ΤΡΩΕΣ, ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ ΟΜΗΡΟΣ

"Κάτω τα χέρια από τις κατακτήσεις μας" φωνάζουν οι έτσι.

"Μη λέμε και αηδίες, δεν πρόκειται για κατακτήσεις σας αλλά για παραχωρήσεις μας" απαντούν οι γιουβέτσι.
Κάπου πιο δίπλα, η "τρόϊκα" παρακολουθεί τον τρωικό πόλεμο που είναι εν εξελίξει.

Και στη μέση ο Όμηρος, ο οποίος παρ' όλο το ποιητικό μεγαλείο του, σε κοτζάμ Ιλιάδα ξεχνάει να αναφέρει την έκβαση του πολέμου μεταξύ Αχαιών και Τρώων.

"Τρώες" εκ του "τρώω" το οποίο προκύπτει εκ του "τιτρώσκω", ε?

Αυτοί που βλάπτουν, που καταστρέφουν, που καταπιέζουν, που συνθλίβουν.
Η τρόϊκα κάλλιστα θα μπορούσε να είναι κουαρτέτο ή ντουέτο. Όμως έτσι θα χάλαγε η ηχητική εξήγηση της ιστορίας. Επομένως, υπάρχει ομηρικός λόγος και αιτία που η τρόϊκα είναι τρόϊκα. Τρόϊκα εκ του "τρώω". Όπως λέμε "Τρώες".

Και "Αχαιοί" εκ του "αχός-ήχος", όπως λέμε "Αχαιά η Δημήτηρ".
Με ζουρνάδες και νταούλια.
Οι φωνακλάδες. Αυτοί που βγάζουν ήχο.
Φαντάσου τους φωνακλάδες διαδηλωτές, ας πούμε.


Αλλά και Αργείοι, έτσι?
Από εκείνο το μυστήριο επίθετο "αργός"...
Όμως υπήρχαν δύο επίθετα "αργός":
Ένα που είναι ομόρριζο με το "άργυρος", οπότε, αργός= αυτός που λάμπει,
αλλά υπήρχε και ο "αργός" εκ του στερητικού "α" συν "έργον": Αυτός που δεν έχει δουλειά. Ενδεχομένως ο τεμπέλης, αλλά ενδεχομένως και ο άνεργος. Και οι δύο τελούν σε αργία.
Και ως γνωστόν, ο άνεργος Αργείος, κάποια στιγμή γίνεται Αχαιός διαδηλωτής, όταν δε βρίσκει να φάει έστω και με δανεικά ή όταν τον πνίγουν τα δάνεια.

Ακροβατώντας στη γελοιότητα, θα λέγαμε πως από τα δάνεια και τα δανεικά προκύπτουν και οι "Δαναοί".
"Φοβού τους Δαναούς".

Αργείοι, Αχαιοί, Δαναοί. Τα τρία ονόματα του ενός στρατοπέδου.
Τρόϊκα και Τρώες, στο άλλο στρατόπεδο.

Αυτή είναι η διάταξη της μάχης.

Και ενώ ο Όμηρος ξεχνάει να αναφέρει σε κοτζάμ Ιλιάδα την έκβαση του πολέμου, θεωρεί σκόπιμο να ξεκινήσει την Ιλιάδα με την πονεμένη ιστορία της Χρυσηίδας και της Βρισηίδας.

Υπαινιττόμενος σοφά, πως οι εν λόγω κόρες ήταν και έτσι και γιουβέτσι:

Αφενός ήταν κατακτήσεις των Αχαιών, αφετέρου ήταν παραχωρήσεις των Τρώων.

