ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ

Δύσκολο να διαφωνήσει κάποιος...

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΜΠΛΑΚ ΧΙΟΥΜΟΡ

Βέβαια, λίγο παραπέρα, στο Δίστομο, οι κάτοικοι δεν προσευχήθηκαν επαρκώς και γενικά δεν υπήρξαν το ίδιο τυχεροί.

Πάντως τα σημερινά παιδάκια του δημοτικού είναι τυχερά: Μέσα σε τέτοια εποχή κρίσης, έχουν την ευκαιρία να διασκεδάζουν την ώρα του μαθήματος των θρησκευτικών διαβάζοντας τέτοιες μαλακίες. 

ΚΙ ΟΛΟ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΛΑΧΟΥΣ

Για τους παλιότερους, το όνομα του αδικοχαμένου και αξιοπρόσεκτου τραγουδιστή Νικόλα Μητσοβολέα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ερμηνεία του "Χένελλας".

Το "Χένελλας" είναι ένα παραδοσιακό μανιάτικο τραγούδι ηλικίας κάποιων εκατοντάδων ετών.
Οι στίχοι του, αξιοπρόσεκτοι και άξιοι διευκρινίσεως.


Χη σάλασ΄ αντουρεύζεταϊ
Κάι παλεύεϊ με του βράχους
Έτσ΄ αντουρεύγουμαϊ τσάι `γου
Κάι παλεύου με του Βλάχους
Κάι τα βουνά αντουρεύγοντάϊ
Κάι παλεύου με τα ισόινια
Έτσα τσάι `γου με τους εχτρούς
Σ΄ αντουρεύγουμάϊ αϊούϊνα
Κάι η Τουϊρτσά έμ΄ πάτηζε
Σ΄ ούλη τη Μάνης τα χουϊρά
Τι άλλο καλό ε μάσαμε
Πεϊό κάλ΄ απ΄ τη λευτεϊρά



Ο συγγραφέας, μελετητής και ιστορικός Κυριάκος Κάσσης, φρόντισε να τους αποδώσει στα σύγχρονα ελληνικά:


Η θάλασσα αντρειεύεται
Κι όλο παλεύει με τους βράχους
Έτσ΄ αντρειεύομαι κι εγώ
Κι όλο παλεύω με τους Βλάχους
Και τα βουνά αντρειεύονται
Κι όλο παλεύουν με τα χιόνια
Ετσά κι εγώ με τους οχτρούς
Θα αντρειεύομαι αιώνια
Και η Τουρκιά δεν πάτησε,
Σ΄ ούλη της Μάνης τα χωριά
Τι άλλο καλό δε μάθαμε,
Πιο κάλιο από την λευτεριά.

Όπως θα παρατήρησε ο προσεκτικός ακροατής, ανάμεσα σε κάθε στίχο ακούγονται εναλλάξ εμβόλιμες δύο λέξεις: Είτε η λέξη "Χένελλας" που σημαίνει απλώς "Ελλάς", είτε η λέξη "Χούσιουτας" που σημαίνει απλώς "τιμή μου". 

Τα υπόλοιπα, ως ευκόλως κατανοήσιμα, δεν νομίζω πως υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αναλυθούν,  πέρα από το να σημειώσουμε πως σύμφωνα με τον Κυριάκο Κάσση, οι "Βλάχοι" με τους οποίους ο Μανιάτης βρίσκεται σε αέναη μάχη, δεν είναι άλλοι από τους "υπόλοιπους Έλληνες". 

Πράγμα που όσο να 'ναι έχει το ενδιαφέρον του και χαρίζει σε αμφότερες τις εκδοχές του τραγουδιού μια εξωτική ομορφιά, η οποία πολλαπλασιάζεται από την εκπληκτική φωνή του Μητσοβολέα και από την εξαιρετική μουσική του Μιχάλη Τερζή. 

ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ

Μου το έστειλαν και -κρατώντας την κοιλιά μου απ' τα γέλια- είπα να το βάλω κι εδώ, να το δει κανένας γνώστης να με διαφωτίσει μιας και δεν γνωρίζω δα όλες τις γεύσεις... 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Ιντριγκαρισμένος από τον αρκετά εντυπωσιακό τίτλο της εκδήλωσης "Ο νεοναζιστικός παγανισμός και η ορθόδοξη εκκλησία", είπα κι εγώ να πάω να δω τι θα παιχτεί εκεί ψηλά στη Νομική.
Διότι δύο ήταν οι πιθανότητες, εκ των οποίων η μία (μια ανάλυση του φαινομένου της σχέσης μεταξύ ναζισμού και ορθόδοξης εκκλησίας) απλώς θα με ενδιέφερε γενικώς και αορίστως εφόσον είμαι ένας αντιφασίστας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα ενώ η άλλη πιθανότητα -αν όντως πήγαινε προς αυτήν το πράγμα- θα με αφορούσε προσωπικά, ας πούμε, εφόσον είμαι ένας άνθρωπος που όταν δεν βαριέμαι να αυτοπροσδιορίζομαι  ως πολυθεϊστής, έχω την τάση να αυτοπροσδιορίζομαι ως ένα άτομο ψιλο-παγανιστικών πεποιθήσεων.

Βρεθήκαμε λοιπόν δυο-τρεις φίλοι κι είπαμε να πάμε να δούμε τι θα παιχτεί.

Η αλήθεια είναι πως φτάσαμε αρκετά νωρίς σε σχέση με την ώρα άφιξης της μεγάλης μάζας των τελικώς παρισταμένων, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα η έκπληξή μου ολοένα να μεγαλώνει έτσι όπως έβλεπα να αρχίζουν να μαζεύονται -μεταξύ άλλων- και άνθρωποι που, για λόγους κάθε άλλο παρά θρησκευτικούς, τους έχω σε μεγάλη (έως πολύ μεγάλη) εκτίμηση.

Η σύνθεση του ακροατηρίου, λοιπόν,  άρχιζε να με ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο, καθώς ένιωθα να απομακρύνεται το ενδεχόμενο μιας ολομέτωπης επίθεσης ενάντια στον παγανισμό (ή ενάντια σε οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική πεποίθηση), επομένως άρχισα να υποψιάζομαι πως τελικά θα μείνει μετέωρος ο τίτλος "Νεοναζιστικός παγανισμός και ορθόδοξη εκκλησία" ο οποίος τόσο με ιντριγκάρισε και με έκανε να βρεθώ στη Νομική.

Κάποια στιγμή άρχισε και η εκδήλωση, άρχισαν και οι ομιλίες, των οποίων το περιεχόμενο και η λογική πληρέστατα απ' ό,τι βλέπω περιγράφονται τόσο στο ευλόγιον του Πανδίονα όσο και εδώ, επομένως ας μην επαναλάβω κι εγώ τα ίδια -διότι όντως, τα ίδια θα έγραφα κι εγώ.

Απλά, ως δική μου συνεισφορά στην περιγραφή του πνεύματος των ομιλιών της εκδήλωσης, θα σημειώσω το εξής:

Οι -μάλλον ελάχιστες- αναφορές στη σχέση μεταξύ ναζισμού και παγανισμού, ήταν της μορφής: "Όπως είναι δεδομένο και αυτονόητο, τόσο αυτονόητο ώστε να μην υπάρχει λόγος να το αναλύσουμε διεξοδικότερα ως αυτονόητο που είναι, ο ναζισμός αποτελεί την πιο ακραία μορφή του παγανισμού". Και, μετά από κάποιες τέτοιες σύντομες αναφορές, ο παγανισμός έφευγε από το προσκήνιο των ομιλιών. Εξαϋλωνόταν.

Αντίθετα, οι -απείρως περισσότερες- αναφορές στη σχέση μεταξύ χριστιανισμού και ναζισμού, ήταν της μορφής: "Το ναζιστικό φαινόμενο από την αρχή της εμφάνισής του άσκησε μια "κρυφή γοητεία" σε κάποιους, ευτυχώς λίγους, από τις  χριστιανικές εκκλησίες της βόρειας Ευρώπης". Και αμέσως μετά άρχιζε ένας ορυμαγδός (ιστορικά αντικειμενικών) παραδειγμάτων μαζικής στήριξης που παρείχαν οι χριστιανικές εκκλησίες προς το φασισμό και το ναζισμό (και αντίστροφα βέβαια, με παραδείγματα υποστήριξης και υπεράσπισης του φασισμού και του ναζισμού προς τις χριστιανικές εκκλησίες), με ειδική μνεία στη μαζική στήριξη της ελληνορθόδοξης εκκλησίας από  και προς τη δικτατορία του Μεταξά ή από και προς τη χούντα του '67 ή σήμερα από και προς τη Χρυσή Αυγή.
Πρακτικά δηλαδή, οι αναφορές στη σχέση ναζισμού-χριστιανισμού-εκκλησίας ακολουθούσαν ροή ανάποδη από εκείνη των αναφορών στη σχέση ναζισμού-παγανισμού:
Ενώ ο παγανισμός εξαρχής δηλωνόταν ως αποδιοπομπαίος τράγος που φταίει για όλα -και αμέσως μετά εξαφανιζόταν- αντίθετα, ο χριστιανισμός και το χριστιανικό πνεύμα  δηλωνόταν σαφώς ότι ναι μεν δεν έχει και δεν πρέπει να έχει καμιά δουλειά με φασισμούς, ναζισμούς και χούντες αλλά αμέσως μετά άρχιζαν οι αποδείξεις που έκαναν φανερό ότι δίχως τη στήριξη-συμπαράταξη της εκκλησίας όλα αυτά τα φαινόμενα ούτε θα είχαν υπάρξει ούτε θα υπήρχαν στις μέρες μας, κι ότι εν πολλοίς ακόμα και τώρα είναι στο χέρι της εκκλησίας το σταμάτημα τέτοιων φαινομένων.

Είχαμε μείνει να κοιτάμε χαμογελαστοί και ν' αναρωτιόμαστε για ποιό στην ευχή λόγο ο τίτλος της εκδήλωσης ήταν "νεοναζιστικός παγανισμός" και όχι "νεοναζιστικός χριστιανισμός", ας πούμε, ή εν πάση περιπτώσει τι εννοεί κάποιος όταν λέει τον φοβερό όρο "νεοναζιστικός παγανισμός".

Μέγα το ερώτημα.
Δοκίμασε να το θέσει ο Ρασσιάς και απάντηση δεν νομίζω ότι πήρε σχετικά με το εάν στη συγκεκριμένη χρήση του όρου "παγανισμός" συμπεριλαμβάνεται, ας πούμε, και η ελληνική θρησκεία.

Υποθέτω πως θα υπήρχαν κι άλλοι που θα σκόπευαν να επαναφέρουν αυτό το ερώτημα (το οποίο ύστερα από το πνεύμα των ομιλιών που προηγήθηκαν, δεν είχε να κάνει πλέον με ζητήματα πεποιθήσεων αλλά είχε αρχίσει να μεταβάλλεται σε ερώτημα υπεράσπισης της κοινής λογικής)...

Ωστόσο κάπου εκεί δόθηκε ο λόγος στον βουλευτή Γεροντόπουλο της ΝΔ και τότε έγινε της κολάσεως... "Σκάσε ρε!", "Εσύ ψήφισες το μνημόνιο και τι να μας πεις απ' τη ζωή σου!", "Κατεβάστε τον κάτω!", "Τα μνημόνια που ψήφισες δημιούργησαν τη Χρυσή Αυγή", "Αφαιρέστε του τον λόγο!" και κάτι τέτοια άρχισαν να πλημμυρίζουν την αίθουσα χαρίζοντας ένα πνεύμα ενότητας σε χριστιανούς και παγανιστές, άθεους και ένθεους, επαναστάτες μαρξιστές και νεοφιλελεύθερους, με συνέπεια η όλη εκδήλωση να τελειώσει σε ένα πνεύμα ενότητας και χαράς.

