ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, Ε?

Στα Ελληνικά κρατητήρια με μετέφεραν μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους (ένας από αυτούς ήταν ένα παιδί 13 ετών). Με γροθιές μας χτυπούσαν ενώ ανεβαίναμε στον 6ο όροφο. Οι αστυνομικοί κράτησαν τη κάμερα μου και τις κάρτες μνήμης και με έψαξαν 8 φορές. Πέταξαν κάτω όλο το περιεχόμενο της τσάντας μου και με ανάγκασαν να γδυθώ. Αφού ντύθηκα με ανέβασαν στον 12ο όροφο.

Στο ασανσέρ οι αστυνομικοί με έβριζαν στα Αγγλικά (δεν ήταν μεγαλύτεροι από 25 χρονών) “fuck you, mother fuckers, I will fuck your mother, and so on.” Καθώς με έβριζαν με χτυπούσαν στο κεφάλι και στο στομάχι. Το ασανσέρ σταμάτησε και μπήκε μέσα ένας πενηντάρης αστυνομικός, υποθέτω ότι του είπαν ότι είμαι φωτογράφος (κατάλαβα την λέξη φωτογράφος στα Ελληνικά). Ο αστυνομικός με κοίταξε, έβγαλε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του και απειλώντας με είπε: “I will cut your balls and fuck you in the ass”. Οι άλλοι γέλασαν και τον ευχαρίστησαν για την "παράσταση".

Όταν φτάσαμε στο 12ο όροφο καθώς πηγαίναμε στο διάδρομο με κλότσησαν στους αστραγάλους, και με τους αγκώνες τους με χτύπησαν στο στήθος, το κεφάλι και το λαιμό. Με ξαναέψαξαν, πετώντας τα πράγματα από την τσάντα μου. Ζήτησα πολλές φορές να μιλήσω με κάποιο ανώτερο αξιωματικό αλλά κάθε φορά με χτυπούσαν περισσότερο. Τους έδειξα το διαβατήριο μου και ζήτησα να αναγνωρίσουν ότι είμαι φωτορεπόρτερ από το εξωτερικό αλλά μου πέταξαν το διαβατήριο και μου είπαν να μην μιλάω.

[Πρόκειται για απόσπασμα από την προσωπική μαρτυρία (ή ενδεχομένως το προσωπικό μαρτύριο) του Daniel Patino Flor, φωτορεπόρτερ από το μακρινό Εκουαδόρ. Για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει ολόκληρη την ανατριχιαστική μαρτυρία, υπάρχει ολόκληρη στο "κουτί της Πανδώρας"].

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΑΙΣΘΗΤΟ ΜΠΛΟΓΚ

Περιδιαβαίνοντας πρωί - πρωί το sync.gr, έπεσα πάνω σ' ευτό εδώ το μπλογκ με το εξαιρετικά πρωτοποριακό design:

http://patlakis.blogspot.com/2009/05/your-last-chance.html

Έχει και υπο-μπλογκς, εξίσου προχωρημένου design. Για παράδειγμα:
http://aytokinhta1.blogspot.com/

Τι στριφτό μακαρόνι είναι πάλι αυτό?
Βρε καλά το είπε ο Γάμα Πι: "Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε..."

ΣΤΗ ΜΠΑΡΤΣΑ ΤΟ CHAMPIONS LEAGUE,
ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ!!!

Η ομάδα πετάει, σύσσωμα τα ξένα ΜΜΕ είναι στραμμένα στην τιτάνια προσπάθεια της Εθνικής μας, και εφόσον το λέει και ο αγαπητός Πόλσε, μπορώ να νιώθω βέβαιος πως η επόμενη κούπα θα καταλήξει σε ελληνικά χέρια!!!!!!!!!

ΣΑΝ ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ ΣΕ ΚΥΝΗΓΩ...

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ-ΣΚΟΥΠΑ θέλει να κάνει η ΕΛ.ΑΣ. και για τους αντιεξουσιαστές. Εισηγήσεις ανώτερων αξιωματικών για κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τους αντιεξουσιαστές αντιμετωπίζονται θετικά από την ηγεσία του υπουργείου Εσωτερικών, που βλέπει το καλοκαίρι ως την ιδανική περίοδο για την υλοποίηση του σχεδίου. Σύμφωνα με τις εισηγήσεις αυτές, η ΕΛ.ΑΣ. θα επέμβει σε χώρους που έχουν καταληφθεί από αντιεξουσιαστές και που οι ιδιοκτήτες τους επανειλημμένως έχουν ζητήσει την απομάκρυνσή τους. Όπως τονίζουν σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις τους ανώτεροι αξιωματικοί, ελπίζουν πως οι επιχειρήσεις αυτές θα αποκαλύψουν μέρος του οπλοστασίου των αντιεξουσιαστών, ενώ θα δώσουν και ένα ηχηρό μήνυμα για τις «σκληρές» προθέσεις της ΕΛ.ΑΣ. έναντι των κουκουλοφόρων.

Ούτως γράφει το σημερινό φύλλο της εφημερίδος "Τα Νέα" εις άρθρον που εξετάζει το μεγαλόπνοον σχέδιον της κυβερνήσεως ίνα μπουζουριάσει οτιδήποτε ξεχωρίζει.

Εδώ που τα λέμε, πράγματι το καλοκαίρι είναι "ιδανική περίοδος για την υλοποίηση του σχεδίου": Θα έχουν σφίξει και οι ζέστες.

Εν τω μεταξύ, σήμερα ξύπνησα σιγοσφυρίζοντας ένα παλαιόν άσμα του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, το οποίο πάει κάπως έτσι:

Μου ‘πες απόψε θέλεις κάτι
να κάνουμε οι δυο μας ξεχωριστό,
κι έπειτα μου ‘κλεισες το μάτι
και μου ‘πες πως θα πάμε μπανάκι βραδινό.

Καταπληκτικό! Συμφώνησα κι εγώ.
θα είναι τρέλα το βράδυ αυτό!
(ρεφρέν)
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
σαν το ψαράκι μπαίνεις στο νερό.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
μες στο νεράκι χωρίς μαγιό.
***************
Βρήκαμε ένα λιμανάκι
απ’ όλους ξεχασμένο, ερημικό,
κι όπως περνάει το κυματάκι
μου σκας κι ένα φιλάκι ερωτικό.

Καταπληκτικό! Ταξίδι μαγικό!
Το φεγγαράκι, εσύ κι εγώ!
(ρεφρέν)
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι,
σαν το ψαράκι τρέχεις στο νερό.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
μες στο νεράκι σε κυνηγώ!

Πάνω στον αφρό, κάτω στο βυθό
θα σου φωνάζω: Σ’ αγαπώ!
(ρεφρέν)
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
σαν το ψαράκι μπαίνεις στο νερό.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
μες στο νεράκι χωρίς μαγιό!

Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι,
σαν το ψαράκι τρέχεις στο νερό.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι
μες στο νεράκι σε κυνηγώ!

(Εάν τυχόν το έχει κάποιος καλός άνθρωπος, ας δώσει λινκ για να το βάλω να παίζει εδώ δίπλα, να μας φτιάχνει τη διάθεση καθώς θα οραματιζόμαστε το μέλλον...)

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος νιοστόν -Το ένθεον ον)
[Το προηγούμενο κομμάτι υπάρχει εδώ]

Που λες, Συντ, έχει σημασία όμως και η εποχή κατά την οποία γίνονται όλα αυτά τα ωραία.
Διότι, προσωπικά, μιλώντας για τα αρχαία Προμήθεια της Αθήνας, δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι πρόκειται για γιορτή με πανάρχαιες ρίζες. Το θέμα όμως είναι ότι τη μοναδική άξια λόγου αναφορά σε αυτή τη γιορτή, μας τη δίνει ο Παυσανίας. Και, όπως ξέρεις, ο Παυσανίας έζησε το δεύτερο αιώνα. Ο Παυσανίας, λοιπόν, την περιγράφει σαν γιορτή με μαζική συμμετοχή, πράγμα που πρέπει να μας προβληματίσει:

Αν ήταν πάντοτε μια μαζική γιορτή, είναι στατιστικά βέβαιο ότι θα υπήρχε και κάποιος προγενέστερος που να την αναφέρει. Δεν βλέπουμε να υπάρχει όμως καμιά αναφορά -προγενέστερη του Παυσανία- στη γιορτή των Προμηθείων.
-Μπορεί να υπήρχε παλιότερη αναφορά, και να χάθηκε... Δε μπορεί?
-Μπορεί. Αλλά θα είχε σωθεί ως απλή αναφορά από κάποιον μεταγενέστερο. Όλο και θα υπήρχε κάποιος μεταγενέστερος, που θα έλεγε "σύμφωνα με τον τάδε, τα Προμήθεια ήταν έτσι κι έτσι στην κλασική Αθήνα κλπ κλπ". Πάντα οι μεταγενέστεροι αρέσκονται να χρησιμοποιούν ως βιβλιογραφία τους προγενέστερους!
-Είναι σίγουρο αυτό?
-Όσο σίγουρο είναι πως ο Σωκράτης ορκιζόταν στον Κύνα.
-Κατάλαβα... Στάνταρ άσσος.

-Από την άλλη, όσοι έχουν μελετήσει κάπως τον Λουκιανό, διαπιστώνουν ότι μάλλον ο Λουκιανός έχει αρχίσει να παίρνει ανάποδες με τη μαζικότητα της γιορτής, όπως και με το περιεχόμενό της. Και είμαι βέβαιος ότι ο Λουκιανός δεν ήταν ηλίθιος: Για να πάρει ανάποδες και να αρχίσει στο δούλεμα τους Προμηθεϊστές, κάτι πρέπει να του είχε χτυπήσει καμπανάκι.
Τι άραγε?
Για να καταλάβουμε, θα πρέπει να υπολογίσουμε πότε έζησε ο Λουκιανός: Ήταν σύγχρονος του Παυσανία..

Την ίδια εποχή με τον Λουκιανό και τον Παυσανία, έχουμε έναν άλλο συγγραφέα, λιγότερο γνωστό, που λέγεται Οππιανός. Το μπεστ-σέλλερ του Οππιανού, είχε τον τίτλο "Αλιευτικά". Μέσα σ' αυτά τα Αλιευτικά, βρίσκουμε άλλη μια ενδιαφέρουσα περιγραφή του Προμηθέα να πλάθει τον άνθρωπο:
Πρόκειται για την περιγραφή που είδαμε στον ψευδο-Απολλόδωρο -όπου ο Προμηθέας με τα δυό του τα χεράκια έπλασε τους ανθρώπους, μόνο που αυτή τη φορά υπάρχει και μια προσθήκη: Ο Προμηθέας αλείφει την καρδιά του ανθρώπου με το αίμα των Τιτάνων (ή αίμα των θεών, ίσως).
Γιατί προστίθεται αυτή η λεπτομέρεια? Έχει σημασία?

Πιστεύω πως έχει τόση σημασία, όση θα ήταν αρκετή για να τσαντίσει τον Λουκιανό.
Ο Λουκιανός δεν τους πολυχώνευε τους μύθους. Ειδικά τους ανατολίτικους.
Ξέρει ότι οι μύθοι συχνά κρύβουν ανθρώπινες φιλοδοξίες, που πιάνουν τη θεοσέβεια και της πετάνε τα μάτια έξω.
Και ξαφνικά βρίσκεται σε μια Αθήνα -πόλη των ονείρων του, και τη βλέπει να είναι γεμάτη ανατολίτικες δοξασίες. Επιρροή από τις ανατολίτικες δοξασίες ήταν και η ιδεολογική μετατροπή του ως τότε μάλλον λαϊκού, ουδέτερου και μάλλον περιθωριακού μύθου των χειρωνακτών, που ήθελε τον Προμηθέα να κατασκευάζει τον άνθρωπο από χώμα και νερό. Με προσθήκη θείου αίματος αυτή τη φορά, ως αντιστάθμισμα στην εβραϊκή εκδοχή, όπου ο ακατανόμαστος "είναι αυτός που είναι", "φύσηξε" μέσα στον άνθρωπο και του έδωσε ζωή και πνεύμα θεϊκού τύπου.
Σε μια άλλη εκδοχή της ίδιας εποχής, που αναφέρει ο ίδιος ο Λουκιανός, η θεά Αθηνά είναι εκείνη που "φύσηξε" μέσα στον άνθρωπο, δίνοντάς του προφανώς και ζωή και σοφία.
-Κατάλαβα... Φύσαγε πολύ στα μυαλά των ανθρώπων εκείνης της εποχής...
-Θύελλα σκέτη! Τι το επικίνδυνο, όμως, έχει αυτή η μικρούλα προσθήκη?

Πρόκειται για παραλλαγή της πίστης εκείνου εκεί του Ονομάκριτου που λέγαμε, ο οποίος πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από χώμα+νερό+τα υπολείμματα των Τιτάνων. Επομένως, για να τα'χει καλά με τους θεούς -που εν προκειμένω νοούνται ως σκληροί αφέντες- ο άνθρωπος θα πρέπει να αποβάλει την "τιτανική φύση του" μέσα από μια σειρά φωτίσεων, καθαρμών, μυήσεων και δε συμμαζεύεται.
Για να μην το θεολογήσουμε τελείως το ζήτημα, θα μπορούσαμε να πούμε πως γύρω από τα κείμενα και τις πρακτικές του Ονομάκριτου (που οι αιώνες είχαν περάσει -επομένως κανείς δεν του κρατούσε κακία που είχε μηδίσει και είχε γίνει προδότης -στο φινάλε η Αθήνα ήταν ρωμαιοκρατούμενη πλέον, οπότε τι να λέμε...), είχαν αρχίσει να μαζεύονται διάφοροι που σχημάτισαν τον κύκλο των Ορφικών, ο οποίος όλο και μεγάλωνε.
-Έχουν σχέση με τους σημερινούς ορφικούς?
-Πού να ξέρω ρε Συντ... Με τη φωτιά και το πελέκι που μεσολάβησαν, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν οι τότε ορφικοί πίστευαν τα ίδια με τους σημερινούς.
Πάντως, πάρε για το αρχείο σου ένα ορφικό αντικείμενο της τότε εποχής:

-Μαμά μου!!!!! Ένας χριστούλης!!!
-Απεταξάμην το σατανά?
-Βρε απεταξάμην το σατανά, αλλά τι εννοούσαν οι ποιητές?
-Εδώ είναι το ζουμί, Συντάκο μου! Διότι, βάλε στο παιχνίδι και τον Προμηθέα, και φαντάσου τον δεμένο στον Καύκασο: Κάπως έτσι δεν θα ήταν?
-Ε, εδώ που τα λέμε... Θα έλειπε μάλλον ο σταυρός, αλλά η πόζα κάπως έτσι θα ήταν...
-Και βάλε στο παιχνίδι και τους γνωστικούς, που την ίδια εποχή ανακάτευαν χριστό και Ίακχο, που λέγαμε...
-Πολλή καθήλωση έπεφτε εκείνη την εποχή, πάντως, ε πνεύμα?
-Και όντως έπεφτε πολλή καθήλωση, Συντ! Μην ξεχνάς πως είτε σταύρωση το πεις, είτε αλλιώς, επρόκειτο για ρωμαϊκή πατέντα τιμωρίας. Έτσι και ήσουν φτωχαδάκι που αμφισβητούσε τη ρωμαϊκή κραταιά εξουσία, κατέληγες σταυρωμένος. Η μόνη διαφοροποίηση ήταν αν θα σε σταύρωναν όρθιο, ανάποδα ή ξερωγώ στο πλάϊ. Πάντως θα σε σταύρωναν.
-Γάμησέ τα... Παλιοεποχή ήταν!

