ΕΝΕΡΓΟΙ

Η ύπαρξη του buzz.reality-tape, μέχρι χτες μου ήταν σχεδόν άγνωστη: Μόνο ακουστά το είχα, και ούτε καν είχα καταλάβει τι είναι και σε τι χρησιμεύει. (Και τώρα που είδα τι είναι και σε τι χρησιμεύει, έπεσα στην εποχή όπου δεν εγγράφει νέα μέλη, οπότε γι' αυτό το λόγο γράφω εδώ όσα ενδεχομένως θα ήταν σκοπιμότερο να γράψω εκεί).

Κάποια στιγμή χτες είπα να κοιτάξω τα στατιστικά του παρόντος ευλογίου, και έκπληκτος είδα ότι συνέρρεε εδώ πέρα κόσμος και κοσμάκης προερχόμενος από το buzz.reality-tape. "Άλλο και τούτο πάλι", μονολόγησα και είπα να το ψάξω, αλλά με φάγανε τα Εξάρχεια και τα ξενύχτια, οπότε μόνο σήμερα το πρωί μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω τι παίχτηκε:

Μια άγνωστη φίλη, έκρινε σκόπιμο (και καλά έκανε εφόσον έτσι έκρινε) να τοποθετήσει εκεί το κειμενάκιον που ειχα ανεβάσει εδώ τη Δευτέρα, με τίτλο "Ετεροχρονισμένη Πρωταπριλιά".
Με αφορμή αυτό το κειμενάκιον, απ' ό,τι βλέπω, άνοιξε μια όμορφη μικρή κουβέντα που έχει ως θέμα το έθιμο του "καψίματος του Ιούδα" (ή ενδεχομένως του "καψίματος του Εβραίου") και κατά πόσο αυτό το έθιμο είναι αντισημιτικό.
Μπορώ να σου πω αναγνώστη μου, ότι κι εγώ έμαθα πολλά για αυτό το έθιμο, του οποίου γνώριζα μόνο το όνομα (και μάλιστα το γνώριζα ως "κάψιμο του εβραίου" κυρίως -πιθανολογώ ότι η ονομασία "κάψιμο του Ιούδα" μάλλον είναι εξευγενισμένος νεολογισμός).

Δεν ανήκω σ' αυτούς που υποστηρίζουν τα έθιμα ντε και καλά. Ούτε ιδιαίτερα ελληναράς νιώθω -έχω μια ροπή προς το διεθνισμό, ούτε καν χριστιανός που γιορτάζει το Πάσχα -ή χριστιανός εν γένει- είμαι. Ως εκ τούτου, αφενός δεν έχει τύχει ποτέ να βρεθώ στο έθιμο, αφετέρου μου σπάνε τ' αρχίδια τα πασχαλινά έθιμα και αδιαφορώ αν θα καταργηθούν. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι του γούστου μου.

Εντελώς φιλολογική και απόμακρη είναι λοιπόν η ενασχόλησή μου με το θέμα του "καψίματος του Ιούδα" και εντελώς φιλολογικά κι απόμακρα αναρωτιέμαι αν το έθιμο έχει όντως αντισημιτικές ρίζες.

Για να εννοήσω λοιπόν αν και κατά πόσον το έθιμο είναι αντισημιτικό, έκανα το εξής πείραμα:
Άναψα ένα τσιγάρο, ρούφηξα μια κούπα κρασί, άπλωσα τα πόδια μου στο πάτωμα και οραματίστηκα δύο πράγματα:

Πρώτα οραματίστηκα ότι είμαι μια καλοσυνάτη νοικοκυρά της Ζακύνθου και ότι νοικιάζω δωμάτια σε τουρίστες. Μέσα στα δωμάτια έχω όλα τα κομφόρ, μεταξύ των οποίων: Πιάτα, κατσαρολικά, μαχαιροπήρουνα και άλλα σχετικά.
Κάποια δόση με επισκέπτονται ως πελάτες κάποιοι καλοί και ευγενικοί άνθρωποι και μου ζητάνε δωμάτιο. Τους οδηγώ μέσα, τους το παρουσιάζω, τους δείχνω με περηφάνεια όλα τα κομφόρ (και τα πιατικά και τα κατσαρολικά και τα μαχαιροπήρουνα) κι εκεί που περιμένω ότι θα νιώσουν χαρούμενοι για την περιποίησή μου, νιώθω να με ΦΤΥΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ όταν μου λένε:
"Για θρησκευτικούς λόγους δεν θα μπορούσαμε, δυστυχώς, να χρησιμοποιήσουμε τα σκεύη της κουζίνας σας και έχουμε φέρει τα δικά μας, διότι τα δικά σας τα θεωρούμε μολυσμένα εφόσον είστε αλλόθρησκη".
Τρελαίνομαι που λες, τους ρωτάω "καλά ρε παιδιά, σε ποιά θρησκεία είστε και έχετε καβαλήσει καθέτως το καλάμι της κοινωνικής απομόνωσης?"
Και μου εξηγούν ότι είναι "ενεργοί εβραίοι".
Δεν ξέρω τι ακριβώς πά να πει αυτό, αλλά πάντως ό,τι κι αν σημαίνει δεν είναι καλό: Πρόκειται για μια θρησκεία που απομονώνει κοινωνικώς τους πιστούς της.