Χρυσός και Δύναμη, παραχώρηση πλούτου και κομματιού εξουσίας, μπας και λασκάρει λίγο η πολιορκία.
Άνοδος του βιοτικού επιπέδου και συμμετοχή στην εξουσία. Αστική δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, είτε ως κατακτήσεις είτε ως παραχωρήσεις, μοιραία θα έφτανε η στιγμή που θα έπρεπε να επιστραφούν.
Στο βαθμό που ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, αλλά συνεχιζόταν ακόμη.
Στο βαθμό που οι μισοί θεοί ήταν με τους αποδώ και οι άλλοι μισοί ήταν με τους από κει.
Στο βαθμό που υπάρχει η διαλεκτική σχέση ανάμεσα στις αντικειμενικές και στις υποκειμενικές συνθήκες. Η φύση, βέβαια, είναι αντικειμενική συνθήκη. Δε μπορεί να είναι εξ ολοκλήρου μαζί μας, αν ήταν εξ ολοκλήρου μαζί μας, η διαλεκτική θα πήγαινε περίπατο.

"Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας" έλεγε ο άλλος μεγιστοτεράστιος παππούς μου. "Η αρχή και το τέλος του κύκλου, είναι το ίδιο σημείο". Δηλώνοντας ότι όποιος χάνει το κέντρο του κύκλου, απλώς θα κόβει αέναες βόλτες στην περιφέρεια του κύκλου.

Υπήρξε εποχή που το εργατικό κίνημα δεν ασχολιόταν με κατακτήσεις, με Βρισηίδες και Χρυσηίδες.
Τα ήθελε όλα. Χτύπαγε στο κέντρο του κύκλου.
Στο άλφα.

Ώσπου του πετάξανε εκεί πέρα κάτι ξεροκόμματα, κάτι κατακτήσεις, κάτι Χρυσηίδες και τέτοια (δεν είναι τυχαίο που οι μεταγενέστεροι ονόμαζαν "Αστυνόμη" τη μια από τις δύο κατακτημένες ηρωίδες) και το πράμα μπήκε απλώς σε τροχιά, σε αέναη τροχιά επί της περιφέρειας του κύκλου, χωρίς ελπίδα να φτάσει στο κέντρο.

Δεν ήταν κορόϊδο ο παππούς ο Όμηρος, ούτε ήταν ξεχασιάρης. Δεν υπήρχε ακόμα το αλτσχάϊμερ.
Σκόπιμα ξεχνάει να αναφέρει την έκβαση του πολέμου.

Ο υπαινιγμός της Ιλιάδας είναι σαφής: Ο πόλεμος συνεχίζεται.
Γι' αυτό ο παππούς δεν βρίσκει χώρο σε κοτζάμ Ιλιάδα να δηλώσει την έκβαση του πολέμου.

Σου λέει, δεν τελειώνουν έτσι για πλάκα οι πόλεμοι ανάμεσα στους βροντόφωνους Αχαιούς διαδηλωτές αφενός και στους περικυκλωμένους Τρώες αφετέρου.

Όμως από την άλλη, το όλο σκηνικό θυμίζει λίγο Τομ και Τζέρυ την ώρα που κυνηγιούνται κυκλικά:
Όσο είναι "ξυνόν αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας" για τους έτσι, άλλο τόσο ξυνόν είναι και για τους γιουβέτσι.
Όταν οι γαμημένοι τρώες θα έχουν ξετινάξει εντελώς το κράτος πρόνοιας, όταν οι παρηφόροι Πάρηδες γιάπηδες θα μας έχουν καταστήσει Ελένες-είλωτες, τότε ταυτοχρόνως θα έχουν καταστήσει αναπόφευκτη την νέα εκστρατεία μας εναντίον τους.

Και φτου κι απ' την αρχή.

Μέχρι να βρούμε κέντρο ξεφεύγοντας απ' τη φαυλότητα του φαύλου κύκλου των μικροκατακτήσεων και των μικρομεταρρυθμίσεων που θεωρούν αναιδέστατα ότι το σύστημα είναι αιώνιο.

Παπάρια μάντολες!!!
Τίποτα δεν είναι αιώνιο.
Με εξαίρεση τον πόλεμο: Αυτός μάλιστα. Του βγάζω το καπέλο. Είναι αιώνιος, όσο αιώνια είναι η φύση.
Η οποία μας διδάσκει τα του γνωστού σλόγκαν: "Ένας άλλος πόλεμος είναι εφικτός: Ταξικός, κοινωνικός".

Όλα τα υπόλοιπα είναι καραγκιοζιλίκια.