-Ναι, αλλά ποιά ελπίδα είχαν τα φτωχαδάκια εκείνης της εποχής?
-Καμμία, υποθέτω.
-Λάθος! Αποχτούσαν ελπίδα, αν τυχόν το γύρναγαν στο μυστικισμό και στα μυστήρια και στον απόλυτο παραλογισμό: Αποχτούσαν ελπίδα, αν έλεγαν: "Σταυρώστε με ρε κερατάδες, αλλά εγώ θα αναστηθώ"!... Με πιάνεις?
-Όπως λέμε σήμερα "Ο Παναγούλης ζει" ένα πράμα, ενώ είναι σαφές πως έχει πεθάνει?
-Πρακτικά, ναι. Απλά, το θεωρητικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, ήταν σε στυλ "το πνεύμα είναι άφθαρτον, αν και το σώμα είναι φθαρτόν".
-Βράσε ρύζι, δηλαδή...
-Και επειδή θα έπρεπε να δικαιολογηθεί κάπως (έστω και υποτυπωδώς) η αφθαρσία του πνεύματος, τα φτωχαδάκια πλακώθηκαν να εισχωρούν σε μυστικιστικούς κύκλους κάθε πιθανού παρδαλού χρώματος. Μεταξύ των οποίων και οι κύκλοι εκείνων εκεί των οπαδών εκείνου εκεί του ραβίνου από την εξωτική Παλαιστίνη.
Όλοι αυτοί οι κύκλοι, έλεγαν μέσες-άκρες το ίδιο πράμα: "Μπορεί να είστε αδύναμοι και να σας σφάζουν σαν κοτόπουλα, αλλά ο θεός (είτε ο ακατανόμαστος "είναι αυτός που είναι", είτε ο Προμηθέας, είτε η Αθηνά, είτε ο φούφουτος), έχει τοποθετήσει μέσα σας θεία ουσία, από την οποία έχετε εκπέσει και ο μόνος τρόπος για να ξανανέβετε στο επίπεδο της θείας ουσίας, είναι ο θάνατος.
-Κατάλαβα: Επομένως, είναι μαλάκες αυτοί που σας σφάζουν: Νομίζουν πως σας κάνουν κακό, ενώ στην πραγματικότητα σας κάνουν το μεγαλύτερο δώρο... Στην πραγματικότητα, το να ζείτε σα σκουλήκια, είναι κακό. Το να ανέβετε στα πνευματικά χάη (high) είναι όμορφο και ευκταίον... Και προϋπόθεσή του, είναι να πεθάνετε.

-Βέβαια, η λογική του Προμηθέα και των Προμηθείων, είναι διαφορετική -πιο αγωνιστική: "Όπως ο Δίας δέχτηκε τον Προμηθέα στα Ολύμπια δώματα, έτσι θα δεχτεί κι εσάς. Μη σκύβετε το κεφάλι - Θα εμφανιστεί ο Ηρακλής να σας ελευθερώσει και να αρχίσει τους πλούσιους στις ροπαλιές".
Μια τέτοια λογική, βέβαια, όσο κι αν σου κάνει εντύπωση, είχε ξεκινήσει μέσα από τους κύκλους των αφεντικών.
-Πλάκα μου κάνεις πνεύμα?

-Καθόλου! Δώσε βάση: Μια τέτοια λογική, κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ως ξεπεσμένος φορέας θείας ουσίας. Να πιστεύει ότι εμπεριέχει θεϊκή ποιότητα μέσα του -είτε ως πνοή είτε ως αίμα. Να πιστεύει ότι είναι μεν κατώτερος από τους θεούς, αλλά την ίδια στιγμή είναι απολύτως ανώτερος από όλα τα άλλα ζώα. Ως εκ τούτου, έχει απόλυτο δικαίωμα να κάνει ό,τι γουστάρει στη φύση, και μόνο οι θεοί μπορούν και έχουν δικαίωμα να τον σταματήσουν.

Για να επιστρέψουμε στο Λουκιανό, ο Λουκιανός ίσως διαισθάνεται ότι η βιβλική εντολή "κατακυριεύστε τη γη", ενώ ήταν απούσα από τη λογική των Αθηναίων -που πίστευαν ότι είναι παιδιά της γης και δεν έχουν λόγο να κατακυριεύσουν τη μάνα τους- ξαφνικά γίνεται παρούσα.
"Κάντε ό,τι γουστάρετε, αν θέλετε ζήστε ενάντια στη φύση, κι αν τυχόν το παρακάνετε, μόνο οι θεοί θα επέμβουν να σας την πέσουν. Αλλά ακόμα κι αν επέμβουν, ακόμα κι αν σας την πέσουν, έχετε το δικαίωμα να τους πάτε κόντρα όπως κόντρα τους πήγε ο δημιουργός σας, ο Προμηθέας. Ε, δεν πρόκειται να συμβεί και τίποτα κακό: Αν επιμείνετε, στο τέλος θα δικαιωθείτε, όπως και ο δημιουργός σας ο Προμηθέας δικαιώθηκε. Που ξέρεις καμιά φορά, μπορεί μέσα από την ανταρσία να σας χαριστούν οι θεοί και να πετύχετε τη θέωση. Το ότι ίσως εν τω μεταξύ θα έχετε ξεσκίσει τη φύση, θα σας το συγχωρήσουν, το δίχως άλλο, διότι τη φύση την έφτιαξαν για να σας ανήκει".

Κάτι τέτοια μοιάζει να υποκρύπτονται πίσω από την μετατροπή του μύθου, και ο Λουκιανός αποφασίζει να τα κράξει, επειδή τα θεωρεί επικίνδυνα. Πιθανόν τα θεωρεί ως έναν ελληνο-ανατολίτικο αχταρμά, ο οποίος πέρα από οικολογικώς επικίνδυνος, δημιουργεί και άλλους κινδύνους: Ανοίγει την πόρτα στους ανατολίτες να μπουκάρουν στην ελληνική κοινωνία και να αρχίσουν να θεολογούν και να σωτηριολογούν. Να παίξουν στο γήπεδό τους, δηλαδή.
Και το γήπεδό τους είναι ξερό, είναι "καμίνι", είναι "κόλαση", δεν επιτρέπει να παιχτεί όμορφη μπάλα. Μόνο θεοκρατικό μονότερμα μπορεί να παιχτεί σε τέτοιο γήπεδο.
Όμως στο Λουκιανό μοιάζει να αρέσει η όμορφη μπάλα.
Δεν του αρέσουν οι κολάσεις, οι θεώσεις και τα "Παύλο θεέ πάρε την ΠΑΕ" και τέτοια.

Διότι, σου λέει,
"σαν πολλοί εσταυρωμένοι πλάκωσαν μαζί την ίδια εποχή:
Σταυρωμένος Ιησούς, σταυρωμένος Προμηθέας, (μη σου πω και σταυρωμένος Ορφέας)... Όλοι μαζί έγιναν της μόδας την ίδια εποχή...
Μπας και αυτό σημαίνει ότι αυτοί που νιώθουν πραγματικά σταυρωμένοι είναι οι τιμώντες ξεζουμισμένοι άνθρωποι και όχι τα τιμώμενα θεϊκά πρόσωπα?"

Είναι πάντως βέβαιο ότι την ίδια εποχή όπου ζει ο Λουκιανός, τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας είχαν σπουδαιότερα ζητήματα να επιλύσουν, πέρα από τα πνευματικά θεολογικά ζητήματα και το ερώτημα αν μέσα τους ρέει αίμα θεών ή τιτάνων.
Για παράδειγμα, οι φτωχοί ήθελαν να φάνε. Να ελπίζουν. Να μην τους ρημάζουνε στους φόρους, ούτε να έρχεται ο στρατός του ενός ή του άλλου ρωμαίου μαλάκα επίδοξου δικτάτορα και να τους ρημάζει την πόλη. Μια στο τόσο, βέβαια, ήθελαν και να ξεσκάνε με καμιά γιορτή όπως τα Προμήθεια. Και -γκαντεμιά εν Ακαδημία- να που οι πνευματηφόροι ξαφνικά τους κατέσχεσαν και τη γιορτή, κάνοντάς την περίλαμπρη... Άπληστοι αυτοί οι πνευματηφόροι...

Ήταν θέμα χρόνου κάποιος φτωχός εργάτης να κάνει τη σύναψη: Σταυρωμένος ο Προμηθέας, σταυρωμένος κι ο έτσι ο Εβραίος... Στον Όλυμπο, δηλαδή στον ουρανό, ανέβηκε ο Προμηθέας μετά τη σταύρωσή του, στον ουρανό ανέβηκε και ο Εβραίος μετά τη σταύρωσή του...
Μόνο που οι οπαδοί του Εβραίου σκέφτονται λιγάκι και τους φτωχούς, έχουν μια κάποια αλληλεγγύη. Ενώ οι δικοί μας οι πλούσιοι, ντιπ στουρνάρια στο ζήτημα της αλληλεγγύης, ρε παιδί μου! Ε, δεν πεταγόμαστε μέχρι το χώρο που μαζεύονται οι οπαδοί του σταυρωμένου Εβραίου?

Βέβαια, σήμερα ξέρουμε ότι αυτά τα σκεπτικά ήταν λάθος. Τότε όμως, παιζόταν και να είναι σωστά. Το πράγμα ήταν φρέσκο ακόμα, κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος.

Κανείς εκτός από τον Λουκιανό: Την αγάπαγε την Αθήνα ο Λουκιανός. Απ' όσο τον έχω μελετήσει, πάντοτε γράφει με απόλυτη συμπάθεια για την Αθήνα και τα ήθη και τα έθιμα και τους μύθους της. Για όλα γράφει με συμπάθεια, εκτός από ένα: Τα Προμήθεια.
Τα Προμήθεια τα κονιορτοποιεί. Και η μόνη εξήγηση είναι πως τα κονιορτοποιεί για αυτόν ακριβώς το λόγο: Είχαν χάσει το νόημά τους, είχαν πάψει να είναι μια επιμέρους γιορτή των χειροτεχνών και είχαν αποχτήσει νέο νόημα, που ο Λουκιανός το έβρισκε άκρως επικίνδυνο, για τους λόγους που είπαμε πιο πριν.
Όμως... Όμως...

-Κάτσε να σηκώσω το τηλέφωνο...
-Ποιός να'ναι τέτοια ώρα?
-Ο Λευτεράκης, μάλλον!
-Για απάντα του, μπας και συμβάλει στον προβληματισμό μας!

(συνεχίζεται -Η μυητική σημασία του ΠΛ)

ΨΑΓΜΕΝΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΑΝΕΚΔΟΤΑΚΙΟΝ
(που εγώ τουλάχιστον δεν το είχα ματαξανακούσει
-από το φόρουμ του πειρατικού του κάπτεν Τζίμη)

Είναι απόγευμα και ο μπάρμπας από το ωραίο νησάκι του Αιγαίου έχει πάει για ψάρεμα στην αμμουδιά.

Αφού ρίχνει την πετονιά ξαπλώνει προς τα πίσω στηριζόμενος στους αγκώνες του και αρχίζει να αγναντεύει περιμένοντας κάποιο τσίμπημα.
Σε λίγο εμφανίζεται ένας επιχειρηματίας στην αμμουδιά που είχε πάει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το στρες που του δημιουργούσαν οι δουλειές του.
Βλέποντας τον ψαρά να ψαρεύει τόσο νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει:
- Δεν κάνεις καλά, με αυτό τον τρόπο δεν θα πιάσεις ψάρια. Πρέπει να βρέξεις κώλο αν θέλεις να πιάσεις ψάρια
- Για ποιο λόγο; τον ρωτάει ο ψαράς.
- Θα τα πουλάς και θα βγάζεις κέρδος.
- Για ποιο λόγο;
- Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια
- Για ποιο λόγο; λέει και πάλι ο ψαράς.
Λίγο ενοχλημένος, ο επιχειρηματίας αποκρίνεται :
- Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα
- Για ποιο λόγο; ξαναλέει ο ψαράς.
Έχει αρχίσει να του την δίνει του επιχειρηματία η μονότονη απάντηση του ψαρά αλλά υπομονετικά του εξηγεί:
- Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!
- Για ποιο λόγο; ρωτάει και πάλι ο ψαράς.
Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος, γεμάτος θυμό!
- Μα δεν καταλαβαίνεις; Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, για λογαριασμό σου.
- Για ποιο λόγο;
- Έτσι, θα μπορέσεις να εισάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα!!
- Γιατί, τώρα τι κάνω;

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος νιοστόν -Ήχος και φως)
[Το προηγούμενο κομμάτι βρίσκεται εδώ]

Στην Αθήνα λοιπόν, έπαιζαν μπάλλα και οι θρυλικοί Γεφυραίοι (που το όνομά τους προφανώς εμπεριέχει τη λέξη "Γη") που έμεναν παρακάτω στην ίδια γειτονιά, λίγο πιο κάτω από τους Βουτάδες (τι πιο κάτω δηλαδή, ουσιαστικά στην ίδια γειτονιά έμεναν) στην Ιερά Οδό -προς τον Κηφισσό λένε κάποιοι που νομίζουν ότι ντε και καλά οι Γεφυραίοι έμεναν σε γέφυρες... σιγά μην έμεναν ντε και καλά σε γέφυρες οι γεφυραίοι- και οι οποίοι αν και κατασυκοφαντημένοι από τον Ηρόδοτο (που με ένα απλό "ως δε εγώ αναπυνθανόμενος ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες" τους ξεπετάει, για να τον περιλάβει μετά ο Πλούταρχος -που είπαμε, ιερέας στους Δελφούς ήταν, επομένως ήξερε πολλά- και τον αρχίζει στο δούλεμα ο Πλούταρχος τον Ηρόδοτο γι' αυτή την κακοήθεια που είπε, ότι δηλαδή οι Γεφυραίοι ήταν Φοίνικες).

Ήξερε ο Πλούταρχος ότι οι Γεφυραίοι δεν ήταν ούτε Φοίνικες, ούτε παίξε-γέλασε, ότι παρ' όλο τον ξεπεσμό της κάστας τους δεν έπαυαν να είναι ειδικοί στα θέματα της Δήμητρας-Δηούς ("Γεφυραία η Δηώ" έλεγαν οι αρχαίοι Αθηναίοι, που κάτι ήξεραν παραπάνω).

Γενικά, είναι παραδεκτό τόσο από τον Πλούταρχο όσο και από άλλους, ότι οι Γεφυραίοι υπήρξε εποχή που δεν έριχναν απλώς μπινελίκια-γεφυρισμούς σε όσους πήγαιναν για τα Ελευσίνια.
Ότι υπήρξε εποχή που "εν Αθήναις... γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς-διοικηταί των όλων- ωνομάζοντο" που λέει κι εκείνος ο τυπάκος ο Ιωάννης Λαυρέντιος Λυδός. Και δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε αρχιερείς να μπινελικώνουν τους περαστικούς με "γεφυρισμούς".

Πιο πιθανή είναι η άποψη που λέει ότι οι «γεφυρισμοί» καμιά σχέση δεν είχαν με μπινελίκια: ως ειδικοί της «Αχαιάς Δήμητρας» που ήταν οι γεφυραίοι, μπορεί και να οργάνωναν «αχαιές», δηλαδή θορυβώδεις, εκδηλώσεις, με ζουρνάδες και νταούλια δηλαδή, που είχαν να κάνουν με την «Αχαιά Δήμητρα»... Κάτι σαν θορυβώδες διονυσιακό ρέηβ πάρτυ με dj τον Ίακχο που πορευόταν στο δρόμο για την Ελευσίνα (σε ανάμνηση, ίσως, "του κτύπου των τυμπάνων και κυμβάλων (εκ μέρους της Δήμητρας) του γενομένου κατά την ζήτησιν της Κόρης", ή ξερωγώ "από του ήχου όν παρείχεν (η Δήμητρα) τοίς περί την Γέφυραν".

Διότι καλό το σετάκι των στοιχείων "χώμα-νερό-αέρας-φωτιά", αλλά για να είναι πλήρες το σετάκι των στοιχείων -ήτοι για να την ακούσει για τα καλά ο συμμετέχων- απαιτείται "Ήχος και φως"... Και η συνήθως σιωπηλή γη-μήτηρ να γίνει "αχαιά Δημήτηρ". Και τι πιο λογικό από το να παρέχουν τον ήχο οι σπεσιαλίστες της "Αχαιάς Δήμητρας" μέσα από "αχαιές" θορυβώδεις εκδηλώσεις-γεφυρισμούς"?

-Αχαιές σημαίνει θορυβώδεις? Και τότε, «Αχαιοί» τι σημαίνει?
-Αχαιοί θα μπορούσε να είναι το ηχητικό αντίθετο των Μινυών: Οι Μινύες θα μπορούσε να "μινύριζαν", να ήταν χαμηλόφωνοι τύποι δηλαδή, σαν και σένα ας πούμε, σε αντίθεση με τους Αχαιούς που είχαν βροντερή φωνή.
-Λες?
-Δεν το έχω πολυψάξει (είδες τι σεμνός που είμαι?)...

