ΑΧ! ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ...

Δεν ξέρω, αλλά εμένα μου τη σπάει η όλη φάση με τα χριστούγεννα. Με εκνευρίζει όλο αυτό το αλισβερίσι, όλο αυτό το νταβαντούρι, όλο αυτό το νταραβέρι, όλο αυτό το πάρε-δώσε.
Με εκνευρίζουν οι φάτνες, οι αγιοβασίληδες, τα πλαστικά ελεφάκια, ο μπέϊμπι θεάνθρωπος, οι γύφτοι που με τα κλαρίνα που λένε τα κάλαντα, τα μαγαζάκια που πουλάνε κόλπα και κολπάκια για το δέντρο, τα πιτσιρίκια που δουλεύουν τους μεγάλους, υποκρινόμενα πως πιστεύουν στην ύπαρξη του άηΒασίλη, με ακνευρίζει που τα καζίνα είναι γεμάτα αυτές τις μέρες και δεν μπορώ να παίξω με άνεση....

Βέβαια, γούστα είναι αυτά.
Κάτι φίλοι, γουστάρουν τα χριστούγεννα. Άλλοι που επίσης τα γουστάρουν, επειδή δε γουστάρουν το Χριστό, τα έχουν μετονομάσει σε "ηλιούγεννα" και τα γιορτάζουν με ήσυχη συνείδηση.
Γούστα είναι αυτά.
Εμένα ούτε τα ηλιούγεννα με καλύπτουν. Δε μπορώ να γιορτάζω μέσα στο ψοφόκρυο. Τελεία και παύλα. Είμαι ανοιξιάτικος-καλοκαιρινός, άντε και φθινοπωρινός τύπος.

Αλλά τι στα κομμάτια, πρέπει και τούτο δω το μπλογκ να μπει στο κλίμα των ημερών. Πρέπει να γράψω κατιτίς χριστουγεννιάτικο.
Ωραία λοιπόν. Θα γράψω αυτό:

Αδελφοί!
Τα γενέθλια του Ιησού, πλησιάζουν!
Αδελφοί!
Εσείς τι δώρο θα κάνετε φέτος στον Ιησού?
Αδελφοί!
Αν δεν έχετε καλύτερη ιδέα για δώρο προς τον Κύριο τινων Ιησού Χριστό, ο Περίκαλλος σας προτείνει να επισκεφτείτε το http://www.jesusdressup.com/
και να κάνετε δώρο στον κ. Ιησού κανένα εύμορφον ρουχαλάκι!
Λογικά, θα του αρέσει το δώρο!
Ή, τουλάχιστον, από ευγένεια θα πει πως του αρέσει, για να μην σας προσβάλλει...

ΑΠΟ ΤΕΧΝΙΤΕΣ ΜΕ ΜΕΡΑΚΙ, ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΓΟΥΣΤΟ


http://polsemannen.blogspot.com/2007/11/blog-post_28.html
http://polsemannen.blogspot.com/2007/12/tv4.html
http://polsemannen.blogspot.com/2007/12/tv4-2.html
http://polsemannen.blogspot.com/2007/12/tv4-3.html
http://polsemannen.blogspot.com/2007/12/la-sudoise-tv4-4.html

Οι παραπάνω σύνδεσμοι, εξετάζονται ενιαία, ως πακέτο. Ο ένας αποτελεί συνέχεια του άλλου. Άπτονται ενός ενδιαφέροντος θέματος.
Μια αξιόλογη και ολοκληρωμένη παρουσίαση, για την οποία συγχαίρω τον θρυλικό Κάρολο Πολσεμάνογλου.
(Εύγε Κάρολε! Άφεριμ!!!)

STOP NUCLEAR BOMBS, ΟΡΕ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΜΕΘΑ ΕΙΣ ΚΡΙΣΙΜΟΝ ΗΛΙΚΙΑΝ !
Το μέλλον, το δικό μου τουλάχιστον μέλλον, προδιαγράφεται στο χρώμα του αμέθυστου. Του μη-μεθυσμένου, δηλαδή.
Αδιανόητα πράγματα συμβαίνουν γύρω μας.
Σάββατο προς Κυριακή εβγήκα ο φτωχός εν Εξαρχείοις, και άθλιός τις βομ-βάρμαν, αντίς να σεβαστεί την ηλικία μου και την αγωνίαν μου δια το μέλλον του έθνους, με ετσάκισε διά του βομβαρδιστικού παλιο-ποτού του. Ομιλούμε, έχασα το φως μου. Δεν υπερβάλλω. Ούτε πιτσιρικάς δεν είχα πάθει τέτοια ζημνιά. Με ένα-δυο ποτάκια... Τι μπορεί να μου έδωσε να πιώ (και το ήπια, ο τριμάλθαξ...)
Τι τραβάει ο άνθρωπος εν τοις γεράμασί του, εάν πέση εις τας χείρας βομ-βαρ-δυστών...

Κακήν-κακώς εσύρθην εις την οικίαν μου, εκοιμήθην βαρύτατα, και ότε ήνοιξα τους οφθαλμούς μου, ήνοιξα και την τηλεόραση ο πτωχός, πλην έπεσα πάνω εις το βίνδεοκλίπ των -κατά τα άλλα συμπαθεστάτων- "Rammstein", υπό τον τίτλον "Mann Gegen Mann" και μιλάμε εκόντεψα να γελάσω και να κλάψω ταυτοχρόνως, με έπιασε μια κατάθλιψη, γιατί ορέ συ να έρχεται η κακογουστιά να αποτελειώσει το έργο του βομβαρδιστού-βομ-βάρμαν? Πως μας επλημμύρισεν τόση πλέον κακογουστιά?
Ω, θεοί, σε τι κόζμον ζω, ο τάλας εγώ?
Και ναι μεν εγώ παιδιά δεν έχω, ωστόσο, ορισμένοι άλλοι έχουσι παιδιά.
Τους καλώ να τα προσέχουν, ότι αι ημέραι εισίν πονηραί.
Ήτοι, να τα προμηθεύουν με ποτό από το σπίτι, ώστε να έχουσι το κεφάλι των ήσυχον. Διότι μιλάμε, θα τα θερίσουν τα παιδιά οι κερατάδες με τα κωλοποτά των...
Και επίσης, να απαγορευθώσι δια νόμου τα βινδεοκλίπια εις τους Rammstein. Ας μείνουν εις τα τραγούδια, δεν είναι ανάγκη να τα βινδεοκλιπούν κιόλας...

Τι να πω...
Μιλάμε, τα έχω πάρει πολυτρόπως... Και θα ιδρύσω κίνημα ενάντια εις την περιρρέουσα καφρίλα...

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ
(ο Κόδριγκτον γύρισε από τα θυμαράκια)

Ο μέσος νεοέλληνας, πιστεύει πως η λήθη είναι κάτι όμορφο. Κάτι βολικό. Κάτι σαν μαγικό παπούτσι, το οποίο "ταιριάζει γάντι" σε όλα τα πόδια, ανεξαρτήτως μεγέθους.
(Τι δουλειά έχει ένα γάντι σε ένα πόδι, είναι άλλο θέμα).

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, δεν ήταν μέσοι νεοέλληνες. Ήταν σοβαροί άνθρωποι.
Ως σοβαροί άνθρωποι, είχαν σαφέστατη άποψη για τη λήθη:
Πίστευαν πως η Λήθη ήταν κόρη της Έριδας, πίστευαν επίσης πως η Λήθη είναι αδελφή του Πόνου, του Λιμού, της Άτης, της Δυσνομίας, του Ύπνου ενδεχομένως, ακόμα και του Θανάτου. Πίστευαν επίσης ότι στον κάτω κόσμο, υπήρχε ένα ποτάμι που λεγόταν Λήθη. Όποιος έπινε από το νερό αυτού του ποταμιού... καπούτ! Ξέχναγε πλέον να ζει.
Δεν την πολυχώνευαν τη Λήθη.

Χτες το μεσημεράκι έβρεχε. Ντριν! το τηλέφωνο, ήταν ο Λευτεράκης. Είχε κάτι δουλειές εκεί προς το Πεδίον του Άρεως, πέρασε με το αμάξι και πήγαμε μαζί. Κάναμε κι ένα τσιγάρο εκεί προς το Πεδίο του Άρεως, ίσα να ξαποστάσουμε. Μεσούντος του τσιγάρου, κάποιος θυμήθηκε την παλιότερη ενθάδε δημοσίευση για τον Δημόφαντο και για την ανυπαρξία της οδού Δημοφάντου. Άρχισε μια κουβεντούλα για τα ονόματα των οδών της περιοχής.

"Α, όλα κι όλα, εδώ γύρω ο δήμος Αθηναίων, φρόντισε να τιμήσει τους Φιλέλληνες! Ας πούμε, έχει οδό Κοδριγκτώνος, οδό Δεριγνύ, οδό Χέϋδεν"! απεφάνθη ο ομιλήσας.
Ήθελα να φάω κάτι γλυκό. Τους πρότεινα να πάμε να φάμε καμιά παστούλα, κανένα μπακλαβά, καμιά ξηγημένη τάρτα, και ν' αφήσουμε τις παπαριές περί των δήθεν φιλελλήνων Κόδριγκτον, Δεριγνύ και Χέϋδεν. Υποσχέθηκα πως αν με ακολουθούσαν στο γλυκατζίδικο, θα τους αντάμοιβα αργότερα με ένα mail στο οποίο θα φαινόταν πλήρως η φιλελληνικότης των εν λόγω υποκειμένων.

Τελικά το μέηλ το έστειλα σήμερα.
Περιέχει τη φιλελληνική επιστολή των τριών προαναφερθέντων ναυάρχων προς την ελληνική "Βουλή" του 1827. Το φιλελληνικό αυτό κείμενο, έχει ως εξής:

Ναυαρίνο, 12 Οκτωβρίου 1827
Κύριοι,
Μανθάνομεν με ζωηράν αγανάκτησίν μας ότι ενώ τα πλοία των Συμμαχικών δυνάμεων κατέστρεψαν τον Οθωμανικόν Στόλον αντισταθέντα εις το να υποταχθή εις πραγματικήν ανακωχήν, οι ελληνικοί καταδρομείς δεν παύουσι καταμολύνοντες τας θαλάσσας, και ότι το Δικαστήριον των Λειών, το μόνον (Δικαστήριον) γνωστόν εις τον ελληνικόν κώδικα, δεν παύει ζητούν να δικαιολογή τας καταχρήσεις ταύτας διά νομικών διατυπώσεων.
Η Προσωρινή σας Διοίκησις φαίνεται ότι νομίζει πως οι αρχηγοί των Συμμαχικών Ναυτικών Μοιρών δεν είναι σύμφωνοι περί των μέτρων τα οποία πρέπει να πάρωσι προς κατάπαυσιν της ληστείας ταύτης, αλλ' απατάται. Επειδή σας κηρύττομεν ενταύθα ομοφώνως ότι δεν θα υποφέρωμεν ώστε επί ματαίαις προφάσεσι να ζητήτε να μεγαλύνετε το θέατρον του Πολέμου - δηλαδή τον κύκλον των πειρατειών.
Δεν υποφέρωμεν να κάμωσιν οι Έλληνες καμμίαν εκστρατείαν, καμμίαν καταδρομήν, κανέναν αποκλεισμόν εκτός των ορίων του Βώλου, και της Ναυπάκτου, συμπεριλαμβανομένων των νήσων Σαλαμίνος, Αιγίνης, Ύδρας και Πετσών.
Δεν υποφέρωμεν ώστε οι Έλληνες να κινήσωσιν επανάστασιν ούτε εις Χίον, ούτε εις Αλβανίαν διά να εκθέσωσιν τον λαόν εκείνον να κατασφαγή κατ' αντεκδίκησιν παρά των Τούρκων, θέλομεν θεωρήσει ως άκυρον παν έγγραφον δεδομένον εις καταδρομείς οίτινες ήθελον ευρεθή εκτός των προσδιορισθέντων ορίων και τα πολεμικά πλοία των Συμμαχικών Δυνάμεων θέλουσι λάβη πανταχού διαταγήν να τους συλλαμβάνωσι.
Δεν σας μένει καμμία πρόφασις. Η ανακωχή επραγματοποιήθη από μέρους των Τούρκων, ο δε στόλος των δεν υπάρχει πλέον. Φροντίσατε όμως διά τον δικόν σας, διότι θέλομεν τον καταστρέψει ομοίως αν χρειαστή, διά να αναχαιτίσωμεν μίαν θαλάσσιον ληστείαν ήτις θέλει καταντήσει να σας καταστήση εκτός του νόμου των εθνών.
Επειδή η παρούσα προσωρινή κυβέρνησις είναι χωρίς δύναμιν, καθώς και χωρίς ηθικήν, διευθύνομεν προς το νομοδοτικόν σώμα τας τελευταίας ταύτας και αμετατρέπτους αποφάσεις μας. Περί δε του Δικαστηρίου των λειών, το οποίον εσύστησε, το κηρύττομεν ανίκανον να κρίνη κανέν των πλοίων μας άνευ της δικής μας συνδρομής.
Έχομεν την τιμήν ... (μπλα-μπλα)
Κόδριγκτον, διοικητής της Αγγλικής μοίρας,
Δεριγνύ, διοικητής της Γαλλικής μοίρας,
Χέϋδεν, διοικητής της Ρωσικής μοίρας

Ατυχώς, οι προπάπποι μας, τους πήραν στα σοβαρά. Δεν τους έγραψαν στον πούτσο τους -ως ώφειλαν- και δεν χρησιμοποίησαν το χαρτί αυτού του κειμένου ως κωλόχαρτο (ίσως επειδή ήταν σκληρό το χαρτί - ή ίσως επειδή νόμιζαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή).
Εν πάση περιπτώσει, πάνω σε αυτό το χαρτί δημιουργήθηκε η ψωροκώσταινα "μικρά πλην τιμία Ελλάς".
Η οποία απονέμει σε κεντρικούς δρόμους τα ονόματα αυτών που κατέστειλαν και αποξήραναν την ολόδροση επανάστασή της και τη μιζεροποίησαν και μεζεδοποίησαν. Με επακόλουθο αποτέλεσμα όλη αυτή τη μαλακία που μας περιβάλλει.

Βέβαια εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Ας πούμε, πιστεύω πως ο μέγας Παν ζει.
Επίσης, πιστεύω πως η γη κινείται.
Και πως όλα αλλάζουν. Αργά, αλλά σταθερά.
Πλάκα-πλάκα, δεν αποκλείεται το ίδιο με μένα να πίστευαν οι πρόγονοί μας, αυτοί που αποδέχτηκαν το κωλόχαρτο...

Ο μόνος αδικαιολόγητος είναι ο δήμος Αθηναίων και το ελληνικόν κράτος,
που τιμούν τους τρεις γαμιόληδες ναυάρχους.

Αλλά είπαμε, η Λήθη ήταν κόρη της Έριδας.
Υπήρχε όμως και η Μνημοσύνη.

"ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΣΥΝΗΘΕΙΑΝ"...

Και όμως, την εποχή της τουρκοκρατίας, γινόντουσαν εκλογές για τοπική αυτοδιοίκηση! Και μάλιστα επρόκειτο για εκλογές υπεύθυνες, χωρίς "μυστική ψήφο" και άλλες τέτοιες μεσοβέζικες γυφτιές. Επρόκειτο για υπεύθυνες εκλογές, στις οποίες ψήφιζαν υπεύθυνα άτομα, με το θάρρος της γνώμης τους. Στην Αθήνα, τουλάχιστον.

Αργότερα, βέβαια, στο καθεστώς του "Τρίτου ελληνικού πολιτισμού" του Μεταξά, ας πούμε, και ακόμα πιο μετά, στο καθεστώς της 21ης Απριλίου όπου θριάμβευε η μπότα του "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", παραδόξως εκλογές δεν υφίσταντο.
Αν το σκεφτεί και το συγκρίνει κανείς, ενδέχεται να το βρει απογοητευτικό. Και όντως είναι απογοητευτικό. Αλλά δεν είναι και τόσο παράξενο. Φυσιολογικό είναι. Έτσι νομίζω...

