις.

Και ενώ με απασχολούν όλα αυτά, διάβασα κάτι περίεργα κόλπα νέας εσοδείας, σε ένα ευλόγιον από αυτά που ανελλιπώς παρακολουθώ διότι το αξίζουν. Ομιλώ για μια ενδιαφέρουσα και ζόρικη δημοσίευση-προδημοσίευση σε ένα από τα ευλόγια του Κλείτορα. Πρόκειται για προδημοσίευση από το (γαμηστερόν) περιοδικό "Ο Κήπος του Επίκουρου" (το οποίο παρεμπιπτόντως συνιστώ ανεπιφύλακτα εις τον καθένα - είπαμε, δεν είπαμε? Το πρώτο μου ιντερνετικό νικνέϊμ (αχ, πως περνάν οι δεκαετίες) ήτο "Επίκουρος"... Ε, οι παλιές αγάπες -και τα παλιά νικνέϊμς- δεν ξεχνιούνται).

Γενικά, συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο του συγκεκριμένου κειμένου.
Μόνο που αυτή η συμφωνία μου, δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα...

Αντίθετα, η αποψινή εμβασκετοβολιστική νίκη του Παναθηναϊκέως επί του Γαύρου, με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα. Είπαμε, βάζελος δεν είμαι (κάθε άλλο), απλά αντιστρέφοντας το θρυλικό Σπάθειον δόγμα "Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να νικάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν", κάνοντάς το "Ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να πάνε να γαμηθούν και όλοι οι άλλοι να νικάνε" φρονώ ότι αποκαθιστώ τις διαδογματικές ισορροπίες...

Με το ψοφόκρυο να δούμε τι θα κάμωμεν...

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08


“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.


Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.


Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.


Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.


Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.


Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

6000 ON HUNGER STRIKE
17th DAY

Prisoners in Greek prisons are deprived of basic human rights and dignity as human beings. This has led to an unprecedented wave of hunger strikes, that has been sweeping all Greek prisons from the 3rd of November, whereas the mainstream media hold total silence on the issue.

Bloggers unite and fight back for Democracy and defence of basic human rights. A call in the Greek blogosphere arises, urging every blogger simultaneously to communicate, publish or sign the following text on the 20th November :


”Not in our Name


"The situation in Greek prisons is unacceptable. Radical changes in the prison system should be a first priority". - Karolos Papoulias, Head of State, 6/11/08

"We are human. Prisoners but still human, I tell you". - Vangelis Pallis, prisoner, 9/11/08

From November 3rd, all detainees in prisons throughout the country are on a hunger strike, claiming what should be respected, but is not : their lost dignity. What they face is the criminal silence of the mainstream media and the indifference of the political leadership. To this silence and political practices all we who sign this text DO NOT CONSENT

The conditions in Greek prisons are unspeakable and may be understood only by the cold language of mathematics. In the supposedly reformatory institutions of the country a total of 417 detainee deaths were recorded over the past decade, while the rate has literally taken off to such a degree, that every month four people die in the hands of the State.

Capacity in Greek prisons reaches 168% (10,113 detainees for 6019 spaces) with a ratio of minimum space for each man in some cases reaching 1square meter, while the daily public spending per prisoner is the meagre 3.60 €. Prison cells are miserable, reminiscent of medieval times and health care is almost non - existent. At the same time, the Greek judicial system sends in prison one in every thousand of the overall population, while detainees without trial (in custody) are up to the 30% of the total number of prisoners. If quality of our Democratic system of governance is characterized by its prisons, then our Democracy is in crisis. If detainment is a penalty imposed for criminal behaviours by the State in the name of society, then in the case of Greek prisons we should all be accountable and most responsible of all, the Authorities. Facing such a reality all we who sign this text respond NOT IN OUR NAME.

The data revealed by official bodies for Greek prisons outline inhuman conditions of detention. According to a recent Report of the European Committee on the Prevention of Torture (2007), has found incidents of torture and inhuman treatment of prisoners, threats against their life along with series of violations in relation to their conditions of detention, deficits in investigating and punishing the perpetrators, incidents of violence in collusion with doctors and prison-guards and unacceptable health and medical care conditions.

The European Court of Human Rights has issued a series of decisions, convicting the Greek state regarding abuse and / or other rights' violations of prisoners by prison Authorities. The Greek National Commission on Human Rights has taken a decision – catapult, noting human rights' abuses in Greek prisons and suggesting certain direct actions to resolve them. The Greek Ombudsman complains about the lack of cooperation with competent state Authorities, causing them literally to be banned from entering the country's prisons for the last two years. The country's bar associations, Non-Governmental Organizations, such as Amnesty International, and many political / social institutions unanimously denounce the unacceptable conditions in Greek prisons and call for greater cooperation to overcome the problem. If human rights are to be enjoyed by every human being, depriving it of detainees in Greek prisons, is an open wound for our society. In this situation those who sign this text agree to SMASH COMMUNICATION BARRIERS BETWEEN PRISONS AND SOCIETY.

Prisoners going on hunger strikes, resort to the last bastion of resistance left to them, their own life. A month before the strikes commenced, there has been a last call to the political leadership to solve their problems, as things were getting unbearable, but nothing happened. To stop the hunger strikes, prisoners have specific, realistic and decent demands that restore their lost dignity and recover their basic human rights.As a response to Greek prisoners' mobilization the political leadership stands in indifference, acts only to make promises for the future and to repress their movements. Nevertheless, an indifferent stance of the political leadership at this stage will certainly mean dead hunger strikers. In these circumstances we say that we cannot remain passive waiting for the news of deaths from hunger strikes but we will stand by them. If the defence of democracy and human rights require the watchfulness of all of us, now is a chance for all, to take steps away from indifference and evasions of the problem.

Faced with the tension that prevails in prisons all over the country, we who sign this text consider the political leadership fully responsible for anything that will happen and demand both institutionally and in practice that BASIC HUMAN RIGHTS FOR ALL PRISONERS IN THE COUNTRY ARE GUARANTEED."

On November, the 21st, this text will be sent in bulk to all members of the Greek parliament and to the mass media encouraging them for its republication. The text sent has as attached the signatures (URL hyperlinks) of all blogs, forums and web pages that adopted it. We urge for its republication and spread, so that the struggle of Greek prisoners for basic human rights gets the international attention and coverage, it deserves. The signatures are as follows :

PLEASE SIGN THE PETITION
http://www.petitiononline.com/hrfa/petition.html

PLEASE SEND THIS TEXT TO THE EUROPEAN PARLIAMENT

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΕΙΛΤΕ ΣΕ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ
Η ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΙΗΛ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΛΙΝΚ
EUROPEAN PARLIAMENT

ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΑΠΟ

http://www.keli.gr/
http://kratoumenoi.wordpress.com/

(Και γενικά, ό,τι κάνει κανείς γι' αυτό το θέμα, καλόν είναι... Διότι ναι μεν προσωπικά αποσκοπώ σε μια κοινωνία δίχως φυλακές και φύλακες, αλλά μέχρι τότε, δοθέντος ότι στο ορατό μέλλον προβλέπεται να συνεχίσει να υπάρχει η παρούσα κοινωνία με τους φύλακες και τις φυλακές της, καλόν θα είναι να δούμε μπας και καλυτερεύει αυτό το χάλι...)

ΚΑΤΩ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!!!
ΖΗΤΩ Η ΦΥΣΙΣ!!!

"Κάτω ο πολιτισμός!" κραυγάζουν οι φυσιοκράται διά του στόματος του Ερρίκου Ζισλύ, και η κραυγή των αυτή αντηχεί ηδέως εις τα ώτα μου και η κεφαλή μου κάτω νεύει, σιωπηρώς επιδοκιμάζουσα του πολιτισμού την καταδίκην!
Πως! Κάτω ο πολιτισμός; Κάτω τόσοι αγώνες της ανθρωπότητος, τόσαι κατακτήσεις, τόση πρόοδος;
Πως! Να επανέλθη πάλιν ο άνθρωπος εις τα δάση, να κατοικήση πάλιν τα σπήλαια, ν' αποβάλη το ένδυμα και να τρέφηται διά των αγρίων καρπών της φύσεως;
Πως! Ο άνθρωπος, ο κύριος της φύσεως να εγκαταλείψη τον θρόνον του, όν διά τόσων θυσιών εδραίωσε και ν' αυτομολήση εις τον εχθρόν, ανομολογών την αδυναμίαν του να καρπωθή τόσων αιώνων μόχθους του;
Πως! Δεν είνε τούτο παραφροσύνη; Και ετόλμησε να προφέρη τοιαύτην βλασφημίαν ανήρ ζών εν τω κέντρω του πολιτισμού, και δυνάμενος να εκτιμήση όλον το μεγαλείον της δυνάμεώς του;

Ναι! απαντώμεν! Κάτω ο πολιτισμός!
Κάτω δηλαδή η υποκρισία, η εκμετάλλευσις του ανθρώπου παρά του ανθρώπου, η τυραννία του ανθρώπου παρά του ανθρώπου, κάτω η τερατώδης αύτη κατάστασις καθ' ήν χιλιάδες ανθρώπων καθ' εκάστην αποθνήσκουσιν εξ ασιτίας και ψύχους, καθ' όν χρόνον οι παραγωγείς του άρτου, των υφασμάτων και των λοιπών χρειωδών του βίου, λιμώττουσιν ακριβώς ένεκεν της πληθώρας της παραγωγής, και της συσσωρεύσεως τούτων εν υπεραφθονία εις τας αγοράς της καταναλώσεως: ενί λόγω, κάτω η βάσανος του Ταντάλου και... ΖΗΤΩ Η ΦΥΣΙΣ!

