Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

ΕΝΕΡΓΟΙ

Η ύπαρξη του buzz.reality-tape, μέχρι χτες μου ήταν σχεδόν άγνωστη: Μόνο ακουστά το είχα, και ούτε καν είχα καταλάβει τι είναι και σε τι χρησιμεύει. (Και τώρα που είδα τι είναι και σε τι χρησιμεύει, έπεσα στην εποχή όπου δεν εγγράφει νέα μέλη, οπότε γι' αυτό το λόγο γράφω εδώ όσα ενδεχομένως θα ήταν σκοπιμότερο να γράψω εκεί).

Κάποια στιγμή χτες είπα να κοιτάξω τα στατιστικά του παρόντος ευλογίου, και έκπληκτος είδα ότι συνέρρεε εδώ πέρα κόσμος και κοσμάκης προερχόμενος από το buzz.reality-tape. "Άλλο και τούτο πάλι", μονολόγησα και είπα να το ψάξω, αλλά με φάγανε τα Εξάρχεια και τα ξενύχτια, οπότε μόνο σήμερα το πρωί μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω τι παίχτηκε:

Μια άγνωστη φίλη, έκρινε σκόπιμο (και καλά έκανε εφόσον έτσι έκρινε) να τοποθετήσει εκεί το κειμενάκιον που ειχα ανεβάσει εδώ τη Δευτέρα, με τίτλο "Ετεροχρονισμένη Πρωταπριλιά".
Με αφορμή αυτό το κειμενάκιον, απ' ό,τι βλέπω, άνοιξε μια όμορφη μικρή κουβέντα που έχει ως θέμα το έθιμο του "καψίματος του Ιούδα" (ή ενδεχομένως του "καψίματος του Εβραίου") και κατά πόσο αυτό το έθιμο είναι αντισημιτικό.
Μπορώ να σου πω αναγνώστη μου, ότι κι εγώ έμαθα πολλά για αυτό το έθιμο, του οποίου γνώριζα μόνο το όνομα (και μάλιστα το γνώριζα ως "κάψιμο του εβραίου" κυρίως -πιθανολογώ ότι η ονομασία "κάψιμο του Ιούδα" μάλλον είναι εξευγενισμένος νεολογισμός).

Δεν ανήκω σ' αυτούς που υποστηρίζουν τα έθιμα ντε και καλά. Ούτε ιδιαίτερα ελληναράς νιώθω -έχω μια ροπή προς το διεθνισμό, ούτε καν χριστιανός που γιορτάζει το Πάσχα -ή χριστιανός εν γένει- είμαι. Ως εκ τούτου, αφενός δεν έχει τύχει ποτέ να βρεθώ στο έθιμο, αφετέρου μου σπάνε τ' αρχίδια τα πασχαλινά έθιμα και αδιαφορώ αν θα καταργηθούν. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι του γούστου μου.

Εντελώς φιλολογική και απόμακρη είναι λοιπόν η ενασχόλησή μου με το θέμα του "καψίματος του Ιούδα" και εντελώς φιλολογικά κι απόμακρα αναρωτιέμαι αν το έθιμο έχει όντως αντισημιτικές ρίζες.

Για να εννοήσω λοιπόν αν και κατά πόσον το έθιμο είναι αντισημιτικό, έκανα το εξής πείραμα:
Άναψα ένα τσιγάρο, ρούφηξα μια κούπα κρασί, άπλωσα τα πόδια μου στο πάτωμα και οραματίστηκα δύο πράγματα:

Πρώτα οραματίστηκα ότι είμαι μια καλοσυνάτη νοικοκυρά της Ζακύνθου και ότι νοικιάζω δωμάτια σε τουρίστες. Μέσα στα δωμάτια έχω όλα τα κομφόρ, μεταξύ των οποίων: Πιάτα, κατσαρολικά, μαχαιροπήρουνα και άλλα σχετικά.
Κάποια δόση με επισκέπτονται ως πελάτες κάποιοι καλοί και ευγενικοί άνθρωποι και μου ζητάνε δωμάτιο. Τους οδηγώ μέσα, τους το παρουσιάζω, τους δείχνω με περηφάνεια όλα τα κομφόρ (και τα πιατικά και τα κατσαρολικά και τα μαχαιροπήρουνα) κι εκεί που περιμένω ότι θα νιώσουν χαρούμενοι για την περιποίησή μου, νιώθω να με ΦΤΥΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ όταν μου λένε:
"Για θρησκευτικούς λόγους δεν θα μπορούσαμε, δυστυχώς, να χρησιμοποιήσουμε τα σκεύη της κουζίνας σας και έχουμε φέρει τα δικά μας, διότι τα δικά σας τα θεωρούμε μολυσμένα εφόσον είστε αλλόθρησκη".
Τρελαίνομαι που λες, τους ρωτάω "καλά ρε παιδιά, σε ποιά θρησκεία είστε και έχετε καβαλήσει καθέτως το καλάμι της κοινωνικής απομόνωσης?"
Και μου εξηγούν ότι είναι "ενεργοί εβραίοι".
Δεν ξέρω τι ακριβώς πά να πει αυτό, αλλά πάντως ό,τι κι αν σημαίνει δεν είναι καλό: Πρόκειται για μια θρησκεία που απομονώνει κοινωνικώς τους πιστούς της.

Μόλις τέλειωσα αυτόν τον οραματισμό, έπιασα τον επόμενο:
Ήμουν λέει διευθυντής ενός υποκαταστήματος τράπεζας στη Ζάκυνθο. Κάποιοι πελάτες της τράπεζας, εβραίοι στο θρήσκευμα, είχαν φανεί εξαιρετικά τίμιοι σε μια συναλλαγή τους με κάποια υπάλληλό μου, ενώ κάποιος άλλος στη θέση τους θα είχε εκμεταλλευτεί το λάθος της υπαλλήλου μου, θα είχε πάρει τα παραπάνω λεφτά και θα είχε γίνει Καρλ Λιούις και Σπύρος Λούης.
Θέλοντας να ευχαριστήσω τους εβραίους στο θρήσκευμα πελάτες μου, είπα να τους καλέσω σε γεύμα.
ΜΕ ΕΦΤΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ λέγοντάς μου: "Το θέμα του φαγητού είναι πολύ περίπλοκο για μας λόγω του ότι είμαστε ενεργοί Εβραίοι".
Ουσιαστικά μου είπαν, δηλαδή, ότι δεν δέχονται να συν-γευματίσουν με έναν βρωμιάρη όπως εγώ, γιατί αυτοί ανήκουν στη θρησκεία των καθαρών.
Κόντεψα να πάρω ανάποδες, αλλά επειδή είχαν φερθεί εξαιρετικά τίμια στη συναλλαγή τους, ήθελα να τους το ανταποδώσω. Τους πρότεινα λοιπόν να στείλω στο χώρο τους ένα κασόνι ποιοτικά κρασιά, έτσι, ως δικό μου ευχαριστώ για την τιμιότητά τους.
ΜΕ ΞΑΝΑΕΦΤΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, λέγοντάς μου ότι "Αυτό είναι επίσης πρόβλημα, διότι είμαστε ενεργοί εβραίοι και δεν δεχόμαστε δώρα από βρωμιάρηδες σαν εσένα".
Τσαντίστηκα άσχημα με τους αγενέστατους -αν και τίμιους- ενεργούς εβραίους, και άρχισα να μουρμουρίζω "ρε δεν πα να γαμηθείτε κι εσείς και η ενεργητικότητά σας..."

Κάπως έτσι βγήκα από τη νιρβάνα μου, και μετέφερα το μυαλό μου κάπου στο 1700 μ.Χ, σ' ένα κωλοχώρι κάπου στην Πελοπόννησο.
Ήταν, λέει, παραμονές του πάσχα, κι όλο το χωριό ετοιμαζόταν να βάψει αυγά, να πλάσει κουλουράκια με τα δυό του τα χεράκια, να σουβλίσει αρνιά, να ετοιμάσει κοκορετσια, να μαζέψει λουλούδια για τον επιτάφιο, και τέτοιες μαλακίες που γίνονται σε ετήσια βάση.
Τους χωριανούς τους ήξερα έναν προς έναν: Ούτε ένας δεν έδινε θρησκευτική αξία στη γιορτή. Όλοι στο μυαλό τους είχαν το γλέντι, τη μάσα και το φραμπαλά. Να γιορτάσουν ήθελαν οι άνθρωποι, κι επειδή το χωριό ήταν μικρό, όσο περισσότεροι έπαιρναν μέρος στο γλέντι, τόσο καλύτερο γλέντι θα γινόταν.

