1988

Διότι έτσι είναι αναγνώστη μου: Που ήμουν και τι έκανα εγώ το 1988? Ούτε μια μεγαλοφυή ιδέα δεν μπορούσα να κατεβάσω. Γιατί να μου έδιναν μεγαλόσταυρο?
Σε αντίθεση με άλλους συμπατριώτες μας, που ξεχείλιζαν από ιδέες εκείνη την εποχή και ως εκ τούτου ανταμείφτηκαν με έναν μεγαλόσταυρο νάάάά!

Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν με νοσταλγία καθώς κάθομαι εδώ και διαβάζω ένα κειμενάκιον στο Πάρε-Δώσε -ιδού και ένα μικρό απόσπασμα του κειμενακίου:

Ως το 1988, το Φως ερχόταν στην Ελλάδα με βαπόρι μια εβδομάδα μετά την Ανάσταση! Μέχρι που ένας ταξιδιωτικός πράκτορας έπεισε το κράτος να μετατρέψει μια θρησκευτική τελετή σε εθνική παράδοση: Ήταν ο Ιάκωβος Οικονομίδης, ο οποίος έκτοτε φέρει τον τίτλο του Μεγαλόσταυρου του Παναγίου Τάφου, ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού γραφείου στην οδό Νίκης 23, που οργάνωνε (μέχρι το 2004 που έκλεισε) εκδρομές στους Αγίους Τόπους.

Λόγω της σχέσης του με τον τότε Έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα (και μετά Πατριάρχη) κ. Ειρηναίο, συνέλαβε την ιδέα και έπεισε το κράτος να ναυλώσει αεροσκάφος της Ολυμπιακής για τη μεταφορά του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα. Επί προεδρίας Σαρτζετάκη, προστέθηκαν… εύζωνοι και σταδιακά φτάσαμε στο να του αποδίδονται (του… Φωτός!) τιμές αρχηγού κράτους.

Φυσικά, κανένα άλλο ορθόδοξο κράτος στον κόσμο (από τη Ρωσία και τη Σερβία μέχρι την Αρμενία) δε ναυλώνει αεροσκάφος για να μεταφέρει το Φως, ούτε το υποδέχεται ως αρχηγό κράτους…

Πρέπει να σκεφτώ καμιά πατέντα. Κάτι σε στυλ στα θεοφάνεια να κάνω εισαγωγή νερό από τον Ιορδάνη -να έρχεται στο λιμάνι του Πειραιά ένα τάνκερ με νερό από τον Ιορδάνη και να γίνεται δεκτό με τιμές υπουργού εξωτερικών, ή κάτι τέτοιο...
Θα το σκεφτώ...