Ναι! Εάν πρόκηται να εξακολουθήση η αισχρά και κακούργος αύτη τάξις των πραγμάτων της τυραννίας, του ψεύδους, της πορνείας, του αλκοολισμού, της φθίσεως, της συφιλίδος, του εκνευρισμού, της παρανοίας, των φόνων, των στάσεων, των επαναστάσεων, των πολέμων, του ελεεινού αυτού τέλος και αιωνίου αλληλοφαγώματος και αλληλοεξευτελισμού, και εάν είνε ανέφικτος η βασιλεία της αναρχικής αλληλεγγύης, ας υπάγη μυριάκις ες κόρακας ο πολιτισμός!
Δεν θέλομεν ούτε σιδηροδρόμους, ούτε τηλεγράφους, ούτε τηλέφωνα, ούτε φωνόγραφα, ούτε ανάκτορα, ούτε τάπητας, ούτε ολοσηρικά, ούτε εριούχα, ούτε υποδήματα, ούτε χρυσόν, ούτε άργυρον, ούτε χάλυβα, ούτε τίποτε, τίποτε τεχνητόν! Αλλά τα πάντα φυσικά.

Ναι! Ας επανέλθωμεν εις την φύσιν! Ας επανέλθωμεν εις την πτωχήν μητέρα μας φύσιν! Παρ' αυτή βεβαίως δεν θα εύρωμεν ούτε ασιατικήν ούτε ευρωπαϊκήν κουζίναν, δεν θα τύχωμεν δουλικής υπηρεσίας, δεν θα ενδυθώμεν μαλακά ιμάτια και τρίζοντας στολισμούς, δεν θα ηδύνωμεν τον ουρανίσκον μας με αρωματώδη σίκερα, και δεν θα ατονήσωμεν εις την χαλαράν της παστάδος ηδυπάθειαν. Αλλά θα εύρωμεν την λιτήν, την υγιεινήν και την μόνην αρμόζουσαν εις τον οργανισμόν του ανθρώπου τροφήν των καρπών, θα περιβληθώμεν τα βαρέα των ζώων δέρματα, θα πίνωμεν τα διαυγή των πηγών νάματα και θα εισπνέωμεν διά των ευρέων στέρνων μας τον υγιή και αρωματώδη των δασών και των βουνών αέρα.
Παρά τη φύσει, δεν θα διατρέχωμεν τας εκτάσεις διά των ατμήρων αμαξοστοιχιών, και τους ωκεανούς διά των κολοσσιαίων ατμοπλοίων, δεν θα τρέφωμεν παχείας και πλαδαράς σάρκας, δεν θα καυχώμεθα γελοίως ότι η γυνή, το έτερον εγώ μας, είναι σύζυγός μας, δηλαδή δούλη μας, κτήμα μας, δεν θα συντηρώμεν προγάστορας αιδεσιμωτάτους, πανιερωτάτους, αγιωτάτους και παναγιωτάτους, αλλά θα είμεθα ελαφροί ως δορκάδες, ρωμαλέοι ως ταύροι, γενναίοι και υπερήφανοι ως λέοντες, ελεύθεροι ως αετοί, προ πάντων ελεύθεροι, ελεύθεροι!

Α, ναι! Κάτω η τυραννική αύτη κοινωνία των προλήψεων, των δεισιδαιμονιών, των πιέσεων, των ανεκπληρώτων πόθων, του αώρου γήρατος, του μαρασμού, των στεναγμών και των θρήνων, και ζήτω η ελευθερία της φύσεως!
Εν αύτη, δυνατόν να να καλυφθή τις υπό των χιόνων και ν' αποψυγή, αλλά δεν θ' αποθνήσκη εις το πεχοδρόμιον, υπό τα παράθυρα των ανακτόρων οργιαζόντων κηφήνων.
Δυνατόν να πέση εκ βράχου τινός και να θραύση τον πόδα του ή τας χείρας του και να μην υπάρχη ο χειρουργός ίνα περιδέση το τραύμα του και τον θεραπεύση. Αλλά δεν θα υφίσταται τους πόνους του γνωρίζων ότι εκεί που πλησίον υπάρχει νοσοκομείον ού αι θύραι είνε κλεισταί ασπλάγχνως δι' αυτόν.
Δυνατόν να αποθάνη έστω εκ της πείνης, όπερ απαράδεκτον, αλλά δεν θ' αποθάνη έξωθεν εστιατορίων υφιστάμενος την βάσανον της ευωδίας των φαγητών και τον κρότον όν ποιούσι επί των παροψίδων οι τρώγοντες αστοί.

Ναί! Προκειμένου να εξακολουθήση η μυσαρά αύτη κατάστασις, ερρέτω απειράκις ο πολιτισμός και
Ζήτω η Φύσις!

Πρόκειται για άρθρο από την αναρχική εφημερίδα του Πύργου Ηλείας "Νέον Φως". Το άρθρο είναι του Βασίλειου Θεοδωρίδη, που ήταν και η ψυχή της εφημερίδας.
Η εφημερίδα "Νέον Φως" εκδιδόταν πάνω-κάτω από το 1898 μέχρι το 1901, και είχε σοβαρότατη κυκλοφορία στη Δυτική Πελοπόννησο.
Το συγκεκριμένο κείμενο είναι από το τεύχος 20, που κυκλοφόρησε στις 7-3-1899.

Ωραίες εποχές!

ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ!!!

Κοίτα, άλλοι έχουν κινήσει
Έχει η πλάση κοκκινίσει
Άλλος ήλιος έχει βγει
Σ' άλλη θάλασσα, άλλη γη...

Ούτως έγραφε το πάλαι ο Κώστας Βάρναλης, αναφερόμενος εμμέσως εις την τότε ελπιδοφόρον εν Ρωσσία επανάστασιν.

Εγώ πάλι, ενεθυμήθην τους στίχους του ποιητού, αναγιγνώσκων είδησιν τινα εις το in.gr.
Η είδησις έχει ως ακολούθως:

Μιά ολόκληρη εκκλησία εξαφανίστηκε κυριολεκτικά από ένα χωριό της Ρωσίας, όπου στεκόταν επί σχεδόν 200 χρόνια, ανακοίνωσαν οι τοπικές εκκλησιαστικές αρχές.

Πρόκειται για την εκκλησία της Αναστάσεως στο χωριό Κομάροβο της κεντρικής Ρωσίας, η οποία χτίστηκε το 1809 και παρέμεινε όρθια ως τις αρχές Οκτωβρίου, όταν κάποιοι όχι μόνο την λεηλάτησαν, αλλά και την εξαφάνισαν, χωρίς να αφήσουν ούτε τούβλο, εξήγησε ο πατήρ Βιτάλι, εκπρόσωπος της τοπικής Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

«Στείλαμε σχετική επιστολή στην εισαγγελία» είπε. «Τώρα, ποιος έκανε αυτό το πράγμα, θα το δείξουν οι έρευνες».

Η εκκλησία της Αναστάσεως βρισκόταν σε μία απομακρυσμένη περιοχή και οι κληρικοί την επισκέπτονταν σχετικά σπάνια, με αποτέλεσμα η εξαφάνισή της να μη γίνει άμεσα αντιληπτή. Ήταν μια μεγάλη, διόροφη εκκλησία, σήμερα όμως το μόνο που απομένει από αυτήν είναι τα θεμέλια και ελάχιστα τμήματα της τοιχοποιίας.

Στη ρωσική επαρχία είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο η κλοπή εκκλησιαστικής περιουσίας, κυρίως ιερών εικόνων, οι οποίες μπορούν να πωληθούν σε καλή τιμή. Ορισμένες φορές όμως αποδομούνται ολόκληροι ναοί, για να διατεθούν ως οικοδομικά υλικά.

«Δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση» εξήγησε ο πατήρ Βιτάλι. «Σε πολλά χωριά της κεντρικής Ρωσίας τόποι ιστορικού ενδιαφέροντος καταστρέφονται και ο κόσμος υποφέρει διότι στερείται της πολιτιστικής του κληρονομιάς».

Τι να είπει τις....
Είναι θλιβεροτάτη μια τέτοια είδησις...

ΞΥΠΝΑ ΡΕΕΕΕΕ!!!!!

Δεῦρο,
Τύχη καλέω σ',
ἀγαθῶν κράντειραν, ἐπευχαῖς,
μειλιχίαν, ἐνοδῖτιν,
ἐπ' εὐόλβοις κτεάτεσσιν,
Ἄρτεμιν ἡγεμόνην, μεγαλώνυμον,
Εὐβουλῆος αἵματος ἐκγεγαῶσαν,
ἀπρόσμαχον εὖχος ἔχουσαν,
τυμβιδίαν, πολύπλαγκτον,
ἀοίδιμον ἀνθρώποισιν.
Εν σοὶ γὰρ βίοτος θνητῶν παμποίκιλός ἐστιν
οἷς μὲν γὰρ τεύχεις κτεάνων πλῆθος πολύολβον,
οἷς δὲ κακὴν πενίην θυμῶι χόλον ὁρμαίνουσα.
ἀλλά, θεά,
λίτομαί σε μολεῖν βίωι εὐμενέουσαν,
ὄλβοισι πλήθουσαν ἐπ' εὐόλβοις κτεάτεσσιν.

(Λέμε τώρα, μπας και θέλει να το δει και γραπτά...)

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
(κι ένα παζάρι στη βόλτα)

Τι μπορεί να σημαίνει ότι κάποιοι ένα πρωί στήνουν στο δρόμο, στην πλατεία ένα «γιουσουρούμ» με μεταχειρισμένα ρούχα; Είναι φιλάνθρωποι; Τα μοιράζουν στους φτωχούς; Μπορούμε να αφήσουμε τα δικά μας; Γιατί μας προτρέπουν να πάρουμε απ’ αυτά; Είναι δυνατόν; Δεν είμαστε τόσο φτωχοί. Μπορούμε ακόμα να αγοράζουμε μπλουζάκια, παντελόνια, φούστες. Αν δεν είναι για φιλανθρωπικούς λόγους τότε τι εξυπηρετεί αυτό το ιδιότυπο παζάρι; Γιατί λέγεται χαριστικό; ανταλλακτικό; αντικαταναλωτικό;
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

Ας σκεφτούμε τα ρούχα που ανταλλάσσαμε με τις/τους φίλες/ους μας. Ας θυμηθούμε τα ρούχα των μεγαλύτερων αδελφών, ξαδέλφων που περνούσαν σε εμάς. Τα άχρηστα ρούχα που κρέμονται στις ντουλάπες μας, που γεμίζουν τα συρτάρια μας γιατί τα βαρεθήκαμε αλλά λυπόμαστε να τα πετάξουμε. Τα μπλουζάκια, παντελόνια, φούστες, κινητά, i-pod, γυαλιά ηλίου που αγοράζουμε κάθε σεζόν που τα φοράμε για δύο μήνες και μετά καταλήγουν σε ένα συρτάρι.
Ας σκεφτούμε τα χρήματα που ξοδεύουμε κάθε χρόνο για όλα αυτά. Σε πόσες ώρες δικής μας εργασίας αντιστοιχούν. Ας σκεφτούμε τις καταχρεωμένες κάρτες μας, τα δάνεια που πληρώνουμε με τόσο κόπο.
Ας σκεφτούμε ακόμα ποιοι κατασκευάζουν όλα αυτά τα ομοιόμορφα, φτηνά, σχεδόν μιας χρήσης προϊόντα. Συνήθως είναι παιδιά και γυναίκες που δουλεύουν σε απάνθρωπες συνθήκες, με εξευτελιστικά μεροκάματα και εξοντωτικά ωράρια.
Ας σκεφτούμε την ενέργεια που απαιτείται για να φτάσουν σε εμάς αυτά τα προϊόντα που κατασκευάζονται στον τρίτο κόσμο.
Ας σκεφτούμε τα σκουπίδια που δημιουργούν όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα που εμείς βαρεθήκαμε, και που κάποια στιγμή θα καταλήξουν στη χωματερή.
Και ελάτε να δούμε πιο σοβαρά την πρότασή μας.

Το παζάρι μας δεν είναι φιλανθρωπικό. Δε χρειάζεται να είστε φτωχός, άτομο με μειωμένη αγοραστική δύναμη. Η πρότασή μας, αφορά όλους. Έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της κατανάλωσης, την απόρριψη του δόγματος καταναλώνω άρα υπάρχω, κατανάλωση = ευτυχία = πληρότητα.
Το παζάρι μας είναι αλληλοχαριστικό, είναι αλληλέγγυο είναι αντι-καταναλωτικό.

Ψάξτε! Θα βρείτε πράγματα που κάποιοι βαρέθηκαν και που εσείς μπορεί να χρειάζεστε.
Φέρτε μας ό,τι δε χρησιμοποιείτε. Μπορεί να χρειάζεται σε κάποιον άλλο.
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με άλλο τρόπο, να μεταποιηθεί.

Δημιουργήστε κι εσείς ανάλογα δίκτυα. Με τους φίλους, τους συναδέλφους, τους συγγενείς σας. Δε χρειάζεται απαραίτητα χώρος. Μόνο η πληροφορία.

Εκατοντάδες χώροι στο διαδίκτυο, χαρίζουν και ανταλλάσσουν προϊόντα.
Δημιουργήστε ένα δικό σας, συμμετέχετε στους ήδη υπάρχοντες. Στο http//freecycle.wikispaces.com θα βρείτε αγγελίες για δωρεάν προσφορά και ζήτηση αντικειμένων.

Η κατανάλωση δεν έχει να κάνει μόνο με την αγοραστική μας δύναμη (ξοδεύω όσα έχω). Είναι ένα διαρκές κυνήγι μιας απατηλής ευτυχίας. Είναι η ψευδαίσθηση ότι είσαι κάποιος άλλος που ανταποκρίνεται σ’ ένα συγκεκριμένο και σύντομης λήξης πρότυπο. Είναι εκείνη η ανθρώπινη-κοινωνική-οικονομική δραστηριότητα που μας κάνει όλους ίδιους, με τα ίδια ρούχα, αξεσουάρ, σπίτια, συμπεριφορές, από τη μεγαλύτερη πόλη στο μικρότερο χωριό του πρώτου κόσμου.
Είναι η δική μας συμβολή στη μόλυνση του πλανήτη, στην εξάντληση των φυσικών πόρων, στην εξαθλίωση του τρίτου κόσμου. Είναι η δική μας συμβολή στις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, έλλειψης ελεύθερου χρόνου, ανθρώπινης επαφής.

Δε θεωρούμε την πρότασή μας ένα είδος πανάκειας, λύσης για τα παραπάνω. Πιστεύουμε όμως πως είναι ένα βήμα.
Αμφισβητώντας στην πράξη τη διαρκή, αέναη κατανάλωση, απελευθερωνόμαστε από το σύστημα που τη δημιουργεί. Από τον ατέρμονο κύκλο της ανάπτυξης, της παραγωγής, του κέρδους, της εκμετάλλευσης.

Το χαριστικό παζάρι λειτουργεί στο ΣΠΟΡΟ,
Σπ. Τρικούπη 21 στα Εξάρχεια.

Πρόκειται για κειμενάκιον που εδιανέμετο στην οδό Ερμού προχτές το Σάββατο, 10 Μαιμακτηριώνος 2783, στα πλαίσια των πρωτοβουλιών των λίαν ενδιαφερουσών "Δημιουργικών Αντιστάσεων".
(Περισσότερα εδώ)

Δεν ακούγεται κι άσκημη ιδέα...
Γενικά, αυτά τα παιδιά του "Σπόρου" έχουν καλές ιδέες!

ΕΓΚΥΡΕΣ ΓΝΩΜΕΣ ΕΙΔΙΚΩΝ

Ὥσπερ γὰρ τὸ εἶδος τῆς καννάβεως οὐ χρησιμεύει εἰς τὸ γενέσθαι ἀπ' αὐτοῦ νήματα λεπτότατα, ἐὰν μὴ ἐπὶ πολὺ κοπανισθῇ· καὶ ὅσον βασανίζεται, τοσούτῳ καθαρώτερον καὶ ἐπιτηδειότερον γίνεται,

οὕτω καὶ ἡ φιλόθεος ψυχὴ εἰς πολλὰς δοκιμασίας καὶ πειρασμοὺς εἰσερχομένη καὶ θλίψεις ὑπομένουσα γενναίως, καθαρωτέρα καὶ χρησιμωτέρα εἰς τὴν πνευματικὴν τῆς λεπτότητος ἐργασίαν καθίσταται, καὶ τέλος τὸν ἐπουράνιον τῆς βασιλείας χῶρον κληρονομεῖν καταξιοῦται.