Και ξαφνικά ένας ράφτης που τον λέγανε Αβραάμ, αγκαζέ με έναν περιπτερά που τον λέγανε Ιακώβ και μ' έναν αγωγιάτη που τον λέγανε Ιωσήφ, σκάνε μύτη στην πλατεία του χωριού και μας λένε:
"Μαστόρια, είμαστε ενεργοί εβραίοι και δεν μπορούμε να πάρουμε μέρος στο γλέντι σας, γιατί ως ενεργοί εβραίοι δεν κάνει να φάμε με εσάς τους ξεφτιλισμένους υπάνθρωπους, ούτε κάνει να πιούμε με εσάς τους βρωμιάρηδες, ούτε κάνει να χορέψουμε με εσάς τους ηλίθιους πιθήκους, διότι είμαστε ενεργοί εβραίοι".

Τους γράψαμε κι εμείς στ' αρχίδια μας, λέγοντας από μέσα μας "Να πάτε να πεθάνετε μόνοι σας, παλιομαλάκες". Αλλά δεν τους το είπαμε φωναχτά, διότι είμαστε ευγενικοί άνθρωποι, άσε που μέχρι τελευταία στιγμή ελπίζαμε πως θα έρθουν στο πασχαλινό γλέντι μας. Είπαμε, όσο πιο πολλοί είναι στο γλέντι, τόσο καλύτερο γλέντι γίνεται -χώρια που αυτοί ήξεραν να παίζουν και κάτι μυστήριους ρεμπέτικους σκοπούς που είχαν μάθει στη Σαλονίκη, και θα άναβε το γλέντι έτσι και μας έπαιζαν το "Ελενίτσα μου", άσε που θα χαλαρώναμε όμορφα αν μας έπαιζαν και το για σαλιό ντε λα μαρ λα γαλάνα, θα τη βρίσκαμε με τα τραγούδια τους και θα γλιτώναμε από τους βλάχους με τα κλαρίνα...

Αλλά τελικά οι εβραίοι δεν ήρθαν.
Πρόβλημά τους. Εμείς γλεντήσαμε μια χαρά.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια του γλεντιού, ένας σουρωμένος έφερε μια μπάλλα από άχυρο, της έδωσε ανθρώπινο σχήμα, και μας είπε με νόημα:
"Ο Γιούδας! Τι λέτε, τον καίμε τον παλιοεβραίο?"
Σουρωμένοι όπως ήμασταν όλοι, είπαμε ναι.
Κρεμάσαμε την αχυρόμπαλλα σ' ένα δέντρο και της βάλαμε φόκο, ενώ ο βάρδος κακοφωνίξ του χωριού, τσάκωσε τη λύρα του και άρχισε να παίζει ένα συρτό:

Κεράτσα, Κεράτσα, Κεράτσα Κληματσίδα,
Να κάψουμε τον Οβριό, που πουλεί τα μήλα,
Επάνω στη γκαμήλα.
Οβριός τ’ ορνίθι το ‘κλεψε, μες το βρακί του το ‘βαλε
Για του γέρου τα μιστά, που πελέκα τα καρφιά.
Νο του, νο του χέζω το νουνό του
Γάρο του γάρο του, χέζω το τσιγάρο του
Μπούκι μπούκι του, χέζω το τσιμπούκι του.
Οβριός πουλεί μαχαίρια, να κοπούν τα δυό του χέρια.
Οβριός πουλεί μετάξι, σαν τον διάολο να πετάξει.
Οβριός πουλεί ψαλίδια, να κοπούν τα δυο τ’ τ’ αρχίδια.
Πάνε όλ’ στ’ ανάθεμα, πάνε και στ’ ανάσκελα.