Και δοθέντος ότι εμένα προσωπικά με περίμενε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής, αποχώρησα από τους πρώτους, κατεβαίνοντας τις σκάλες μαζί με έναν μητροπολίτη (ανήκουστα πράγματα), μένοντας με την απορία εάν και κατά πόσον η λέξη "παγανισμός" είναι τόσο πιασάρικη στις μέρες μας ώστε να δικαιολογεί την παρουσία της στον τίτλο μιας εκδήλωσης που δεν την αφορά -ή που αν την αφορά, αυτό συμβαίνει μόνο επιδερμικά και από σπόντα. 

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -12

Στην Οδύσσεια, μεταξύ άλλων, η ομηρική αφήγηση αρπάζει την ευκαιρία για να υπογραμμίσει μια όχι και τόσο ασήμαντη ιδιότητα των σκύλων. Να υπογραμμίσει δηλαδή το γεγονός ότι οι σκύλοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα των όντων, σε αντίθεση με τους ανθρώπους οι οποίοι απλώς αντιλαμβάνονται μόνο την επιφανειακή στρώση της πραγματικότητας των όντων. 

Ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη παριστάνοντας κάποιον τυχαίο ταλαιπωρημένο άγνωστο ξένο. Η θεά Αθηνά τον έχει αγγίξει με ένα ραβδάκι -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- και τον έχει κάνει να δείχνει καραφλός και γερασμένος. Ως συνέπεια αυτού του γεγονότος, κανείς δεν τον αναγνωρίζει. Ούτε η ίδια του η γυναίκα, η Πηνελόπη, ούτε η δούλα που τον μεγάλωσε, η Ευρύκλεια, ούτε ο γιός του, ούτε οι υπόλοιποι στην Ιθάκη. Όλοι τον θεωρούν έναν άγνωστο. Και, για να υπογραμμίσει τη μαύρη τους την τύφλα, ο Όμηρος βάζει μερικούς απ' αυτούς να φτάνουν ένα βήμα πριν να τον αναγνωρίσουν, αλλά τελικά να μην τον αναγνωρίζουν. 

Στο τ:380, η Ευρύκλεια του λέει: 

πολλοὶ δὴ ξεῖνοι ταλαπείριοι ἐνθάδ᾽ ἵκοντο,

ἀλλ᾽ οὔ πώ τινά φημι ἐοικότα ὧδε ἰδέσθαι                 

ὡς σὺ δέμας φωνήν τε πόδας τ᾽ Ὀδυσῆϊ ἔοικας

που πα να πει 

πολλοί ταλαίπωροι ξένοι ήρθαν εδώ, 

αλλά δεν είδα άλλον που να μοιάζει τόσο πολύ στον Οδυσσέα όσο εσύ

που του μοιάζεις τόσο πολύ και στο σουλούπι και στη φωνή και στα πόδια. 

Βλέπει την ομοιότητα, όμως δεν μπορεί να εννοήσει την ταυτοπροσωπία. Η λογική επεξεργασία των δεδομένων την κάνει να είναι βέβαιη πως ο Οδυσσέας δεν πρόκειται να επιστρέψει. Ως εκ τούτου, δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν πούμε ότι η λογική επεξεργασία των δεδομένων την κάνει να απομακρύνεται από την αλήθεια. 

Ώσπου πλένει τα πόδια του Οδυσσέα και ξαφνικά... 

αὐτίκα ἔγνω οὐλήν, τήν ποτέ μιν σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι

ήτοι

αμέσως γνώρισε την ουλή που κάποτε του είχε κάνει ένας αγριόχοιρος με το άσπρο δόντι του

(τ:393)

Παίρνει χαμπάρι λοιπόν ο Οδυσσέας ότι μόνο αν δουν οι άνθρωποι την ουλή στο πόδι του θα τον αναγνωρίσουν, και στο φ:217-219 δείχνει την ουλή αυτή στους πιστούς του βοσκούς προκειμένου να τους πείσει ότι είναι όντως ο Οδυσσέας: 

καὶ σῆμα ἀριφραδὲς ἄλλο τι δείξω,

ὄφρα μ᾽ ἐῢ γνῶτον πιστωθῆτόν τ᾽ ἐνὶ θυμῷ,

οὐλήν, τήν ποτέ με σῦς ἤλασε λευκῷ ὀδόντι

δηλαδή

θα σας δείξω κι ένα άλλο σημάδι που τα λέει όλα:

για να με γνωρίσετε και να βεβαιωθείτε:

την ουλή που κάποτε μου είχε κάνει ένας αγριόχοιρος με το άσπρο δόντι του

Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν μονάχα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, υπάρχουν οι σκύλοι, οι οποίοι αναγνωρίζουν κάτι άλλο, συνολικότερο. 

Ξέρουμε το όνομα ενός τέτοιου σκύλου: Λεγόταν Άργος. Τον συναντάμε στην ρ' ραψωδία, και ο Όμηρος του αφιερώνει σχεδόν 40 στίχους, τους στίχους 290-330 περίπου.

σκυλί που κοίτουνταν, τ' αυτιά και το κεφάλι ορθώνει,

ο Άργος, που ο αντρόψυχος Δυσσέας τον είχε θρέψει,

όμως δεν τόνε χάρηκε, γιατ' είχε φύγει εκείνος

στη Τροία τότες την ιερή· σ' άλλους καιρούς οι νέοι

τον παίρνανε, να κυνηγούν λαγούς, ζαρκάδια, γίδια.

Τώρα, π' ο αφέντης έλειπε, τον άφηναν πεσμένο

στην σωριασμένη την κοπριά βοδιών και μουλαριώνε,

που ομπρός στη θύρα απλώνονταν, κι οι παραγιοί αποκείθε

την σήκωναν και κόπριζαν τους κήπους του Οδυσσέα.

Απάνω αυτού κοιτότανε τσιμπουριασμένος ο Άργος.

Και τώρα, άμα μυρίστηκε σιμά τον Οδυσσέα,

γοργοσαλεύει την ουρά, τ' αυτιά του κατεβάζει,

μα πιο κοντά του αφέντη του δεν μπόρειε να ζυγώση.

(...)

Όμως τον Άργο θάνατος μαύρος κι αχνός τον πήρε,

σαν είδε τον αφέντη του, στα είκοσι χρόνια απάνω.

Νομίζω πως είναι εντυπωσιακή η αντίθεση να μη σε αναγνωρίζουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι -παρ' όλο που αναγνωρίζουν πως μοιάζεις με τον εαυτό σου- και να σε αναγνωρίζει ο σκύλος σου, ο οποίος μάλιστα είναι σε τόσο μεγάλη ηλικία, γερασμένος και με το ένα πόδι στον τάφο... 

Διότι είπαμε, οι άνθρωποι περνάνε τα δεδομένα από επεξεργασία και αποκλείουν έτσι μερικές πιθανότητες -πράγμα που συχνά τους οδηγεί σε λάθος πορίσματα. Ενώ οι σκύλοι που δεν το πολυσκέφτονται και δεν το ψειρίζουν το θέμα, φτάνουν πιο εύκολα στο σωστό συμπέρασμα.

Ένα άλλο είδος τέτοιου λανθασμένου ανθρώπινου πορίσματος μας διδάσκει ο Όμηρος στους στίχους  155-165 της π' ραψωδίας. Ο Οδυσσέας είναι στο χοιροστάσιο και συνομιλεί με το γιό του, τον Τηλέμαχο και με τον χοιροβοσκό Εύμαιο. Τόσο ο Εύμαιος όσο και ο Τηλέμαχος έχουν μαύρα μεσάνυχτα σχετικά με το ποιός είναι ο ταλαίπωρος άνθρωπος με τον οποίο συνομιλούν. Κάποια στιγμή ο χοιροβοσκός Εύμαιος φεύγει. Και τότε...

οὐδ᾽ ἄρ᾽ Ἀθήνην 

λῆθεν ἀπὸ σταθμοῖο κιὼν Εὔμαιος ὑφορβός,

ἀλλ᾽ ἥ γε σχεδὸν ἦλθε· δέμας δ᾽ ἤϊκτο γυναικὶ

καλῇ τε μεγάλῃ τε καὶ ἀγλαὰ ἔργα ἰδυίῃ.

στῆ δὲ κατ᾽ ἀντίθυρον κλισίης Ὀδυσῆϊ φανεῖσα·

οὐδ᾽ ἄρα Τηλέμαχος ἴδεν ἀντίον οὐδ᾽ ἐνόησεν,         

οὐ γὰρ πω πάντεσσι θεοὶ φαίνονται ἐναργεῖς,

ἀλλ᾽ Ὀδυσεύς τε κύνες τε ἴδον, καί ῥ᾽ οὐχ ὑλάοντο

κνυζηθμῷ δ᾽ ἑτέρωσε διὰ σταθμοῖο φόβηθεν.

δηλαδή 

Της Αθηνάς δεν ξέφυγεν ο πηγαιμός του ως τόσο,

μόνε κατέβη η θέαινα, πήρε μορφή γυναίκας

ώριας και μεγαλόκορμης, σ' έργα λαμπρά τεχνίτρας,

έξω απ' τη θύρα στάθηκε, και φάνη του Οδυσσέα.

Δεν ένιωσε ο Τηλέμαχος ούτε είδε την Παλλάδα 

(σσ. επειδή αυτός κοιτούσε από την άλλη πλευρά -"ίδεν αντίον"),

γιατί οι θεοί δεν φαίνονται καθάρια στον καθένα·

μα ο Δυσσέας την γνώρισε και τα σκυλιά την είδαν,

και δίχως γαύγισμα έφυγαν βογγώντας μες στα βάθια

της στάνης.

Ως εκ τούτου ο Όμηρος μοιάζει να θέτει ζήτημα ολοκληρωτικής αχρηστίας των ανθρώπων και της αντιληπτικής τους ικανότητας: Σου λέει, οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση  ούτε να αναγνωρίζουν ανθρώπους ούτε να αντιληφθούν την παρουσία των θεών. Κι αυτό συμβαίνει επειδή τα περνάνε από λογικό φίλτρο τα δεδομένα -κι είναι πολύ περήφανοι γι' αυτή τους την ικανότητα- αλλά παραδόξως αυτή η μεγάλη τους ικανότητα τους κάνει να μην αντιλαμβάνονται ούτε ανθρώπους ούτε θεούς. 

Όμως, θα ήμασταν άδικοι αν το γενικεύαμε. Άλλωστε ο ίδιος ο Όμηρος, ακριβώς με τις λέξεις που ακολουθούν το αμέσως προηγούμενο απόσπασμα που διαβάσαμε, δηλώνει με σαφήνεια ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις ανθρώπων, όταν μας λέει πως...

ἡ δ᾽ ἄρ᾽ ἐπ᾽ ὀφρύσι νεῦσε· νόησε δὲ δῖος Ὀδυσσεύς

δηλαδή 

η (Αθηνά) έκανε νεύμα με τα φρύδια της και εννόησε το νεύμα ο θεϊκός Οδυσσέας

Κατόπιν των ανωτέρω, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως καλή κι ωραία η αντιληπτική μας ικανότητα, όμως αν θέλουμε να είμαστε σίγουροι ότι τα αντιλαμβανόμαστε όλα, καλό θα ήταν να έχουμε μαζί μας είτε τον Οδυσσέα είτε κανένα σκύλο. 

Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν ζει πια, καλού κακού ας έχουμε σκύλο: είναι ο μόνος αρμόδιος να μας πληροφορήσει αν συνομιλούμε με έναν μεταμφιεσμένο φίλο μας αλλά και αν τυχόν υπάρχει κανένας θεός ή καμιά θεά στην αυλή μας... 

Διότι αν είναι να περιμένουμε από τις δικές μας αντιληπτικές ικανότητες, δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα -και δεν το λέω εγώ, ο Όμηρος το λέει...

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΠΑΛΑ

Ε, ναι, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να κατεβαίνουμε απροπόνητοι, μεγάλο ματς έρχεται κι αν δεν έχουμε αποκτήσει καλή φυσική κατάσταση, αν δεν έχουν δυναμώσει τα κουτουπιέ μας, θα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεμείνουμε από δυνάμεις στην πιο κρίσιμη στιγμή του ματς. 

Άλλωστε είπαμε, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι 70% φυσική κατάσταση και μόλις 30% πηγαίο ποδοσφαιρικό ταλέντο, οπότε τι να τις κάνω 'γω τις ντρίμπλες και τα ψαλιδάκια... ο σκοπός είναι να πάρουμε το πρωτάθλημα, όχι να μας θυμούνται με συμπάθεια επειδή παίζαμε μπάλα που πρόσφερε υψηλό θέαμα αλλά τελικά υποβιβαστήκαμε. 

Ως εκ τούτου θεωρώ σωστό το γραφέν επί της εξέδρας, ναι λέω, το θεωρώ εμψυχωτικό και δηλωτικό της παλιάς ποδοσφαιρικής πρακτικής που διδάσκει πως ή η μπάλα θα περάσει ή ο αντίπαλος... απαγορεύεται όμως να περάσουν και οι δύο". 

Καλός κι άγιος ο ρομαντισμός του ποδοσφαίρου, όμως ο ρομαντισμός δεν αρκεί για να φέρει τα πρωταθλήματα, κύριοι!

ΤΕΜΡΟΚ

Επειδή υπάρχουν και σινεφίλ αναγνώστες αυτού του ευλογίου, είπα να τους φτιάξω προτείνοντας το θρυλικό Themroc. 

Μια ταινία από εκείνο το είδος ταινιών που δεν αρκούνται στο να θέσουν προβληματισμούς αλλά το πάνε παραπέρα, προτείνοντας (στα ίσια) κάποια λύση (ή κάποιο όραμα ή κάτι συγκεκριμένο αλλά εφαρμόσιμο τελοσπάντων). Ούτοπία - ξεουτοπία, μικρή σημασία έχει.

Το βρήκα ελαύθερα προσβάσιμο στο youtube, οπότε δώσε κλώτσο να γυρίσει και...

Μέρος 1

Μέρος 2

Μέρος 3 

Μέρος 4

Μέρος 5

Μέρος 6

Μέρος 7

Μέρος 8

Για τους μη-γλωσσομαθείς αναγνώστες, να τονίσω πως δεν χρειάζεται να ψάξουν για να βρουν τους  ελληνικούς υπότιτλους της ταινίας, υπό την έννοια πως οι διάλογοι της ταινίας είναι γραμμένοι σε μια σπάνια πρωτο-γλώσσα η οποία -δυστυχώς- δεν περιέχεται σε κανένα λεξικό, πλην όμως -ευτυχώς- πρόκειται για μια γλώσσα απολύτως κατανοητή στον καθένα, ανεξαρτήτως της γλωσσικής του επάρκειας. 

ΒΡΟΧΗ

Τρεις μέρες βρέχει τώρα και μου 'χουν σπάσει τα νεύρα.

Δεν έχω που να κάτσω από κάτω.

Ούτε ένα παγκάκι δεν υπάρχει να κάτσω...

Πού να κάτσω? 

Είναι όλα πιασμένα!

Δεν έχω ούτε ένα γκασμά να σκάψω το λάκκο μου...

Γαμώ την κοινωνία μου, θα πάω ν' ανέβω σ' ένα βουνό

και θα σας βλέπω όλους από ψηλά.

Θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας.

αλλά δεν θα σας έχω ανάγκη.

Γιατί είμαι ο Χουλκ!

Βροχεροί στίχοι από βροχερό τραγούδι, σκέτος προφητικά πολυσύνθετος αντικατοπτρισμός του τρέχοντος μετεωρολογικο-πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικού status quo.

Βριλησσιακές πεζοδρομιακότητες

Τα Βριλήσσια είναι πανέμορφα. Συνδυάζοντας το φυσικό κάλλος και τη σύγχρονη ρυμοτομία, χαρίζουν στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς τόσο στον μόνιμο κάτοικο όσο και στον επισκέπτη.

Ακόμα περισσότερο όμως, τα Βριλήσσια ενδεικνύονται για άτομα με προβλήματα όρασης! 

Ναι φίλε αναγνώστη. 

Τα άτομα με προβλήματα όρασης, κάθε φορά που περιδιαβαίνουν τα Βριλήσσια ζουν στιγμές δημιουργικής περιπέτειας αξέχαστης για μια ζωή.

Η παρακάτω συλλογή χαρακτηριστικών εικόνων κυκλοφορεί στο facebook εδώ και αρκετό καιρό, προκαλώντας ρίγη θαυμασμού και χαράς σε όποιον την βλέπει.

Ε, είπα κι εγώ να εμπλουτίσω την παραπάνω Βριλησσιακή συλλογή εικόνων, προσφέροντας το κατιτίς μου. Τίτλος της παρακάτω διπλής εικόνος θα ημπορούσε να είναι "Που να παρκάρετε τη μηχανή σας προκειμένου να χαρίσετε αξέχαστες στιγμές σε άτομα με προβλήματα όρασης", ωστόσο εξίσου καλά ο τίτλος θα ημπορούσε να είναι "Το τέλος κάθε σωστής διαδρομής οφείλει να είναι ένας θάμνος".

ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ

Βάδιζα που λες αμέριμνος γιατρέ μου και ξαφνικά το είδα μπρος μου.

Αυτό που δεν ξέρω είναι αν βγήκε από το βίντεο κλαμπ ή από τον γειτονικό ναό 

(μεταξύ μας, το δεύτερο μου φαίνεται πιθανότερο). 

Πετάχτηκε ξαφνικά που λες μπροστά μου και...

Α, ρε και να 'χα πιει τίποτα, δεν θα το γλίτωνα το έμφραγμα...

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

ΧΑΡΙΝ ΕΥΘΥΜΙΑΣ

Ήτοι για να χαλαρώσουμε λίγο βρε αδερφέ...

ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Υπάρχουν μερικά κείμενα που περιέχουν σκέψεις (μη σου πω και προτάσεις) κατάλληλες για πολλαπλή σκέψη και πολλαπλή χρήση.  Πολλαπλή με την έννοια ότι ενώ μοιάζουν να αναφέρονται σε κάτι συγκεκριμένο, στην πραγματικότητα αναφέρονται στα πάντα.
Ένα τέτοιο κείμενο αλίευσα περιδιαβαίνοντας από το methexis erratum και είπα να το αναδημοσιεύσω και εδώ, έτσι, για να υπάρχει.

Την ώρα που φτάνεις στο αδιέξοδο. Εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς πως το ήξερες από πριν. Δεν ήρθε απότομα. Το ήξερες πολλές στροφές πριν πως θα καταλήξεις εδώ. Μόνο που περίμενες κάποιος άλλος να το έχει καταργήσει το αδιέξοδο. Ήθελες πολύ να έχει κάποιος αλλάξει την πραγματικότητα, τόσο πολύ που το πίστεψες. Τώρα αναρωτιέσαι.
Ακόμα και τώρα, ρίχνεις την ευθύνη σ’ αυτόν τον άλλο. Σ’ αυτόν που δεν έκανε κάτι ώστε να μην καταλήξεις στο αδιέξοδο. Μα πως μπόρεσε; Πως σε άφησε να εκτεθείς έτσι; Και στο κάτω κάτω τι ζήτησες ρε γαμώτο; Κάποιος να αλλάξει τη διαδρομή, κάποιος να ακυρώσει το αυτονόητο. Τόσο δύσκολο ήταν; «Φτάνει πια με τους αλήτες», σκέφτεσαι.
Μπροστά σου ακόμα όμως, το αδιέξοδο. Το μυαλό σου καίει. Τι κάνεις τώρα; Κοιτάς το τέλος και δεν έχεις ιδέα. «Να γύριζα πίσω;», σκέφτεσαι, «πόσο ωραία θα ήταν να ξαναγύριζα στην αρχή». Μα δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το δρόμο. Το ξέρεις. Το πίσω τελείωσε. Κάθε βήμα σου ακύρωνε το προηγούμενο. Το πίσω πέρασε, δεν ξαναγίνεται.
Κοιτάς πάλι μπροστά. Αφουγκράζεσαι. Κανείς. «Μα που είναι οι άλλοι;». Θυμάσαι αμυδρά πως στην αρχή ήσασταν πολλοί. Μα σε κάθε στροφή χανόταν κι από ένας. Ο καθένας πήρε το δρόμο για το δικό του αδιέξοδο. Ο καθένας μόνος του. Όλοι ήξεραν. Όλοι. Τώρα; Φόβος. Ξαφνικά σε κυριεύει πανικός. Είσαι μόνος.
Δοκιμάζεις να σπρώξεις το φράγμα που σου κλείνει το δρόμο. Κουνιέται. Ελάχιστα. Αλλά κουνιέται. Προσπαθείς ξανά. Μάταια. Αν ήταν λίγοι ακόμα εδώ, θα έπεφτε. Σίγουρα, θα έπεφτε. Φωνάζεις. Παρακαλάς. Κλαις. Κανείς. Γιατί; Μα μόνο λίγοι χρειάζονται ακόμα. Γιατί δεν υπάρχει κανείς; Σε πνίγει το άδικο. Τρελαίνεσαι.
Κάπου εκεί το παίρνεις απόφαση. Δεν θες άλλο να παλέψεις. Ζαρώνεις στη γωνιά σου και μυξοκλαίς. Βρίζεις όλους όσους λείπουν. Καταριέσαι την τύχη σου. Την μοναξιά σου. Το σύστημα. Το δρόμο. Τους τοίχους. Τους άλλους. Τους άλλους. Παράδοση. Υποταγή. Στάση. Τέλος.

——–

Λίγο πιο πέρα, στον ίδιο λαβύρινθο, κάποιοι λίγοι πορεύονται ρίχνοντας τους φραγμούς. Έναν έναν. Σιγά σιγά. Προχωράνε. Δεν υπάρχει αδιέξοδο γι’ αυτούς. Είναι μαζί. Αντέχουν. Συνεχίζουν λυπημένοι. Πολύ λυπημένοι που δεν είσαι μαζί τους. Αν ήσουν, ξέρουν, θα έπεφταν οι φραγμοί ακόμα πιο γρήγορα. Ακόμα πιο αποτελεσματικά. Θα προλάβαιναν περισσότερους σαν κι εσένα. Πριν παραιτηθούν. Πριν το Τέλος. Λυπούνται. Προχωράνε. Παλεύουν. Σε ψάχνουν. Που είσαι;

Μουσική. Κιθάρες. Μη με ρωτάς ποιος είναι ο στιχουργός και τι πράττει την σήμερον. Δεν γνωρίζω. Σημασία έχουν οι στίχοι του στιχουργού, όχι ο στιχουργός αυτός καθαυτός. Οι στιχουργοί έρχονται και παρέρχονται, οι στίχοι τους όμως διαρκούν αρκετά περισσότερο απ' όσο διαρκούν οι ίδιοι.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ

Μας ρίχνουν στ' αυτιά όσον αφορά τη ζωτικότητα. Είναι γεγονός κι ας μην το υποτιμούμε.