Πάντως γενικά, με τους αιώνες, αλλάζει η χρήση των ήχων και των λέξεων: Δες, ας πούμε, με πόση ευκολία το "Ίακχ' ώ! Ίακχε - Ίακχ' ώ! Ίακχε" του Αριστοφάνη -ο οποίος σαν Αθηναίος που ήταν, ήξερε καλά τον ήχο της ιαχής, μπορεί να είχε πάρει και μέρος στην πομπή κάποια 19η κάποιου Βοηδρομιώνος και να είχε φωνάξει κι ο ίδιος "Ίακχ' ώ! Ίακχε" και βρήκε τρόπο να χώσει την ιαχή μέσα στο έργο του "Βάτραχοι"- φτάσαμε μετά από 7-8-9 αιώνες στην παρεξήγηση του "ύε-κύε", που υποτίθεται πως είναι ηχητικό απομεινάρι των Ελευσινίων μυστηρίων

[και δώσ'του να το αναλύουν οι σύγχρονοι μυστήριοι, μόνο και μόνο επειδή το είπε ο Πρόκλος -καλός, σεβαστός και άξιος ο Πρόκλος, αλλά γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 400 κάτι μετά Χριστόν, και, δυστυχώς γι' αυτόν και για εμάς, ήδη από το 380-390 μ.Χ, οι μελανοχίτωνες κακορίζικοι του Αλάριχου είχαν εξοντώσει τον Νεστόριο, τον Πρίσκο, τον Ιλάριο και εν γένει τους τελευταίους ιεροφάντες, δαδούχους, κήρυκες και τέτοια των Ελευσινίων. Και ξέρεις: Άμα εξοντωθούν οι ειδικοί, μετά δεν πα να χτυπιώνται κάτω οι απέξω που θέλουν να ανασυστήσουν τα Ελευσίνια? Όσο και να χτυπιώνται, "ύε-κύε" θα λένε, παρασύροντας και τον συμπαθέστατο Πρόκλο. Διότι εδώ μιλάμε, πριν να γεννηθεί ο Πρόκλος, μέχρι και κάτι σαν (ή ακριβώς) Μιθραίο είχε γίνει το ιερό της Ελευσίνας... Κοινώς, είχε χαθεί το τόπι:

Ένας χριστιανός συγγραφέας που υποτίθεται πως υπήρξε και επίσκοπος Ρώμης ή κάτι τέτοιο, ο Ιππόλυτος (που παραδόξως είχε αρκετό χιούμορ εν συγκρίσει με τους υπόλοιπους κακορίζικους), ο οποίος έζησε κάπου δυο αιώνες πριν τον Πρόκλο, αναφέρει την ίδια φράση "ύε-κύε" συσχετίζοντάς την με κάτι μυστήριους γνωστικούς χριστιανούς της Ανατολής.

Το ζήτημα όμως είναι ότι (σχεδόν σίγουρα) ο Ιππόλυτος ΔΕΝ είχε παρευρεθεί σε Ελευσίνια πομπή. Όχι μόνο εξαιτίας του ότι ήταν χριστιανός, αλλά και εξαιτίας του ότι όλες οι εκδοχές του βίου του (ο οποίος είναι ομιχλώδης και ασαφής) δεν μας αφήνουν να υποθέσουμε ότι κάποτε ταξίδεψε στην Αθήνα. Κάπου μεταξύ Ρώμης, Πόρτο, Σαρδηνίας και Λυών εκινείτο ο άνθρωπος. Με την Αθήνα δεν είχε και πολλά κοννέξια.
Ο Ιππόλυτος γεννήθηκε κάπου γύρω στο 170 μ.Χ και πέθανε κάπου γύρω στο 240. Όταν δηλαδή τα Ελευσίνια μυστήρια ετελούντο ακόμη, εξάπτοντας τη φαντασία των "γνωστικών" χριστιανών της ανατολής, οι οποίοι, εφαρμόζοντας έναν περίεργο συγκρητισμό, άρχισαν να συγχέουντον Ίακχο με τον Ιησού (πιθανότατα ως πράξη άμυνας μπροστά στην επέλαση της τότε εφορμούσης βαρβαρότητας: ήτοι να περισώσουν -διά της λούφας και της παραλλαγής- ό,τι γινόταν να σωθεί).
Κάπως έτσι λοιπόν αναφέρει το "ύε-κύε": Λέγοντας γι' αυτή τη φράξια γνωστικών, ότι πίστευαν πως ο Χριστός συνδέεται μυητικώς με το "μέγα και άρρητον των Ελευσινίων μυστήριον "ύε κύε".

Τι αξία έχει ο γάμος στην αγάπη μας μπροστά,
κι άλλοι είναι παντρεμένοι κι όμως ζούνε χωριστά,

δηλαδή... Άμα είναι σε τέτοιες πηγές να βασίζουμε τις γνώσεις μας περί μυστηρίων, φέξε μου και γλίστρησα...]

Ιστορικά πάντως, οι Γεφυραίοι ήταν η μια από τις δυο ομάδες μεταναστών που έφτασαν διωγμένοι στην Αθήνα. Και οι Αθηναίοι, όπως θα δούμε στη συνέχεια του ποιήματος του Σόλωνα, ξέροντας καλά τι θα πει ξενητειά, άνοιξαν τις αγκαλιές τους στους διωγμένους.
Όταν οι επελαύνοντες πως-τους-λένε κατέλαβαν την υπόλοιπη Ελλάδα και συμμάχησαν με τους καντέμηδες του Κάδμου, οι Γεφυραίοι που ζούσαν ως τότε στην Τανάγρα, στην Ερέτρια και στα πέριξ, αναγκάστηκαν, εκδιωγμένοι από τους πως-τους-λένε και τους Καδμείους, να πάρουν τον ομματιών τους και -καθοδηγημένοι από τη θεά Δήμητρα- να τραβήξουν προς την ελεύθερη Αττική και να στήσουν το κονάκι τους εκεί που η θεά τους, η Δήμητρα, τους υπέδειξε.

Η άλλη ομάδα μεταναστών, οι Μινύες, εκπατρισμένη από τον Ορχομενό της Βοιωτίας και τα πέριξ εξαιτίας των ίδιων επελευνόντων, τράβηξε κι αυτή προς την ελεύθερη Αττική και εγκαταστάθηκε κυρίως στον Πειραιά, ασκώντας το επάγγελμα του ναυτικού και -πιθανόν- ανοίγοντας κανένα όρυγμα ή κανένα πηγάδι τις ελεύθερες ώρες τους -μπορεί και να έκαναν καμιά μαγκιά αποξηραίνοντας το Αλίπεδον, δεν ξέρω. Δεν παίρνω όρκο, απλή υπόθεση κάνω. Δε θα μου έκανε εντύπωση πάντως: Το κατείχαν το ζήτημα των τεχνικών έργων, κοτζάμ Κωπαϊδα την έπαιζαν στα δάχτυλα, στο Αλίπεδον θα κόλωναν?

-Πνεύμα, ξεφύγαμε νομίζω... Ξεκινήσαμε από τον Κεραμεικό και βγήκαμε στον Πειραιά να δούμε αν κουνιούνται οι βάρκες...
-Δίκιο έχεις. Ας επιστρέψουμε στην Ακαδημία και τον Κεραμεικό.
-Ναι βρε συ πνεύμα, γιατί σε λίγο, αν συνεχίσουμε, θα πάρουμε το φερι-μποτ για Σαλαμίνα... Που είναι και πατρίδα του Σόλωνα, μην ξεχνιόμαστε...

-Παρατηρούμε λοιπόν, ότι μιλώντας για το παντοειδές μυθολογούμενο "πλάσιμο" του ανθρώπου και τις σχετικές με αυτό γιορτές, μοιραία έπρεπε να εντοπίσουμε πως αυτές οι γιορτές είχαν ως κέντρο την εργατική περιοχή της αρχαίας Αθήνας. Τη "βιομηχανική ζώνη" της, θα λέγαμε.

Αντίθετα, αν μιλούσαμε για το "φύτρωμα" των ανθρώπων, θα έπρεπε να κοιτάξουμε σε πιο αγροτικές περιοχές της Αττικής.

Διότι, ο καθένας το καταλάβαινε το ζήτημα με τον τρόπο του:
τι πιο λογικό από το να τιμούν οι δημιουργοί τη δημιουργία με τον τρόπο που αυτοί την καταλαβαίνουν?
Οι πλάστες να τιμούν την πλάση και τον πλάσαντα... Χειρωνακτες ήταν, χειρωνακτικά εξηγούσαν τη δημιουργία.
Στο πρόσωπο του πλάσαντος, αναγνώριζαν τον εαυτό τους. Στην πλάση, αναγνώριζαν το έργο τους:
«Όσα βλέπουμε μπροστά μας απ’ τα χρόνια τα παλιά,
Στη δουλειά μας τα χρωστάμε, ζήτω-ζήτω η εργατιά»,
που λέει και το σχετικό αρχαίο επαναστατικό άσμα.

Σε αυτές τις περιοχές όπου αποτελούσαν προπύργιο για την χειρωνακτική εργατική τάξη της Αθήνας, (εκεί μωρέ, απ' όπου ξεκινούσαν πότε ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, πότε ο Θρασύβουλος... ξέρεις... οι δημοκρατικοί δηλαδή...) όπου δηλαδή ζούσαν και συνωστίζοντο άνθρωποι δημιουργικοί, επόμενο ήταν να τιμώνται μύθοι και θεοί που πιστευόταν πως είχαν συμβάλλει στη δημιουργία-πλάση του ανθρώπου. Μόνο τέτοιους θεούς μπορούσαν να καταλάβουν ως προγόνους τους οι δημιουργικοί άνθρωποι του μόχθου:
*Σαν τον τιτάνα Προμηθέα, που ήταν κοφτερό μυαλό, ήξερε να τσουρνεύει το αφεντικό-Δία και είχε χέρια που ήξεραν να πλάθουν τον πηλό και να φτιάχνουν ανθρώπους.
*Σαν την υφάντρα Αθηνά-Εργάνη, που ήξερε κι από ελαιοκαλλιέργεια -και είναι απλό πράμα η ελαιοκαλλιέργεια, όσο απλός είναι και ο μύθος του Εριχθόνιου.
*Σαν τον συνάδελφο Ήφαιστο που κατείχε το heavy metal hammer και ως εκ τούτου ήταν δημιουργικός και γόνιμος σε τέτοιο βαθμό, ώστε το σπέρμα του να είναι γόνιμο και δημιουργικό ακόμα και όταν απλώς έπεφτε στη γη. Πόσο γόνιμη θα ήταν η γη αν δεν υπήρχε ο Ήφαιστος να φτιάχνει εργαλεία για όργωμα, ας πούμε?
*Σαν την "Αχαιά Γεφυραία Δήμητρα" των γεφυροποιών αρχιερέων -και των αγροτών. Βέβαια οι αγρότες το έβλεπαν πιο κυκλικά το πράμα: πολύ θα γούσταραν να γινόταν αλλιώς, αλλά ήταν αναγκασμένοι να συμβιβαστούν με το μέγα μυστήριο του κύκλου "σπορά-γέννηση-καρποφορία-παρακμή-θάνατος-σπορά κλπ". Μέγα μυστήριο σου λέω!

Βλέπεις, Συντ, πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνεται τη δημιουργία ο εργάτης από τη δική του σκοπιά και ο αγρότης από τη δική του σκοπιά? Για τον χειρωνακτα δεν υπάρχουν μυστήρια -τουλάχιστον όχι μεγάλα μυστήρια. Στα μάτια του, η δημιουργία είναι ζήτημα τεχνικής. Αντίθετα, ο αγρότης τη βλέπει αλλιώς τη φάση: Γεμάτη μυστήρια.

Όταν λοιπόν στις μέρες μας μιλάμε για τα αθηναϊκά Προμήθεια της αρχαιότητας, καλό είναι να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι δεν μπορούν να νοηθούν παρά μόνο ως μια εργατική γιορτή, που τιμούσε εκείνον τον επιδέξιο δημιουργό ο οποίος "την είπε στο αφεντικό". Και όχι μόνο αυτό, αλλά "το αφεντικό", ενώ πήγε να τιμωρήσει τον αυθάδη τιτάνα που τσούρνεψε τη φωτιά, στο τέλος αναγκάστηκε να τον δεχτεί στα ολύμπια δώματα, αναγνωρίζοντας έτσι την αποτελεσματικότητα του αναρχοσυνδικαλισμού και των μεθόδων του (θα έλεγε κάποιος με τα μυαλά του Συντ).
-Ω γιες!
-Άσε που στον "Προμηθέα Δεσμώτη" του Αισχύλου, ο Προμηθέας λέει κάτι περίεργα, ότι ναι μεν τσούρνεψε τη φωτιά, αλλά οι άνθρωποι θα έπρεπε να τον ευγνωμονούν ΚΥΡΙΩΣ επειδή τους έδωσε τον λόγο και την επιστήμη... Θυμάσαι τον Μαρξ, τον Ένγκελς και γενικά τους διαλεκτικούς υλιστές, που έλεγαν ακριβώς αυτό το πράγμα? Ότι χωρίς χειρωνακτική εργασία δεν αναπτύσσεται το μυαλό?
-"Η διαλεκτική της φύσης"...
-Όμως για να τελειώνουμε με αυτή την παρέκβαση, να βάλουμε τα πράγματα στο ιστορικό τους πλαίσιο?
-Και δεν τα βάζουμε? Αρκεί να επιστρέψουμε στο ποίημα του Σόλωνα, κάποια στιγμή... Διότι κάτι μου λέει ότι πάμε να το ξεχάσουμε...
-Βρε θα γυρίσουμε στο Σόλωνα σου λέω!!! Φτιάξε και κάτι να πιούμε εν τω μεταξύ...
-Μετά χαράς!

(συνεχίζεται -το ένθεον όν)

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΟΝΟ ΔΕ ΣΜΙΓΕΙ...

Η ανακοίνωση είναι από το μπλογκ της "κίνησης για τη σωτηρία της Γκιώνας".

H Γκιώνα ήρθε στην Αθήνα!
Μεγάλη εκδήλωση για τη Γκιώνα
την Παρασκευή 29 Μάη στο Πολυτεχνείο
Στις 30 Μαρτίου το σπίτι του Στέφανου Κόλλια στην Καλοσκοπή της Γκιώνας καταστράφηκε ολοσχερώς από δεύτερο εμπρησμό. Γιατί; Τυπικά… κανείς δεν ξέρει(;).

Όλοι όμως ξέρουν ότι ο Στέφανος είναι ένας από αυτούς τους κατοίκους του βουνού, που έμπρακτα αντιστάθηκε στην καταστροφή του δάσους και του περιβάλλοντος, στην καταστροφή των νερών που υδρεύουν και την Αθήνα και τη μόλυνση της θάλασσας από τις μεταλλεύτηκες δραστηριότητες των δύο εταιριών βωξίτη.

Αυτό όμως που εξοργίζει περισσότερο τις εταιρείες, είναι ότι ο αγώνας των κατοίκων και του Στέφανου, είναι αγώνας για αξιοπρέπεια, αγώνας για να δοθεί τέλος στης 70χρόνη ασυδοσία των εταιριών, αγώνας να δοθεί τέλος στην κατοχή του βουνού από τους σύγχρονους τσιφλικάδες του Βωξίτη.

Θα επιτρέψουμε στους ανθρώπους της νύχτας να πιστέψουν ότι μας τρομοκράτησαν; Ή θα τους δείξουμε ότι η πράξη τους είχε τα αντίθετα αποτελέσματα και έφερε το θέμα της Γκιώνας στην Αθήνα;

Θα τους αφήσουμε να πιστεύουν ότι τρομοκράτησαν τον Στέφανο ή θα ξαναχτίσουμε το σπίτι του σαν να ήταν το σπίτι όλων μας;

Είναι ζήτημα τιμής πλέον για όσους αντιστέκονται στη καταστροφή του περιβάλλοντος και όσους υψώνουν φωνή απέναντι στην ασυδοσία και την τρομοκρατία του κέρδους, να ξαναφτιάξουμε το σπίτι ΜΑΣ.