Ο μικρός μου βοηθός Δημ. Καμπούρογλου, στον "Αναδρομάρη", δίνει την εξής περιγραφή για την εκλογική διαδικασία στην Αθήνα της τουρκοκρατίας:

"Μετά προηγουμένην συνεννόησιν της εκλεξίμου τάξεως μεταξύ των μελών της και μετά των ηγουμένων της Αττικής, των καλυτέρων νοικοκυρέων και παζαριτών και των προϊσταμένων των συντεχνιών, κατηρτίζετο ο κατάλογος των υποψηφίων Δημογερόντων δι' έν έτος, ως και των επιτρόπων της Πολιτείας -ούτοι διετέλουν υπό τας διαταγάς των Δημογερόντων.
Η εκλογή ενηργείτο κατ' αυτόν τον τρόπον:
Την τελευταίαν Κυριακήν του Φεβρουαρίου (το έτος ήρχιζεν από τον Μάρτιον) εγίνετο "μονοκλησιά". Δηλαδή όλαι αι άλλαι εκκλησίαι ήργουν και συνέρρεεν ο κόσμος εις τον καθεδρικόν ναόν, τον λεγόμενον "καθολικόν".
Η αυλή του ναού και τα πέριξ επλημμύριζαν. Μετά την λειτουργίαν εξερχόμενος ο Μητροπολίτης ηυλόγει τα πλήθη και απεσύρετο.
Τότε οι εκλογείς συνεκεντρούντο διηρημένοι κατά τάξεις και συντεχνίας.
Ο προϊστάμενος των δημογερόντων, συνήθως ο γεροντότερος, εκήρυττε την έναρξιν της ψηφοφορίας, δηλαδή της ανακοινώσεως των γνωμών.
Προσήρχοντο πρώτοι οι Άρχοντες, κατόπιν οι κληρικοί, οι νοικοκυρέοι (ανακοινούντες την γνώμην τών περί την πόλιν αγροτικών συνοικισμών, των "ξωτάρηδων"), οι παζαρίται, ανακοινούντες και την γνώμην των ανθρώπων των, και οι πρόεδροι των συντεχνιών, ανακοινούντες και την γνώμην των συντεχνιτών αυτών.
Περατουμένης ούτω της εκλογής, ανηγγέλλετο το αποτέλεσμα και υπεγράφετο το πρακτικόν, εν διαδηλώσει δε ωδηγούντο οι εκλεγέντες, ως και οι παλαιοί, εις τας οικίας των.
Την πρώτην Μαρτίου οι παλαιοί παρέδιδον την υπηρεσίαν εις τους νέους και εδίδετο εις αυτούς το "απολυτικόν έγγραφον".
Η Τουρκική εξουσία τότε κατήρτιζε και παρέδιδε προς τους εκλεγέντας το επικυρωτικόν της εκλογής έγγραφον.... "

Στη συνέχεια ο Καμπούρογλου αναφέρει αποσπάσματα από τα -ελάχιστα- πρακτικά εκλογής που κατάφερε να βρει.
Ενδεικτικόν δείγμα :
"Ημείς οι κατοικούντες τας Αθήνας, συνελθόντες όλοι ομού, διηρημένοι εις τάξεις και συνάφια, επροβάλαμεν αναμεταξύ μας την συνήθη εις τον τόπον εκλογήν δημογερόντων και προεστώτων της Πατρίδος ταύτης, κατά τους Βασιλικούς νόμους και την παλαιάν της Πατρίδος συνήθειαν, και εξελέξαμεν τους τιμιωτάτους Άρχοντας..." (1819)
ή το
"Συνελθόντες όλοι εις το κοινόν ημών Βουλευτήριον, όλος ο Δήμος των Αθηναίων..." (1820)

Βέβαια, τα δύο αποσπάσματα χρονικά τοποθετούνται 1-2 χρόνια πριν το 1821. Είχαν αρχίσει δηλαδή οι ζόρικες ζυμώσεις που τελικά οδήγησαν στην επανάσταση.

Έναν από τους ζυμωτές των εν λόγω ζυμώσεων, ο Καμπούρογλου τον αναφέρει 1-2 σελίδες μετά: "Αρχιμανδρίτης Διονύσιος ο Πύρρος ο Θετταλός" λεγόταν ο εν λόγω ζυμωτής.
Όχι μόνο Διονύσιος, αλλά και Πύρρος, δηλαδή.
Κουρελιάζοντας τις ιστορίες με "κρυφά σχολειά" και τα ρέστα, ο Αρχιμανδρίτης Διονύσιος ο Πύρρος ο Θετταλός, εμφανίστηκε στην Αθήνα και άρχισε να διδάσκει μαθηματικά, φυσικές επιστήμες, ιατρική και φιλοσοφία.

Ο ίδιος ο Διονύσιος, γράφει στην αυτοβιογραφία του, σχετικά με την περίοδο που δίδασκε στην Αθήνα (το 1813 περίπου) :

"Οι μαθηταί εσυνάχθησαν έως πεντήκοντα, ηκολούθουν τας μαθήσεις των με προθυμίαν. Δια τούτο και εγώ, παρατηρήσας τα πνεύματα αυτών, μετά δέκα ή είκοσιν ημέρας, ήλλαξα τα ονόματα όλων εκείνων των μαθητών μου, διά να γίνωσι πλέον επιμελείς εις τας σπουδάς των.
Εν μια των ημερών έκαμα εις την σχολήν μου μίαν Ακαδημίαν, όπου ήλθον όλοι οι μαθηταί και οι άρχοντες της πόλεως (σημ.τ.Πρκλς: οι οποίοι άρχοντες, είπαμε πως ήταν εκλεγμένοι, μονοετούς θητείας).
Τότε είς γραμματεύς επροσεκάλει τον μαθητήν κατ' όνομα, και αυτός επαρισταίνετο ευθύς. Εγώ δε, λαβών ένα κλάδον της δάφνης και ελαίας, τον έδιδον εις τον μαθητήν. Εν ταυτώ τω έδιδον εγγράφως και τω έλεγον:
"Ιδού τώρα δεν είναι το όνομά σου πλέον Ιωάννης ή Παύλος κλπ, αλλ' είσαι Περικλής, Θεμιστοκλής, ή και Ξενοφών κλπ. Λοιπόν φοβού τον θεόν, βοήθησον την Πατρίδαν σου, αγάπα και την φιλοσοφίαν".
Και ούτως αναχωρούντος του μαθητού, όλοι επευφήμουν αυτόν λέγοντες: Ζήτω ο Περικλής (ή ο Θεμιστοκλής) και εχειροκρότουν και τας χείρας αυτών..."

Ωραίος ο αρχιμανδρίτης!
Τα χαίρομαι κάτι τέτοια άτομα!

Βέβαια, κάποιος θα παρατηρήσει (εντελώς δικαιολογημένα) ότι πέρα από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, ας πούμε, ελάχιστους ήρωες του '21 ξέρουμε που να είχαν ονόματα σαν τα παραπάνω. Είναι κι αυτό ένα ζήτημα.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη ότι τα ονόματα του στυλ "Περικλής, Θεμιστοκλής, ή και Ξενοφών κλπ" οι κάτοχοι αυτών τα χρησιμοποιούσαν ως επαναστατικά nickname. Ειλικρινώς, αν και το έχω ψάξει, απλώς σηκώνω τα χέρια ψηλά. Θα ήθελα να ήταν έτσι το πράγμα, αλλά μάλλον δεν ήταν.

Το ενθαρρυντικό πάντως είναι ότι στις μέρες μας (Διακόσια χρόνια μετά από την εποχή όπου ο Διονύσιος ο Πύρρος δίδασκε στην Αθήνα), διαπιστώνω με χαρά ότι όλο και περισσότεροι "Ιωάννηδες ή Παύλοι κλπ" αποκτούν ένα Περικλοειδές ή Θεμιστόκλειον nickname ως ιντερνετικό προσωνύμιο.
Το καλοκαιράκι, επαραβρέθηκα σε μια (σχετική με τα λεγόμενα του αρχιμανδρίτου) δημόσια τελετή επίσημης υιοθετήσεως νέου ονόματος από μερικούς που δεν γούσταραν πλέον να λέγονται "Ιωάννης ή Παύλος κλπ". (Δεν θυμάμαι κάποιον που να επέλεξε το όνομα "Περικλής", αλλά δεν πειράζει).

Βρίσκω το γεγονός ποικιλοτρόπως παρήγορον και ελπιδοφόρον για το μέλλον...

ΟΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΣΑΚΙΤΖΗ ΜΕΧΜΕΤ ΕΦΕ


İzmir'in kavakları (Οι σμυρνέικες οι λεύκες)
Dökülür yaprakları (φύλλα ρίχνουνε σωρό)
Bize de derler Çakıcı (Με λένε μένα Τσακιτζή)
Yar fidan boylum (λυγερόκορμο δεντρί)
Yıkarız konakları (και κονάκια πυρπολώ)

Ο Τσακιτζή Μεχμέτ εφές γεννήθηκε στο χωριό Αγιά Σουλούκ, κοντά στο Αϊδίνι, ήταν καπετάνιος των Ζεϊμπέκων και φορούσε την περήφανη χαρακτηριστική στολή τους.

Ο Τσακιτζής βγήκε στην παρανομία και σχημάτισε ένοπλη ομάδα με σκοπό να εκδικηθεί το θάνατο του πατέρα του, που ήταν κι εκείνος παράνομος και τον σκότωσαν με δόλο οι ζαπτιέδες, κατά διαταγή του βαλή της Σμύρνης και του ίδιου του Σουλτάνου. Με αυτό ως αφορμή, ο Τσακιτζής γενίκευσε τη θεώρησή του, θεώρησε σαν εχθρό του ολόκληρη την κρατική εξουσία και τους εκπροσώπους της: τους ζαπτιέδες, τους τζανταρμάδες, τους μισθοφόρους τουφεξήδες και τους αξιωματικούς τους, κι εξόντωσε πολλούς από αυτούς.

Όλα αυτά γινόντουσαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Η ένοπλη δράση του Τσακιτζή, του πατέρα του, όπως και των άλλων εφέδων της φυλής τους, ίσως να σχετίζεται με τις μεγάλες εξεγέρσεις των Ζεϊμπέκων του 19ου αι. εναντίον του τουρκικού κράτους που κατέστρεφε τον τρόπο ζωής τους και τους καταπίεζε.
Βλέποντας ότι το κράτος τους καταπίεζε, ο Τσακιτζής παρακίνησε τους φτωχούς αγρότες να μην πληρώνουν φόρους, κι απαγόρεψε στους φοροεισπράκτορες, με ποινή θανάτου, να έρχονται στην περιοχή που είχε κάτω από τον έλεγχό του.

Ξεκινώντας με την πρόθεση να αποδώσει μόνος του δικαιοσύνη σε μια προσωπική αδικία που του κάνανε, ο Τσακιτζής έφτασε στην ιδέα να απονείμει, γενικότερα, δικαιοσύνη στην περιοχή του και μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του. Έτσι, άρχισε να αποσπά με τη βία μεγάλα ποσά απ' τους πλουσίους, τους τσιφλικάδες, τους προύχοντες, και τους τοκογλύφους και να τα χρησιμοποιεί προς όφελος των οικονομικά αδυνάτων. Έκανε δωρεές, προίκιζε φτωχές κοπέλες, έχτιζε γεφύρια, βρύσες, έφτιαχνε κοινωφελή έργα. Οι πλούσιοι Τούρκοι, Ρωμιοί, Εβραίοι και άλλοι, διαμαρτύρονταν στις αρχές και ζητούσαν την εξόντωση του Τσακιτζή. Όμως οι φτωχοί, ανεξάρτητα από φυλή και θρησκεία, τον αγαπούσαν, τον προστάτευαν και του πλέκανε τραγούδια στα ελληνικά, στα τούρκικα, στα αρμένικα.

Η φήμη του είχε φτάσει στην Ελλάδα απ' τον καιρό που ζούσε ακόμα ο θρυλικός εφές, πολύ πριν φτάσουν εδώ οι μικρασιάτες πρόσφυγες. Το σχετικό ελλαδίτικο, όπως φαίνεται κι από τους στίχους, τραγούδι, εύχεται μέσα στην αφέλειά του να μπορούσε να έρθει ο Τσακιτζής και στην Ελλάδα, για να απονείμει κι εδώ την κονωνική του δικαιοσύνη:
"Τσακιτζή, δεν εβαρέθης στα σμυρνέικα χωριά?
Δεν περνάς και στην Ελλάδα, να παντρέψεις ορφανά?"

Βεβαίως, αν το δούμε αντικειμενικά, ο Τσακιτζής ήταν ένας ληστής με τη νομική έννοια του όρου, δηλαδή ήταν κάποιος που ιδιοποιείται ξένα πράγματα με τη βία ή την απειλή βίας. Όμως οι αγρότες κι η φτωχολογιά των πόλεων δεν τον θεωρούσαν κακούργο. Ενδεικτική η μαρτυρία που διασώζει ο Νέαρχος Γεωργιάδης:
"Τον λέγανε ληστή! Εγώ δεν τον εθεωρούσα για κακούργο αυτόν τον άνθρωπο. Όταν τόσους ανθρώπους που δεν είχανε βόδια να ζευγαρώσουνε τους αγόραζε βόδια, όταν πάντρεψε τόσα κορίτσια, όταν εχάλανε ενούς το σπίτι, επήγαινε και του'δινε να χτίσει καινούργιο... Ε, λοιπόν αυτός ο άνθρωπος θα τον πω ότι ήτανε κακούργος? Αυτός ήτανε σωτήρας του κοσμάκη!"

Έχει παρατηρηθεί ότι οι ληστές, κοινωνικοί και μη, είναι άνθρωποι της δράσης μάλλον παρά της θεωρίας. Ο Τσακιτζή Μεχμέτ εφές δεν είχε κανένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Όμως από τη δράση του πηγάζουν μερικές πολιτικές έννοιες που θα μπορούσαν να κωδικοποιηθούν ως εξής:
*Αντιεξουσιαστική στάση, εχθρότητα προς ένα απολυταρχικό και καταπιεστικό κράτος και τα όργανά του και σύγκρουση μαζί τους.
*Ταξικά συναισθήματα που μοιράζονται σε δύο πόλους: συμπάθεια για τη φτωχή αγροτιά και τις λαϊκές τάξεις των πόλεων και έχθρα εναντίον των πλουσίων.
*Πράξεις κοινωνικής δικαιοσύνης για την οικονομική ανακούφιση των φτωχών, με ανάλογη επιβάρυνση στην περιουσία των πλουσίων.
*Έλλειψη εθνικών ή θρησκευτικών προκαταλήψεων και διακρίσεων, τόσο απέναντι στους αδύνατους, όσο κι απέναντι στους οικονομικά ισχυρούς.

Η μάζα των Σμυρνιών και των άλλων μικρασιατών Ελλήνων, που ανήκαν στις λαϊκές τάξεις, με το να αγαπά, να θαυμάζει και να υποστηρίζει τον εφέ του Αϊδινίου, με το να εξυμνεί τα χαρίσματά του και να λέει τα τραγούδια του, με το να καλλιεργεί το θρύλο του για μια σειρά ετών, ακόμα κι όταν αυτός είχε πια σκοτωθεί, έδειχνε πως αποδεχόταν αυτές τις αρχές του Τσακιτζή ως ένα είδος κώδικα λαϊκής ιδεολογίας.

Βέβαια, η άφιξη του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, συνέβαλε αρκετά στο να ξεχάσουν προσωρινά οι Έλληνες της Μικράς Ασίας τον Τσακιτζή. Μπροστά τους είχαν πλέον το εθνικό όραμα της ενώσεως με την μητέρα πατρίδα και τέτοια πράγματα.
Αργότερα, οι Έλληνες της Μικρασίας, πρόσφυγες πια εκεί που τους πέταξε το φουσκωμένο κύμα, δοκίμαζαν στο πετσί τους την κοινωνική αδικία και την οικονομική ανισότητα στον υπέρτατο βαθμό. Όλα αυτά, στα εδάφη της μητέρας πατρίδας, πλέον.
Έτσι, τα τραγούδια του Τσακιτζή ξανάρχισαν να αντηχούν στις προσφυγικές συνοικίες, παίρνοντας τη σημασία επαναβεβαίωσης αυτού του παλιού κώδικα λαϊκής ιδεολογίας...

Μπορούμε να θεωρήσουμε ως κύριο τραγούδι για τον Τσακιτζή, εκείνη τη μελωδία με τούρκικα λόγια και ρυθμό ζεϊμπέκικο, που περιείχε σε κάθε στροφή της το στερεότυπο στίχο
"μπαναντα Τσακιτζή ντερλέρ" (δηλαδή "με λέν εμένα Τσακιτζή")
ή το στίχο "γιαρ φιντάν μποϊλού" (δηλαδή "λυγερόκορμο δεντρί").
Δεν ξέρουμε αν ο αρχικός δημιουργός του ήταν Τούρκος ή Ζεϊμπέκος ή αν ανήκε σε κάποια άλλη εθνότητα. Όσον αφορά τους στίχους, φαίνεται πως ο αριθμός τους είναι μεγάλος κι απροσδιόριστος. Στην πραγματικότητα, πολλοί προσέθεταν κατά καιρούς, ανάλογα με την έμπνευσή τους και την περίσταση, καινούργιες αυτοτελείς στροφές, τις οποίες μπορούμε να ονομάζουμε παραλλαγές. Αυτό λοιπόν το "κύριο" τραγούδι του Τσακιτζή το πήρανε από τους πρόσφυγες και οι άλλοι Έλληνες και το τραγουδήσανε κι αυτοί. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Μάρκου Βαμβακάρη: "Το "Τσακιτζής" είναι ζεμπέκικο τούρκικο βαρύ, ωραίο... ωραίο! Δε θυμάμαι ακριβώς από που το έμαθα, όμως ήτανε πολλοί, πολλοί από τη Μικρά Ασία που το τραγουδούσανε".

Γύρω στα 1930 γραμμοφωνήθηκε μια αμιγώς ελληνόφωνη παραλλαγή:

Μες της Σμύρνης τα βουνά
και τα κρύα τα νερά
μες της Σμύρνης τα βουνά
σαν λιοντάρι τριγυρνά.
-Με λεν εμένα Τσακιτζή
-Γειά σου, παληκάρι μου,
λεοντάρι στην καρδιά

Καθεμιά του ντουφεκιά
είναι και παρηγοριά.
Καθεμιά του ντουφεκιά
είναι και παληκαριά.
-Με λεν εμένα Τσακιτζή
-Γειά σου παληκάρι μου,
λεοντάρι στην καρδιά

Τη θρησκεία δεν κοιτά
Τούρκα αν είσαι για Ρωμιά
-Με λεν εμένα Τσακιτζή
Τάμα τό'χει στο θεό
να παντρεύει ορφανά.

