ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ
(μικρή συνεισφορά στην επέτειο αποκατάστασης της δημοκρατίας)

μέρος β-
-το προηγούμενο είναι εδώ


Δεν ήταν μόνο ελληνική αυτή η άποψη που συνδέει νοηματικά και ετυμολογικά τους δαίμονες με τον δήμο και τη συμμετοχή στα κοινά.
Ήταν μια άποψη γνωστή και στους εβραίους, ας πούμε.
Τα εβραϊκά μου είναι φτωχά, βέβαια, αλλά βασίζομαι στη θρυλική μετάφραση των εβραϊκών ιερών κειμένων από τους θρυλικούς "εβδομήκοντα":

Στον ψαλμό ΠΑ' (στη μετάφραση των "Εβδομήκοντα"), συναντάμε μια εξαιρετική διατύπωση, η οποία στα νέα ελληνικά σημαίνει το εξής:

"Ο θεός παρίσταται στη συνέλευση των θεών και τους βλέπει όλους σαν θεούς. Ως πότε στις συνεδριάσεις σας θα τα κάνετε πλακάκια με τους πλουτοκράτες και θα κλέβετε τον φτωχό κοσμάκη? Αφού σας το είπα: Είσαστε θεοί! Είσαστε παιδιά του Υψίστου! Προσέχτε λοιπόν τι αποφάσεις παίρνετε, σταματήστε να ταλαιπωρείτε τους φτωχούς, γιατί οι αποφάσεις σας θα στραφούν εναντίον σας και θα σας φάει το μαύρο σκοτάδι!"

Βέβαια, για τους σημερινούς χριστιανούς, αυτά τα λόγια έχουν προφητική σημασία, και αναφέρονται σε μια μεταγενέστερη εποχή, όπου όσοι έχουν θεωθεί θα γίνουν παιδιά του υψίστου και λοιπές μελλοντικές μάνδολες.

Όμως για κάθε εχέφρονα άνθρωπο, το περιεχόμενο του ψαλμού είναι σαφές:

"Όταν παίρνεις μέρος στη συνέλευση, οφείλεις να συμπεριφέρεσαι υπεύθυνα, όπως υπεύθυνα συμπεριφέρεται και ο θεός, ο οποίος επίσης παίρνει μέρος στη συνέλευση. Αλλιώτικα, υποτιμάς τον εαυτό σου, τον υποβιβάζεις, αντί να λειτουργείς όπως λειτουργούν οι θεοί στις συνελεύσεις τους, λειτουργείς με βάση τα κατώτερα ένστικτά σου, και μοιραία θα βρεθεί κάποιος δυσαρεστημένος που θα σου πάρει το κεφάλι".

Το απόσπασμα αυτό το χρησιμοποίησε και ο Ιησούς ως άμυνα, όταν κάποιοι πήγαν να τον λιθοβολήσουν επειδή έλεγε πως είναι γιος του θεού. Ο Ιησούς, χωρίς να θεωρήσει το απόσπασμα προφητικό, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να αποφύγει το λιθοβολισμό, τους είπε:

¨Δεν είναι γραμμένη στα ιερά σας κείμενα η φράση "Είστε θεοί"? Ε, λοιπόν, αν η φράση αυτή ειπώθηκε σε αυτούς που ειπώθηκε, τότε τι ζόρι τραβάτε που λέω κι εγώ το ίδιο για τον εαυτό μου"? (Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, κεφ. 10, εδ. 34-36).

Χωρίς να μπούμε στα θεολογικά των χριστιανών (ας μην μπούμε γιατί αυτοί καίνε άσχημα), μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο γλυκύτατος Ιησούς αναγνωρίζει σαφώς ότι η φράση αυτή ειπωθηκε σε κάποιους που συμμετείχαν σε μια συναγωγή-συνέλευση (εκκλησία του δήμου αρχαιοελληνικά) για να τονίσει ότι είναι θεοί (δαίμονες αρχαιοελληνικά), επομένως πρέπει να έχουν αυτόνομη άποψη και να μην παρασύρονται από τα συμφέροντα των πλουσίων.

Βέβαια, όπως είναι γνωστό, αργότερα ο Ιησούς (αν υπήρξε Ιησούς) βρήκε το μπελά του και τον σκότωσαν -ίσως επειδή έλεγε κάτι τέτοια.