Διομήδη, έμαθα ότι ζεις!!!

Αγαπημένε μου Διομήδη,

Επανέρχομαι με μια δεύτερη επιστολή διότι έχω μείνει εμβρόντητη!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πόρισμα του Τσεβά για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, βλέπω το όνομά σου ανάμεσα σε τόσα άλλα κι όμως μαθαίνω πως δεν είσαι νεκρός. Πώς μπόρεσες να συμβάλεις σ’ αυτή την ιστορική παραχάραξη;
Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή γιατί η συναισθηματική μου φόρτιση κάνει τον πρόλογο δυσνόητο.

Ίσως οι διευκρινίσεις που ακολουθούν να περιττεύουν, μιας και, όντας ζωντανός, έχεις προσωπική αντίληψη όσων συμβαίνουν και συνταράσσουν την εντελώς κοινή γνώμη. Φοβάμαι όμως ότι η ανωριμότητα που σε οδήγησε σ’ αυτή τη σκευωρία, εξακολουθεί να σε εμποδίζει από το να δεις τα πράγματα με την κρυστάλλινη ενάργεια που θα στα παραθέσω.
Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε μια πολύ πατριωτική οργάνωση, πατριωτικότερη των συνήθων πατριωτών, η οποία αποκαθιστά ιστορικές αλήθειες (βάναυσα διαπομπευμένες από αντιπατριώτες) αναδεικνύει το μεγαλείο της φυλής, καθώς και τον ευλύγιστο πλούτο της νεοελληνικής μας γλώσσας.

Με συγχωρείς που παρεκκλίνω λιγάκι της ουσίας, προκειμένου να σε ενημερώσω λεπτομερειακά. Με μια ονομασία που επιτέλους παραπέμπει σε φως στο βάθος του τούνελ και  καθώς συνδυάζεται με το βαρύτιμο μέταλλο, αποκτά διπλή βαρύτητα, τα μέλη της ελπιδοφόρου αυτής οργάνωσης διαθέτουν ένα ζηλευτά δομημένο σωματότυπο ο οποίος, από μόνος του, αποπνέει αισθήματα ησυχίας, τάξης και ασφάλειας.

Ο γλωσσικός τους πλούτος διαχέεται στα βάθη των αιώνων και αποσυντονίζει επίτηδες τον ορθογραφικό έλεγχο του microsoft word, καταφέρνοντας, έτσι, ένα καίριο πλήγμα  στην επιχειρούμενη αλλόφυλη γλωσσική ομογενοποίηση. Οι, κατά καιρούς,  διαφωτιστικές τους επισημάνσεις έχουν το μέτρο της ιστορικής εμβάθυνσης και της καταλυτικής ανασκολόπισης των ιστορικών ψευδών.    Έτσι, πληροφορηθήκαμε, επιτέλους, ότι οι ταγματασφαλίτες ήταν επίσης πολύ πατριώτες και οι αιτιάσεις ότι στελέχωναν τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Ναζί, αποτελούν αισχρά ψεύδη του λόμπυ της δραχμής. Ναι, ναι, της δραχμής. Διότι, όπως διαπιστώνεις στην επισυναφθείσα αφίσα, η λέξη «ευρών», εμμέσως πλην σαφώς, παραπέμπει στο ποσό των ευρών και όχι των δραχμών που θα εισπράξει ο τυχερός στο τέλος της αντίστοιχης έρευνας. Διαφορετικά θα είχε γραφτεί σωστά ως «εβρόν», διεμβολίζοντας  το  microsoft word που λέγαμε πριν και αναδεικνύοντας  την ευαίσθητη ζώνη εισόδου λαθρομεταναστευτικών μιασμάτων, όπως σωστά υπογραμμίστηκε από το βήμα του ναού της δημοκρατίας.

Ακροθιγώς έθιξα το ζήτημα αυτό στην προηγούμενή μου επιστολή, λέγοντάς σου ότι λαθραίως επιμένουν να αναζητούν καταφύγιο από τη φτώχεια και τον πόλεμο κάτι κυνηγημένοι, επίτηδες για να σπάνε τα νεύρα του Άδωνη.  Δεν θα επεκταθώ επί του θέματος, να σε διαβεβαιώσω μόνο ότι αυτά που ήξεραν (τα λαθρομεταναστευτικά μιάσματα) να τα ξεχάσουν. Τώρα πια, από τη μια το σχέδιο «Ξένιος Ζευς» που εκπονήθηκε από το υπουργείο ΠροΠο και από την άλλη τα παιδιά αυτής της ελπιδοφόρου οργάνωσης, τους κάνουν να ξερνάνε το γάλα της μάνας τους και να μετανιώνουν πικρά για την κρίση, την ανεργία, την υπερχρέωση και  την ύφεση που προκάλεσαν στη χώρα.

Θα μου επιτρέψεις μία ακόμη παρέκκλιση σε σχέση με τον Άδωνη. Και αυτό,  το μέγα πολιτικό μέγεθος, απεκάλυψε  ευθαρσώς ότι, μετά από δική του εμβριθή ιστοριοφυσιοδιφική μελέτη,  δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Το μέγα αυτό πολιτικό μέγεθος δεν συγκαταλέγεται στην εν λόγω οργάνωση. Μεταπηδώντας από μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική αποτυχία, σε μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική επιτυχία, ευτυχώς παραμένει στο ελληνικό κοινοβούλιο, κοσμώντας με την παρουσία και την παρρησία του το ναό της δημοκρατίας.

Ας επανέλθουμε όμως στη χρυσή αποκατάσταση ιστορικών αληθειών.  Μάθαμε  επιτέλους ότι η τεταμένη δεξιά  χείρα δεν αποτελεί ναζιστικό χαιρετισμό αλλά προσπάθεια προστασίας των ομμάτων από τις βλαβερές αχτίνες του ηλίου. Στην ηλιόλουστη χώρα που ζούμε, διαπιστώνει κανείς διαχρονικά αυτή την ανάγκη αν ανατρέξει σε φωτογραφίες του παρελθόντος που αποτυπώνουν  επιτελείς του Μεταξικού καθεστώτος στην προσπάθεια τους να αποφύγουν τη βλαβερή ακτινοβολία, καλοκαιρινά ενσταντανέ των κατοχικών στρατευμάτων κλπ κλπ.

Η αφίσα που παραθέτω είναι γροθιά στο στομάχι της νεοελληνικής ιστορίας, αποκαθιστά την αλήθεια, αίρει τα μίση και τα πάθη και προσφέρει στον «ευρών» μία πολύτιμη ευκαιρία οικονομικής τόνωσης, στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς. Βλέποντάς την είδα επιτέλους το φως μου καθώς και την πεφωτισμένη ορθογράφηση του «αμοιφθήσεται» η οποία εντέχνως παραλείπει το έψιλον γιώτα, υποδηλώνοντας έτσι την ουσιαστικοποίηση του ρήματος.

Αγαπημένε μου, Διομήδη,

το ξέρω ότι παρέκλινα αρκούντως, θεώρησα όμως αναγκαίες αυτές τις ιστορικές επισημάνσεις.
Απορώ πώς μπόρεσες να με αφήσεις με τον πόνο του χαμού σου όλα αυτά τα 39 χρόνια, συμβάλλοντας επιπλέον σε μια ανεπίτρεπτη ιστορική παραχάραξη. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να υποθέσω για σένα, είναι η ανωριμότητα που σε διακατείχε στα δεκαεφτά σου χρόνια. Έγινες, θέλω να πιστεύω, ακούσιος συνεργός άθλιων σκευωρών, οι οποίοι αποπειράθηκαν να αμαυρώσουν ακόμη μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας μας. Αυτήν της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως του 1967. Η αλήθεια όμως, αργά ή γρήγορα, πάντα λάμπει, ιδιαίτερα κάτω από το εκτυφλωτικό φως μιας 24 καρατίων αυγής. Ο επί δεκαετίες παρεξηγημένος (ως ταγματασφαλίτης, συνεργάτης των Ναζί, πράκτορας της CIA, επανειλημμένως πραξικοπηματίας, προβοκάτορας ολκής, μαριονέττα του Τομ Πάππας, ανδρείκελο και  μέγα λαμόγιο) αρχηγός της επαναστάσεως, έστω και μετά θάνατο, απεκατεστάθη και μπορεί πια να συγκαταλέγεται επάξια στο πάνθεον των σωτήρων αυτού του τόπου.

Μετά την αποκάλυψη της σκευωρίας του Πολυτεχνείου, σύντομα, ελπίζω, θα αποκαλυφθεί η σκευωρία της Γυάρου, Μακρονήσου και λοιπών παραθεριστικών καταλυμάτων. Η αμαύρωση αυτών των ωραίων ελληνικών νησιών ως τόπων εξορίας, πρέπει επιτέλους να πάρει τέλος. Η εθελοντική μετάβαση κομπλεξικών αριστερών σε ερημικά νησιά, για τις θερινές τους διακοπές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί ιστορικό όνειδος η εμμονή τους σε αντιπατριωτικές αναλήθειες.
Μια μόνο πράξη μπορεί πια να σε εξιλεώσει από τη συμμετοχή σου σ΄αυτή την άνανδρη  σκευωρία. Με δεδομένο ότι και ο, εικοσάχρονος τότε, Μιχάλης Μυρογιάννης ζει και αδίκως αμαυρώνεται η υπόληψη του ταγματάρχη Ντερτιλή, θα πρέπει, όπως και εσύ, να εμφανιστεί και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Να παραδεχτεί δημόσια ότι ουδέποτε ο ταγματάρχης τον πυροβόλησε στο κεφάλι, ουδέποτε τον σκότωσε, ουδέποτε είπε στον οδηγό του, Αντώνη Αγριτέλη, "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"...

Και όλοι οι υπόλοιποι, οι φερόμενοι ως νεκροί, καλά θα κάνουν επίσης να εμφανιστούν και να συμβάλουν έτσι στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Κρατώ μόνο μια επιφύλαξη για τον Μπασρί Καράκα, Αφγανό (που ο διαμελισμός του από το πολυβόλο άφησε το γιο του Φαρούκ με το κομμένο χέρι του πατέρα του στο δρόμο) και την Torill Magrethe, Νορβηγή. Η εμφάνιση αυτών των αλλοδαπών ζωντανών-νεκρών  μπορεί να προκαλέσει δικαιολογημένα το πατριωτικό μένος του Άδωνη και των άλλων παιδιών διότι φτάνει πια, αρκετούς αλλοδαπούς ζωντανούς-νεκρούς έχει αυτή η χώρα.

Αγαπημένε μου Διομήδη,

Το ξέρω πως όλοι εσείς, οι ζωντανοί-νεκροί του Πολυτεχνείου βρίσκεστε κάπου μαζί κι ανάμεσά σας ο πιτσιρίκος Δημήτρης Θεοδωράς που πυροβολήθηκε στα πέντε του χρόνια. Στο σημείο που δολοφονήθηκε (Ορεινής Ταξιαρχίας στου Ζωγράφου) υπάρχει ένα περίπτερο, δίπλα στην τιμητική πλάκα. Από εκείνο το περίπτερο έπαιρνα τσιγάρα όταν ήμουν φοιτήτρια. Κάθε φορά που έβλεπα πώς ένα πεντάχρονο παιδί μπορεί να γίνει ένα κομμάτι μάρμαρο, έτρεχαν τα μάτια μου και έκλεινε ο λαιμός μου. Γιατί περισσότερο από το κάπνισμα, η παλιανθρωπιά και ο κρετινισμός  βλάπτουν σοβαρά την υγεία.

