ΜΑΡΜΑΡΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ

Που λες, έλεγα να γράψω κάτι που να καταγγέλλει τη στάση των ΜΜΕ. Ξέρεις, "οι κουφάλες κλπ κλπ". Μετά είπα να γράψω καμιά βαρβάτη ανάλυση σχετικά με την οικονομική κρίση. Ξέρεις, "οι κουφάλες κλπ κλπ". Μετά είπα να γράψω κάτι σχετικά με τη Συρία να πούμε, κάτι σχετικά με τα τύμπανα του πολέμου στα ανατολικά μας. Ξέρεις, "οι κουφάλες κλπ κλπ". Μετά είπα να γράψω κάτι σχετικά με τη Μονσάντο. Ξέρεις, "οι κουφάλες κλπ κλπ". Μετά είπα να γράψω κάτι για τις αυξανόμενες αυτοκτονίες. Ξέρεις, "οι κουφάλες κλπ κλπ".

Αλλά είπα εντάξει, θα πρόκειται για πράγματα που αρέσουν στις μάζες. Για καταγγελίες που υπερασπίζονται τις μάζες.

Τις τελευταίες μέρες έχει τιγκάρει το ίντερνετ από καταγγελίες και κόντρα καταγγελίες και από χοντρό καταγγελτικό λόγο ομοιάζοντα σε ένα μεγιστοτεράστιο "ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε?" ή σε ένα αλεφάντειο "είμαι προπονηταράς εγώ!!!", που όμως σε πείσμα του καταγγελτικού λόγου η μπάλα παίζεται αλλιώς και από άλλους, σαφέστατα ατάλαντους στο τόπι πλην όμως ταλαντούχους στο να σου παίρνουν το μυαλό κάνοντάς σε να νιώθεις μέρος του παιχνιδιού τους, κι εφόσον το παιχνίδι είναι δικό τους είναι εκείνοι που έχουν θέσει και τους κανόνες του, οπότε μια ζωή θα είσαι το ασανσέρ μεταξύ Α και Β εθνικής, δεν πα να'σαι κι ο καλύτερος, αυτοί έχουν το διαιτητή για δωδέκατο παίχτη τους -δεν πα να καταγγέλλεις εσύ- και για δέκατο τρίτο παίχτη τους έχουν τη διάθεσή σου να συμμετέχεις στο παιχνίδι τους ντε και καλά και να βρίσκεις ντε και καλά σωστές απαντήσεις για τις ερωτήσεις τους, δίχως να υποψιάζεσαι πως δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις σε λάθος ερωτήσεις. 

Τι λέω λοιπόν? 

Λέω ότι εγώ σε τέτοιο τριπάκι δεν μπαίνω. 

Στο φινάλε, οι ματιές στο παρελθόν είναι απείρως περισσότερο διδακτικές από τις ματιές στο παρόν, υπό την έννοια ότι γνωρίζεις την έκβαση του παρελθόντος (ω, ναι, η έκβαση του παρελθόντος είναι το παρόν) και με αυτή την έννοια γυρνώντας το μυαλό σου πίσω έχεις διπλό όφελος: 

Πρώτον, αποχτάς περισσότερο ολοκληρωμένη άποψη για τις ρίζες των παρόντων δεινών. 

Δεύτερον, ξελεμπικάρεις. Βγαίνεις έξω από την ηλιθιωδώς αγωνιώδη φύση του παιχνιδιού τους, αφήνεις ένα κέντρο του εγκεφάλου σου (δεν ξέρω ποιό) να κουλάρει, επομένως όταν τυχόν ξανα-ασχοληθεί με την ηλιθιώδη φύση των ερωτημάτων τους, μπορεί και να βάλει τα γέλια ως θα όφειλε. 

Ως εκ τούτου η άποψή μου για τα Μάρμαρα τα Σπασμένα είναι πως για τίποτ' άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια που λέει κι ο Παλαμάς, για εκτοξευόμενο υλικό σε οδομαχίες, ας πούμε, ιστορικά φορτισμένο υλικό, βέβαια, αλλά αυτό είναι καλό για σένα που το εκτοξεύεις και κακό για τους άλλους, ωστόσο εν προκειμένω πρόκειται απλώς για ένα τραγουδάκιον σε στίχους του Φώντα Λάδη και μουσική του Λίνου Κόκοτου, Ελένη Τσαγκαράκη, ξέρεις, το είχε βάλει ένας φίλος στο φεϊσμπούκι προ ημερών και μου χάρισε ένα τρίλεπτο δροσιάς, οπότε λέω να το βάλω κι εδώ διότι κάνει ζέστη και αυτάάάάάά...