Ξαναγύρισε στο παιχνίδι του σκακιού και ξαξασήκωσε τον αξιωματικό. Όμως σχεδόν την ίδια στιγμή, τον άφησε να πέσει με κρότο στο σκάκι. Τινάχτηκε σα να τον είχε τσιμπήσει βελόνα.
Στον αέρα αντήχησε ένας διαπεραστικός ήχος σάλπιγγας. Ήταν το ανακοιθνωθέν: Νίκη!!!
Όταν ηχούσε η σάλπιγγα πριν από τα νέα, σήμαινε πάντα νίκη.
Κάτι σαν ηλεκτρισμός απλώθηκε ένα γύρο στο καφενείο. Ακόμα και τα γκαρσόνια τινάχτηκαν κι έστησαν αυτί.
Η σάλπιγγα είχε εξαπολύσει έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Ήδη απ' την τηλεόραση μια φωνή γεμάτη έξαψη μιλούσε καθαρά και γρηγορα. Πριν όμως καλά-καλά αρχίσει, πνίγηκε μες το θόρυβο απ' τις ζητωκραυγές του κόσμου απέξω. Τα νέα είχαν διαδοθεί στους δρόμους σαν αστραπή, ως διά μαγείας.
Απ' αυτά που μετά βίας κατόρθωσε ν' ακούσει από την τηλεόραση ο Ουίνστον, κατάλαβε πως όλα έγιναν όπως τα είχε προβλέψει: Μια μεγάλη αρμάδα, συνταγμένη κρυφά, μεταφέρθηκε διά θαλάσσης και κατάφερε ένα σημαντικό χτύπημα στα νώτα του εχθρού - το άσπρο βέλος που περνούσε διασχίζοντας την ουρά του μαύρου βέλους.
Μέσα στο γενικό θόρυβο ξεχώριζαν σκόρπιες φράσεις θριάμβου: "μεγάλος στρατιωτικός ελιγμός - Τέλειος συγχρονισμός - Οριστική κατατρόπωση - Μισό εκαρομμύριο αιχμάλωτοι - Ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού - Έλεγχος σ' ολόκληρη την Αφρική - Το τέλος του πολέμου πλησιάζει - Νίκη - Η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της ανθρωπότητας - Νίκη, νίκη, νίκη!!!"
Κάτω απ' το τραπέζι τα πόδια του Ουίνστον έκαναν σπασμωδικές κινήσεις. Δεν είχε κουνηθεί απ' την καρέκλα του, αλλά με τη σκέψη του έτρεχε, έτρεχε σαν σίφουνας. Ήταν έξω, μαζί με το πλήθος, αλαλάζοντας, ενώνοντας τις κραυγές του με τις κραυγές του πλήθους σ' ένα χείμαρρο θριάμβου. Κοίταξε ξανά το πορτρέτο του μεγάλου αδερφού. Ο κολοσσός που δρασκέλιζε τον κόσμο! Ο βράχος που συντρίβονταν πάνω του οι ασιατικές ορδές. Σκέφτηκε πως πριν από 10 λεπτά -ναι, μόνο δέκα λεπτά - υπήρχε ακόμα αμφιβολία μες την καρδιά του όταν αναρωτιόταν αν τα νέα από το μέτωπο θα ήταν νίκη ή ήττα. Α, δεν είχε εξολοθρευτεί μόνο μια Ευρασιατική στρατιά.
Είχε αλλάξει πολύ από εκείνη την πρώτη μέρα που βρέθηκε στο Υπουργείο Αγάπης, αλλά η τελειωτική αλλαγή, η απαραίτητη, που θα τον γιάτρευε, δεν είχε συμβεί ποτέ ίσαμε αυτήν εδώ τη στιγμή.