Πες στο Δημήτρη, πως ακόμα κι αν όλοι πάθουμε μαζική μαλάκυνση, ακόμα κι αν όλοι γίνουμε από  φόβο αυτολογοκριμένα ασπόνδυλα, έστω και ένας άνθρωπος – η μάνα του – θα συνεχίσει να τον κλαίει.

Κατάλαβες λοιπόν, αγαπημένε μου Διομήδη;
Αυτή η αφίσα μας θυμίζει ότι για πάντα θα

ΖΕΙΣ

Νίνα Γεωργιάδου

(Αντιγραφή από το Alfavita.gr)

Η απουσία και η παρουσία ενός ερωτηματικού

Είναι αυτονόητο πως η απουσία ή η παρουσία ενός ερωτηματικού αλλάζει όλο το κλίμα.  Μερικοί άνθρωποι βέβαια δεν έχουν ερωτηματικά.  Μερικοί άλλοι έχουν.
Εν προκειμένω, αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε να υπάρχει ερωτηματικό στο τέλος της διατύπωσης "Σύντροφος ή πολίτης".
Δεν ξέρω.
Ωστόσο επειδή η απουσία του ερωτηματικού θα γενίκευε την απόγνωση  -και μιας και αγνοώ τίνι τρόπω το φαντάστηκε ο ποιητής- το αφήνω έτσι, χωρίς ερωτηματικό, ώστε το "εν απογνώσει" να είναι ταυτόχρονα "εν γενικεύσει", δυνάμενο να σκεπάσει με τις φτερούγες του τους πάντες, συντρόφους τε και πολίτες, οίτινες ούτως ή άλλως σ' ένα καζάνι βράζουνε στους καιρούς που ζούμε.

Εγώ, απλός προσκυνητής των λόγων
Ο με χιλιάδες περιέργειες μύστης των χαλυβουργείων
Αγέλαστος εργάτης της καθέτου ανάπτυξης
Χαμένος σε μέλανες δρυμούς καπνοδόχων
Κοινωφελής, μοναχικός, κρατικός υπάλληλος
Σύντροφος ή πολίτης
Ιδού εγώ εν απογνώσει
Εγώ, απλός σαλπιγκτής υποχωρήσεων
Ο μύστης αυτοσχέδιων νέων θεωριών
Χτισμένος μες στη μοναξιά που παίρνει την ζωή μου
Μετρώ τις απώλειες που με κατακλύζουν
Ανυποψίαστος τρομοκράτης κι άπειρα φοβισμένος
Σύντροφος ή πολίτης
Ιδού εγώ εν απογνώσει

ΞΑΣΤΕΡΙΑ

Περνούσαμε έξω από ένα δημοτικό χτες και -προφανώς στα πλαίσια κάποιας δραστηριότητας σχετικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου- τα παιδάκια ακουγόντουσαν να τραγουδάνε το "Πότε θα κάνει ξαστεριά".

Να πάρω το τουφέκι μου...
Να κάμω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες
Να κάμω και μωρά παιδιά να κλαιν δίχως μανάδες...

Τείνω να αποκτήσω τη βεβαιότητα πως υπήρξε μια μακρινή εποχή κατά την οποία οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι ΔΕΝ εμπνέονταν από τη φράση "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται". Αντίθετα, υμνούσαν την περί του αντιθέτου αναγκαιότητα.


Να κάμω μάνες δίχως γιους, γυναίκες δίχως άντρες
Να κάμω και μωρά παιδιά να κλαιν δίχως μανάδες...


Ευτυχώς για τη μια πλευρά και δυστυχώς για την άλλη, κάτι τέτοια που διασώθηκαν μέσα στην παράδοση, λειτουργούν ανασταλτικά στην εξάπλωση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας η οποία "καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται".

Σε μεσομακροπρόθεσμη κλίμακα, δεδομένων των ασμάτων της λαϊκής παραδόσεως, χλωμό το μέλλον των εξουσιαστών...

Σταφιδολογία

Λοιπόν, χτες είπαμε να πάρουμε κανένα καρότο, καμιά ζάχαρη και καμιά σταφίδα και κανένα καρύδι να κάνουμε carrot-cake. Πήγαμε λοιπόν σ' ένα carrefour και...

Καρύδια Γαλλίας, ζάχαρη Σερβίας...

Όπως καταλαβαίνεις, δεν προλάβαμε να φτάσουμε στις σταφίδες. Είχε μεσολαβήσει ένα νοητικό μεγαλοπρεπές "να τα βάλετε στον πάτο σας" και είχαμε φύγει.

Σήμερα, κολλημένοι στην ιδέα του carrot cake, πήγαμε σ' ένα Βερόπουλο και ναι μεν υπήρχε ζάχαρη Ελλάδας, αλλά...

Καρύδια Μολδαβίας και (άκουσον-άκουσον) σταφίδες Τουρκίας!!!

Αχ, καλέ μου αναγνώστη, πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια... Παιδάκι ήμουν και επειδή ήμουν και σπασικλάκι μαθητής, μάθαινα στην Πατριδογνωσία πως ένα από τα πιο μαζικά παραγόμενα προϊόντα εν Ελλάδι είναι οι σταφίδες. Ε, πάνε αυτά. Πλέον οι ελληνικές σταφίδες ως φαίνεται ανήκουν στη σφαίρα της νοσταλγίας.

Σταφίδες Τουρκίας και πολύ μας είναι.
Τα έχουν διαλύσει όλα οι γαμιόληδες.

Δεν ξέρω βρε συ αναγνώστη μου, αλλά σκέφτομαι πως δεν θ' αργήσει να αναπτυχθεί ένα νέο είδος ακτιβισμού, στο οποίο ο καταναλωτής θα πηγαίνει για ψώνια εφοδιασμένος με ακτιβιστικά αυτοκόλλητα που θα λένε κάτι σε στυλ "Προτιμώ τις ελληνικές σταφίδες - Τις εισαγόμενες βάλτε τες στον πάτο σας παλιομαλάκες".

Τελικά θα κάνουμε κάροτ κέικ δίχως σταφίδες.

Απεμπολών κι αυτά τα λίγα μαλλιά μου

Τι σου βρήκα, τι σου βρήκα!!!! 
Μια νέα, γαμάτη, αστραφτερή και φρέσκια απόδειξη για τη διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας!!! 

Η εν λόγω απόδειξη, σέρνεται στο ελληνόφωνο διαδίκτυο και μεταδίδεται σαν ιός, διασκορπίζοντας παντού, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, το μεγαλείο της ελληνίδος φωνής!!! 

Αντιγράφω το μεγαλοφυές, παντού πανομοιότυπο κείμενο που αποδεικνύει το μεγαλείο της φυλής (όχι της οδού, εντάξ?)

Η διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!!!

Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα:

Μικροί είχαμε παίξει το γνωστό παιδικό παιχνίδι : δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.»

Τι σημαίνουν αυτά? Μα , τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.

Όμως δεν είναι έτσι.

Ατυχώς, η Ελληνική, εδέχθη πλείστες όσες προσβολές από εξελληνισμένους βαρβάρους, Σλάβους, Τουρκόφωνους, Λατίνους κ.ά.., που δεν κατανοούσαν την ελληνική -ούτε κάν είχαν την φωνητική ανατομία που θα τους επέτρεπε σωστές εκφωνήσεις φωνηέντων – εμιμούντο τις φράσεις, παραφράζοντάς τις συχνότατα, και έτσι διεστραμμένα και παραμορφωμένα, έφθασαν μέχρι των ημερών μας, ώστε πλέον να μη αναγνωρίζονται.

Κατ’΄αυτόν τον τρόπο, εισήχθησαν εις την Ελληνική, όροι, λέξεις και φράσεις, ως μέσα από παραμορφωτικό κάτοπτρο είδωλα, καθιστάμενα αγνώριστα στον απλό κόσμο.

Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.

Η όλη. στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.
Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτουν συνδεόμενες έννοιες.Πολίτης – Οπλίτης)

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους??
Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα)

Τι σήμαιναν ταύτα? Μα..απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!

Που βρήκα το κείμενο? 
Μα, το βρήκα παντού!  
Και μην κοιτάς που ο δημιουργός του κειμένου μάλλον δείχνει για αναλφάβητος παρά για φιλόλογος και μάλλον μοιάζει με εχθρό παρά με θαυμαστή της ελληνικής γλώσσας.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, καθετί που μπορεί να δώσει εθνική υπερηφάνεια σε αναλφάβητους, εξαπλώνεται σα χολέρα.
Ενδεικτικά δες εδώ, αλλά και εδώ και γενικά γκούγκλισέ το να εκπλαγείς με την ταχύτητα εξάπλωσης -ταχύτητα εντυπωσιακή, δεδομένου πως η συγκεκριμένη μαλακία πρωτοεμφανίστηκε αρχές Οκτωβρίου -αν δεν κάμνω λάθος. 

Γαμώτο, ζηλεύω!!! 
Θα κάτσω κι εγώ να σκαρώσω κάτι σε στυλ "Ο γαρ Γαμήλιος οίκει εν ακάλλω πόλει Αιγάλεω" (Ο Γαμήλιος κατοικούσε στην άσχημη πόλη του Αιγάλεω) και θα λέω πως επρόκειτο για άσμα που το τραγουδούσαν κατά τον μήνα Γαμηλιώνα!!! Μιλάμε θα γίνω διάσημος!!!!

Σύνθεσις

Τα υψηλά ποιητικά μηνύματα οφείλουν να είναι πολυσήμαντα, βοηθώντας τον καθένα να μπορεί να καθρεφτίσει επ' αυτών την ψυχή του κατά το δοκούν. 

Πολύ περισσότερο, εάν βοηθούν και οι ευρύτερες διακοσμητικές επιλογές του χώρου.

ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΕΝΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Αν η είδηση είναι ακριβής, σίγουρα πρόκειται για μια νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος. 

Όχι βέβαια του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά εντάξει, και οι χαφιέδες της ΕΥΠ, παρ' όλο που πολύ δύσκολα μπορούν να θεωρηθούν εργαζόμενοι, φαίνεται πως συνδικαλίζονται και διεκδικούν -ενωμένοι σαν μια γροθιά ή σαν μια χούφτα (γενικώς)- τα δικαιώματά τους.

