SOMEBODY CALLED ME SEBASTIAN

Ανεγνώσθη ενδιαφέρουσα δημοσίευσις του Αθεοφόβου, φέρουσα τον τίτλον "ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ - Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ". Λιτή και απέριττος΄, παρ' όλα αυτά πλήρης, η ανάγνωσίς της εν λόγω δημοσιεύσεως συνισταται εις όσους έχουν την απορία "Τι στα κομμάτια χρήσιμο, ή τι στα κομμάτια υψηλής αισθητικής μπορεί να προκύψει μέσα από ένα μπλογκ".

Η ανάγνωσις της εν λόγω δημοσιεύσεως, προτείνεται συνοδεία μουσικής υποκρούσεως σχετικού παναρχαίου άσματος των φοβερών και τρομερών Cockney Rebel, κάνοντας κλικ εδωνανά.

Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΗΛΙΑΤΟΡΑΣ!
(και η "Ομάδα Ε", ξανά-μανά)

Όχι πως το έχω πολυ-ψάξει, αλλά είχα την εντύπωση ότι ο "δεκαεξάκτινος ήλιος της Βεργίνας" είναι ένα σύμβολο που βρέθηκε το 1977 σε χρυσή λάρνακα, όπως χαρακτηριστικά και εμφατικά λέει και η wikipedia.
Πιτσιρικάς ήμουν τότε, αλλά κι εγώ έτσι το θυμάμαι το ζήτημα.

Και, ω θεοί, έρχεται το περιοδικό "Τρίτο Μάτι" να δημοσιέψει μια συνέντευξη του Αριστοτέλη Κακογεωργίου, επικεφαλής μιας από τις ομάδες "Ε" (όχι πως αγόρασα το περιοδικό, φτώχεια γαρ, αλλά έχει δυο σκαναρισμένες σελίδες το καλό μπλογκ Αφαία) όπου φάτσα-κάρτα φαίνεται πως από το 1965 (δώδεκα ολάκερα χρόνια προ του 1977) οι φοβεροί και τρομεροί της "Κοινότητας "Ε" Ελλήνων" είχαν για σήμα τους (και σφραγίδα τους) ακριβώς αυτό τον ήλιο (ή έστω το αστέρι) της Βεργίνας!

Δεν ξέρω, αλλά μόλις το συνειδητοποίησα, θυμήθηκα το ρεφρεν
"άμα έχεις παλαμάρι, τι τη θέλεις τη φερράρι?"
διασκευασμένο σε
"άμα είσαι "Ε", τι τη θέλεις την αρχαιολογία"...

Διότι είναι δεδομένο ότι οι "Ε", νομοτελειακώς και αξιωματικώς, προηγούνται της αρχαιολογικής σκαπάνης!

Να ένα ζήτημα προς μελέτην: Πόσοι (Έλληνες ή ξένοι) προ του 1977 θεωρούσαν τον ήλιο της Βεργίνας ως κάτι ιδιαίτερο?

Υπό αυτή την έννοια, η υιοθέτησις εκ μέρους της "Κοινότητας "Ε" Ελλήνων" (και μάλιστα ευρισκομένων στα πικρά τα ξένα) του εν λόγω συμβόλου, λέει πολολά (και βέβαια, εκ πρώτης όψεως, δεν λέει σε όλους τα ίδια. Οι πιο ματζίρηδες, σαν και του λόγου μου, σκέφτονται ανάποδα)...

ΟΣΟ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ...

Και ναι μεν εξαγγέλθηκε από τον υπουργό Δένδια η επαναφορά της "περιύβρισης αρχής" προκειμένου να σωθούμε, να λυτρωθούμε και να συχωρεθούν τα ποθαμένα μας (που είναι συζητήσιμο με ποιόν τρόπο, για ποιόν ακριβώς λόγο και από το όπλο τίνος πέθαναν)... Αλλά και πριν να εξαγγείλει ο υπουργός Δένδιας την επαναφορά της "περιύβρισης αρχής", ούτως ή άλλως υπήρχε μια κάποια ευαισθησία στην προστασία της καλής φήμης που πρέπει να έχει η εν λόγω αρχή.

Για παράδειγμα, διαβάζω στη wikipedia, αναφορικώς προς το συγκρότημα "Βαβυλώνα":
"...κυκλοφορούν στις αρχές του 1999 ένα CD Single και αργότερα την ίδια χρονιά τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο το "Κουαρτέτο Των Στοιχειών" η οποία θα ήταν και η τελευταία για τα περισσότερα αρχικά μέλη. Για το δεύτερο αυτό δίσκο, γυρίστηκε βίντεο κλιπ για το τραγούδι "Πολισμανία" το οποίο όμως δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση λόγω λογοκρίσιας".

Βέβαια, είναι γνωστό πως η λογοκρισία έχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια (και ίσως θα ήταν σκόπιμο ο υπουργός Δένδιας, μαζί με την περιύβριση αρχής να επαναφέρει και τη λογοκρισία, ώστε να γυρίσουμε για τα καλά κάμποσες δεκαετίες πίσω, πράγμα που θα βοηθήσει τους παλιότερους να θυμηθούν με νοσταλγία τα νιάτα τους, αλλά θα βοηθηθούν και οι νεώτεροι να καταλάβουν σε τι βούρκο μεγαλώσαμε και για ποιό λόγο βγήκαμε όπως βγήκαμε).

Τέλος πάντων, με αφορμή αυτό το ευγενές όραμα του υπουργού Δένδια, ας θυμηθούμε αυτό το ζουμερό βίντεοκλιπ που έπεσε θύμα της τηλεοπτικής λογοκρισίας:

Φοβούμαι πως όταν με το καλό επανέλθει η περιύβριση αρχής, το εν λόγω βιντεοκλίπ θα αποτελεί απαγορευμένο θέαμα, που όποιος το βλέπει και δείχνει να το απολαμβάνει, θα συλλαμβάνεται αυθωρεί και παραχρήμα.
Διότι έτσι είναι: Τας αρχάς πρέπει να τας σεβόμεθα!

(Εικών του Αγίου και Μεγάλου Φωτίου. Παρατηρούμε τα δάκτυλά του, που παραδόξως μας θυμίζουν τα δάκτυλα του Ε.Τ της ταινίας του Στήβεν Σπήλμπεργκ "Ε.Τ. ο εξωγήινος". Ανέκαθεν θεωρούσα πρωτοποριακή την βυζαντινή εικονογραφία)

Τώρα, που κολλάει ο Φώτιος με την περιύβριση Αρχής?
Ο προσεκτικός αναγνώστης του παρόντος μπλογκ, θα θυμάται ότι σε παλαιότερο ποστ είχαμε αναφέρει ένα "υποκοριστικό για τας Αρχάς", όπως το διέσωσε στο λεξικό του ο Μέγας Φώτιος, ο ιστορικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Το ξανα-αναφέρω, επειδή το βρήκα να υπάρχει και on-line (για τους δύσπιστους). Επιλέγετε το λεξικό του Φωτίου, γράφετε τη λέξη "Αρχίδια" και σας δίνει την γνωστή απάντηση:
"Ἀρχίδια τὰς ἀρχὰς ὑποκοριζόμενοι λέγουσιν".

Βέβαια σε λίγο καιρό ο Δένδιας θα μας χώνει στην ψειρού, αλλά χαλάλι του. Εμείς οφείλουμε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του πατριάρχου Φωτίου (που, στο κάτω-κάτω ανακηρύχθηκε και άγιος από την Εκκλησία).
Είναι ζήτημα πίστεως!

ΑΝΑ-ΓΝΩ-ΡΙΜΙΕΣ ΚΑΙ -ΣΕΙΣ

Κι άξαφνα, διαπέρασε τον τοίχο ο κυριος Μιχάλης, με κοίταξε με χαμογελαστό οίκτο, προχώρησε προς το μπαλκόνι, έβγαλε από την τσέπη ένα πλακέ μπουκαλάκι ουίσκι, τράβηξε μια τζούρα, πήγε να ρίξει μια ματιά στον κόσμο που περνούσε από κάτω, κοίταξε αγέρωχος την απέναντι πολυκατοικία κι άρχισε να απαγγέλλει:

Θα προσπαθήσω να δώσω το σχήμα μου/όπως συντρίβεται σε δυο λιθάρια/θα σκεφτώ υπόχρεος απέναντί σου/θα στήσω τη φοβερή ομπρέλα μου/με τις μπαλένες απ’ το πρόσωπό μου/μαύρη υγρή ακατανόητη/απ’ τον καιρό που ήτανε ασπίδα/που ήταν ταπεινό κυκλάμινο/και μια ρομφαία.

Θέλω να μιλήσω απλά για την αγάπη των ανθρώπων/και παρεμβαίνουν οι θύελλες/παρεμβαίνει το πλήθος/το στήθος μου/το τρομερό ηφαίστειο που λειτουργεί/κάτ’ από πέτρες.
Τα φριχτά ερωτήματα παραμένουν επίμονα/μαύρα υγρά ακατανόητα/παραμένουν επίσημα/ σαν σαρτεβάλια.

Οσο απ’ τις μικρές καλύβες να γελούν/όσο οι χωρικοί να μπαίνουν στα εργοστάσια/ο πύργος μας καίγεται
θ’ αφήσουν εποχή οι ένδοξες μέρες/όλα τ’ απόκρυφα χειρόγραφα θα επιστραφούν/από σοφούς και μάντεις.

Μετά το θέμα μας χάθηκε.
Δεν έχομε τίποτα να σας πούμε/έτσι που όλα προδοθήκανε/έτσι που όλα λύσαν τους αρμούς/από πίστη σε πίστη/από υπόγειο σε υπόγειο/από πρόσωπο σε πρόσωπο/δεν έχομε τίποτα να σας πούμε.

Βαθιά στις ρίζες του δέντρου σας/μαζί με τους τυφλοπόντικες/μαζί με τους καταποντισμένους πίθηκους/σε σκοτεινούς υποχθόνιους κρότους/ασθμαίνοντας μετατοπίζομαι
-ανακατωμένοι οι βρόγχοι- βαθιά στα ξερά λιβάδια σας πέφτει καινούργια αθόρυβη βροχή/όπου συντρίβει/όπου ανθίζει τα χέρια μας απ’ τις δικές σας πληγές/όπου γεμίζουν τ’ άδεια μας σταμνιά/κερί και μέλι.

Κάποτε θ’ ανεβούμε καθώς προζύμι/ο σιδερένιος κλοιός θα ραγιστεί/τα όρη σας όπως πυκνά σύννεφα θα χωριστούν/οι κόσμοι θα τρίξουν
στις έντρομες αίθουσες οι ρήτορες θα σωπάσουν/και θ’ ακουστεί η φωνή μου:
«Οι νέοι πρίγκιπες με σάλπιγγες και νέες στολές/οι νέοι συμβουλάτορες οι νέοι παπάδες/οι πρόεδροι και τα συμβούλια και οι επιτροπές/όλοι οι μάγοι προφεσόροι…»

Περιμένετε αυτή τη φωνή.
Ετσι θ’ αρχίζει.

Αποφάσισα πως αυτή τη φορά δεν επρόκειτο να του χαλάσω χατήρι! Για να το λέει αυτός, έτσι θ' αρχίζει! Θα το κανονίσω ν' αρχίζει έτσι!
Ξάπλωσα λίγο στον καναπέ να το σχεδιάσω το πράγμα, ώσπου μυστηριωδώς ο καναπές άρχισε να μετασχηματίζεται σε δερμάτινη πολυθρόνα, σύντομα βρέθηκα καθιστός σ' ένα διαμέρισμα κάπου στη Δεξαμενή, να έχω απέναντί μου το γιατρό μου. Γιατρέ μου, του λέω, θέλω να γράψω και δεν ξέρω τι και πως. Έχεις καμιά ιδέα?
Συνέχισε, μου λέει, αλλά εγώ δεν συνέχισα. Απλά συνέχισα να τον κοιτάω, μέχρι που του έσπασα τα νεύρα, τον έκανα να σκεφτεί ότι έτσι στα μουγκά θα περνούσε το επόμενο μισάωρο (είναι απειλητικό πράμα η προπληρωμένη σιωπή) κι αποφάσισε πως ήταν καιρός να με καθοδηγήσει. Όμως μια σκέψη τον τάραξε:
Κύριε Συντ, υποτίθεται πως θα σας γνωρίσω σε τρία χρόνια μετά από αυτή την εποχή. Αλλά ακούστε τι σκέφτομαι αυτή την περίοδο σε σχέση με το συγγραφέα του μέλλοντος:

Kιόλας τον διακρίνω μόλις μακρυά στον ορίζοντα αυτόν τον παράξενο συγγραφέα· κι όμως μπορώ με σιγουριά από τώρα να σας βεβαιώσω οτι θα είναι, αυτός μόνον, ικανός να τεντώσει τόσο πολύ την ακτίνα δράσης του, ώστε να καταφέρει να δραματοποιήσει, να ιστορήσει πράγματα, τα οποία μέχρι τώρα κανένας από τους μυθιστοριογράφους μας δεν τόλμησε να γράψει· ούτε καν διανοήθηκε οτι, προπάντων, γι' αυτά τα πράγματα θα έπρεπε να μιλήσει: πώς ακούγεται η δύναμη της μουσικής, πώς βλέπονται τα οράματα, τι είναι αισθησιασμός· τί είναι δένδρο, χρώμα. Πώς μπορείς όχι με τα μάτια αλλά με το άγγιγμα να αισθανθείς το πλήθος· πώς είναι, πώς ζουν εκείνοι που εντελώς ανεξήγητα μισούν και πεθαίνουν από τις βασανισμένες τους κακίες.

Μα αυτό είναι κάτι καινούργιο, δεν είναι? Είναι! (ρώτησα και απάντησα).
Αυτός απτόητος συνέχισε:

O νέος λόγος είναι Tραχύς, Mνησίκακος, Θυμωμένος και οργανώνει την αισθητική του σε χώρους άλλους. Aγνώριστους, αχαρτογράφητους, πατρώους - αλλά όχι πατρικούς. Eίναι υποχρεωμένος να αναπαράγει στην γλώσσα τις βαθειές, όσο και ασταθείς δομές της ανθρώπινης Φαντασίωσης.
H γλώσσα του ανθρώπου είναι θλιβερά κατάφορτη από λεκτικούς αυτοματισμούς - και ο δικός μου τρόπος να μιλώ είναι να τους διαλύω, για να μπορεί να λειτουργεί χωρίς εμπόδιο η ουσιώδης πραγματικότητα της γλώσσας, που είναι η συνείδηση.
Kοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών. Kοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Kατήφειά τους. Tην νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητά τους. Προσέξτε πόσο Aκίνητος είναι αυτός ο Nέος Άνθρωπος. Πόσον Aμίλητο Φόνο κουβαλάει μέσα του. Kι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Nέο Λόγο. Aπλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.
Φοβηθείτε τους.

Μα, τι να φοβηθώ? Φίλοι μου δεν είναι? πήγα να ρωτήσω, αλλά μπούκαρε στο δωμάτιο με το γραφείο ένας κουστουμαρισμένος κύριος που άρχισε να με μου τη λέει σε στυλ
Συντ, Συντ, τα πολλά σε γράμματα εις μανίαν περιτρέπει.

Σπάστηκα, είναι η αλήθεια, αλλά του απάντησα πως ού μαίνομαι αλλ' αληθείας και σωφροσύνης ρήματα αφουγκράζομαι.