Γι’ αυτό και δεν θα λείψει κανείς και καμία από την εκδήλωση της Παρασκευής για την Γκιώνα. Και θα έχουμε και μαζί μας και ότι ποσό μπορούμε να διαθέσουμε για το σπίτι. Και θα διαδώσουμε και το μήνυμα.

Ενδιαφέρουσα σημείωση: Οι τελευταίοι που έκαψαν το σπίτι της οικογένειας Κόλλια, ήταν οι Ναζί το 1944.

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος νιοστόν -Κατασκευαστικές ιστορίες)

[Η προηγούμενη συνέχεια βρίσκεται εδώ]

Υπήρχε, που λες, ένας αρχαίος συγγραφέας που λεγόταν Απολλόδωρος. Αυτός είχε γράψει ένα μνημειώδες έργο, κατι σαν σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας, το οποίο και ονόμασε «Βιβλιοθήκη». Για πολλούς και διάφορους λόγους, οι ειδικοί προτιμούν να τον αποκαλούν "Ψευδο-Απολλόδωρο", επειδή τους θυμίζει έναν άλλο συγγραφέα, που λεγόταν κι αυτός Απολλόδωρος. Μην στα πολυλογώ, για συντομία τον Ψευδο-Απολλόδωρο όλοι τον αποκαλούν σκέτο Απολλόδωρο.
Όλοι συμφωνούν, ότι αυτός ο Απολλόδωρος, είτε ήταν Αθηναίος, είτε παρίστανε τον άλλο Απολλόδωρο, που ήταν Αθηναίος. Επίσης, όλοι συμφωνούν ότι αυτός ο ψευδο-Απολλόδωρος πρέπει να έζησε τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν.
Λίγα χρονάκια πριν τον Λουκιανό, δηλαδή.
Επομένως, η μυθολογία που αφηγείται αυτός ο Απολλόδωρος, πιθανότατα ήταν σε χρήση την εποχή του Λουκιανού. Οκέϋ?
-Οκέϋ.

Αυτός ο ψευδο-Απολλόδωρος, λοιπόν, προφανώς απηχώντας μια άποψη που ήταν διαδεδομένη στην εποχή του, έχει χώσει μέσα στο έργο του την διήγηση πως
"Προμηθεύς εξ ύδατος και γης ανθρώπους πλάσας..."
Όπου ο Προμηθέας, εκτός όλων των άλλων, είναι και δημιουργός μας! Πλάστης μας!
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να πούμε ότι αυτός ο Απολλόδωρος, λίγο παρακάτω βάζει και τους Ολύμπιους θεούς να πλάθουν ανθρώπους, επίσης.
"Προμηθέως δε παις Δευκαλίων εγένετο (...) ούτος γαμεί Πύρραν την Επιμηθέως και Πανδώρας, ήν έπλασαν θεοί πρώτην γυναίκα..."
Αφήνει όμως αδιευκρίνιστο αν οι θεοί έπλασαν την εν λόγω πρώτη γυναίκα από χώμα και νερό (όπως ο Προμηθέας έπλασε τους ανθρώπους του) ή από κάτι άλλο.

Εμείς όμως που είμαστε μελετηροί, μάθαμε διαβάζοντας τον Ησίοδο πως την Πανδώρα την έπλασε ο Ήφαιστος με τη συνεργασία της Αθηνάς, χρησιμοποιώντας τα κλασικά υλικά κατασκευής: Χώμα και νερό -μαζί με διάφορα όμορφα μπιχλιμπίδια που την στόλιζαν -τα στολίδια εθεωρούντο μέρος από τη φύση της γυναίκας.

Για να μπλεχτούμε ακόμα περισσότερο, παίρνουμε υπόψη μας ότι η λέξη "Πανδώρα", πέρα από όνομα της πρώτης χαζο-bimbo-γκόμενας, ταιριάζει και ως όνομα της Γης: Αυτή που μας δωρίζει τα πάντα.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ως γυναίκα πλασμένη από γη, είτε ως σκέτη Γη, η Πανδώρα είναι μάνα μας.

Διότι το θέμα είναι ότι μια άλλη φράξια Αθηναίων, είχε μια διαφορετική παράδοση σχετικά με το "πως στα κομμάτια ξεφύτρωσαν οι πρώτοι άνθρωποι".
Παραδόξως, ΚΑΙ σε αυτή την παράδοση, πρωταγωνιστές είναι πάλι Αθηνά και Ήφαιστος.

Διότι, ο Ήφαιστος, μαζί με την Αθηνά, είναι ανακατεμένος και στη γέννηση του Εριχθόνιου -ο Εριχθόνιος κι αν είναι που μπορεί να ονομαστεί "γηγενής": Γεννημένος από τη συνάντηση της Γης με το θεϊκό σπέρμα του Ήφαιστου, και μεγαλωμένος με τη φροντίδα της Αθηνάς.

Την ξέρεις την ιστορία, έτσι? Ο συνάδελφος και προστάτης μας Ήφαιστος, λέει η ιστοριούλα, πολύ γούσταρε την Αθηνά. Και κάποια μέρα, ευρισκόμενος σε διέγερση, της την έπεσε σφόδρα καυλωμένος. Η Αθηνά βέβαια, σοφή ούσα -θεά της σοφίας, μην ξεχνιόμαστε, αλλά και πολεμική θεότητα, διότι η σοφία είναι για να πολεμάει, δεν είναι για να πίνει τσάϊ κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα- έκανε μια σοφή ντρίμπλα και του ξέφυγε, με αποτέλεσμα το θεϊκό σπέρμα του Ήφαιστου να πέσει στη γη. Στο χώμα.
Η Αθηνά, μέσα στη σοφία της, παρόλο που δε γούσταρε περιπτύξεις με τον Ήφαιστο, σεβάστηκε το θεϊκό του σπέρμα. Το μάζεψε μ' ένα μπαλάκι μαλλί εκεί πέρα, το έβαλε σ' ένα κουτάκι και το έδωσε στις κόρες του Κέκροπα: Την Άγλαυρο, τον Έρση και την Πάνδροσο, λέγοντάς τους να μην το ανοίξουν ούτε με σφαίρες.

-Αυτή η Πάνδροσος, κάπου έχω ακούσει ότι μπορεί να ήταν ηλεκτρικό ψυγείο, και γι' αυτό να την έλεγαν Πάνδροσο... Επειδή διατηρούσε δροσερά τα τρόφιμα...
-Μην ακούω μαλακίες!
-Μα σοβαρά, ένας από τους νεώτερους διδασκάλους του γένους το έχει πει!
-Ο γνωστός, υποψιάζομαι... Κάτι τέτοιες απόψεις φταίνε που πάει κατά διαόλου το γένος!
Αλλά ας συνεχίσουμε με τις κόρες του Κέκροπα:

Αυτές παραβίασαν τις οδηγίες της Αθηνάς, το άνοιξαν το κουτάκι και τρομοκρατήθηκαν όταν μέσα στο κουτάκι είδαν να βρίσκεται ένα φιδάκι: Όχι το φιδάκι ο Διαμαντής, αλλά το φιδάκι ο Εριχθόνιος...
Τρομοκρατημένες λοιπόν, το πέταξαν σ' ένα κάπως απόκρημνο σημείο στην Ακρόπολη. Σιγά-σιγά, το φιδάκι ο Εριχθόνιος μεγάλωσε και έγινε ένας άντρακλας ίσαμε κει πάνω, που ονομάστηκε Εριχθόνιος -εκ του "έριον" ήτοι μαλλί, και εκ του "χθόνιος" ήτοι γήινος-χωμάτινος.

(Μια ανιστόρητη άποψη λέει πως ο "Εριχθόνιος" ήταν ο πρώτος "homo Erectus" λόγω ονόματος... και ότι από σερνάμενος χόμο-φιδάκι στο κουτί, σηκώθηκε όρθιος-ερέκτους. Αλλά εντάξει, μην το παραγαμάμε το ζήτημα...)

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, οι Αθηναίοι ονόμασαν τη γη "κουροτρόφο", δηλαδή κάτι σε στυλ "αυτή που ανατρέφει κούρους, δηλαδή παληκάρια".

(Όταν βέβαια έλεγαν ότι η γη τρέφει "Κούρους", εννοείται ότι κατά βάσιν ως "Κούρους" εννοούσαν τους εαυτούς τους -Οι Αθηναίοι ήταν απόλυτα πεπεισμένοι ότι είναι γηγενείς, ενώ διατηρούσαν σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον είναι γηγενείς κάποιοι άλλοι Έλληνες. Όποιος διαβάσει το θρυλικό απόσπασμα του Ισοκράτη που λέει πως "Έλληνες καλούνται οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες" και τέτοια, θα διαπιστώσει έκπληκτος ότι αυτό το απόσπασμα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου αποσπάσματος που υποστηρίζει τη γηγενή καταγωγή ΜΟΝΟ των Αθηναίων -σε αντίθεση με (σχεδόν όλους) τους υπόλοιπους Έλληνες που (κατά τη γνώμη του Ισοκράτη) έσκασαν μύτη στην Ελλάδα ως λαθρομετανάστες- και ότι η "ημέτερη" παιδεία, είναι η αθηναϊκή παιδεία, βέβαια).

Διότι οι Αθηναίοι ήταν καρα-πεπεισμένοι ότι ήσαν γηγενείς α-λα Εριχθόνιος. Είχαν μάλιστα και μια σχετική παράδοση:
"ταύτηι δε θύσαί φασι πρώτον Εριχθόνιον εν Ακροπόλει και βωμόν ιδρύσασθαι χάριν αποδιδόντα τηι γηι των τροφείων. Καταστήσαι δε νόμιμον τους θύοντάς τινί θεώι ταύτηι προθύειν"
Σα να λέμε "Λένε (οι Αθηναίοι) ότι ο Εριχθόνιος πρώτα στη γη πρόσφερε θυσία πάνω στην Ακρόπολη, όπου και ίδρυσε βωμό της γης, τιμώντας τη για το γεγονός ότι αυτή τον εξέθρεψε. Και με αυτό τον τρόπο καθιέρωσε το έθιμο που θέλει όσους προσφέρουν θυσία σε κάποιον θεό, πρώτα να προσφέρουν θυσία στη Γη").

Παρατηρούμε έκπληκτοι, ότι εδώ κάτι συμβαίνει:
Σε όλες κι όλες τρεις γιορτές ξέρουμε πως οι Αθηναίοι οργάνωναν λαμπαδηδρομίες:
Στα Προμήθεια
Στα Ηφαίστεια
Στά Παναθήναια.
Ε, και οι τρεις τιμώμενοι θεοί, είχαν να κάνουν με διαφορετικές παραδόσεις που δοκίμαζαν να απαντήσουν στο ερώτημα "πως στα κομμάτια εμφανίστηκε ο άνθρωπος".
Μόνο στις γιορτές αυτών των θεών ξέρουμε να άναβαν λαμπάδες οι Αθηναίοι.

(Δεν είμαι ειδικός συμβολολόγος, αλλά ίσως να το έκαναν για να είναι παρόν ως υπόμνηση, όλο το σετάκι στοιχείων: Γη, Νερό, Φωτιά και Αέρας.
Μπορεί βέβαια και να εννοούσαν κάτι άλλο, ή να μην εννούσαν τίποτα.
Από την άλλη, βέβαια, άνθρωποι είμαστε, σε χριστιανοκρατούμενη χώρα μεγαλώσαμε, αναπόφευκτο είναι σε μερικούς από εμάς η "δημιουργία" του ανθρώπου να είναι συνειρμικά συνδεδεμένη με εκείνο το "Γενηθήτω φως", αν έχεις ακουστά).

Παρατηρούμε επίσης, ότι ενώ υπήρχε στην Αθήνα η παράδοση ότι οι άνθρωποι κατασκευάστηκαν από τον Προμηθέα που ως υλικά κατασκευής χρησιμοποίησε γη και νερό,
και ενώ υπήρχε επίσης στην Αθήνα η παράδοση που αναφέρει ο Λουκιανός "Αθηναίοι δε τον Εριχθόνιον εκ της γης αναδοθήναί φασιν και τους πρώτους ανθρώπους εκ της Αττικής αναφύναι καθάπερ τα λάχανα" που πα να πει κάτι σε στυλ "οι Αθηναίοι λένε ότι ο Εριχθόνιος φύτρωσε από τη γη, και ότι οι πρώτοι άνθρωποι ξεφύτρωσαν από την Αττική γη όπως ξεφυτρώνουν τα λάχανα",
όποια από τις δύο παραδόσεις κι αν διάλεγε ένας Αθηναίος, υπερίσχυε η παράδοση που αποδιδόταν στον Εριχθόνιο: Πρώτα απ' όλους έπρεπε να προσφέρει θυσία στην υπερ-θεά Γη.

Βέβαια υπήρχαν και οι βάρβαροι.
Υποψιάζομαι ότι για αυτούς ακριβώς φτιάχτηκε η παράδοση με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, οι οποίοι, μετά τον κατακλυσμό, πέταγαν πέτρες - "λίθινο γόνο" λέει ο Πίνδαρος, νομίζω- και τσούπ! από τις πέτρες ξεφύτρωναν οι διάφοροι λαοί...
Διότι, βάρβαροι ήταν οι βάρβαροι. Τι ήθελαν δηλαδή? Πολυτέλειες?
Σιγά μην καθόντουσαν οι θεοί να πλάσουν βαρβάρους... Τα λέω καλά?
-Σωστό σε βρίσκω!
-Ντάνκε! Βέβαια, στην Αθήνα -κάπου εκεί κατά Ακαδημία μεριά- ζούσαν και τα άλλα παρεξηγημένα παληκάρια, οι Γεφυραίοι...
-Ωχ! Μα δεν τους λυπάσαι?
-Τους Γεφυραίους?
-Όχι, τους ανόητους που πιστεύουν ότι οι Γεφυραίοι ήταν Εβραίοι...
-Δεν τους λυπάμαι καθόλου! Φτιάξε κάτι να πιούμε, και θα μιλήσουμε για Γεφυραίους!

(συνεχίζεται -ήχος και φως)

ΠΡΑ-ΠΡΑ-ΠΡΑ-ΠΡΑΣΙΝΟ

Κάνε μου μπα, να κάνω χα
να μην μας πιάσουνε στα πρα.
Κάνε μου χο-λο-λο, βγάλε φωνή
χαχαμπαχανισμένη μου ζωή.

Άμα βγα-βγα-βγα-βγάζαμε τις μάσκες
θα 'ταν διαφορετικά.
Ως και οι πα-πα-πάνκισσες τα βάψαν
πράσινά τα τα μαλλιά.

Πρασινοαίματος καιρός,
δηλώνω πρα-πρα-πρασινο-φρου-φρός.
Να μ' αγαπάς πρα-πρα-πρασινωπά
έχω και καταπράσινη καρδιά.

Πως να παί-παί-παί-παίξουμε κρεμάλες
ξέχασές το το στυλό.
Στον επη-πή-πή-πήρα τις προάλλες
πρα-πρα-πρα-πράσινο.

Είσαι θαμπή, κάνε μου μπι
σα θερινή χαζή αναψυχή.
Βάψε με μπλε μαρέν και βυσσινί
φυλάκισέ με αν θες στο μουσταρδί.

Μετενσαρκώνομαι σε δάδα
κι έλαμψα στο πουθενά
και τη μικρή μου κουτουράδα
κάψανε μεσ' στην πυρά.

Οι στίχοι αυτοί από το γνωστόν τραγουδάκιον του Νικόλα του Άσιμου (υπάρχει εδώ -για όποιον ενδιαφέρεται), αφιερούνται στους Οικολόγους-Πράσινους, τους οποίους πιθανότατα ΔΕΝ θα τιμήσω με την ψήφο μου, αλλά υποτίθεται ότι θα τους ψηφίσουν κάποιοι συνάνθρωποί μας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιττα, που λένε.

Εν τω μεταξύ, ας μην ξεχνάμε και ένα παλαιότερο ποστ του συναγωνιστού Κρείτωνος Κουσουράτου, σχετικά με τις βλαπτικές συνέπειες της αποχής από το εκλογικό πανηγυράκιον, αλλά και σχετικά με το ότι λευκά και άκυρα δεν είναι δα και η καλύτερη λύση.