Αντιγράφω από το μπλογκ του Δικτύου Σπάρτακος:

Οι χαφιέδες της ΕΥΠ απαλλάσσονται από τις περικοπές
Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφορίες "Πριν από λίγο κατατέθηκε στο Κοινοβούλιο τροπολογία με την οποία εξαιρούνται οι υπάλληλοι της ΕΥΠ από τις μισθολογικές μειώσεις στο πλαίσιο του υπό ψήφιση πολυ-νομοσχεδίου".
Οι χαφιέδες της ΕΥΠ παρέδωσαν σχετικό υπόμνημα στους: πρωθυπουργό, στους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, στον υπουργό Οικονομικών, στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη και στον διοικητή της ΕΥΠ. Στο υπόμνημα αναφέρεται, ότι προβαίνουν σε αυτή την ενέργεια, αφενός διότι πιστεύουν πως τα περιθώρια διαλόγου δεν έχουν εξαντληθεί, αφετέρου όμως διότι «…δεν μας αντιπροσωπεύουν οι συνήθεις πρακτικές διεκδίκησης που καταφεύγουν τελευταία ορισμένοι… πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους πρακτικές δεν αρμόζουν σ’ αυτή την Υπηρεσία».
Με τον τρόπο αυτό αποκαλύπτεται και μια από τις ιδιότητες του χαφιέ που δεν είναι άλλη από τη γλίτσα του τσάτσου, που το παίζει καλό, υπάκουο και χρήσιμο παιδί», κρατώντας αποστάσεις ακόμη και από τις πρωτόγνωρες αγωνιστικές κινητοποιήσεις που είχαν ως πρωταγωνιστές τους πράκτορες.
Η αρθρογραφία αποκαλύπτει ότι το υπόμνημα  αναφέρεται στο ότι οι ειδικότητες του προσωπικού που στελεχώνει την Ε.Υ.Π. απαιτούν «ειδικές προδιαγραφές» αλλά και «δεσμεύσεις» που δεν υπάρχουν στην αγορά εργασίας, ούτε στον ιδιωτικό ούτε τον δημόσιο τομέα, ενώ απαιτείται επίσης διαρκής ετοιμότητα σε 24ωρη βάση. Σε μια χαμηλών τόνων διαμαρτυρία – υπόμνηση αναφέρεται επίσης ότι οι μισθοί των υπαλλήλων της ΕΥΠ παραμένουν «παγωμένοι» για μεγάλο διάστημα, ενώ δεν ίσχυσε αυτό σε όλους του τομείς του Δημοσίου απαρεγκλίτως. Ζητούν δε τη θέσπιση ειδικού μισθολογίου-βαθμολογίου.
Εν κατακλείδι, τα αιτήματα δεν περιορίστηκαν μόνο στα μισθολογικά, αλλά απευθύνθηκε έκκληση προς την Πολιτεία να αυξήσει τα απόρρητα κονδύλια της Υπηρεσίας και να προχωρήσει άμεσα στη βελτίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού και τη βελτίωση των υποδομών της υπηρεσίας σε όλη τη χώρα. Τηρώντας μάλιστα τις διαδικασίες απορρήτου για την προστασία της ταυτότητας των υπογραφόντων, τα ονόματα έγινα γνωστά μόνο στον Διοικητή της ΕΥΠ, ούτε καν στον πρωθυπουργό της χώρας.
Κατανοούμε πλήρως την απαίτηση αυτή των χαφιέδων προς το αστικό σύστημα εξουσίας. Εξάλλου για αυτούς εργάζονται. Παρακολουθούν και φακελώνουν 50.000 ενεργούς πολίτες των κοινωνικών κινημάτων, καταγράφουν και ελέγχουν τις κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, παίζουν συχνά καταστροφικό ρόλο στην υπονόμευση των κινητοποιήσεων, ενώ στον ελεύθερο χρόνο τους εκμεταλλεύονται τον εξοπλισμό της υπηρεσίας για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους κάνοντας βιομηχανική κατασκοπεία και εκβιασμούς. 

Η συνέχεια του κειμένου, εδώ.

ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΓΕΛΟΙΟΥ

Η ανατροπή αναβλήθηκε λόγω βροχής

Πολλά θα μπορούσα να γράψω για τα χτεσινά στο Σύνταγμα, νομίζω όμως πως αυτές οι πέντε λέξεις τα περιγράφουν όλα: "Η ανατροπή αναβλήθηκε λόγω βροχής". 

Δεν επρόκειτο βέβαια για απλή βροχή, κυριολεκτικά άνοιξαν οι ουρανοί την ώρα της -συγκροτημένης, είναι η αλήθεια- διάλυσης. 

Ωστόσο αφήνει μια παράξενη γεύση να βλέπεις γύρω σου ανθρώπους μη-ετοιμοπόλεμους, ανθρώπους που ήταν φανερό πως κατέβηκαν -κυρίως- για μια ειρηνική διαμαρτυρία, να δείχνουν απόλυτη αποφασιστικότητα απέναντι στα χημικά των μπάτσων (εξεπλάγην σου λέω), και λίγο αργότερα να τους βλέπεις να αποχωρούν -συγκροτημένα, είναι η αλήθεια- μόνο και μόνο λόγω βροχής. 

Παράξενη δύναμη που έχει η βροχή... 

Πόσο αντιφατικά αφενός σβήνει περιστασιακά το πάθος και αφετέρου ποτίζει και τρέφει και βοηθά να θεριέψει το ευλογημένο ταξικό μίσος...

Bob Dylan-A Hard Rain's A-Gonna Fall  (1964) από gillriser5

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

... εννούμε -πρέπει να εννοούμε-  τα πάντα!!!

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -11

Μια από τις προηγούμενες σημειώσεις (εκείνη σχετικά με τον Ηρακλή στον Άδη) γράφτηκε απλά για να γίνει γέφυρα προς την παρούσα σημείωση.

Είμαστε στη φ ραψωδία της Οδύσσειας, στη σκηνή όπου η Πηνελόπη ανοίγει το θησαυροφυλάκιο του  Οδυσσέα προκειμένου να βγάλει έξω το τόξο του.
Αρπάζει την ευκαιρία ο Όμηρος, προκειμένου να μας πει 5-6 πράγματα σχετικά με την ιστορία του τόξου:


ἔνθα δὲ τόξον κεῖτο παλίντονον ἠδὲ φαρέτρη
ἰοδόκος, πολλοὶ δ᾽ ἔνεσαν στονόεντες ὀϊστοί,
δῶρα τά οἱ ξεῖνος Λακεδαίμονι δῶκε τυχήσας
Ἴφιτος Εὐρυτίδης, ἐπιείκελος ἀθανάτοισι.
τὼ δ᾽ ἐν Μεσσήνῃ ξυμβλήτην ἀλλήλοιϊν                      
οἴκῳ ἐν Ὀρτιλόχοιο δαΐφρονος. ἦ τοι Ὀδυσσεὺς
ἦλθε μετὰ χρεῖος, τό ῥά οἱ πᾶς δῆμος ὄφελλε·
μῆλα γὰρ ἐξ Ἰθάκης Μεσσήνιοι ἄνδρες ἄειραν
νηυσὶ πολυκλήϊσι τριηκόσι᾽ ἠδὲ νομῆας.
τῶν ἕνεκ᾽ ἐξεσίην πολλὴν ὁδὸν ἦλθεν Ὀδυσσεὺς      
παιδνὸς ἐών· πρὸ γὰρ ἧκε πατὴρ ἄλλοι τε γέροντες.
Ἴφιτος αὖθ᾽ ἵππους διζήμενος, αἵ οἱ ὄλοντο
δώδεκα θήλειαι, ὑπὸ δ᾽ ἡμίονοι ταλαεργοί·
αἳ δή οἱ καὶ ἔπειτα φόνος καὶ μοῖρα γένοντο,
ἐπεὶ δὴ Διὸς υἱὸν ἀφίκετο καρτερόθυμον,                    
φῶθ᾽ Ἡρακλῆα, μεγάλων ἐπιίστορα ἔργων,
ὅς μιν ξεῖνον ἐόντα κατέκτανεν ᾧ ἐνὶ οἴκῳ,
σχέτλιος, οὐδὲ θεῶν ὄπιν ᾐδέσατ᾽ οὐδὲ τράπεζαν,
τὴν ἥν οἱ παρέθηκεν· ἔπειτα δὲ πέφνε καὶ αὐτόν,
ἵππους δ᾽ αὐτὸς ἔχε κρατερώνυχας ἐν μεγάροισι.    
τὰς ἐρέων Ὀδυσῆϊ συνήντετο, δῶκε δὲ τόξον,
τὸ πρὶν μέν ῥ᾽ ἐφόρει μέγας Εὔρυτος, αὐτὰρ ὁ παιδὶ
κάλλιπ᾽ ἀποθνῄσκων ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσι.
τῷ δ᾽ Ὀδυσεὺς ξίφος ὀξὺ καὶ ἄλκιμον ἔγχος ἔδωκεν,
ἀρχὴν ξεινοσύνης προσκηδέος· οὐδὲ τραπέζῃ            
γνώτην ἀλλήλων· πρὶν γὰρ Διὸς υἱὸς ἔπεφνεν
Ἴφιτον Εὐρυτίδην, ἐπιείκελον ἀθανάτοισιν,
ὅς οἱ τόξον ἔδωκε.

Πάμε να το δούμε σε απλά ελληνικά της εποχής μας, σε μετάφραση Εφταλιώτη:


Είχε και πισοτέντωτο δοξάρι και φαρέτρα,
που μέσα της ήταν πολλές στεναχτερές σαγίτες.
Από τη Λακεδαίμονα τά 'χε ο Δυσσέας φερμένα,
του ομοιόθεου του Ίφιτου, γόνου του Ευρύτου δώρα.
Στου Ορσίλοχου ανταμώθηκαν του αντρείου στη Μεσσήνη,
σαν πήγε ο Οδυσσέας εκεί για χρέος που όλ' η χώρα
του χρώσταγε· τι πρόβατα τρακόσα από το Θιάκι
με τους βοσκούς αρπάξανε και φύγαν Μεσσηνίτες
με πλεούμενα πολύσκαρμα· και μακρινό ταξίδι
πήγε ο Δυσσέας ζητώντας τα, μικρός πολύ κι αν ήταν
τι ο κύρης του τον έστειλε και του Θιακιού οι γερόντοι.
Και πάλε ο Ίφιτος εκεί φοράδες δώδεκα ήρθε
να βρη χαμένες, που γερά βυζάνανε μουλάρια·
αυτές δα που του γίνανε χάρος και μαύρη μοίρα,
κατόπι, στον αντρειόψυχο του Δία το γιό σαν ήρθε,
τον Ηρακλή, το γνωριστή κάθε έργου φημισμένου,
που ο άνομος στο σπίτι του τον έσφαξε, αν και ξένο,
και μήτε θεό δε ντράπηκε, και μήτε το τραπέζι
που τότες του παράθεσε· μόνε κι εκείνον σφάζει,
και τις βαριόνυχες κρατάει φοράδες στο παλάτι.
Αυτές ζητώντας ο Ίφιτος, τον Οδυσσέα ανταμώνει,
και το δοξάρι τού 'δωσε, που ο Εύρυτος ο μέγας
κρατούσε μιά φορά, μα πριν πεθάνη τό 'χε αφήσει
του γιού του στα παλάτια του. Και τότε ο Οδυσσέας
τού 'δωκε κοφτερό σπαθί και δυνατό κοντάρι,
αρχή φιλίας γκαρδιακής· μα οι δυό δε γνωριστήκαν
και σε τραπέζι, γιατί ο γιός του Διός είχε σκοτώσει
τον Ίφιτο το θεόμοιαστο, που τού 'δωκε το τόξο.

Ο Ίφιτος ήταν ένας από τους Αργοναύτες. Ήταν δηλαδή ένα από τα επώνυμα πρόσωπα της γενιάς του -όπως και ο Ηρακλής, άλλωστε.
Οι Αργοναύτες ήταν μια γενιά μεγαλύτεροι από τους ήρωες του τρωικού πολέμου.

Εν προκειμένω, ο Οδυσσέας κάνει αυτό το ταξίδι σε νεαρή ηλικία ("παιδνὸς ἐών", δηλαδή όντας πιτσιρικάς), σταλμένος από τον πατέρα του και τους άλλους διοικούντες την Ιθάκη.
Εκεί στη Μεσσήνη που πήγε ο Οδυσσέας, συνάντησε τον Ίφιτο ο οποίος, όπως είπαμε, ήταν Αργοναύτης -επομένως ήταν καμιά εικοσαριά-τριάντα χρόνια μεγαλύτερος από τον Οδυσσέα.
Οι δύο τους αντάλλαξαν δώρα: Ο Ίφιτος έδωσε στον Οδυσσέα το τόξο, ο Οδυσσέας έδωσε στον Ίφιτο ένα σπαθί κι ένα κοντάρι.