Ο θρύλος του Τσακιτζή επιβίωσε και μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο.
Γύρω στα 1960, το όνομά του ήταν αρκετό για να κάνει εμπορική επιτυχία ένα μέτριο κατά τα άλλα, λαϊκό τραγουδάκι του Μπ. Μπακάλη με το Στράτο Διονυσίου.
Αργότερα κυκλοφόρησε σε δίσκο μια ακόμα σημαντική παραλλαγή του "κύριου" τραγουδιού του Τσακιτζή στα ελληνικά. Σ' αυτήν παραμένει ο στερεότυπος στίχος "γιαρ φιντάν μποϊλού", που επανέρχεται σε κάθε στροφή, σαν κατάλοιπο της γλώσσας του πρωτότυπου:

Τσακιτζή, παληκαρά,
πέρασε κι απ' τα Βουρλά,
πέρασε κι από τη Σμύρνη
γιαρ φινταν μποϊλού
να παντρέψεις ορφανά.

Τσακιτζή, κατέβα πια
απ' της Ασίας τα βουνά,
πήγαινε και στ' Οδεμήσι
γιαρ φιντάν μποϊλού
να παντρέψεις ορφανά

Δεν είν' αυγή να σηκωθώ
και να μη συλλογιστώ,
Τσακιτζή μου, να μην κλάψω
γιαρ φιντάν μποϊλού
τον άδικό σου το χαμό

Είναι σωστή η διαπίστωση ότι ο μύθος των λαϊκών ληστών μένει ζωντανός μόνο μέσα στα πλαίσια της φεουδαρχικής αγροτικής κοινωνίας που τον γέννησε, κι έξω απ' αυτή δε μπορεί να κατανοηθεί και να συγκινήσει.
Αντίθετα όμως με αυτό τον κανόνα, ο Τσακιτζής δρασκέλισε τις βουνοπλαγιές και τα χωράφια και μπήκε θριαμβευτικά στις πόλεις. Το γεγονός ότι ο μύθος του από αγροτικός έγινε αστικός, και μ' αυτή την έννοια ενσωματώθηκε στο ελληνικό τραγούδι των πόλεων, δείχνει τη διαχρονικότητα και την καθολικότητα των μηνυμάτων του.

(Το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου (σχεδόν όλο, δηλαδή), είναι από το βιβλίο του Νέαρχου Γεωργιάδη "Ρεμπέτικο και πολιτική" των εκδόσεων "Σύγχρονη Εποχή").

Το λινκ του δίπλα παρατιθέμενου τραγουδακίου, υπάρχει πατώντας εδώ.
Δεν τη θεωρώ και την καλύτερη εκτέλεση
(κάπου έχω και μια καλύτερη, αλλά δεν μπορώ να την βρω. Φαντάζομαι πως η καλύτερη όλων, υπάρχει στο δίσκο "Ελληνική απόλαυσις". Άμα το έχει κάποιος ευγενής επισκέπτης... Ας το στείλει να το βάλωμεν και δίπλα, να ολοκληρωθεί η ηχητική μας απόλαυσις).

ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ, ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Μεταφερόμαστε νοερά στις αρχές Νοεμβρίου του 1901.
72 χρόνια πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Η βασίλισσα Όλγα ήδη έχει τυπώσει και διανείμει το ευαγγέλιο σε δημοτική μετάφραση. Πρόκειται για μια έκδοση 500 αντιτύπων, επομένως πολύ περιορισμένης επιρροής. Οι γλωσσαμύντορες, όπως και οι εκκλησιαστικοί ταγοί, βλέπουν την ενέργεια της βασίλισσας Όλγας με επιφύλαξη. Στους πνευματικούς και πανεπιστημιακούς κύκλους, επικρατεί κλίμα ζυμώσεων σχετικά με τα κίνητρα της βασίλισσας.
Μερικοί θεωρούν εντελώς αυτονόητη την ενέργειά της να μεταφράσει τα ευαγγέλια στη γλώσσα του λαού. Άλλοι, πιστεύουν πως η βασίλισσα έχει ένα σκοτεινό σχέδιο: Να αλλοιώσει τη γλώσσα του έθνους, και εν τέλει να αλώσει την ψυχή του έθνους, και τέτοια.
Αρχές Νοεμβρίου του 1901, η εφημερίδα "Ακρόπολις" αρχίζει να δημοσιεύει σε συνέχειες μια άλλη μετάφραση των ευαγγελίων. Το γλωσσικό ιδίωμα αυτής της μεταφράσεως, θεωρείται εντελώς εξτρεμιστική δημοτική (Υποτίθεται πως ο "Μυστικός δείπνος" αποδιδόταν ως "κρυφό τσιμπούσι").
Αυτό ήταν, το ποτήρι είχε ξεχειλίσει.
Οι γλωσσαμύντορες, με επικεφαλής τον Μιστριώτη, βγάζουν αφρούς. Μαζί τους, παραδόξως, συμμαχούν και τα πλέον ριζοσπαστικά - αντιβασιλικά στοιχεία της κοινωνίας, με πρωτοπόρους τους φοιτητές.
Οργανώνονται συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, πέφτει ξύλο, υπάρχουν καμιά δεκαριά νεκροί... Τα επεισόδια μένουν γνωστά ως "Ευαγγελικά".
Κάποια στιγμή, υπό την πίεση των εξεγερσιακών γεγονότων, η "Ακρόπολις" σταματάει τη συνέχεια της δημοσίευσης του μεταφρασμένου ευαγγελίου.
Τα πράγματα ηρεμούν.

Δυο χρόνια μετά, ένας εξαιρετικά μορφωμένος άνθρωπος, ο καθηγητής πανεπιστημίου Γεώργιος Σωτηριάδης, πλησιάζει στην επίτευξη αυτού που αποτελούσε για εκείνον, όνειρο ολόκληρης της ζωής του: Να ανεβάσει την τριλογία του Αισχύλου "Ορέστεια", μεταφρασμένη σε μια απολύτως ήπια δημοτικοκαθαρεύουσα, ώστε να είναι κατανοητή στο ευρύ κοινό.
Ο άνθρωπος ο Σωτηριάδης, είχε διασχίσει την Ευρώπη προκειμένου να φέρει ανθρώπους και υλικά, ιδέες και σκηνοθεσίες και σκηνικά, προκειμένου η παράσταση να είναι τέλεια.
Και ξαφνικά, του προέκυψε ξανά ο γλωσσαμύντωρ Μιστριώτης.
Ο Μιστριώτης, είχε ήδη ανεβάσει πολλά από τα έργα του αρχαίου δράματος, κρατώντας αναλλοίωτη τη γλώσσα του πρωτοτύπου κειμένου. Το αποτέλεσμα, ήταν παταγώδης αποτυχία, εφόσον κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα από τα λεγόμενα επί σκηνής.
Πείτε το ζήλια, πείτε το απόλυτη γλωσσαμυντική συνέπεια του Μιστριώτη, το γεγονός είναι πως όταν ο Μιστριώτης είδε πως η κατά Σωτηριάδην "Ορέστεια" γνώριζε πρωτοφανή επιτυχία, πήρε ανάποδες.
Άρχισε πάλι τα φλογερά κηρύγματα και τα συνωμοσιολογικά σενάρια πως δήθεν κάποια σκοτεινά κέντρα απεργάζονται την καταστροφή της γλώσσας μας.
Νέες διαδηλώσεις, νέα επεισόδια, νέες ταραχές, υπάρχουν νεκροί, τραυματίες, πυροβολισμοί, συλλήψεις...
Τα επεισόδια μένουν γνωστά με το όνομα "Ορεστειακά".

Ταραχοποιόν στοιχείο αυτός ο γλωσσαμύντωρ Μιστριώτης...
Και μια από τις αξιολογότερες μορφές των ελληνικών γραμμάτων, βέβαια.

Μια άλλη δυνατή μορφή των ελληνικών γραμμάτων εκείνης της εποχής, ήταν ο Νικόλαος Ποριώτης. Μόνο που αυτός ήταν δημοτικιστής.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα γλωσσικού πολέμου, ο Ν. Ποριώτης κάθεται και σκαρώνει ένα φο-βε-ρό ποιηματάκιον, με το οποίο υμνεί την γλωσσική προσφορά του γλωσσαμύντορος Μιστριώτη!
Παραδίδει το ποιηματάκιον στα χέρια του Κωστή Παλαμά (γραμματέας τότε του Πανεπιστημίου), ο Παλαμάς το διαβάζει, το βρίσκει εξαίσιο και θεσπέσιο, και το φέρνει στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου και ανεγνώσθη από τον καθηγητή Νικόλαο Πολίτη, ενώπιον της Συγκλήτου, παρουσία του υμνούμενου Μιστριώτη.

Το ποίημα, το εξαίσιο αυτό ποίημα, είχε ως εξής:

"Γεωργίω τω Μιστριώτη
ανδρί φρενήρει και ευήθει
την τε ιδέαν αστείω
και την πνοήν βρομείω
κολερών ακέστορι
και λασίων πύκτη
ανθ’ ών
της γλωττικής κατοργάδος
τους κατώρυχας εξεκαύλωσε
και της ποιητικής οινάδος
τα καυλία και τα βλαστήματα έκλασε
δια ξοάνων δε και κουράδων
τους πολυψόφους
των λόγων κολοσυρτούς
ψολόεις κατουρίσας
και πάντας κατακυλήσας
κατ’ αξίαν, ή και αϊδώς, φυσά,
ανάθεμα!"

Εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει να είναι και τόσο υμνητικό προς τον Μιστριώτη.
Ίσως θα το καταλαβαίναμε καλύτερα, αν διαβάζαμε τη μετάφραση στη δημοτική:

"Στον Γεώργιο Μιστριώτη
άντρα συνετό και αγαθό
στην όψη ωραίο
και στη φωνή βροντερό
τον προστάτη των κουρεμένων
και γρονθοκόπο των μαλλιαρών
επειδή
της γλωσικής καλλιεργήσιμης γης
τα φυντάνια ξεβλαστάρωσε
και του ποιητικού αμπελώνα
τους βλαστούς και τις παραφυάδες έσπασε
και αφού με ξόανα και τοιχογραφίες
τους πολυθόρυβους
των λόγων όχλους
τους οδήγησε σαν κεραυνός σε ούριο άνεμο
και τους πάντες κατέθελξε
κατ’ αξίαν, αν και μετριοφρόνως, κορδώνεται,
αφιέρωμα!"

Θεωρώ αρκετά πιθανό, ύστερα από το άκουσμα αυτού του ύμνου προς το πρόσωπό του, να έβαλε κάποιο (έστω λίγο) νερό στο κρασί του ο Μιστριώτης, συνειδητοποιώντας ότι "επαρήλθον οι χρόνοι εκείνοι", και ότι η ελληνική γλώσσα έχει, εν πολλοίς, εξελιχτεί κάπως...

ΣΕΠΤΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Δεν δέχομαι τους Μαντζού
Παρακαλώ να τους πείτε
ότι εγώ ο Μιχαήλ
θα κάψω το έβδομο καροτσάκι
αν φτάσει μπροστά στην υψηλή μου Πύλη
την από αιώνων απαραβίαστη.
Κι ό,τι από Μαντζού
(αλλά και από Λουδοβίκους)
με παρακαλέσει
θα βρω τη δύναμη
να απωθήσω
τα σεπτά τους εικονίσματα.

Δεν πάει εγώ των Κούρων
των άπτερων νικών
εγώ των άνευ τέχνης Καισάρων,
να υποκύψω στην Τζην Χάρλοου
στον Τζόνσον και τον Τζο
γιατί γεννήθηκαν και πάλι
απ' τα γνωστά βουνά σαρκών
με Μάζες οχετών
και μάζες κορμιών
(5 κορμιών και νταμαριών)
να υποκύψω όταν θα θέλουν
να υπογράψουν
να μετέχουν στο έργο
να με νοιάζουν έβδομοι
ποιοί; Αυτοί που με μισούν
από καταβολής φυτευμένων χαλικιών
από καταβολής πλοίων αμπέλων
να θέλουν να γεννούν
προδιαγράφοντας τη σωτηρία τους στο Μείον και Συν
στο Θεό και στο ωραίο
στο Πλήθος των υπαρκτών
γιατί γνωρίζουν
το ασταθές της ύπαρξής των
το έλεος οπου τους λείπει
τον Γεωργικόν αγρόν πέτρα
τον φωτισμόν του νέον
Κόστα Ρίκα δική
την χρυσήν με άνθη περαστική
την χαϊδεμένη ώρα τους.

Όχι εις την επτάπυλον
και εις την Πόλη
και στα σεπτά κάλλη της
όχι εις την στάχτην των αετών τους
και σ' ό,τι με αποσκευές φέρουν.

Παρακαλώ πυρπολήσατε
τα όρη όπου κατοικούν
τα καταφύγιά τους
κατακρυμνίσατε.
Σ' αυτό εγώ υπογράφω.

(Πρόκειται για ένα ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού, από το θρυλικό και πολυαγαπημένο μου "4 Μαζινό").

ΠΕΙΤΕ ΝΑ 'ΡΘΟΥΝ ΘΕΟΛΟΓΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ...

Στον αρχαίο κόσμο, προστάτης των ικετών εθεωρείτο -πέρα από το Δία και τη Θέμιδα- ο Απόλλων
(Βλέπε σχετικά: Αισχύλου, Ευμενιδες:
"Μάρτυρας ήρθα. Κατά το νόμο, ο κατηγορούμενος ικέτης μου είναι και στο βωμό μου πρόσπεσε. Εγώ τον εξάγνισα. Και ήρθα συνήγορος. Στη μητροκτονία του συναίτιος είμαι")
Αυτό το ήξεραν ακόμα και οι πέτρες (οι αρχαίες πέτρες, τουλάχιστον).

Κατά συνέπεια, ο ικέτης (που είχε κοτζάμ προστάτη, ήτοι τον Απόλλωνα), εθεωρείτο κάτι σαν ιερό πρόσωπο. Σου λέει ο άλλος "δεν είναι και μικρό πράγμα να σε προστατεύει ο Απόλλων... Για να σε προστατεύει ο Απόλλων, αυτό σημαίνει πως είσαι αξιόλογο άτομο... Αν ήσουν απλώς κυνηγημένος και παπατζής και ξεφτίλας, δεν θα σε προστάτευε ο Απόλλων..."
Μετρημένα κουκιά ήταν το ζήτημα, δηλαδή. Τους ικέτες πρέπει να τους σεβόμαστε, επειδή τους τιμά με τη φιλία του ο Απόλλων. Τελεία και παύλα.

Βέβαια οι μικρασιάτες Κυμαίοι, σε κάποια δόση την είδαν αλλιώς τη φάση, και κινδύνεψαν να αφανιστούν. Το σκηνικό το περιγράφει ο Ηρόδοτος στο πρώτο βιβλίο των ιστοριών του (Ηροδ Α: 150-160 περίπου) και έχει κάπως έτσι:

Ο Κύρος καταλαμβάνει τη Λυδία. Συλλαμβάνει το βασιλιά της Λυδίας τον Κροίσο, τον απαγάγει (κάτι ανάμεσα σε σύμβουλο και αιχμάλωτο) και τοποθετεί στην πρωτεύουσα της Λυδίας, τις Σάρδεις, ως τοπάρχη, έναν τυπάκο που λεγόταν Τάβαλος.
Ένας άλλος τυπάκος που λεγόταν Πακτύης (που πιθανότατα ήταν αγωνιστής για την ελευθερία της Λυδίας), ιδρύει το λυδικό ΡΚΚ-Πεκακά, και ξεκινάει τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία της Λυδίας.
Γίνεται μεγάλο μπάχαλο, και εν τέλει ο Πακτύης νικημένος, κυνηγημένος και ικέτης, καταλήγει στην Κύμη της Μικράς Ασίας. Οι Πέρσες, στέλνουν τελεσίγραφο στους Κυμαίους, ότι αν δεν παραδώσουν τον επαναστάτη Πακτύη, θα γίνει μεγάλος τσαμπουκάς και θα χυθεί αίμα.

Οι Κυμαίοι φοβήθηκαν. Άνθρωποι ήταν και φοβήθηκαν. Εκείνη την εποχή ήταν μεγάλο ζόρι να τα βάλεις με τους Πέρσες, ανθρώπινο ήταν να φοβηθούν οι Κυμαίοι, θα πει κάποιος.
(Προσωπικά, διαφωνώ με αυτό το σκεπτικό. Ή έχουμε αξίες, ή δεν έχουμε. Αν όντως έχουμε αξίες, δεν τις χρησιμοποιούμε απλώς για ντεκόρ. Ούτε τις θέτουμε υπό αμφισβήτηση στο πρώτο φύσημα του ανέμου. Και μια από τις αξίες εκείνη την εποχή, έλεγε πως οι ικέτες (σαν τον Πακτύη, για παράδειγμα), ήταν προστατευόμενοι του Απόλλωνα. Τελεία και παύλα. Το να παραδίδεις ικέτη, σήμαινε πως ανοιγεις κακές παρτίδες με τον Απόλλωνα).