Όπως και να'χει το πράμα, η μαγεία είχε χαθεί. Οι εκλεκτοί παρευρισκόμενοι, ο Κατσαρός κι ο Χειμωνάς, είχαν κι εκείνοι σπαστεί και ξεκίνησαν νωχελικά να κάνουν τα πρώτα βήματα για το υπερπέραν αφήνοντάς μου αμανάτι τους Σαδουκαίους του ο ένας και το Ποιόν Φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ ο άλλος.

Θα τα μελετήσω κάποια στιγμή. Θα τα μελετήσω συστηματικότερα απ' ό,τι τα έχω μελετήσει. Ίσως ξεκινώντας από αυτό το Σουκουδάκιον.
Μπορεί και να γράψω κάτι, Μουσών συνεργουσών.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΜΠΟΥ

Όχι, να το δούμε απλά και νηφάλια το ζήτημα:
Υποτεθείσθω ότι ποινικοποιείται η χρήσις κουκούλας και η εν γένει αλλοίωσις των χαρακτηριστικών του προσώπου.
Αυτό θα εσυνέβαλλε εις την εμπέδωσιν αισθήματος ασφαλείας εις τους πολίτας?

Ουχί λέγω! Τουναντίον, πλήρης αναρχία θα επικρατούσε εν Ελλάδι, έτσι και ποινικοποιηθεί η κουκουλοφορία!
Και να ένας λόγος:

Πως θα επεβάλλετο η τάξις εις τα Ζωνιανά, εάν είχε ποινικοποιηθεί η χρήσις της κουκούλας? Εις την ως άνω φωτογραφίαν, βλέπομεν τους άνδρας των ΕΚΑΜ να σκορπούν γύρω τους την τάξιν και την ευνομίαν, την ευμορφίαν και την χάριν, ακριβώς μέσω της χρήσεως των κουκουλών των.
Διότι έτσι είναι: Τυχαία φέρωσι κουκούλας οι ως άνω? Έχωσι τίποτα να κρύψωσι? Εντρέπονται που είναι κρατικοί κουμπουροφόροι?
Θα έπρεπε να εντρέπονται δια την ιδιότητάν των?
Υποθέτω πως όχι.
Λογικώς, πρέπει να είναι χαρούμενοι που οι Ζωνιανοί θα τους αγκαλιάσωσι στοργικώς, ως φέροντας την τάξιν και την ευνομίαν εις τα Ζωνιανά!
Σιγά μην τους θεωρήσωσι ισοδυνάμους στρατού κατοχής... Θα ήτο αδιανόητον κάτι τέτοιο.

Από αυτό ορμώμενη η καλή εφημερίς "Κρήτη", εκυκλοφόρησεν με κουκουλοφόρον εις το εξώφυλλον, κουκουλοφόρον λέγω που σκορπά την τάξιν, την ευνομίαν, την χαράν και την ασφάλειαν γύρω του!

Τι το μεμπτόν έχει η εμφάνισις του ως άνω κουκουλοφόρου?
Ασφαλώς ουδέν! Ουδείς τρομοκρατείται αντικρύζων αυτό το παιδί του λαού, τον δημόσιον λειτουργόν (ή έστω δημόσιον υπάλληλον).
Ποίος λοιπόν ο λόγος να του βγάλωμεν την κουκούλαν? Τι θα εκερδίζαμε?
Φρονώ πως δεν θα εκερδίζαμε τίποτα. Απλώς θα ικανοποιούσαμε την περιέργειάν μας. Εάν δε καθιστούσαμε κακούργημα την χρήσιν κουκούλας εκ μέρους του, άνευ λόγου και αιτίας θα τον καθιστούσαμε παράνομον, εξισώνοντες αυτόν με τους κοινούς παρανόμους!
Αυτό θέλομεν ως κοινωνία? Να κυνηγούμε για κακούργημα αυτά τα εκλεκτά παιδιά των πτωχοτέρων και κατωτέρων οικονομικών και κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της κοινωνίας μας?

Και τι θα απογίνωσι τα παιδιά τα οποία (ειλικρινώς, ελπίζω) ίδρυσαν το fun club των ΕΚΑΜ? Τι ιδανικά θα τους δώσωμεν ως κοινωνία? Θα τους πούμε ότι η κουκουλοφορία είναι κάτι αισχρόν και τρομακτικόν? Ή μήπως θα τους διδάξωμεν ότι εις την δημοκρατίαν μας υπάρχωσι δύο μέτρα και δύο σταθμά, ότι δηλαδή αλλιώς μετρά η χρήσις κουκούλας εκ μέρους των πολιτών, και αλλέως η χρήσις κουκούλας εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων?
Ήτοι, ότι η χρήσις κουκούλας θεωρείται ως κακούργημα όταν γίνεται εκ μέρους των πολιτών, ενώ το κακούργημα αυτό χρήζει ευφήμου μνείας όταν διαπράττεται εκ μέρους των αστυνομικών οργάνων?

Θα ήτο αδιανόητον κάτι τέτοιο!
Θα αποτελούσε τεραστίαν τροχοπέδην εις την ανάπτυξιν της φιλτάτου ημών πατρίδος, εις το όραμα προόδου που εμπνέει τον εξοχώτατον πρωθυπουργόν της χώρας, κ. Κων/νον Καραμανλήν!

Ενδεικτικόν δε του διεθνούς σεβασμού προς το όραμα του κυρίου πρωθυπουργού, είναι το κάτωθι σκίτσον του διεθνούς φήμης βραζιλιάνου σκιτσογράφου Carlos Latuff, όστις κλίνει ευλαβικώς το γόνυ έμπροσθεν των μεγαλειωδών κυβερνητικών σχεδίων που αποσκοπώσι εις την εμπέδωσιν αισθήματος ασφαλείας εις τον μέσον πολίτην:


Δι' όλους τους ανωτέρω λόγους, φρονώ πως η ποινικοποίησις της κουκούλας θα πρέπει να αποφευχθεί.

Ευχαριστώ.

ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΡΕ?
(κείμενον οργής και αγανακτήσεως)

Ξέρεις ποιός είμαι γω ρε? Είμαι αυτός που όλοι τον τρέμουν. Είμαι ο κυρίαρχος λαός. Είμαι αυτός που όλοι τρέμουν την αντίδρασή του προς όσα συμβαίνουν. Είμαι ο Χούλκ.

Διότι μην κοιτάς που κάθομαι σαν κότα και τους αφήνω να με διαφεντεύουν, να με κλέβουν, να με πηδάνε, να με ξεσκίζουν, να με εξευτελίζουν, να με χλευάζουν, να με διαπομπεύουν... Ρόμπα με έχουν κάνει, ρόμπα ξεκούμπωτη. Μου μειώνουν το μισθό, με ρημάζουν στους φόρους, μου καίνε τα δάση, μου αφαιρούν το οξυγόνο, καταστρέφουν το παιδί μου, το βουτάνε στην πρέζα, αλλά ξέρουν ότι είμαι κυρίαρχος λαός και μπορεί να αντιδράσω μια μέρα.

Κατά βάθος την αντίδρασή μου φοβούνται. Μόνο τη δικιά μου αντίδραση φοβούνται -σιγά μην φοβούνται τα κωλόπαιδα με τις κουκούλες... Όχι. Εμένα φοβούνται!

Εμένα που δεν αντιδρώ. Γιατί μην κοιτάς που δεν αντιδρούσα προχτές, που δεν αντέδρασα χτες, που δεν αντιδρώ σήμερα... Μην κοιτάς που το όνειρό μου είναι να πιάσω την καλή και να γίνω σαν κι αυτούς που με φοβούνται και γι' αυτό δεν αντιδρώ...
Άμα αντιδράσω όμως (σήμερα ή αύριο ή μεθαύριο ή τον μήνα που δεν έχει Σάββατο) θα τρέμουν την αντίδρασή μου!

Και μην κοιτάς που η πολυ-αναμενόμενη αντίδρασή μου ολοένα και αναβάλλεται... Αναβάλλεται επειδή έχω κάτι σημαντικές κόντρες με τους λαθρομετανάστες γειτόνους μου, θέλω να πάρω και δάνειο για καινούργιο αμάξι (το παλιό ακόμα το χρωστάω), πρέπει να βρω και μια συμβιβαστική λύση με το αφεντικό μου που θέλει να μου κάνει μείωση αποδοχών... καταλαβαίνεις... Άσε που μου διέρρηξαν και το σπίτι και μου πήραν το χόουμ σίνεμα που είχα αγοράσει με δάνειο... Όπως καταλαβαίνεις, μόλις λύσω κάτι τέτοια ζητηματάκια, αμέσως μετά σκοπεύω να αντιδράσω. Και όταν θα αντιδράσω (μόλις αδειάσω, βρε αδερφέ... τώρα δεν αδειάζω), η γη θα τρέμει!

Διότι δεν είναι δυνατόν να μου στερούν τη δυνατότητα αντίδρασης, με πρόσχημα κάτι κωλόπαιδα που φοράνε κουκούλες και τα σπάνε μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι ή αλλού. Αυτά τα κωλόπαιδα είναι πρεζάκηδες, εγκάθετοι, βαλτοί, στην καλύτερη περίπτωση είναι θύματα που χρησιμοποιούνται για να δώσουν σε αυτούς τους κερατάδες το πρόσχημα να με εμποδίσουν να αντιδράσω. (Και είπαμε: όταν αντιδράσω -αφού πρώτα ξοφλήσω το διακοπο-δάνειο που χρωστάω από πρόπερσι- η γη θα τρέμει).

Ακούς εκεί να μου απαγορεύουν το δικαίωμα να φοράω κουκούλα... Ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε?
Όχι ότι επρόκειτο να φορέσω κουκούλα σε διαδήλωση -μόνο τα ασύδοτα κωλόπαιδα φοράνε κουκούλες και σπάνε τα μαγαζά του κοσμάκη και αυξάνουν την ανεργία (με τα σπασίματα των μαγαζιών οι άνεργοι από 615.217 έγιναν 615.223), αλλά αυτά τα κωλόπαιδα δεν τα πιάνουν, και κακώς δεν τα πιάνουν, γιατί εγώ θα γούσταρα να τα πιάσουν όλα τα κωλόπαιδα και να τα στείλουν να σπάνε πέτρες- πάλι συγχύστηκα και ξέφυγα από το θέμα.

Έλεγα λοιπόν ότι εμένα φοβούνται: Εμένα που δεν αντιδρώ αλλά υπομένω τα πάντα σαν κότα. Και μην κοιτάς που γλύφω κάθε εξουσία, που φιλάω κατουρημένες ποδιές, που έχω αναγάγει το ρουσφέτι σε πολιτικό κριτήριο, μην τα κοιτάς αυτά, κατά βάθος είμαι διασταύρωση του Λένιν και του Ροβεσπιέρου και όταν αντιδράσω (αύριο, μεθαύριο ή τον μήνα που δεν έχει Σάββατο) η γη θα τρέμει.

Βέβαια η αντίδρασή μου θα είναι ειρηνική και θα εκδηλωθεί στις κάλπες: Θα πάω να ψηφίσω τον πιο μαλάκα προκειμένου να ξεφορτωθούμε αυτούς εδώ που φοβούνται την αντίδρασή μου.
Ναι ρε, έτσι θα αντιδράσω, γιατί ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε? Έτσι γουστάρω να αντιδράω εγώ! Ειρηνικά.

Και μην κοιτάς που ούτε καν τους βρίζω -το κάνω επειδή έχω χριστιανική ανατροφή και δεν είμαι σαν τα κωλόπαιδα που βρίζουν τους αστυνομικούς. Διότι παιδιά του λαού είναι και οι αστυνομικοί -αν δεν υπήρχαν αστυνομικοί, τότε ο κάθε λαθρομετανάστης θα μπούκαρε και θα μου έκλεβε όσα με τόσο κόπο -και με τόσα δάνεια- απέκτησα και τώρα απειλούν να μου τα κατασχέσουν οι τράπεζες. (Άσε, θυμήθηκα πάλι τους λαθρομετανάστες και φούντωσα).

Έλεγα λοιπόν ότι επειδή με φοβούνται, γι' αυτό θα ψηφίσουν νόμο που θα απαγορεύει στα κωλόπαιδα να βρίζουν τους αστυνομικούς. Όπως θα τους απαγορεύει να φοράνε κουκούλες και να σπάνε τα μαγαζιά και τις τράπεζες του κοσμάκη.
Και καλά θα κάνουν να ψηφίσουν τέτοιους νόμους για τα κωλόπαιδα -αλλά εγώ ξέρω καλά πως αυτούς τους νόμους θα τους ψηφίσουν επειδή φοβούνται την δικιά μου αντίδραση! (Η οποία είπαμε, ίσως να εκδηλωθεί αύριο, μεθαύριο, ή τον μήνα που δεν έχει Σάββατο).

Διότι ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε? Είμαι ο κυρίαρχος λαός. Είμαι ο Χουλκ. Κι έχω θυμώσει πολύ, τόσο με αυτούς που μας κυβερνάνε χωρίς να μου κάνουν και σπουδαία ρουσφέτια, όσο και με τα κωλόπαιδα που τα σπάνε.

Αλλά που θα πάει... Όταν αντιδράσω, όταν ξεσηκωθώ -αύριο, μεθαύριο ή τον μήνα που δεν έχει Σάββατο- θα τα αλλάξω όλα με την ψήφο μου. Διότι νισάφι πια με τον περιορισμό των δικαιωμάτων μου -εκτός κι αν αρχίσουν οι τράπεζες να μου δίνουν νέα δάνεια για να ξοφλήσω τα παλιά, οπότε θα περιμένω λίγο ακόμα να δω προς τα που θα πάει το πράμα. Α, και βέβαια οι κυβερνώντες, οι αρμόδιοι, θα πρέπει να πάρουν και μέτρα για την ακρίβεια, γιατί έτσι και συνεχιστεί αυτή η κωλοκατάσταση με την ακρίβεια, θα αποφασίσω να αντιδράσω με την ψήφο μου... Έγινα σαφής?

Άντε, γιατί τα έχω πάρει άσχημα με τα σχέδιά τους που αποσκοπούν στον περιορισμό των ελευθεριών μου, στον περιορισμό της δυνατότητάς μου να αντιδράσω (αύριο, ή μεθαύριο, ή τον μήνα που δεν έχει Σάββατο).


Υ.Γ: Ο στίχος "αύριο, μεθαύριο, τον μήνα που δεν έχει Σάββατο" μου έχει καρφωθεί από χτες, ακούγοντας το πανάρχαιον άσμα "Εντάξει" των ΟΠΑ. Υπάρχει, παλαιόθεν, δίπλα, εις το ποδκάστιον. Πας ο ενδιαφερόμενος δύναται να το κατεβάσει κάμνων κλικ εδώ. Το εν λόγω άσμα, δύναται να θεωρηθεί καταγγελτικόν τόσο της νοοτροπίας της εποχής κατά την οποία εκυκλοφόρησεν, όσον και της νοοτροπίας των ημερών μας.

ΡΑΝΤΕΒΟΥΔΑΚΙΟΝ?

Αυτή η φωτογραφία που ανακάλυψε και που έβαλε στο μπλογκ του ο Λυκάων, εμφανώς χρονολογείται από τις μέρες του παρελθόντος Δεκεμβρίου και, εξίσου εμφανώς, είναι από μόνη της σε θέση να μας εξηγήσει τα γιατί και τα διότι τα οποία οδήγησαν εις τα προ ημερών εν Κολωνακίω διαδραματισθέντα (και τόσον πολύ θορυβήσαντα κυβερνώντας τε και κυβερνωμένους).
Παρατηρείστε το ρεσιτάλ γαλατικής ευγενείας ένθεν και ένθεν:
"Σας περιμένουμε" αφενός,
"Ερχόμαστε" αφετέρου...
"Σύντομα θα είμαστε κοντά σας" αφενός,
"Μα, σας παρακαλώ, εμείς θα είμαστε πρώτοι κοντά σας" αφετέρου.