(Από το "Οσίου Ευφραίμ του Σύρου έργα", "Περί υπομονής")

Είχε άποψη!
Αναμφιβόλως είχε άποψη ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος!
Κάθε άλλο παρά τυχαία, το απολυτίκιον που ψάλλεται προς τον εν λόγω όσιο, αναφέρει χαρακτηριστικά:
...όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα,
τοις ιεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν...

Και τα ιερά διδάγματα του οσίου, δεν είναι παίξε-γέλασε...

ΒΟΥΝΤΟΥ-ΒΟΥΝΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΜΑΥΡΗ...

Το ζήτημα εξεκίνησε προ ημερών.
Όπως χαρακτηριστικώς έλεγεν η είδησις του pathfinder:
Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απειλεί με μήνυση μια εταιρεία εάν δεν αποσύρει μια κούκλα – Σαρκοζί που συνοδεύεται από ένα εγχειρίδιο για Βουντού και βοηθάει τους αναγνώστες του να καρφώσουν βελόνες πάνω του.

Και (η είδησις) συνεπλήρωνε συμπληρωματικώς:

«Ο Νικολά Σαρκοζί με έχει παρακαλέσει να σας υπενθυμίσω ότι, παρόλη τη φήμη του, έχει αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα της εικόνας του,» αναφέρει ο δικηγόρος Thierry Herzog.
Επιβεβαιώνοντας όλα τα παραπάνω, οι Herzog και Σαρκοζί δήλωσαν ότι θα υποβάλουν μήνυση εάν η εταιρεία δεν ανταποκριθεί άμεσα. Η K&B έχει προωθήσει 20.000 αντίγραφα του εγχειριδίου και της κούκλας.



Ως προσωπικώς, επιχειρηματικώς και πολιτικώς ενδιαφερόμενος να προωθήσω τον βουνδουισμό εν Ελλάδι (χρησιμοποιών ως μονδέλα, εκείνα τα εντόπια ανεκδιήγητα σούργελα που κουμαντάρουν τα ζητήματα της φιλτάτης ημών πατρίδος), επαρακολούθησα το ζήτημα έως του νυν, και πλέον δύναμαι να ανακράξω (πλήρης ανακουφίσεως) ότι "ναι! νενικήκαμεν!"

Διότι, συμφώνως τω σημερινώ in.gr:
Γαλλικό δικαστήριο απέρριψε την Τετάρτη αίτημα που υπέβαλε ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ώστε να αποσυρθεί το εγχειρίδιο βουντού, που κυκλοφορεί μαζί με μία κούκλα βουντού, που περιέχει προτροπή να «καρφιτσώνεται» από τους αναγνώστες η κούκλα.
...Ο εκδοτικός οίκος K&B μετά από αυτήν την εξέλιξη μπορεί να συνεχίζει να διαθέτει τα 20 χιλιάδες εγχειρίδια της μορφής αυτής που κυκλοφόρησαν σε πρώτη φάση στις αρχές του Οκτωβρίου.

Ως ευκόλως γίνεται αντιληπτόν, η είδησις περί της δικαστικής αποφάσεως, αποτελεί πηγήν χαράς, ευωχίας και γέλωτος δι'ημάς τους απανταχού εμπορευάμενους και αντιεξουσιαζούμενους βουνδουιστάς.

Ήδη σχεδιάζω κάτι κέρινα μονδελάκια. Διότι οι καιροί ου μενετοί.

ΤΟ ΕΥΚΛΕΕΣ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟΝ...

Στων παλιών καιρών τις στροφές
αιμοβόροι Προκρούστες και Σκίρωνες
περιμέναν για καινούργιες τροφές.
Στων παλιών καιρών τις στροφές
οι διαβάτες σκιάζονταν τους ληστές.
Και οι καιροί περάσαν και ήλθαν
άλλες εποχές.
Και μαζί και οι ληστές.
Στων αγρίων καινούργιων καιρών τις στροφές
οι Προκρούστες και οι Σκίρωνες
φοβηθήκαν και φύγαν
κυνηγημένοι από πιο μεγάλους ληστές

Σε γενικές γραμμές, με τον Αντώνη το Μουλά είχαμε γνωριστεί πριν από καμιά εικοσιπενταριά-τριανταριά χρονάκια. Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτή την παλαιόπολη, στη συνέχεια χαθήκαμε για καμιά εικοσιπενταριά-τριανταριά χρονάκια. Όλως τυχαίως, ξαναβρεθήκαμε (thirty years after) σε γνωστό καφενείο γνωστής πλατείας του κέντρου των Αθηνών.

Εξεπλάγην ευχάριστα όταν κάποια στιγμή τον είδα μια μέρα στο νοσότρος να θέτει -από τη σκοπιά του ομιλητού- ζητήματα της εν Ελλάδι ιστορίας του ρεύματος των σοσιαλιστικών ιδεών.
("Ορέ μπράβο... Δεν επιμένω μόνο εγώ με αυτά τα ζητήματα", εσκέφθην).

Μυστηριώδες νεφέλωμα αγάπης το πρόσωπό σου
λυμένα μαλλιά σε κάποιο κομμάτι της όψης σου.
Σε περιμένω
στα σύνορα της αγάπης με την αγάπη
άγγελέ μου σε καρτερώ
μέσα στα χέρια σου σφιγμένα αγνά ροδοπέταλα.
Ξεχασμένου ναού ιέρεια
μυστηριακών τελετών κορμί
που το παρέδωσε ανέγγιχτο ο έρωτας
στην εφηβεία.

Όμως μια στιγμή αναμφίβολα εξίσου ενδιαφέρουσα, ήταν εκείνη όπου έλαβα ανά χείρας την ποιητική συλλογή του "Αμφίδοξα και Ευαή" (που παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Καλυψώ").

Ενσκολιευόμεθα τας αναρμόστους ημέρας
εφωμαρτώντας εφολκόμενοι
εφοδεύοντες και αφοδεύοντες.
Ανέστιοί τε και εφέστιοι.
Ευώνυμοι και ανώνυμοι.
Και κατά περίσταση ειδωλοποιοί
ή εξωλέστεροι

Και μέσα σε όλα, να μαθαίνω ότι έχει στην πλάτη του και μια κάποια ευδόκιμη καριέρα σε πράγματα όπως το θέατρο...
Ευχάριστες εκπλήξεις... Που λογικά θα συνεχιστούν με τα κυοφορούμενα (ως κατάλαβα) νέα ποιήματά του.

Το ημέτερον και το αργόν
το ευκλεές, το απόλυτον...
Διαμοιράστε τα ιμάτιά μου
εκείνος είπε

Έκπληξέ μας ευχάριστα (κι άλλο - κι άλλο) Αντώνη από την Ικαρία!
Διότι οι καιροί ου μενετοί, σαν πολλά χρονάκια να'χουμε φορτωθεί στην πλάτη και κάτι πρέπει να γίνει...

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΔΟΥΝΤΩΝ

Και ενώ το φοβερό και τρομερό Θεουλίνι θέτει το ζήτημα της εφικτότητας (ή της μη-εφικτότητας) κηρύξεως ενός στρατιωτικού νόμου στις Ε.Π.Α. (κλικ εδώ),
οι φοβεροί και τρομεροί καθ' ημάς antifa, ζώντας σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, μας καλούν να διαδηλώσουμε μεσημεριάτικα το Σάββατο (μα, Σαββατιάτικα?) υιοθετώντας την κρετίνικη άποψη ότι "Το όνομα της Μακεδονίας είναι ποτισμένο στο αίμα της Βοσνίας".

Σε γενικές γραμμές, οι καθ' ημάς antifa θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου. Στην πραγματικότητα, έχω αρκετούς φίλους που δεν ξέρουν "που τους παν τα τέσσερα", έχουν όμως κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν θα με χάλαγαν και μερικοί αντιφάδες. Ούτως ή άλλως, γιόμισε ο κόσμος απολιτίκ στοιχεία.

Το κακό με τους αντιφάδες, βέβαια, είναι ότι αποτελούν το εβραιο-αμερικανόφιλο τμήμα (ή την πέμπτη φάλαγγα μαθές) μέσα στο χώρο που ενεργοποιούμαι.
Αν δεν αποτελούσαν το εβραιο-αμερικανόφιλο τμήμα (ή την πέμπτη φάλαγγα μαθές) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα: Θα τους θεωρούσα χαζά παληκάρια (antifa παιδιά χαρά γεμάτα) και θα τελείωνε το θέμα.