(Βρε εγώ "Φίλους του Ανθρώπου" έλεγα να ψηφίσω, αλλά -φευ- μάλλον δεν θα πάρουν μέρος... Έχουν πάντως όμορφα σλόγκαν, όπως αυτό εδώ):

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
[-προμήθειες για τα Προμήθεια -μέρος Β]
(νιοστή συνέχεια -σήριαλ πάει να γίνει- το προηγούμενο είναι εδώ)

Πρόσεξε τώρα Συντ:
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, στον Προμηθέα απέδιδαν χαρακτηρισμούς με λέξεις του στυλ "αγκυλομήτης" εκ του "αγκύλος (=κυρτός, γυριστός)+μήδεα" προφανώς, και επειδή ξέρουμε κι οι δυο ότι η λέξη "μήδεα" είναι διφορούμενη -πρόνοια και επινόηση αφ'ενός, αρχίδια-μήδεα αφετέρου-, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν έλεγαν τον Προμηθέα "αγκυλομήτη" δεν εννοούσαν "στραβοψώλης" ας πούμε, αλλά εννοούσαν κάτι σε στυλ "αυτός που με τις επινοήσεις του ξέρει να την κάνει γυριστή".
(Υπάρχει βέβαια και η άποψη των οπαδών γνωστού διδασκάλου του γένους, οίτινες πιστεύουν -μέσα στην ανορθογραφία που τους δέρνει- ότι "αγκυλομήτης" βγαίνει εκ του "αγκύλος+μύτη", ήτοι ότι ο Προμηθέας ήτο ένας τυπάς με γαμψή εβραϊκή μυτόγκα... Σου θυμίζω την ύπαρξη αυτής της άποψης, μόνο και μόνο για να τη λες στους μαθητές σου, ώστε να καταλάβουν τι μαλακίες θα λένε στο μέλλον, αν τώρα δεν μάθουν ορθογραφία).

Σε ποιόν όμως την έκανε γυριστή ο Προμηθέας?
Στο μεγάλο αφεντικό! Έτσι δεν είναι?
Τσούρνεψε τη φωτιά από το μεγάλο αφεντικό, σωστά?
Και τι την έκανε τη φωτιά?
Την έδωσε στους ανθρώπους. Σωστά?
Και πως δικαιολογήθηκε στο μεγάλο αφεντικό για την πράξη του?
Δικαιολογήθηκε κάνοντας στο αφεντικό ένα νέο χουνέρι: Του είπε "Αφεντικό, οι άνθρωποι με τη φωτιά θα σου προσφέρουν θυσίες: θα σφάζουν ζώα και θα τα ψήνουν προς τιμήν σου, ενώ σε σένα θα προσφέρουν το καλύτερο κομμάτι του ζώου! Μιλάμε για το κομμάτι αυτό εδώ που σου δείχνω" είπε στο αφεντικό και του έδειξε ένα ολόκληρο βόδι στη σχάρα.
Το αφεντικό χάρηκε, συμφώνησε πως η κλοπή της φωτιάς μπορεί και να του βγει σε καλό και έδωσε τα χέρια με τον Προμηθέα. Και μόλις έδωσαν τα χέρια, έντρομο το αφεντικό ανακάλυψε πως το βόδι που του είχε δείξει ο Προμηθέας, ήταν τζούφιο: Επρόκειτο μόνο για κόκκαλα τυλιγμένα με δέρμα. Το κρέας έλειπε... Το κρέας ανήκε πλέον στους ανθρώπους -μαζί με τη φωτιά... Οι θεοί είχαν μείνει με τα κόκκαλα, να τα κάνουν καμιά σουπίτσα, ενδεχομένως.

Κάτι τέτοια μας λέει ο παππούς-Ησίοδος στο "Εργα και Ημέραι".
Τα ίδια λέει και ο Λουκιανός σ' ένα γα-μά-το μίνι θεατρικό που έχει γράψει, με τίτλο "Προμηθεύς (ή Καύκασος)" (Το οποίο -αν σεβόμαστε τις αρχαίες παραδόσεις που ήθελαν την κωμωδία να πηγαίνει χέρι-χέρι με την τραγωδία- θα έπρεπε ίσως κάποια στιγμή να παιχτεί και στα σημερινά Προμήθεια. Διότι επανελλήνιση χωρίς χιούμορ και αυτοσαρκασμό, μάλλον δεν υπάρχει).
-Α, ωραία! Θα το αποδώσω νεοελληνιστί!
-Σε ξέρω Συντ! Για να λες πως θα το κάνεις, μάλλον ήδη το έχεις κάνει...
Τέλος πάντων, συνεχίζω:
Η διαφορά είναι πως ο Ησίοδος μιλάει μάλλον με λύπη για τις μπαγαποντιές του Προμηθέα, ενώ ο Λουκιανός κάνει χοντρή πλάκα και το διασκεδάζει, όπως κι εμείς, άλλωστε.
Φτωχαδάκια είμαστε κι εμείς, όπως κι ο μύθος κάνει μπαμ ότι έχει φτιαχτεί από φτωχαδάκια. Και τα φτωχαδάκια ξέρουν πολλά. Μπορεί οι μύθοι τους να είναι χοντροκομμένοι και απλοϊκοί, αλλά ξέρουν πολλά, διότι κάνουν συχνά παρέα με την Ανάγκη, στην οποία όπως ξέρεις, "και οι θεοί πείθονται".

Και ερχόμαστε τώρα στο σημείο που μας ενδιαφέρει περισσότερο.
Τι εμποδίζει τον Ησίοδο να κάνει χοντρό χαβαλέ με το όλο ζήτημα? Φτωχαδάκι δεν ήταν κι αυτός?
Όλα δείχνουν ότι κι αυτός ήταν φτωχαδάκι, αλλά...
Ο Ησίοδος ισχυρίζεται ότι αυτές οι πονηριές του Προμηθέα, τελικά μας βγήκαν σε κακό.
Εξαιτίας αυτών των προμηθεϊκών κόλπων, "κρύψαντες γὰρ ἔχουσι θεοὶ βίον ἀνθρώποισιν", λέει. Για την ακρίβεια, ισχυρίζεται ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν άνδρες -για γυναίκες δεν κάνει λόγο, οπότε προκύπτει το ερώτημα "πως στα κομμάτια γεννήθηκαν αυτοί οι άνδρες". Το απαντάει απλά: Ονομάζει τον Δία "πατέρα ανδρών και θεών" [(πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε) μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι όλα αυτά τα λέμε με αφορμή ένα στίχο του Σόλωνα που μιλάει για "Γη-μητέρα των Ολυμπίων δαιμόνων". Εντοπίζεις καμιά διαφοροποιησούλα?]. Επομένως, οι άνδρες γεννήθηκαν έχοντας πατέρα τον Δία -βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα, που λένε: Δίας είναι ο πατέρας, και γεννηθήκαμε όπως γουστάρει αυτός. Σιγά μη μας εξηγήσει κιόλας...

Στο φινάλε, αυτό είναι το μαγικό με τους μύθους: Δε χρειάζεται να τα εξηγούν όλα -μας καλούν να παίξουμε.

Για να "κρύψει βίον ἀνθρώποισιν" ο Δίας, τρόπον τινά εκδικούμενος τις πονηριές του Προμηθέα, λοιπόν, λέει εκεί πέρα στον Ήφαιστο και στην Αθηνά, να βάλουν τα δυνατά τους και να χρησιμοποιήσουν όλη τους τη μαστοριά, προκειμένου να φτιάξουν -με τη συνταγή του Ζορζ Πιλαλί: από χώμα κι από λάσπη- την πρώτη γυναίκα (ή τουλάχιστον την πρώτη σούπερ-bimbo-χαζο-γκόμενα): Την Πανδώρα.
Η οποία κουβάλαγε κι ένα μυστηριώδες κουτί, ένα πίθο ένα πράμα, το "κουτί της Πανδώρας", που κάποιος το άνοιξε αυτό το μυστηριώδες κουτί κι έγινε το κακό: ο κόσμος έγινε όπως τον ξέρουμε σήμερα: Χάλια.
(Και μη με ρωτάς τι ήταν αυτό το μυστηριώδες κουτί, διότι δεν θα σου πω).

Αυτά λέει ο Ησίοδος, αλλά είμαι σίγουρος ότι η εκδοχή του κάθε άλλο παρά ενθουσίασε τα φτωχαδάκια της εποχής του. Τα φτωχαδάκια, μέσα από το πρίσμα του Ησίοδου, είδαν τον ευρηματικό ήρωά τους, τον Προμηθέα, να μεταβάλλεται σε αιτία κακού.

Βρε δεν πα να τον είχαν ονομάσει "Προμηθεύς", και δεν πα να τα είχαν ταιριάξει ώστε το όνομά του να περιλαμβάνει το "θεύς=θεός"? Και δεν πα να του είχαν και εναλλακτικό όνομα "Ίθαξ", από το οποίο έμελλε να προκύψουν λέξεις όπως "ιθαγενής" και "Ιθάκη"?
Οι άλλοι τους απαντούσαν με το ομόρριζο "ιταμός=αυθάδης".
Δεν έβγαινε άκρη.
Απλώς κάποια στιγμή αποφασίστηκε ότι ο ευρηματικός Οδυσσεύς, θα μπορούσε να είναι μόνο από την "Ιθάκη", ως ευρηματικός που ήταν κι αυτός. Χώρια που ο Οδυσσέας είχε και μια μακρυνή καταγωγή από την Αθήνα, αν θυμάμαι καλά, και οι Αθηναίοι στα ζητήματα της ιθαγένειας ήταν απόλυτοι...

Λοιπόν, θα φτιάξεις τίποτα να πιούμε?
-Μα φτιάχνω! Δε βλέπεις?
-Α, ωραία τότε! Λέω να συνεχίσω μιλώντας σου για κατασκευαστικές εταιρείες... Τι λες?
-Είπαμε: Τη μπετονιέρα δεν την κατηγοράω -Αυτή μου δίνει για να φάω!
-Πάμε λοιπόν!

(συνεχίζεται -Κατασκευαστικές ιστορίες)

ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

"Τέρμα πια οι αυταπάτες:
Ή με τις κουκούλες, ή με τις γραβάτες".

Ούτως έλεγε (και λέει) ένα σοφόν σλόγκαν.

Αναζητείται ρίμα εις -ίστους,
(Σκίστους? Αρίστους? Ενημέρωσής τους? Χύσ'τους? Φτύσ'τους? Δεν ξεύρω)
για να αποτελέσει το πρώτον σκέλος μελλοντικού συνθήματος
που θα καταλήγει κάπως έτσι:
"Ούτε με το κοράνι, ούτε με τους απίστους".

Έχουμε και σπουδαιότερα προβλήματα ίνα ασχοληθώμεν.

(Αν και, βεβαίως, όποιος θέλει να μιλήσει για το μέλλον, δύναται να το παρομοιάσει με "μια μπότα πάνω σε μια ανθρώπινη πλάτη", όπως λέγει με 1000 λέξεις και η άνωθεν φωτο, ήτις τόσον ευγλώττως εξηγεί τας αιτίας και -κυρίως- τας αφορμάς των γνωστών Κορανιακών εκτρόπων -που έλαβαν χώραν εις το κέντρον των Αθηνών. Διότι μια μπότα εις την πλάτην, είναι άσκημον πράμα, ό,τι θρήσκευμα κι αν έχει -ή δεν έχει- κάποιος. Πόσω μάλλον, εάν αυτή η μπότα κρατάει χρόνια...)

ΒΓΗΚΕ Ο ΧΑΡΟΣ ΝΑ ΨΑΡΕΨΕΙ...
(πάει κι ο Ανέστης...)

Βγήκε ο χάρος να ψαρέψει
με τ' αγκίστρι του ψυχές
και γυρεύει πληγωμένους,
δυστυχείς και προδομένους
μεσ' τις φτωχογειτονιές...
Βγήκε ο χάρος για ψυχές

Βρε κορμιά βασανισμένα
πιάστε απόψε τα στενά
να μας δει και μας ο χάρος
που της γης δίνουμε βάρος
να σωθούμε απ’ τον βραχνά,
πιάστε απόψε τα στενά

Με την μαύρη του σφεντόνα
στρίβει ο χάρος στη γωνιά.
Για πιαστείτε χέρι-χέρι,
να του στη - στήσουμε καρτέρι
κι όποιον πάρει η σφεντονιά...
Στρίβει ο χάρος στη γωνιά...

Το λυπημένο αυτό τραγούδι του Παπαϊωάννου, μου ήρθε στο νου πριν από ελάχιστα λεπτά, όταν πληροφορήθηκα (από σπόντα και με κάμποσες μέρες καθυστέρηση) το θάνατο του Ανέστη Κεραμυδα.

Χάος χαωδέστερο του ιδεολογικού χάους που μας εχώριζε, δύσκολα θα υπάρξει. Ασχέτως εάν κάποια στιγμή που τον είχα συναντήσει στη Σαλονίκη, έπαιξε και το ενδεχόμενο να του έγραφα ένα βιβλίο -που φαντάζμαι πως δεν υπήρχε περίπτωση να εκδώσει- σχετικά με τις ελληνικές επιδράσεις και συμμετοχές στην Οχτωβριανή επανάσταση.

Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι ότι ο ένας πεθαίνει, ο άλλος πεθαίνει, κι εγώ δεν αισθάνομαι καλά τώρα τελευταία...

Η ΑΝΕΚΤΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΑ

"Η Σάγια είναι μια ανεκτική δασκάλα, που δεν νοιάζεται αν οι μαθητές στην τάξη μιλάνε συνεχώς ή την κοροϊδεύουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα ιαπωνικό ανθρωποειδές ρομπότ, που έχει κατασκευαστεί για να μαθαίνει τις επιστήμες και την τεχνολογία στα παιδιά με ευχάριστο τρόπο.

Αποτελεί δημιούργημα του καθηγητή Χιρόσι Κομπαγιάσι του Πανεπιστημίου Επιστημών του Τόκιο, σύμφωνα με τον οποίο το ρομπότ δεν σχεδιάστηκε για να αντικαταστήσει στο μέλλον τους δασκάλους, αλλά για να βοηθήσει στο να καταλάβουν οι μαθητές την ομορφιά της τεχνολογίας. Παρόλα αυτά, παραδέχτηκε ότι αν σε ένα μικρό σχολείο υπάρχει έλλειψη διδακτικού προσωπικού, ιδίως στην ύπαιθρο, η Σάγια θα μπορούσε να προσφέρει χείρα ουσιαστικής βοηθείας.Ο στόχος είναι το ρομπότ να εξελιχτεί έτσι ώστε μελλοντικά να μπορεί να διδάσκει σε τάξεις μαθημάτων τεχνολογίας......"

Η ανωτέρω είδησις, εκ του σαϊτίου της Ναυτεμπορικής.

Περίεργο πράμα αι γιαπωνέζικαι αυταπάται...

Διότι ως απεφάνθη και ένας μαθητής μου:
"Ωραίο πράμα! Θα τη βγάζεις απ' τη μπρίζα, και άντε γειά!!!"

ΑΧ, ΝΕΦΕΡΤΙΤΗ...

Η διάσημη προτομή της Νεφερτίτης, που φιλοξενείται στο Βερολίνο, είναι μία «πλαστογραφία» που κατασκευάστηκε το 1912 ως πρότυπο για μελέτες πάνω στην πολυχρωμία, υποστηρίζει σε έργο του, που μόλις δημοσίευσε, ο γνωστός ιστορικός Τέχνης, Ανρί Στιερλέν.
(...)
Συσσωρεύονται οι ενδείξεις» που συνηγορούν πως είναι «αδύνατον» η προτομή της βασίλισσας της Αιγύπτου να έχει φιλοτεχνηθεί πριν από 3.400 χρόνια, τόνισε ο ελβετός ιστορικός Τέχνης, ο οποίος δημοσίευσε το πόνημα «Η προτομή της Νεφερτίτης, μια απάτη της Αιγυπτιολογίας;» από τις εκδόσεις Infolio.

Σύμφωνα με τον Στιερλέν, συγγραφέα μίας πλειάδας έργων για την Αίγυπτο, τη Μέση Ανατολή και τον αρχαίο ισλαμικό κόσμο, η προτομή κατασκευάστηκε στο ίδιο το σκάμμα της ανασκαφής το 1912 από έναν καλλιτέχνη, ονόματι Γκέρχαρντ Μαρκς, με την προτροπή του υπεύθυνου γερμανού αρχαιολόγου Λούντβιχ Μπόρχαρντ.