Ειλικρινώς, ούτε στιγμή δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι όλο το μπάχαλο έκρυβε πίσω του κάτι τρυφερό και βαθιά ανθρώπινο: Ένα ραντεβού!

Ένα προγραμματισμένο ραντεβού ήταν... Τίποτε περισσότερο!

Μίζων Ελληνικό Λεξικό

Από το τζαμπέ FAQ του Λάλα, αλίευσα απόσπασμα λεξικού, το οποίο με τη σειρά του, το FAQ το αλίευσε από το φοβερό και τρομερό έντυπο "Times του Κολωνακίου".
Και, μιας και το όνομα ενός τέως πρωθυπουργού -ενός από τα ινδάλματά μου- επανήλθε στο προσκήνιο τις τελευταίες μέρες, καλό και ωφέλιμο θα ήταν να αναδημοσιέψω εδώ αυτό το μικρό απόσπασμα από το "Μίζων Ελληνικό Λεξικό", όπως δημοσιεύτηκε στο FAQ.

Μίζων Ελληνικό Λεξικό
(κυκλοφορεί σύντομα από τις εκδόσεις Τσουκάτων (ο τιμητής)
-με την ευγενική χορηγία της Siemens)

Μιζοτιμής (επίρρημα): Ελάττωση της τιμής της μίζας κατά το ήμισυ, σε περιόδους που υπάρχει μεγάλος αριθμός πολιτικών έτοιμων να εμπλακούν.

Μιζάνοιχτος, ο: Πολιτικός που εντέχνως αφήνει να διαρρεύσει σε επιχειρηματικούς κύκλους ότι είναι ανοιχτός σε προτάσεις συναλλαγής... "Εκλογές έρχονται. Τα έξοδα πολλά. Δηλώνω μιζάνοιχτος σε υποψήφιους χορηγούς".

Απομιζώ: Σύγχρονη γραφή του ρήματος "απομυζώ". Το ρήμα απομυζώ, που σημαίνει αναρροφώ, βυζαίνω, αποσπώ συνεχώς χρήματα, μετατρέπεται σε "απομιζώ" όταν ο ενεργών είναι πολιτικό πρόσωπο.

Μιζολαβητής, ο: Παρένθετο πρόσωπο που μεσολαβεί στο δαιδαλώδες σύστημα διακίνησης της μίζας (μέσα από εμβάσματα, off-shore εταιρείες κλπ), προκειμένου να χαθούν τα ίχνη του μαύρου πολιτικού χρήματος... "Ισχυρίζεται ότι τον έμπλεξαν χωρίς να το θέλει. Θα τη γλυτώσει φτηνά όμως. Ένας απλός μιζολαβητής ήταν".

Μιζολιθική εποχή: Χρονικά συμπίπτει με περιόδους όπου εξαγγέλλονται μεγάλα έργα, μεγάλες διοργανώσεις, μεγάλες "αγορές του αιώνα" κλπ. Και πέφτουν μεγάλες μίζες... "Γαμώ την ατυχία μου. Τώρα βρήκαμε να είμαστε έξω από τα πράγματα; Τώρα που είναι η μιζολιθική εποχή και τρώει η μίζα σίδερο;"

Μιζανπλί, το: Προϊόν συναλλαγής που αποδίδεται εις είδος, συνήθως με τη μορφή κοσμημάτων ή άλλων τιμαλφών, σε συζύγους, ερωμένες ή κόρες πολιτικών... "Βλέπεις την κοτρόνα που φοράει στο χέρι το τσουλί; Μιζανπλί του υπουργού από την υπόθεση του ΟΤΕ είναι..."

Μιζονέτα, η: Πολυτελής κατοικία που αποκτήθηκε ως αντάλλαγμα πολιτικής εκδούλευσης...

Μιζεκλίκι, το: Πρόγευση, μικρή προκαταβολή μίζας. "Ο εξοπλισμός του πολιτικού γραφείου του με καινούργιο τηλεφωνικό κέντρο, ήταν το μιζεκλίκι της υπόθεσης -τα χοντρά λεφτά δόθηκαν μετά".

Μιζοκακόμοιρος, ο: Πολιτικός για τον οποίο υπάρχουν ενδείξεις ότι εμπλέκεται στο σκάνδαλο με τις μίζες... Αλλά παριστάνει τον κακόμοιρο, προκειμένου να πείσει σχετικά με την αθωότητά του. "Διάβασες τις δηλώσεις που έκανε ο Τσουκάτος βγαίνοντας από τον ανακριτή; Τον εγκατέλειψε το κόμμα του, λέει ο μιζοκακόμοιρος".

Μιζοσκόταδο, το: Προσπάθεια συσκότισης και συγκάλυψης της αλήθειας στην υπόθεση της Siemens. "Η Δικαιοσύνη ψάχνει τους ενόχους στο μιζοσκόταδο".

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ (μέρος νιοστόν)

Οι φιλήσυχοι πολίτες ανησυχούν βαθιά: Που θα πάει αυτή η κατάστασις με την εγκληματικότητα που επικρατεί εις το κέντρον των Αθηνών?
Και πάνω που είχαν αρχίσει να με ψήνουν οι δημοσιοκάφροι ότι η εγκληματικότης εις το κέντρον των Αθηνών έχει φτάσει εις το ζενίθ, μανθάνω αυτό το μαντάτον:

Μαχαιρώθηκε Νιγηριανός από δημοσιογράφο
ΔΕΥΤΈΡΑ, 16 ΜΆΡΤΙΟΣ 2009

«Νιγηριανός μαχαίρωσε χθες το βράδυ το συνάδελφο δημοσιογράφο Κ. Φράγκο κοντά στην Ομόνοια. Η κατάσταση στην περιοχή έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Μετανάστες, τοξικομανείς, έμποροι ναρκωτικών και κάθε είδους περιθωριακό στοιχείο τρομοκρατεί τους κατοίκους της περιοχής οι οποίοι δηλώνουν πως η αστυνομία είναι παντελώς απούσα.»

Αυτή θα ήταν με μικρές διαφοροποιήσεις η πρώτη παράγραφος στα δακρύβρεχτα κείμενα, τις γεμάτες χολή αναλύσεις, τα φασιστικά λογύδρια και τις άναρθρες κραυγές όλων των ΜΜΕ για περισσότερη αστυνόμευση . ΑΝ όμως πράγματι το γεγονός ήταν αυτό…



Όμως δεν είναι. Ο δημοσιογράφος Κ. Φράγκος στέλεχος του γραφείου τύπου του δημάρχου Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη και αργόμισθος στον 9.84, που τον τελευταίο καιρό είχε «περίεργες» παρέες ακροδεξιών αποχρώσεων, μαχαίρωσε το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης Νιγηριανό μετανάστη. Παρά τους γελοίους ισχυρισμούς του ιδίου ότι δέχθηκε επίθεση από δέκα νιγηριανούς με λοστούς και μαχαίρια, η κατηγορία σύμφωνα με την οποία προφυλακίστηκε αναφέρει απρόκλητη επίθεση με μαχαίρι εις βάρος του μετανάστη.

Αφού λοιπόν οι ρόλοι θύτη και θύματος είναι αντεστραμένοι και δε βολεύουν στην ενίσχυση του -προωθούμενου τελευταία από τα ΜΜΕ- δόγματος ανασφάλειας (περιστατικά βίας προβάλλονται και τσουβαλιάζονται τρομολαγνικά), το γεγονός υποβαθμίζεται και δεν αποτελεί δα και καμία τρομερή είδηση. Επίσης ο Φράγκος είναι του συναφιού συνεπώς ενεργοποιείται και η ομερτά.

Update: Προφυλακίστηκε ο Κ. Φράγκος για την επίθεσή του με μαχαίρι σε Νιγηριανό αντιμετωπίζοντας, ποινική δίωξη και για απόπειρα ανθρωποκτονίας - βλ. TVXS

Την είδησιν την ευρήκα εις το ευλόγιον http://katalipsiesiea.blogspot.com/ και σίγουρα οφείλει να βάλει σε υποψίες κάθε φιλήσυχο, φυσιολάτρη ομαλοδημοκρατικό πολίτη αυτής της πόλεως!

Ήτοι, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που πασχίζουν να μας ενημερώσουν
-ή να μας τρομοκρατήσουν (αναλόγως πως το βλέπει κάποιος)...
Τι είδους άνθρωποι είναι? Ε?

ΚΡΑΜΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΡΑΜΕΡ?
(οριτζινάλ-οριτζινάλ-οριτζινάλ εικοσιένα!)

Αναφερόμενο στην ταινία που πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1979, το in.gr θέτει το ζήτημα ως εξής:

Αφού κατανάλωσαν τόνους χαρτομάντηλα, τα μέλη της Ακαδημίας συνήλθαν από τη συγκίνηση που τους είχε προκαλέσει το κοινωνικό δράμα του Ρόμπερτ Μπέντον «Κράμερ εναντίον Κράμερ», με ήρωες ένα ζευγάρι που έρχεται αντιμέτωπο στα δικαστήρια για την κηδεμονία του γιου του, και απονέμουν στο δακρύβρεχτο μελόδραμα το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Η επιλογή ήταν μάλλον αναμενόμενη, καθώς ο σημαντικότερος ανταγωνισμός που αντιμετώπιζε το φιλμ του Μπέντον ήταν το έπος του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Αποκάλυψη Τώρα», μια μάλλον σκοτεινή για τα γούστα της Ακαδημίας περιπλάνηση στη ζούγκλα της Καμπότζης, βασισμένη στο κλασικό μυθιστόρημα του Τζόζεφ Κόνραντ «Καρδιά του Σκοταδιού», με πρωταγωνιστή τον Μάρλον Μπράντο.

Από την άλλη πλευρά, το φοβερό και τρομερό ντοματόμετρο τουrottentomatoes (που υποθέτω πως πάει να πει κάτι σε στυλ "σάπιες ντομάτες"), βαθμολογεί την ταινία «Κράμερ εναντίον Κράμερ» με 88%, και δικαίως, γιατί η ταινία «Κράμερ εναντίον Κράμερ» δεν ήταν και ό,τι χειρότερο έχουν δει τα μάτια μας.

Εν πάση περιπτώσει, 30 χρόνια μετά το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», μια νέα υπερπαραγωγή έρχεται να ταράξει τα τελματωμένα νερά του παγκόσμιου κινηματογραφικού χώρου!
Πρόκειται για την υπερπαραγωγή με τίτλο «Έψιλον εναντίον Έψιλον».

Υπόθεση της ταινίας:
Οι Έψιλον (που κακώς λέγονται Έψιλον, όπως έχουμε ξαναπεί -θα έπρεπε να λέγονται απλώς "Ε"), έρχονται αντιμέτωποι με τους Έψιλον (που εναλλακτικώς αντί για "Ε" χρησιμοποιούν στο ναό τους και το "ΕΙ", έχοντας διαβάσει κάποιον τίτλο "Περί του εν Δελφοίς ΕΙ"). Μάζες ελληνοκεντρικών, αναρωτιούνται ποιοί από τους δύο είναι οι ορίτζιναλ Έψιλον. Εν τω μεταξύ, σφήνα μπαίνουν και οι "Έψιλον-ΕΥ", διεκδικώντας την πατρότητα του Έψιλον...
(η συνέχεια επί της οθόνης)

Σκηνές από την ταινία:
Σκηνή Α: Οι Έψιλον καλούνται να πιούν φραπόγαλο.

Σκηνή Β: Άλλοι Έψιλον, δηλώνουν πως αυτοί είναι οι οριτζινάλ-οριτζινάλ-οριτζινάλ 21 Έψιλον.

Σκηνή Γ: Η ισοπεδωτική επέλαση των Έψιλον-ΕΥ.


Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, το φινάλε της ταινίας θα θυμίζει μια σκηνή από το φινάλε της ταινίας "Ένας προφήτης μα τι προφήτης" (Life of Brian) των Μόντυ Πάϊθονς (κατά σύμπτωση και η εν λόγω ταινία είναι του 1979).

Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο Ρωμαίος εκατόνταρχος ρωτάει: "Ποιός από εσάς είναι ο Μπράϊαν"? και από παντού ακούγονται φωνές που λένε "Εγώ είμαι ο Μπράϊαν"... Ώσπου κάποιος φωνάζει: "Εγώ και η γυναίκα μου είμαστε ο Μπράϊαν".

Μετά από όλα αυτά, οι σινεφίλ αναμένουν αναμμένοι την ώρα και τη στιγμή που θα αρχίσει η προβολή της ταινίας στις αίθουσες!

"ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

Μάλιστα...
Μετά την περίπτωση της δολοφονίας του Σακελλίων, και μετά την περίπτωση της κοπέλας που σκότωσαν στο Γερμανό του Βύρωνα, και μετά τις 6 Δεκέμβρη και τη δολοφονία του Γκρέγκορι, και μετά τις δολοφονίες μεταναστών στου Ρέντη, (προφανώς μου διαφεύγουν κάποιες ακόμα περιπτώσεις του τελευταίου δωδεκαμήνου), άξαφνα χτες, άλλος ένας προστάτης μας (διοικητής του Α.Τ. Κυψέλης, παρακαλώ), πετάχτηκε μέχρι την Αδριανού στην Πλάκα και πυροβόλησε στον θώρακα έναν καταστηματάρχη.

Την ίδια στιγμή, διάφοροι που δεν ξέρουν που πατούν και που πηγαίνουν, τυφλοί και κωφοί ως προς τα τεκταινόμενα, ζητάνε λέει πιο έντονη αστυνόμευση, με την ελπίδα ότι η περισσότερη αστυνόμευση θα τους σώσει τις ζωές...

Να θυμίσω μόνο, ότι οι Έλληνες σμηνίτες της Ελληνικής Αεροπορικής Μοίρας που πολέμησαν στον πόλεμο της Κορέας, τραγουδούσαν ένα γαμάουα εμβατήριον, όπου μεταξύ άλλων έλεγε και το εξής τρομερόν και ηρωικόν:

Το σμήνος που επήγε στην Κορέα
πολεμάει για τα ιδανικά!
Κι έχει βάψει τους κίτρινους με αίμα
δείχνοντάς τους τι θα πει ελευθεριά!

Φαίνεται πως υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τρόποι για να δείξεις στον άλλον "τι θα πει ελευθεριά". Φαίνεται όμως επίσης, ότι η εξουσία, διαχρονικώς, γνωρίζει μόνο έναν τρόπο για να μας δείχνει τι, κατά τη γνώμη της, "θα πει ελευθεριά".

Φαίνεται, επίσης, ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που ενθουσιάζονται με αυτόν τον τύπο ελευθεριάς... Μέχρι ο -με τη χατζάρα στο χέρι- εκπρόσωπος της εν λόγω ελευθεριάς, να χτυπήσει την πόρτα τους, προφανώς...

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ...
ήτοι:
"Τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά.
Να τα κάψεις! Τι τα θες? Μήπως τα'χες κι από χτες"?

Άκου να δεις φίλε μου...
Έχουμε κι εμείς οι φτωχοί τα προβλήματά μας τώρα με την οικονομική κρίση, έχουμε αρχίσει τις περικοπές από δω κι από κει, αλλά αν το δούμε ρεαλιστικά και πραγματιστικά, μία η άλλη μας ήρθε. Τι είχαμε - τι χάσαμε... Όπως θα έλεγε και ο έτσι του Highgate, στην τελική δεν έχουμε να χάσουμε παρά μόνο τις αλυσίδες μας...