Οι ανωτέρω εικονιζόμενοι γερμανοτέτοιοι antifa, διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους προς ένα ναζιστικο-ρατσιστικό κρατίδιο, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει. (Ευτυχώς, στην Ελλάδα ο κρετινισμός δεν έχει απογειωθεί σε τέτοια ύψη -ακόμη, τουλάχιστον δεν εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε ναζιστικά κρατίδια).


Στην παραπάνω φωτο, οι εν λόγω antifa κραδαίνουν -πέραν των σημαιών του κρατιδίου-μπάτσου- και αμερικάνικες σημαίες (στα πλαίσια του "δώσε κι εμένα μπάρμπα Σαμ", ενδεχομένως).

Ειλικρινά, θα γούσταρα πολύ, πάρα πολύ, να γινόταν και στην Ελλάδα μια antifa διαδήλωση με αμερικάνικες σημαίες και σημαίες του λυόμενου κρατιδίου.
Θα ήμουν παρών με ολάκερους κεσέδες γιαούρτι.

Ζούμε σε απολιτίκ και παρακμιακούς καιρούς, βέβαια... Τίποτα δεν αποκλείεται... Το μέλλον άδηλον...

Ωστόσο, προς το παρόν θα αρκεστούμε στην ιδέα πως "Το όνομα της Μακεδονίας είναι ποτισμένο στο αίμα της Βοσνίας".
Είπαμε, ο καθείς έχει δικαίωμα να διαδηλώνει τη μαλακία του.

Τουλάχιστον έως ότου κηρυχθεί (λέμε τώρα) κάνας στρατιωτικός νόμος στις ΕΠΑ.

ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Καθήμενοι εν τω καφενείω, εν τω μέσω ρεμπετοσυζητήσεως και τσιπουροποσίας, με την άκρη του οφθαλμού μας ενετοπίσαμεν φιγούραν γνωστήν, κολλούσαν επί του υαλοπίνακος ανακοίνωσιν τινα.
-Είσαι ο Τηλέμαχος?
αρωτήξαμεν, και όντως, ήτο ο Τηλέμαχος. Ο φοβερός και τρομερός Τηλέμαχος Ζαγρέας. Όστις, καθήσας μεθ' ημών, μας επληροφόρησεν ότι την Παρασκευή που έρχεται, (ήτοι εις τας 17 του μηνός), και κατά τας 10 το βράδυ, θα εμφανιστεί εις το "καφέ Μίτος" της εξαρχειώτικης οδού Αραχώβης (αριθμός 10), παρουσιάζων την φοβερήν και τρομερήν παράστασιν "Διονύσου Ανάσταση -Σατιρικά τραγούδια σε ρυθμούς ρεμπέτικους και ροκ".

Δεν ξεύρω τι θα κάμετε την Παρασκευή το βράδυ, αλλά κανονίστε:
Να είστε όλοι εκεί! Η όλη φάσις, λέει!

(Ειρήσθω εν παρόδω, τα έργα του Τηλέμαχου Ζαγρέα και της μπάντας των Σατύρων, παίζει να τα βρείτε και σε δύο σιντί: "Το λόγο έχει ο Ζευς" και "Του ουρανού τα τέκνα". Βέβαια είμαι ακατάλληλος για διαφημιστής, αλλά αναφέρω την ύπαρξη των σιντιών ώστε να είναι σφαιρική η ενημέρωσις).

ΟΙ ΘΡΗΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΙ, ΣΤΕΛΛΑ

Κειμενάκιον ζόρικον, ώριμον -εικοσαετίας και βάλε- του φοβερού και τρομερού μακαριστού κεκοιμημένου Γκυ Ντεμπόρ, φέρον τον τίτλον "Σημειώσεις για το Ζήτημα των Μεταναστών".

Διότι έμπασε κρυάκι, κι άμα δεν την αράξουμε διαβάζοντας κοντά στο τζάκι που δεν έχουμε, πως διάολο θα περάσει η μέρα, ε?

Guy Debord
Σημειώσεις για το “Ζήτημα των Μεταναστών” (1985)
Όλα είναι ψεύτικα στo “ζήτημα των μεταναστών”, όπως συμβαίνει με κάθε ζήτημα που τίθεται ανοιχτά στη σημερινή κοινωνία, και για τους ίδιους λόγους: Το ζήτημα εγείρεται από την οικονομία (δηλαδή την ψευδο-οικονομική αυταπάτη), και συζητιέται από το θέαμα.

Η συζήτηση του θέματος περιορίζεται σε ανοησίες. Πρέπει να κρατήσουμε ή να αποβάλουμε τους μετανάστες; (Φυσικά, ο αληθινός μετανάστης δεν είναι ο μόνιμος κάτοικος ξένης προέλευσης, αλλά εκείνος που γίνεται αντιληπτός και αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διαφορετικό και προορισμένο να παραμείνει διαφορετικός. Πολλοί μετανάστες, ή τα παιδιά τους, έχουν γαλλική ιθαγένεια· πολλοί Πολωνοί ή Ισπανοί υπήκοοι κατέληξαν να χάσουν τον εαυτό τους μέσα στη μάζα ενός γαλλικού πληθυσμού που ήταν διαφορετικός). Όπως συμβαίνει και με τα πυρηνικά απόβλητα ή με το πετρέλαιο που χύνεται στον ωκεανό, οι μετανάστες αποτελούν προϊόν της σύγχρονης καπιταλιστικής διαχείρισης – με τη διαφορά ότι τα “όρια ανοχής” στην περίπτωση των μεταναστών καθορίζονται πιο γρήγορα και πιο “επιστημονικά” – και, όπως τα πυρηνικά απόβλητα και το χυμένο πετρέλαιο, έτσι και οι μετανάστες θα παραμείνουν μαζί μας για αιώνες, χιλιετίες, για πάντα. Θα παραμείνουν, διότι ήταν πολύ ευκολότερο να εξαφανιστούν οι Εβραίοι από τη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ παρά να εξαφανιστούν οι Μαγκρεμπίνοι και άλλοι από εδώ σήμερα: κι αυτό γιατί στη Γαλλία δεν υπάρχει ούτε ναζιστικό κόμμα ούτε ο μύθος μιας γηγενούς φυλής!

Πρέπει να τους αφομοιώσουμε ή να “σεβαστούμε τις πολιτιστικές διαφορές τους”; Άτοπη, ψεύτικη επιλογή! Δεν μπορούμε πια να αφομοιώσουμε κανέναν: ούτε τους νέους ανθρώπους, ούτε τους Γάλλους εργάτες, ούτε καν τους επαρχιώτες ή τις παλιές εθνικές μειονότητες (Κορσικανούς, Βρετόνους, κ.λ.π.) διότι το Παρίσι, μια ερειπωμένη πόλη, έχει χάσει τον ιστορικό του ρόλο, που ήταν να διαμορφώνει τους Γάλλους. Τι είναι ο συγκεντρωτισμός χωρίς [μια] πρωτεύουσα; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δε δημιούργησαν Γερμανούς μεταξύ των απελαθέντων Ευρωπαίων. Η διάχυση του συγκεντρωμένου θεάματος μπορεί να ενοποιήσει μόνο θεατές. Κάνουμε γαργάρες με την πλούσια έκφραση της “πολιτιστικής ποικιλίας”, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα καθαρά διαφημιστική. Ποιες κουλτούρες; Δεν απέμεινε πια ούτε μία. Ούτε χριστιανική, ούτε μουσουλμανική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε επιστημονική. Ας μη μιλάμε για νεκρούς. Αν κοιτάξουμε έστω για μια στιγμή τα στοιχεία και την πραγματικότητα, δεν έχει μείνει πια τίποτα εκτός από την παγκόσμια-θεαματική (Αμερικανική) κατάρρευση κάθε κουλτούρας.

Πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφομοιωθούν μέσω της ψήφου. Οι Γάλλοι είναι ψηφοφόροι και δεν είναι πια τίποτα άλλο (το ένα κόμμα ταυτίζεται με το άλλο· η μια προεκλογική υπόσχεση ταυτίζεται με την αντίθετή της· και πιο πρόσφατα, τα πολιτικά προγράμματα – που όλοι γνωρίζουν ότι δε θα εφαρμοστούν – έχουν πάψει να είναι έστω και απατηλά, καθώς δεν αναφέρονται πια σε κανένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος ψήφισε για την εξαφάνιση του ψωμιού; Μια ιστορική απόδειξη ότι η ψήφος δε σημαίνει τίποτα, ακόμα και για τους Γάλλους, είναι αυτό το αποκαλυπτικό νούμερο (αναμφίβολα διαστρεβλωμένο προς τα κάτω): το 25% των “πολιτών” στην ηλικιακή ομάδα των 18-25 ετών δεν είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, λόγω απλής απέχθειας. Προσθέστε σε αυτούς εκείνους που είναι εγγεγραμμένοι αλλά απέχουν από την ψηφοφορία.