Μόλις τέλειωσα αυτόν τον οραματισμό, έπιασα τον επόμενο:
Ήμουν λέει διευθυντής ενός υποκαταστήματος τράπεζας στη Ζάκυνθο. Κάποιοι πελάτες της τράπεζας, εβραίοι στο θρήσκευμα, είχαν φανεί εξαιρετικά τίμιοι σε μια συναλλαγή τους με κάποια υπάλληλό μου, ενώ κάποιος άλλος στη θέση τους θα είχε εκμεταλλευτεί το λάθος της υπαλλήλου μου, θα είχε πάρει τα παραπάνω λεφτά και θα είχε γίνει Καρλ Λιούις και Σπύρος Λούης.
Θέλοντας να ευχαριστήσω τους εβραίους στο θρήσκευμα πελάτες μου, είπα να τους καλέσω σε γεύμα.
ΜΕ ΕΦΤΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ λέγοντάς μου: "Το θέμα του φαγητού είναι πολύ περίπλοκο για μας λόγω του ότι είμαστε ενεργοί Εβραίοι".
Ουσιαστικά μου είπαν, δηλαδή, ότι δεν δέχονται να συν-γευματίσουν με έναν βρωμιάρη όπως εγώ, γιατί αυτοί ανήκουν στη θρησκεία των καθαρών.
Κόντεψα να πάρω ανάποδες, αλλά επειδή είχαν φερθεί εξαιρετικά τίμια στη συναλλαγή τους, ήθελα να τους το ανταποδώσω. Τους πρότεινα λοιπόν να στείλω στο χώρο τους ένα κασόνι ποιοτικά κρασιά, έτσι, ως δικό μου ευχαριστώ για την τιμιότητά τους.
ΜΕ ΞΑΝΑΕΦΤΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, λέγοντάς μου ότι "Αυτό είναι επίσης πρόβλημα, διότι είμαστε ενεργοί εβραίοι και δεν δεχόμαστε δώρα από βρωμιάρηδες σαν εσένα".
Τσαντίστηκα άσχημα με τους αγενέστατους -αν και τίμιους- ενεργούς εβραίους, και άρχισα να μουρμουρίζω "ρε δεν πα να γαμηθείτε κι εσείς και η ενεργητικότητά σας..."

Κάπως έτσι βγήκα από τη νιρβάνα μου, και μετέφερα το μυαλό μου κάπου στο 1700 μ.Χ, σ' ένα κωλοχώρι κάπου στην Πελοπόννησο.
Ήταν, λέει, παραμονές του πάσχα, κι όλο το χωριό ετοιμαζόταν να βάψει αυγά, να πλάσει κουλουράκια με τα δυό του τα χεράκια, να σουβλίσει αρνιά, να ετοιμάσει κοκορετσια, να μαζέψει λουλούδια για τον επιτάφιο, και τέτοιες μαλακίες που γίνονται σε ετήσια βάση.
Τους χωριανούς τους ήξερα έναν προς έναν: Ούτε ένας δεν έδινε θρησκευτική αξία στη γιορτή. Όλοι στο μυαλό τους είχαν το γλέντι, τη μάσα και το φραμπαλά. Να γιορτάσουν ήθελαν οι άνθρωποι, κι επειδή το χωριό ήταν μικρό, όσο περισσότεροι έπαιρναν μέρος στο γλέντι, τόσο καλύτερο γλέντι θα γινόταν.