Ο αρχαιολόγος επιθυμούσε να φιλοτεχνηθεί μία προσωπογραφία της βασίλισσας, της οποίας διαθέτουμε πλείστες εικόνες, στην οποία θα φορά την τιάρα, για την οποία γνωρίζαμε πώς ήταν, χρησιμοποιώντας αρχαίες μπογιές, που ανακαλύφθηκαν στην ανασκαφή, κάνοντας πειράματα για την πολυχρωμία, τονίζει.

Όταν στις 6 Δεκεμβρίου 1912 επισκέφθηκε το σκάμμα ο πρίγκιπας της Γερμανίας, ανακάλυψε την προτομή, που θεωρήθηκε τότε αυθεντική και αποτέλεσε αντικείμενο ιδιαίτερου θαυμασμού από όλους. Ο αρχαιολόγος τότε δεν είχε «το θάρρος να γελοιοποιήσει» τους υψηλούς φιλοξενούμενούς του, τονίζει ο ιστορικός.

Κάτι τέτοια γράφει η είδηση από το σάϊτ της Ελευθεροτυπίας, και μια κραυγή αγανακτήσεως βγήκε από το στόμα μου, μόλις διάβασα την ιερόσυλη αυτή άποψη...

Είναι θλιβερό, αλλά οι αναθεωρητές των επικρατουσών απόψεων έχουν πάρει φόρα. Και είναι νομίζω καιρός κάποιος να τους κόψει το βήχα.
Διότι με τη φόρα που έχουν πάρει, σε λίγο θα αμφισβητήσουν και την αυθεντικότητα δικών μας ευρημάτων.

Που κακό ψόφο να'χουν δηλαδή οι παλιο-αναθεωρητές. Με τη φόρα που έχουν πάρει, με την αναίδεια και τη θρασύτητα που τους διακρίνει, σε λίγο θα αμφισβητήσουν και τη γνησιότητα του ήλιου (ή έστω του αστεριού) της Βεργίνας, και θα γίνουμε μπίλιες!


Βρε άει στο διάολο καραγκιόζηδες, που θα μας πείτε εσείς τι είναι και τι δεν είναι αυθεντικό, γκρεμίζοντας τη γαλήνη του εσωτερικού μας κόσμου!

Βρε δεν πα να λέτε ό,τι θέτε?
Για εμάς, η προτομή της Νεφερτίτης ήταν, είναι και θα είναι αυθεντική!

Άει σιχτίρ, τσαντίστηκα πάλι...

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
[-προμήθειες για τα Προμήθεια -μέρος Α]
νιοστή συνέχεια -το προηγούμενο είναι αυτό εδώ

-Άντε γειά μας, ω Πνεύμα! Τι έλεγες λοιπόν για τα Προμήθεια?
-Ας πάρουμε το ζήτημα από την αρχή:

Τα Προμήθεια ήταν μια γιορτή στην αρχαία Αθήνα. Για τη γιορτή ξέρουμε μάλλον λίγα πράματα: Περιελάμβανε λαμπαδηφορία-λαμπαδηδρομία και τόπος τέλεσής της ήταν η περιοχή προς την Ακαδημία Πλάτωνος και τον Κεραμεικό. Κάπου εκεί υπήρχε βωμός του Προμηθέα, από τη φωτιά του βωμού άναβαν λαμπάδες, δρομείς τις κράταγαν και άρχιζαν να τρέχουν προς την πόλη: όποιος έφτανε πρώτος χωρίς να του σβήσει η λαμπάδα, ήταν ο νικητής.
Κάτι τέτοια μαθαίνουμε από τον περιηγητή Παυσανία, και...
Αυτά ξέρουμε, όλα κι όλα, για τα αρχαία Προμήθεια.

Αλλά, μυαλό έχουμε, γνώσεις έχουμε, Αθηναίοι είμαστε, επομένως μπορούμε να κάνουμε κάποιες λογικές επαγωγές που ίσως να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τη γιορτή καλύτερα.

Προφανώς, το θέμα της γιορτής ήταν η απόδοση τιμών στον Προμηθέα, αλλά -βασισμένοι στον τόπο διεξαγωγής της γιορτής που ήταν η γειτονιά του Κεραμεικού- μπορούμε να κάνουμε την υπόθεση ότι επρόκειτο για μια γιορτή των κεραμοπλαστών και των συναφών επαγγελμάτων, εφόσον από τον Λουκιανό έχουμε την πληροφορία ότι

"... οι Αθηναίοι τους χυτρέας και ιπνοποιούς και πάντας όσοι πηλουργοί, Προμηθέας απεκάλουν επισκώπτοντες ες τον πηλόν ή και την εν πυρί οίμαι των σκευών όπτησιν..."
Που πάει να πει -στο περίπου: "Οι Αθηναίοι, αυτούς που φτιάχνουν πήλινες χύτρες, αυτούς που δουλεύουν τον πηλό σε καμίνια, και γενικά όσους δουλεύουν τον πηλό, τους αποκαλούσαν "Προμηθείς", αστειευόμενοι, πιστεύω, σχετικά με τον πηλό και το ψήσιμο των πήλινων σκευών στη φωτιά".

Εφόσον λοιπόν οι πάσης φύσεως "πηλουργοί" αποκαλούνταν Προμηθείς, ήταν εξαιρετικά λογικό τα Προμήθεια να τελούνται κοντά στον Κεραμεικό, την ιστορική συνοικία των πηλουργών.

(Γενικά, όσο η Αθήνα ήταν μια φυσική πόλη, οι συνοικίες της είχαν μια υπεραιωνόβια επαγγελματική συνέχεια:
Γύρω στο Μοναστηράκι ήταν οι ομότεχνοι του Ηφαίστου, χαλκουργοί, σιδηρουργοί, αργυροχρυσοχόοι και τέτοιοι (πολλοί εξ αυτών εκεί είναι ακόμα),
πιο κάτω, στον Κεραμεικό ήταν οι κεραμείς (σαν σε όνειρο τους θυμάμαι να υπάρχουν ακόμα την εποχή που ήμουν πιτσιρικάς... αν και κάμποσοι "ιπνοποιοί", δηλαδή βιοτέχνες που χρησιμοποιούσαν καμίνια, είχαν ήδη πάει πιο κάτω, στη συνοικία "Καμίνια"),
λίγο πιο δίπλα ήταν οι θρυλικοί Βουτάδες (που μπορεί να υποτίθεται πως δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τους ιερείς-Ετεοβουτάδες -λέξη που σημαίνει "οι αληθινοί Βουτάδες", δηλαδή οι αληθινοί ποιμένες βοδιών-, είχαν ωστόσο πάντοτε σχέση με την ιερή στιγμή που κάποιος σφάζει ένα βόδι ή έναν ταύρο, γι' αυτό δίπλα στον αρχαίο δήμο Βουτάδων υπήρχαν ανέκαθεν τα Σφαγεία και η συνοικία του Ταύρου, της οποίας η ποδοσφαιρική ομάδα είναι ο Φωστήρ. Γιατί Φωστήρας? Διότι είπαμε, όλα αυτά βρίσκονται δίπλα στην Ακαδημία Πλάτωνος και τον Κεραμεικό, όπου λάμβαναν χώρα οι λαμπαδηδρομίες και λαμπαδηφορίες των Προμηθείων και των Ηφαιστείων και περνούσαν και οι λαμπαδηφόροι των Παναθηναίων.

-Ωραίο πράγμα η ιστορική συνέχεια, ω πνεύμα!
-Τώρα βέβαια όλοι αυτοί οι επαγγελματίες δεν είχαν μαζευτεί εκεί για πλάκα: Τα νερά του Ηριδανού ήθελαν να εκμεταλλευτούν, γι' αυτό έστησαν τα μαγαζιά τους παράλληλα προς αυτόν. Διότι μπορεί ο Ηριδανός να ήταν ιερός ποταμός, αλλά τα νερά του, τουλάχιστον τα νερά που είχαν φτάσει στον Κεραμεικό, χλωμό βλέπω να τα έπιναν -παραδοσιακά οι Αθηναίοι δεν τα θεωρούσαν και πολύ πόσιμα (ούτε στα ζώα τους δεν έδιναν νερό από τον Ηριδανό). Ήταν λοιπόν κατάλληλα για να τα χρησιμοποιήσουν οι βιοτέχνες.

Φυσικά δίπλα στα σφαγεία επόμενο είναι να υπάρχουν και οι βυρσοδέψες με τα ταμπάκικα, που μόλις πριν από λίγα χρόνια διώχτηκαν από εκεί γύρω, επειδή μόλυναν την περιοχή με τα απόβλητα της δουλειάς τους (απόβλητα που προφανώς θα υπήρχαν και στην αρχαιότητα).
Αν συνυπολογίσουμε ότι όλα αυτά βρίσκονταν (γύρω από τον ή) μέσα στον Ελαιώνα, ο οποίος απαιτούσε την ύπαρξη ελαιοτριβείων, σαπωνοποιείων κλπ. με όλα τα συμπαρομαρτούντα απόβλητα, τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όσο κι αν η μαντάμ-Σουσού ήθελε να αποκαλεί την περιοχή "Μπίθουλα", η περιοχή ήταν από την αρχαιότητα σκέτος "Βούθουλας" -και εν πολλοίς Βούθουλας παραμένει.
-Βούθουλας... Βουτάδες... Αρχίζω να κάνω συνειρμούς, ω πνεύμα!
-Μη με διακόπτεις ρε Συντ, τώρα που πάω να τελειώσω...

Τέλος, να σημειώσουμε ότι μας είναι μάλλον άγνωστος ο τόπος όπου βρισκόντουσαν μαζεμένα τα αρχαία υφαντήρια. Μπορεί και να μην ήταν κάπου μαζεμένα, αλλά κάθε γυναίκα να ύφαινε μόνη της. Δεν ξέρω. Θα ήταν όμως οικονομοτεχνικά βάσιμο να υποθέσουμε ότι οι γυναίκες και οι κόρες των κεραμέων, των βυρσοδεψών, των ελαιοτριβών, των χαλκουργών, των αργυροχρυσοχόων κλπ, όλο και κάποια συμμετοχή θα είχαν στην παραγωγική διαδικασία. Δεν θα ήμασταν αυθαίρετοι αν υποθέταμε ότι εκείνη την εποχή, η συμμετοχή μιας γυναίκας στην παραγωγή, πέρναγε μέσα από τη συμμετοχή της σε εργασίες τύπου πλέξιμο-ύφανση και τα συναφή, που ως επιχειρήσεις πιθανότατα έπαιρναν τη μορφή της οικοτεχνίας.
Και εφόσον συνηθίζεται οι επαγγελματοβιοτέχνες να κατοικούν κοντά στις επιχειρήσεις τους, θα ήταν λογικό οι γυναικείες οικοτεχνίες των συζύγων τους, να βρίσκονται κι αυτές κάπου εκεί κοντά.

Ουσιαστικά εκεί, λοιπόν, στον ευρύτερο Μπίθουλα ή Βούθουλα, στο "βιοτεχνικό πάρκο" της αρχαίας Αθήνας, είναι που ετελούντο τα Προμήθεια στην αρχαιότητα. Πράγμα που τα καθιστά λαϊκή γιορτή, γιορτή των ανθρώπων του μόχθου.
(Και μη μασάς επειδή ο Παυσανίας λέει πως ετελούντο στην Ακαδημία -μη νομίσεις ότι επρόκειτο για γιορτή των Ακαδημαϊκών. Ή, εν πάση περιπτώσει, άλλο πράγμα το να είσαι ακαδημαϊκός στις μέρες μας, και εντελώς άλλο πράγμα το να είσαι ακαδημαϊκός εκείνη την εποχή. Άσε που η σημερινή Ακαδημία Αθηνών είναι στο κυριλέ κέντρο της πόλης, σε αντίθεση με τότε, όπου η πλατωνική Ακαδημία βρισκόταν όσο πιο απόκεντρα μπορούσε να είναι).

[συνεχίζεται -προμήθειες για τα Προμήθεια -μέρος Β]

Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΤΟΥ PERIKALLOSPROJECT

GeoCities will close later this year.

We have decided to discontinue the process of allowing new customers to sign up for GeoCities accounts as we focus on helping our customers explore and build new relationships online in other ways. We will be closing GeoCities later this year.

Μόλις τώρα διάβασα αυτά τα λόγια στα geocities, και αμέσως άρχισα να νιώθω ως ηλικιωμένος, συνταξιούχος, βετεράνος και όλα τα σχετικά.
Τα geocities είναι ζυμωμένα με τη διαδικτυακή μου νεότητα. Υπήρξαν από τα πρώτα πράματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου πριν από 12 χρόνια, όταν και πρωτοασχολήθηκα με το ψάξιμο του "τι εστί ιντερνέτι".
Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες μου: Το perikallosproject.
Όχι δηλαδή ότι δεν έχω φκιάξει κι άλλα τζεοσίτεια καλούδια -πριν και μετά από το perikallosproject, αλλά να, πως να το πω... Το perikallosproject το νιώθω σαν να είναι το πιο σοφό παιδί που έχω γεννήσει.

Και να που τώρα, αυτές τις μέρες που κλείνουν πέντε χρόνια από την εποχή της γέννησης αυτού του παιδιού μου, αντί να ετοιμάζομαι να το γράψω στο σχολείο, θα πρέπει να το πάρω στον ώμο και να το μεταφέρω αλλού.

Και δεν έχω ιδέα που να το πάω...

Θα πρέπει να ξύσω το μυαλό μου για να του βρω νέο σπίτι σε γειτονιά με όμορφο περιβάλλον και κουλτουριάρηδες γειτόνους.

Άμα τυχόν ξέρει κανείς καμιά τέτοια γειτονιά, ας ρίξει καμιά ιδέα...

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΧΕΡΙΑ
[Παναγιά η τριχ-ερούσα]

Στο πολύ χρήσιμο μπλογκ "Αγιορείτικες Μνήμες", πέτυχα τη φοβερή και τρομερή ιστορία μιας σημαντικής εικόνας: Της παναγιάς με τα τρία χέρια.

Η ύπαρξη της εικόνας, μου ήταν ήδη γνωστή. Για την ακρίβεια, στο παρελθόν είχαμε περάσει στιγμές τρελού χαβαλέ, σχολιάζοντας την τάση των Βυζαντινών Ρωμαίων να ασχολούνται με δικέφαλους αετούς, παναγίες με τρία χέρια, προδρόμους με δύο κεφάλια -το ένα εκ των οποίων να είναι κομμένο, και γενικώς να έχουν φάει φλας με τις τερατογενέσεις και τα πολλαπλά μέλη του σώματος.

Εκείνη την εποχή ήταν που είχα κάνει φύλλο και φτερό τον βίο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως που είχε το όνομα "Αντώνιος Καυλέας". Ζούσα με την ελπίδα ότι θα είχε κι αυτός κανένα μέλος παραπάνω... αλλά απ' ό,τι φαίνεται, ο πατριάρχης Καυλέας ήταν σχετικά νορμάλ, παρ' όλο το ειδικό βάρος του ονόματος "Καυλέας".

Η θαυματουργή εικών της Παναγιάς της Τριχερούσας.
Κάτω αριστερά διακρίνεται το μεγαλοπρεπές τρίτο χέρι

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, πολύ συγκινήθηκα σήμερα που διάβασα την ιστορία της παναγιάς της τριχερούσας! Διότι πληροφορήθηκα πως πρόκειται για μια θαυματουργή εικόνα, που έχει θαυμαστές ιδιότητες:
*Συγκολλάει κομμένα χέρια
*Ξέρει να πιλοτάρει γαϊδούρια
*Έχει γράψει ιστορία (η εικόνα) ως ηγούμενος μοναστηριού

Άν τυχόν κανείς ευσεβής αναγνώστης του παρόντος μπλογκ ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα από τη θαυματουργή ιστορία της εικόνας της παναγιάς με τα τρία χέρια (προσωπικά, και ανεξαρτήτως του τι λέει η παράδοση, την θεωρώ έργο άγνωστου μεγαλοφυούς καλλιτέχνη -να κομπλάρει ο Φειδίας, που λένε), παραθέτω εδώ δυο λινκ σχετικά, και αμαρτία δεν έχω:

Το κείμενο από το μπλογκ "Αγιορείτικες Μνήμες"
και
Ένα παρόμοιο κείμενο από το matia.gr
Η πλαστικότης της κινήσεως της δεξιάς χειρός
του εικονιζομένου Ιωάννη Δαμασκηνού, πιθανότατα οφείλεται
εις την θαυματουργικήν επέμβασιν της Παναγιάς με τα τρία χέρια

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΕΧΟΥΜΕ ΒΟΥΛΗ
κυρ-Αλαβάνε μου!