Κάποιοι προβάλλουν το κριτήριο της “ευχέρειας στη γαλλική γλώσσα”. Καταγέλαστο. Μήπως οι σημερινοί Γάλλοι μιλάνε γαλλικά; Είναι γαλλικά αυτά που μιλάνε οι σημερινοί αναλφάβητοι, ή ο Fabius (“Bonjour les dégats!”), ή η Françoise Castro (Ça t’habite ou ça t’effleure?”) ή ο Β.Η. Lévy;
Ακόμα και αν δεν υπήρχε έστω και ένας μετανάστης, μήπως δεν κατευθυνόμαστε ξεκάθαρα προς την απώλεια κάθε διαλεκτικού συλλογισμού και κάθε έναρθρης γλώσσας; Τι τραγούδια ακούνε οι νέοι σήμερα; Ποιες απείρως πιο γελοίες σέκτες από το Ισλάμ και τον Καθολικισμό έχουν κατακτήσει τόσο εύκολα ένα ορισμένο ποσοστό των σημερινών υψηλά εκπαιδευμένων ηλιθίων μας (Sun Myung Moon κ.λ.π.); Και ας μην αναφερθούμε στους σοβαρά καθυστερημένους διανοητικά ή αυτιστικούς ανθρώπους, τους οποίους αυτές οι σέκτες δε στρατολογούν επειδή δεν υπάρχει οικονομικό συμφέρον από την εκμετάλλευσή τους· κατά συνέπεια, τους αφήνουν στα χέρια των δημόσιων αρχών.

Έχουμε γίνει Αμερικανοί. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι βιώνουμε όλα τα άθλια προβλήματα των ΗΠΑ, από τα ναρκωτικά μέχρι τη μαφία, από το φαστ φουντ [fast food – αγγλικά στο πρωτότυπο] μέχρι τον πολλαπλασιασμό των μειονοτήτων. Για παράδειγμα, μολονότι η Ισπανία και η Ιταλία έχουν αμερικανοποιηθεί επιφανειακά και ως ένα αρκετά μεγάλο βάθος, δεν είναι εθνοτικά αναμιγμένες. Με αυτήν την έννοια, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό Ευρωπαϊκές (όπως ακριβώς η Αλγερία είναι Βορειοαφρικανική). Εδώ [στη Γαλλία], έχουμε τα προβλήματα της Αμερικής χωρίς να διαθέτουμε τη δύναμή της. Δεν είναι βέβαιο ότι το αμερικανικό χωνευτήρι [melting pot – αγγλικά στο πρωτότυπο] θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ ακόμα (με τους Chicanos, για παράδειγμα, οι οποίοι μιλάνε διαφορετική γλώσσα). Αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε για μια στιγμή εδώ. Κι αυτό διότι οι ΗΠΑ αποτελούν το κατασκευαστικό κέντρο του σύγχρονου τρόπου ζωής, την καρδιά του θεάματος που επεκτείνει τους σφυγμούς της μέχρι τη Μόσχα και το Πεκίνο, και αυτό το θέαμα δεν μπορεί να επιτρέψει την παραμικρή αυτονομία στους κατά τόπους υπεργολάβους του (εφόσον γίνει κατανοητό αυτό, αποκαλύπτει δυστυχώς ένα πολύ λιγότερο επιφανειακό είδος υποταγής από εκείνη την οποία θα ήθελαν να καταστρέψουν ή να μεταρρυθμίσουν οι συνήθεις κριτικοί του “ιμπεριαλισμού”). Εδώ [στη Γαλλία], δεν είμαστε πια τίποτα: είμαστε οι αποικιοποιημένοι που δεν έμαθαν πώς να επαναστατούν, είμαστε εκείνοι που λένε συνεχώς "ναι" στο θέαμα και στην αλλοτρίωση. Τι προφάσεις ανακαλύπτουμε ξαφνικά και πάλι στη Γαλλία καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αυξανόμενη παρουσία μεταναστών κάθε χρώματος! Λες και κάποιος κλέβει κάτι το οποίο εξακολουθούσε να είναι δικό μας! Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Τι πιστεύουμε ή, μάλλον, τι εξακολουθούμε να προφασιζόμαστε ότι πιστεύουμε; Δεν είναι παρά η έπαρση στις σπάνιες διακοπές των απόλυτων σκλάβων που διαμαρτύρονται ότι οι ξένοι απειλούν την ανεξαρτησία τους!

Ο κίνδυνος του απαρτχάιντ; Είναι σε μεγάλο βαθμό υπαρκτός. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάτι παραπάνω από απλό κίνδυνο, καθώς υπάρχει ήδη μοιραία (με τη λογική των γκέτο, τις φυλετικές συγκρούσεις και, κάποια μέρα, τα λουτρά αίματος). Μια κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση είναι σαφώς λιγότερο ικανή να καλωσορίσει, χωρίς πολύ μεγάλες δυσκολίες, ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών απ’ ό,τι μια συνεκτική και σχετικά ευτυχισμένη κοινωνία. Το 1973, είχαμε ήδη παρατηρήσει την εντυπωσιακή αναλογία ανάμεσα στην εξέλιξη της τεχνικής και των τρόπων σκέψης:

«Το περιβάλλον, το οποίο αναπλάθεται συνεχώς ολοένα και πιο βεβιασμένα με σκοπό τον κατασταλτικό έλεγχο και το κέρδος, γίνεται ταυτόχρονα όλο και πιο εύθραυστο και παρακινεί όλο και περισσότερο στο βανδαλισμό. Στο θεαματικό του στάδιο, ο καπιταλισμός αναδημιουργεί καθετί άχρηστο και παράγει εμπρηστές. Έτσι, το σκηνικό του γίνεται παντού εξίσου εύφλεκτο με ένα σχολείο στη Γαλλία».

Με την παρουσία των μεταναστών (που έχει ήδη εξυπηρετήσει κάποιους συνδικαλιστές, οι οποίοι έχουν καταγγείλει ορισμένες απεργίες εργατών τις οποίες δεν μπορούσαν να ελέγξουν ως “θρησκευτικούς πολέμους”), μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι υπάρχουσες εξουσίες θα προωθήσουν την ανάπτυξη σε μεγάλη κλίμακα των μικρών πειραμάτων αναμετρήσεων που έχουμε δει να σκηνοθετούνται από πραγματικούς ή ψεύτικους “τρομοκράτες” ή από υποστηρικτές αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων (και όχι μόνο από Άγγλους οπαδούς).

Αλλά είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί όλοι οι πολιτικοί (συμπεριλαμβανομένων των ηγετών του Εθνικού Μετώπου) επιχειρούν να ελαχιστοποιήσουν τη σοβαρότητα του “προβλήματος των μεταναστών”. Όλα όσα θέλουν να συντηρήσουν τους απαγορεύουν να αντιμετωπίσουν άμεσα και στο πραγματικό του περιεχόμενο έστω και ένα πρόβλημα. Ενώ κάποιοι προφασίζονται ότι πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα επιβολής μιας “αντι-ρατσιστικής καλής θέλησης”, άλλοι προσποιούνται ότι το ζήτημα είναι η αναγνώριση του μετριοπαθούς δικαιώματος σε μια “δίκαιη ξενοφοβία”. Και όλοι συμφωνούν να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα σαν να ήταν το πλέον φλέγον, σχεδόν το μοναδικό, μεταξύ των τρομακτικών προβλημάτων που η κοινωνία δεν πρόκειται να ξεπεράσει. Το γκέτο του καινούριου θεαματικού απαρτχάιντ (όχι η τοπική, φολκλορική εκδοχή της Νότιας Αφρικής) βρίσκεται ήδη εδώ, στη σύγχρονη Γαλλία: η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού βρίσκεται περίκλειστη και αποκτηνωμένη μέσα σε αυτό· και θα συνέχιζε να υπάρχει ακόμα και αν δεν υπήρχε έστω και ένας μετανάστης. Ποιος αποφάσισε να κατασκευάσει την Sarcelles και την Les Minguettes, να καταστρέψει το Παρίσι και τη Λυών; Οπωσδήποτε, κανείς δεν μπορεί να πει ότι κανένας μετανάστης δε συμμετείχε σε αυτό το αξιοκαταφρόνητο έργο. Ωστόσο, εκτελούσαν ακριβώς τις διαταγές που τους δίνονταν: αυτή είναι η συνήθης δυστυχία του μισθωτού εργάτη [salariat].