Και ξαφνικά ένας ράφτης που τον λέγανε Αβραάμ, αγκαζέ με έναν περιπτερά που τον λέγανε Ιακώβ και μ' έναν αγωγιάτη που τον λέγανε Ιωσήφ, σκάνε μύτη στην πλατεία του χωριού και μας λένε:
"Μαστόρια, είμαστε ενεργοί εβραίοι και δεν μπορούμε να πάρουμε μέρος στο γλέντι σας, γιατί ως ενεργοί εβραίοι δεν κάνει να φάμε με εσάς τους ξεφτιλισμένους υπάνθρωπους, ούτε κάνει να πιούμε με εσάς τους βρωμιάρηδες, ούτε κάνει να χορέψουμε με εσάς τους ηλίθιους πιθήκους, διότι είμαστε ενεργοί εβραίοι".

Τους γράψαμε κι εμείς στ' αρχίδια μας, λέγοντας από μέσα μας "Να πάτε να πεθάνετε μόνοι σας, παλιομαλάκες". Αλλά δεν τους το είπαμε φωναχτά, διότι είμαστε ευγενικοί άνθρωποι, άσε που μέχρι τελευταία στιγμή ελπίζαμε πως θα έρθουν στο πασχαλινό γλέντι μας. Είπαμε, όσο πιο πολλοί είναι στο γλέντι, τόσο καλύτερο γλέντι γίνεται -χώρια που αυτοί ήξεραν να παίζουν και κάτι μυστήριους ρεμπέτικους σκοπούς που είχαν μάθει στη Σαλονίκη, και θα άναβε το γλέντι έτσι και μας έπαιζαν το "Ελενίτσα μου", άσε που θα χαλαρώναμε όμορφα αν μας έπαιζαν και το για σαλιό ντε λα μαρ λα γαλάνα, θα τη βρίσκαμε με τα τραγούδια τους και θα γλιτώναμε από τους βλάχους με τα κλαρίνα...

Αλλά τελικά οι εβραίοι δεν ήρθαν.
Πρόβλημά τους. Εμείς γλεντήσαμε μια χαρά.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια του γλεντιού, ένας σουρωμένος έφερε μια μπάλλα από άχυρο, της έδωσε ανθρώπινο σχήμα, και μας είπε με νόημα:
"Ο Γιούδας! Τι λέτε, τον καίμε τον παλιοεβραίο?"
Σουρωμένοι όπως ήμασταν όλοι, είπαμε ναι.
Κρεμάσαμε την αχυρόμπαλλα σ' ένα δέντρο και της βάλαμε φόκο, ενώ ο βάρδος κακοφωνίξ του χωριού, τσάκωσε τη λύρα του και άρχισε να παίζει ένα συρτό:

Κεράτσα, Κεράτσα, Κεράτσα Κληματσίδα,
Να κάψουμε τον Οβριό, που πουλεί τα μήλα,
Επάνω στη γκαμήλα.
Οβριός τ’ ορνίθι το ‘κλεψε, μες το βρακί του το ‘βαλε
Για του γέρου τα μιστά, που πελέκα τα καρφιά.
Νο του, νο του χέζω το νουνό του
Γάρο του γάρο του, χέζω το τσιγάρο του
Μπούκι μπούκι του, χέζω το τσιμπούκι του.
Οβριός πουλεί μαχαίρια, να κοπούν τα δυό του χέρια.
Οβριός πουλεί μετάξι, σαν τον διάολο να πετάξει.
Οβριός πουλεί ψαλίδια, να κοπούν τα δυο τ’ τ’ αρχίδια.
Πάνε όλ’ στ’ ανάθεμα, πάνε και στ’ ανάσκελα.

Ήταν σαφές ότι ελλείψει της μουσικής των εβραίων φίλων μας, οι βλάχοι είχαν επικρατήσει. Ήταν σαφές επίσης πως είχαμε θυμώσει με αυτούς που μας είχαν προσβάλλει.
Μέχρι που ο Δημητράς και οι ελσίνκιδες μάθανε το τραγούδι μας και μας ονόμασαν αντισημίτες, αντί να μας ονομάσουν απλώς κακόγουστους.
Φυσικά αδιαφορούμε για τη γνώμη τους, εφόσον η γνώμη τους αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη ρίζα των πραγμάτων και να βρει τη σωστή σχέση αίτιου-αιτιατού, ως εκ τούτου αδυνατεί να δει ποιός υποτιμάει ποιόν.

Που λες αναγνώστη μου, βγήκα χαρούμενος από το διαλογισμό μου, και για να δεις πόσο χαρούμενος είμαι, σου κάνω πάσα μια ακόμα όμορφη ιστοριούλα:

Αν κάνεις κλικ εδώ, θα διαβάσεις μια συγκινητική ιστοριούλα από τον ιστότοπο του Ζαν Κοέν. Αυτή η ιστοριούλα στάθηκε η αφορμή για όσα διάβασες παραπάνω.