Οι Κυμαίοι λοιπόν, φοβισμένοι, θεώρησαν σκόπιμο να στείλουν απεσταλμένους σε ένα μαντείο εκεί κοντά, και να αναφέρουν το όλο ζήτημα στον Απόλλωνα "τον εν Βραγχίδησι" μπας και άλλαξε άποψη, μπας και έπαψε να είναι προστάτης των ικετών, μπας και μπορούν να παραδώσουν τον συγκεκριμένο ικέτη και να ξεμπερδεύουν.
Παραδόξως, πήραν την απάντηση ότι ναι, τους επιτρέπεται να τον παραδώσουν.

[Άλλος μεγάλος χαβαλές οι Βραγχίδες:
Εντάξει, φιλοπέρσες ήντονε...
Το 479, μετά την ήττα του Ξέρξη στην Ελλάδα και τα αντίποινα των Ελλήνων στα μέχρι τότε περσικά εδάφη, οι Βραγχίδες, που είχαν συνεργαστεί υποδειγματικά με τους Πέρσες κατά των Ελλήνων, ζήτησαν από τον Ξέρξη να τους μετεγκαταστήσει. Το αίτημά τους έγινε αποδεκτό και μετεγκαταστάθηκαν στη Σογδιανή, στις όχθες του Ώξου (Αμού Ντάρυα), όπου έχτισαν ναό του Διδυμαίου Απόλλωνα (νότια του Αμού Ντάρυα στο σημερινό Αφγανιστάν) και μία πόλη, το λεγόμενο Βραγχιδών άστυ (βόρεια του Αμού Ντάρυα στο σημερινό Ουζμπεκιστάν). Το 329, όταν ο Αλέξανδρος πέρασε τον Ώξο, οι Βραγχίδες τον υποδέχθηκαν ενθουσιωδώς, αλλά σύμφωνα με το Διόδωρο, τον Κούρτιο και τα αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή, εκείνος έσφαξε τους κατοίκους και αφάνισε την πόλη. Βλέπε σχετικά]

Όμως ένας Κυμαίος "ανήρ των αστών εών δόκιμος" που λεγότανε Αριστόδικος, στραβομουτσούνιασε μόλις άκουσε τα μαντάτα από το μαντείο των Βραγχιδων. Σου λέει "εντάξει, πουλημένα τομάρια είναι οι Βραγχίδες... Ο Απόλλων όμως?" Κατάλαβε ο Αριστόδικος ότι κοτζάμ Απόλλων δεν μπορεί να άλλαξε ιδιότητες και χαρακτήρα. Εντάξει, πάνε στο διάολο οι Βραγχίδες... Ο Απόλλων όμως?
Κάτι πήγαινε στραβά με το ζήτημα.

Απαίτησε λοιπόν ο Αριστόδικος να ξανασταλεί αντιπροσωπεία "ες Βραγχίδας" και να ξαναρωτήσουν τον θεό για το ζήτημα της παράδοσης του Πακτύη. Στην νέα αποστολή, μετείχε και ο ίδιος ο Αριστόδικος, που ανέλαβε να διατυπώσει σαφέστερα το ερώτημα:

"Ώναξ, ήλθε παρ' ημέας ικέτης Πακτύης ο Λυδός φεύγων θάνατον βίαιον προς Περσέων. Οι δε μιν εξαιτέονται προείναι Κυμαίους κελεύοντες. Ημείς δε δειμαίνοντες την Περσέων δύναμιν, τον ικέτην ες τόδε ου τετολμήκαμεν εκδιδόναι, πριν αν από σέο ημίν δηλωθή ατρεκέως οκότερα ποιέωμεν"
Το έθεσε δηλαδή γενικότερα ο Αριστόδικος. Εξηγεί στο θεό, ότι ο Πακτύης δεν είναι ένας απλός μαλάκας, αλλά είναι ικέτης, δηλαδή προστατευόμενος του θεού. Επίσης, εξηγεί ότι ο Πακτύης δεν κινδυνεύει απλώς να του δημεύσουν την περιουσία ας πούμε, αλλά κινδυνεύει η ίδια του η ζωή. Τέλος, ζητάει από τον θεό να "ξηγηθεί ντόμπρα", δηλαδή σύμφωνα με τις θεϊκές ιδιότητες του, δηλαδή "ατρεκέως".
"Αντρίκια", που λέμε σήμερα.

Κάτι τέτοια έλεγε ο Αριστόδικος, προσπαθώντας να ρίξει τον θεό στο φιλότιμο.
Αλλά ο θεός δεν μάσησε. Ο θεός "έφαινε κελεύων εκδιδόναι Πακτύην Πέρσησι". Το χαβά του ο θεός, με λίγα λόγια: Επέμενε να παραδοθεί ο Πακτύης στους Πέρσες.

Ο Αριστόδικος, που -πιθανώς- ήταν θεολόγος και θεοσεβούμενος, τα πήρε στο κρανίο βλέποντας τον αγαπημένο του θεό να έχει αλλάξει χαρακτήρα. Τσαντισμένος ο Αριστόδικος, άρχισε να κόβει βόλτες γύρω από το ναό και να χαλάει τις φωλιές των σπουργιτιών που είχαν φτιάξει φωλιές γύρω από το ναό.

Λέει ο θρύλος λοιπόν (σύμφωνα με τον Ηρόδοτο), ότι την ώρα που ο τσαντισμένος Αριστόδικος είχε τσακώσει μια σπουργιτοφωλιά και ετοιμαζόταν να τη μπουμπουνήσει στο έδαφος, ακούστηκε η φωνή του θεού μέσα από το ναό, η οποία έλεγε:
"Ρε κόπανε ανοσιότατε των ανθρώπων, τι τάδε τολμάς ποιέειν? Τους ικέτας μεό εκ του ναού κεραϊζεις"?
(Εκείνη την εποχή, όταν έλεγαν "κεραϊζεις" εννοούσαν κάτι σε στυλ "τους χαλάς το σπίτι", αλλά εννοούσαν και κάτι σε στυλ "τους θανατώνεις").

Αυτή την ευκαιρία έψαχνε ο Αριστόδικος για να ξηγηθεί στο θεό ως εξής:
"Ώναξ, αυτός μεν ούτω τοις ικέτησι βοηθέεις, Κυμαίους δε κελεύεις τον ικέτην εκδιδόναι"?
(Σα να λέμε: "Όπα ρε μάστορη, τωρα σε επιασε η ευαισθησία? εσύ που έσκασες μύτη τώρα για να βοηθήσεις τους ικέτες, πως στα κομμάτια ζητάς από τους Κυμαίους να παραδώσουν έναν ικέτη"?)

Και (λέει ο θρύλος σύμφωνα με τον Ηρόδοτο) ο θεός απάντησε έτσι: "Ναι κελεύω, ίνα γε ασεβήσαντες θάσσον απόλησθε, ως μη το λοιπόν περί ικετέων εκδόσιος έλθητε επί το χρηστήριον".
(Σα να λέμε: "Ναι ρε μπαγλαμάδες, σας παρακινώ να τον παραδώσετε ώστε η πράξη σας αυτή να σας καταστρέψει μια ώρα νωρίτερα, γιατί μου έχετε ζαλίσει τον έρωτα με ερωτήσεις περί του αν πρέπει να παραδίνετε τους ικέτες, δηλαδή με ερωτήσεις περί του εάν εγώ, κοτζάμ θεός, έχω αλλάξει ιδιότητες και χαρακτήρα και αν έπαψα να προστατεύω τους ικέτες. Ενώ θα έπρεπε να ξέρετε ότι αιωνίως θα είμαι προστάτης των ικετών").

Αυτά λέει ο Ηρόδοτος, και συμπληρώνει ότι τελικά οι Κυμαίοι δεν παρέδωσαν τον Πακτύη, αλλά τον έστειλαν στη Μυτιλήνη.

Θεολόγος δεν είμαι, βέβαια, ούτε και θέλω να γίνω. (Ούτε ο Ηρόδοτος ήταν).
Ούτε ιστορικός είμαι. (Θεωρητικά, σύμφωνα με κάποια άποψη, ο Ηρόδοτος ήταν ιστορικός).

Αλλά με βάση την ανωτέρω στιχομυθία του θεού με τον Αριστόδικο, πιστεύω ότι (δοθέντος πως οι θεοί δεν αλλάζουν ιδιότητες και χαρακτήρα), μπορούμε να φτάσουμε σε ένα βασικό συμπέρασμα:

Αυτοί που παραδίδουν ικέτες, θα έχουν κακά μπερδέματα με τον Απόλλωνα, και τελικά θα έχουν κακά ξεμπερδέματα...

(Το αν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ Πακτύη και Οτσαλάν, είναι ένα ζήτημα που δεν αποτελεί ατικείμενο της παρούσης δημοσιεύσεως).

ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ

Τις τελευταίες μέρες δεν ξέρω πως μου έχει κάτσει, έχω πλακωθεί στους καφέδες. Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες καφέ... Αρχίζω να σκέφτομαι μην τυχόν και έχω πάθει καμιά εξάρτηση από τον καφέ, και αρχίζω να ανησυχώ...
Στα πλαίσια αυτών μου των σκέψεων, θυμήθηκα και το παραπάνω ποίημα του Μποστ, ποίημα με τίτλο "ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ". Ένα ποίημα-καταπέλτη, ένα ποίημα-κόλαφο, ένα ποίημα-τομή, ενάντια στην εξάρτηση από τα πάσης φύσεως ναρκωτικά, ιδίως όμως την καφεϊνη.

Το είχα βρει παλιά σε μια εφημερίδα και το είχα σκανάρει. Αλλά επειδή τότε δεν ήξερα να σκανάρω σωστά, ίσως να μην φαίνεται καλά.
Επομένως, στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης, παραθέτω τους στίχους (κρατώντας ανέγγιχτη την Μπόστειον ορθογραφίαν, που την θεωρώ μεγαλειώδη):

ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ
Εις τους περαστικούς κραυγάς αφίνον
κρατά εις χείρας μανδολίνων
λέγων δια τα ιδικά του παθήματα
αυτοί ελατώνουν τα βήματα.

Ήτον αρίστης οικογενίας
αλλά το εσυνήθισεν ως νεανίας
έλκων προς τον ναρκοτισμόν
από ανατολής μέχρι δυσμόν.

Ντοπαρισθείς μίαν ημέρα
τον σεβαστό του κτυπά πατέρα
μαθών αφτός δια καφεϊνη
Φύγε! του λέει και να του δίνει

Θα φύγω είπεν και ετοιμάσθη
μανθάνει ο πατήρ του εκρεμάσθη
Τον θάπτει τότε βιαστικά,
ο νους του εις σήραγγας και ναρκοτικά

Αλληλένκυος και η μαμά του
αποθνήσκει εκ θανάτου
αυτός χάνων και την ιδία
δεν επήγε καθόλου εις την κηδία

η σήζυγός του από τη λύπη
τα παιδία της ενκαταλίπει
πίπτουν τα δύο εις πηγάδι
αυτά όλα συνέβησαν βράδι

Γυρίζει αυτός εις το σπίτι
η πεθερά του τον λέγη αλήτη
διότι την κόρην των του δόσαν
κόπτει της πεθεράς του την γλώσαν.

Κάμνει και άλλας παρανομίας
σύλληψις υπό της αστυνομείας
απόφασις καταδικαστική
9 χρόνους μένη φιλακή.

Οι διαβάται τώρα στην γραμμήν
ρίπτουν δάκρυα εις την γην
αξιολύπιτος λέγουν είναι
πόσην διστιχίαν κρύπτουν αι Αθήναι.

Αυτά συνβένουν τακτικά
όταν λαμβάνομε ναρκοτικά
κι όταν τα περιφρονούμε
την υγίαν μας φρουρούμε.

ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΛΕΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!! (ενδεχομένως)


Διότι, είμαι γκαντέμης!!!!!
Διότι φέρνω γκαντεμιά στην ομάδα!
Διότι ξέχασα να πάρω καπνό και είδα το ματς ατσίγαρος.
Διότι έφτασα με 20 λεπτά καθυστέρηση (μα σας παρακαλούμε, να τα εισιτήριά μας -Ναι τα βλέπω, αλλά θα πρέπει να μου πάρετε πίπα για να μπείτε -Όχι, πίπα δεν παίρνουμε -Καλά, μπείτε χωρίς πίπα)
Διότι έγινα καρδιακός και χρειάστηκα 5 ουίσκι για να συνέλθω!
Διότι η τρελή Πανιωνάρα ναι μεν προκρίθηκε, αλλά μας έβγαλε την ψυχή μέχρι να προκριθεί και εγώ δεν είχα τσιγάρα.
Διότι δεν αντέχω να βλέπω το ματς και λίγο πιο δίπλα μου να κάθεται η γκαντέμω Ντόρα Μπακογιάννη (πάλι καλά που δεν έφερε τον πατέρα της μαζί -γκρρρ!)
Διότι έχασα μια βδομάδα ζωής μέχρι να σφυρίξει ο κόραξ.

Εντάξει, θα ξαναπάω γήπεδο, δεν το συζητώ... Αλλά θα πηγαίνω μόνο όταν ξέρω πως η Ντόρα λείπει σε ταξίδι στο εξωτερικό. Δε λέει να ξαναπεράσω τέτοιο τρομακτικό βράδυ...

(Η φωτογραφία είναι από το μπλογκ του αγαπητού εν Πανιωνίω αδελφού)

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑΦΤΕ ΜΕ, ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΜΟΝΑΧΟ…

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΩ ΘΑΦΤΕ ΜΕ, ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΜΟΝΑΧΟ…

Τις προάλλες καθόμασταν και γονατίζαμε κάτι ούζα, κάτι άτομα σε ένα ουζερί υπό την σκιάν της Ακροπόλεως, και ξαφνικά εμφανίστηκε ο περιφερόμενος μπουζουξής να γυρίζει από τραπέζι σε τραπέζι επαναλαμβάνοντας μερακλήδικα το (πιθανότατα) ένα και μοναδικό τραγούδι του ρεπερτορίου του:

"Όταν πεθάνω θάψτε με σε μια γωνιά μονάχο
και δίπλα το μπουζούκι μου, αμάν-αμάν
παρηγοριά μου να 'χω…

Βάλτε και δυό κανναβουριές να βγάζουν κανναβούρια
για να 'ρχονται οι φίλοι μου, αμάν-αμάν
να γίνονται μαστούρια…"

Κατά κανόνα, στις παρέες μου αρέσουν κάτι τέτοια μερακλήδικα άσματα όταν πίνουμε. Χώρια που -μέσα στην ιδιόμορφη νηφαλιότητά μας- έχουμε το βίτσιο να αναλύουμε τα άσματα παντοιοτρόπως: Στιχουργικά, μουσικολογικά, εθνολογικά, λαογραφικά, εννοιολογικά…

Το συγκεκριμένο άσμα, γρήγορα δίχασε την παρέα, τόσο από θρησκευτικής όσο και από εθνολογικής πλευράς. Όλοι συμφωνήσαμε ότι η παράκληση του μύστη να "θάψουν το μπουζούκι του μαζί του στον τάφο ώστε να έχει ο δόλιος μια παρηγοριά στα σκοτάδια", είχε σαφείς παγανιστικές ρίζες.
(Κάποιος θυμήθηκε το παρωδιακό ποίημα:
"Όταν πεθάνω βάλτε μου το κινητό στο μνήμα
Μα μην το θάψετε βαθιά, γιατί δεν θα 'χει σήμα"…
Άλλος ένας θυμήθηκε τη μαντινάδα:
"Το μαύρο το πουκάμισο θα βάλω και στον τάφο!
Κι όσο για τσ' Ειδικούς Φρουρούς, στ' αρχίδια μου τους γράφω!"
Του είπαμε πως η μαντινάδα ήταν σωστή μεν, άσχετη με το θέμα, δε).

Η συζήτηση άναψε όταν εγώ κι άλλος ένας (διαβασμένοι επί του θέματος) ισχυριστήκαμε ότι η συσχέτιση της κηδείας (ή καλύτερα του μνημοσύνου) με την κανναβουριά και τη μαστούρα, δεν είχε τις ρίζες της στην αρχαία Ελλάδα, αλλά καταγόταν απευθείας από την αρχαία Σκυθία.

Δεν το λέγαμε έτσι αέρα-πατέρα. Το είχαμε βρει στον Ηρόδοτο! (Και για να εξάψουμε τα πνεύματα, είπαμε πως μπορούσαμε να υποθέσουμε βάσιμα, ότι και ο μύστης που έγραψε το τραγούδι, είχε κι αυτός μελετήσει τον Ηρόδοτο! -Βέβαια, υπήρχε και η πιθανότητα ο μύστης-ρεμπέτης απλώς να είχε Σκύθες παγανιστές προγόνους!)