Πόσοι de facto ξένοι υπάρχουν σήμερα στη Γαλλία; (Και όχι μόνο με βάση το νομικό καθεστώς τους, το χρώμα του δέρματος ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους). Είναι προφανές ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί ώστε θα έπρεπε κάποιος, αντίθετα, να ρωτήσει: πόσοι Γάλλοι έχουν μείνει, και πού βρίσκονται; (Και τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα έναν Γάλλο;). Γνωρίζουμε ότι ο ρυθμός των γεννήσεων πέφτει. Δεν είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο; Οι Γάλλοι δεν μπορούν πια να ανεχτούν τα παιδιά τους. Τα στέλνουν στο σχολείο μόλις γίνουν τριών ετών, και μέχρι τα δεκαέξι τουλάχιστον, προκειμένου να μάθουν τον αναλφαβητισμό. Και, προτού τα παιδιά φτάσουν στην ηλικία των τριών ετών, ολοένα και περισσότεροι [γονείς] τα βρίσκουν “ανυπόφορα” και τα χτυπάνε βίαια. Τα παιδιά απολαμβάνουν ακόμα αγάπη στην Ισπανία, την Ιταλία, την Αλγερία, καθώς και μεταξύ των Τσιγγάνων. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει συχνά στη Γαλλία σήμερα. Ούτε τα διαμερίσματα ούτε οι δρόμοι των πόλεων είναι κατάλληλοι για τα παιδιά (από εκεί προέρχεται η κυνική καμπάνια των πολεοδόμων της κυβέρνησης σχετικά με το θέμα τού “ανοίγματος της πόλης στα παιδιά”). Από την άλλη, η αντισύλληψη είναι ευρέως διαδεδομένη και η έκτρωση είναι διαθέσιμη. Σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γαλλία σήμερα ήταν επιθυμητά. Αλλά όχι ελεύθερα! Ο ψηφοφόρος-καταναλωτής δεν ξέρει τι θέλει. “Επιλέγει” κάτι που δεν επιθυμεί. Η διανοητική του δομή δε διαθέτει πια τη συνοχή που θα του επέτρεπε να θυμηθεί ότι είχε επιθυμήσει κάτι τη στιγμή κατά την οποία βρίσκει τον εαυτό του απογοητευμένο από την εμπειρία αυτού ακριβώς του πράγματος.

Στο θέαμα, η ταξική κοινωνία επιδίωξε συστηματικά να εξαλείψει την ιστορία. Και τώρα, κάποιοι παριστάνουν ότι θλίβονται για το ειδικό αποτέλεσμα της παρουσίας τόσο πολλών μεταναστών, επειδή έτσι η Γαλλία “εξαφανίζεται”! Κωμικό. Η Γαλλία εξαφανίζεται για εντελώς διαφορετικούς λόγους, και με λιγότερο ή περισσότερο γοργούς ρυθμούς σχεδόν σε όλα τα πεδία.

Οι μετανάστες έχουν απόλυτο δικαίωμα να ζουν στη Γαλλία. Αντιπροσωπεύουν την αποστέρηση, και η αποστέρηση είναι παρούσα στη Γαλλία, είναι εξαιρετικά διαδεδομένη εδώ και σχεδόν οικουμενική. Οι μετανάστες έχουν χάσει τη χώρα και την κουλτούρα τους, όπως είναι ευρέως γνωστό, χωρίς να είναι σε θέση να βρουν άλλες. Οι Γάλλοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, και αυτό δεν αποτελεί μεγαλύτερο μυστικό.

Καθώς ολόκληρος ο πλανήτης ανάγεται εξίσου στην αθλιότητα ενός νέου περιβάλλοντος και μιας καθαρά ψευδούς κατανόησης των πάντων, αποτελεί απερισκεψία εκ μέρους των Γάλλων – που αποδέχτηκαν αυτή την εξέλιξη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση (με εξαίρεση το 1968) – να ισχυρίζονται πως αισθάνονται ότι δε βρίσκονται πια στο σπίτι τους εξαιτίας των μεταναστών! Έχουν λόγους να μην αισθάνονται πια ότι βρίσκονται στο σπίτι τους, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή, σε αυτόν τον καινούριο φρικτό κόσμο της αλλοτρίωσης, δεν υπάρχουν παρά μόνο μετανάστες.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν στην επιφάνεια της Γης, ακόμα και σε αυτόν τον τόπο, όταν η Γαλλία θα έχει εξαφανιστεί. Το εθνολογικό μίγμα που θα επικρατήσει δεν μπορεί να προβλεφθεί, και το ίδιο ισχύει για τις κουλτούρες τους, ακόμα και για τις γλώσσες τους. Μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι το κεντρικό και βαθιά ποιοτικό ερώτημα θα είναι το εξής: θα μπορέσουν αυτοί οι μελλοντικοί άνθρωποι να κυριαρχήσουν, μέσω μιας απελευθερωτικής πρακτικής, επί της σημερινής τεχνικής, που αποτελεί, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια τεχνική της επίφασης και της αποστέρησης; Ή, αντίθετα, θα κυριαρχηθούν από αυτή με έναν τρόπο που θα είναι ακόμα πιο ιεραρχικός και υποδουλωτικός απ’ ό,τι σήμερα; Θα πρέπει κανείς να είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο, και να παλεύει για το καλύτερο. Η Γαλλία είναι σίγουρα αξιοθρήνητη. Αλλά οι θρήνοι είναι μάταιοι.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΑΤΑΓΗ (νούμερο δύο)

Τελικά αι εγκύκλιοι διαταγαί δεν έχουσι τέλος...

Εν είδει συνεχείας προηγούμενης γλαφυρής και ιστορικής σημασίας εγκυκλίου διαταγής από τη Δημητσάνα (κλικ εδώ), θα αρκεστώ να παραθέσω λινκάκιον από το ευλόγιον του "επαναστατικού ποιηταριάτου", όπου μια άλλη, σούπερ-γκαγκάν και ιστορικής σημασίας αστυνομική διαταγή από τη Ματαράγκα της Καρδίτσας, έρχεται να μας κλέψει το ενδιαφέρον και να μας γεμίσει το Σαββατοκύριακο...

Τελικά, πλάκα-πλάκα, αι αστυνομικαί εγκύκλιοι διαταγαί αποτελούν ένα ξεχωριστό ιδιότυπο είδος λογοτεχνίας του νέου ελληνιζμού... και μακάριος ο μελετών αυτάς και ο εντρυφών εις αυτάς...
(μακάριος υπό την έννοια ότι κάνει νέο σικώτι)...

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΤΕΣ...

Και ναι μεν είναι αλήθεια πως με βάση τους νόμους του μάρκετινγκ, θα έπρεπε όποιος αγοράζει τρία Τσεγκεβάρεια μπλουζάκια να παίρνει δώρο μια κονκάρδα με τη φάτσα του Τσε. Σωστό και πρέπον θα ήταν, εδώ που φτάσαμε.

Αλλά, πετώντας στα σκουπίδια το μάρκετινγκ που μας περιβάλλει, εκμεταλλευόμενοι τις περιβάλλουσες ημάς ενδο-μαρκετικές αντιξοότητες της εποχής, ας ευχηθούμε να χρεωκοπήσουν παγκοσμίως οι αγορές, κι ας καθήσουμε να διαβάσουμε ολίγον Καββαδία:

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
Τότε που η μοίρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει...
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι...
Νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό τ' αμόνι.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί, Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζει και θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.
Απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του
μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια
έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια...

Βινεο-οπτικώς, εδώ υπάρχει το ανωτέρω, με τον Λέκκα να το τραγουδάει ζόρικω τω τρόπω. (Πολύ το πάω αυτό το παιδί).

Αλλά, βέβαια, κάποιος θα πει: Εντάξει, αλλά πρόκειται για τον έξω μου Γκεβάρα. Ο μέσα μου Γκεβάρα τι γίνεται?
Για αυτές τις περιπτώσεις, διατίθεται σε συσκευασία εμπιθρίου-δώρου ο Ρασουλιακός "Μέσα μου Γκεβάρα" (που τους κάνει όλους τ' αλατιού).
Δυστυχώς, για τον "Μέσα μου Γκεβάρα" δεν βρήκα οπτική άκρη, αλλά δεν πειράζει: Με μερικά ζητήματα ο σκοπός δεν είναι να τη δεις - με μερικά ζητήματα ο σκοπός είναι να την ακούσεις.