Αν μας ήξερε προσωπικά ο Σόλων ο Αθηναίος, μάλλον θα μας έλεγε ότι έχουμε όλα τα προσόντα να γίνουμε "οι ολβιώτατοι των ανθρώπων", ας πούμε.
Κι αν ο μεγαλοκαρχαρίας Κροίσος ρώταγε τον Σόλωνα τι γνώμη έχει για την πάρτη μας, ο Σόλων μάλλον θα του έλεγε ότι έχουμε όλα τα φόντα να μπούμε στην ίδια λίστα με τον Τέλλο, τον Κλέοβι και τον Βίτωνα (τρία φτωχαδάκια και μπατηράκια της εποχής του Σόλωνα, που ο Σόλων τα ανέφερε στον Κροίσο ως υποδείγματα ευτυχισμένων ανθρώπων -ή, για την ακρίβεια, ως υποδείγματα ευτυχισμένων νεκρών ανθρώπων. Ρίξε μια ματιά, ω, αναγνώστα, στο 30-31 της Κλειούς του Ηροδότου).

Βέβαια υπάρχει και η άποψη που λέει ότι ο Σόλων είχε λάθος κριτήριο για την ευτυχία, και ότι είναι μεγαλύτερη μαγκιά να ζεις μέσα στη χλιδή, κι ας σε μισεί όλη η οικουμένη, κι ας σου κάνουν ενδεχομένως οι θεοί κανένα άσχημο χουνέρι προς το τέλος του βίου σου.

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι εγώ προσωπικά, άμα γίνει εντελώς ζόρικη η οικονομική κρίση, το μόνο που έχω να χάσω είναι ελάχιστα ευρώ. Καμιά χιλιάδα, το πολύ.

Τι να πούμε όμως και για το Σπύρο Λάτση, ας πούμε... Μιλάμε, το άτομο βλέπει την περιουσία του να έχει μειωθεί κατά 7,2 δισεκατομμύρια δολλάρια, μέσα σ' ένα χρόνο... Και πιθανότατα έπεται συνέχεια...
Και τι να πούμε για το Βασιλάκη το Γκέϊτς, που βλέπει την περιουσία του να έχει μειωθεί κατά 18 δισεκατομμύρια δολάρια τον τελευταίο χρόνο...

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι στον Λάτση, ας πούμε, έχουν μείνει ακόμα 3,8 δις δολλάρια, για να'χει να παίζει. Ο δε Βασιλάκης ο Γκέητς, έχει ακόμα 40 δις δολάρια για να τρώει κάνα σάντουιτς σε ώρα ανάγκης.
Εντάξει, δεν είναι και απελπιστική η κατάστασή τους.
Αλλά, όσο να'ναι, η δική μου κατάσταση είναι καλύτερη: Στο φινάλε, έχω την ελπίδα ότι ακόμα κι αν χάσω τα χίλια ευρά μου, ενδέχεται να βρω στο δρόμο κάνα πορτοφόλι και να ρεφάρω. Ενώ αυτοί θα πρέπει να περιμένουν και να περιμένουν και να περιμένουν να τελειώσει η όλη φάση με την κρίση, προκειμένου να έρθουν στα ίσα τους.

Όλα αυτά τα έξυπνα, τα σκέφτηκα διαβάζοντας στο σάιτ της Ημερησίας, μια ανάλυση περί του κατά πόσα μπικικίνια έχει μειωθεί τον τελευταίο χρόνο η συνολική περιουσία των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, σύμφωνα με το περιοδικό Forbes.

Και κατέληξα στο συμπέρασμα που έχω καταλήξει παιδιόθεν: Το να μαζεύεις φράγκα είναι ισοδύναμο του να κάνεις μια τρύπα στο νερό.

Α! Μια και είπα για τρύπα στο νερό, δείτε κι αυτό το βιντεάκιον, όπου ένας τυπάς ισχυρίζεται ότι βρήκε έναν ιδιοφυή τρόπο ώστε με ένα απλό σπίρτο να βάζει φωτιά στο νερό. Πλάκα έχει.
Το βρήκα στο ευλόγιον του "παράτολμο".

Veja como fazer a água pegar fogo
by dantececconi

ΤΕΘΝΗΚΕΝ Ή ΔΕΝ ΤΕΘΝΗΚΕΝ?
(εγώ ζωντανό τονε βλέπω πάντως...)

Αυτό είναι το βραχύ χρονικό του θανάτου του αρχαίου κόσμου. Στην ηλικία της ιστορίας και του πολιτισμού ο θάνατος του Πανός σηματοδοτεί το τέλος της εφηβείας και της ανδρείας του ανθρώπου. Όσα μεγαλεία και να ζήσει πια μετά τα σαράντα του, τα καλά χρόνια περάσανε. Ό,τι απομένει είναι το να τραβάμε ολοταχώς για την παραλυσία και την αθλιότητα των γηρατειών. Σκουληκομυρμηγκότρυπα. Φτού!

Με αυτά τα απαισιόδοξα λόγια σχολιάζει ο Δημήτρης Λιαντίνης στη Γκέμμα του, τη θρυλική φράση που σκαρφίστηκε ο Πλούταρχος στο "Περί των εκλελοιπότων μυστηρίων" σχετικά με τον θάνατο του Πανός: "Παν ο μέγας τέθνηκεν".

Ο Πλούταρχος ήταν καλό παιδί: Ήταν δικός μας. Ήταν πολυγραφότατος συγγραφέας. Ήταν και ιερέας στους Δελφούς.

Παραδόξως, σκάρωσε (ή εν πάση περιπτώσει έγραψε) αυτή την ιστοριούλα όπου:
κάποιος Επιθέρσης, μορφωμένος άνθρωπος, την είδε ντε και καλά να πάει στην Ιταλία για τουρισμό. Ανέβηκε σ' ένα πλοίο του οποίου ο καπετάνιος ήταν Αιγύπτιος και λεγόταν Θαμούς. Ενώ το πλοίο έπλεε κοντά στους Παξούς, λοιπόν, ο Θαμούς έπαθε μια παράκρουση και άρχισε να ακούει φωνές που του έλεγαν: "Άμα με το καλό φτάσεις στην Αλβανία, παληκάρι μου Θαμούς, και συγκεκριμένα στο Παλώδες (στο Βουθρωτό-αλβανιστί Butrint δηλαδή), να πεις στους Παλωδιώτες, παληκάρι μου θαμούς, ότι ο μέγας Παν τέθνηκεν, ήτοι ότι πέθανε".
Και έτσι έγινε: με το που πλησίασαν στο Παλώδες, ο Θαμούς άρχισε να φωνάζει ότι ο μέγας Παν πέθανε, "Παν ο μέγας τέθνηκεν".

Αυτή τη φράση την πήρανε μετά κάτι χριστιανογκαγκά όπως ο Ευσέβιος και την κάνανε σημαία, μεταφράζοντάς τη σε στυλ "Η αρχαία θρησκεία πέθανε". Τους βόλευε τους ανθρώπους, χώρια που επικράτησαν και επέβαλαν τη δική τους εκδοχή για το όλο θέμα.

Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή που προτείνει ο -κάθε άλλο παρά αμελητέος- Robert Graves, ο οποίος στο βιβλίο του "The Greek Myths", προτείνει μια πιο αισιόδοξη εκδοχή του όλου πράγματος:
Σου λέει "κάτσε, το όνομα του καπετάνιου, ήτοι αυτό το "Θαμούζ", συμβαίνει να είναι η ανατολίτικη εκδοχή του ονόματος "Άδωνις". (Διότι πέρα από τον Άδωνι Γεωργιάδη, υπήρχε και αρχαίος Άδωνις, που ήταν γιός της Αφροδίτης, και που συνήθιζε να πεθαίνει και να ανασταίνεται κάθε άνοιξη, δίνοντας στους χριστιανούς την αρχική ιδέα για το χριστιανικό Πάσχα). Κάνει λοιπόν ο Robert Graves την υπόθεση ότι ο καπετάν-Θαμούς ήταν λίγο βαρήκοος -ή βραδύνους- και ότι οι φωνές που άκουσε έλεγαν άλλο από αυτό που κατάλαβε:
Ο καπετάν-Θαμούζ άκουσε τις φωνές να λένε "Θαμούς! ο μέγας Παν τέθνηκε!", ενώ στην πραγματικότητα οι φωνές έλεγαν: "ο Θαμούς ο παν-μέγας τέθνηκε!", σα να λέμε "ο μεγάλος Άδωνις πέθανε"...
Ποιός ξέρει, άλλωστε, εκείνη την εποχή μπορεί να πλησίαζε το Πάσχα του Αδώνιδος, και οι καμπάνες μπορεί να χτυπούσαν θλιμμένα, και όλοι να έψελναν κάτι αντίστοιχο με το "Αι γενεαί πάσαι".

Και κάπως έτσι, λόγω της βαρηκοϊας του καπεταν-Θαμους, ενδέχεται να την πάτησε τόσο ο καπετάνιος, όσο και ο Επιθέρσης ή όποιος άλλος μετέφερε την πληροφορία στον παπα-Πλούταρχο. Κι ας λέει ο Λιαντίνης τα δικά του. Διότι καλός-καλός ο Λιαντίνης, αλλά ήταν να μην ακούσει για θάνατο: Μόλις άκουγε για θάνατο, διεγειρόταν αμέσως...

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, θεωρώ αρκετά πιθανή την εξήγηση του Robert Graves, διότι δεν εξηγείται αλλιώς το φαινόμενο: Από τη μια ο μέγας Παν πέθανε, αλλά από την άλλη παραμένει ολοζώντανος ως τις μέρες μας!

Ας πούμε, ο φίλος μας (διότι μόνο ως φίλος μας μπορεί να θεωρηθεί) William Seward Burroughs ο δεύτερος, στη φοβερή και τρομερή "Αποκάλυψη" του, (και ως γνωστόν μια Αποκάλυψη γράφεται για να αποκαλύψει κάτι), ισχυρίζεται φόρα-παρτίδα πως, εντάξει, κάτι παλιο-ναυτικοί άκουσαν ότι ο Μέγας Παν, ο θεός του πανικού δηλαδή, πέθανε, όμως:

"But Pan lives on the realm of imagination. In writing, painting, and music. Look at van Gogh's Sunflowers, writhing with pretentious life. Listen to the Pipes of Pan in Jajouka. Now Pan is neutralized, framed in museums, entombed in books, and relegated to folklore. But art is spilling out of its frames into subway graffiti. Will it stop there?
Consider an apocalyptic statement: nothing is true, everything is permitted. Hasan I Sabah, the old man in the mountain. Not to be interpreted as an invitation to all manner of unrestrained and destructive behaviour, that would a minor episode, which would run its course. Everything is permitted because nothing is true. It's all make-believe... illusion... dream... art... When art leaves the frame and the written word leaves the page, not merely the physical frame and page, but the frames and pages that assign the categories..."

Δε γίνεται να έχει κάποιος άποψη περί του εάν ο Μέγας Παν "τέθνηκεν" ή όχι, χωρίς να μελετήσει αυτό το εξαίσιο κείμενο του Μπάροουζ. Αυτό το τρομακτικά εξαίσιο κείμενο!
Ένας άλλος από τους φίλους μας, ο Ανδρέας Εμπειρίκος, στο φοβερό και τρομερό έργο του "Αργώ ή Πλούς αεροστάτου", βάζει τον "Πέντρο Ραμίρεθ" να κραυγάζει ηδονικά τη φράση που ο Κωστής Παλαμάς πρώτος είχε πρωτο-διατυπώσει σ' ένα θαυμάσιό του ποίημα:
Η γη μας, γη των άφθαρτων
αερικών και ειδώλων,
πασίχαρος και υπέρτερος
θεός μας είν' ο Απόλλων.
Στα εντάφια λευκά σάβανα
γυρτός ο Εσταυρωμένος
είν' ολόμορφος Αδωνις
ροδοπεριχυμένος.
Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας
αθέλητα κρυμμένη·
ο Μέγας Παν δεν πέθανε,
όχι· ο Παν δεν πεθαίνει!

Ο Εμπειρίκος λοιπόν, που τελείωσε τη συγγραφή του έργου "Αργώ ή Πλούς αεροστάτου" λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Παλαμά, (και κατά σύμπτωση, μόλις ολοκλήρωσε το έργο κινδύνεψε να εκτελεστεί από τα δολοφονικά σταλινικά καθάρματα της ΟΠΛΑ), βάζει τον Πέντρο Ραμίρεθ να φωνάζει ερωτικά, ως άλλος Παλαμάς:
"Ο Μέγας Παν δεν πέθανε! Ο Μέγας Παν δεν πεθαίνει!"

Και εδώ, ως κερασάκι, μια αποκάλυψη από αυτές που μόνο εγώ κάνω:
Υπάρχει ένα μυστηριώδες νήμα που αναγκάζει τον Γουίλιαμ Μπάροουζ να συνδέσει τον Πάνα με τον Χασάν Ι Σαμπάχ, τον ιδρυτή του φοβερού και τρομερού οχυρού του Αλαμούτ, τον ιδρυτή του φοβερού και τρομερού τάγματος των Ασασίνων, οι οποίοι υπό μία έννοια ήταν οι πρώτοι συνειδητοί τερροριστές.

Τίθεται λοιπόν το ζήτημα, μήπως τυχόν οι φιλόλογοι, πέρα από τους δεκάδες αναγραμματισμούς που έχουν ανακαλύψει στο έργο του Εμπειρίκου, μήπως λέω, θα πρέπει να στραφούν και στο όνομα του Πέντρο Ραμίρεθ, αναγραμματίζοντάς το όπως εγώ το αναγραμμάτισα:
Ως ΤΕΡΡΟΡ + ΠΕΝΘΙΜΑ
ή κάπως έτσι, τελοσπάντων: Ως ένα όνομα που εμπεριέχει μια ασασίνικου τύπου μορφή πανικού -όπου, ως γνωστόν, ο πανικός, ως λέξη, είναι κάτι που σκορπάει τον τρόμο, και, ως λέξη, πηγάζει απευθείας από το όνομα του θεού Πανός.

Ο οποίος, εν τοιαύτη περιπτώσει, δείχνει ολοζώντανος μέχρι τις μέρες μας, και καθόλου δεν τον βλέπω να "τέθνηκεν"...

ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ, ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ

Σε γενικές γραμμές, είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας.
Βέβαια, μερικές φορές ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.

Σε γενικές γραμμές, γουστάρω που έχω μπλογκ.
Βέβαια, μερικές φορές ντρέπομαι που μπαίνω στο ίδιο καζάνι με άλλους μπλόγκερς.

Μια από τις μέρες που ντράπηκα επειδή είμαι Έλληνας, μια από τις μέρες που ντράπηκα επειδή έχω μπλογκ, είναι η σημερινή. Αφορμή, αυτή εδώ η κατάπτυστη δημοσίευση που πέτυχα στο apneagr.
Δεν το γνωρίζω το apneagr, και βαριέμαι να ψάξω να δω περί τίνος πρόκειται. Έχει ανακατευτεί το στομάχι μου με όσα διάβασα, και μου έρχεται να ξεράσω, οπότε σιγά μην κάτσω να ψάξω να δω αν είναι καλό ή κακό μπλογκ.

Βέβαια, κάποιοι φίλοι μου το έχουν στη λίστα αυτών που διαβάζουν, και οι φίλοι μου είναι εκλεκτοί και καλοί άνθρωποι. Δύσκολα θα μπορούσα να τους φανταστώ να διαβάζουν με προσοχή τη "Χρυσή Αυγή", ας πούμε. Επομένως, υποθέτω πως το apneagr δεν μπορεί να δημοσιεύει μόνο χρυσαυγίτικα δημοσιεύματα, αλλιώς οι φίλοι μου δεν θα το παρακολουθούσαν. Έτσι θέλω να ελπίζω...

