Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

Η εμπειρία ποτέ δεν είναι λάθος, αλλά και ποτέ δεν είναι γνώση. Η εμπειρία είναι επιμέρους γνώση, και η επιμέρους γνώση είναι επιμέρους άγνοια.

Η εμπειρική άποψη που λέει πως “κάθε φορά που θέλουν να κρύψουν κάτι, μας πετάνε στα μούτρα ένα υπερθέαμα”, είναι απολύτως σωστή και απολύτως λάθος -όπως όλες οι εμπειρικές απόψεις. Είναι απολύτως σωστή επειδή περιγράφει την πραγματικότητα, και είναι απολύτως λάθος επειδή χάνει την πραγματικότητα που δείχνει εμφανέστατα ότι διαρκώς κάτι έχουν να κρύψουν και διαρκώς μας πετάνε στα μούτρα ένα υπερθέαμα.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός, όμως κοίτα τα μούτρα μας που έχουν σημάδια από την πρόσκρουση παρελθόντων υπερθεαμάτων -ω, ναι, κοίτα στον καθρέφτη τις μυστικές ουλές των προσώπων μας και μην κοιτάς το βασιλιά που είναι γυμνός. Τούτο εστι το νόημα της επιμέρους γνώσης.

Ο κανόνας το λέει καθαρά: Κάθε έξυπνος προπαγανδιστής πρέπει να δείχνει τόσο ηλίθιος όσο εκείνοι στους οποίους απευθύνεται, ώστε εκείνοι στους οποίους απευθύνεται να νιώθουν τόσο έξυπνοι όσο ο έξυπνος προπαγανδιστής. Ισότιμος κοινωνικός διάλογος.
Όμως τι γίνεται με όσους δεν τσιμπάνε?

Ο λόγος του κράτους πρέπει να είναι ο μοναδικός υπάρχων λόγος. Κάθε άλλος λόγος πρέπει να μεταβληθεί σε απλό αντίλογο προς τον λόγο του κράτους. Αυτή θα είναι η τελική κυριαρχία του καθεστώτος.

Επομένως ο κανόνας αναθεωρείται: κάθε έξυπνος προπαγανδιστής πρέπει να δείχνει πιο ηλίθιος από όσο είναι εκείνοι στους οποίους απευθύνεται, ώστε εκείνοι στους οποίους απευθύνεται να νιώθουν πολύ πιο έξυπνοι από τον έξυπνο προπαγανδιστή, να ασχολούνται επιτυχώς με την κατάρριψη και απόρριψη των επιχειρημάτων του. Αρκεί να συνεχίσουν να ασχολούνται αποκλειστικά μαζί του.
Να περιορίζονται στον αντίλογο.
Να μην προλαβαίνουν να αρθρώσουν λόγο.

Δεν υπάρχει ατομικός λόγος. Το να μιλάς στον εαυτό σου είναι κακό σημάδι. Παράλογο.

Ο λόγος εκφράζεται με την ομιλία και η ομιλία προϋποθέτει τον όμιλο. Δεν υπάρχει ομιλία χωρίς όμιλο. Δεν υπάρχει όμιλος χωρίς “ομού”. Από κοινού. Μαζί.

“Και που ξέρω αν αυτός έχει κάνει ή θα κάνει κάτι βάσει του οποίου θα μπορέσουν να τον δέσουν? Και που ξέρω αν μαζί του δεν τραβήξουν κι εμένα? Κάλλιο να κρατήσω αποστάσεις”. Η διάσπαση του ομού, και του ομίλου, και της ομιλίας. Και εν τέλει, του λόγου. Η απαρχή του εσωτερισμού και του μυστικισμού. Η παρεξήγηση, η αναζήτηση ερμηνείας δίχως Ερμή.

Οι παλιοί είχαν την άποψη πως ο Ερμής είναι λόγιος Ερμής, αλλά είναι και αγοραίος Ερμής. Της αγοράς. Εκεί που συναντιέται ο κόσμος. Και είχαν την άποψη ότι ο Ερμής μόλις γεννήθηκε, έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα. Έκρυψε τα ίχνη τους. Τα οικειοποιήθηκε. Αργότερα, κατόπιν διαμαρτυριών του Απόλλωνα, του τα επέστρεψε (ή ίσως όχι), μαζί με μια λύρα, της οποίας οι χορδές ήταν από άντερα ενός νόστιμου απολλώνειου βοδιού που εν τω μεταξύ ο Ερμής είχε καταναλώσει και αφομοιώσει. Μετά από αυτή τη μουσική ανταλλαγή, Ερμής και Απόλλων έγιναν φίλοι: ο Απόλλων ήταν ο καλύτερος φίλος του Ερμή. Του λόγιου Ερμή και του αγοραίου Ερμή.
Με αποτέλεσμα τη γνωστή φράση: Ο άναξ στους Δελφούς ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει. Και τα σημαινόμενα διασαφηνίζονται από τον άλλο άνακτα, στις αγορές, που και λέγει αλλά και κρύπτει. Τις αιτίες. Τους λόγους.
Ήταν ωραίοι οι παλιοί.

Διότι ο λόγος, ως λέξη, έχει πολλές έννοιες. Μια από αυτές πλησιάζει να σημαίνει “αιτία”. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει κάτι, δεν εξερευνάται παρά μόνο μέσω του λόγου-ομιλίας σε όμιλο, ή έστω του γραπτού λόγου. Πρόκειται για τα μόνα διαθέσιμα μέσα προκειμένου να ξεπεραστεί η εμπειρία ως επιμέρους γνώση και ως επιμέρους άγνοια. Να υπάρξει ερμηνεία των σημαινομένων της εμπειρίας.

Η υποπτοποίηση του ομίλου, του λόγου και του γραπτού λόγου, σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν: Στο θρίαμβο της επιμέρους γνώσης. Στο θρίαμβο της επιμέρους άγνοιας.
Στην απλή εμπειρία.

Ωπ! Μου φαίνεται πως ξαναφτάσαμε στην αρχή του παρόντος κειμένου...