Και όπως είναι επίσης γνωστό, μετά το θάνατό του, οι φίλοι του έβγαλαν το συμπέρασμα ότι δεν πέθανε απλά, αλλά θυσιάστηκε ως "αμνός του θεού", ως ζώο σε μια θυσία εξιλέωσης, δηλαδή, ώστε να μη χρειάζεται να το παιδέψει το ζήτημα ο καθένας άνθρωπος ξεχωριστά:
Όσα έπαθε ο Ιησούς, τα έπαθε για να μην τα πάθουν οι πιστοί του.
Σταυρώθηκε για να μη σταυρωθούν αυτοί.
Μαρτύρησε για να μη μαρτυρήσουν αυτοί.
Φορτώθηκε τις "αμαρτίες" τους για να τις ξεφορτωθούν αυτοί.

Και έτσι, μέσα από αυτή τη λογική των χριστιανών, εισήλθε δυναμικά στο προσκήνιο της ιστορίας η φράση "δι' αντιπροσώπου".

Οι χριστιανοί σταυρώθηκαν δι' αντιπροσώπου,
οι χριστιανοί φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι δι' αντιπροσώπου,
οι χριστιανοί ήπιαν ξύδι και χολή δι' αντιπροσώπου,
και βέβαια οι χριστιανοί πέθαναν δι' αντιπροσώπου
και μετά τρεις μέρες αναστήθηκαν δι' αντιπροσώπου
και ανελήφθησαν στους ουρανούς δι' αντιπροσώπου.

Κι εφόσον όλα αυτά τα ωραία τα έκαναν δι΄αντιπροσώπου, έβαλαν για τα καλά στη ζωή τους την έννοια της αντιπροσώπευσης, καθόντουσαν και τρώγανε σφαλιάρες και εξευτελισμούς από τον κάθε πλούσιο σίγουροι ότι κατά βάθος είναι θριαμβευτές δι' αντιπροσώπου, φόρεσαν και στο σβέρκο όλης της ανθρωπότητας ένα κογκλάβιο αντιπροσώπων το οποίο αντιπροσώπευε την επί γης αντιπροσώπευση του ουράνιου αντιπροσώπου των επί γης αντιπροσωπευομένων... και όταν ήρθε η ώρα να βγει η ανθρωπότητα από όλη αυτή τη φρίκη, κάτι μαλάκες προτεστάντες χριστιανομασόνοι έριξαν την ιδέα ότι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας μπορούσε να γίνει μόνο δι' αντιπροσώπου.

Το πολίτευμα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μόνο μέσα σε τέτοιους κύκλους μπορούσε να γεννηθεί, και όντως μέσα σε τέτοιους κύκλους γεννήθηκε.

Και κατασκεύασαν το πολίτευμα του κοινοβουλευτισμού, το οποίο ονόμασαν "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", δηλαδή δημοκρατία δι' αντιπροσώπου, κι επειδή οι κατασκευαστές του συγκεκριμένου πολιτεύματος είχαν καλές δημόσιες σχέσεις, κατάφεραν να επιβάλουν τη δημοκρατία δι' αντιπροσώπου ως τη μόνη πιθανή μορφή δημοκρατίας.

Με λίγα λόγια, από τη λέξη "δημοκρατία" πέταξαν το "δημο" και κράτησαν το "κρατία".

Εδώ που τα λέμε δε μπορούσε να γίνει και αλλιώς, εφόσον είδαμε στο προηγούμενο μέρος του παρόντος πονήματος ότι η λέξη "δήμος" είναι ομόρριζη με τη λέξη "δαίμονες", όμως οι κατασκευαστές της δημοκρατίας δι' αντιπροσώπου δεν πιστεύουν σε πολλούς δαίμονες παρά μόνο σε έναν ηγέτη που δίνει διαταγές στα χαϊβάνια.

Ως εκ τούτου, έχω αρχίσει πλέον να πείθομαι ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μιας ομάδας ανθρώπων έχουν άμεση επίπτωση στη μορφή κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης αυτών των ανθρώπων.

Πράγμα που ως αναρχικό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα ήταν φρόνιμο οι φορείς χριστιανικών αντιλήψεων να διώχνονται απ' τις παρέες μας, ενώ από την άλλη ως πολίτη με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για την ενδεχόμενη πραγμάτωση της άμεσης δημοκρατίας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επιστροφή στην πολυθεϊστική θεώρηση του κόσμου.

(Ωστόσο, γι να είμαστε δίκαιοι, και δεδομένου ότι ζούμε σ' έναν κόσμο όπου "δε γίνεται να μιλήσουμε για κάτι αν δε μιλήσουμε για τα πάντα", αρχίζει να σχηματίζεται στο μυαλό μου μια τρίτη συνέχεια του παρόντος θέματος. Θα αφορά εκείνο εκεί το ιερό -πλην όμως παρεξηγημένο- πρόσωπο που λεγεται Θερσίτης. Σύντομα στις οθόνες σας).