Διότι, τι λέει ο Ηρόδοτος?
Στο τέταρτο βιβλίο των "Ιστοριών" του, (4:70) αρχινάει να περιγράφει με ποιόν τρόπο κηδεύουν οι Σκύθες τους βασιλιάδες τους. Και αμέσως μετά, αρχίζει να περιγράφει με ποιόν τρόπο κηδεύονται οι Σκύθες που ανήκουν στην πλέμπα.
Λέει σχετικά:

Ο Ηρόδοτος λοιπόν, έχει μείνει εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι ενώ οι Σκύθες επί 40 ολάκερες μέρες πάνε επιτάφια βόλτα τους νεκρούς τους (προκειμένου να τους πουν το τελευταίο αντίο φίλοι και γνωστοί) πάνω σε μιαν άμαξα,
(πράγμα που θα έπρεπε να μας θυμίζει το άλλο ενδεχομενως Σκυθο-γενές τραγούδι:
"Ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω,
το ντουνιά με τα στραβά και τα παράλογα, καβαλλάρης μια φορά να σεργιανίσω"),
όταν λοιπόν μετά από 40 μέρες τους θάβουν επιτέλους, αντί να κάτσουν να πλυθούν γερά να φύγει η πτωμαϊνη, αυτοί έριχναν απλώς ένα λουσιματάκι (σμησάμενοι τας κεφαλάς και εκπλυνάμενοι).

Και αμέσως μετά αρχίζει να περιγράφει την κάνναβη, εντυπωσιασμένος από τις ιδιότητες του φυτού, και προσπαθώντας να εξηγήσει τη χρήση του φυτού από τους Σκύθες (οι ιδιότητες της σκυθικής κάνναβης, προφανώς ήταν τόσο διαφορετικές από εκείνες της κάνναβης που υπήρχε στην Ελλάδα… Όχι τυχαία, στο λεξικό του Ησύχιου, η κάνναβις, αν και συχνά φυόμενη στην Ελλάδα, περιγράφεται ως "Σκυθικόν θυμίαμα")

Ε, ο καημένος ο Ηρόδοτος, ως Έλληνας που ήταν, συνηθισμένος στην καθαριότητα, υπέθεσε ότι η ομαδική επιμνημόσυνη μαστούρα που ελάμβανε χώραν στα σαρανταήμερα του μακαρίτη, ίσως είχε την έννοια του μπάνιου και του καθαρμού…
Πράγμα που αν το δούμε διασταλτικά και μεταφορικά, δεν είναι και απολύτως απίθανο…

Προφανώς, λοιπόν, σε ένα τέτοιο είδος μπάνιου, σε ένα τέτοιο είδος καθαρμού κάλεσε τους φίλους του και ο μακαρίτης ο ρεμπέτης-συνθέτης του τραγουδιού "Όταν πεθάνω θάψτε με σε μια γωνιά μονάχο", επηρεασμένος από τα Σκυθικά ήθη και έθιμα.
Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι οι σχέσεις των Σκυθών με τους αρχαίους Έλληνες ήταν παραδοσιακά αρκετά φιλικές, (όπως έχουμε δει και σε παλιότερη δημοσίευση), άρα είναι αρκετά λογικό αυτή η ελληνοσκυθική φιλία να επηρέασε και τους ρεμπέτες στην υιοθέτηση μερικών σκυθικών εθίμων.

(Υστερόγραφον Επί τη ευκαιρία: Το συγκεκριμένο τραγούδι, δυστυχώς, δεν υπάρχει στην πλούσια δισκοθήκη μου. Άμα το έχει κανείς ευγενικός επισκέπτης και θέλει να μου το δανείσει για λίγο σε μορφή εμπιθρίου, ας αφήσει μήνυμα).

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ

"It's a thin line between love and hate",
τραγούδησε κάποτε με τη φωνάρα της η τραγουδίστρια των Pretenders, και θυμάμαι πως την άκουγα εκστατικός (πιτσιρικάς ων), αναλογιζόμενος πόσο μεγάλα πράγματα μπορεί να κάνει μια λεπτή γραμμή!
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, και τη συγκεκριμένη λεπτή γραμμή την έχω δει να εμφανίζεται και να ενεργοποιείται στη ζωή μου άπειρες φορές…

Βέβαια, πέρα από τη συγκεκριμένη λεπτή γραμμή, υπάρχουν χιλιάδες άλλες ανάλογες λεπτές γραμμές, που παίζουν τον ίδιο ρόλο: αποτελούν το όριο ανάμεσα σε δύο εντελώς αντίθετα πράγματα.
Φυσικά, αυτό αν το φιλοσοφήσουμε λίγο, μας οδηγεί στη σκέψη ότι εν τέλει, εφόσον διαχωρίζονται απλώς και μόνο από μια λεπτούλα διαχωριστική γραμμή, αυτά τα δύο "εντελώς αντίθετα πράγματα" ενδέχεται να μην είναι και τόσο "εντελώς αντίθετα"… Ίσως να αποτελούν απλώς υποσύνολα ενός μεγαλύτερου συνόλου, το οποίο διαλανθάνει (της οπτικής μας)…
Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγαλύτερη κουβέντα, που βαριέμαι να την κάνω εδώ και τώρα μόνος μου.

Σε παλιότερη δημοσίευση εδώ πέρα, είχα εκφράσει (μισο-σοβαρά-μισο-χιουμοριστικά) την (φιλολογικά ορθότατη) άποψη ότι από τα ομηρικά έπη απουσιάζουν οι αναφορές σε χορτοφαγία και ιχθυοφαγία. Φυσικά, όταν το έγραφα αυτό, δεν ισχυριζόμουν ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα: Ήξερα ότι το ζήτημα είχε απασχολήσει τους μελετητές του Ομήρου από αρχαιοτάτων χρόνων, ήξερα επίσης ότι όλοι αυτοί οι μελετητές είχαν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με εμένα: Ότι ο Όμηρος θεωρούσε την κρεατοφαγία ως ταιριαστή σε ήρωες και πολεμιστές, ενώ την χορτοφαγία και την ψαροφαγία την θεωρούσε ως ταιριαστή σε φλώρους.

Ως εδώ έχουμε ένα γεγονός.

Δίπλα από το γεγονός αυτό, υπάρχει μια λεπτή γραμμή (σαν τη λεπτή διαχωριστική "between love and hate" γραμμή που λέγαμε στην αρχή).

Από την άλλη πλευρά της λεπτής γραμμής, υπάρχει μια άποψη που είναι κάπως έτσι:
Εφόσον ο Όμηρος συχνά αποκαλείται "θείος Όμηρος", κατά προέκταση τα ομηρικά έπη δεν θα μπορούσε παρά να είναι "θεία έπη" που -ως θεία που είναι, δηλαδή ως θεϊκά που είναι- έχουν να μας διδάξουν σχεδόν τα πάντα… Επομένως, η άποψή του Ομήρου περί κρεατοφαγίας και ηρώων, δεν θα μπορούσε παρά να είναι "θεία άποψη", την οποία οφείλουμε να καταπιούμε αμάσητη.

Κάπου σε αυτό το σημείο, το βασίλειο του Ομήρου μπερδεύεται με το βασίλειο του Εύβουλου, του αρχαίου ποιητή κωμωδιών.
Ο Εύβουλος λοιπόν, (ανερυθρίαστος πράκτωρ των ιχθυοφάγων και χορτοφάγων), πήρε αυτό τον τρόπο ανάγνωσης των Ομηρικών επών, και τον επεξεργάστηκε με τον εξής εύστροφο τρόπο: Τον προέκτεινε προς το άπειρο -όπως πρέπει να κάνει κάθε καλός κωμωδιογράφος- με αποτέλεσμα να καταδείξει το λάθος μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της υπερβολής!



Σε ελεύθερη μετάφραση:
Σε ποιο σημείο ο Όμηρος έχει πει ότι έφαγε κάποτε ψάρια
οποιοσδήποτε από τους Αχαιούς? Οι Αχαιοί έτρωγαν μόνο ψητά κρέατα!
Διότι δεν γράφει ο Όμηρος για κάποιον Αχαιό που βράζει το κρέας.
Αλλά αν ψάξει κάποιος, δεν θα βρει -επίσης- Αχαιό που να είχε εταίρα…
Φαίνεται πως οι Αχαιοί βολευόντουσαν με τη μαλακία επί δέκα χρόνια…
Η εκστρατεία τους βγήκε επώδυνη, διότι ναι μεν κατέκτησαν μια πόλη,
αλλά όταν έφευγαν από την πόλη, η κωλοτρυπίδα τους είχε γίνει
περισσότερο ευρύχωρη από την πόλη που κατέκτησαν τότε…

Είπαμε, "It's a thin line between love and hate"…
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον Όμηρο και τον Εύβουλο…
Είπαμε όμως, επίσης, πως όταν δύο πράγματα χωρίζονται απλώς από μια λεπτή γραμμή, τότε ίσως να μην πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά ίσως να πρόκειται για δύο πράγματα όπου το ένα αποτελεί φυσική συνέχεια του άλλου…
(Ας πούμε, τόσο ο Όμηρος όσο και ο Εύβουλος, ήταν ποιητές).

ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΤΡΙΗΡΗΣ,
ΠΟΥ ΗΤΑΝ Α-Α-ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΗ…

Στο δεύτερο βιβλίο των Δειπνοσοφιστών, ψάρεψα την παρακάτω όμορφη ιστορία και είπα να την ψιλοαποδώσω στην καθομιλουμένη:

"Ο Τίμαιος ο Ταυρομενίτης, λέει ότι στον Ακράγαντα υπάρχει ένα σπίτι που το αποκαλούν "τριήρη" για τον εξής λόγο:

Κάποιοι νεαροί που μπεκρούλιαζαν εκεί μέσα, μόλις παρα-ζεστάθηκαν από το μεθύσι έφτασαν σε τέτοιο σημείο τρέλας, ώστε να νομίζουν πως πλέουν πάνω σε μια τριήρη και πως θαλασσοδέρνονται.
Έφτασε μάλιστα σε τέτοιο σημείο η τρέλα τους, ώστε άρχισαν να πετάνε έξω από το σπίτι όλα τα σκεύη και τα στρώματα, λες και τα πέταγαν στη θάλασσα, επειδή είχαν την εντύπωση ότι ο πλοίαρχος τους είπε ν' αδειάσουν το πλοίο ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την τρικυμία.
Διάφοροι που περνούσαν έξω από το σπίτι, άρχισαν να οικειοποιούνται τα πεταμένα αντικείμενα, αλλά ούτε η διαπίστωση αυτού του γεγονότος δεν σταμάτησε τη μανία των νεαρών.

Την επόμενη μέρα έφτασαν στο σπίτι οι στρατηγοί και ζήτησαν εξηγήσεις από τους νεαρούς. Στις ερωτήσεις των στρατηγών, οι νεαροί (που ακόμα τους ταλαιπωρούσε η ναυτία) απάντησαν ότι αναγκάστηκαν εξαιτίας της τρικυμίας να πετάξουν στη θάλασσα τα περιττά φορτία του πλοίου.
Και ενώ οι στρατηγοί είχαν αρχίσει να τους κοιτάνε παράξενα, ένας από τους νεαρούς (παρ' όλο που έμοιαζε να είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία) είπε:
"Σεβαστοί Τρίτωνες, εγώ δεν φταίω σε τίποτα, εγώ προσωπικά δεν πέταξα τίποτα στη θάλασσα, γιατί φοβήθηκα τόσο πολύ ώστε χώθηκα στο αμπάρι, όσο πιο κάτω μπορούσα, κι εκεί έμεινα ξαπλωμένος μέχρι να περάσει η φουρτούνα…"

Οι στρατηγοί, καταλαβαίνοντας σε τι κατάσταση βρίσκονταν οι νεαροί, τους επέπληξαν, και καταλαβαίνοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συνεννοηθούν, τους είπαν να το κόψουν το ρημάδι το αλκοόλ αφού τους χαλάει τόσο, και ότι γι' αυτή τη φορά, τους κάνουν χάρη και τους συγχωρούν…
Οι νεαροί συμφώνησαν ότι χρωστούν χάρη, και πρόσθεσαν τα εξής:
"Όταν με το καλό πιάσουμε λιμάνι ξεφεύγοντας από την τόσο μεγάλη τρικυμία, θα σας ονομάσουμε Σωτήρες Επιφανείς, και μόλις επιστρέψουμε στην πατρίδα μας τον Ακράγαντα, θα στήσουμε τα αγάλματά σας στην πατρίδα μας δίπλα σε αυτά των υπολοίπων θαλάσσιων θεών μας, αναγνωρίζοντας πως φανήκατε μπροστά μας μεσοπέλαγα για καλό, για να μας βοηθήσετε"!
Αυτός είναι ο λόγος που το συγκεκριμένο σπίτι ονομάστηκε "Τριήρης".

(Αθήναιου "Δειπνοσοφισταί", 2 : 5)


Να τους διαβάσετε τους Δειπνοσοφιστές! Είναι τεράστιο έργο, τόσο από άποψη μεγέθους, όσο και από άποψη όγκου πληροφοριών…
Τους τελευταίους μήνες την έχω καταβρεί μελετώντας το!

ΔΗΜΩΔΕΣ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ




Αυτού που πας στον καφενέ, 'φτού που θα πας για μπύρες,
μη μας ξεχάσεις, άμοιρε και μη μας λησμονήσεις,
γιατί λυπούνται τα παιδιά και κλαιν' και λαχταρίζουν,
που μείναμε στην αρφανιά, στο κάμπο ξαπλωμένα,
κι άλλος τα λέει κακόμοιρα, κι άλλος κατακαημένα,
κι έρχονται στη μανούλα τους κι ούλο παραπονιούνται:
-Μάνα γιατ' είμαστ' αρφανά και μαυροφορεμένα;
Για στόλισέ μας τ' αρφανά κι ας είν' και μαύρα ρούχα,
να πα να γονατίσουμε μπροστά εις τον πατέρα,
ναν τον παρακαλέσουμε να ξαναρθεί στο σπίτι,
να έρθει πάλι στη Βουλή, να έρθει να μιλήσει,
λόγια να πει παρηγοριάς, λογύδρια εμπνευσμένα,
για να μη κλαις μανούλα μου και να μη κοπανιέσαι.
Αν δε θελήσει για ναρθεί, να κάτσουμε κοντά του,
για να μας έχει συντροφιά, να τον παρηγοράμε.

Η ΗΧΗΡΟΤΑΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΦΑΝΤΟΥ
Όταν μου το είπαν, το θεώρησα αδύνατον. Αλλά όταν το έψαξα, είδα πως είναι δυνατόν.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό:
Σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής (υποθέτω και σε ολόκληρη την Ελλάδα) δεν υπάρχει ούτε ένα τοσοδούλι δρομάκι που να λέγεται "Οδός Δημοφάντου".

Τώρα βέβαια, θα αναρωτηθεί κάποιος: "Τι σόϊ νέος καημός είναι πάλι αυτός με τον Δημόφαντο, ρε Συντ? Και στην τελική, ποιός είναι αυτός ο Δημόφαντος?"

Εξηγούμαι:
Ο Δημόφαντος ήτο αρχαίος Αθηναίος. Η ιστορία αμφιβάλλω αν γνωρίζει πολλά για τη ζωή του, όμως είναι σίγουρο πως ο Δημόφαντος έχει επηρεάσει κάπως το τωρινό ελληνικό σύνταγμα, και ειδικά την τέταρτη παράγραφο του άρθρου 120 (ακροτελεύτια διάταξη):
H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Με ποιόν τρόπο επηρέασε την εν λόγω παράγραφο του εν λόγω άρθρου ο Δημόφαντος?
Με το ιστορικό "ψήφισμα του Δημοφαντου", το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο του Ανδοκίδη "Περί μυστηρίων".

Θεωρώ σκόπιμο να παραθέσω το εν λόγω ψήφισμα:

Εδοξε τη βουλή και τω δήμω. Αιαντίς επρυτάνευε, Κλειγένης εγραμμάτευε, Βοηθός επεστάτει.

Τάδε Δημόφαντος συνέγραψεν. Άρχει χρόνος τούδε του ψηφίσματος η βουλή οι πεντακόσιοι οι λαχόντες τω κυάμω, οίς Κλειγένης πρώτος εγραμμάτευεν.
Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη την Αθήνησιν, ή αρχήν τινα άρχη καταλελυμένης της δημοκρατίας, πολέμιος έστω Αθηναίων και νηποινεί τεθνάτω, και τα χρήματα αυτού δημόσια έστω, και της θεού το επιδέκατον. Ο δε αποκτείνας τον ταύτα ποιήσαντα και ο συμβουλεύσας όσιος έστω και ευαγής.

Ομόσαι δ' Αθηναίους άπαντας καθ' ιερών τελείων, κατά φυλάς και κατά δήμους, αποκτενείν τον ταύτα ποιήσαντα. Ο δε όρκος έστω όδε:

"Κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτού χειρί, αν δυνατός ώ, ός αν καταλύση την δημοκρατίαν την Αθήνησι. Και εάν τις άρξη τιν' αρχήν καταλελυμένης της δημοκρατίας το λοιπόν, και εάν τις τυραννείν επαναστή ή τον τύραννον συγκαταστήση. Και εάν τις άλλος αποκτείνη, όσιον αυτόν νομιώ είναι και προς θεών και δαιμόνων, ως πολέμιον κτείναντα τον Αθηναίων, και τα κτήματα του αποθανόντος πάντα αποδόμενος αποδώσω τα ημίσεα τω αποκτείναντι, και ουκ αποστερήσω ουδέν.
Εάν δε τις κτείνων τινά τούτων αποθάνη ή επιχειρών, εύ ποιήσω αυτόν τε και τους παίδας τους εκείνου καθάπερ Αρμόδιόν τε και Αριστογείτονα και τους απογόνους αυτών. Οπόσοι δε όρκοι ομώμονται Αθήνησιν ή εν τω στρατοπέδω ή άλλοθί που εναντίοι τω δήμω τω Αθηναίων, λύω και αφίημι".