Αλλά ας δούμε λίγο αναλυτικότερα το εν λόγω εμετικό δημοσίευμα, που δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα:

Υποτίθεται πως κάποιοι κάτοικοι του Αγ. Παντελεήμονα στέλνουν ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Μαρκογιαννάκη. Και του λένε τα εξής:

Μετά την επίσκεψη σας στο Α.Τ. Αγ. Παντελεήμονα, την συνάντηση σας μαζί μας και την διαβεβαίωση σας ότι θα ληφθούν άμεσα μέτρα για την αποσυμφόρηση της περιοχής από τον μεγάλο όγκο των Λαθρομεταναστών (και ότι αυτό συνεπάγεται) και όπως εσείς ο ίδιος ανακοινώσατε την λήψη έκτακτων μέτρων για την ελάφρυνση του βάρους που σηκώνουμε, γιατί την εξάλειψη δεν είστε σε θέση να την επιτύχετε, έχουμε να διαπιστώσουμε τα παρακάτω:

Παρατηρείστε ότι η λύσις, η ιδεώδης λύσις, θα ήταν "η εξάλειψη" των λαθρομεταναστών. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο το θεωρούν ανέφικτο προς το παρόν, κάνουν σκόντο, ζητώντας απλώς "την αποσυμφόρηση της περιοχής από τον μεγάλο όγκο των Λαθρομεταναστών".
Παρατηρείστε ότι τη λέξη "Λαθρομεταναστών" τη γράφουν με κεφαλαίο λάμβδα, προφανώς για να τονίσουν το λαθραίον του πράγματος.
Παρατηρείστε επίσης ότι αποφεύγουν να εξηγήσουν "τι είναι αυτό που συνεπάγεται ο μεγάλος όγκος των Λαθρομεταναστών". Ίσως ξέρουν πως το μόνο που συνεπάγεται ο μεγάλος όγκος φτωχών σε μια γειτονιά, είναι κάνα μερεμέτι με φτηνό μεροκάματο στα σπίτια τους. Και ίσως δεν θέλουν να το πουν. Ίσως βέβαια να εννοούν και κάτι άλλο, αλλά ξέχασαν να το πουν.

Όμως παρακάτω αλλάζουν βιολί:

Η παρουσία των περιπόλων εξαντλείται στην πλατεία και όχι στους γύρω δρόμους, με αποτέλεσμα όλοι οι δρόμοι γύρω και κάτω από την πλατεία να έχουν γεμίσει μετανάστες.

Εδώ τους ξεφεύγει η αλήθεια: Ότι το πρόβλημά τους δεν είναι οι "Λαθρομετανάστες" με κεφαλαίο λάμβδα. Όχι! Το πρόβλημά τους είναι γενικώς οι μετανάστες!
Θέλουν να το κρύψουν, αλλά η χαρά δεν τους αφήνει...
Και συνεχίζουν:

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΚΥΡΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΔΕΙΑ αλλά ο ουσιαστικός έλεγχος καθώς και η σύλληψη και απομάκρυνση των λαθρομεταναστών.

Παρατηρούμε ότι αυτό που τους ενοχλεί δεν είναι η όποια -ας πούμε- εγκληματικότητα των μεταναστών... Όχι! Αυτό που ζητούν είναι να συλλαμβάνονται και να εκδιώκονται οι μετανάστες, μόνο και μόνο επειδή είναι μετανάστες.
Αλλά επειδή αντιλαμβάνονται πως αν το πουν στα ίσα, ακόμα και ο Μαρκογιαννάκης θα τους κράξει, θυμούνται πάλι τη μαγική λέξη "λαθρομετανάστες". Με μικρό λάμβδα η λέξις αυτή τη φορά.
Παρακάτω, το γυρνάνε στη σουρρεαλιστική σύνταξη, γράφοντας το εξής:

Αποτέλεσμα αυτής της απουσίας της αστυνομίας και των περιπολιών είναι η ύπαρξη παλιών οικημάτων και διαμερισμάτων που παρελαύνουν ανά εβδομάδα καινούριοι λαθρο-μετανάστες και κανένας δεν παίρνει μέτρα, ούτε έλεγχο κάνει.

Όπου έκπληκτοι μαθαίνουμε ότι η απουσία της αστυνομίας φταίει για την ύπαρξη παλιών οικημάτων και διαμερισμάτων... Το αν εννοούν ότι η αστυνομία θα έπρεπε να τσακώσει μερικές μπουλντόζες ας πούμε, για να ισοπεδώσει τα παλιά οικήματα, μένει να διευκρινιστεί. Πάντως αν εννοούν αυτό, δεν το λένε ανοιχτά, ίσως επειδή θέλουν να τα έχουν καλά με την αστυνομία, που οι μετέχοντες σε αυτήν, άλλη όρεξη δεν είχαν από το να δουλεύουν κομπρεσέρ και μπουλντόζες...
Και συνεχίζουν οι εν λόγω κάτοικοι:

Το αποτέλεσμα των ʽπεριπολιών σαςʽ είναι τέτοιο που η διακίνηση τεράστιου αριθμού αλλοδαπών συνεχίζεται ανεμπόδιστα. Όλη η περιοχή καθώς και η πλατεία ξαναγέμισε με μεγάλο αριθμό Αφγανών που συνωστίζονται και Αφγανών μικροπωλητών που πουλάνε φαΐ

Μένω εκστατικός και κάνω ενός λεπτού σιγή, αναλογιζόμενος τα δύο αυτά τεράστια εγκλήματα των Αφγανών: Πρώτον συνωστίζονται, και δεύτερον πουλάνε φαΐ!
Μιλάμε για ανήκουστη παραβατικότητα!
Ακούς εκεί να πουλάνε φαΐ...
Πως να μην ενοχληθούν μετά οι κάτοικοι?
Οι οποίοι κάτοικοι, απτόητοι συνεχίζουν το εμετικό τους παραλήρημα, αλλάζοντας στόχο αυτή τη φορά:

Την επόμενη ημέρα ομάδα ʽαναρχικώνʽ;;; γνωστών αγνώστων;;;; γύρω στα 40 άτομα, κατηφόρισαν την πλατεία, έφτασαν έξω από το Α.Τ. του Αγ. Παντελεήμονα, έσπασαν 10 αυτοκίνητα και έφυγαν ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ,ΦΩΝΆΖΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ʽʽΜΗΝ ΤΡΈΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ʽʽγια να συνεχίσουν σπάζοντας το Κατάστημα της Τράπεζας Πειραιώς και της Εμπορικής στην Αχαρνών. Την ίδια ώρα το Α.Τ. ήταν ενισχυμένο με 70 άτομα (λόγω των γεγονότων στο παρκάκι στην Πλ. Κύπρου) οι οποίοι μπήκαν μέσα στο Τμήμα και παρακολουθούσαν από τα παράθυρα τους ʽαναρχικούςʽ να σπάνε 10 , όχι 2 η 3 αλλά 10 αυτοκίνητα. Όταν διαμαρτυρηθήκαμε για την αδιαφορία και ανυπαρξία της αστυνομίας καθώς και για την αδικαιολόγητη στάση των 70 αστυνομικών να ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟΙ μέσα από το Τμήμα τους αναρχικούς να σπάνε τα αυτοκίνητα μας, ο Διοικητής μας έδειξε το έγγραφο με την ρητή εντολή να ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΛΑΚΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΜΒΑΝ.

Εκπληκτικό δεν είναι? Είναι!
Διότι με αφορμή τη σφαγή των δέντρων στην πλ. Κύπρου (αυτό που οι εν λόγω κάτοικοι αποκαλούν "γεγονότα στο παρκάκι στην πλ. Κύπρου"), η αστυνομία είχε φλομώσει την περιοχή στα χημικά επί μέρες. Ουδόλως επτόησαν όμως τους εν λόγω κατοίκους τα χημικά. Ούτε τα κομμένα δέντρα. Όχι!
Μάλλον τους γοήτευσε η προοπτική να γίνει πάρκινγκ η εν λόγω πλατεία. Διότι, σου λέει, "δεν έχουμε πάρκινγκ και αναγκαζόμαστε να παρκάρουμε όλοι, μα όλοι, έξω από το αστυνομικό τμήμα". Δεν εξηγείται αλλιώς η διατύπωση πως οι αναρχικοί "έσπαγαν τα αυτοκίνητά μας" που ήταν παρκαρισμένα έξω από το αστυνομικό τμήμα...
(Καλά, το άλλο το ανέκδοτο που λέει για τον προφήτη όστις προφητικώς είχε προφητεύσει ότι θα γίνει πέσιμο απ' τους αναρχικούς και κάλεσε τον διοικητή να πει στους άνδρες του "να ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΛΑΚΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΜΒΑΝ", το αφήνω ασχολίαστο, μιας και η μεταφυσική δεν είναι στη σφαίρα των ενδιαφερόντων του παρόντος ποστ).
Και συνεχίζουν (ολοκληρώνοντας με όποιον τρόπο μπορούν) οι εν λόγω κάτοικοι:

Κατόπιν όλων αυτών, θεωρούμε απαράδεκτο τον εμπαιγμό των κατοίκων της περιοχής μας , από πλευράς του Υπουργείου και εσάς προσωπικά, προκλητική και εγκληματική την αδιαφορία σας και θεωρούμε ότι πλέον έχετε όλους τους κατοίκους ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΑΣ. Δεν είστε σε θέση να προστατέψετε όχι μόνο την αξιοπρέπεια μας, την περιουσία μας, την διαβίωση μας αλλά ούτε την ίδια μας τη ζωή.

Υποψιάζομαι πως οι εν λόγω κάτοικοι, λέγοντας αυτό, δοκιμάζουν να εκβιάσουν τον Μαρκογιαννάκη. Αλλά μάλλον δεν τον πολυ-νοιάζει: Στην Κρήτη εκλέγεται, και η Κρήτη είναι μακριά.
Μένει ωστόσο η απορία:
Καλά, οι αναρχικοί απειλούν την περιουσία τους, καίγοντας τα αυτοκίνητά τους που είναι "συμπτωματικά" παρκαρισμένα έξω από το αστυνομικό τμήμα.
Τι όμως θίξει την αξιοπρέπεια, τη διαβίωσή τους, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή?
Υποψιάζομαι ότι και πάλι εννοούν το φαγητό που πουλάνε οι Αφγανοί. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να εννοούν. Ακόμα κι αν υπάρχει κάτι άλλο, ξέχασαν να το αναφέρουν στην επιστολή τους.
Μα καλά, τόσο κακής ποιότητας είναι αυτό το φαγητό?
Στο φινάλε, ας ψωνίζουν τρόφιμα από αλλού! Απλό είναι!
Άντε με τους κοιλιόδουλους, που όλα τα κρίνουν με βάση το φαγητό...

Εκτός βέβαια, κι αν εννοούν ότι θίγεται η αξιοπρέπειά τους επειδή έχουν γείτονες με λίγο πιο σκούρο δέρμα, ή επειδή έχουν γείτονες αρκετά φτωχούς.

Μάλλον αυτό εννοούν δηλαδή... Και είναι κρίμα που ο έμπειρος μπλόγκερ που κρύβεται πίσω (ή οι έμπειροι μπλόγκερς που κρύβονται πίσω) από το apneagr δεν αντελήφθησαν το πραγματικό πρόβλημα των εν λόγω κατοίκων: Οι εν λόγω κάτοικοι δεν θέλουν σκουρόχρωμους γείτονες. Αυτό είναι όλο.

Εντάξει, κι εγώ δεν θέλω ρατσιστές και κομπλεξικούς συμπολίτες, αλλά δεν στέλνω επιστολές διαμαρτυρίας δεξιά κι αριστερά...

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
(με χόρτο μοιάζεις σαν την Πόρτο)

Μπορεί μεν ο Παναθηναϊκός να έχασε από τη Βιγιαρεάλ και να αποκλείστηκε, μπορεί ο Ολυμπιακός -μα πως εσυνέβη αυτό το πρωτοφανές?- να έχει αποκλειστεί επειδή έτσι του αξίζει, μπορεί ο Πανιώνιος φέτος να έκανε μια γκέλα αφήνοντας τα όμορφα -ως συνήθως- για του χρόνου...
Όμως η χάρη, η γιορτή του ποδοσφαίρου βρίσκεται αλλού: Σε ομάδες σαν τον Αστέρα Εξαρχείων, ας πούμε.

Το κακό της υποθέσεως είναι ότι ο Αστέρας παίζει σε ακατάλληλες ώρες, σε ώρες που εγώ συνήθως κοιμάμαι. Κακώς κοιμάμαι βέβαια, γιατί τις λιγοστές φορές που είχα την εμπειρία να βρεθώ στο γήπεδο στο πλευρό του Αστέρα, πέρασα καλά...

Από παλιότερο δημοσίευμα του περιοδικού "Γαλέρα" για τον Αστέρα Εξαρχείων, αντιγράφω ένα απόσπασμα:

Εδώ, ο αθλητισµός είναι γιορτή µέχρι παρεξηγήσεως. Πέρσι, οι φίλαθλοι οργάνωσαν φιέστα… καθόδου για να γιορτάζουν τον υποβιβασµό της αγαπηµένης τους οµάδας.

Σ’ αυτή εδώ τη γειτονιά, το σύνθηµα είναι ένα: «Ελευθερία, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση», κι ακόµη ένα: «... έχω Αστέρα στην καρδιά µου και παντού σ’ ακολουθώ». Σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, εισιτήρια διαρκείας και... σουίτες δεν υπάρχουν, δεν υπάρχουν ούτε καν εισιτήρια, ούτε είναι αυτοσκοπός η νίκη. Οι παίκτες δεν παίζουν για τη µεταγραφή, δεν πληρώνονται καν... Και οι οπαδοί είναι πάντα δίπλα, σε χαρές και σε λύπες. Σ’ αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ’ αυτήν εδώ την οµάδα, σηµασία έχει το «ταξίδι» και όχι ο προορισµός.

Στη µοναδική περιοχή της Αθήνας όπου η ανατροπή εκφράζεται µε κάθε τρόπο, ο αθλητισµός δεν θα µπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Στα Εξάρχεια δεν υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις ικανές να «οδηγήσουν τους νέους µας στον αθλητισµό». Μόνο ένα δύο παρακµιακά γηπεδάκια µπάσκετ, όπου οι ευρηµατικοί πιτσιρικάδες προσπαθούν να µυηθούν στην ανακάλυψη του Νέισµιθ µε τον τρόπο που το έκανε και ο ίδιος ο εφευρέτης τού µπάσκετ: Με αυτοσχέδιες µπασκέτες.

Κι όµως, η περιοχή των Εξαρχείων διαθέτει οµάδα, διαφορετική, ανατρεπτική, κι αυτή δεν είναι άλλη από τον θρυλικό Αστέρα, µε ποδοσφαιρικό και µπασκετικό τµήµα.
(...)
Το παρελθόν µε το παρόν και το µέλλον είναι άρρηκτα συνδεδεµένα στον ποδοσφαιρικό Αστέρα, χάρη στη µεγάλη προσωπικότητα του σωµατείου, τον «γίγαντα» Μιχάλη Λώλο. Ο προπονητής δεν είναι απλώς ένας παραδοσιακός ποδοσφαιράνθρωπος αλλά αποτελεί σύµβολο της περιοχής ολόκληρης. Βρίσκεται στις τάξεις τής οµάδας από τα τέλη τής δεκαετίας τού ’50 µέχρι σήµερα, αρχικά ως παίκτης κι έπειτα ως προπονητής...