Αυτή η ανταλλαγή των δώρων εκείνη την εποχή σηματοδοτούσε την "ἀρχὴν", δηλαδή το ξεκίνημα, της  "ξεινοσύνης".
Η "ξεινοσύνη" αυτή που λέει ο Όμηρος, θέλει πολλή κουβέντα για να κατανοηθεί, ωστόσο μιας και δεν είναι το θέμα μας εγώ θα περιοριστώ στη φράση που λέει ο Πανδίων σε ένα σχετικό του κείμενο, πως η ξεινοσύνη "καλύτερα κατανοείται με τον όρο τελετουργική φιλία".

Ωστόσο, ενώ ξεκίνησε η ¨ξεινοσύνη" Ίφιτου και Οδυσσέα, δεν πρόλαβε να επισφραγιστεί με το δέον τραπέζωμα του ενός από τον άλλο -και βέβαια με όλες τις σπονδές και τα λοιπά που ταιριάζουν σε τέτοιες περιπτώσεις- επειδή οι δύο τους έπρεπε να χωρίσουν: Ο Ίφιτος έπρεπε να πάει στο σπίτι του Ηρακλή, επειδή ο Ηρακλής, κλεφτρόνι ων, είχε κλέψει κάτι φοράδες και κάτι μουλάρια που ανήκαν στον Ίφιτο. Τώρα που είχε φανερωθεί πως ο Ηρακλής ήταν κοινός κλέφτης, όφειλε να επιστρέψει στον Ίφιτο τα κλεμμένα. Ήταν υποχρεωμένος να τα επιστρέψει.

Για ποιό λόγο ήταν υποχρεωμένος να τα επιστρέψει?
Μα, επειδή τόσο ο Ίφιτος όσο και ο Ηρακλής, ήταν Αργοναύτες. Είχαν πάρει και οι δύο μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, επομένως τους συνέδεε και αυτούς "ξεινοσύνη". Ο ένας όφειλε να βοηθά τον άλλο, κι αν καμιά φορά γινόταν καμιά στραβή κατά λάθος, ο φταίχτης έπρεπε να επανορθώνει το λάθος του και ο άλλος όφειλε να μην παρα-θυμώνει. Αυτό σήμαινε -μεταξύ άλλων- η "ξεινοσύνη".

Σε αυτή την ξεινοσύνη βασιζόταν ολόκληρος ο ελληνόφωνος κόσμος εκείνης της εποχής. Η ξεινοσύνη εθεωρείτο θεϊκός νόμος κι όποιος τον παραβίαζε ήταν σίχαμα για τους ανθρώπους και έβρισκε το μπελά του απ' τους θεούς.

Ε, αυτό που μας λέει λοιπόν ο Όμηρος, είναι το εξής:
Ο Ηρακλής έγραψε στα παπάρια του την ξεινοσύνη για την οποία είχε δώσει όρκους ενώπιον των θεών, εμμέσως έγραψε δηλαδή στα παπάρια του και τους θεούς και τους νόμους των ανθρώπων και των θεών, και γι' αυτό ο Όμηρος πέρα απ' το ότι τον περιγράφει ως συνειδητό κλέφτη και δολοφόνο, τον χαρακτηρίζει "σχέτλιο".

Η λέξη "σχέτλιος" είναι μια όμορφη λέξη με (κυρίως) άσχημη έννοια. Τόσο άσχημη, που υπάρχει μια φήμη πως ο Όμηρος όποτε τη χρησιμοποιεί τη βάζει μόνο στην αρχή του στίχου, προκειμένου να φορτίσει τον στίχο.
Η λέξη "σχέτλιος" εκφράζει βέβαια και έννοιες όπως "ανυποχώρητος" ή "καρτερικός", κυρίως όμως εκφράζει έννοιες όπως "άσπλαχνος, άγριος, αποτρόπαιος, ανελέητος, ανόσιος, ασεβής, ελεεινός, άνομος", κι είναι μ' αυτές τις τελευταίες έννοιες που τη χρησιμοποιεί ο Όμηρος προκειμένου να περιγράψει τον Ηρακλή.

Ω ναι, είναι σαφές πως ο Όμηρος ναι μεν θεωρεί δυνατό και γενναίο και Διογενή τον Ηρακλή, ωστόσο τον θεωρεί εξίσου αλογοκλέφτη, ανόσιο και ασεβή.

Και, όσο και να το παλέψει κάποιος μες το μυαλό του, είναι προφανές ότι για τον Όμηρο (και κατά προέκταση για τους Έλληνες της εποχής του Ομήρου) ο Ηρακλής ήταν απλά ένας "σχέτλιος", ένας "ανόσιος αγριάνθρωπος" που όλοι τον απέφευγαν και που αποκλείεται να είχε φτάσει στη θέωση: Κάτι τέτοιοι δεν φτάνουν στη θέωση ακόμα κι αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα.

Βέβαια, όπως όλοι ξέρουμε, λίγο καιρό μετά από την εποχή του Ομήρου τα πράγματα άλλαξαν και οι Ηρακλειδείς πήραν το πάνω χέρι. Και από τη στιγμή που αφενός η ιστορία γράφεται από τους νικητές ενώ αφετέρου η μυθολογία κινείται έξω από την ανθρώπινη ιστορία στο χώρο των συμβόλων και της αλληγορίας, με το πέρασμα του χρόνου ο Ηρακλής έπαψε να είναι "σχέτλιος" και παραβάτης της "ξείνων θέμιδας" και ανέβηκε στον Όλυμπο -έστω και κατά το ήμισυ (όπως είδαμε στους στίχους που κάποιος λάτρης του Ηρακλέους πρόσθεσε στην Οδύσσεια).

Με αποτέλεσμα, εμείς οι νεώτεροι να τιμούμε τον μυθολογικό Ηρακλή (και δικαίως: τόσα και τόσα καλά χαρακτηριστικά του αποδίδουμε) και να γράφονται ακόμα και επί των ημερών μας για τον Ηρακλή όμορφες δημιουργίες σαν την παρακάτω, που απ' όσο ξέρω είναι ολοκαίνουργια και πολύ μου αρέσει:

ΠΩΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΛΟΤΤΟ

Όπως όλοι ξέρουμε, το Λόττο είναι ένα παιχνίδι αριθμών.
Από τους 49 αριθμούς του παιχνιδιού, σε κάθε κλήρωση κληρώνονται 6 αριθμοί (συν ένας πρόσθετος αριθμός) και ο παίκτης καλείται να μαντέψει ποιοί θα είναι αυτοί οι 6 (συν ένας) αριθμοί που θα κληρωθούν.

Ο παίκτης κερδίζει (πολλά λεφτά) αν μαντέψει τους 6 αριθμούς που θα κληρωθούν,
ή (1500 ευρώ) αν μαντέψει 5 από τους 6 αριθμούς που θα κληρωθούν,
ή (30 ευρώ) αν μαντέψει 4 από τους 6 αριθμούς που θα κληρωθούν,
ή (ενάμισι ευρώ) αν μαντέψει 3 από τους 6 αριθμούς που θα κληρωθούν.
Συμπληρωματικά, σε όσες κληρώσεις σημειώνεται τζακ-ποτ στην ανώτερη κατηγορία,
από 50.000 κερδίζουν όσοι έχουν μαντέψει σωστά 5 από τους 6 αριθμούς που θα κληρωθούν, εάν έχουν μαντέψει και τον έβδομο, πρόσθετο αριθμό που κληρώνεται.

Μπαίνουν λοιπόν εδώ στο μπλογκ κάποιοι που έχουν βάλει σε κάποια μηχανή αναζήτησης φράσεις του στυλ "Ποιοί αριθμοί θα κληρωθούν στο λόττο" ή ίσως "Ποιούς αριθμούς να παίξω για να κερδίσω στο λόττο" ή "Ποιά στήλη θα κερδίσει στο λόττο". Θέλουν μασημένη τροφή δηλαδή -που μακάρι να την είχα αλλά δεν την έχω.

Ωστόσο, πιστεύω πως μπορώ να τους βοηθήσω ώστε να μην πελαγοδρομούν μέσα σ' ένα πέλαγος από σχεδόν 14 εκατομμύρια πιθανότητες.

Ας τα δούμε αναλυτικά:
Ο συνολικός αριθμός πιθανών στηλών του λόττο είναι 13.983.816 στήλες, οι οποίες προκύπτουν από το κλάσμα

49 Χ 48 Χ 47 Χ 46 Χ 45 Χ 44 

                       -------------------------------- = 13.983.816

6 Χ 5 Χ 4 Χ 3 Χ 2 Χ 1

Τίθεται το ερώτημα: Μπορούμε άραγε να "ξεσκαρτάρουμε" αυτό το σύνολο των 13.983.816 στηλών? Δηλαδή, υπάρχουν άραγε κάποιες στήλες που μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να κληρωθούν?

Αναμφίβολα ναι. Κι αυτό το ναι προκύπτει από τα στατιστικά δεδομένα του παιχνιδιού, τα οποία (στατιστικά δεδομένα) έχουν αποδειχτεί ιστορικώς αξιόπιστα και επιβεβαιωμένα.
Πάμε να το δούμε:

Μόλις έχει γίνει μια (οποιαδήποτε) κλήρωση του λόττο. έχουν κληρωθεί οι 6 τυχεροί αριθμοί.

Α'  Ερώτηση: Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ξανα-κληρωθούν (και οι 6 αριθμοί) στην αμέσως επόμενη κλήρωση?
Απάντηση: Θεωρητικά υπάρχει μία στις 13.983.816 πιθανότητες. Πρακτικά όμως, ποτέ και πουθενά δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό. Ως εκ τούτου, η συγκεκριμένη στήλη μπορεί να αποκλειστεί.

Β' Ερώτηση: Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ξανα-κληρωθούν οι 5 από τους 6 αριθμούς στην αμέσως επόμενη κλήρωση?
Απάντηση: Θεωρητικά υπάρχουν 258 στις 13.983.816 πιθανότητες. Πρακτικά όμως, ποτέ και πουθενά δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου, αυτές οι 258 στήλες που περιλαμβάνουν 5 από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης, μπορούν να αποκλειστούν.

Γ' Ερώτηση: Πόσες πιθανότητες υπάρχουν βα ξανα-κληρωθούν οι 4 από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης?
Απάντηση: Θεωρητικά υπάρχουν 13.545 στις 13.983.816 πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Ποσοστό 0,10%. Πρακτικά όμως, πρόκειται για κάτι που συμβαίνει -αν συμβεί- περίπου μια φορά στα 10 χρόνια. Ως εκ τούτου, αυτές οι 13.545 στήλες μπορούν να αποκλειστούν.

Δ' Ερώτηση: Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να ξανα-κληρωθούν οι 3 από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης?
Απάντηση: Υπάρχουν 246.820 στις 13.983.816 πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Ποσοστό 1,76%. Πρόκειται δηλαδή για κάτι που συμβαίνει μία στις 60 φορές. Επομένως πρόκειται για κάτι στατιστικώς απίθανο, ως εκ τούτου μπορεί -με αρκετά μεγάλη σιγουριά- να αποκλειστεί.

Μένουν οι εξής ενδεχόμενες περιπτώσεις:
α) να ξανα-κληρωθούν 2 από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης (1.851.150 στήλες, ποσοστό 13,23%)
β) να ξανα-κληρωθεί μόνο ένας από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης (5.775.588 στήλες, ποσοστό 41,30%) και
γ) να μην κληρωθεί κανένας από τους 6 αριθμούς της τελευταίας κλήρωσης (6.096.454 στήλες, ποσοστό 43,60%).