Ταύτα δε ομοσάντων Αθηναίοι πάντες καθ' ιερών τελείων, τον νόμιμον όρκον, πρό Διονυσίων και επεύχεσθαι ευορκούντι μέν είναι πολλά και αγαθά, επιορκούντι δ' εξώλη αυτόν είναι και γένος.

Ε, με τέτοια ψηφίσματα που έγραφες βρε συ Δημόφαντε, τι περίμενες? Να ονομάσουν δρόμο με το όνομά σου? Τρελός είσαι? Ευνόητο είναι ότι πολλοί θα ήθελαν να ξεχαστείς...

ΕΚΛΟΓΕΣ, ΚΟΜΜΑΤΑ, ΜΕ ΦΡΟΥΦΡΟΥ ΚΙ ΑΡΩΜΑΤΑ...

Την είδηση την αλίευσα από την προχτεσινή"Καθημερινή".

Αυξημένο τηλεοπτικό χρόνο στα μικρά κόμματα αλλά και αυξημένη κρατική επιδότηση, προκειμένου να διεξάγουν αρτιότερα τον προεκλογικό τους αγώνα αποφάσισε να παραχωρήσει χθες η Διευρυμένη Διακομματική Επιτροπή Εκλογών στη δεύτερη και τελευταία σύσκεψή της πριν την διεξαγωγή των εκλογών. Σύμφωνα με την απόφαση που ελήφθη μετά από εκτενή συζήτηση, τα 10 κόμματα που θα κατεβάσουν συνδυασμούς στο 70% των εκλογικών περιφερειών της χώρας, θα μοιραστούν 440.000 ευρώ. Τα χρήματα αυτά θα τα λάβουν από την «πίτα» των 5 κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο. Τα 440.000 ευρώ που θα δοθούν στα μικρά κόμματα αφαιρούνται εν ολίγοις από τα 11 εκατομμύρια ευρώ που εδόθησαν στα «κοινοβουλευτικά» κόμματα από την Πολιτεία για την κάλυψη των αναγκών της προεκλογικής τους εκστρατείας. Προκύπτει λοιπόν ότι ένα ποσοστό της τάξης του 3,1% αφαιρείται από την αρχική επιδότηση προκειμένου να χρηματοδοτηθεί και η προεκλογική εκστρατεία των μικρών κομμάτων. Βεβαίως καθίσταται εμφανές ότι τα χρήματα αυτά θα δοθούν αμέσως μετά τις εκλογές με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα.

Σχόλιο και υπολογισμός του Περίκαλλου:
Πιθανολογώ βάσιμα, ότι και τα 10 κόμματα για τα οποία γίνεται λόγος, αθροιστικά δεν πρόκειται να πάρουν περισσότερο από 3%. Θα επιθυμούσα να πάρουν παραπάνω, αλλά το βλέπω από χλωμό έως πολύ χλωμό!

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Αν στο 3% αντιστοιχούν 440.000 ευρώ,
και με δεδομένο ότι το 3% σημαίνει 220.000 ψήφους περίπου,
αυτό σημαίνει ότι κάθε ψήφος στα "πολύ μικρά" κόμματα, τα χρηματοδοτεί με 2 ευρώ.

Σκέφτομαι, στις επόμενες εκλογές, να βρω ξερωγώ 50-100 φιλαράκια και να φτιάξω κόμμα. Αφού θα ψηφίσουμε που θα ψηφίσουμε, τουλάχιστον ας ψηφίσουμε τους εαυτούς μας, και μάλιστα με το αζημίωτο (θα πληρωθούμε 2 ολόκληρα ευρώ επειδή θα ψηφίσουμε τον εαυτό μας).
Που ξέρεις? Μπορεί να βρεθούν καμιά χιλιάδα ή δυο χιλιάδες νοματαίοι και να μας ψηφίσουν, να βγάλουμε και μεροκάματο από την όλη φάση!

Δεν είναι κι άσχημα, δεδομένης της ανεργίας που υπάρχει στις μέρες μας...
(Χώρια που σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει και το σλόγκαν του τζόκερ: "Κι αν σου κάτσει" και εκλεγείς βουλευτής? Βέβαια το να εκλεγώ εγώ βουλευτής, ακούγεται (και είναι) σενάριο επιστημονικής φαντασίας... Αλλά το να βγει μεροκάματο μέσω των εκλογών, ακούγεται άκρως ρεαλιστικό και ενδιαφέρον)!!!

ΚΥΡΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΑΣΥΝΔΕΤΩΝ No2.

Αντιγραφή από το αθηναϊκό ινδυμήδιον:

Οσοι και όσες έτυχε να δούμε την τελευταία ταινία "Harry Potter - Το τάγμα του Φοίνικα" θα παρατηρήσαμε μια περίεργη ομοιότητα του αρχιμάγου Ντάμπλντορ με τον Μπακούνιν.

Η ομοιότητα τους δεν περιορίζεται στην εμφάνιση αλλά ο Ντάμπλντορ φέρεται να υποκινεί και να καλύπτει συνομωτικές, μάχιμες οργανώσεις νεαρών μάγων που μάχονται το κακό το οποίο εκφράζεται από το "Υπουργείο Μαγείας", την κυβέρνηση και την κακιά συντηρητική διευθύντρια της σχολής των μάγων.

Στο τέλος βέβαια οι καλοί νικάνε, το κακό αποκαλύπτεται και οι συνομώτες αναγνωρίζονται από την "καλή" κυβέρνηση που επιτέλους "κατάλαβε".

Χιούμορ του σκηνοθέτη ή σαφείς αναρχικές αναφορές;

ΚΥΡΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΑΣΥΝΔΕΤΩΝ.

Τις μέρες που πέρασαν, έγινε αρκετός λόγος για κάποιους ανθρώπους στην Πελοπόννησο (κυρίως στην Ηλεία), που εμφανίστηκαν σε τράπεζες και κατάφεραν να πάρουν το βοήθημα των 3.000 ευρώ, χωρίς να είναι οι ίδιοι πυρόπληκτοι, ήτοι χωρίς να το δικαιούνται. Συχνά οι παρανόμως τσεπώσαντες το τριχίλιαρο, ήταν τσιγγάνοι. Όταν δεν ήταν τσιγγάνοι, τους βάφτιζαν τσιγγάνους με το ζόρι, κρίνοντας την καταγωγή τους από την εμφανισιακή τους αθλιότητα. (Δεν ξέρω αν ήταν τσιγγάνοι, ξέρω όμως ότι σίγουρα ήταν φτωχοί).

Αρκετοί έντιμοι και νομοταγείς συμπολίτες μας (προεξαρχόντων των εντιμότατων δημοσιογράφων), βλέποντας το (οπωσδήποτε αρνητικό) φαινόμενο, βγήκαν από τα ρούχα τους. Στα λόγια τους θα μπορούσε κάποιος να διαβλέψει μια αγωνία για την εθνική οικονομία, του στυλ: "Όλοι αυτοί οι παρανόμως εισπράξαντες το παραδάκι, μήπως ρίξουν έξω την εθνική οικονομία διά της μικροαπάτης τους"?

Παράλληλα, εμφανίστηκαν προβληματισμοί του στυλ "Μήπως η απλόχερη διανομή του τριχίλιαρου συνιστά απόπειρα εξαγοράς της ψήφου των εν λόγω φτωχοδιαβόλων"?

Γενικά, άρχισε να κυκλοφορεί η άποψη ότι το γεγονός πως 100-200 φτωχοδιάβολοι εισέπραξαν παρατύπως το τριχίλιαρο, αποτελεί κυβερνητική γκάφα ολκής.

Η γνώμη μου είναι η εξής:
Δοθέντος ότι οι εν λόγω φτωχοδιάβολοι-απατεωνίσκοι εμφανέστατα έχουν ανάγκη τα φράγκα που παρανόμως εισέπραξαν, ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Εν ανάγκη, ας τους δοθεί και κάτι παραπάνω, μπας και καταφέρουν να δουν θεού πρόσωπο.
Καλό είναι όταν αναφερόμαστε στους εν λόγω φτωχοδιάβολους, να θυμόμαστε δύο (ενδεικτικές) ειδήσεις του τελευταίου μήνα:

ΣΕ ΝΕΑ ρύθμιση χρεών των ΠΑΕ και ΚΑΕ για βεβαιωμένες οφειλές προς το Δημόσιο προχωρά η κυβέρνηση, με σχετική τροπολογία που κατατέθηκε χθες στη Βουλή. Η εν λόγω ρύθμιση θα επιβαρύνει το ελληνικό δημόσιο με 51,5 εκατ. ευρώ στα επόμενα δέκα χρόνια....
Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ
Σάββατο, 28 Ιουλίου 2007
http://www.naftemporiki.gr/news/story.asp?id=1392411

και επίσης:

Σε 10.817.400 ευρώ ανέρχεται η εκλογική επιχορήγηση των κομμάτων όπως καθορίστηκε με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, Προκόπη Παυλόπουλου περισσότερες πληροφοριές, μετά τη συμφωνία που υπήρξε στη διακομματική επιτροπή. Το ποσό κατανέμεται στα κόμματα της Βουλής και της Ευρωβουλής για να καλύψουν τις προεκλογικές τους δαπάνες. Το 60%, δηλαδή 6.490.440 ευρώ θα καταβληθεί πριν από τις εκλογές ως εξής: Στη Ν.Δ. 3.026.968,85 ευρώ. Στο ΠΑΣΟΚ 2.705.902,03. Στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας 393.472,51, στο Συνασπισμό 217.728,70 και στο ΛΑΟΣ 146.367,91 ευρώ.
Σάββατο, 22 Αυγούστου 2007
http://news.pathfinder.gr/news/greece/politics/422343.html

Αν αθροίσουμε τα ανωτέρω ποσά, θα διαπιστώσουμε ότι περίπου 62.000.000 ευρώ πάνε σε τσέπες ανθρώπων που θα μπορούσαν να ζήσουν και χωρίς αυτά.

Αν αυτά τα ποσά περισσεύουν όταν πρόκειται να καταλήξουν στις τσέπες ευκατάστατων, τότε είμαι σίγουρος πως περισσεύουν και όταν είναι να φτάσουν σε τσέπες φτωχοδιάβολων.

Και, στην τελική, αν κάποιος εξοργίζεται επειδή κάποιοι μικροαπατεώνες εκμεταλλεύτηκαν τον πόνο των πυροπαθών για να γίνουν πλουσιότεροι... Ε, τότε αυτός ο κάποιος, καλό είναι να μάθει να μην εξοργίζεται επιλεκτικά!

Το λέω αυτό, επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ο επιλεκτικός θυμός ενάντια στις μικροαπάτες, είναι -τζίζ!- κακό πράγμα, που συμβάλλει στην απόκρυψη των χοντρών καταστάσεων... Συμβάλλει στο να μας γίνονται συνήθεια οι καρχαρίες, και να ασχολούμαστε μόνο με τις αθερίνες.
Έτσι νομίζω.

ΚΡΕΑΤΟΦΑΓΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ (επίλογος)

Βέβαια, θα ήταν άδικος ο ιστορικός περιορισμός της κρεατοφαγίας στους ήρωες της αρχαιότητας. Και αυτό το λέω επειδή και οι ήρωες του 1821, παρ' όλο που ζούσαν τόσους αιώνες μετά από τον Όμηρο, ακολουθούσαν ακριβώς το ίδιο διαιτολόγιο!
Για παράδειγμα, είναι αρκετά γνωστή η περίπτωση όπου ο Κολοκοτρώνης υποδέχτηκε στην επαναστατημένη Πελοπόννησο τον Δημ. Υψηλάντη, και στα πλαίσια της υποδοχής, του έκανε το τραπέζι στο Άστρος της Κυνουρίας... Βεβαίως, το τραπέζι θύμιζε έντονα περιγραφές του Ομήρου από την Ιλιάδα:
Για την ακρίβεια, έκατσαν κάτω από έναν πλάτανο, και μπροστά τους τέθηκαν μια σοβαρή ποσότητα γιδοτύρι, ένα αρνί (ή ενδεχομένως περισσότερα αρνιά) σούβλας, κάμποσο ψωμί, ένα ασκί με αξιόλογη ποσότητα κρασιού και κάτι νεροκολοκύθες που έπαιζαν το ρόλο ποτηριών. Ούτε πηρούνια, ούτε μαχαίρια, ούτε άλλες τέτοιες κονφορμιστικές αηδίες... (Ασφαλώς, για σαλάτες και τέτοια, δεν γίνεται ούτε λόγος).
Ιστορική έχει μείνει η πρόποση του Κολοκοτρώνη προς τον υψηλό του καλεσμένο. (Προφανώς σηκώνοντας την νεροκολοκύθα του, την γεμάτη με κρασί), ο Κολοκοτρώνης είπε: "Πρίγκηπα Υψηλάντη, καλώς σε δεχτήκαμε, αυτό εδώ είναι το θεσπέσιο δείπνο που θέλει να σου παραθέσει η πατρίς! Και αυτά εδώ (δείχνοντας τα χέρια) είναι τα πιο λαμπρά χρυσά μαχαιροπήρουνα που γίνεται να βρεθούν στην πατρίδα".

Τέτοιοι ήταν οι ηρωικοί άνθρωποι που απελευθέρωσαν την Ελλάδα. Έτσι σκεφτόντουσαν, αυτόν τον τρόπο ζωής είχαν, αυτές τις διατροφικές συνήθειες ακολουθούσαν. Γι' αυτό και κατάφεραν, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, να έχει επιτυχή έκβαση ο αγώνας τους.

Αργότερα, όταν επικράτησαν οι Κωνσταντινουπολίτικου τύπου Φαναριώτες (με την πολύπλοκη πολίτικη κουζίνα τους), το πράγμα στράβωσε, ο λαός πλακώθηκε στα πολύπλοκα πολίτικα εδέσματα και φαγητά, έφερε και ο Καποδίστριας τις πατάτες από τη Ρωσία, με αποτέλεσμα ο λαός να χάσει το επαναστατικό του σθένος και να του κάτσει στο σβέρκο ο Όθωνας και οι Βαυαροί (η έλευση των Βαυαρών αποτέλεσε την οριστική καταστροφή του ηρωικού-επαναστατικού φρονήματος, εφόσον συνοδεύτηκε με την -σε σημαντικό βαθμό- αντικατάσταση του κρασιού από τη μπύρα).

Δυστυχώς στις μέρες μας το πράγμα έχει φλωρέψει τελείως... Το ψωμί κοντράρεται στα ίσα από τα διάφορα κρουασάν και λοιπά σκευάσματα, το κρασί αντικαταστάθηκε από την επάρατο μπύρα και κοκα-κόλα, το κλασικό κατσικίσιο τυρί αντικαθίσταται από άλλα εξευγενισμένα προϊόντα, η χορτοφαγία κερδίζει διαρκώς όλο και περισσότερο έδαφος...
Στις μέρες μας τα πάντα σαρώνονται από έναν άνεμο ραγιαδισμού, καθωσπρεπισμού και χορτοφαγίας! Στις μέρες μας, οι φλώροι χορτοφάγοι, αντί να δώσουν έμφαση στο ότι άνθρωποι σαν τον Κολοκοτρώνη απελευθέρωσαν την Ελλάδα, κάθονται και ασχολούνται με το να καταγγέλλουν ιστορίες του τύπου "σφαγή της Τριπολιτσάς", αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το πολύ σούσι και η πολλή χορτοφαγία, αλλοιώνει σοβαρά τη σωστή λειτουργία του εγκεφάλου...

Ως έθνος, περνάμε δύσκολους καιρούς!
Και, η αιτία όλων των δεινών μας είναι καθαρά διατροφική! Νιώθω αναγκασμένος να καλέσω τους πάντες σε μια "επιστροφή στις κρεατοφαγικές μας ρίζες"! Μια τέτοιου τύπου επιστροφή στις ρίζες, βεβαίως θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως "κρεατοφαγικός φονταμενταλισμός"... Ωστόσο την θεωρώ αναγκαία συνθήκη για την αφύπνιση του "ηρωικού DNA" που βρίσκεται αποκοιμισμένο μέσα σε κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα!

Έλληνες, γρηγορείτε!!!