«Είναι ντροπή αυτό που γίνεται, δεν έχουμε Βουλή» δήλωσε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, υπογραμμίζοντας την ανάγκη το Κοινοβούλιο να ασχοληθεί με τα ανοιχτά καυτά θέματα, των αγροτών, των συμβασιούχων, των ανέργων, των ΜμΕ.

«Συζητούσαμε χθες για την υπόθεση Παυλίδη Ι. Συζητάμε από αύριο την υπόθεση Siemens Θα συζητήσουμε μεθαύριο για την υπόθεση Παυλίδη ΙΙ. Περιμένει η υπόθεση Βατοπέδιο. Περιμένει η υπόθεση Γερμανός. Τι θα γίνει με τα προβλήματα των αγροτών; Τι θα γίνει με τα προβλήματα των συμβασιούχων; Τα προβλήματα των ανέργων, τα προβλήματα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων;» διερωτήθηκε.

Τα παραπάνω, τα λέει η είδηση από το σάϊτ της Ναυτεμπορικής.

Άσε μας κυρ-Αλαβάνε μου...
Δηλαδή εσύ -που είσαι και σοβαρός άνθρωπος- τι άλλο περίμενες? Εεεε?
Αν ήταν κυρ-Αλαβάνε μου η Βουλή να υπάρχει για να λύνει τα προβλήματα, θα τα είχε λύσει όλα εδώ και δεκαετίες!
Μπέσα σου μιλάω!

Και επειδή σ' αγαπάω, τσάκω και μια ιστοριούλα περί Βουλής -μιλάμε για ιστοριούλα που έλκει την καταγωγή της από την εποχή πριν ν' ανακαλυφθεί η τσιτσιμπίρα:

Βουλή: τάξις παρὰ Ρωμαίοις.
Ἀντώνιος Σατορνῖνος ἐπίρρητος καὶ βδελυρὸς παρὰ Οὐεσπεσιανοῦ
ἐς τὴν βουλὴν ἐνεγράφη͵ Οὐεσπεσιανοῦ σοφισαμένου γελοιότατα τοῦτο·
ἀξιώσει γὰρ αὐτὸν περιέβαλε κακίᾳ δοὺς ἀκερδὲς μὲν͵ σεμνὸν δὲ ὅμως τόδε ἆθλον.

Από το λεξικό του Σούδα είναι η ιστοριούλα, κυρ-Αλαβάνε μου.
Ωραίοι οι αρχαίοι Ρωμαίοι... Δεν μπορείς να πεις, ε?
Εφάμιλλοι των νέων Ρωμιών, δεν είναι?

Πάντως, εσύ συνέχισε να ελπίζεις...

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος Δού-
ούτε Ρώμη-ούτε Καρχηδόνα-έξω οι Πέρσες από το Μαραθώνα)

[Έχουν προηγηθεί το μέρος Α -εδώ,
το μέρος Β -εδώ,
και το μέρος Γ -εδώ]

-Έφερα τα καλούδια να πιούμε, ω Πνεύμα!
-Να 'σαι καλά!
Λοιπόν, θυμάσαι το παλιό σύνθημα-παρωδία με το οποίο κάναμε πλάκα στους παλιούς μαοϊκούς?
-ΟΥΤΕ ΡΩΜΗ - ΟΥΤΕ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΠΕΡΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ!
-Αθάνατο σύνθημα! Διαχρονικόν! Αρχαιοπρεπές! Όχι σαν το χλεμπονιάρικο
"Ούτε ΗΠΑ-Ούτε Ρωσία-Εθνική ανεξαρτησία" των μαοϊκών.
-Αχ, εποχές...

-Ας πάμε όμως πίσω, σε πιο παλιές εποχές. Στην εποχή του Πεισίστρατου, συγκεκριμένα. Έχουμε ήδη πει ότι ο Πεισίστρατος ήταν τύραννος της Αθήνας, οκέϋ? Έχουμε επίσης πει ότι πρώτα νομοθέτησε ο Σόλων -βάζοντας ουσιαστικά τα θεμέλια της δημοκρατίας- μετά ο Σόλων έφυγε και πήγε ταξίδι, και μια ωραία πρωία ο Πεισίστρατος έκανε πραξικόπημα και αναρριχήθηκε στη θέση του τυράννου των Αθηνών.
Η ιστορία δεν θεωρεί τον Πεισίστρατο ως καραγκιόζη. Ούτε εμείς, λοιπόν, δικαιούμαστε να τον θεωρήσουμε. Εφόσον βέβαια έγινε τύραννος, ευνόητο είναι ότι πήγαν στράφι και μπήκαν στο ράφι, προσωρινά, τα θεμέλια της δημοκρατίας που είχε βάλει ο Σόλων.

Όλα δείχνουν ότι ο Πεισίστρατος είχε μεγαλεπήβολα σχέδια. Έβαλε μπρος μεγάλα δημόσια έργα, ξεκίνησε την κατασκευή του ναού του Ολυμπίου Διός και τέτοια [και δεν επέλεξε τυχαίο σημείο για το συγκεκριμένο ναό: τον ήθελε να είναι δίπλα ή πολύ κοντά σε αυτό που οι Αθηναίοι θεωρούσαν ως "τάφο του Δευκαλίωνα". Το κρατάμε αυτό, θα μας χρειαστεί παρακάτω. Διότι είναι γεγονός και γενικά παραδεκτό, ότι ο Πεισίστρατος κάθε άλλο παρά ήταν θεοσεβής. Και όποτε ένας μη-θεοσεβής αποφασίζει να χτίσει σημαίνοντες ναούς, κάποιο λάκκο έχει η φάβα].

Όσοι έχουμε ασχοληθεί με το ζήτημα, ξέρουμε ότι μεταξύ άλλων, για έναν απροσδιόριστο λόγο, ο Πεισίστρατος αποφάσισε να συγκεντρώσει και να καταγράψει τα ομηρικά έπη. Μέσες-άκρες, ο Πεισίστρατος μάζεψε μια επιτροπή σοφών, και της ανέθεσε την καταγραφή των ομηρικών επών.
-Μόνο των ομηρικών επών, ω Πνεύμα?
-Όχι βέβαια. Είναι σίγουρο ότι αυτή η επιτροπή είχε ευρύτερες αρμοδιότητες. Πέρα από τα ομηρικά έπη, είναι εξαιρετικά πιθανό να ασχολήθηκαν και με τα έργα του Ησίοδου, ενώ είναι βέβαιο ότι αυτή η επιτροπή πρωτο-λάνσαρε και τα "Αργοναυτικά" του Ορφέα.
-Του μυθικού Ορφέα?
-Έτσι υποτίθεται... Βέβαια, υπάρχει και η άποψη ότι ο εν λόγω Ορφέας, ο συγγραφέας των Αργοναυτικών, ήταν ένας ποιητάκος-κολλητός του Πεισίστρατου, (Ὀρφεύς͵ Κροτωνιάτης͵ ἐποποιός• ὃν Πεισιστράτῳ συνεῖναι τῷ τυράννῳ Ἀσκληπιάδης φησὶν ἐν τῷ βιβλίῳ τῶν Γραμματικῶν. Δεκαετηρίδα͵ Ἀργοναυτικά• καὶ ἄλλα τινά), που είδε φως και μπήκε προκειμένου να λανσάρει τις προσωπικές του πεποιθήσεις ως πεποιθήσεις του μυθικού Ορφέα. Αλλά ας μην επικεντρωθούμε στα Αργοναυτικά και στα Ορφικά. Διότι το ζήτημα είναι ευρύτερο.

-Πάντως ο Ιωάννης Πασσάς ήταν βέβαιος ότι τα Αργοναυτικά γράφτηκαν κάπου το 11.000 π.Χ. Γιατί δεν τον πιστεύουμε?
-Ναι, το έχω διαβάσει το σχετικό βιβλίο του... Δεν εντυπωσιάστηκα από τα επιχειρήματά του: Θεωρώ αυτονόητο ένας τσάτσος ενός τυράννου (όπως ο Ονομάκριτος ήταν τσάτσος του Πεισίστρατου) να πείθει έναν συνεργάτη μιας χούντας, όπως ήταν ο Ιωάννης Πασσάς. "Όμοιος ομοίω αεί πελάζει", που έλεγαν και οι αρχαίοι, που ήταν έξυπνοι και είχαν εντοπίσει ότι οι οπαδοί των τυραννικών πολιτευμάτων, έχουν τον ίδιο κάλο στο κεφάλι.
Συνεχίζω:

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε, ο Πεισίστρατος δεν πρόλαβε να δει την επιτροπή να ολοκληρώνει το έργο της: Ακόμα κι όταν ο Πεισίστρατος πέθανε και τον διαδέχτηκε ο γιός του ο Ιππίας, η επιτροπή συνέχιζε τις εργασίες της.
Επικεφαλής της επιτροπής ήταν ένας τυπάς που λεγόταν Ονομάκριτος.

Λίγα χρόνια μετά, οι τυραννοκτόνοι Αρμόδιος και Αριστογείτων την πέφτουν στον Ίππαρχο, τον άλλο γιο του Πεισίστρατου. Ο Ιππίας καταλαβαίνει πως δεν τον σηκώνει το κλίμα και την κοπανάει για την Περσία. Στην Περσία την έχει ήδη κοπανήσει και ο Ονομάκριτος.
-Ήταν τουριστικός προορισμός η Περσία, φαίνεται, ω Πνεύμα... Η Τζαμάϊκα των τυραννικώς πολιτευομένων!
-Η επίσημη ιστορία ΔΕΝ λέει (όμως σαφώς υπαινίσσεται) πως στην Περσία πήγανε προκειμένου να πείσουν τον Πέρση βασιλιά να κάνει ένα ντου στην Αθήνα και να αποκαταστήσει τον Ιππία στη θέση του τυράννου της πόλης.
Πράγμα που έγινε, βέβαια: Η απόβαση των Περσών στο Μαραθώνα και η ιστορική μάχη του Μαραθώνα, δεν έγιναν τυχαία: Ο Ιππίας ήταν αυτός που συνόδεψε, καθοδήγησε και συμβούλεψε τους Πέρσες στο να επιλέξουν το Μαραθώνα ως ιδανικό τόπο για τη μάχη. Πίστευε ότι εκεί κοντά υπήρχαν περισσότεροι οπαδοί του, και πιθανολόγησε ότι οι οπαδοί του θα έπαιρναν το μέρος των Περσών (και το μέρος του ίδιου, βέβαια). Τελικά, όπως ξέρουμε, ο Ιππίας τον ήπιε, και μαζί του τον ήπιαν οι Πέρσες που τους "εστόρεσαν την δύναμιν" οι Αθηναίοι.

-Καλά ρε συ πνεύμα... Οι καθ’ημάς αντισημίτες και λοιποί ρατσιστές, δε λένε ότι οι κακοί Εβραίοι κρύβονταν πίσω από τις εκστρατείες των Περσών εναντίον της αρχαίας Ελλάδας?
-Μπορεί να εννοούν ότι οι Πεισιστρατίδες ήταν εβραϊκής καταγωγής...
-Μπα, όχι! Το αντίθετο λένε: Ότι οι πεισιστρατίδες ήταν γνήσιοι Έλληνες, που τους είχαν βάλει στο μάτι οι παλιο-Εβραίοι της Αθήνας, οι Γεφυραίοι...
-Τι να σου πω... Πάντα πίστευα πως οι Έλληνες αντισημίτες-ρατσιστές είναι αγράμματοι και αστοιχείωτοι. Ας φρόντιζαν να μορφωθούν.
Ας μην ασχολούμαστε όμως μαζί τους και χαλάει η αισθητική μας... Ας συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, και για Γεφυραίους θα πούμε παρακάτω.

Χάσαμε όμως τον Ονομάκριτο, έτσι? Τι έκανε άραγε στην Περσία αυτό το παιδί?
-Έλα ντε, ω πνεύμα...
-Την ίδια εποχή, στην Περσία υπήρχε μια φάρα ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονταν ως Εβραίοι, και ισχυρίζονταν ότι κάποτε, πριν πολλά χρόνια, οι πρόγονοί τους έμεναν στη μακρινή και εξωτική Ιερουσαλήμ, απ' όπου βιαίως μεταφέρθηκαν στη Βαβυλώνα και υπέστησαν τη βαβυλώνια αιχμαλωσία και τα ρέστα, και έκλαιγαν ακούγοντας Boney M στις όχθες των Rivers of Babylon. Είχαν φτιάξει λοιπόν ένα λόμπι και ζήταγαν την επιστροφή τους στην πατρίδα.
-Κακό ήταν αυτό?
-Αυτό ήταν μια χαρά ως εδώ. Το θέμα όμως είναι ότι οι Πέρσες δεν τους πολυ-πίστευαν. Πιθανόν οι Πέρσες είχαν ακούσει από τον Ιππία και τον Ονομάκριτο τη μεγαλειώδη φράση "λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον", πράγμα που πιθανόν έκανε τους Πέρσες να λένε στους Εβραίους κάτι τέτοια: "Δείτε βρε τους Έλληνες: Έχουν μνήμη, εφόσον θυμούνται τα ομηρικά έπη, τα έπη του Ησίοδου, ως και τα Αργοναυτικά του Ορφέα θυμούνται! Ενώ εσείς, ντιπ!"
Πείσμωσαν λοιπόν οι Εβραίοι, κι έκατσαν κι αυτοί να γράψουν τα έπη τους. Τη Γένεση, την Έξοδο, το Λευιτικόν και τέτοια πράγματα. Ίσως να ζήτησαν και τη βοήθεια του Ονομάκριτου, που πλέον ήταν εξπέρ σε αυτά τα ζητήματα:
Ο λόγος που τον είχαν διώξει κλωτσηδόν από την Αθήνα, ήταν το ότι γούσταρε να βάζει δικούς του στίχους και ιδέες, παρουσιάζοντάς τες ως ιδέες του Ορφέα, του Μουσαίου, μέχρι και του Ομήρου θα μπορούσα να σου πω (θυμήσου τη φοβερή και τρομερή αναφορά στους "Πανέλληνες", που ήδη από τα αρχαία χρόνια αμφησβητείτο το κατά πόσον ήταν ομηρική αναφορά).

Βέβαια, ένα πρόπλασμα εβραϊκής μυθολογίας, προφανώς προϋπήρχε, και προφανώς ήταν κυρίως σε προφορική μορφή, όπως ήταν κυρίως σε προφορική μορφή και τα ελληνικά έπη προ Πεισιστράτου.
Και ενώ είναι εύκολη δουλειά η καταγραφή των προφορικών παραδόσεων, πίστεψέ με Συντ: Το να συνδέσεις σκόρπιες προφορικές παραδόσεις σε ένα ενιαίο κείμενο με αρχή, μέση και τέλος, είναι πολύ δύσκολη δουλειά... Θέλει μεγάλη μαστοριά.
Φαίνεται πως ο Ονομάκριτος -ή όποιος άλλος επιμελήθηκε την εβραϊκή προσπάθεια- δεν ήταν και τόσο καλός μάστορας:

Ας πούμε, στην εβραϊκή "Γένεση", βρίσκουμε δυο διαφορετικές εκδοχές για το πλάσιμο του ανθρώπου: Στη μια, έχουμε την κλασική αφήγηση με το κομμένο πλευρό του Αδάμ από το οποίο πλάστηκε η Εύα. Στην άλλη, λείπει η αναφορά στο κομμένο πλευρό: Αντικαθίσταται με ένα γενικόλογο "Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς".
-Μα ήταν σοβαροί? Ποιός θα πίστευε ότι ο θεός "μα τα δυό του τα χεράκια έπλαθε κουλουράκια" ή έστω, έπλαθε ανθρωπάκια?
-Πάντως ο Ονομάκριτος -ή κάποιος άλλος- τα πίστευε κάτι τέτοια! Διότι δεν είναι μόνο η εβραϊκή μυθολογία που αναφέρει πλάσιμο ανθρώπων. Υπήρχε και ελληνική φράξια που πίστευε κάτι τέτοια. Διότι, όσο κι αν σου κάνει εντύπωση, και στην ελληνική μυθολογία συνυπάρχουν ΤΡΕΙΣ εκδοχές σχετικά με το ερώτημα "από που ξεφύτρωσαν οι άνθρωποι".