Ήταν σαφές ότι ελλείψει της μουσικής των εβραίων φίλων μας, οι βλάχοι είχαν επικρατήσει. Ήταν σαφές επίσης πως είχαμε θυμώσει με αυτούς που μας είχαν προσβάλλει.
Μέχρι που ο Δημητράς και οι ελσίνκιδες μάθανε το τραγούδι μας και μας ονόμασαν αντισημίτες, αντί να μας ονομάσουν απλώς κακόγουστους.
Φυσικά αδιαφορούμε για τη γνώμη τους, εφόσον η γνώμη τους αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη ρίζα των πραγμάτων και να βρει τη σωστή σχέση αίτιου-αιτιατού, ως εκ τούτου αδυνατεί να δει ποιός υποτιμάει ποιόν.

Που λες αναγνώστη μου, βγήκα χαρούμενος από το διαλογισμό μου, και για να δεις πόσο χαρούμενος είμαι, σου κάνω πάσα μια ακόμα όμορφη ιστοριούλα:

Αν κάνεις κλικ εδώ, θα διαβάσεις μια συγκινητική ιστοριούλα από τον ιστότοπο του Ζαν Κοέν. Αυτή η ιστοριούλα στάθηκε η αφορμή για όσα διάβασες παραπάνω.

12 σχόλια :

  1. Καλά βρε συ έχεις σκοπό να τσακωθείς με όλους τους Εβραίους της χώρας; Κι αυτό να το καταλάβω, αλλά να τσακωθείς και με όλες τις Εβραίες αυτό δεν το περίμενα. Πάντως σαν έθιμο δεν μ’αρέσει. Είναι σαν να καις τον Έλληνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πληροφορώ επίσης τους εβραίους ότι ο πράσινος μύλος ήταν ένα μπαρμπουτάδικο-καζίνο στις Συκιές της Θεσσαλονίκης.Όλη η μαγκιά της Σαλονίκης την άραζε και γούσταρε εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μπορεί να σιχτίρισα και να μην έχω ξαναγράψει, αλλά μην νομίζεις ότι έχω σταματήσει να σε διαβάζω. Τα αλκολίκια δύσκολα κόβονται... Πολύ ωραίο κείμενο φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σοβαρολογείς τώρα? Υπάρχει περίπτωση με αυτό το κείμενο που έβαλα να τσαντιστεί εβραίος? (πέρα από τους ενεργούς, που τους έχω γραμμένους εκεί που έχω γραμμένους και τους ελληνορθόδοξους θεούσους πάσης φύσεως).
    Θα μου ήταν αδιανόητο!
    Θα κουφαινόμουν!
    Με τη δική μου ανάγνωση όσων έγραψα, οι μόνοι που δικαιούνται να νιώσουν θιγμένοι (και δεν πα να νιώσουν θιγμένοι? Να τους θίξω ήθελα) είναι οι καράβλαχοι με τα κλαρίνα, οι παπάδες, οι πάσης φύσεως μονοθεούσοι και οι υπάλληλοι τραπεζών... άντε, να ενοχληθούν και οι του ελσίνκι. Μέχρι εκεί όμως.
    :-)

    Και τεσπα, θα μου ήταν αδιανόητο να τσαντιστούν εβραίες με όσα έγραψα! Εκτός αν είναι τίποτα θεούσες, οπότε και γι' αυτές ισχύουν τα παραπάνω λεχθέντα.
    Ευνόητο είναι ότι για τις υπόλοιπες, δε θα με σύμφερε να τις τσαντίσω.
    :-) Ξέρω τα συμφέροντά μου!