ΛΟΙΠΟΝ, ΚΡΕΑΣ, ΨΑΡΙ Ή ΒΕΤΖΕΤΕΡΙΑΝ?
(Κρεατοφαγίας εγκώμιον)

Χτες το απογευματάκι, σε παραλιακή τοποθεσία της Αττικής, έλαβε χώραν συμπόσιο-τσιμπούσι στο οποίο ήμουν συνδαιτημών. Κατά το ξεκίνημα, προέκυψε το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα:
"Για ποιόν λόγο υπάρχουν άνθρωποι που είναι αποκλειστικά χορτοφάγοι? Για ποιόν λόγο κάποιοι άλλοι είναι σταθερά κρεατοφάγοι? Και επίσης, άραγε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν φανατικοί ψαροφάγοι, ή οι ψαροφάγοι είναι απλώς μια υποδιαίρεση των κρεατοφάγων?"
Το θέμα τέθηκε προς συζήτηση μεταξύ αστείου και σοβαρού, στολισμένο με έξυπνα ευφυολογήματα του στυλ
"Είμαι φανατικός χορτοφάγος, αλλά όχι επειδή λυπάμαι να τρώω τα καημένα τα ζώα... Αντίθετα, είμαι χορτοφάγος επειδή μισώ τα γαμημένα τα χορταρικά και μου αρέσει να τα κατασπαράζω!!!"

Όταν ήρθε η σειρά μου να τοποθετηθώ, δοκίμασα να βάλω το θέμα σε υγιείς βάσεις, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή του ζητήματος, η οποία περίπου ήταν η εξής:

"Θα ξεκινήσω από τον Όμηρο. Διαβάζοντας κανείς τα έπη του Ομήρου, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο Όμηρος περιγράφει το φαγητό των θεών να μην έχει ποικιλία. Το φαγητό των θεών αποτελείτο από νέκταρ και αμβροσία. Τίποτε άλλο.
Όμως, το εντυπωσιακό είναι ότι ο Όμηρος βάζει και τους ανθρώπους, και συγκεκριμένα τους ήρωες που πρωταγωνιστούν στα έπη του, να τρώνε επίσης ένα φαγητό χωρίς ποικιλία! Όποιος μελετήσει τα ομηρικά έπη θα εντυπωσιαστεί: Ούτε ένας ήρωας δεν τρώει φρούτο ή χορταρικά! Παρ' όλο που τα έπη είναι γεμάτα αναφορές στην ομορφιά και στην χρησιμότητα των φρούτων, ωστόσο απουσιάζουν εντελώς σκηνές όπου κάποιος τρώει φρούτα ή χορταρικά! Ο ποιητής θεωρεί ότι είναι αταίριαστο για έναν ήρωα να είναι χορτοφάγος!

Όμως τι θέση παίρνει ο Όμηρος για τα ψάρια? Πιστεύω πως η θέση του είναι εξίσου αρνητική. Παρ' όλο που τα έπη του αναφέρονται σε ναυτικούς λαούς, απουσιάζουν πλήρως οι σκηνές ιχθυοφαγίας. Ούτε ένας δεν τρώει ψάρια, τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια. Χρειάζεται να φτάσει στο Μ της Οδύσσειας κάποιος, για να διαπιστώσει όλη την αλήθεια: Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είχαν μεν μαζί τους τα σύνεργα του ψαρέματος, επομένως ήξεραν (ως ναυτικοί που ήταν) την τέχνη του ψαρέματος, αλλά στα μάτια του Ομήρου, τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι τροφή ακατάλληλη για ήρωες! Ήξεραν να ψαρεύουν, επομένως ψάρευαν, επομένως έτρωγαν ψάρια... Αλλά ο Όμηρος αρνείται να περιγράψει μια σκηνή όπου τρώνε ψάρια, προφανώς επειδή πιστεύει ότι τα ψάρια δεν είναι τροφή για ήρωες!

Τι τρώνε λοιπόν οι ήρωες, σύμφωνα με τον Όμηρο?
Τρώνε κρέας, ιδιαίτερα κρέας βοδινό, επίσης τρώνε ψωμί, διάφορα τυριά, και καταναλώνουν σοβαρές ποσότητες κρασιού! Αυτό είναι το διαιτολόγιο των ηρώων κατά τον Όμηρο! Περιορισμένο σε ποικιλία, όπως και το διαιτολόγιο των θεών, άλλωστε:

Αμβροσία για τους θεούς, βοδινό, ψωμί και τυρί για τους ήρωες.
Νέκταρ για τους θεούς, κρασί για τους ήρωες.

Πέραν τούτων, τόσο οι μεν όσο και οι δε, μπορούσαν αν ήθελαν να επεκτείνουν το διαιτολόγιό τους... Αλλά ο Όμηρος αποφεύγει να περιγράψει κάτι τέτοιο, θεωρώντας το σχεδόν άπρεπο και αταίριαστο.

Χρειάστηκε να περάσουν αιώνες και να εμφανιστούν οι Πυθαγόρειοι και οι νεοπυθαγόρειοι, οι οποίοι έπαψαν να αποζητούν τον ηρωικό τρόπο ζωής, και επηρεασμένοι από ανατολίτικες δοξασίες, έγιναν οι πρώτοι εν Ελλάδι φανατικοί χορτοφάγοι. Με αποκορύφωμα ένα ζωντόβολο, τον Απολλώνιο Τυανέα, ο οποίος τράβηξε τη χορτοφαγία στα άκρα: Όχι μόνο ήταν απόλυτος χορτοφάγος, αλλά έτρωγε μόνο άγρια και ακαλλιέργητα φυτά, ενώ παράλληλα αρνείτο να κόψει καρπούς από τα δέντρα, αρκούμενος να τρώει τους καρπούς που έπεφταν κάτω από τα δέντρα μόνοι τους.
Το εντελώς αντίθετο από τις διατροφικές συνήθειες των ηρώων, δηλαδή.

Περίπου την ίδια εποχή, διάφοροι συγγραφείς και ποιητές χάνουν τον στόχο (που δεν πρέπει να είναι άλλος από την επιδίωξη μιας ηρωικής ζωής) και αρχίζουν να συγγράφουν διάφορα έργα "Αλιευτικά", προλειαίνοντας το έδαφος για την εμφάνιση των χριστιανικών ευαγγελίων, τα οποία ως γνωστόν έχουν για πρωταγωνιστές μια ομάδα ψαράδων, ενώ ως βασική τροφή αναφέρουν ψωμί και ψάρια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα ευαγγέλια διαφέρουν από τα ομηρικά έπη, όχι μόνο από την άποψη των προτεινόμενων αξιών ζωής, αλλά και από διατροφική άποψη!

Κλείνοντας, θα θέσω το ζήτημα κάπως έτσι:
Θα πρέπει να θεωρούμε ψευτοδίλημμα την επιλογή ανάμεσα σε "χορτοφαγία ή σαρκοφαγία".
Ψευτοδίλημμα επίσης θα πρέπει να θεωρούμε την επιλογή "Κρέας ή ψάρι".

Το μόνο ουσιώδες και πραγματικό δίλημμα είναι:
Τι επιλέγουμε? Επιλέγουμε τον ηρωικό τρόπο ζωής (με όλες τις ηθικές και διατροφικές του αξίες) ή επιλέγουμε τις χορτοφαγικο-ψαροφαγικές ανατολίτικες πίπες που μας απομακρύνουν από τα ηρωικά στάνταρντς?

Ο καθένας ας αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και ας κάνει την διατροφική επιλογή του".

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι ο λόγος μου έγινε αποδεκτός και φάγαμε μισό βόδι, πράγμα που μου χάρισε μια εσωτερική πληρότητα...

ΕΦΟΣΟΝ ΟΛΑ ΚΑΗΚΑΝ... ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΗ!!!


Υπάρχουν μερικοί φίλοι μου (ποιητές, καλλιτέχνες και γενικώς νεραϊδοπαρμένοι τύποι) που συζητάνε στα σοβαρά το ενδεχόμενο οι πέτρες να έχουν μνήμη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι προαναφερθέντες νεραϊδοπαρμένοι ισχυρίζονται ότι κάποιες φορές, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, οι πέτρες μπορούν να μεταδώσουν αυτή τη μνήμη στους ανθρώπους.

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει επιστημονικά η άποψη των νεραϊδοπαρμένων φίλων μου. Ούτε θέλω να μάθω αν ισχύει. Απλά, θα ήθελα, θα ευχόμουν να ισχύει.

Ας αντιγράψω και κάτι από το βιβλίο "Ο Αναδρομάρης" του Δ. Γρ. Καμπούρογλου:

Πως απέθανεν ο Χασές
Την Αθηναϊκήν γλαύκα την κατεπτόησεν ο Ρωμαϊκός αετός και την εξευτέλισεν όταν έγεινε δικέφαλος (ας αφήσωμεν τον Τουρκικόν πελαργόν που δεν την άφηνε να έβγη από την τρύπαν της). Η πόλις της Αθηνάς κατά τους χρόνους της βυζαντινής ακμής είχεν εγκαταλειφθή. Αλλού έσφυζεν τότε το κέντρον του Ελληνισμού, το συγχρόνως και παγκόσμιον.
Ο Στρατηγός του θέματος της Ελλάδος συνήθως απέστελλε κάποιον άνθρωπόν του ως τοπικόν διοικητήν των Αθηνών. Διότι από αυτόν εξηρτώντο οι διάφοροι μικροί δυνάσται (τουρμάρχαι, κριταί, αναγραφείς, λογαριασταί, πράκτορες κλπ).
Ο τοπικός αυτός διοικητίσκος, συνήθως καλός χριστιανός, ήτον ο συνδετικός κρίκος των Αθηνών μετά της μεγάλης μας και τρισενδόξου Αυτοκρατορίας.

Οι κάτοικοι, ταπεινότατοι υπήκοοι, την έμφυτον εις τον άνθρωπον τάσιν προς διαμαρτυρίαν, αντίδρασιν και εξέγερσιν έστω, την εξήντλουν εις την φαγούραν επί των τοπικών μικροζητημάτων.
Υπήρξαν όμως και σημείά τινά πραγματικής λαϊκής εξεγέρσεως.

Μία τοιαύτη εξέγερσις συνέβη κατά το έτος 915.
Διοικητής των Αθηνών ήτο τότε κάποιος ονομαζόμενος Χασές. Κανείς δεν εφρόντισε να βιογραφήση τον άνδρα, διά να φέρη όμως εις θέσιν τους Αθηναίους να του κάμουν ό,τι του έκαμαν, δεν διστάζομεν να δεχθώμεν ότι ήτο βάναυσος, αυθάδης, βίαιος, τυραννικός, εμπαίκτης και περιφρονητής παντός σεβασμού αξίου εν τω τόπω, αισχροκερδής, φαυλόβιος και ποιος ηξεύρει τι άλλο ακόμη.
Μίαν Κυριακήν λοιπόν εις τον Παρθενώνα -εκκλησίαν της Παναγίας τότε- την ώραν που ετελείτο, ως πιστεύεται, η λειτουργία, μόλις ενεφανίσθη ο Χασές, οι Αθηναίοι ήρχισαν, αμερικανικώτατα, να τον λιθοβολούν εντός του ναού, έως ότου τον εφόνευσαν, μέσα μάλιστα εις το Ιερόν όπου κατέφυγεν!

Από την Ακρόπολιν δεν υπήρξεν άνθρωπος -δεν λέγομεν δεν υπάρχει- που να μην αφήρεσε κατά τους αιώνας της δυστυχίας της έστω και ένα τοσοδά μαρμαράκι δι' ενθύμησιν. Αλλά μόνον μαρμαράκι.

Με αυτό θέλομεν να ειπούμεν ότι, επειδή τας πέτρας, τας κοτρώνας, δεν υπήρχε λόγος να τας πάρουν από την Ακρόπολιν, ίσως να σώζεται και σήμερον καμμιά από αυτάς που ετιμώρησαν τον Χασέν.

ΦΤΑΙΝΕ ΚΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΦΤΑΙΕΙ ΚΙ Ο ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗΣ...

Μην τα πολυλογούμε, το ζήτημα είχε κάπως έτσι:
Η μητρόπολη Καισαριανής την έχει δει στραβά και θέλει να φτιάξει ένα τσιμεντένιο εκκλησιαστικό τέρας προεκτείνοντας προς το άπειρο τη μονή του ΑηΓιάννη Καισαριανής, ψιλοκαταστρέφοντας μια περιοχή που έχει όλα τα φόντα να χαρακτηριστεί δασική.
Οι κάτοικοι πήραν ανάποδες και αποφάσισαν να αντιδράσουν.
Ο δήμος πήρε ανάποδες που οι κάτοικοι πήραν ανάποδες ξεπερνώντας τον, και αποφάσισε κι αυτός να αντιδράσει, εκπροσωπώντας τους κατοίκους.

Κάπως έτσι, διοργανώθηκε χτες Τετάρτη, μια σεμνή τελετή έξω από τον ΑηΓιάννη, με κεντρικό σλόγκαν "Να σώσουμε όσο πράσινο έχει απομείνει".

Πάντα την πατάω με αυτές τις μαλακισμένες εκδηλώσεις. Πηγαίνω και μετά αναρωτιέμαι για ποιό λόγο πήγα "αφού ήξερα από πριν το έργο".
Και αυτή τη φορά, για νιοστή φορά, το έργο ήταν ίδιο. Πέντε-έξι λογύδρια από τους επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων (όπως πάντα ο κουκουές ήταν ο μακροσκελέστερος), ένα λογύδριο από τον εκπρόσωπο των πολιτών, κι ένα λογύδριο του συνήθως παπαρολόγου Μίμη Ανδρουλάκη (που όμως ήταν, παραδόξως, το πιο μεστό λογύδριο, πλην όμως δεν έπαυε να είναι ασήμαντο λογύδριο).
Και μετά, τους ζυγούς λύσατε και δρόμο στα σπίτια σας.
Πίπες δηλαδή. Το μόνο αισιόδοξο ήταν ότι (ανεξαρτήτως της δικής μου παρουσίας) ο αγωνιζόμενος κόσμος της Καισαριανής απείχε επειδικτικά, στέλνοντάς τους όλους στο διάολο. Καμιά τρακοσαριά άτομα μαζεύτηκαν όλα κι όλα (και ίσως να λέω πολλά). Φυσικά απουσίαζε ο όποιου είδους ξερωγώ "αγωνιστικός παλμός". Αυτό έλειπε δα.

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά εμένα η χτεσινή εκδήλωση με αποκαρδίωσε λόγω του επιπέδου των ομιλιών και των ομιλητών (ενδεικτικά: Δύο ή τρεις φορές όλες κι όλες, αναφέρθηκε η λέξη "εκκλησία", ενώ αντίθετα, δεκάδες φορές καταγγέλθηκε η δράση της "φιλοδασικής εταιρείας", η οποία προφανώς χαλάει τη σούπα, χώρια που δεν φέρνει ψήφους σαν την εκκλησία, ενδεχομένως).

Από την άλλη όμως, η χτεσινή εκδήλωση με ενθουσίασε, τόσο λόγω της συμβολικής παρουσίας των Ελλήνων εθνικών, όσο και λόγω του ότι "οι πλατιές μάζες" γράψανε το όλο θέμα στα παπάρια τους. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να μεταφραστεί σε κάτι του στυλ "όταν όντως υπάρξει ανάγκη ή όταν πρόκειται να κάνετε κάτι σοβαρό, θα φροντίσουμε να είμαστε εκεί μόνοι μας και χωρίς πρόσκληση - αλλά μέχρι τότε έχουμε και σοβαρότερες δουλειές".

Έτσι θέλω να το μεταφράζω εγώ, τουλάχιστον.
Πάντα ήμουν αιθεροβάμων.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ 90 ΝΥΜΦΩΝ
Από την οδό Διοχάρους περνάω καμιά φορά, όταν πηγαίνω να συναντήσω κάτι φίλους εκεί προς τον άγιο Χαράλαμπο, ή όταν πάμε να το φιλοσοφήσουμε το πράγμα περιπατητικώς μέσα στο άλσος του Συγγρού και στα πέριξ. Ωραίο δρομάκι η οδός Διοχάρους, με μια μεγάλη και φαρδιά νησίδα και με κάμποσες δεκάδες ευμεγέθη δεντρα στη νησίδα, να κρατάνε σκιά στους περαστικούς.

Ε, σιγά-σιγά ξεχάστε τα αυτά!
Αντιγράφω:

ΔΙΟΧΑΡΟΥΣ ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ...
Ο Διοχάρης ήταν κάποιος Αθηναίος της κλασικής περιόδου, με μόνη γνωστή ιδιότητα: του ιδιοκτήτη λουτρών. Σ' αυτά τα λουτρά χρωστά... Διός χάριτι την... υστεροφημία του, επειδή γειτνίαζαν με μία από τις πύλες του άστεως, την οποία και ονοματοδότησαν: Διοχάρους πύλαι· όπως, λόγου χάριν, στη νεότερη Αθήνα συνέβη με τα Χαυτεία, από το καφενείο του Χάφτα στην Αιόλου ή με το Κουκάκη, από το κρεβατάδικο του Κουκάκη στη Συγγρού και άλλα πολλά...
Οι πύλες του Διοχάρη -και τα λουτρά- εντοπίζονται, περίπου, μεταξύ πλατείας Ρηγίλλης και Βουλής· κοντά, πάντως, στις πηγές του Ηριδανού. Εκεί πλάι, ο Δήμος Αθηναίων τοποθέτησε (1884) και την... πρώτη οδό Διοχάρους (σημερινή Βασ. Γεωργίου Β') η οποία αργότερα... μετακινήθηκε (σύνηθες στην Αθήνα!) ανατολικότερα: στα Ιλίσια, πίσω από το Νοσοκομείο Συγγρού. Είναι ο ωραιότερος δρόμος της περιοχής -από τους πιο ωραίους της Αθήνας- με διπλό διάζωμα και ενδιάμεση, φαρδιά, κατάφυτη νησίδα- λαϊκή αγορά τις Παρασκευές...
Αυτόν το δρόμο επέλεξε το ΥΠΕΧΩΔΕ για... πενταώροφο, υπόγειο πάρκινγκ (400 θέσεις, μήκος 200 μέτρων, κοπή άνω των 90 δέντρων!), με ανάδοχο την εταιρεία Metropolitan Athens Park Α.Ε. Που σημαίνει ότι, για τέταρτη φορά στην Ιστορία (η πρώτη ήταν από τον ολετήρα της αρχαίας Αθήνας, Ρωμαίο αυτοκράτορα Σύλλα!)... αίρονται αι Διοχάρους πύλαι. Τώρα, χάριν του... εσωτερικού εισβολέως: του αυτοκινήτου και όσων περί αυτώ -ασφαλώς και επικερδώς- επενδύουν! Προς αποτροπήν, ο Σύλλογος «Ιλισός» και η Επιτροπή Κατοίκων οδού Διοχάρους, καλούν σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, σε, επί τόπου, ολοήμερη διαμαρτυρία, όσους ακόμα ενδιαφέρονται για το... υπόγειο μέλλον αυτής της πόλης. Ποτάμι -παραπόταμος του Ιλισού- ρέει υπό την Διοχάρους...
ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΝΤΑΙΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/06/2007

Αυτά έγραφε ο Πέτρος Μανταίος στις αρχές Ιουνίου.