1. Η μια εκδοχή υπαινίσσεται πως οι άνθρωποι προϋπήρχαν των θεών. Ας πούμε, τον νεογέννητο Δία, πέρα από νύμφες και τέτοια, άνθρωποι –και μάλιστα μουστακαλήδες κρητίκαροι- ήταν που τον μεγάλωσαν. (Αυτή την ενδιαφέρουσα άποψη, που ενδεχομένως κάνει τα πάντα να είναι πιο ρεαλιστικά, θα την κρατήσουμε για το τέλος, ως επιδόρπιο της κουβέντας).
2. Η άλλη άποψη λέει για τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα, και ότι πέταγαν πέτρες ως άλλοι εξεγερμένοι του Δεκέμβρη, και ότι από τις πέτρες που πέταγαν φύτρωναν από τη Γη άνθρωποι-λαοί.
3. Όμως, υπάρχει και η άποψη που θέλει τους ανθρώπους να είναι πλασμένοι από θεϊκά χεράκια.

Όπως καταλαβαίνεις, αυτές οι τρεις απόψεις, δεν θα μπορούσαν παρά να είναι αλληλοσυγκρουόμενες:
*Μόνο στις δυο από τις τρεις απόψεις (στη 2 και την 3) κυριαρχεί η ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από χώμα και νερό. Αντίθετα, η άποψη 1 αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά: Θα μπορούσε να είναι φτιαγμένοι και από αέρα, ας πούμε, ή ξερωγώ από ενώσεις του άνθρακα.
*Από την άλλη, οι περιπτώσεις 1 και 2 μπορούν να χαρακτηριστούν ως «φυσικές»: Οι άνθρωποι "φυτρώνουν". Αντίθετα, στην περίπτωση 3, αυτή όπου οι άνθρωποι πλάστηκαν, μπορούμε να μιλήσουμε για μια τεχνητή διαδικασία κατασκευής του ανθρώπινου είδους. Κοινωνικοπολιτικό και θρησκευτικό επακόλουθο αυτής της άποψης, είναι ο άνθρωπος να νιώθει «χρεωμένος» προς τον πλάστη του -ο οποίος πλάστης του, αυτός και όχι η Γη-φύση, "καλεί τα μη όντα εις όντα" που λένε και οι χριστιανοί. Το πως λέγεται ο πλάστης του, είναι δευτερεύον.
*Για να μη σου πω ότι στην άποψη 2 (και ενδεχομένως στην άποψη 1) ο άνθρωπος ως άτομο είναι εξ ορισμού θνητός: Εφόσον φύτρωσε ως μαρούλι, μοιραία θα έχει τη μοίρα των μαρουλιών. Θα είναι φθαρτός και θνητός και that's all. Ενώ στην άποψη 3, ο άνθρωπος είναι δημιούργημα-κατασκεύασμα των αθάνατων θεών, ως εκ τούτου εμπεριέχει ιδιότητες και ουσίες των αθάνατων θεών (θεϊκό αίμα και/ή θεϊκή πνοή, όπως θα δούμε), επομένως μπαίνει από το παράθυρο το ενδεχόμενο αθανασίας του ανθρώπου και άλλα τέτοια περίεργα, που τα ελπίζουν όσοι φοβούνται το θάνατο -και εν τέλει όσοι φοβούνται την ίδια τη ζωή...

-Πνεύμα, μήπως είσαι αυθαίρετος? Είσαι σίγουρος ότι οι Κουρήτες που μεγάλωσαν τον Δία ήταν άνθρωποι και όχι ξερωγώ αερικά?
-Αερικά με ακόντια και ασπίδες?
-Δύσκολο να σηκώσουν ακόντια και ασπίδες τα αερικά, ε?
-Έχεις ακουστά το σύνθημα για κάποιους πεθαμένους, που λέει πως "Ο τάδε ζει"? Όπως καταλαβαίνεις, ο μόνος τρόπος για να ζει αυτή τη στιγμή ο τάδε, είναι να ζει ως αερικό... Ως ζωντανός, είναι αδύνατον να ζει. Έχει πεθάνει. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο τάδε υπήρξε άνθρωπος, σαν εμένα και σαν εσένα...
-Εμπνευσμένος όμως από μεγάλα ιδανικά... Τα οποία έχουν κάποιον αερικό χαρακτήρα, που δεν μας αγγίζει όλους το ίδιο, έτσι? Άσε δε που παραμένουν ζωντανά ακόμα κι όταν ο φορέας τους τα κακαρώσει, δικαιώνοντας τη λαϊκή παροιμία ότι "πρώτα φεύγει ο άνθρωπος και μετά φεύγει το χούϊ του"... Ε?
-Πλησιάζεις, μικρέ... Πλησιάζεις...

-Πνεύμα, θυμήθηκα επίσης και το τραγούδι του Ζορζ Πιλαλί
"Από χώμα κι από λάσπη μας έφτιαξε ο θεός,
οικοδόμος, οικοδόμος, ήτανε κι αυτός..."

-Μόνο που στην ελληνική μυθολογία, το πλάσιμο ανθρώπων δεν ήταν έργο αποκλειστικά του μεγάλου αφεντικού, του Δία, ας πούμε. Στην ελληνική μυθολογία -για να ακριβολογούμε: σε ένα κομμάτι της ελληνικής μυθολογίας- ο πλάστης των ανθρώπων (από χώμα κι από λάσπη) είναι κυρίως ο δικός σου, ο Προμηθέας!
-Εγώ τον Προμηθέα τον ξέρω από το "σωματείο εργατών μετάλλου "ο Προμηθέας" που κάποτε ήμουν μέλος. Κουκουέδικο σωματείο, βέβαια, αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή... Αλλά κι εμείς που δεν ήμασταν ακριβώς μεταλλεργάτες, μέταλλο δουλεύαμε, όχι πηλό!

-Μάθε λοιπόν ότι υπήρξε εποχή, όπου στην Αθήνα το σωματείο "Προμηθέας" δεν είχε να κάνει με τους εργάτες του μετάλλου, αλλά με τους κανατάδες, τους αγγειοπλάστες και γενικά με όσους δούλευαν τον πηλό!
-Πλάκα μου κάνεις, ω Πνεύμα! "Ο μπαρμπα-Προμηθέας ο κανατάς" έλεγε το τραγουδάκι, ας πούμε?
-Κοίτα: Μιας και φτάσαμε το ζήτημα ως εδώ... Καλοκαιράκι έρχεται, να μην κάνουμε και ένα αφιέρωμα στα Προμήθεια?
-Μα, για ένα ποίημα του Σόλωνα υποτίθεται πως θα μου έλεγες...
-Περίμενε και θα δεις πόσο αριστοτεχνικά θα ταιριάξουμε τον Σόλωνα και τα Προμήθεια: Θα εκπλαγείς, λέμε! Φτιάξε το λοιπόν κάτι να πιούμε κι ετοιμάσου για παιχνίδι επιπέδου τσάμπιονς ληγκ!
-Άμα είναι έτσι, δεν πρόκειται να σου χαλάσω χατήρι! Θα φτιάξω και ποπ-κορν!

(συνεχίζεται –προμήθειες για τα Προμήθεια)

ΓΗ ΜΕΛΑΙΝΑ, ΜΗΤΗΡ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ...
(μέρος Γού)

[Το μέρος Άλφον είναι εδώ.
Το μέρος Βήτον είναι εδώ]

-Μικρέ, κράτα σημειώσεις:
Οι φιλόσοφοι, αιώνες τώρα, ψάχνουν απαντήσεις στο ερώτημα "πως και με ποιόν στα κομμάτια τρόπο μας κατεβαίνουν οι ιδέες".

Προσπαθώντας να απαντήσουν, οι φιλόσοφοι μοιράζονται σε δύο σχολές:
*Από τη μια είναι εκείνοι που θεωρούν τις ιδέες ως αυθύπαρκτες, αιώνιες, αναλλοίωτες, που κατοικοεδρεύουν αόρατες κάπου ανάμεσά μας ή κάπου στο υπερπέραν, μέχρι να αποφασίσουν οι ίδιες (ή μέχρι εμείς να τις καλέσουμε) να μας κάνουν καμιά επίσκεψη. Και τότε μας αποκαλύπτονται, εάν και εφόσον μας κρίνουν ικανούς και άξιους για να τις αντιληφθούμε.
*Από την άλλη είναι εκείνοι που θεωρούν (επίσης) ότι οι ιδέες είναι αυθύπαρκτες ως βασικές αρχές και έννοιες του σύμπαντος, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας σε ορατή και υλική μορφή, και αρκεί να φορέσουμε τα επιστημονικά γυαλιά μας και να σκύψουμε πάνω στο μικροσκόπιο, για να τις ανακαλύψουμε και αποκαλύψουμε.

Η διαφορά φαίνεται μικρή στο μάτι, αλλά είναι μεγάλη στο κρεβάτι:
*Διότι οδηγεί την πρώτη ομάδα φιλοσόφων, σε νηστείες, αγαμίες, ηθικολογίες, μυήσεις, θρησκείες και τέτοια, προκειμένου να εισχωρήσουν στον κόσμο των καθαρών ιδεών... παράλληλα βέβαια με την καθαρά επιστημονική και φιλοσοφική τους ενασχόληση.
*Αντίθετα, τη δεύτερη ομάδα φιλοσόφων την οδηγεί σε κρασοκατανύξεις, γκομενοδουλειές, ενδεχόμενες παρτούζες και τέτοια, πιστεύοντας ότι οι ιδέες δεν είναι δα και πολύ μακριά μας... παράλληλα βέβαια με την επιστημονική και φιλοσοφική τους ενασχόληση.

Και το ζήτημα δεν είναι ότι οι μεν γαμάνε πολύ και οι άλλοι γαμάνε λίγο. Το ζήτημα είναι μεγαλύτερο.
Διότι αντανάκλαση αυτής της διαφοράς του τρόπου ζωής των φιλοσόφων, αποτελούν οι παραγόμενες από αυτούς ιδεολογίες:
*Η πρώτη ομάδα φιλοσόφων θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται ρυπαρός, μπουμπούνας και σκλάβος των ενστίκτων του. Δεν του έχει καμία εμπιστοσύνη, θεωρεί ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη φωτίσεων, καθαρμών και καθοδήγησης προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια. Ως εκ τούτου, αυτή η άποψη παράγει συγκεντρωτικές ιδεολογίες, όπου μια φωτισμένη πρωτοπορία ή ένας φύρερ έχει το χρέος να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην τελείωση.
*Η άλλη ομάδα φιλοσόφων θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται ωραίος, υγιής, σέξυ, έξυπνος και ελεύθερος, και μόνο οι συνθήκες που τον περιβάλλουν ευθύνονται για τα κουσούρια που ενδεχομένως αποχτάει ο άνθρωπος στην πορεία. Ως εκ τούτου, αυτή η ομάδα φιλοσόφων παράγει αποκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, που σκοπό έχουν να ζει ο άνθρωπος σε όσο πιο ελεύθερες συνθήκες γίνεται, ώστε να μην αποχτάει κουσούρια στη διάρκεια του βίου του.

Βέβαια, αυτά είναι ζητήματα των φιλοσόφων και δεν απασχολούν την ανθρωπότητα, παρά μόνο κάτι ελάχιστες εξαιρέσεις σαν εμένα κι εσένα, που ενώ δεν είμαστε φιλόσοφοι, φιλοσοφούμε τρώγοντας ποπ-κορν, παρακολουθώντας τους καυγάδες των φιλοσόφων.

Η ανθρωπότητα ως σύνολο, όταν φτάνει στα μεγάλα και τρανά ζητήματα των ιδεών, έχει μόνο δύο απορίες:
*Πως στα κομμάτια δημιουργήθηκε το ανθρώπινο είδος?
και
*Τι στα κομμάτια συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει?

Και εδώ οι απαντήσεις των δύο φιλοσοφικών ομάδων είναι διαφορετικές, εξαρτώμενες από την κοινωνική προοπτική της κάθε φιλοσοφικής ομάδας, εξαρτώμενες δηλαδή από την ευρύτερη πολιτική άποψη της κάθε φιλοσοφικής ομάδας.
Ωστόσο, αμφότερες οι φιλοσοφικές ομάδες βασίζονται στην αρχετυπική, στη στοιχειώδη παρατήρηση ότι:
Ένας άνθρωπος όταν γεννιέται ούτε να μπουσουλήσει δεν μπορεί. Αργότερα όμως μπουσουλάει, και ακόμα αργότερα περπατάει και σκαρφαλώνει. Επομένως η πορεία του είναι από κάτω προς τα πάνω.
Αντίθετα, ο άνθρωπος που πεθαίνει, πορεύεται αντίστροφα: Ενώ είναι μια χαρά όρθιος και περπατάει, ξαφνικά παθαίνει ξερωγώ ένα ξεγυρισμένο καρδιολογικό κόλπο και πέφτει κάτω τέζα. Η πορεία του θανάτου είναι από πάνω προς τα κάτω, λοιπόν.

Τι βρίσκεται κάτω? Προφανώς η γη.
Και τι βρίσκεται πάνω? Προφανώς ο ουρανός.

*Η πρώτη λοιπόν φιλοσοφική ομάδα, αυτή που είπαμε ότι παράγει συγκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, τη βλέπει κάπως έτσι τη δουλειά: Ο άνθρωπος, ναι μεν γεννιέται ρυπαρός και αξιολύπητος, αλλά εμπεριέχει ξερωγώ θείον σπέρμα και θείον πνεύμα, ως εκ τούτου είναι φυσικός του προορισμός η ηθική τελείωσις και η θέωσις. Βέβαια, για να συμβεί κάτι τέτοιο, απαιτείται πλήρης και άνευ όρων υποταγή του ανθρώπου προς τα κελεύσματα και τα βίτσια του κάθε διαχρονικού ιερέα-μύστη-παπά ή του κάθε φύρερ, ο οποίος έχει τον ιστορικό προορισμό να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο πεπρωμένο της.
*Αντίθετα, η δεύτερη φιλοσοφική ομάδα, αυτή που παράγει αποκεντρωτικά ιδεολογικά μοντέλα, όσο κι αν προσπαθεί δεν μπορεί να εντοπίσει ξερωγώ θείον πνεύμα ή θείον σπέρμα μέσα στον άνθρωπο, όσες εξετάσεις αίματος, dna, ακτινογραφίες και αξονικές τομογραφίες και τέτοια κι αν κάνει επί του ανθρώπου. Υποθέτει λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει μια φυσική ζωή ευχάριστη κι ελεύθερη, με sex, drugs, rock'n'roll, πολλές γκόμενες και άφθονο φαγητό κι ελευθερία.

Όπως βλέπεις, ένα ηθικό και θρησκευτικό χάος χωρίζει τις δύο σχολές.
Και επειδή, πέρα από εθνικισμούς και εθνικές περηφάνειες είναι γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα άκμασε η φιλοσοφία, ευνόητο είναι ότι αυτό το χάος που χωρίζει τις δυο φιλοσοφικές σχολές, δε θα μπορούσε παρά να έχει εκφραστεί και στην αρχαία Ελλάδα. Και μάλιστα σε πολλά πεδία, σφαίρες και επίπεδα.
Ένα εκ των οποίων ήταν η μυθολογία!
Μιλάμε βέβαια για την καταγεγραμμένη μυθολογία, έτσι?

-Πνεύμα του Περίκαλλου, σε κόβω έτοιμο να ανοιχτείς στα αρχαία ελληνικά μυθολογικά πελάγη...
-Έχεις όρεξη?
-Έχω! Όμως κοίτα να μην ξεφεύγεις από το θέμα μας! Και το θέμα μας είναι ένα ποίημα του Σόλωνα, έτσι?
-Βρε θα κάνουμε το Σόλωνα να είναι περήφανος για την κουβέντα μας! Εσύ φτιάξε κάτι να πιούμε, και θα στα πω όλα!
-Σπεύδω να φτιάξω!


(συνεχίζεται -Ούτε Ρώμη-Ούτε Καρχηδόνα-Έξω οι Πέρσες από το Μαραθώνα)