Και επειδή -όπως είπαμε και παραπάνω- το ιστορικό του παιχνιδιού Λόττο επιβεβαιώνει τη στατιστική των πιθανοτήτων του, βασισμένοι στη μελέτη των παραπάνω τριών περιπτώσεων μπορούμε να πούμε ότι:

*Μία στις δύο -περίπου- κληρώσεις, ΔΕΝ θα κληρώνεται αριθμός από την εξάδα της αμέσως προηγούμενης κλήρωσης.
*Δύο στις πέντε κληρώσεις, θα κληρώνεται ένας -και μόνο- αριθμός από την εξάδα της αμέσως προηγούμενης κλήρωσης.
*Μία στις οκτώ κληρώσεις θα κληρώνονται δύο αριθμοί από την εξάδα της αμέσως προηγούμενης κλήρωσης.

Διαλέγεις λοιπόν, καλέ μου αναγνώστη, μια από αυτές τις υπο-περιπτώσεις, την ακολουθείς συστηματικά, και περιμένεις. Θέλουν υπομονή αυτά τα πράγματα -δεν γίνονται κατά παραγγελίαν.

Άσε που μερικές συμπτώσεις αρχίζουν να με πείθουν ότι κάθε άλλο παρά τυχαία έχει βγει η φράση "βρε δε γαμιόμαστε λέω γω...", ιδίως όταν λέγεται με την έννοια της τεκνοποιίας -όπως μας αποδεικνύει και η νορβηγική μέθοδος επιτυχίας στο λόττο!

Και για επιδόρπιο, Σάκης!!!

Γιατί γαμώτο ποτέ δεν κερδίζω σ' αυτό το λόττο....

ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ -10

Το ζήτημα δεν θέλει και πολύ μυαλό, αλλά καλό είναι να τα διευκρινίζουμε αυτά.

Η Ιλιάδα έχει να κάνει με τον τρωικό πόλεμο, όμως η Ιλιάδα δεν ισχυρίζεται πως ο τρωικός πόλεμος έγινε μόνο και μόνο για μια γυναίκα -την Ελένη.

Ιλιάδα, ραψωδία Η, στίχοι 360-365.
Ο Πάρις μιλάει σε κάποια συνέλευση των Τρώων. Η συνέλευση έχει σκοπό να τον πείσει να δώσει πίσω τα κλεμμένα -μαζί με μια αποζημίωση για ψυχική οδύνη- και να τελειώσει ο πόλεμος. Ο Πάρις τους ακούει, και εκνευρισμένος λέει:

αὐτὰρ ἐγὼ Τρώεσσι μεθ᾽ ἱπποδάμοις ἀγορεύσω·
ἀντικρὺ δ᾽ ἀπόφημι γυναῖκα μὲν οὐκ ἀποδώσω·
κτήματα δ᾽ ὅσσ᾽ ἀγόμην ἐξ Ἄργεος ἡμέτερον δῶ
πάντ᾽ ἐθέλω δόμεναι καὶ οἴκοθεν ἄλλ᾽ ἐπιθεῖναι.

που σε απλά ελληνικά σημαίνει

Τώρα στους Τρώες τους αλογάρηδες εγώ θα πω τι θέλω:
Δε δίνω πίσω τη γυναίκα μου, το διαλαλώ μπρος σ᾿ όλους'
όμως το βιος που απ᾿ το Άργος έφερα στο σπιτικό μου,
ακέριο το δίνω πίσω, κι από πάνωθε δικά μου κι άλλα ακόμα.

Οι στίχοι αυτοί, η δήλωση αυτή του Πάρι, δείχνουν το αναμενόμενο δηλαδή:
Ναι, ο Πάρις είχε κλέψει την Ελένη, αλλά πέρα από την Ελένη είχε πλιατσικολογήσει κάμποσα "κτήματα" από το Άργος. Τους είχε ρημάξει στο πλιάτσικο τους ανθρώπους στην Ελλάδα.
Ως εκ τούτου, οι Αχαιοί δεν οργάνωσαν πανελλήνια εκστρατεία προκειμένου να καταστρέψουν την Τροία... απλώς και μόνο για τα μάτια μιας γυναίκας. Ο κύριος σκοπός τους ήταν να καταστρέψουν την Τροία επειδή η Τροία ήταν το ορμητήριο των πλατσικολόγων του Πάρι (που το όνομά του σημαίνει "αυτός που κάνει πλιάτσικο", "αυτός που παίρνει").

Αυτά λέει ο Όμηρος.

Τώρα βέβαια, όποιος θέλει, υποτιμά την Ιλιάδα και το ρίχνει στην ελληνική ποπ των σίξτις:

Σώτια Τσώτου, Τόνης Βαβάτσικος, Τέρης Χρυσός,

"Η Ωραία Ελένη" 

ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ

... για την αντιμετώπιση της σύγχρονης μάστιγας

ENA KEIMENO

Κάνα-δυό μέρες τώρα, κυκλοφορεί στο φέϊσμπουκ ένα κείμενο γραμμένο από έναν παντελώς άγνωστο σ' εμένα σύντροφο. Πρόκειται για ένα από αυτά τα κείμενα που τα διαβάζω και λέω "ολόσωστα είναι, ν' αγιάσει το χέρι αυτού που τα 'γραψε":

ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ!
Πόσες φορές θα χρειαστεί να πας στο Σύνταγμα για να πέσει η κυβέρνηση;
Ίσως πολλές χιλιάδες!
Πόσες φορές θα επαναλάβεις την ίδια μπαρούφα;
Και θα σου περιγράψω έναν καλό μαλάκα και να ψαχτείς μήπως του μοιάζεις:
Είναι σε κόμμα, σε σωματείο, σε οργάνωση, αγανακτισμένος ή ακόμα και ιδεολόγος. Θα πάει στην πορεία στο Σύνταγμα και θα κάνει το επαναστατικό του χρέος. Απεχθάνεται τους "αναρχικούς" και τους κράζει προβοκάτορες, απεχθάνεται και καλά και τη βία αλλά θέλει να σπάσει και τη γυναίκα του στο ξύλο γιατί τον έχει φτάσει το αμήν καθώς λέει. Μόλις αρχίσουν τα "επεισόδια" θα τρέξει να πάει σπίτι του, γιατί στην πραγματικότητα είναι κότα και ο ραγιαδισμός είναι χωμένος βαθιά μέσα του και δε μπορεί να τον αποβάλει με τίποτα. Θα ανοίξει την τηλεόραση να δει τις ειδήσεις και να κράζει που δεν τον άφησαν οι "προβοκάτορες" να κάνει τι... τι; Δεν ξέρει ακριβώς τι, αλλά μάλλον τη βόλτα του την "επαναστατική".
Στη φάκα μαλάκα και η εξουσία τρίβει τα χέρια της, που σε έχει πρόβατο στη σφαγή.
Για ψάξου λίγο ρε μάστορα με την πασιφιστική μαγκούρα και την επανάληψη του αυτιστικού, γιατί προφανώς κάτι κάνεις λάθος και από την άλλη ταϊζεις αυγά εν "αγνεία" σου. Σκάβεις το λάκκο σου μόνος σου με λίγα λόγια.
Και για να τελειώνουμε γιατί σε βαρέθηκα και πάμε ξανά το μπούσουλα:
Γενική Απεργία Διαρκείας και ταυτόχρονα αυτοοργάνωση, δομές, αντίσταση, κατάληψη και άγιος ο θεός.
Το μετά μη το ρωτάς να σου το πω. Το μετά δημιουργείται από τη ζύμωση στις γειτονιές, στους δρόμους, στα πάρκα και στις πλατείες, μαλάκα.
Αλλαγή δεν θέλεις; Δικαιοσύνη, ισότητα, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, άμεση δημοκρατία και όλα αυτά τα άλλα που φωνάζεις;
Δηλαδή στην πραγματικότητα θέλεις ΑΝΑΡΧΙΑ και δεν το ξέρεις.
ΜΑΛΑΚΑ.
Σε βαρέθηκα.

Κι εκεί που λέω "ν' αγιάσει το χέρι αυτού που το'γραψε", αρχίζω να αισθάνομαι ανώτερος άνθρωπος, εκ γενετής σκεπτόμενος σωστά, σε αντίθεση με τους μαλάκες τριγύρω οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να σκεφτούν όπως εγώ.
Ουπς!
"Δεν έχουν καταφέρει ακόμα", έγραψα?

Ε, τότε ίσως να μην είναι και τόσο μαλάκες οι άνθρωποι...

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΘΕΙ ΕΝΑ ΓΑΜΜΑΔΙΟΝ ΜΕ ΤΟ ΕΥ ΕΣΤΙΝ!!!

Αφού διευκρινίσω για πολλοστή φορά πως οι Έλληνες δεν ήξεραν κανέναν "μαιανδρικό σταυρό" για τον απλούστατο λόγο ότι με τη λέξη "σταυρός" ονόμαζαν απλώς τον πάσσαλο και το παλούκι (και ένα παλούκι δεν δύναται να είναι μαιανδρικού σχήματος -εάν ήτο μαιανδρικού σχήματος δεν θα ήτο παλούκι, ως εκ τούτου δεν θα ελέγετο σταυρός -η λέξις σταυρός παράγεται εκ του ρήματος "στύω" -όπως λέγομεν "έχω στύση" -και αν η στύση μου είναι μαιανδρικού σχήματος τότε απλώς θα έχω στραβοψωλιάσει -πράγμα κακόν)... 

...Και αφού ξανα-μανα-επαναλάβω πως οι Έλληνες δεν ήξεραν καμμία άλλη έννοια της λέξεως "γαμμάδιον" πέραν της εννοίας "το μικρό γάμμα"... 

...Ε, αφού τα διευκρινίσω αυτά, επόμενον είναι να γελώ με τας περί την σβάστικα απόψεις θεωρητικώς ομοθρήσκων μου, ασχέτως αν τρέφω εκτίμηση για τα πρόσωπά των και την προσφοράν των... 

...Ωστόσο, παρά τον σαρδόνιο γέλωτά μου αναφορικώς με το κατιτί που έχουν πάθει στην αγωνία τους να ελληνο-ιεροποιήσουν την λατρεμένη τους σβάστικα, δεν θα ημπορούσα παρά να σταθώ εκστατικός μπροστά στην εφευρετικότητά των, της οποίας εφευρετικότητος, σπαρταριστός καρπός είναι η άρτι εφευρεθείσα  γαμάουα ονομασία "ΕΥ ΕΣΤΙΝ". 

Βέβαια, θα μου πεις, δικαίωμά τους να λατρεύουν τη σβάστικα -για κάποιους εξ αυτών, άλλωστε, ήμουν βέβαιος ότι λατρεύουν τη σβάστικα και μόνο δευτερευόντως τους θεούς μου -τι για κάποιους εξ αυτών δηλαδή, τρόπος του λέγειν... 

...Αλλά δεν κάθονται να το συζητήσουν αναμεταξύ των, ώστε να μην προκαλούν σύγχυση στους υπόλοιπους σβαστικολάτρεις σχετικά με το ποιά πρέπει να εφευρεθεί ελληνότροπος ονομασία για το λατρεμένο σύμβολο της ιδεολογίας των?

Ωστόσο, κυρίως ανησυχώ για τον Δία. 

Όχι για τον Δία γενικώς, αλλά για τον Δία τον Τερπικέραυνο. 

Μην τη δει στραβά και ρίξει κανέναν κεραυνό ο Δίας και κάψει κι εμάς από σπόντα δηλαδή, όχι τίποτ' άλλο... 

Βρε εμείς να τη γλιτώσουμε απομακρυνόμενοι από αυτούς μη μας πάρει αμπάριζα κι εμάς κάνας κεραυνός, και οι ίδιοι ας κάνουν τα κουμάντα τους μονάχοι...