Για 49 ολόκληρα χρόνια, ο Μιχάλης Λώλος προσφέρει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς και εισπράττει ως αντάλλαγµα την απεριόριστη αγάπη όλων. Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που τον έκανε να αρνηθεί επαγγελµατικές προτάσεις από άλλες οµάδες. Προσπάθησε, µάλιστα, κάποτε να φέρει και τον... Λένιν στην Πλατεία. Όταν βρέθηκε στη Ρωσία µαζί µε την Εθνική Οµάδα, ο Μιχάλης Λώλος επισκέφτηκε το µαυσωλείο τού Λένιν, και στο αντίκρισµά του, δεν δίστασε να φωνάξει... «έλα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να είσαι».

«Αν εξαιρέσει κανείς τις ποδοσφαιρικές αποστολές, δεν έχω φύγει ποτέ απ’ τα Εξάρχεια, ούτε καν για διακοπές», λέει ο ίδιος την ώρα που πίνει ακόµη µια coca cola. Ο κ. Μιχάλης έχει ένα πάθος, το γνωστό αναψυκτικό! Το ξέρουν όλοι στην Πλατεία όπως ξέρουν κι ότι οι πολιτικές του πεποιθήσεις είναι άκρως αντίθετες από αυτές των παικτών και των οπαδών τού Αστέρα. Όµως, το γεγονός αυτό δεν στάθηκε ποτέ αρκετό για να βάλει φρένο στις εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του! «Όλα τα παιδιά είναι γίγαντες», µας λέει ο κ. Λώλος και εξηγεί πως «... χρήµατα η οµάδα δεν έχει, θέλουµε 150 ευρώ στο κάθε παιχνίδι αν παίζουµε στην έδρα µας, άσε που έχουµε και τα πρόστιµα από τις τιµωρίες».

Τα πρόστιµα και οι τιµωρίες έρχονται ως συνέπεια της καυτής εξέδρας που δηµιουργούν 200 τουλάχιστον οπαδοί τού Αστέρα σε κάθε παιχνίδι. Η οµάδα µπορεί να αγωνίζεται στην Γ’ Αθήνας, αλλά πολλοί σύλλογοι της Σούπερ Λίγκας θα ζήλευαν την κερκίδα της. Κανείς δεν θα ξεχάσει, άλλωστε, τη φιέστα... καθόδου που έγινε στην Πλατεία, στις 13 Ιουνίου 2008, όταν η οµάδα έπεσε κατηγορία σε ποδόσφαιρο και µπάσκετ. «Κάθοδος στο µπάσκετ, κάθοδος στην µπάλα, µαζί σου Αστεράρα τα γούστα τα µεγάλα», έγραφε το αφισάκι–κάλεσµα στη γιορτή. «Μου έλεγαν να πάω και τους λέω “µα είστε τρελοί; Πέσαµε κατηγορία και θα γιορτάσουµε;”» θυµάται ο κ. Μιχάλης. Κι όµως γιόρτασαν...
«Δεν µας ενδιαφέρει η άνοδος, ξέρουµε ότι η οµάδα δεν µπορεί να πάει πολύ ψηλά, άσε που όσο ανεβαίνει αυξάνονται και οι απαιτήσεις κι εµείς δεν θέλουµε να βρίζουµε τους παίκτες µας», λένε από τη δική τους πλευρά τα... παιδιά τής Πλατείας.
Συνθήµατα της εξέδρας τού Αστέρα

«Έχουµε τον Λώλο, δεν θέλουµε τον Δώνη / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Την παίρνω στο τηλέφωνο κι αυτή δεν το σηκώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Ο σκύλος µου τρελάθηκε, µε γάτα ζευγαρώνει / µπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»
«Αστέρα ολέ και είναι αργά / αρχίζω να τα βλέπω όλα ασπρόµαυρα / Αστέρα ολέ µπάτσοι παντού / όπου κι αν παίζεις τα Εξάρχεια µε ντου»
«Εχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι / έχω τρέλα, τρέλα στο µυαλό / έχω Αστέρα, Αστέρα στην καρδιά µου / και παντού σ ακολουθώ»
«Είµαι πλατεία, πίνω ρετσίνα / είµαι ο πιο µάγκας µες στην Αθήνα
Είµαι πλατεία, πίνω σιρόπι / είµαι ο πιο µάγκας µές στην Ευρώπη»
«Αστέρα, µε χόρτο, µοιάζεις µε την Πόρτο
Αστέρα, µε κόκα, µοιάζεις µε την Μπόκα
Αστέρα, βελόνα, σαν την Μπαρτσελόνα
Αστέρα, µε ξύδια είσαι η Τσέλσι ίδια
Αστέρα, µε αρντάν σαν την Παρτιζάν»

Αρκετά διαφωτιστικόν της ιστορίας της ομάδος, αλλά και της ατμόσφαιρας που δημιουργείται στο γήπεδο όταν παίζει ο Αστέρας, είναι το παρακάτω βίντεο:


Τι να μας πουν λοιπόν οι διάφοροι Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, ΑΕΚ και πράσιν'άλογα... Αυτοί ουδόλως και επ' ουδενί τρόπω μοιάζουν με την Πόρτο. Και να θέλουν δεν μπορούν να γίνουν έτσι, και να θέλω δεν μπορώ να τους δω έτσι...

Άσε που φέτος πάμε και για άνοδο!

Ακούστε το καλά ανθρωποφύλακες:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΜΟΝΕΣ!!!

Άντε πάλι τα ίδια...
Μιλάμε, θα το δει το εν Χριστώ ίνδαλμά μου, ο Χριστιανός Ορθόδοξος, και θα τα πάρει άσχημα εις το κρανίον...

Το στόρυ:
Η Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής - Υποδεύθυνση Ασφαλείας Ν.Α. Αττικής, ΣΎΜΦΩΝΑ με είδησιν αλιευθείσαν εκ του Ζούγκλα, εξέδωσε το παρακάτω δελτίο τύπου, σχετικά με τη σύλληψη ενός ακμαίου, κοτσωνάτου και μερακλή ηγούμενου 68 χρονώνε, ο οποίος, λέει, ασελγούσε ξερωγώ και ξερωγώ βίαζε νεαρούς δόκιμους μοναχούς...

Διαβάστε το και φρίξτε με την νέα αήθη επίθεση κατά του μοναχισμού...

ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ (ΓΙΕΣ, ΓΙΕΣ, ΓΙΕΣ) !!!
(Να προωθηθεί!)

Εντοπίστηκε εις το ευλόγιον της offshore, που το εντόπισε εις το ευλόγιον του Urfurslaag.
Αποτελεί μείζον θέμα, άκρως επείγον και σημαντικόν.
Πρέπει να φτάσει παντού, οι μάζες πρέπει να μάθουν αυτό το μήνυμα ελπίδας!


Και, μιας και ομιλούμε περί μηνυμάτων ελπίδας, προτρέπω τους αναγνώστας να διαλογισθούν και να ψυχανεμισθούν και σχετικώς με το παρακάτω μήνυμα, με την παρακάτω προτροπήν, που εντόπισα εις το εξαιρετικό ευλόγιον του Δικαιόπολι:

Ήγουν, τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες.....

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΘΕΡΣΙΤΟΥ

Σαββάτο σήμερα, μπα σε καλό μου, και προερχόμενος από μια ολοζώντανη και σφόδρα ενδιαφέρουσα νύχτα στα Εξάρχεια, είπα άμα τω ξυπνήματι, πριν να πάω στη λαϊκή, να διαβάσω λίγο Λιβάνιο για να προγυμνασθώ. (Βίτσια που έχει ο κόσμος, μεσημεριάτικα...)
Και μιας και έπεσα πάνω σ' ένα ενδιαφέρον προγύμνασμα, γιατί να μην το δημοσιέψω κι εδώ, να υπάρχει?

Πρόκειται για το εγκώμιο μιας ζόρικης περσόνας του αρχαίου κόσμου: Του Θερσίτη.
Μεγάλη και παρεξηγημένη μορφή ο Θερσίτης, μέχρι σήμερα νόμιζα ότι μονάχα εγώ του είχα γράψει εγκώμιο. Και, άξαφνα, μαθαίνω ότι εκτός από εμένα, εγκώμιο για τον Θερσίτη έχει γράψει και ο Λιβάνιος.

Ας δούμε λοιπόν τι περί Θερσίτου έχει να μας πει ο Λιβάνιος (βαριέμαι να το μεταγλωττίσω τώρα -θα το βάλω αμεταγλώττιστο, κι όποιος καταλάβει, κατάλαβε). Εν είδει προγυμνάσματος για ένα επερχόμενο μπαράζ Θερσιτο-δημοσιεύσεων που λίαν συντόμως θα λάβουν χώρα εις το ενθάδε κείμενον ευλόγιον...

Ἐγκώμιον Θερσίτου

Παραιτησάμενος Ὀμηρον ἔχειν μοι συγγνώμην ὅν ἐκεῖνος εἰπεῖν ἐβουλήσθη κακῶς, τοῦτον αὐτος ἐγκωμιάζειν ἐπιχειρῶ, Θερσίτην λέγω. Πειράσομαι δὲ περὶ αὐτοῦ διαλεχθῆναι μικρὰ καὶ τὸν Ὅμηρον αὐτον ἔς τινα παρεχόμενος μάρτυρα.

Πρῶτον μὲν τοὶνυν οὐκ ἐκ φαύλων οὐδὲ ἀνωνύμων ἦν γονέων, εἰ μὴ φαῦλον τις ἡγεῖται τὸν Ἄγριου καὶ τὸν τούτου πατέρα καὶ τὸν ἐκείνου, ἀλλ’ οὐδείς ἄν εὖ φρονῶν. Ὥστ’ εἴπερ ἐβούλετο θερσίτης ἐν τοῖς Ἕλλησι σεμνύνειν ἑαυτὸν ἀπὸ τῶν προγόνων, ὥσπερ ὁ τούτου συγγενὴς Διομήδης, οὐκ ἄν ἤπόρησεν, ἀλλ’ εἶξεν ἄν καὶ αὐτὸς εἶπεῖν.
Πορθεῖ γὰρ τρεῖς παῖδες ἀμύμονες ἐξεγένοντο. Νῦν δὲ οὐδ’ ὅτε ἠδικεῖτο ὑπ’ Ὀδυσσέως, ἐμνήσθη τῶν πατέρων, ὡς ἄν τις ἀξιῶν αὐτος ἀπὸ τῶν αὑτοῦ παρὰ τοῖς ἄλλοις εὐδοκιμεῖν.

Τραφεὶς τοὶνυν, ὡς εἰκὸς τὸν ἐκ τοιούτων, καὶ δυνάμενος ἔργων κοινωνεῖν τοῖς ἤρωσι πρεπόντων ἥκε μὲν ἐπὶ τὸν σῦν, ὅτε δὴ καὶ τοὺς ἄλλους ἅπαντας τοὺς ἀρίστους ὁ Μελέαγρος ἐπὶ τὸν τῆς χώρας ἐκεῖνον λυμεῶνα συνῆγεν, ἀπελθὼν δὲ ἐκεῖθεν ἠσθένησέ τε καὶ ἡ νόσος αὐτῳ τὸ σῶμα κατέβλαψεν.

Οὐ μὴν τὴν γε ψυχὴν ἐποίησε χείρονα οὐδὲ ἐξέβαλεν αὐτῆς οὔτε τὴν ἀνδρείαν οὔτε τὸ δόξης ἐπιθυμεῖν. Σημεῖον δὲ, τῶν γὰρ Ἀτρειδῶν ἀγειρόντων τὸν ἐπὶ τοὺς βαρβάρους στόλον ἔχων πρόφασιν εὐπρόσωπον, εἴπερ ἐβούλετο ῥᾳθυμεῖν, τὴν περὶ τὸ σῶμα τύχην οὐκ ἤνεγκεν οἴκοι μένων περὶ τῶν ἔργων ἀκούειν, ἀλλ’ ἀφειμένος τῆς ἀπὸ τῶν ὅρξων ἀνάγκης, ἥ τοὺς ἄλλους εἰς τὰς ναῦς ἐνεβίβαζεν, ὥσπερ ἅπαντας ὅρκους ὀμεμυκὼς ἐπλει καὶ παρωξύνετο κατὰ τῶν ἠδικότων ὁ χωλὸς καὶ φολκὸς νομίζων δεῖσθαι τὸν πόλεμον ψυχῆς τολμᾶν ἐπισταμένης, ὥστε μοι δοκεῖ καὶ τοὺς ἀλλους εἰς τὴν ἀναγωγὴν ποιῆσαι προθυμοτέρους ὁ τοιοῦτον σῶμα τῷ Τρωικῷ πολέμῳ συνεισφέρων.

Τίς γὰρ οὐκ ἄν ᾐσχύνθη τῶν ἄλλων ἀστρατείαν εἶναι ζητῶν Θερσίτου δοράτων καὶ τραυμάτων ἐρῶντος ; ἀκούων δέ, ὡς εἰκός, Ὁδδυσέα τε καὶ τὸν Πηλέως τὸν καλὸν αἰσχρῶς ἑαυτοὺς ἐκκλέπτειν τῶν ἀγώνων πειρωμένους καὶ τὸν μὲν σχῆμα κόρης, τὸν δὲ δόξαν μανίας ὑπεισιόντα κατεγέλα τε καὶ λόγους ἔλεγε πρέποντας τῇ τοιαύτῃ κακίᾳ οὐ φθονῶν τῷ μὲν τῆς συννέσεως, τῷ δὲ τῆς ἀνδρείας, ἐπεὶ οὕτω γ’ἄν ἐφθόνει μὲν Αϊαντι τῷ Τελμῶνος, ἐφθόνει δὲ τῷ γλυκυτέρῳ τοῦ μέλιτος Νέστορι.

Ἀλλ’ οἶμαι, τὰ κακὰ τῶν ἔργων μὴ κακίζειν οὐκ εἶχεν. Οὐκοῦν οὔτ’ ἀντεῖχεν Ἀχιλλεῖ ποιοῦντι τὸν ἐν τῇ νόσῳ σύλλογον οὔτ’ ἐφήσθη τὴν τιμὴν ἀφαιρεθέντι, ἀλλ’ αὐτῷ τοὐναντίον συνάχθεται. Οὐ τοίνυν οὐδὲ Ὀδυσσέως τὴν θεωρίαν ἀπάγοντος διαβάλλει τὸν ἐλόμενον. Ἀλλ’ ὑπὸ τῶν οὐκ ὁρθῶς πραττομένων ἐκινεῖτο πρὸς λόγους καὶ τὰς κατὰ τῶν ἁμαρτανόντων αἰτίας οὐ δεδιὼς τὰς τύχας ἐνίων οὐδὲ τοὺς μὲν δυναστείαν ἔχοντας κολακεύων, τοῖς δὲ τοῦ δήμου χάλεπος ὤν καὶ προπηλαχίζων καὶ ἐλαύνων ἕκαστον τῶν ἀσθενεστέρων.

Ηδει γὰρ ὅτι τούτοις μὲν εἰς τὸ σωφρονεῖν ἀρκεῖ τὸ μὴ τρυφᾶν, τοῖς δὲ ἐν ἀρχαῖς καὶ πλήρεσι τραπέζαις καὶ πλούτοις δεῖ τινος ἔχοντος φρόνημα καὶ παρρησίαν συμφέρουσαν, ὅς ἔμελλεν σἴσεσθαι τὰ ἁμαρτανόμενα καὶ ἐπιπλήξειν καὶ καταβοήσεσθαι καὶ τὰ μὲν διακωλύσειν, τὰ δὲ ἐπανορθώσειν καὶ δείσειν τῶν ἁπάντων μηδέν, μὴ σκῆπτρον, μὴ δεινότητα ἀνδρός, μὴ φίλων πλῆθος, μὴ τοὺς ἐκείνων προβεβλημένους.