Περνώντας από τη Διοχάρους χτες, διαπίστωσα με χαρά ότι τα σχετικά έργα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Από την άλλη, διαπίστωσα με χαρά, επίσης, ότι οι ενεργοποιημένοι Διοχάρειοι κάτοικοι συνεχίζουν να μαζεύουν υπογραφές και να το παλεύουν το θέμα, ενάντια στη δημιουργία του πιο άχρηστου υπόγειου πάρκινγκ της Αθήνας (η περιοχή είναι γεμάτη ιδιωτικά γκαραζοπάρκινγκ αρκετά χαμηλής πληρότητας), υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους σε μια ανεκτή ποιότητα ζωής.

Δίκιο έχουν, νομίζω!

ΣΤΑ ΟΡΗ ΣΤ' ΑΓΡΙΑ ΒΟΥΝΑ (ξορκισμένοι να 'ναι οι κουφάλες!!!)

Δεν είναι ότι καθυστέρησα να βάλω τη συνέχεια του προηγούμενου θέματος. Δεν καθυστέρησα τυχαία. Μια φωνούλα εντός μου, με προειδοποιούσε για την επερχόμενη καταστροφή. Με προειδοποιούσε ότι αυτά που σκόπευα να περιγράψω, σύντομα θα γίνονταν στάχτη και μπούρμπερη. Όπερ και εγένετο. Όχι ότι έγινε καμιά βιβλική καταστροφή (προς το παρόν τουλάχιστον), αλλά και αυτό που έγινε είναι να σου μαυρίζει την ψυχή...

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, η εν λόγω περιοχή έχει αρκετά από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός φιλέτου. Εύμορφο πράσινο, εύκολη πρόσβαση, στρατόπεδα που πρόκειται να απομακρυνθούν... Ήδη ο δήμαρχος Βύρωνα (ο γνωστός, αυτός που θέλει να δημιουργήσει ομάδες ρουφιανοπολιτών δημοτών) θέλει να μεταφέρει εκεί το δημαρχείο. Ήδη η εκκλησία θέλει να κάνει εκεί κοντά κάτι εκκλησιαστικά τέρατα.

Βέβαια, αυτά δεν πρόκειται να γίνουν έτσι εύκολα! Θα πρέπει να περάσουν πάνω από το πτώμα της Φιλοδασικής... Και η φιλοδασική δεν αστειεύεται σε τέτοια ζητήματα. Ούτε οι κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι είναι αξιοπρόσεκτα ενεργοί!

Μην τον φοβάστε λοιπόν τον Υμηττό. Δεν κινδυνεύει, όχι άμεσα τουλάχιστον, όχι στο συγκεκριμένο σημείο τουλάχιστον. Αντίθετα, να φοβάστε το λόφο με το Σταυρό (ακριβώς απέναντι, δηλαδή) στον οποίο, όλως περιέργως, "μεταδόθηκε" η φωτιά και έκανε στάχτη και μπούρμπερη την μια πλευρά του, αυτήν όπου συμπτωματικά γειτονεύει με ένα μοναστήρι (του οποίου είναι ιδιοκτησία) και με ένα εκκλησιαστικό οικοτροφείο...
Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν, αλλά το ζήτημα είναι προσωπικό: Αποτελεί, χρόνια τώρα, προσωπικό μου χώρο περιπάτου! Δεν θα τους επιτρέψω το παραμικρό!!!

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας και πένθους, η συνέχεια του "Στα όρη στ' άγρια βουνά" αναβάλλεται επ' αόριστον.

ΣΤΑ ΟΡΗ ΣΤ' ΑΓΡΙΑ ΒΟΥΝΑ (Μέρος Α)

Προηγήθηκε απαιτητικό τηλεφώνημα του Λευτεράκη: "Μπαγάσα Συντ, τώρα που ήρθε η άνοιξη, που 'ρθε το καλοκαίρι και τα λουλούδια ανθίζουν, είναι υποχρέωσή σου να με οδηγήσεις στα κρυφά μονοπάτια των παρυφών του Υμηττού και να με μυήσεις στα απόκρυφα των αποκρύφων μυστικών", είπε χαρωπά.
Κοίταξα από το παράθυρο, ωραία μέρα είχε, είχαν φύγει οι άθλιες βροχές που μας ταλαιπώρησαν τελευταία, επομένως δεν ήταν άσχημη ιδέα ένας μικρός περίπατος... Φυσικά, δεν επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί αυτοκίνητο. Με τα πόδια θα κάναμε την προσέγγιση. Ναι μεν ο Λευτεράκης έχει αμάξι, αλλά μαζί μου δεν το χρησιμοποιεί και πολύ.

Το ραντεβού δόθηκε έξω από την είσοδο του νεκροταφείου Βύρωνα. Δεν ξέρω για ποιό λόγο, αλλά από τότε που -για οικογενειακούς λόγους- απέκτησα νταραβέρια με το νεκροταφείο του Βύρωνα, το θεωρώ ως ειδυλλιακό τόπο συνάντησης, συνάντησης τόσο με προσφιλείς νεκρούς όσο και με προσφιλείς ζωντανούς.

Συνήθως τα νεκροταφεία είναι στην πιο χάλια, στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή μιας πόλης. Όμως αυτό εδώ είναι εξαίρεση. Δεν ξέρω πως την πάτησαν οι χωροθέτες που επέλεξαν τον τόπο για να φτιάξουν νεκροταφείο, αλλά κατάφεραν να το φτιάξουν σε περιοχή-φιλέτο. "Εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως", που λένε. Περιοχή βουτηγμένη στο πράσινο.

Αντίθετα, υπάρχουν μεγάλα, κεντρικά και πυκνοκατοικημένα κομμάτια του Βύρωνα, όπου κάνεις κρα να βρεις μια αξιοπρεπή πλατεία, και όταν τη βρεις διαπιστώνεις πως μετά βίας διαθέτει καμιά δεκαπενταριά δεντράκια. Πρόκειται για ζωντανή απόδειξη του "πόσο άτιμο πράμα είναι ο καπιταλισμός": Στην παρούσα ζωή όπου και έχεις ζωτική ανάγκη για δροσιά και οξυγόνο, σου παρέχει μόνο τσιμέντο και άχαρα σπίτια κλουβιά, για τα οποία πληρώνεις τα κέρατά σου... Αλλά στην επόμενη ζωή, που χρειάζεσαι απλά δυο τετραγωνικά χώμα, ο καπιταλισμός σε σενιάρει, σε στέλνει τζάμπα διακοπές στο δάσος!!! Εκτός πια κι αν προλάβεις να παρανομήσεις και γίνεις ψιλοκαταπατητής... Σε μια τέτοια περίπτωση, αν δε σε κάνουν τσακωτό, ίσως καταφέρεις να ζήσεις υποφερτά και στην παρούσα ζωή...

Ζόρικη περίπτωση ο Βύρωνας. Μέχρι περίπου τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το σχέδιο πόλεως έφτανε ως την οδό Υμηττού στο Παγκράτι, και από εκεί και πάνω επακολουθούσε το χάος. Κάτι σταύλοι, κάτι βοσκοτόπια, κάτι ρεματιές, κάτι χειμαδιά, και τέτοια πράγματα. Ώσπου πλακώσανε οι πρόσφυγες από τη Μικρασία. Κάπου έπρεπε να βολευτούν και αυτοί.

Για να τους τοποθετήσουν όλους μαζί, ούτε λόγος: Θα συνεργαζόντουσαν μεταξύ τους και θα αποκτούσαν ισχύ εν τη ενώσει, ενώ ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να προλεταριοποιηθούν και να αποτελέσουν φτηνά εργατικά χέρια. Τους χώρισαν λοιπόν, λίγους εδώ, λίγους εκεί... Σε μερικούς έλαχε να μείνουν στο Βύρωνα.
Βέβαια ο Βύρωνας δεν λεγόταν Βύρωνας τότε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η περιοχή είχε άλλο, σαφές και συγκεκριμένο όνομα: Ήταν μια περιοχή αβάπτιστη, θα λέγαμε, που της είχαν κολλήσει μερικές δεκάδες παρατσούκλια, αλλά όνομα δεν είχε.

Ώσπου κάποια στιγμή, 1926 ή ίσως 1928, το κράτος εόρτασε τα 100 χρόνια από το θάνατο του λόρδου Βύρωνα, και αποφάσισε να δώσει το όνομα του λόρδου στον (εν τω μεταξύ δημιουργηθέντα) συνοικισμό-τενεκεδούπολη των προσφύγων.
Υποτιμητικό για τον Λόρδο, αλλά θα τόνωνε το ηθικό των προσφύγων, ενδεχομένως, κάνοντάς τους να νιώσουν σαν λόρδοι της τενεκεδούπολης.

Στο συνοικισμό του Λόρδου Βύρωνα, λοιπόν, έχουμε, ιστορικά, το εξής πρωτοποριακό γεγονός:
Εδώ λειτούργησε το πρώτο (και ίσως μοναδικό) αποδεδειγμένα υπαρκτό κρυφό σχολειό!!! Βέβαια, λειτούργησε μετά την τουρκοκρατία, αλλά αυτό δε λέει τίποτα...

Η υπόθεση έχει κάπως έτσι:
Οι λιγοστοί "γηγενείς" κάτοικοι της περιοχής, κάθε άλλο παρά είδαν με καλό μάτι την εγκατάσταση των προσφύγων. Επόμενο ήταν να αντιδρούν σε κάθε ένδειξη ότι η εγκατάσταση των προσφύγων είχε μόνιμο χαρακτήρα. Επόμενο ήταν να αντιδρούν σε κάθε σκέψη για χτίσιμο σχολείου ή άλλων δημόσιων κτιρίων στο συνοικισμό, αφού κάτι τέτοιο θα έδινε μόνιμο χαρακτήρα στην κατάσταση.

Οι καημένοι οι πρόσφυγες, προκειμένου να μάθουν μερικά κολυβογράμματα στα παιδιά τους, συνεργάστηκαν με τον εφημέριο του προφήτη Ηλία, ο οποίος, ίσως κινούμενος από ανθρωπιστικά κίνητρα, μετέτρεψε την εκκλησία σε κρυφό σχολειό. Κρυφό, με την έννοια ότι δεν ήθελε να ξεσηκώσει την μήνι των "γηγενών" στούρνων, οι οποίοι ενδεχομένως θα τον σούβλιζαν αν μάθαιναν τα καθέκαστα.

Οι γνώμες των ηλικιωμένων που έχω συζητήσει το θέμα διχάζονται ως προς το εξής: Τι φτιάχτηκε πρώτα στο Βύρωνα? Σχολείο για να μορφωθούν οι πρόσφυγες, ή το Ταπητουργείο για να τους ξεζουμίζουν προλεταριοποιώντας τους? Μερικοί το θυμούνται έτσι, μερικοί το θυμούνται αλλιώς. Προσωπικά, μη έχοντας σε εκτίμηση το ελληνικό κράτος, θεωρώ αρκετά πιθανό να φτιάχτηκε πρώτα το Ταπητουργείο και μετά να φτιάχτηκε το σχολείο. Σε μια τέτοια περίπτωση, το "κρυφό σχολειό" στον προφήτη Ηλία, θα πρέπει να λειτούργησε για αρκετά χρόνια.

Συμπέρασμα και ηθικόν δίδαγμα:
Μπορεί το κρυφό σχολειό στην Ελλάδα επί τουρκοκρατίας να είναι μύθος, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξή του στην απελευθερωμένη Ελλάδα! Και δη στο κέντρο της πρωτεύουσας της απελευθερωμένης Ελλάδας!

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν βρισκόμενος έξω από την είσοδο του νεκροταφείου, όταν φάνηκε ο Λευτεράκης... Χαιρετηθήκαμε μυητικά και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το βουνό.

ΦΡΕΣΚΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ !!!
Το παρακάτω φίρδην-μίγδην πράγμα, το αλίευσα εντελώς τυχαία από κάποιο φοβερό και τρομερό φόρουμ (ονόματα δεν λέω, υπολήψεις δεν θίγω).
Περί τίνος πρόκειται?
Κάποιος Ελληνο-Ανδρομέδιος (προφανώς τεμπέλης) θεώρησε σκόπιμο να μεταφράσει στα ελληνικά το γνωστό τραγούδι "The End" του παλαιοτάτου και αξιολογοτάτου συγκροτήματος "Doors". Ωστόσο, προφανώς λόγω τεμπελιάς, το πέταξε σε κάποια μηχανή αυτόματης μετάφρασης, και, γεμάτος χαρά και συγκίνηση, παρέθεσε το αποτέλεσμα της μεταφράσεως μπροστά στα αδηφάγα μάτια του αναγνωστικού κοινού.

Θεωρώντας κι εγώ το αποτέλεσμα της χύμα-μεταφράσεως ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΣ, και γεμάτος πεποίθηση πως η συγκεκριμένη χύμα-μετάφραση ξεπερνά το πρωτότυπο, την παραθέτω εδώ, ώστε να διασωθεί και να είναι προς χρήσιν από τις μελλοντικές γενεές:

Το τέλος αυτό είναι ο όμορφος φίλος τελών αυτό είναι το τέλος ο μόνος φίλος μου, το τέλος των επιμελημένων σχεδίων μας, το τέλος όλων που στέκονται, το τέλος καμία ασφάλεια ή η έκπληξη, το τέλος που δεν θα εξετάσω ποτέ τα μάτια σας.. πάλι μπορεί εσείς να απεικονίσει αυτό που θα είναι έτσι απεριόριστο και ελεύθερος απελπισμένα στην ανάγκη... μερικού... ξένου παραδώστε ένα... απελπισμένο έδαφος που χάνεται σε μια ρωμαϊκή... αγριότητα του πόνου και όλα τα παιδιά είναι παραώμονα όλα τα παιδιά είναι παράφρων αναμονή για τη θερινή βροχή, ναι εκεί κίνδυνος στην άκρη του πόλης γύρου η εθνική οδός του βασιλιά, παράξενες σκηνές μωρών μέσα στο χρυσό γύρο ορυχείων η δύση εθνικών οδών, το φίδι είναι μακρύ, επτά μίλια γύρου το φίδι... του παλαιού, και το δέρμα του είναι κρύο η δύση είναι το καλύτερο η δύση είναι το καλύτερο παίρνει εδώ, και θα κάνουμε το υπόλοιπο ο μπλε δίαυλος είναι callin "ο μπλε δίαυλος είμαστε callin" εμείς οδηγός, όπου εσείς που ληφθήκατε "μας ο δολοφόνος awoke πριν από την αυγή, έβαλε τους συνδέσμους αγωγών του αυτός πήρε ένα πρόσωπο από την αρχαία στοά και περπάτησε κάτω από την αίθουσα που πήγε στο δωμάτιο όπου η αδελφή του έζησε, και... έπειτα πλήρωσε μια επίσκεψη στον αδελφό του, και έπειτα αυτός περπάτησε κάτω από την αίθουσα, και και ήρθε σε μια πόρτα μωρό C'mon, παίρνετε μια πιθανότητα με μας μωρό C'mon, παίρνετε μια πιθανότητα με μας μωρό C'mon, παίρνετε μια πιθανότητα με μας και με συναντάτε στην πλάτη του μπλε Doin "ένας μπλε βράχος σε έναν μπλε δίαυλο Doin" ένας μπλε βράχος C'mon, ναι θανάτωση, σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει, σκοτώνει αυτό είναι ο όμορφος φίλος τελών αυτό είναι το τέλος ο μόνος φίλος μου, το τέλος βλάπτει για να σας θέσει ελεύθερους αλλά δεν θα με ακολουθήσετε ποτέ το τέλος του γέλιου και των μαλακών ψεμάτων το τέλος των νυχτών που προσπαθήσαμε να πεθάνουμε αυτό είμαστε το τέλος.