    Πάντως ρε φιλενάς, δεν ξέρω, αλλά για κάποιο λόγο μου φαίνεται αμφίδρομο πράμα η εθελούσια κοινωνική απομόνωση αφενός και τα κωλοέθιμα του στυλ “κάψιμο” αφετέρου.
    Το ένα φέρνει το άλλο, σε στυλ η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα.
    Αντί να μαζευτούμε όλοι μαζί να κάψουμε κάτι ουσιαστικό (τόσα ουσιαστικά υπάρχουν γύρω μας, τράπεζες, υπουργεία), καθόμαστε κι ασχολούμαστε με επίθετα και επιρρηματικές αντωνυμίες και μαλακίες -που έχουν εμφανέστατα διπλή αφετηρία.
    Και όπως ίσως έχεις εντοπίσει, είμαι Πανιώνιος.
    Τα ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός δεν τα μπορώ, γιατί θάβουν τον Πανιώνιο...
    Και είμαι πεπεισμένος ότι ο Πανιώνιος και οι μειοψηφίες με αξιοπρέπεια και χωρίς “εκλεκτούς λαούς” και “εβραϊκά” (ή πάσης φύσεως ρατσιστικά) κράτη, είναι το μόνο μέλλον του ποδοσφαίρου (και γενικώς).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σχολιαστά, τι να πω... Εύχομαι ολόψυχα αύριο-μεθαύριο να αποκοιμίζω με γκίλι-γκίλι τα εξέχοντα άτομα, αν είναι να γράψεις κάτι ουσιαστικό...
    Δε με πάει το μπέϊμπι σίτινγκ, αλλά το παλεύω
    :-)
    Τζάμπα θα υπηρετήσω τα εξέχοντα άτομα λέμε!
    Αρκεί να γράψεις κάτι -όπως συνήθως- που να μην το έχω σκεφτεί πρώτος!

    Άντε, γιατί η μπλογκόσφαιρα έπηξε στις πίπες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. εγω έμειμα στο προηγούμενα και ως "γνησιος" βαμβακαριακός που σημειωτέον εκτός απο τεράστιος μουσικός ήτο και ιδανικός εκδορεύς(και καθολικός) παραθέτω το άσμα το οποίο έχει και μια μικρή σχέση με το θέμα μας αν το καλοσκεφτείς....http://www.youtube.com/watch?v=klSrUJ7fv7E

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Loupasg, εντελώς αστεράτο άσμα!!!!
    Μύρια ευχαριστώ, και θα αξιοποιηθεί δεόντως στη γνωστή σειρά κειμένων!!!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πως και δεν έβαλες και καμιά υπόθεση πατσίφικο μέσα;

    Και εκεί που κάτι βλάχοι γιορτάζαν τις μαλακίες τους, ένα κράτος με τις διαταγές ενός τραπεζίτη έκανε αποκλεισμό σε ένα άλλο κράτος και από τότε γελάει όλος ο κόσμος και έμεινε και γνωστή με το όνομα η μαλακία.

    Ε μετά όταν αναβιώνει το έθιμο πετάχτε πυρηνικά στον Ιούδα φταίει το έθιμο..... :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μα, Πανδίων, μου φαίνεται πως ο Πατσίφικο ανήκει σε άλλη σφαίρα: στη σφαίρα των παπατζήδων της Αθήνας.
    Μες το μυαλό μου τον έχω συνδυάσει με την πλατεία Συντάγματος, αν και δε θυμάμαι καλά την ιστορία του...
    Και, δυστυχώς, στην Αθήνα δεν έχουμε τα αντίστοιχα έθιμα που θα μπορούσαμε και θα οφείλαμε να έχουμε (όπως το κάψιμο του βιομήχανου, το κάψιμο του τραπεζίτη κλπ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μα τι σοϊ πραμα ειναι αυτοι οι ενεργοι εβραιοι ρε?

    με τις κατσαρολες και το κρασι εχουν προβλημα! δεκτον!

    με το ουζο ομως οχι!

    >>οι καλοκαιρινές χαλαρωτικές διακοπές πίνοντας ούζο στην παραλία<<

    :lol:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι να σου πω βρε Johnnie, ό,τι ξερεις ξερω, αν και υποψιάζομαι ότι το ούζο μπορεί να ήταν ξερωγώ "ούζο Χεβρώνας" (όπως λέμε ούζο Τυρνάβου) και να το είχαν φέρει μαζί τους και να το έπιναν μαζί με παγάκια από νερό της Ιερουσαλήμ...
    Μόνο έτσι θα ήταν συνεπείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Mi-la-re,
mi-la-re-si