Οἷον ὕστερον συνέβῃ γενέσθαι παρ’ Ἀθηναίοις τὸν Δημοσθένην, ᾁ τὸ κοινῇ συμφέρον πρὸ τῶν αὑτῷ λυσιτελούντων ἐκέκριτο καὶ λέγων οἷς ᾔδει τὸν δῆμον ἀνιάσων μᾶλλον ᾑρεῖτο λυπεῖν ἤ χαρίζεσθαι κακῶς.

Ἐπὶ ταύτης αὑτον καὶ Θερσίτης ἔταξε τῆς τάξεως. Καὶ πολλαὶ μέν, ὡς εἰκός, ἐκκλησίαι πολλὰς καὶ καλὰς ἐδέξαντο δημηγορίας τοῦ ῥήτορος οὐ βραχέα περὶ μεγάλων λέγοντος, ἀλλ’ ἐκτείνοντος πρὸς τὴν χρείαν τοὺς λόγους, πάνυ δ’ ἄξιον ἄγασθαι τοῦτον τὸν καὶ παρ’ Ὁμήρου μνήμης ἠξιωμένον.

Ὁρῶν γὰρ ἐκεῖνος τὸν ἄρχειν ἀξιοῦντα τῶν ἄλλων αἰχμαλώτοις δουλεύοντα γυναιξὶ καὶ ποτὲ μὲν αίτιον λοιμοῦ τῷ στρατοπεδῳ γινόμενον, ποτὲ δὲ ἀποκόπτοντα τῆς δυνάμεως τὸν Ἀχιλλέα νῦν μὲν διὰ τὴν Χρύσου, νῦν δὲ διὰ τὴν Βρισέως καὶ σκοποῦντα μόνον ὅπως ὥρας ἀπολαύοι σωμάτων, εἰ δ’ἐντεῦθεν ἔτι χεῖρον ἕξει τὰ πράγματα τοῖς Ἀχαιοῖς οὐ προτιμῶντα καὶ ἐν μὲν τῷ φανερῷ μεμνημένον φυγῆς, λάθρα δὲ κατασκευάζοντα τὴν μονὴν καὶ τὰ μὲν αὐτὸν λέγοντα, τὰ δὲ διὰ τῶν κολάκων πράττοντα καὶ ποιοῦντα ἔρεγον μὴ ὅτι βασιλέως, ἀλλ’ οὐδὲ ἰδιώτου χρηστοῦ παρελθὼν μάλα ἀξίοις τοῦ γένους ἐχρήσατο λόγοις τὴν φιλοχρηματίαν εὐθὺς προφέρων, ὅ καὶ παρ’ Ἀχιλλέως εἰς αὐτον εἶρητο πρότερον. Καίτοι πῶς οὐ δεινόν, ὅταν μὲν Ἀχιλλεὺς λέγῃ, μὴ εἶναι τὸν λόγον ἀνόητον, ὅταν δὲ ἕτερος ;

Οὐκοῦν τὴν μὲν τοῦ Θερσίτου δικαιοσύνην <δεικνύει> τὸ τἀληθῆ κατηγορηκέναι, τὴν δ’ ὑπὲρ τῶν κοινῶν φροντίδα τὸ τῆς συμμαχίας ἀποστάντος Ἀχιλλέως ἀγνακτεῖν, τὸ δὲ ἀνδρεῖον τὸ θαρρούντως ἐπιτιμᾶν τῷ τὴν ἀρχὴν ἔχοντι καὶ τὸ φάσκειν εἶναι τὸν ὑβρισμένον ἐκείνου κρείττονα.

Ὡς δὲ καὶ πολέσι προσέβαλλε καὶ αἰχμαλώτους ῇρει δῆλον οἶς περὶ αὑτοῦ λέγει ποιεῖ. Οὐ γὰρ ἄν ἐν τοῖς τἀναντία συνειδόσιν οὕτως ἀναιδῶς ἠλαζονεύετο, ἀλλ’ ἔχων μαρτυροῦντα τὰ πράγματα σεμνοῖς εἰκότως ἐπὶ τῆς ἐκκλησίας ἐχρῆτο τοῖς λόγοις, πλὴν εἰ μὴ μεμηνέναι φαίη τις αὐτόν. Ἀλλ’οὐχ Ὄμηρός γε τοῦτο ἔφησεν, ἀλλὰ φοξὸν μὲν καὶ ψεδνὴν λάχνην καὶ μακρολογεῖν καὶ τὰ τοιαῦτα εἶπε, τοῦτε δ’οὐ προσέθηκεν. Οὐκοῦν ἅ γε τοῦ μεμηνότος ἐστὶν ὁ σωφρονῶν οὐκ ἄν ποτε κάθοι.
Εἶς οὖν ἧν τῶν τοῖς πολεμίοις φοβερῶν ὁ Θερσίτης, εἴ γε τοὺς υἱοὺς ἐκείνων δεσμίους ἦγεν.

Εἰ δὲ μὴ οὕτω ταῦτ’ εἶχεν, ἀλλ’ ἦν παντάπασιν ἄχρηστος, οὐκ ἄν ἤκε τὴν ἀρχὴν οὐκ ἐῶντος τοῦ Διομήδους · εἰ δὲ καὶ τοῦτο παρώφθη, ταῖς γε ἐκκλησίαις οὐκ ἄν ἐνοχλεῖν ἐπέτρεπεν οὐδὲ τὰ μὴ προσήκοντα αὐτὸν ἐγκωμιάζειν εἰδὼς ὅτι καὶ αὐτὸς ἄν μετεῖχε τῆς αἰσχύνης.

Φέρε δὴ, τί τούτοις ἧν τοῖς λόγοις χείρων τοῦ Νέστορος ; μᾶλλον δέ, πῶς οὐ βελτίων ; ὁ μὲν γὰρ ἀμφοτέρους θεραπεύει, τὸν τε ἠπειληκότα καὶ τὸν ὑβρισμένον, καὶ οἶδε μὲν ἅπαντα καλῶς, εἰπεῖν δὲ ἅ φρονεῖ καθαρῶς οὐ τολμᾷ.

Θερσίτης δὲ οὐδὲν προκαλυψάμενος πρὸ τῆς τύχης τὴν ἀρετὴν ἅγει. Καὶ ταῦτα ἔλεγεν οὐ ζηλοτυπῶν αὐτον τῆς Βρισηΐδος, ἀλλ’ ὁρῶν ἅ συμβήσεται μὴ συμπολεμοῦντος Ἀχιλλέως, ἅ καὶ αὐτὸς Ὅμηρος διηγεῖται φαίνετ’ οὗν ἡ παρρησία παρὰ τῷ Θερσίτῃ μείζων ἤ παρὰ τῷ Νέστορι τῷ γενεᾶς βασιλεύοντι τρίτης.

Οὔκουν ἐμίσει μάλιστα τὸν Ἀχιλλέα, ἀλλ’ ἐκεῖνον μέν, ὡς εἰκὸς, ὀγκούμενον κατεμέμφετο, τοῖς δ’ ἄλλοις, ὁπότε καιρὸς ἦν, ὑπὲρ ἐκείνου προσέκρουρν οὐδένα ὑπ’ οὐδενὸς τό γε αὑτοῦ μέρος ἐῶν ἀδικεῖσθαι.

Καὶ ὅτι γε ηὐδοκίμει λέγων, ἐμαρτύρησαν οἱ Ἕλληνες οὔτεκβαλεῖν μεταξὺ λέγοντα δεῖν εἰπόντες οὔτε δίκην ἀπαιτῆσαι τῶν εἰρημένων ὡς ἄν, οἶμαι, μετ’ ἀληθεὶας εἰρημένων. Ἀλλὰ τις ἦν ὁ παροινῶν, ὁ ῥήτωρ εἶναι βουλόμενος, ὁ δακνόμενος τῷ ῥεύματι τῶν τοῦ Θερσίτου λόγων καὶ ῥήματι διαβάλλων τὴν τέχνην.

Ἀμφοτέρους τοίνυν ἔλαβε μάρτυρας ἀνὴρ ἐκεῖνος τοῦ δικαίως κεχρῆσθαι τοῖς λόγοις, τὸν τε πλήξαντα ἐκεῖνον καὶ τὸν Ἀγαμέμνονα, τὸν μὲν τῷ σιγῆσαι, τὸν δὲ αὐτῷ τῷ πλῆξαι. Τοῦ γὰρ μηδὲν αὐτον ἔχειν ἐλέγχειν ὁμολογία τοῦτό γ ἦν, οὐ δὴ τοῦ πεπονθότος τοῦτο ψόγος, ἀλλὰ τοῦ δράσαντος.

Καὶ μέμεφοιτ’ ἄν τις εἰκότως ὑπὲρ τοῦ σώματος τὴν τύχην, ὑπὲρ δὲ τῆς ἀσελγείας τὸν παραβάντα τοὺς τῆς Ὕβρεως νόμους. Θερσίτης δὲ καὶ ταύτῃ θαυμάζοιτ’ ἄν, ὅτι πάσχων κακῶς ἠπίστατο φέρειν καὶ οὐκ ηὐτομόλησε παρὰ τοὺς πολεμίους, οὕς καὶ ἐπῆρεν ἂν καὶ θρασεῖς ἐποίησε πάντα ἐξαγγείλας τὰ τῶν Ἑλλήνων ἀπόρρητα.

ΙΩΝ-ΞΟΥΘΟΣ-ΚΡΕΟΥΣΑ

Οι Ανατολίτικοι λαοί μας λένε "Γιουνάν", Ίωνες, απογόνους του Ίωνα... Και τ' όνομα το χρωστάμε στην... επέμβαση του Απόλλωνα. 

Ο Ερεχθέας, ο βασιλιάς της Αθήνας, είχε μια κόρη, την Κρέουσα, που τα'ψησε με τον θεό. Πηγαίνανε κει κάπου στην Ακρόπολη και βλέπει τινάς πλέον γιατί εκεί πέρα, στου Φιλοπάππου και γύρω-γύρω βράζει το ερωτικό μέχρι σήμερα. Και μη έχοντας δωμάτια δι' οικογενείας, τη βγάζανε σε μια σπηλιά...

Με τ' αστεία-αστεία, όμως, φούσκωσε η Κρέουσα και γέννησε αγόρι. Το'βαλε σ' ένα καλάθι και είπε να το πάει στον μπαμπά της για φρούτο, καρπόν κοιλίας που λένε, αλλά ο Απόλλωνας φώναξε τον Ερμή. 

-Παρ' το, ρε, του είπε, κι άμε το στους Δελφούς να πεις στους παππάδες μου να μου το μεγαλώσουνε. Παπάδες είναι, καλά τη βολεύουνε με το τεμπελίκι, άς κάνουνε και καμιά δουλειά... 

Η Κρέουσα αργότερα, βρήκε ένα κορόϊδο, τον Ξούθο, και τον παντρεύτηκε. Κι αυτός έχει τη δική του οδό. Αλλά οδό-ξε-οδό, παιδί δεν κάνανε. Πήγανε λοιπόν στο Μαντείο να ρωτήσουνε τι θα γίνει... Το Μαντείο, βαριόντουσαν οι παπάδες, λένε "ξέρετε τίποτα? Τον πρώτο νέο που θα βρείτε μπροστά σας, να τον υιοθετήσετε... κι αφήστε κάτι και για τον δίσκο..."

Τον πρώτο νέο που βρήκανε μπροστά τους, ήτανε -κοίτα, δηλαδή, συμπτώσεις να σου φεύγει το καφάσι!- ο γιός της Κρέουσας και του Απόλλωνα, που είχε μεγαλώσει και κοπροσκύλιαζε στους Δελφούς, καλοθρεμμένος από τους ψυχο-παπάδες του. 

Ο Ξούθος τρελλάθηκε:

-Να' τος ο πρώτος νέος! Να τον πάρουμε! 

Η Κρέουσα όμως δεν τον ήθελε:

-Νόου! Να βρούμε άλλον!

-Μα μας είπανε τον πρώτο...

Τέλος πάντων, τον πήρανε, αλλά η μάνα που δεν ήξερε ακόμα, δεν το χώνευε το παιδί... Και μια μέρα σκέφτηκε να του ρίξει λίγο δηλητηριάκι στη σούπα του. Αλλά πολύ λίγο: όσο, ας πούμε,  χρειαζότανε να πεθάνει...

Πάνω που πήγε να την κάνει τη δουλειά, πως διάολο επεμβαίνει ο θεός-μπαμπάς και την φωτίζει και αναγνωρίζονται μάνα και γιός:

-Εσύ 'σαι ρε? 

-Εγώ, μαμά.

-Έλα να σ' αγκαλιάσω!

-Μη, έχω συνάχι...

-Έλα, παιδί μου! Καλύτερα να'χεις συνάχι. Θα δακρύσουμε κι από συγκίνηση...

Άμα φιληθήκανε πολύ, λέει η μάνα "μην πούμε τίποτα του Ξούθου, όχι τίποτ' άλλο, μήπως και του κακοφανεί που τον έκανα κερατά πριν τον πάρω". 

Η Αθηνά όμως, που στο διάολο βρέθηκε, μπήκε στη μεση:

-Δεν κάνει ρε παιδιά... Να του το πείτε! 

Και του το'πανε του Ξούθου, και καταευχαριστήθηκε ο άνθρωπος. 

Το αγόρι αυτό ήτανε ο Ίων, ο γενάρχης μας, μπάσταρδος βέρος, εξ ού και μπορεί και λόγου μας να'μαστε λίγο μπάσταρδοι... 

Αλλά...  θεϊκοί μπάσταρδοι! 

Θυμάμαι που ήμανε πιτσιρικάς όταν είχα πρωτοδιαβάσει την "Ελληνική Μυθολογία" του Νίκου Τσιφόρου. Τη θεωρούσα -και την θεωρώ- ως τον απλούστερο τρόπο για να μυηθεί στην ελληνική μυθολογία ο κάθε αμύητος.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Ερμής", και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, διότι ο Τσιφόρος κοντράρει στα ίσια (σε συνοπτικότητα) τη "Βιβλιοθήκη" του λεγόμενου Απολλόδωρου.
Μόνο που ο Τσιφόρος είναι 1.163 φορές πιο ανάλαφρος και λάϊτ, χώρια που ο Τσιφόρος συνδυάζει τη βαθιά γνώση της ελληνικής μυθολογίας, με τη βαθιά γνώση άλλων καταστάσεων, όπως η "Ιστορία της Γαλλίας", η "Ιστορία της Αγγλίας", οι "Μυστικές Εταιρείες" και τέτοια, που αποτελούν τίτλους άλλων περιεκτικών βιβλίων του.
Και, ως γνωστόν, όποιος έχει γνώση και επίγνωση του πως κινείται και πλάθεται η ιστορία, αυτός και μόνο αυτός είναι σε θέση να εννοήσει τον τρόπο με τον οποίο κινήθηκε και πλάστηκε η μυθολογία...

Παπάς - the game

 Εν τω μεταξύ, με βαθύ ενθουσιασμό, μαθαίνω εδώ πέρα από τη φοβερή και τρομερή frikipaideia (διότι καλή η wikipedia αλλά μην τα κάνουμε όλα ίσωμα), ότι -επιτέλους!!! κυκλοφόρησε το πολυαναμενόμενο "Παπάς  the game 1 - Mission Vatopehdion" σε έκδοση για playstation 3!!!!

