ΠΕΡΙΚΑΛΛΟΣ ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΙΖΩΝ

ΩΔΗ ΕΙΣ ΜΠΑΡΓΟΥΜΑΝ

Μονάκριβη χρυσή του ήλιου θυγατέρα
Από το κάστρο σου ατενίζεις τους θνητούς
Που πίνουν μπύρες και σαλτάρουν στον αέρα
Για να τους νιώσεις. Να τους δεις. Να τους ακούς.

Στο μαγεμένο σου χρυσό μπυρολιβάδι
Μπύρα αναβλύζει λίγο πριν το πρωινό
Κι όπως κυλάει στα ποτήρια κάθε βράδυ
Το σύμπαν κάνει των μπυρών σου κοινωνό.

Ναι, εσύ για όλα φταις ω, ξελογιάστρα:
Για όλη τη μέθη, για όλης της μπύρας τον αφρό
Για την κραυγή μου να επιστρέψεις στ' άγια κάστρα
Να παραγγείλω, κι αυτό το ποίημα να σου πω.

Και να ζητήσω απ' τα δώρα σου να δώσεις, τα υπερβόρεια
Σ' έναν ταλαίπωρο και άσημο ποιητή
Που ξεπερνωντας και αναστολές και όρια
Θέλει στων δώρων σου τη γεύση να ριχτεί.

Να με σερβίρεις ένα απ' τα χρυσά μπουκάλια
Σ' ένα κρυστάλλινο ποτήρι μαγικό
Ν' ανοίξει η σκέψη σαν ουράνια βεντάλια
Ν' αρχίσει γύρω να πετά σαν αερικό!

Κάνε μου αυτή τη χάρη, ω, γητεύτρα!
Πιάσε μια μπύρα γιατί έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου...

Το ανωτέρω ανέκδοτο ποίημα, γραμμένο κάπου γύρω στο 1987, έχει βέβαια την ιστορική του αξία, αλλά εφόσον δεν έχει εκδοθεί 23 χρόνια τώρα, δεν το βλέπω να εκδίδεται, οπότε είπα να το βάλω εδώ μέσα, στα πλαίσια μιας ναρκισιστικής επίδειξης των ποιητικών μου δυνατοτήτων (λέμε τώρα).
Αλλά και για το ασμπέτε του πράγματος, βέβαια, λέω σιγά-σιγά να επεκτείνω αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων με γενικό τίτλο "Περίκαλλος Νέος Ποιητίζων", με ποιηματάκια απ' τα συρτάρια μου -λουκουμάκια στο χαρτί.