ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Ήταν πέρσι τη μεγάλη Παρασκευή το απογευματάκι και βρισκόμουν να πίνω τσίπουρα στα Εξάρχεια με κάτι άλλα ρεμάλια. Κάποια δόση η κουβέντα ήρθε στον επιτάφιο. Σύντομα όλοι κατάλαβαν ότι εγώ κι άλλος ένας είχαμε να πατήσουμε το πόδι μας σε εκκλησία από τότε που μας είχαν βαφτίσει.
Ένας νεο-ορθόδοξος μαρξιστής παραδίπλα, άρχισε να μας ψήνει ότι είναι ωραία εμπειρία να πάει κανείς στον επιτάφιο και τέτοια, ότι είναι ανήκουστο να ζει κάποιος στην Ελλάδα και να μην ξέρει πως είναι η τελετή του επιταφίου... Οπότε, κάποια στιγμή λέμε "δε γαμιέται, πάμε στον επιτάφιο".

Φτάνοντας στην εκκλησία, πετύχαμε μια στιγμή γενικής αλλοφροσύνης: Κάτι ψομωμένα παληκάρια είχαν τσακώσει τον επιτάφιο και τον έβγαζαν εκτός εκκλησίας, κάτι παιδάκια είχαν στα χέρια κάτι λαμπάδες, κάτι εξαπτέρυγα, κάτι εκκλησιαστικά σύνεργα και τα έβγαζαν έξω, κάτι παπάδες είχαν πάρει από μια εικόνα ο καθένας και την έβγαζαν έξω.... πανζουρλισμός γινόταν.
Πάμε κι εγώ με το φίλο μου, τσακώνουμε κι εμείς μια κολυμπήθρα για να τη βγάλουμε έξω, "αφήστε την κάτω ρε ρεμάλια" μας λέει ένας παπάς, "μα να βοηθήσουμε θέλουμε" του απαντήσαμε, "αφήστε την σας είπα" επέμενε ο παπάς, τι να κάνουμε κι εμείς, την αφήσαμε και πήγαμε να σηκώσουμε το παγκάρι ώσπου να 'σου πάλι ο παπάς, "αφήστε κάτω το παγκάρι" μας λέει, "μα εμείς να βοηθήσουμε θέλουμε" του είπαμε, "ρε αφήστε το κάτω σας λέω" μας είπε, τι να κάνουμε κι εμείς, το αφήσαμε και φύγαμε άπρακτοι.

Γυρίσαμε στην πλατεία.
Κάποια δόση πετύχαμε τον ορθόδοξο μαρξιστή, ο οποίος μας ρώτησε με χαμόγελο ελπίδας: "Πως σας φάνηκε ο επιτάφιος?"

Άρχισε να μας κοιτάει με ακατανόητο οίκτο όταν του απαντήσαμε πως "Γάμα τα φίλε... Μια φορά είπαμε να πάμε κι εμείς στην εκκλησία... και πέσαμε στη μετακόμιση"...