Λίγα λόγια για το παιχνίδι:

Το Παπάς the game 1: mission Vatopehdion είναι ένα παιχνίδι για όλη την οικογένεια από την κονσόλα playstation 3. Διαδραματίζεται στην παρακμιακή Ελλάδα του 2009. Κύριος χαρακτήρας είναι ένας άνθρωπος που γίνεται παπάς και ανεβαίνει στην ιεραρχία της εκκλησίας. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να κάνεις τον παίχτη σου τον απόλυτο αρχι-gangster της εκκλησίας, να πουλάς μίζες, να δωροδοκείς, να εκμεταλεύεσαι κομμάτια γης, να αγοράζεις και να πουλάς νησιά, να παίζεις στα χαρτιά ηπείρους κ.α. Επίσης, αλλάζεις level τον χαρακτήρα σου άμα έχεις ορισμένα πράγματα όπως exp, κότερα, νήσους, ελικόπτερα, μονές κλπ.

Αναμφίβολα θα σπεύσω να το προμηθευτώ, και κάποια στιγμή θα γράψω τις εντυπώσεις μου από τον μαγικό κόσμο του playstation 3!!! 

Μέχρι τότε, από το σχετικό λήμμα της φρικηπαιδείας μπορείτε να μαθαίνετε  περισσότερα σχετικά με τον μαγικό, ονειρικό, φανταστικό  και ανέμελο κόσμο του παιχνιδιού.

Αχ... Τι κρίμα που η πραγματικότητα υπολείπεται τραγικά του κόσμου των παιχνιδιών... 

 

ΕΛΛΙΠΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ?

Δεν πάει άλλο με αυτή την εγκληματικότητα που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας! Πρέπει επειγόντως να παρθούν μέτρα. Διότι αν δεν παρθούν μέτρα, οι πολίτες θα αναγκαστούν να το γυρίσουν στην αυτοάμυνα, προκειμένου να σωθούν από την περιρρέουσα εγκληματικότητα!

Επαναλαμβάνω: Δεν πάει άλλο! Είναι ντροπή οι ξετσίπωτοι εγκληματίες να κυκλοφορούν στο κέντρο της Αθήνας και να εγκληματούν ασύδοτοι!

Ας θυμηθούμε την περιβόητη γκρούπα "Ως εδώ" και ας μιμηθούμε τα μπλουζάκια και το σλόγκαν της, και ας πούμε κι εμείς "Ως εδώ" απαιτώντας λύση στο πρόβλημα της εγκληματικότητας που ταλαιπωρεί τον φιλήσυχο πολίτη!
Πρόσφατο δείγμα της εγκληματικότητας που μαστίζει την πρωτεύουσα, κατήγγειλε ο Δημήτρης Σακελλίων, καθηγητής Ιατρικής.

"Ο γιος μου ξαναγύρισε στην Ελλάδα στις 8 Απριλίου και πέθανε σε 33 μέρες"

Μέσα από αυτή τη φράση του πονεμένου πατέρα που έχασε τον γιό του, αναδεικνύεται το αντεθνικό μένος των εγκληματιών, που προσπαθούν να καταβαραθρώσουν τουριστικώς την Ελλάδα, κάνοντάς την να μοιάζει με χώρα ελλιπώς αστυνομευόμενη, με χώρα όπου οι εγκληματίες δρούν ασύδοτοι...

Αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού της δολοφονίας (επώνυμος: το όνομά του δημοσιεύεται στο σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Ελευθεροτυπία) περιγράφει τη δράση των στυγνών δολοφόνων με τα εξής λόγια:

«Ηταν γύρω στις 5 το απόγευμα. Βρισκόμουν στο γραφείο μου στην οδό Σωκράτους (4ος όροφος), είμαι εικονολήπτης. Ακουσα κραυγές, ουρλιαχτά κι έτρεξα στο παράθυρο να δω τι συμβαίνει. Βλέπω ένα τεράστιο, γεροδεμένο παλικάρι. Φόραγε κοντομάνικο και βερμούδα. Τον είχαν πιάσει 4-5 αστυνομικοί, όλοι ειδικοί φρουροί. Μεταξύ τους ξεχώριζε μια γυναίκα, ξανθιά με κοτσίδα. Οι δύο τον κρατούσαν και ο τρίτος τον "συμμόρφωνε". Τον χτυπούσε στο πίσω και κάτω μέρος του κρανίου.

»Μου έκανε εντύπωση ότι χτυπούσαν έναν άνθρωπο που φορούσε χειροπέδες. Το παλικάρι αντιδρούσε. Οχι βίαια. Προσπαθούσε να ξεφύγει, σαν δεμένο σκυλί έκανε. Κάποια στιγμή κατέρρευσε. Δεν αντιδρούσε. Ακόμα κι εγώ κατάλαβα ότι έπεσε σε κώμα. Οι αστυνομικοί τον χαστούκισαν, αλλά αυτός τίποτα...

»Τον άφησαν με τις χειροπέδες, πεσμένο μπρούμυτα, γονατιστό. Πέρναγε κόσμος, κοίταζε. Ηταν στο κέντρο της Αναξαγόρα. Στη συνέχεια οι αστυνομικοί τον πλησίασαν. Βγάζουν τις χειροπέδες, τον μεταφέρουν και τον ξαπλώνουν στο πεζοδρόμιο. Μετά από ένα τέταρτο ήρθε το ΕΚΑΒ. Το τελευταίο μέρος πρόλαβα να το τραβήξω βίντεο από το κινητό μου. Είδα την αφίσα με τη φωτογραφία του και πήρα τηλέφωνο τον πατέρα του».

Σχετικό και το παρακάτω γιουτουμπίσιο βίντεο, όπου ο τραγικός πατέρας εξομολογείται στην τηλεόραση την όλη ιστορία, καθώς και την περιπέτεια που τράβηξε προκειμένου να μάθει την ταυτότητα των δολοφόνων του γιού του, που δολοφονήθηκε άνανδρα, πέρσι στις 11 Μαϊου:


Τι να πει κανείς... Η εγκληματικότητα, μας έχει κυκλώσει και πρέπει επειγόντως οι αρμόδιοι να πάρουν μέτρα!

Στην ανάγκη, ας εισάγουμε καμιά πεντακοσαριά Σκύθες (όπως έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι σοφοί Αθηναίοι) για το έργο της αστυνόμευσης.

(Ως γνωστόν, οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν την άποψη ότι η δουλειά του αστυνομικού είναι αταίριαστη σε ελεύθερους πολίτες. Μέσες-άκρες, πίστευαν πως είναι αντιδεοντολογικό και απαράδεκτο "ο ένας ελεύθερος πολίτης να αστυνομεύει τον άλλον ελεύθερο πολίτη" και προέκριναν τη λύση της εισαγωγής βαρβάρων μεταναστών από τη Σκυθία, κρίνοντας ότι το έργο του αστυνομικού ταιριάζει περισσότερο σε έναν βάρβαρο, θεωρώντας δηλαδή ότι οι έννοιες "Έλλην" και "αστυνομικός" είναι αλληλοσυγκρουόμενες.
Η απόφαση αυτή των Αθηναίων, άρχισε να εφαρμόζεται γύρω στο 476 π.Χ, όταν ο Περικλής γινόταν μόλις 19 ετών, και -πιθανολογώ πως- από αυτή την απόφαση εμπνεύστηκε τον Χρυσό Αιώνα του.
Επίσης, η απόφαση των Αθηναίων χαιρετίστηκε μεγαλόπρεπα από τον Πίνδαρο, που άρχισε αμέσως, προς τιμήν της αποφάσεως των Αθηναίων (όπως πιθανολογώ), να συγγράφει τις 3 πρώτες Ολυμπιακές Ωδές του.
Είπαμε: Έχουμε σοφούς πρόγονους, που είχαν δει πολλά τα ματάκια τους, και δεν δίσταζαν να δημιουργήσουν μια κοινότητα αλλοδαπών μεταναστών μέσα στην ίδια την πόλη τους, προκειμένου να γλιτώσουν τα χειρότερα...)

Προτείνω λοιπόν -και προτείνω σοβαρότατα- να προσληφθούν Σκύθες και να επιφορτιστούν με το έργο της αστυνόμευσης.
Άλλη λύση εις το κεφαλαιώδες ζήτημα της πατάξεως της εγκληματικότητος, δεν βλέπω στον ορίζοντα... Ή τελοσπάντων, μέχρι να σκεφτώ κάτι καλύτερο, υπάρχει το ενδεχόμενο αυτοί εδώ να μας έχουν εξοντώσει όλους...

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ... ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ...
(να δούμε που θα πρωτο-πάμε...)

Κι έτσι όπως ανέβαινα τη Ναυαρίνου, κάπου πήρε το μάτι μου ένα χαρτάκι -κάποιος το είχε ξεχάσει σ' ένα πεζούλι. Πάνω στο χαρτάκι ήταν σημειωμένη η εξής φράση:

"Άκυρο το ραντεβού μας για το Σάββατο, εκτός κι αν γουστάρεις να έρθεις στo Πάντειο".

Απόρησα: Γιατί ειδικά το Σάββατο, και γιατί ειδικά στo Πάντειο?

Ώσπου λίγο παρακάτω είδα μια αφίσα που μου έλυσε την απορία: Το Σάββατο στο Πάντειο θα υπάρξει, λέει, συζήτηση με τον Αλφρέντο Μπονανο, στα πλαίσια ενός μπαράζ συζητήσεων με αφορμή την έκδοση του βιβλίου "Κυριαρχία και εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία".
Ενδιαφέρουσα σειρά εκδηλώσεων! Πολύ ενδιαφέρουσα!
(Α, και να μην ξεχάσω να κάτσω κάποια μέρα να γράψω εδωνανά κανένα απόσπασμα του ανωτέρω βιβλίου... Όχι ντε και καλά επειδή θα συμφωνώ 100% με τα γεγραμμένα) .

ΑΝΤΙΦΙΕΣΤΑ...

Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωσις θα λάβει χώραν την αύριον.
Εις την εν λόγω εκδήλωσιν, θα τιμηθεί ο Ομέρ Πριόνης (γνωστός και ως Νικηταράς ο Πευκοφάγος).

Η αφίσα της εν λόγω εκδηλώσεως, είναι η εξής:
Μάλλον θα πεταχτώ να ρίξω μια ματιά...

ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Εις το σφόδρα ενδιαφέρον μπλογκ"sine qua non", εδιάβασα τον εξής ενδιαφέροντα προβληματισμόν:

Χρονιά του Γαλιλαίου ή του Δαρβίνου;

Οι ειδήμονες παίρνουν θέση στη δύσκολη απόφαση για το ποιος από τους δύο άλλαξε ριζικά τον τρόπο σκέψης μας. Αυτό είναι δίλημμα: το 2009 έχει ονομαστεί Διεθνές Ετος Αστρονομίας καθώς είναι η 400ή επέτειος της χρήσης του τηλεσκοπίου από τον Γαλιλαίο. Ατυχώς είναι και η 200ή επέτειος από τη γέννηση του Δαρβίνου και έτσι το 2009 ονομάστηκε δικαίως και Ετος Δαρβίνου. Και οι δύο επέτειοι έχουν ισχυρούς λόγους ύπαρξης και είμαστε ανήμποροι να αποφασίσουμε ποια είναι η σημαντικότερη. Φυσικά πρόκειται για ένα άδικο ερώτημα. Ο Γαλιλαίος και ο Δαρβίνος εργάστηκαν σε διαφορετικά πεδία, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και κάτω από διαφορετικές κοινωνικές πιέσεις. Παρ΄ όλα αυτά θέσαμε σε ειδήμονες ένα ερώτημα το οποίο είναι πολύ απλό: Ποιος από τους δύο γκρέμισε την ανθρωπότητα από το βάθρο της; Ο άνδρας που έδειξε ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά το τελευταίο μιας σειράς ζώων; Ή ο άνθρωπος που κατέδειξε υπεράνω πάσης αμφισβήτησης ότι η Γη δεν είναι το κέντρο κανενός;

Αν αφήναμε τον Δαρβίνο και τον Γαλιλαίο να επιχειρηματολογήσουν σχετικά με την υπεροχή τους δεν χωρεί αμφιβολία ότι θα επικρατούσε ο Γαλιλαίος. Ο κατ΄ οίκον περιορισμός ο οποίος του επιβλήθηκε μετά την υποστήριξη των ιδεών του μπροστά στην Ιερά Εξέταση της Καθολικής Εκκλησίας διήρκεσε ως το τέλος της ζωής του. Ως μέγας πολεμιστής, όμως, ο Γαλιλαίος ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του στην υπεράσπιση του εαυτού του. Αντιθέτως ο Δαρβίνος αποτραβήχτηκε από την αντιπαράθεση και άφησε άλλους να επιχειρηματολογήσουν για τις θέσεις του. Ορρωδούσε ο Δαρβίνος ή άφηνε το έργο του να μιλήσει από μόνο του; Η στάση του ως προς τη δημοσιοποίηση της χαμένης πίστης του μας δίνει μια ένδειξη. Μη θέλοντας να πληγώσει τη σύζυγό του και την οικογένειά του με τη νεοαποκτηθείσα ασέβειά του, περιέγραψε τη θρησκευτική του θέση με τον νεολογισμό- εκείνη την εποχή- «αγνωστικιστής». Ο Δαρβίνος ήταν ένας ήρεμος πραγματιστής ο οποίος δεν είχε διάθεση να γκρεμίσει κανέναν από το βάθρο του. Τούτου λεχθέντος, η πίστη του Γαλιλαίου δεν επηρεάστηκε καθόλου από την ανακάλυψή του.

Ανεξάρτητα, πάντως, από το τι πίστευε ο καθένας από τους δύο μεγάλους άνδρες, ο Γαλιλαίος είχε τη μεγαλύτερη μακροχρόνια επίδραση. Πολύ περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ηλιο σε σχέση εκείνους οι οποίοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι προέκυψαν από τα ζώα χάρη στη φυσική επιλογή. Πρέπει πάντως να παραδεχθούμε ότι ο Γαλιλαίος είχε ένα πλεονέκτημα: 200 περισσότερα χρόνια για τη διάδοση των ιδεών του. Επίσης ο Δαρβίνος εργάστηκε πολύ σκληρότερα. Τελικώς οι ειδήμονες αποφάσισαν ότι ο Δαρβίνος συνέβαλε περισσότερο στο να αλλάξει η ιδέα μας για τους εαυτούς μας. Ετσι το 2009 είναι το Ετος Δαρβίνου!

Ως -τρόπον τινα- εκπαιδευτικός, αλλά και ως περσόνα prkls, δεν έχω τέτοια διλήμματα: Θέλω η νεολαία να μανθάνει την αλήθεια.
Και για να μαθευτεί η αλήθεια, το σωστό και το πρέπον θα ήτο (έτσι νομίζω) το 2009 να θεωρηθεί ως έτος αφιερωμένο εις την μελέτη (και εις την συνεπακόλουθον ξεφτίλα) των αντιπάλων τόσο του Γαλιλαίου, όσον και του Δαρβίνου.

Διότι, αρκετόν καιρόν μας εζάλισαν τα ούμπαλα.
Καιρός να τους ανταποδώσωμεν τα ίσα.
Το να τιμήσωμεν είτε τον Γαλιλαίο είτε τον Δαρβίνο, δε λέει και τίποτα.
Ετιμήθησαν όσο ήταν δυνατόν να τιμηθούν. (Λίγο πάνω-λίγο κάτω).

Το θέμα είναι με τους άλλους τι γίνεται... Δεν πρέπει να τιμηθώσι και οι άλλοι?

Ούτως φρονώ, και νομίζω πως σωφρονώ.