Η φωνή από την τηλεοθόνη εξακολουθούσε να αφηγείται ιστορίες για αιχμαλώτους, λάφυρα, σφαγές, αλλά ο θόρυβος έξω είχε κοπάσει λίγο. Τα γκαρσόνια ξαναγύριζαν στη δουλειά τους. Ένα απ' αυτά πλησίασε τον Ουίνστον με τη μπουκάλα του τζίν. Ο Ουίνστον, βυθισμένος σ' ένα ευτυχισμένο όνειρο, ούτε καν πρόσεξε πως γέμιζαν το ποτήρι του. Τώρα δεν έτρεχε πια, ούτε ζητωκραύγαζε. Είχε γυρίσει πίσω στο Υπουργείο Αγάπης. Όλα είχαν συγχωρεθεί, και η ψυχή του ήταν άσπιλη σαν το χιόνι. Ήταν στο σκαμνί του κατηγορούμενου και ομολογούσε τα πάντα, ενοχοποιώντας τους πάντες. Προχωρούσε στο διάδρομο με τ' άσπρα πλακάκια έχοντας την αίσθηση ότι περπατάει μέσα στον ήλιο κι ένας φύλακας οπλισμένος τον ακολουθούσε από πίσω. Η σφαίρα που περίμενε τόσον καιρό, περνούσε μέσα στο μυαλό του.
Κοίταξε το τεράστιο πρόσωπο. Του χρειάστηκαν σαράντα χρόνια για να μάθει τι είδους χαμόγελο κρυβόταν πίσω απ' το μαύρο μουστάκι. Ω, σκληρή, ανώφελη παρεξήγηση! Ω, πεισματάρη που εξορίστηκες με την θέλησή σου απ' την πατρική αγκαλιά! Δυο δάκρυα που μύριζαν τζιν κύλισαν στα πλάγια της μύτης του. Αλλά όλα ήταν εντάξει, όλα πήγαιναν καλά, ο αγώνας είχε τελειώσει. Είχε κερδίσει τη μάχη με τον εαυτό του. ΑΓΑΠΟΥΣΕ τον Μεγάλο Αδερφό.
Πρόκειται, καλέ μου αναγνώστη, για τις τελευταίες γραμμές από το "1984" του Τζορτζ Όργουελ.
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο αναγνωστη μου: αν δεν το έχεις διαβάσει, να το διαβάσεις. Στο συνιστώ.
Πάντως, είτε το διαβάσεις είτε όχι, στις μέρες που ζούμε, αυτή την τελευταία σκηνή του βιβλίου -που έβαλα παραπάνω, μπορείς να τη ζήσεις και να την εμπειριστείς ζωντανά (ολοζώντανα και νεκροζώντανα) σε πάρα πολλά λαϊκά καφενεία: Την ώρα που ένας μαλάκας στην οθόνη ανακοινώνει αν ανέβηκαν ή επεσαν τα σπρεντ ή αν καποιος απιθανος οικος υποβαθμισε την πιστοληπτικη ικανοτητα της χωρας, η σκηνή επαναλαμβάνεται, και επαναλαμβάνεται.
Δυστυχώς.
Βέβαια είμαι αισιόδοξος: Ο Μεγάλος Αδερφός δεν έχει νικήσει ακόμα οριστικά, σίγουρα όμως έχει βάλει κάτω το μυαλό μας, το παίζει μονότερμα και προηγείται 6-0. Τουλάχιστον έτσι δείχνουν τα πράγματα.
Προς το παρόν, όμως.
Είμαι αισιόδοξος -γι' αυτό λέω "προς το παρόν":
Κάποια στιγμή θα γίνει αντιληπτό ότι ο δικός τους κόσμος απέχει έτη φωτός από τον δικό μας κόσμο -τον μόνο πραγματικό κόσμο, δηλαδή. Αισιοδοξώ ότι η σπρεντολογία, μαζί με τη λοιπή σπερμολογία των ημερών, θα αρχίσει να διπλώνεται περιστροφικά γύρω από έναν υποθετικό άξονα του εαυτού της, μεταβάλλοντας τον σχοινοτενή χαρακτήρα της σε καθαρόαιμο σχοινί -όπως έλεγε κι ένας παππούς πριν από δυο αιώνες, "ο καπιταλισμός φτιάχνει το σχοινί που θα τον κρεμάσει". Παραμένω σχετικά αισιόδοξος, λοιπόν, μόλο που τις τελευταίες μέρες, στα καφενεία που συχνάζω -πλην ενός, βέβαια- όλο και συχνότερα βλέπω γύρω μου την τελευταία σκηνή από το "1984" του Όργουελ...
