Η ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ

Σταχυολογώ από ένα παλιό κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι: 

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

Και επιπρόσθετα σταχυολογώ από ένα ενδιαφέρον κείμενο των ημερών, γραμμένο από τη  Φραγκίσκα Μεγαλούδη:

Ακούω καθημερινά αναλύσεις και γνώμες που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Μιλάνε για φόβο, για τρομοκρατία, για ψήφο εξαθλίωσης, για αδιαφορία..Λυπάμαι που θα διαλύσω τις αυταπάτες αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Η τρομοκρατία αν και υπαρκτή δεν ήταν αυτή που καθόρισε το αποτέλεσμα των εκλογών. Ούτε η ανέχεια.
Εκείνοι που ταυτίστηκαν με το φασιστικό μίσος της ΧΑ επέλεξαν συνειδητά να στείλουν στην βουλή δολοφόνους και τραμπούκους. Όλοι αυτοί, και οι 425.000 χωρίς καμία εξαίρεση, είναι συνένοχοι στα εγκλήματα που διαπράττει η ΧΑ στους δρόμους και τα χέρια τους είναι βουτηγμένα στο ίδιο αίμα.
Εκείνα τα σχεδόν δύο εκατομμύρια που έδωσαν την ψήφο τους στο αδελφό κόμμα της ΧΑ, τη ΝΔ, ήξεραν επίσης πολύ καλά τι ψήφιζαν και τι σημαίνει μια κυβέρνηση Σαμαρά. Το ίδιο και εκείνοι που επέλεξαν να νομιμοποιήσουν τα σκάνδαλα και τις μίζες ψηφίζοντας το ΠΑΣΟΚ. Δικαιολογίες δεν χωράνε.
Ο μύθος του αθώου ψηφοφόρου που φοβήθηκε για το μέλλον των παιδιών του, αποτελεί ακόμα μια φτηνή δικαιολογία εκείνων που ψήφισαν αλλά θέλουν να αποποιηθούν τις ευθύνες των επιλογών τους.
Το αποτέλεσμα καθορίστηκε από μια γερασμένη πλειοψηφία που έχει μάθει να θεωρεί την διαπλοκή δεδομένη και εχθρεύεται κάθε αλλαγή. Ένα κομμάτι της συντηρητικής ηλικιωμένης επαρχίας που απόκτησε τα κεκτημένα της μέσα από τις μίζες των επιδοτήσεων και που είναι αποφασισμένη να τα διατηρήσει πάση θυσία. Σε μια χώρα γεροντόφιλη και γερασμένη.
Δεν είναι οι αστοί και οι νοικοκυραίοι, οι εργαζόμενοι και αυτοί που πληρώνουν φόρους, όπως ευθαρσώς υποστήριξε πρόσφατα μεγαλοδημοσιογράφος της Καθημερινής, που έφεραν τον Αντώνη Σαμαρά στην εξουσία.
Είναι οι ηλικιωμένοι και οι συντηρητικοί μικροαστοί, εκείνοι που φοβήθηκαν, όχι πως δεν θα έχουν να φάνε, αλλά πως θα χάσουν τα προνόμια που τους έχουν απομείνει, ακόμα και αν αυτό είναι σε βάρος των υπολοίπων. Διότι απλά δεν τους νοιάζει. Διότι ο Έλληνας, όντας α-πολιτικος και απαίδευτος δεν κατάφερε ποτέ να σκεφτεί έξω από τα μικρά του συμφέροντα.

Είναι μεγάλο ζήτημα, καλέ μου αναγνώστη, η μελέτη του γιατί και του πως, η εμβάθυνση στο γιατί και στο πως. "Ας καταριώνται όσοι θέλουν, με δάκρυα στα μάτια, το διστακτικό βάδισμα της Ιστορίας: δυο βήματα μπρος, ένα βήμα πίσω. Tα δάκρυα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα. Σύμφωνα με τη ρήση του Σπινόζα: πρέπει να καταλαβαίνουμε και όχι να γελάμε ή να κλαίμε. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε!" που έλεγε κι ο Τρότσκι τα παλιά τα χρόνια.

Λίγο καιρό μετά, βέβαια, ο Τρότσκι δολοφονήθηκε από κάποιον που δεν κατάλαβε τίποτα...