Και ο μέσα μου Γκεβάρα, ανήκει αναμφιβόλως σε αυτή την κατηγορία: Εκείνων που καλό θα ήταν να ακούσουμε (και να μας ακούσουν, επίσης).

ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΠΟΣ!

"Αν τον δειτε και απο κοντα δεν παιζει να πιστεψετε οτι βγαινει αυτη η φωνη απο εναν τετοιο ανθρωπο.. ειναι πραγματικα αγνωριστος, στο μαγαζι ειχε μπει απο την μπροστινη πορτα και οταν ανεβηκε στην σκηνη νομιζαμε οτι ειναι καποιος του μαγαζιου η καποιος για να καθαρισει τη σκηνη η κατι τετοιο..."

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ένας -προφανώς νεαρός- θαμών κάποιου ιντερνετοφόρουμ, το θείο Νώντα.
Μεγάλη μορφή ο Πουλικάκος, δεν είναι να το συζητάμε τώρα... Το ζήτημα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Απλά, εδώ και κάνα διήμερο, έχω φάει άσχημο κόλλημα και παίζει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου, το θρυλικό άσμα "Τι Μπουκόφσκι - Τι Τσιμπουκόφσκι ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης ή Oriental Wrap".
Το είχα ακούσει παλαιόθεν, και τέτοιο κόλλημα δεν το είχα φάει... Δεν ξέρω τι κακό είναι τούτο που με βρήκε τώρα στα γεράματα...

Μπάση πτώση, πέραν του να το παραθέσω δίπλα προς ακρόασιν, θεωρώ πρέπον να παραθέσω και τους αξιοπρόσεκτους στίχους του εδώ, προς ανάγνωσιν. Διότι είναι στίχοι μνημειώδεις!

Τι Μπουκόφσκι - Τι Τσιμπουκόφσκι
ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης
ή Oriental Wrap

Ελμπάτ φουέλ αρμπουταγλάν,
γκαφίρ σπαροπηχτάγαν,
σαρμελοασπληδεύαντο
φαλλοαιδοιογλυστράβαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ.

Και ουτ και φλουτ και χλάπιστα,
αμπεχλωροακουστάβαν,
του σφιτ τα βλημοκάβαλαν
πρωκτόγευστα χομπλάβαν.

Φαρδαλοβαρδουλόπνευστα,
κλαπετοπερδολάγνα,
αμφιξεπατογλάφυρτα
ξεκωλ σφηναροπλήκτρα.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Στηθόπληκτα και μπουσταφή,
βαρδουλοχαρχαλεύαν
κωλοτρυπιδοφάγωτα,
ρωγοβυζορουφάγαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Και φλατς και φλουτς και χλούτσαυτα,
αμφιχυσματομπλάβαν
κι ενώ γλυφοεκοζάροντο
ψωλαρμενοχουφτάβαν.

Βουλέ, Τουρλέ κι απόχαυνα
γλουτοφτυστομπουτάβαν,
χλιμιντροσφιχτοχάϊδευτα,
το σιχτηροφουμάβαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Δεν ξέρω, αλλά κάτι υπερφυσικό, μια αόρατος δύναμις, με ωθεί να αφιερώσω αυτό το αθάνατο έπος στους διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, συμπαραστεκόμενος τοιουτοτρόπως στα ζόρια που τραβάνε αυτό τον καιρό... Διότι τι να λέμε τώρα, ο ποιητής τα είπε όλα - ακόμα και για τη φετινή την κρίση...

ΕΠΗΞΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΑΛΘΑΚΕΣ...

Παλαιότερα, κάτι παραπλήσιο μου είχαν κάνει κι εμένα για ένα φεγγάρι. (Αγνοώ τους λόγους - Εν πάση περιπτώσει, το όλο θέμα είχε χάπυ εντ).

Τώρα το έκαναν σε ένα από τα μπλογκς της Λουκίας Ρικάκη. Αντιγράφω από το in.gr:

Αντιδράσεις έχουν προκαλέσει τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται ως «απρεπές» το blog που έχει δημιουργήσει η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη.

Όποιος επιχειρήσει να μπει στο ιστολόγιο youmymirror.blogspot.com, διαβάζει ένα κείμενο-προειδοποίηση της Google, το οποίο αναφέρει: «Προειδοποίηση περιεχομένου: Ορισμένοι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου επικοινώνησαν με την Google, επειδή θεωρούν ότι το περιεχόμενό του είναι απρεπές. Γενικά, η Google ούτε αναθεωρεί ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε ιστολογίου».

Εν συνεχεία, οι χρήστες του Διαδικτύου έχουν δύο επιλογές: είτε να επιλέξουν την εντολή «Κατανοώ και επιθυμώ να συνεχίσω» είτε την εντολή «Δεν επιθυμώ να συνεχίσω».

Σύμφωνα με τα Νέα, το θέμα άρχισε μετά την απόφαση ορισμένων επισκεπτών του Διαδικτύου -κακόβουλα ή για πλάκα, όπως λέει η σκηνοθέτις- να «λογοκρίνουν» το blog, διαφωνώντας με το περιεχόμενό του.

«Αφού γίνεται η συλλογή των flag (εργαλείο που δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να αντιδρούν στο περιεχόμενο ενός blog), εν συνεχεία αποφασίζεται η απαιτούμενη ενέργεια. Πιστεύουμε στην ελευθερία της έκφρασης ακόμα και όταν ένα blog περιέχει αύθαδες περιεχόμενο ή μη δημοφιλείς θέσεις. Συνειδητοποιούμε πως αυτό μπορεί να είναι απογοητευτικό και λυπούμαστε για την ενόχληση που προκαλεί» δήλωσε εκπρόσωπος της Google.

«Δεν έχω καμία αντίρρηση με την πρακτική της Google να διατηρεί ένα φίλτρο μέσα από το οποίο θα διακρίνει ποια blog περιέχουν άσεμνο περιεχόμενο. Η διαφωνία μου έγκειται στο γεγονός ότι δεν γνωρίζω πόσοι έκριναν το περιεχόμενο ως απρεπές, όπως επίσης και ότι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση για τη συγκεκριμένη κίνηση εκ μέρους της εταιρείας» σχολιάζει η σκηνοθέτις.

Ανάμεσα στις ιστορίες που αναρτήθηκαν, υπάρχει και μία η οποία συνοδεύεται από ένα βίντεο στο οποίο φαίνονται οι γλουτοί μιας γυναίκας, όπως επίσης και η ψηφιακή αναπαράσταση ενός ανήλικου ντυμένου κοριτσιού. Αυτές οι εικόνες πιθανότατα προκάλεσαν τις αντιδράσεις κάποιων επισκεπτών.

Πάντα πίστευα ότι η λέξη "επισκέπτομαι" εμπεριέχει στη ρίζα της τη λέξη "σκέπτομαι". Ως εκ τούτου, τους συγκεκριμένους άτομους δεν θα τους ονόμαζα -ακριβώς- "επισκέπτες". Θα τους ονόμαζα (ξερωγώ) "μουσαφίρηδες" (πράγμα επίσης προβληματικό, εφόσον η λέξη "μουσαφίρης" μου θυμίζει συνειρμικά τη λέξη "μούσα". Τέλοσπάντων...)
Αλλά σε κάθε περίπτωση, είναι κακό πράμα η ύπαρξη τέτοιων επισκεπτών-μουσαφιραίων, γιατί υποδηλώνει και υπογραμμίζει το (γνωστό) γεγονός ότι ανάμεσά μας κυκλοφορούν κινούμενες όρθιες μάζες στόκων, έχοντες μία από τας εξής δύο μορφάς: Είτε του καλοκάγαθου βλακός που παίζει με το ψαλίδι, είτε του κακανάγαθου βλακός - σχιζοφρενούς λογοκριτού με το ψαλίδι.

Φανταζομαι ότι ήδη κοιμούνται ήσυχοι τώρα που κατήγγειλαν ακόμη μία απρέπεια!! με αυτον το τόσο 'ευπρεπή' τρόπο..Και η ομορφιά στη ζωη τους που κατοικεί άραγε?? την προσπερνούν φαντάζομαι γρήγορα μην τους κάψει το βλεμμα..Τόση ομορφια γυρω μας ειναι απρέπεια δεν κάνει να την κοιτάζουμε... γιατί μετά θα πρέπει ανάλογα να αλλάξουμε τη ζωη μας..μάλλον θλιβερός είναι ο ύπνος τους,παρόλα αυτα τους ευχόμεθα όνειρα γλυκά..

όπως το θέτει η ίδια η Λουκία Ρικάκη στο εν λόγω μπλογκ της.